Η ανασκόπηση του πρώτου γύρου της Premier League (PART 1)

Του Δημήτρη Βαρσάνη

Στο πρώτο μου άρθρο θα αναλύσω, μέσα από τη δική μου ματιά, τον πρώτο γύρο της Premier League που μόλις πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκε. Ποιες ομάδες ξεχώρισαν, ποιες προβλημάτισαν, ποιες μας γοήτευσαν και ποιες μας απογοήτευσαν.

Τα φαβορί αλλά…

 Όταν ξεκινούσε η νέα σεζόν της Premier League οι περισσότεροι, δύο ονόματα έχριζαν τα ακλόνητα φαβορί για τη κατάκτηση του πρωταθλήματος, τη Manchester City και την Chelsea. Παρασυρόμενοι από την αξία του ρόστερ της καθεμιάς ομάδας, υπήρχε η σιγουριά ότι αυτές οι δύο ομάδες θα απομακρυνόντουσαν από τις υπόλοιπες διεκδικήτριες του τίτλου και θα μονομαχούσαν μέχρι τελικής πτώσεως, ίσως στο τέλος όντως να επαληθευθούν, αλλά μέχρι στιγμής, στο πρώτο κομμάτι του πρωταθλήματος, το γήπεδο φαίνεται να είναι αμείλικτος παράγοντας.

Η Manchester City του Manuel Pellegrini πλέον, ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες, ο Χιλιανός τεχνικός έφερε μαζί του από την Ισπανία και την περιοχή της Sevilla τον 28άχρονο επιθετικό, Alvaro Negredo και τον επίσης 28άχρονο εξτρέμ, Jesus Navas δαπανώντας συνολικά το ποσό των 45 εκατομμυρίων ευρώ, τον γνώριμο του από την συνεργασία τους στην Malaga, Martin Demichelis δίνοντας στην Atletico Madrid 5 εκατομμύρια ευρώ για να πάρει στις υπηρεσίες του τον 32άχρονο Αργεντινό σέντερ μπακ, τον 28άχρονο κεντρικό χαφ της Shakhtar Donetsk, Fernandinho ξοδεύοντας 40 εκατομμύρια ευρώ για τον Βραζιλιάνο μέσο, και τον 24άχρονο επιθετικό της Fiorentina Stefan Jovetic προσφέροντας 26 εκατομμύρια ευρώ για τον Μαυροβούνιο.

  Όλα αυτά τα “όπλα” προστέθηκαν στην ήδη πολύ γεμάτη φαρέτρα των “πολιτών” που έχουν μέσα ονόματα όπως ο Yaya Toure, ο Kompany, ο Aguero, ο Silva, o Hart, ο Clichy, ο Nasri και άλλων σπουδαίων και ακριβοπληρωμένων ποδοσφαιριστών. Από πλευράς αποχωρήσεων δεν είχε κάτι το μελοδραματικό, αντίθετα μάλιστα, ωφελήθηκε αφού ξεφορτώθηκε την κυκλοθυμικότητα του Tevez(Juventus)και την γκρίνια του παγκίτη Kolo Toure.(Liverpool).

Τα λεφτά όμως δεν παίζουν μπάλα, όπως λένε πολλοί και αυτό αποδεικνύεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, που μπορεί να είναι φόβητρο και να μοιάζει ανίκητη στο Etihad Stadium κερδίζοντας άνετα την Arsenal, την Manchester United και τη Tottenham, όμως εκτός έδρας παρουσιάζει πολλές αδυναμίες καταφέρνοντας να χάσει από ομάδες όπως η Cardiff,η Aston Villa,και τη τελευταία Sunderland, να φέρνει λευκή ισοπαλία με τη Stoke, και παιχνίδια που τα πήρε στο τέλος να τα κάνει ντέρμπι(West Brom,Fulham) με τη μοναδική χωρίς βάσανα νίκη να ήταν αυτή με την West Ham ενώ, η ήττα από την Chelsea και η ισοπαλία με την πολύ καλή φέτος Southampton, μπορούν να θεωρηθούν αποτελέσματα εντός προγράμματος. Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν έπαιρνε τους τρεις βαθμούς με τις 5 προαναφερθείσες ομάδες, θα ήταν πρώτη και με διαφορά από τις υπόλοιπες, δυστυχώς όμως για την ομάδα του Pellegrini εκεί ειναι Premier League και όχι La Liga, όπου όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο.

Ένας Pellegrini που έφερε στη City κάτι το διαφορετικό στο στιλ παιχνιδιού της, επιτέλους έκοψε αυτό το βαρετό από ενός σημείου και ύστερα ποδόσφαιρο με τη μικρή πάσα που είχε με τον προκάτοχό του Roberto Mancini, την έχει κάνει πιο γρήγορη και δίνει κυρίως έμφαση στα άκρα μιας εκεί είναι και το δυνατό της σημείο με τους Navas, Nasri, Silva να αλλάζουν συχνά πυκνά θέσεις μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, μπερδεύοντας τους αντίπαλους αμυντικούς, με τους Milner και Kolarov να είναι οι χρήσιμες εναλλακτικές λύσεις. Το βαρύ κανόνι της ομάδας είναι ο Sergio Aguero βρίσκοντας την επαφή με τα δίχτυα 13 φορές, μοιράζοντας άλλα 4 γκολ στους συμπαίκτες του σε 15 παιχνίδια, με τον ίδιο να στέκεται άτυχος και μετά τον αγώνα με την Arsenal να γίνεται γνωστό ότι θα λείψει για δύο μήνες, τουλάχιστον, λόγω τραυματισμού, ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό πρόβλημα που τον επηρεάζει και δεν τον αφήνει να εκτοξεύσει την καριέρα του. Ο Αργεντινός συνοδεύεται στο χώρο της επίθεσης από τον Negredo τον Ισπανό σέντερ φορ που μαζί με τον Silva και τον Javi Garcia, τους νυν συμπαίκτες του βγήκαν από την ακαδημία της Real Madrid αλλά όπως αυτοί έτσι και πολλοί άλλοι δεν αξιοποιήθηκαν από την “Βασίλισσα”.

Βλέπουμε ότι εκτός από την εκτελεστική του δεινότητα, μπορεί με την ίδια ευκολία να δημιουργεί καταστάσεις για τους συμπαίκτες του. Μόνο που υπάρχει στον πάγκο ο Dzeko για να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες. Όταν χρειαστεί τα εξηγεί όλα, για το πλούσιο και ποιοτικό “οπλοστάσιο” που διαθέτουν οι “Citizens”, και ας μην ξεχνάμε, ότι μέσα σε όλα αυτά, περιμένουμε να δούμε τον Jovetic, τον Μαυροβούνιο επιθετικό, που λείπει από τα μέσα Σεπτεμβρίου, λόγω του πολύμηνου  τραυματισμού του.

Στο κέντρο φυσικά, ξεχωρίζει αυτή η ηγετική φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Yaya Toure,αντοχή, φυσική κατάσταση, σωματοδομή, δύο καλά πόδια, ανίκητος στον αέρα και εδώ και λίγο καιρό, σκοράρει και με φάουλ, πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να του βρεις ότι κάτι του λείπει, ίσως κάποιες φορές το μυαλό και ένας σοβαρός ατζέντης που να μην τον πασάρει κάθε τρεις και λίγο δεξιά και αριστερά, μονό και μόνο για να πάρει ένα καλύτερο συμβόλαιο. Δίπλα του είναι ο Fernandinho, ένα “μηχανάκι” στο χώρο του κέντρου που κόβει και μοιράζει μπάλες, και παίκτες όπως ο Javi Garcia και ο Rodwell να είναι στον πάγκο που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα το πιθανότερο να ήταν βασικοί με μοναδική εξαίρεση ίσως την Arsenal.

Το μειονέκτημα που διαπιστώνουμε σε αυτή την ομάδα είναι η άμυνα και η θέση του τερματοφύλακα που δεν σε βγάζουν μία σιγουριά. Μπορεί ο Zabaleta και ο Clichy, επιθετικά, να βοηθούν την ομάδα με τα ανεβάσματα τους αλλά αμυντικά διακρίνουμε ατέλειες. Στα σέντερ μπακ ο Kompany είναι ο στυλοβάτης και ο καθοδηγητής αλλά για κακή του τύχη δεν έχει ένα αξιόπιστο παρτενέρ, καθώς ο Lescott δεν θυμίζει τον πολύ καλό Lescott προ διετίας, ο Nastasic κάνει πολλά λάθη και με τον Demichelis αναρωτιέσαι μερικές φορές αν στρίβει πιο αργά αυτός η...ένα αστικό λεωφορείο!

 Δεν φτάνουν όλα αυτά είναι και ο Hart κάτω από τα δοκάρια που από τη περασμένη σεζόν κάνει πολλές γκέλες, που κοστίζουν στην ομάδα του, με αποτέλεσμα για κάποιο χρονικό διάστημα να χάνει τη θέση του φέτος στο βασικό σχήμα αλλά μετά από μερικά παιχνίδια, να έχει επιστρέψει ξανά κάτω από τα γκολπόστ, αφού ο αντικαταστάτης του, ο Pantillimon ακόμα και μπροστά σε αυτόν τον Hart είναι χειρότερος.

Επίσης, ένα άλλο μειονέκτημα για τους Citizens είναι ότι πλην της Chelsea, όλα τα άλλα μεγάλα παιχνίδια τα έχει εκτός έδρας στον δεύτερο γύρο (Arsenal, Manchester United, Liverpool)συνυπολογίζοντας φυσικά και τα ταξίδια στις δύσκολες έδρες των Tottenham, Everton, Newcastle. Αυτό είναι ένα προσωπικό στοίχημα και για τον ίδιο τον Χιλιανό τεχνικό σε υψηλό επίπεδο, αφού είχε δοκιμαστεί πριν 4 χρόνια στην Real Madrid με το πείραμά του να έχει γνωρίσει μια μεγάλη αποτυχία, καταφέρνοντας όχι μόνο να μην πάρει τίτλο αλλά, να γνωρίσει και οδυνηρό αποκλεισμό από την Alcorcon, ομάδα τρίτης κατηγορίας!

Μπορεί στην Villareal και στην Malaga, η συνταγή του να παίζεις καλό και επιθετικό ποδόσφαιρο να πέτυχε αλλά στις μεγάλες ομάδες που έχουν απαιτήσεις για άμεσα αποτελέσματα δεν αρκεί μόνο αυτό, θέλει κάποιες φορές, για να βγάλεις εις πέρας ένα στόχο σου, να σκεφτείς ακόμα και τον “βρώμικο” τρόπο και στα 60 του, αυτή λογικά θα είναι η τελευταία του ευκαιρία να το καταλάβει.

Από την άλλη πλευρά, στην Chelsea, το καλοκαίρι που μας πέρασε, το μεγάλο γεγονός ήταν φυσικά η επιστροφή του Jose Mourinho. Ο Special One ή μάλλον, Happy One όπως ο ίδιος προτιμά να τον αποκαλούμε τώρα, γιατί πήγε εκεί που τον θέλουν και τον αγαπάνε, στο σπίτι του στο Stamford Bridge μαζί με τους οπαδούς του, που σε κάθε παιχνίδι τραγουδούν ρυθμικά το όνομά του.

  Ο ίδιος από την πρώτη του συνέντευξη τύπου κράτησε χαμηλά τη μπάλα βάζοντας ως πρώτο στόχο την έξοδο στο επόμενο Champions League. Η πρώτη του μεταγραφή είχε ήδη γίνει πριν έρθει αποκτώντας τον 22άχρονο εξτρέμ της Bayer Leverkusen Andre Schurrle βγάζοντας απο την τσέπη του ο ιδιοκτήτης της ομάδας Roman Abramovich 22 εκατομμύρια ευρώ, έπειτα ήρθε ο 20άχρονος χαφ της Vitesse Marco Van Ginkel για 10 εκατομμύρια ευρώ, ενώ επέστρεψαν απο τους δανεισμούς τους οι Essien(Real Madrid), De Bruyne(Werder Bremen), Lukaku(West Brom), Kalas(Vitesse) για να γεμίσει με επιλογές ο πάγκος και ως ελεύθερος ο Mark Scwarzer από την Fulham για εναλλακτική λύση του Petr Cech κατω απο τα δοκάρια.

Σε αποχωρήσεις δεν υπήρξε κάτι το συγκλονιστικό με τους Paulo Ferreira και Malouda να λήγουν τα συμβόλαιά τους και τους Marin(Sevilla), Moses(Liverpool) να φεύγουν με τη μορφή του δανεισμού επειδή στους “Μπλε” θα ήταν κάτι παραπάνω από περιττοί. Όλα κύλησαν ομαλά μέχρι τη τελευταία εβδομάδα των μεταγραφών όταν η Chelsea πήρε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια της Tottenham τον Willian την ώρα που είχε περάσει ιατρικές εξετάσεις από τους Spurs και λίγο πριν υπογράψει το συμβόλαιό του.

Ο Abramovich παίρνει τηλέφωνο, στο φιλαράκι του, τον Kerimov και καταθέτει στο τραπεζικό λογαριασμό της Anji το ποσό των 37 εκατομμυρίων ευρώ, με τον Βραζιλιάνο να μην το σκέφτεται πολύ και να αφήνει σε χλωρό κλαρί την ομάδα του Βορείου Λονδίνου και να πηγαίνει Δυτικά και στην ομάδα που όπως είπε ο ίδιος ονειρευόταν να παίξει από μικρός. Δεν τελείωσαν όμως εκεί τα πράγματα, καθώς παρέα με τον Willian από την Anji ήρθε και ο Samuel Eto’o με ελεύθερη μεταγραφή.

Μετά το στενό “φλερτ” με τον Wayne Rooney που δεν απέφερε καρπούς, με την Manchester United να αρνείται τρεις προτάσεις ο Πορτογάλος τεχνικός κάλεσε τον γνώριμο του από τη συνεργασία τους στην Inter Καμερουνέζο επιθετικό για να βοηθήσει την επιθετική δυστοκία της ομάδας. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε θέμα για το ποιος θα δώσει τη θέση του, κόντρα στα προγνωστικά που ήθελαν τον Ba να φεύγει ο Mourinho δεν δέχτηκε να πάει στην Arsenal ως άμεση ανταγωνίστρια του,και την τελευταία ώρα των μεταγραφών στάλθηκε ξανά δανεικός αυτή τη φορά στην Everton ο Lukaku αφήνοντας πολλά ερωτηματικά στους φίλους της ομάδας αυτή η κίνηση στα οποία θα αναλύσουμε παρακάτω.

 Από πλευράς αποτελεσμάτων δεν μπορείς να θεωρήσεις ότι ούτε είναι καλά ούτε άσχημα τα πράγματα. Κέρδισε τα δύο μεγάλα παιχνίδια στην έδρα της με την Manchester City και τη Liverpool με το ίδιο σκορ (2-1), έφερε τρεις ισοπαλίες με Manchester United(0-0), Arsenal(0-0), και Tottenham (1-1) που ίσως αν τα κυνηγούσε ο Πορτογάλος να έπαιρνε και το κάτι παραπάνω. Οι ήττες απο Everton (1-0), χωρίς να το αξίζει με βάση την εικόνα του παιχνιδιού και Newcastle(2-0), που στην πρώτη του θητεία ως προπονητής της Chelsea δεν νίκησε ποτέ εκεί, για τον θεσμό του πρωταθλήματος να μην θεωρούνται τόσο πολύ αναπάντεχα αποτελέσματα, και οι μοναδικές γκέλες εκτός προγράμματος, να είναι η ήττα από τη Stoke(3-2) και η ισοπαλία στο Stamford Bridge με την West Brom(2-2) που θα ήταν και αυτή ήττα αν δεν έδινε το πέναλτι- εφεύρεση ο Marriner στη τελευταία φάση, στην βουτιά του Ramires, με συνέπεια παράλληλα η Chelsea να κρατήσει το απίστευτο ρεκόρ που εχει στην κατοχή της με τον Mourinho των 70 αγώνων χωρίς ήττα στην έδρα της για το πρωτάθλημα.

  Ένα άλλο καλό του Mourinho, όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, είναι ότι δεν μασάει από ονόματα. Αυτό αποδεικνύεται με τον Ashley Cole, ο οποίος από βασικός και αναντικατάστατος έχει γίνει μια αλλαγή πολυτελείας, καθώς ο Azpilicueta, αν και με το αντιθετό του πόδι, με τις εμφανίσεις του έχει πάρει δικαίως τη φανέλα του βασικού στο σπίτι του. Επίσης, όποιος δεν παίζει καλά και κάνει λάθη χάνει και τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα, όπως είδαμε με τον David Luiz. Ο Βραζιλιάνος σέντερ μπακ, ώρες ώρες θέλει να κάνει κάτι το εντυπωσιακό με αποτέλεσμα να ξεχνάει τη κύρια δουλεία του που είναι η άμυνα.

Τα κραυγαλέα λάθη του με την Everton και την Cardiff είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου στην πρώτη αντί να πρόσεχε τον Naismith αγνάντευε τον ουρανό, και στη δεύτερη άφησε τη μπάλα να περάσει από δίπλα του και ως συνέπεια να προσφέρει ένα έτοιμο γκολ στον Mutch. Όλα αυτά δεν ήθελαν και πολύ να θυμώσουν τον Mourinho και να εμπιστευτεί τον ναι μεν οχι για πολλά πράγματα Cahill αλλά σταθερό στις εμφανίσεις του ως παρτενέρ του αρχηγου John Terry, ο οποίος ζει μια δεύτερη νιότη και δικαιωματικά αξίζει να ξεκίνα βασικός, παρά τα 33 του χρόνια.

   Βέβαια, όπως όλοι οι μεγάλοι προπονητές, έτσι και ο Mourinho έχει κάποια κολλήματα. Με το μεγαλύτερο φυσικά που τον απασχολεί να είναι αυτό του Juan Mata, του καλύτερου παίκτη της Chelsea τα τελευταία δύο χρόνια, σύμφωνα με τους οπαδούς της ομάδας και στην καλύτερη ενδεκάδα της Premier League την περσινή χρονιά. Φέτος, έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό από τον Πορτογάλο τεχνικό και κάποιοι λένε ότι είναι ντεφορμέ διότι έπαιζε σχεδόν δύο ολόκληρα χρόνια χωρίς σταματημό και δεν θέλει να τον “κάψει”. Κάποιοι άλλοι το πάνε ακόμα παραπέρα και λένε ,ότι μετά το τελευταίο του χουνέρι με τον Casillas, έχει ανοίξει κόντρα με τους Ισπανούς ποδοσφαιριστές (βέβαια για να αντιπαρέλθω σε αυτό το σενάριο, αν είναι αυτός ο λόγος δεν θα αντάμοιβε τον Azpilicueta  με τις εμφανίσεις του και θα απαλλασσόταν μια ώρα αρχύτερα από τον Fernando Torres το καλοκαίρι). Το λόγο τον είπε ο ίδιος ο Πορτογάλος προπονητής στον αέρα του Skysports μετά τη νίκη επί της Fulham :” Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι προτιμούν να παίξει περισσότερο ο Mata στην θέση του Oscar. Νομίζω ότι η εξέλιξη της ομάδας και ο τρόπος που θέλω να παίξουμε, ο Mata και ο Oscar μπορούν να παίξουν μαζί, και εγώ το θέλω αυτό όμως ο Juan πρέπει να δουλέψει και να προσαρμοστεί σε ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού γιατί δεν είμαι έτοιμος να αλλάξω τη θέση του Oscar. Ο Oscar ως δεκαρι μπορεί συγχρόνως να μας δώσει τη δημιουργικότητα, και την ίδια στιγμή όταν θέλουμε να πιέσουμε ο Oscar είναι ένας δρομέας και αυτός είναι ένας παίκτης ικανός για το Pressing”.Το συμπέρασμα που βγάζουμε από τις δηλώσεις του είναι ότι η ο Mata θα προσαρμοστεί να παίζει πλέον από τα δεξιά, η θα περιμένει τη σειρά του από τον πάγκο, καθώς δεν έχει σκοπό να κουνήσει τον Oscar από τη θέση του δεκαριού.

 Όντως ο Oscar κάνει καλύτερα τη δουλεία του Mourinho, το Pressing ψηλά, να ανακτά τη κατοχή με το κλέψιμο της μπάλας, και όταν αμύνεται η ομάδα να γίνεται τρίτος χαφ στο κέντρο. Όμως από την άλλη δεν γίνεται να έχεις στον πάγκο τον πιο παραγωγικό σου παίκτη μαζί με τον Hazard τα τελευταία δυο χρόνια. Ναι, είναι πραγματικότητα ότι τη δουλειά της άμυνας δεν την ξέρει πολύ καλά ο Ισπανός αλλά δεν φταίει και ο ίδιος αφού ο ρόλος του είναι να μοιράζει μπαλιές στους συμπαίκτες του και να σκοράρει όποτε του δοθεί η ευκαιρία.

Με πάνω από 30 γκολ 50 ασίστ τα τελευταία δύο χρονιά σε όλες τις διοργανώσεις είναι παράλογο να μην έχει όχι μόνο θέση βασικού, αλλά να είναι πίσω σε επιλογές και από τους Schurrlle και Willian μόνο και μόνο επειδή κάνουν καλύτερη άμυνα. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια το μέλλον του Mata στους “Μπλε” να είναι αβέβαιο με τον ίδιο να θέλει και παιχνίδια στα πόδια του για να πάει στο Παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας και η ανησυχία του κόσμου να είναι δικαιολογημένη.

  Ένα άλλο θέμα είναι η ανισορροπία που διακρίνουμε στις γραμμές της Chelsea. Στα εξτρέμ βλέπουμε μια πλειάδα ταλέντου με παίκτες όπως ο Hazard, ο Schurrle, ο Willian, ο De Bruyne συνυπολογίζοντας τους δανεικούς σε διάφορες ομάδες, Marin, Moses, Piazon,Atsu (Vitesse), Thorgan Hazard (Zulte Waregem), Davila (Cordoba), Lalkovic (Walsall), οι οποίοι μας οδηγούν στον αριθμό νούμερο δέκα, χωρίς να προσθέσουμε τους μικρούς της, που ποτέ όμως δεν αξιοποιούνται.

Στα σέντερ μπακ επίσης έχει πολλές επιλογές με τους Terry, David Luiz, Cahill, Kalas, και Ivanovic που πρώτα από εκεί ξεκίνησε πριν τον μετατοπίσει στα δεξιά ο Hiddink. ο Σερβος μαζι με τους Azpilicueta, Ashley Cole, Bertrand καλύπτουν με μεγάλη επιτυχία το δεξιό και αριστερό άκρο της άμυνας. Κάτω από τα δοκάρια με τον Cech να κλείνει φέτος δεκαετία να μην υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αν λείψει καθώς ο αντικαταστάτης του, ο Scwarzer στα 41 του προσφέρει την απαραίτητη εμπειρία και αξιοπιστία. Βέβαια ένα θέμα που θα απασχολήσει τους Λονδρέζους το επόμενο καλοκαίρι είναι ότι αν θα συνεχίσουν να στηρίζονται στον Τσέχο τερματοφύλακα,ρισκάροντας ταυτόχρονα να χάσουν το Next Big Thing σε αυτή τη θέση, τον νεαρό Βελγο Courtois που βγάζει μάτια με τις εμφανίσεις του στην Atletico Madrid τα τελευταία τρία χρονια, η θα του δώσουν την ευκαιρία να αντεπεξέλθει σε υψηλό επίπεδο και παράλληλα να θέσουν σε δυσμένεια το μέλλον του “φύλακα- άγγελου” τους εδώ και δέκα χρόνια.

Εκεί που αντικρίζουμε σοβαρό πρόβλημα είναι στα χαφ και στο εννιάρι, τις δύο πιο σημαντικές θέσεις στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Με τον Lampard να παίζει με το μυαλό και την εμπειρία αλλά τα χρόνια να έχουν περάσει για τον ίδιο και οι ταχύτητές του να έχουν αλλάξει, τον Mikel εδώ και επτά χρόνια να καταφέρνει να μένει στους “Μπλε” ως εναλλακτική λύση, τον Essien από τα κορυφαία αμυντικά χαφ μέχρι πριν τρία χρόνια να έχει καταντήσει “παλαίμαχος” ποδοσφαιριστής, και τον Van Ginkel από την αρχή της χρονιάς να είναι στη λίστα με τους τραυματίες, μένει ο Ramires να τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και μερικές φορές άθελα του να πέφτει σε απερισκεψίες, και η λύση ανάγκης του David Luiz που ίσως ο Mourinho να πρέπει να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να τον καθιερώσει εκεί μιας και θα μπορεί να κάνει παιχνίδι που ως Βραζιλιάνος του αρέσει πολύ και ταυτόχρονα θα έχει το μυαλό του στην άμυνα, όπως και στις ψηλές μπάλες θα μπορεί να γίνεται τρίτος σέντερ μπακ για να τις “καθαρίζει”.

Στη θέση “9” ο Torres είναι μια του ύψους μια του βάθους δίχως να έχει σταθερή απόδοσή, ο Eto’o θυμίζει ποδοσφαιριστή έτοιμο να πάει στο MLS και στο Κατάρ παρά τον Eto’o της Barcelona και της Inter, και ο Ba είναι άπλως μια καλή εναλλακτική λυση. Βλέπουμε και οι τρεις μαζί ότι σε πέντε μήνες έχουν φτάσει στον μυθικό αριθμό των επτά γκολ όταν την ίδια στιγμή ο Van Persie έχει σκοράρει τα ίδια μόνος του, ο Aguero σχεδόν τα διπλάσια(13) και ο Suarez σχεδόν τα τριπλάσια(20) σε 14 αγώνες παρακαλώ λόγω της γνωστής τιμωρίας του την περασμένη σεζόν. Ορισμένοι λένε αν είχε Cavani, Falcao η Lewandowski θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, εγώ λέω ότι έχει  ήδη έναν τέτοιο σέντερ φορ στα σπλάχνα της και δεν τον αξιοποιεί αλλά τον δίνει δανεικό εδώ και εκεί, αναφέρομαι φυσικά στον 20άχρονο Βέλγο επιθετικό Romelu Lukaku.

Με 17 γκολ σε 35 συμμετοχές πέρυσι με την West Brom έδειχνε ότι ήταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα και την Chelsea, ο ίδιος ο Mourinho στην προετοιμασία έλεγε ότι φέτος θα του δώσει πολλές ευκαιρίες και όντως φάνηκε αυτό από τα φιλικά παίρνοντας συνέχεια συμμετοχές και βάζοντας αρκετά γκολ, όμως μέσα σε μια νύχτα αποφασίστηκε τελικά ότι ακόμη δεν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε υψηλό επίπεδό και χρειαζόταν να αποκτήσει πιο πολλές εμπειρίες στην καριέρα του. Ο Βέλγος ήδη έχει σημειώσει εννέα γκολ στην Everton και ο Mourinho μαζί με τους ιθύνοντες της αμάδας χτυπάνε το κεφάλι τους.

Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι στην διαχείριση του υλικού υπάρχει μια υπερβολική χρήση παικτών όπως ο Ivanovic, ο Lampard, ο Hazard, ο Terry με τους δύο πρώτους να “πληρώνουν” αυτή τη μεγάλη κατανάλωση δυνάμεων και στο πρόσφατο παιχνίδι με τη Liverpool να τραυματίζονται και να γίνεται γνωστό ότι θα επιστρέψουν τέλη Ιανουαρίου. Εκτός από τον περιορισμό του Mata που εξηγήσαμε τους λόγους παραπάνω υπάρχει και αυτός του 21άχρονου Βέλγου μεσοεπιθετικού Kevin De Bruyne. Όπως και ο Lukaku έτσι και αυτός ξεκίνησε δυνατά στην προετοιμασία και στα φιλικά, μάλιστα στην πρεμιέρα με την Hull άρχισε βασικός δίνοντας και μια ασίστ αλλά από εκεί και μετά χάθηκε στην πολυκοσμία των εξτρέμ.

Μάλιστα στην πρεμιέρα με την Hull, άρχισε βασικός δίνοντας και μια ασίστ αλλά από εκεί και μετά χάθηκε στην πολυκοσμία των εξτρέμ. Η αλήθεια είναι ότι και στην Genk και στην Werder Bremen πέρυσι έπαιζε στον άξονα κάτι στο όποιο δεν δοκιμάστηκε ποτέ φέτος στους “Μπλε”. Την ίδια στιγμή για τον Willian που δόθηκαν 37 εκατομμύρια για πάρτη του σε σύγκριση με τον Mata και τον De Bruyne και από αυτά που έχει προσφέρει χαίρει μεγάλης ασυλίας από τον Πορτογάλο τεχνικό. Μέχρι στιγμής δεν έχει βγάλει ούτε τα μισά χρήματα στα οποία ξοδεύτηκαν και προτιμάτε από τους άλλους δύο λόγω ότι είναι καλύτερος στα μαρκαρίσματα, όταν κάποιος είναι λογικό να αναρωτηθεί γιατί με αυτά τα λεφτά δεν πάρθηκε ένα χαφ που θα είναι συνδετικός κρίκος μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί Βραζιλιάνο να είναι καλύτερος στα αμυντικά του καθήκοντα από τα επιθετικά. Βέβαια από την άλλη πλευρά είναι δύσκολο ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές να τους έχεις όλους ευχαριστημένους, πάντως αν μη τι άλλο το βάθος στον πάγκο αυτή τη στιγμή δεν λείπει από την Chelsea.

Το βασικότερο όμως που λείπει από την Chelsea, όπως είπε και ο Happy One στην επίσημη παρουσίασή του πάνω από πέντε φορές είναι η σταθερότητα. Μετά από οκτώ αλλαγές προπονητών μέσα σε έξι χρόνια και τρεις στα δύο τελευταία ο Ρώσος μεγιστάνας μάλλον κατάλαβε ότι μακροπρόθεσμα δεν γίνεται έτσι δουλειά Έτσι έβαλε πίσω τα προσωπικά του και φώναξε τον άνθρωπο που σταθεροποίησε τους “Μπλε” σε υψηλό επίπεδο μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι τόσο ευοίωνα τα πράγματα για άμεση κατάκτηση του πρωταθλήματος.

 Τότε η Manchester City πάλευε όχι για το πρωτάθλημα αλλά για τη σωτηρία της, η Tottenham ήταν στην μέση της βαθμολογίας, η Liverpool ήταν επικεντρωμένη στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο Ferguson έχτιζε τη νέα Manchester United με τους Rooney και Cristiano Ronaldo, οι λεγόμενες μικρομεσαίες ομάδες ήταν πιο αδύναμες, και την Arsenal να είναι η βασική τους αντίπαλος. Ο Πορτογάλος από την άλλη το έχει πει αρκετές φορές μετά την επιστροφή του ότι έπειτα από τόσα χρόνια σταδιοδρομίας του θέλει να καθίσει σε μία ομάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, το λιγότερο να είναι η χρονική διάρκεια του τωρινού του συμβολαίου δηλαδή τέσσερα χρόνια,  τραβώντας το ακόμα παραπέρα σε πρόσφατη του συνέντευξή για ένα πλάνο 12αετίας φέρνοντας ως παράδειγμα τον Ferguson και τον Wenger.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι πρωτόγνωρο για τον ίδιο να μην πανηγυρίσει μια χρονιά έναν τίτλο αλλά όχι καταστροφικό για την Chelsea.