Η χριστουγεννιάτικη ιστορία της διπλανής μας πόρτας

Ήμουν έντονα προβληματισμένος, τι είδους χριστουγεννιάτικό θέμα θα έβαζα. Το να παρουσίαζα ένα τυπικό ευχητήριο θέμα, δεν είναι του τύπου μου και γενικά, αυτό που βλέπω είναι ότι σε αυτές τις γιορτές ο κόσμος είναι πιο προβληματισμένος, απο ποτέ, γύρω απο την προσωπική του επιβίωση και γενικά, το πνεύμα αλληλεγγύης μάλλον θα αργήσει να επισκεφτεί την Ελλάδα της κρίσης.

Με αυτές τις λίγες σκέψεις σαν πρόλογο, πήρα την απόφαση να πάρω μια μικρή συνέντευξη απο την Κλεονίκη Βασιλείου, εκπαιδευτικό και ανύπαντρη μητέρα, με θέμα τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κρίση, πως ζει στην κρίση μια ανύπαντρη μητέρα και ποιά είναι τα όνειρά της. Είμαι πάντως σίγουρος πως άμα θέλήσετε θα βρείτε και εσείς την δική σας, ή παρόμοια, χριστουγεννιάτικη ιστορία. 

Κυρίες και Κύριοι, η Κλεονίκη.

Για αρχή  μπορείς να πεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου, σαν μια παρουσίαση;
Φυσικά. Με λένε Κλεονίκη Βασιλείου είμαι 29 ετών, εκπαιδευτικός και ανύπαντρη μητέρα.
Απόφοιτος ΑΕΙ, προερχόμενη από οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων, άνεργη. Εκ των πραγμάτων στηρίζομαι αποκλειστικά στους γονείς μου επί του παρόντος. Το μωρό κι εγώ ζούμε μαζί τους, μέχρι να καταφέρω να βρω τουλάχιστον μια δουλειά. Βοήθεια θα υπάρχει βέβαια και έπειτα, αλλά τουλάχιστον θα μπορούμε να ζήσουμε με το παιδί μου μόνοι μας.

Πως ήταν η ζωή σου προ κρίσης και πως τώρα; Υπάρχουν έντονες διαφορές;

Δεν πρόλαβα να βιώσω εξ ιδίων εμπειριών τις διαφορές, μιας και αποφοίτησα το 2008, όποτε άρχισα και να εργάζομαι. Μια χρονιά ήταν, που μπορώ να πω ότι είχα εισόδημα κανονικό. Τα επόμενα χρόνια - όσο πρόλαβα κι εργάστηκα - ήταν μια φαρσοκωμωδία Στην ουσία χαρτζιλίκι έβγαζα, σε καμία περίπτωση εισόδημα με το οποίο μπορεί ένας νέος άνθρωπος να πατήσει στα πόδια του και ν' αρχίσει την ζωή του.

Περίπου που κυμαίνεται το εισόδημά σου πριν και μετά την κρίση;

Την πρώτη χρονιά που εργάστηκα, ήταν γύρω στα 700 μηνιαίως, αναλόγως πόσες ώρες μάθημα θα έκανα. Μετά ήταν από 300 έως 200 ευρώ τον χειμώνα και από 600 έως 700 το καλοκαίρι.

Σε τι είδους δουλειές εργαζόσουν;

Τον χειμώνα ως εκπαιδευτικός σε φροντιστήρια, τα καλοκαίρια σε ό,τι έβρισκα. Σερβιτόρα, ξενοδοχοϋπάλληλος, πωλήτρια... Έχω κάνει διάφορα.

Πως ζεί μια ανύπαντρη μητέρα στην Ελλάδα της κρίσης;

Αναρωτιέμαι κι εγώ ώρες ώρες. Αν δεν είχα τους γονείς μου, πραγματικά δεν έχω ιδέα τι θα έκανα

Παρόλα αυτά όμως, κράτησες το παιδί!

Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Ένα παιδί το υπολογίζεις σαν μια ζωή, όχι σαν οικονομικό φορτίο. Δεν μετριούνται τα πάντα με το χρήμα.

Βέβαια, για να είμαι και ρεαλίστρια, πιθανότατα αν δεν είχα την στήριξη των γονιών μου να το έδινα για υιοθεσία. Την σκέφτηκα κι αυτήν την περίπτωση

και τι σε απέτρεψε απο το να το κάνεις

Το ότι τ' αγαπώ υπερβολικά πολύ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ζούσα τόσα χρόνια χωρίς αυτό…

πως είδαν οι γονείς σου την έλευση του παιδιού;

Αρχικά τρόμαξαν, όταν χάλασε το πράγμα με τον πατέρα και συνειδητοποίησαν ότι θα γινόμουν ανύπαντρη μητέρα. Ξέρεις... "Τι θα πει ο κόσμος" κτλ. Στην πορεία, εφόσον είδαν πως η απόφασή μου ήταν ακλόνητη, το αποδέχτηκαν. Σήμερα είναι η μεγάλη τους χαρά. Ο πατέρας μου, όταν γυρίζει σπίτι από την δουλειά, πρώτα έρχεται να δει το μωρό, να παίξει μαζί του, να το χαρεί λίγο, και μετά δίνει σημασία σ' οτιδήποτε κι οποιονδήποτε άλλο.

Αλήθεια, ποια είναι η οικονομική επιφάνεια των γονιών σου;

Μεσαία τάξη. Προ κρίσης ζούσαμε άνετα χωρίς να είμαστε πλούσιοι. Τώρα στριμωχνόμαστε, αλλά τα βγάζουμε πέρα.

Το παιδί, μέχρι στιγμής, έχει προσθέσει κάποιο οικονομικό βάρος στον οικογενειακό προϋπολογισμό σας;

Ε, σίγουρα. Όπως και να το κάνεις, είναι ένα ακόμα μέλος της οικογένειας.

και πως το αντιμετωπίζεται;

Με χαμόγελο. Στερούμαστε εμείς δυο πράγματα παραπάνω, οκ. Ε, και; Δεν συγκρίνεται με την ευτυχία ενός παιδιού.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια πλέον, μετά τον ερχομό του παιδιού;

Να βρω μια δουλειά οπωσδήποτε και να αφοσιωθώ στο παιδί μου. Να το μεγαλώσω με αξίες, ώστε να βγει ένας καλός άνθρωπος κι ευσυνείδητος πολίτης στην κοινωνία.

 

Σκέφτεσαι καθόλου το ενδεχόμενο της μετανάστευσης;

Μου 'χει περάσει από το μυαλό, ναι. Αλλά θέλω τα πρώτα του βήματα να είναι σε χώματα ελληνικά.

Γιατί αυτό;

Γιατί εδώ είναι η Πατρίδα μου, οι ρίζες μου

Αλήθεια, ποια ήταν η αντιμετώπιση που δέχτηκες από φίλους, γνωστούς, γείτονες, όταν έμαθαν ότι είσαι μια ανύπαντρη μητέρα;

Οι άνθρωποι που με γνωρίζουν - και των οποίων η γνώμη μ'ενδιαφέρει - με στήριξαν και με στηρίζουν. Των υπολοίπων η γνώμη μου είναι αδιάφορη

Πιστεύεις πως η κοινωνική θέση της ανύπαντρης μητέρας στην Ελλάδα είναι εξασφαλισμένη-κατανοητή απο την υπόλοιπη κοινωνία και το κράτος;

Σε καμία περίπτωση. Η κοινωνία συνήθως σε κοιτάζει με καχυποψία. Έχουν στον νου τους το στερεότυπο της "εύκολης", της γυναίκας "ελευθέρων ηθών". Δεν τους περνάει από το μυαλό, ότι μπορεί και να μην ήταν επιλογή μας να μείνουμε ανύπαντρες, ότι μπορεί να θέλαμε μια φυσιολογική, παραδοσιακή οικογένεια, αλλά να μην μας "έκατσε".

Συν των άλλων είναι και υποκριτική η συνολική στάση τους. Θεωρούν προφανώς πολύ πιο τίμιο το να προβεί μια γυναίκα σε έκτρωση και όλα καλά.

To επίδομα της πρόνοιας για ανύπαντρες μητέρες είναι περίπου 35 ευρώ το μήνα, εφ'όσον η φορολογική δήλωση δεν υπερβαίνει τις 3.000 ευρώ. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του για την αναλγησία του κράτους…

Ποιά είναι η άποψή σου για την έκτρωση; Γιατί δεν την ακολούθησες;

Είμαι κατά της έκτρωσης. Μιλάμε για μια ζωή, όχι για ένα σκουπίδι που το πετάς ανά πάσα στιγμή.

Θες να πεις κάτι σαν επίλογο της συνέντευξης;

Σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να ακουστώ.

Εγώ ευχαριστώ για την συνέντευξη!