Απο πτώση προκλήθηκε ο θάνατος του αυστραλοπίθηκου Λούσι πριν απο 3,2 εκατομμύρια χρόνια

Σε άρθρο τους που δημοσιεύτηκε σήμερα στο περιοδικό Nature, Αμερικανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως, σαράντα χρόνια μετά την ανακάλυψη του σκελετού του αυστραλοπίθηκου Λούσι, συγγενικού είδους του προγόνου του ανθρώπου που έζησε πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια, μπορούν να υποθέσουν βάσιμα πώς πέθανε απο πτώση.

Έτσι, εξετάζοντας με αξονικές ακτινογραφίες τα κατάγματα στα οστά του δεξιού ώμου της Λούσι, όπως επίσης και άλλα σημεία του σκελετού της, ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Τέξας υποστηρίζουν πως η ζωή του αυστραλοπίθηκου έφτασε στο τέλος της με την πτώση από μεγάλο ύψος – πιθανότατα από ένα δέντρο.

«Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ένα μοτίβο καταγμάτων το οποίο συναντάται σε περιπτώσεις πτώσεων από μεγάλο ύψος», δήλωσε ο Τζον Κάπελμαν, καθηγητής ανθρωπολογίας και γεωλογικών επιστημών στο πανεπιστήμιο του Τέξας και μέλος της ομάδας.

Ο Κάπελμαν και οι συνάδελφοί του αναφέρουν πως η Λούσι έπεσε από ένα δέντρο, προσέκρουσε στο έδαφος με τα πόδια και άπλωσε τα χέρια της ενστικτωδώς προς τα εμπρός, σε μία προσπάθεια να προστατευθεί. Έτσι προήλθαν τα κατάγματα στον ώμο της, όπως γράφουν οι επιστήμονες.
Παράλληλα, όμως, η πτώση προκάλεσε κατάγματα και σε άλλα οστά στο σώμα της, ενώ πιθανότατα προκάλεσε τη βλάβη εσωτερικών της οργάνων. Επομένως, θα πρέπει να εξέπνευσε μερικά λεπτά αργότερα.

Η έρευνα ξεκίνησε το 2008, όταν η κυβέρνηση της Αιθιοπίας παραχώρησε άδεια στον Κάπελμαν να πραγματοποιήσει αξονικές τομογραφίες υψηλής ανάλυσης στον σκελετό της Λούσι, στο εργαστήριό του στο Τέξας. Τότε, αναλύοντας το ανώτερο τμήμα του δεξιού βραχίονα, παρατήρησε στο άκρο του οστού κατάγματα που δεν έμοιαζαν με ό,τι είχε δει έως τότε σε άλλα απολιθώματα.

Έτσι, οστό το οστό, μαζί με τους συναδέλφους του, συνέθεσε τη ζωή αλλά και τον θάνατο του αυστραλοπίθηκου. Έτσι, στο άρθρο περιγράφει επίσης κατάγματα στον αριστερό ώμο, τον δεξιό αστράγαλο, το αριστερό γόνατο και το πέλμα, τα οποία συνηγορούν στο σενάριο της πτώσης από μεγάλο ύψος.

Ο επιστήμονας δηλώνει πως αναμένει τις αντιδράσεις των υπόλοιπων ειδικών στο άρθρο και τα ευρήματα που αναφέρονται σε αυτό. «Αυτό που παρουσιάζουμε είναι μία επιστημονική υπόθεση, κάτι που σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητο ότι έχουμε δίκιο», σημειώνει.

Πάντως, όσοι ειδικοί θέλουν να ελέγξουν την υπόθεση του Κάπελμαν έχουν τη δυνατότητα να «τυπώσουν» τρισδιάστατα τα οστά της Λούσι, για να διασταυρώσουν τα ευρήματά του. Κι αυτό γιατί το Εθνικό Μουσείο της Αιθιοπίας έχει «ανεβάσει» στο σάιτ eLucy.org αρχεία για την αναπαραγωγή του ώμου και του γονάτου του αυστραλοπίθηκου, μέσω ενός 3D εκτυπωτή.

Η υπόθεση του Κάπελμαν επιβεβαιώθηκε από έναν ορθοπεδικό χειρουργό, τον Δρ. Στίβεν Πιρς.
Και άλλα κατάγματα, στον αριστερό ώμο, τον δεξί αστράγαλο, το αριστερό γόνατο, τη λεκάνη και σε ένα πλευρό, στηρίζουν τη θεωρία του Αμερικανού καθηγητή.

"Θλιβερή είδηση, καημένη Λούσι", σχολίασε με χιούμορ ο παλαιοανθρωπολόγος Ιβ Κοπέν, ο οποίος μετείχε στην ομάδα που ανακάλυψε τον σκελετό, μαζί με τον Αμερικανό Ντόναλντ Γιόχανσον και τον Γάλλο γεωλόγο Μορίς Ταϊέμπ. "Τα δενδρόβια (ζώα) έχουν γενικά εντυπωσιακές ικανότητες ευκινησίας και ισορροπίας. Στα 20 χρόνια που μελετώ τα δενδρόβια (χιμπατζήδες, γορίλες κλπ) στο φυσικό περιβάλλον τους, δεν είδα ποτέ κάτι παρόμοιο", είπε ο Κοπέν, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι "δεν διαφωνεί προκαταβολικά με την υπόθεση" που έκανε ο Κάπελμαν.

Ο τελευταίος αποκάλυψε ότι μέχρι τώρα έβλεπε τη Λούσι απλώς σαν "ένα κουτί με κόκκαλα". "Όταν αντιλήφθηκα την πιθανή αιτία θανάτου της, μπορούσα να την φανταστώ ξαπλωμένη στη ρίζα ενός δέντρου, να νιώσω συμπόνοια."

Ο Κάπελμαν αναμένει ότι η μελέτη του θα προκαλέσει έντονες συζητήσεις μεταξύ των επιστημόνων και ότι "ορισμένοι θα συμφωνήσουν, άλλοι θα διαφωνήσουν" με τη θεωρία του. Εξέφρασε όμως την ικανοποίησή του που η κυβέρνηση της Αιθιοπία θα δώσει στη δημοσιότητα τις ακτινογραφίες του γονάτου και του ώμου της Λούσι ώστε όλοι να μπορέσουν να τις μελετήσουν και να καταλήξουν σε συμπεράσματα".

Η Λούσι ανακαλύφθηκε το 1974 από τον παλαιοανθρωπολόγο Ντόναλντ Γιόχανσον στην έρημο Αφάρ της Αιθιοπίας. Ανήκε στο είδος Australopithecus afarensis, ενώ πήρε αυτό το παρατσούκλι από το τραγούδι των Beatles «Lucy in the Sky With Diamonds», το οποίο άκουγαν οι επιστήμονες στον πρόχειρο καταυλισμό τους, τη νύχτα που εντόπισαν τον σκελετό της.

Ένας λόγος που η ανακάλυψή της ήταν σημαντική είναι ο ασυνήθιστος συνδυασμός φυσικών χαρακτηριστικών. Τα πόδια ήταν σχετικά κοντά ενώ τα χέρια της μακριά, όπως συμβαίνει στους χιμπαντζήδες, ενώ το πλατύ πέλμα της δείχνει ότι περπατούσε σε όρθια στάση.

Παράλληλα, ήταν πολύ κοντύτερη από τον σύγχρονο άνθρωπο. Παρόλο που πιθανότατα είχε ολοκληρωθεί η ανάπτυξή της, δεν ξεπερνούσε σε ύψος το 1 μέτρο, ενώ ζύγιζε μόλις 22-30 κιλά.
Αν και τα λείψανά της έχουν εξετασθεί από δεκάδες επιστήμονες, η μελέτη του πανεπιστημίου του Τέξας είναι η πρώτη που διερευνά τα αίτια θανάτου της. Σύμφωνα με τον Κάπελμαν, ένας βασικός λόγος είναι πως κατά κανόνα έχουν χαθεί οι ενδείξεις από τα οστά, έπειτα από τόσα χρόνια.

Έκτακτη επιχειρησιακή αξιολόγηση της ΧΧΙ Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας.

Πραγματοποιήθηκε, την Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016, από τη Γενική Επιθεώρηση του ΓΕΣ, έκτακτη επιχειρησιακή αξιολόγηση του Τμήματος Χρονικών Ετοιμοτήτων της ΧΧΙ Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας.

Κατά τη διάρκεια της ενεργοποίησης του Τμήματος, η οποία εκτελέσθηκε χωρίς προειδοποίηση ώστε να εξαχθούν ρεαλιστικά συμπεράσματα, εφαρμόσθηκαν στο σύνολό τους όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες.

Διαπιστώθηκε το υψηλό επίπεδο ετοιμότητας του Σχηματισμού, η λειτουργικότητα των οπλικών συστημάτων και μέσων, το υψηλό ηθικό και η γνώση της αποστολής από το προσωπικό.

Ενδείξεις για την ύπαρξη και δεύτερου ναυαγίου στον χώρο του ναυαγίου των Αντικυθήρων

Ξεκινά την  Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου σύμφωνα με την προϊσταμένη της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και διευθύντρια των ερευνών, δρ. Αγγελική Σίμωσι, η δεύτερη φάση των φετινών ερευνών στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων (1ος αι. π.Χ.).

Όπως έγινε γνωστό από την επίσημη ιστοσελίδα του προγράμματος «Return to Antikythera» («Επιστροφή στα Αντικύθηρα»), η ερευνητική ομάδα καταφθάνει στο νησί από διάφορες περιοχές του κόσμου για τη συμμετοχή στη συγκεκριμένη αποστολή.

Η πρώτη φάση των ερευνών διενεργήθηκε μεταξύ 22 Μαΐου και 11 Ιουνίου από την επιστημονική ομάδα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και του αμερικανικού Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole, φέρνοντας στην επιφάνεια δεκάδες νέα ευρήματα, όπως ένα δεύτερο χάλκινο δόρυ με την αιχμή (το πρώτο εντοπίστηκε το 2014), θραύσματα μαρμάρινων αγαλμάτων, από τα οποία ξεχωρίζει ένας καρπός αριστερού χεριού, η απόληξη ενός ποδιού από ξύλινο έπιπλο με χάλκινη επένδυση, θραύσματα από γυάλινα αγγεία και άλλα από φυσητό γυαλί τύπου millefiori, αμφορείς, μία λάγυνος (τύπος αγγείου), μία οινοχόη και ένα χρυσό δακτυλίδι.

Επίσης, εντοπίστηκαν στοιχεία του ίδιου του πλοίου, όπως καρφιά διαφόρων τύπων, μάζα ρητίνης, φύλλα από την επιμολύβδωση του σκάφους, τυλιγμένα ή διπλωμένα μολύβδινα ελάσματα, ένας μολύβδινος σωλήνας, πιθανόν από την αντλία υδάτων (σεντίνες) του πλοίου και ένα μολύβδινο βάρος περίπου 100 κιλών. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν πιθανότατα και οι μάζες από σκωρίες σιδήρου, οι οποίες διατηρούν στο εσωτερικό τους το σχήμα του αντικειμένου.

Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι βάσιμες, πλέον, ενδείξεις για την ύπαρξη και δεύτερου ναυαγίου στον χώρο, αφού βρέθηκαν ένας μολύβδινος σωλήνας διαφορετικού διαμετρήματος, καρφιά, κέραμοι, αμφορείς και λάγυνοι, όλα διαφορετικού τύπου.

Η έρευνα, που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, διενεργείται από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, με την υποστήριξη του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole και τη συμμετοχή αρχαιολόγων και ειδικών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

«Έφυγε» ο αρχαιολόγος Ευάγγελος Κακαβογιάννης

Στο Λαύριο που που υπηρέτησε, στα χώματα που ο ίδιος ανέσκαψε αφιερώνοντας ολόκληρη τη ζωή του θα ταφεί ο αρχαιολόγος Ευάγγελος Κακαβογιάννης. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής, αύριο Τρίτη στις 4.30 μετά το μεσημέρι.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων σε ανακοίνωσή του, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Ο Βαγγέλης Κακαβογιάννης, παράδειγμα σεμνού και αυτοδημιούργητου αρχαιολόγου, αγωνίστηκε μέσα από δύσκολα και πολλές φορές δυσερμήνευτα για άλλους σκάμματα και ιδίως στους δύσκολους εργαστηριακούς αρχαιολογικούς χώρους του Λαυρίου, γέννημα θρέμμα και ο ίδιος του τόπου της εργατιάς των μεταλλωρύχων, διδάσκοντας εμάς τους νεότερους αλλά και παλαιότερους συναδέλφους του μεθοδολογία ανασκαφής και μελέτης του υλικού, δηλαδή το Α και το Ω της αρχαιολογίας.

Αυστηρός με τον εαυτό του αλλά με την υπομονή και την καλοσύνη του πραγματικού δασκάλου για τους άλλους μάς μάθαινε ότι οι ανασκαφές δεν είναι προσωπική μας περιουσία, ότι τα ευρήματα πρέπει να δημοσιεύονται και να μοιράζονται στους ειδικούς για να γίνονται κτήμα όλων και προπάντων της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Άοκνος μελετητής και πιστός εργάτης της αρχαιολογίας, ιδίως εκείνης της δύσκολης των εργαστηρίων, εκεί δηλαδή που παράγεται η τέχνη μέσα από τον μόχθο και την σκληρή δουλειά, δεν κυνήγησε αξιώματα, δάφνες και τίτλους ούτε υπέκυπτε στους ισχυρούς κατά τα άλλα τοπικούς παράγοντες ή τα μεγάλα συμφέροντα ατόμων ή εταιρειών.
Την σεμνότητα και το ήθος που τον χαρακτήριζε από τα πρώτα χρόνια της υπηρεσιακής του καριέρας διαπιστώσαμε όλοι μας και κατά το σύντομο, δυστυχώς, χρονικό διάστημα που υπηρέτησε στη Ρόδο και όταν διετέλεσε Διευθυντής Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, πριν από την αφυπηρέτησή του από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ύστερα από την πολυετή του δόκιμη και σκληρή δουλειά στον χώρο.

Στον συνάδελφο και δάσκαλό μας Βαγγέλη Κακαβογιάννη δεν άρεσαν τα πολλά λόγια και οι τιμητικές θέσεις. Άρεσε μόνον η δουλειά, η σκληρή δουλειά και η μελέτη, η ταξινόμηση του υλικού και η προετοιμασία του για την πολυπόθητη δημοσίευση. Αν τον είχαμε περισσότερο κοντά μας, όσοι από εμάς τον ζήσαμε, θα είχαμε πετύχει περισσότερα, θα είχαμε δημοσιεύσει περισσότερο και η ελληνική αρχαιολογία θα ήταν πλουσιότερη.

Ο ίδιος με το έργο του την θεράπευσε έως το τέλος και από τη δική του πλευρά την κατέστησε αναμφισβήτητα πλουσιότερη. Χρέος μας τώρα είναι να συνεχίσουμε κι εμείς το δικό του παράδειγμα ήθους, σεμνότητας, αξιοπρέπειας και αντίστασης στα κάθε είδους ίδια συμφέροντα που βλέπουν την Αρχαιολογική Υπηρεσία ως εχθρό και εμπόδιο στο κατά τα άλλα καταστροφικό τους έργο για το δημόσιο αγαθό που προστατεύουμε βάσει του Συντάγματος, για να συνεχίσει να υπάρχει και για τις επόμενες γενιές.

Περήφανος ο ίδιος για την οικογένεια που αφήνει πίσω του, την γυναίκα του την Όλγα, το ίδιο εργατική, άξια και ακούραστη συνάδελφό μας και τους γιούς του, Χρήστο και Εύθυμο μας αποχαιρετά για πάντα αλλά θα μας συντροφεύει με το μεγάλο επιστημονικό του έργο και τις διδαχές του περί ήθους και αξιοπρέπειας».

O υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Αριστείδης Μπαλτάς εκφράζει τη θλίψη του για την αναπάντεχη απώλεια του επίτιμου διευθυντή αρχαιοτήτων Ευάγγελου Κακαβογιάννη.  Ο θάνατός του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, την οποία υπηρέτησε με ζήλο και σεβασμό καθ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσιακής του θητείας.
Υπήρξε εργάτης της επιστήμης, υπηρέτης του πνεύματος, υπόδειγμα ήθους, ένα φωτεινό παράδειγμα για τα στελέχη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και όλο τον ακαδημαϊκό κόσμο. Πολύτιμος συνεργάτης και υποστηρικτής του στάθηκε η σύζυγός του Όλγα Κακαβογιάννη, επίσης επίτιμη διευθύντρια αρχαιοτήτων στην οποία η πολιτική ηγεσία και όλο το προσωπικό του ΥΠΠΟΑ απευθύνουν τα θερμά συλλυπητήριά τους.

Ο Ευάγγελος Κακαβογιάννης γεννήθηκε το 1938 στο Λαύριο. Εργαζόταν και σπούδαζε παράλληλα, προσπαθώντας να ακολουθήσει το όνειρό του, που ήταν η αγάπη του για την αρχαιολογία. Αναδείχθηκε σε έναν διακεκριμένο αρχαιολόγο, ο οποίος εργάστηκε με σεβασμό και υπευθυνότητα σε ανασκαφές σε όλη σχεδόν την Ελλάδα: Αν. Μακεδονία, Κυκλάδες, Μεσσηνία, Δωδεκάνησα, Έδεσσα, Θεσσαλία, Αττική. Υπηρέτησε στη Ρόδο, στην Έδεσσα, στον Βόλο και στην Αττική. Από το 2000 και ως τη συνταξιοδότησή του διετέλεσε Διευθυντής Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Υπουργείο Πολιτισμού.

Το έργο με το οποίο ταυτίστηκε ιδιαίτερα ήταν η μελέτη των αρχαίων μεταλλείων και μεταλλουργικών εγκαταστάσεων της Λαυρεωτικής. Συγκεκριμένα, μελέτησε τους τύπους των αρχαίων πλυντηρίων του μεταλλεύματος και γενικά την αρχαία μεταλλευτική και μεταλλουργική δραστηριότητα της περιοχής. Ενδεικτικό είναι το θέμα της διδακτορικής του διατριβής «Μέταλλα εργάσιμα και συγκεχωρημένα», που είναι αφιερωμένο στη λειτουργία και την κρατική οργάνωση των μεταλλείων του Λαυρίου κατά τους κλασικούς χρόνους. Επιπλέον, σε αυτόν οφείλεται η δημιουργία του Ορυκτολογικού Μουσείου του Λαυρίου το 1986, από την Εταιρεία Μελετών Λαυρεωτικής, της οποίας υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος. Ιδιαίτερη, τέλος, ήταν η συμβολή του στη μελέτη και ανάδειξη του Δήμου του Αρχαίου Μυρρινούντος, στη Μερέντα Μαρκοπούλου, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη ξετύλιξε μια από τις πτυχές της διαχρονικής ζωής της αττικής αυτής γωνιάς.
Η επιστημονική του κατάρτιση δεν περιορίστηκε σε θέματα αρχαιολογικά. Ασχολήθηκε με θέματα που αφορούν στην ιστορία, τα νεώτερα μνημεία και τη φύση. Σημαντικές είναι η μελέτες του για τον Ρήγα Βελεστινλή, τις σχέσεις του Λαυρίου με τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον δημιουργό του νεώτερου Λαυρίου Ανδρέα Κορδέλλα.

Εθελοντική Αιμοδοσία απο τα στελέχη και τους μαθητές της ΣΕΑΠ

Η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (ΣΕΑΠ) , στο πλαίσιο της κοινωνικής προσφοράς του Στρατού Ξηράς,  πραγματοποίησε την Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016 Εθελοντική Αιμοδοσία, στην έδρα της Σχολής στο Ηράκλειο, σε συνεργασία με την κινητή μονάδα αιμοδοσίας του Βενιζελείου Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου.

Συγκεντρώθηκαν 43 φιάλες αίματος που παραδόθηκαν στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο.

Ξανά σαλπάροντας προς την ιστορία!

Την Κυριακή 28 Αυγούστου 2016, μέσα σε ένα έντονα φορτισμένου συγκινησιακά κλίμα, το κοινό ταξίδεψε εκ νέου στις απαρχές της παγκόσμιας ναυτικής ιστορίας στελεχώνοντας τις θέσεις των κωπηλατών της Τριήρους ΟΛΥΜΠΙΑΣ, κατά την διάρκεια του πλου που πραγματοποιήθηκε, στις προσβάσεις του Φαληρικού Όρμου.

Το κοινό μεταφέρθηκε νοερά στην περίοδο που οι Τριήρεις του ενωμένου ελληνικού Στόλου άνοιγαν νέες θαλάσσιες οδούς, διαδίδοντας παράλληλα τα ιδεώδη της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, μέσω της εξάπλωσης της ελληνικής κουλτούρας και πολιτισμού.

Εκπαίδευση αλεξιπτωτιστών της 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών

Την Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016, πραγματοποιήθηκε η συντήρηση ικανότητας Αλεξιπτωτιστού Β΄ Εξαμήνου 2016, του προσωπικού των Μονάδων και Ανεξαρτήτων Υπομονάδων της 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών, με εκτέλεση αλμάτων στατικού ιμάντα και ελεύθερης πτώσης από αεροσκάφος C - 130 της Πολεμικής Αεροπορίας.

Στρατιωτική βάση στην Τσουκότκα: Οι Ρώσοι 85 χλμ απο τις ακτές της Αλάσκα

Την περασμένη εβδομάδα κατα την διάρκεια συνέντευξης τύπου ο Ρώσος υπουργός εθνικής άμυνας, Sergei Shoigu, ανακοίνωσε τις προθέσεις του ρωσικού επιτελείου να δημιουργήσει, μέχρι το 2018, μια ταξιαρχία παράκτιας άμυνας στον Αυτόνομο θύλακα της Τσουκότκα, 85 χλμ απο τις ακτές των Η.Π.Α στην Αλάσκα. Αναλυτικά, ο Ρώσος υπουργός τόνισε πως η συγκεκριμένη απόφαση, που πάρθηκε το 2015, είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την δημιουργία ενός ενιαίου συστήματος παράκτιας άμυνας που θα εκτείνεται από την Αρκτικό κύκλο στα βόρεια μέχρι την περιοχή Primorye στον νότο.

Στόχος του συγκεκριμένου σχεδιασμού είναι να εξασφαλίσει τον έλεγχο των κλειστών θαλάσσιων ζωνών στον νησιωτικό αρχιπέλαγος των Κουρίλων και τον Βερίγγειο Πορθμό, να καλύπτει τα δρομολόγια και να παρέχει στρατηγική βοήθεια στον Στόλο του Ειρηνικού στην Άπω Ανατολή και στον βόρειο αρκτικό κύκλο, και να αυξήσει την βιωσιμότητα, σε περίοδο επιχειρήσεων, των ρωσικών ναυτικών στρατηγικών πυρηνικών δυνάμεων που θα επιχειρούν στην περιοχή. Με άλλα λόγια, η νέα κατανομή των δυνάμεων παράκτιας άμυνας θα συμβάλει στην εξασφάλιση της άμυνας των αραιοκατοικημένων ανατολικών ακτών της Ρωσίας.

Πολλοί αναλυτές έχουν επιστήσει την προσοχή τους σε αυτή την ανακοίνωση καθώς ο ρωσικός στρατός δεν έχει και ούτε είχε σχηματισμούς αποκλειστικά για την παράκτια άμυνα της Ρωσίας. Επίσης θα είναι η πρώτη φορά απο το τέλος του Ψυχρού πολέμου που ρωσικές δυνάμεις θα είναι κοντά σε δυτικές δυνάμεις και μάλιστα κοντά στα αμερικανικά σύνορα και επιπλέον, πολλοί θεωρούν οτι η συγκεκριμένη βάση της Τσουκότκα θα γίνει πολύ πιθανόν η έδρα των βαλλιστικών πυραύλων S-400  και 9K720 Iskander στις ανατολικές ακτές της Ρωσίας.

Μάλιστα για το θέμα ο ανεξάρτητος αμυντικός αναλυτής, Sergei Ishchenko, «με τους ρωσικούς βαλλιστικούς πυραύλους τόσο κοντά στην Αλάσκα, οι οποίοι θα στοχεύουν τα αμερικανικά F-22 Raptor, όταν τα τελευταία θα απογειώνονται για να συνοδεύουν τα ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά, η υπηρεσία και ο ύπνος των στελεχών στις αμερικανικές βάσεις στο Elmendorf base και στο Fort Richardson δεν θα είναι τόσο ήρεμη πλέον».

Να αναφέρουμε πως ο Αυτόνομος θύλακας Τσουκότκα (ρωσικά: Чуко́тский автоно́мный о́круг) είναι ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας, στο Διαμέρισμα της Άπω Ανατολής. Εκτείνεται στη βορειοανατολική εσχατιά της χώρας, στο σημείο που συναντώνται δύο ωκεανοί, ο Αρκτικός και ο Ειρηνικός. Πρωτεύουσά του είναι το Ανάντιρ (11.038 κάτοικοι - απογραφή 2002), η μοναδική πόλη ολόκληρης της περιοχής.

Το ανατολικό άκρο της Τσουκότκα (ακρωτήριο Ντεζνιόβ και νήσος Μεγάλος Διομήδης) βρίσκεται ανατολικά του 180ου μεσημβρινού, κάνοντάς το το μοναδικό σημείο της Ρωσίας που βρίσκεται στο δυτικό ημισφαίριο! Η απόστασή του Ντεζνιόβ από το ακρωτήριο Πρίγκηψ της Ουαλίας (Αλάσκα) είναι πολύ μικρή - μόλις 85 χιλιόμετρα, όσο είναι το πλάτος του Βερίγγειου Πορθμού που τα χωρίζει. Για το λόγο αυτό η Τσουκότκα παραμένει ακόμα και σήμερα τόσο στρατιωτικοποιημένη που χρειάζεται κανείς ειδική άδεια για να την επισκεφθεί. Μάλιστα το χειμώνα ο πορθμός παγώνει, εξωθώντας τους τολμηρούς σε απόπειρες διάβασής του!

Το καθεστώς και το όνομα του θύλακα οφείλεται στους Τσούκτσι, έναν αυτόχθονα πληθυσμό που σήμερα αντιπροσωπεύει το 1/4 του πληθυσμού. Άλλοι αυτόχθονες πληθυσμοί (Εσκιμώοι, Εβένοι, Τσουβάνοι) δεν ξεπερνούν αθροιστικά το 10%. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι ρώσοι (52%).

Από το 2001 κυβερνήτης της Τσουκότκα είναι ο Ρομάν Αμπραμόβιτς, ιδιοκτήτης της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Τσέλσι. Ο Αμπραμόβιτς έχει επενδύσει πολιτικά στην περιοχή με μια σειρά ευεργεσιών, αλλά και οικονομικά, μιας και το υπέδαφος της είναι πλούσιο σε πόρους που έως τώρα έχουν μείνει ανεκμετάλλευτοι.

Edouard Elias: «Οι Ξένοι»

Ήταν το 2014 όταν ο Γάλλος φωτορεπόρτερ Edouard Elias επέστρεψε τελικά στην Γαλλία μετά την επικίνδυνη δημοσιογραφική του αποστολή στη Συρία, στην οποία πέρασε 10 μέρες σε κατάσταση απαγωγής, και ετοιμαζόταν για το επόμενο θέμα που θα καλύψει. Την γαλλική εμπλοκή στην περιοχή της Κεντροαφρικανικής δημοκρατίας.

Στην περιοχή υπήρχαν ήδη πολλοί συνάδελφοί του αλλα ο Elias ήθελε να δείξει το θέμα απο μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Απο την οπτική γωνία των λεγεωνάριων της Γαλλικής λεγεώνας των ξένων! Έτσι πρώτος του σταθμός ήταν η Nimes όπου βρίσκεται ένα απο τα κέντρα της λεγεώνας και εκείνη την περίοδο γιόρταζαν τα Χριστούγεννα. Αποφάσισε λοιπόν να ακολουθήσει την ιστορία 20 στρατιωτών απο το κέντρο μέχρι την επαφή τους με τον εχθρό στην Αφρική.

«Στην αρχή η ιστορία ήταν να καταγράψω στον φακό την εμπλοκή του γαλλικού στρατού στην εμπλοκή. Καθώς όμως ήρθα κοντά με αυτούς τους ανθρώπους σιγά - σιγά ο φακός εστίασε πιο πολύ σε αυτούς. Δεν περίμενα να με αποδεχτούν τόσο πολύ αλλα αυτό έγινε γιατί περνούσα οτι και αυτοί και είδαν τον επαγγελματικό τρόπο που τους πλησίαζα» δήλωσε σε μια απο τις πολλές συνεντεύξεις του ο Γάλλος φωτορεπόρτερ.

Έτσι και ο ίδιος έλαβε μέρος στην εκπαίδευση των λεγεωνάριων. Η εκπαίδευση περιελάμβανε μακρά και εξαντλητική νυχτερινή πορεία, συμπεριλαμβανομένου μια 40-χιλιομέτρων που ξεκίνησε με ένα τρέξιμο οκτώ χιλιομέτρων. Μέσα σε ένα μήνα, έχασε 10 κιλά, όπως αναφέρει ο ίδιος.

Για το ρεπορτάζ του αυτό, που τιτλοφορείτε «οι Ξένοι», ο Edouard Elias κέρδισε το βραβείο Remi Ochlik για το 2015.

ΒΙΝΤΕΟ

όλο του το φωτογραφικό πορτοφόλιο μπορείτε να το δείτε εδώ και εδώ