Στο δεύτερό μου άρθρο θα συνεχίσω την ανάλυσή μου για τον πρώτο γύρο της Premier League που μόλις πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκε. Ποιες ομάδες ξεχώρισαν, ποιες προβλημάτισαν, ποιες μας γοήτευσαν και ποιες μας απογοήτευσαν.
Επιτέλους σοβαρεύτηκαν!
Ούτε οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί της Arsenal και της Liverpool δεν περίμεναν αυτή τη πορεία των ομάδων τους στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος. Ανυποψίαστες για κάτι σοβαρό, βάζοντας και οι ίδιες το χεράκι τους στο συγκεκριμένο γεγονός, έχοντας σβησμένη τη λέξη πρωταθλητισμός από το λεξιλόγιο τους τα τελευταία χρόνια είναι έτοιμες να κάνουν την ανατροπή και να βάλουν στην θέση τους τους ειδικούς του ποδοσφαίρου.
Όλο το καλοκαίρι στον κόσμο της Arsenal τριγύριζε μια λέξη: αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση προς την διοίκηση της ομάδας και τους δύο βασικούς μετόχους της, τον Ρώσσο Alisher Usmanov και τον Αμερικανό Stan Kroenke, με τους δυο τους αντί να ενωθούν και να φτιάξουν μια οικονομική υπερδύναμη στο ποδόσφαιρο να μαλώνουν σαν τα “κοκόρια” για το ποιος θα έχει τις περισσότερες μετοχές δικές του. Αμφισβήτηση στην δουλειά του Διευθύνων συμβούλου Ivan Gazidis, καθώς επί ημερών του βλέπουμε σημαντικές πωλήσεις ποδοσφαιριστών και σε σύγκριση με τα λεφτά που μπαίνουν στα ταμεία της ομάδας να μην αντικαθιστώνται επάξια, έχοντας ως μόνιμη “δικαιολογία” τα χρέη που πρέπει να καλυφθούν για τη κατασκευή του Emirates και το FFP της UEFA. Αμφισβήτηση σε κάποιους ποδοσφαιριστές στο ότι σε σχέση με την στήριξη που έχουν δεν προσφέρουν τα αναμενόμενα.
Η περισσότερη αμφισβήτηση όμως έπεσε στον Arsene Wenger, στον αναμορφωτή της Arsenal αυτά τα 17 χρόνια, στον άνθρωπο που από το “Boring,Boring Arsenal” του George Graham, την έκανε με το ποδόσφαιρο της να τη χαίρονται φίλοι και εχθροί. Το “Arsene Knows” που έβγαινε από το στόμα των οπαδών έγινε “Arsene Don’t Know” το φετινό καλοκαίρι,με τον Αλσατό τεχνικό να ακούγεται ότι πιθανότατα αυτή να ήταν και η τελευταία του χρόνια στον πάγκο της, τα παράπονα από τους φίλους των “Κανονιέρηδων” ήταν πολλά εκ των οποίων μερικά και δικαιολογημένα.
Η διαχείριση των χρημάτων σε μεταγραφές, οι πωλήσεις βασικών παικτών τα τελευταία επτά χρόνια(Henry,Fabregas,Van Persie,Nasri,Clichy,Kolo Toure), με δική του συναίνεση, χωρίς να τους αντικαθιστά με εφάμιλλου επιπέδου ποδοσφαιριστές, στο ότι ορισμένες φορές λειτουργεί περισσότερο ως σκάουτερ παρά ως προπονητής, βρίσκοντας ταλέντα για να τα αναπτύξει και στο Peak της καριέρας τους να τα μοσχοπουλά,και η “βόλεψη” της τετράδας μόνο και μόνο για να μπαίνουν τα έσοδα από το Champions League, είναι τέσσερις καλοί λόγοι για να του πιστωθεί και εκείνου ένα μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Arsenal μετά τη κατασκευή του νέου της γηπέδου, από την άλλη όμως δεν είναι σωστή και αυτή η ισοπεδωτική κριτική.
Δεν είχαν τελειώσει όμως εκεί τα πράγματα. Μετά την ήττα από την Aston Villa στο Emirates και δίχως να έχει κινηθεί εώς τότε σοβαρά μεταγραφικά, για άλλη μια φορά η Arsenal, άρχισαν τα “όργανα”. Από αποκλεισμό στα πλέι-οφ του Champions League από την Fenerbache μέχρι και ούτε καν έξοδο στην Ευρώπη είχε το μενού από ορισμένους κακεντρεχείς, λες και απαγορεύεται η έκπληξη και δη στην Premier League. Ξαφνικά όμως τα πάντα άλλαξαν τη τελευταία μέρα των μεταγραφών, όταν “έσκασε η βόμβα” με τον Γερμανό μεσοεπιθετικό της Real Madrid, Mesut Ozil προσφέροντας 50 εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της, με τους οπαδούς της Arsenal να καθαρίζουν τα μάτια τους μη πιστεύοντας ότι δαπανήθηκε ένα τέτοιο ποσό από τους ιθύνοντες του Λονδρέζικου συλλόγου. Μαζί του ανέβηκαν ένα επίπεδο και οι υπόλοιποι, με αποτέλεσμα η Arsenal να περάσει πανηγυρικά στους ομίλους του Champions League και να ξεκινήσει ένα νικηφόρο σερί στο πρωτάθλημα που τελειωμό δεν είχε, διατηρώντας την σταθερά στην κορυφή και το μοναδικό της στραβοπάτημα να είναι η ισοπαλία(1-1)στο Hawthorns με την West Brom καθώς την ισοπαλία με την Everton δεν μπορούμε να την θεωρήσουμε γκέλα. Στα μεγάλα παιχνίδια είχε μοιρασμένα αποτελέσματα, δυο εντός έδρας νίκες με Liverpool(2-0) και Tottenham(1-0),μια λευκή ισοπαλία με την Chelsea και δύο ήττες από τις ομάδες του Manchester, στο Etihad και τη City να χάνει με κατεβασμένα τα χέρια(6-3) και στο Old Trafford να χάνει στις λεπτομέρειες από την United(1-0).
Όλα αυτά φυσικά δεν είναι τυχαία γεγονότα. Όπως αναφέραμε η άφιξη του Ozil ανέβασε ένα επίπεδο και τους υπόλοιπους, τους έδωσε περισσότερη ελευθερία από τα πόδια τους, δεν έχουν τόσες πολλές αρμοδιότητες όπως στο παρελθόν αφήνοντας το δημιουργικό κομμάτι στον Γερμανό, και τους δίνονται περισσότερες ευκαιρίες να σκοράρουν με τις διαισθητικές μπαλιές του και τις κοφτές πάσες του να ανοίγουν στα δύο την αντίπαλη άμυνα. Ο παίκτης όμως που κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά τη φετινή περίοδο στους “Gunners” δεν είναι άλλος από τον Aaron Ramsey.
Ο Ουαλός μέσος έχει ακούσει τα εξ αμάξης από τους φίλους της Arsenal από τότε που ήρθε, στάσιμο και αιώνιο ταλέντο μέχρι και να κάνουν χαβαλέ μαζί του μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί όποτε σκόραρε πέθαινε και ένας διάσημος. Τώρα όμως δεν είναι σπάνιο αλλα φυσιολογικό φαινόμενο, πρώτος σκόρερ της ομάδας μαζί με τον Giroud με οκτώ γκολ, δεν φοβάται να βάλει τα πόδια του στην “φωτιά” και έχει αρχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες από μόνος του. Ο Wilshere με το πλούσιο ταλέντο του αλλά με τις διακυμάνσεις στην απόδοσή του κλείνει την πολύ ωραία τριπλέτα πίσω από τον μοναδικό προωθημένο Giroud.
Ο Γάλλος φορ ο οποίος εκτός από τα οκτώ γκολ του συνεισφέρει και σε άλλους τόμεις, συμμετέχει στο παιχνίδι της Arsenal κουβαλώντας τα σέντερ μπακ πάνω του για να ανοίξει διαδρόμους για τους συμπαίκτες του, και σε σύγκριση με πέρυσι βοηθά πιο πολύ στο θέμα γκολ, αν και διακρίνουμε ότι υστερεί στους κρίσιμους αγώνες, στις κομβικές φάσεις και στα καίρια σημεία του παιχνιδιού αναδεικνύοντας ότι αυτό το πρόβλημα δεν έχει λυθεί ακόμα στους “Κανονιέρηδες” μετά την αποχώρηση του Van Persie. Ποιος θα το φανταζόταν ότι ο Santi Cazorla, ο βασικός καταλύτης στο παιχνίδι της Arsenal τη περασμένη χρονιά, δεν βρίσκει φέτος τσεκαρισμένη θέση στην αρχική ενδεκάδα!
Συνυπολογίζοντας ότι οι Walcott,Podolski μόλις πρόσφατα έχουν επιστρέψει από τους τραυματισμούς τους και ακόμα δεν έχουν βρει ρυθμό στα πόδια τους, ο Chamberlain είναι στα Pits και αυτός από την αρχή της σεζόν, και ο κατά τ’ άλλα “τελειωμένος” Bendtner, ο οποίος με το περίεργο κούρεμα του για παιχνίδια που θέλει μια άμυνα να ανοίξει με ψηλές μπάλες για τα τελευταία 15-30 λεπτά να είναι χρήσιμος, προσφέρουν έναν ευχάριστο πονοκέφαλο στον Wenger. Στον ανασταλτικό τομέα όλη τη δουλειά την κάνει ο Arteta, εδώ και δύο χρόνια ο Αλσατός τεχνικός έχει τραβήξει πιο πίσω τον Ισπανό και στο ρόλο της “σκούπας” έχει αντεπεξέλθει άριστα. Ο Rosicky όποτε παίζει τον δίνει βοήθειες και η πλάκα να είναι ότι και οι δυο τους ξεκίνησαν να παίζουν μεταξύ της θέσης “8” και δεκαριού, καμία σχέση δηλαδή με τον τωρινό τους ρόλο. Η επιστροφή του Flamini η οποία πέρασε στα “ψιλά” μπροστά στον ερχομό του Superstar Γερμανού, δίνει τη πληρότητα στο κέντρο της.
Στην αμυντική γραμμή και στα σέντερ μπακ ξεχωρίζουμε τον μεταμορφωμένο προς το καλύτερο Mertesacker, Ο Γερμανός ξεπληρώνει την εμπιστοσύνη του Wenger προς το πρόσωπό του,σταθερός με πολύ λίγα λάθη,ανίκητος στον αέρα και με τη δουλειά που του ζητείται να τη κάνει μια χαρά, εκτοπίζοντας παράλληλα τον αγνώριστο κακό εαυτό του Vermaelen. Δίπλα του είναι ο Koscielnly, αισθητά βελτιωμένος από την περσινή χρονιά ίσως να ευθύνεται και ο συμπαραστάτης που έχει και οι δυο τους αλληλοκαλύπτουν τις αδυναμίες τους. Αριστερά είναι καλυμμένη με τους Gibbs και Monreal, αν και προσωπικά το θεωρώ ολίγον τι άδικο να παίρνει περισσότερες ευκαιρίες ο πρώτος από τον Ισπανό, ο οποίος είναι καλός τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά ενώ ο Άγγλος δεν είναι τόσο καλός στις επελάσεις του. Μοναδική παραφωνία είναι η δεξιά της πλευρά.
Ο Sagna τόσα χρόνια στην Arsenal έχουμε δει ότι είναι ένας παίκτης του 6 το πολύ 7, δεν μπορεί να σε δώσει το κάτι παραπάνω για πρωταθλητισμό πάντα, ενώ ο αντικαταστάτης του ο Jenkinson αμυντικά να είναι επιρρεπής στο λάθος, όμως κάπως να το σώζει επιθετικά με τις σέντρες του, ένα πράγμα λίγο ανώμαλο για αμυντικό. Κάτω από τα δοκάρια ο Szcezny έχει κάνει μεγάλη εξέλιξη κρατώντας ανέπαφη την εστία του οκτώ φορές, τις περισσότερες από τους υπόλοιπους τρεις τερματοφύλακες της πρώτης τετράδας με συνέπεια να έχει μόνιμα στον πάγκο τον Fabianski και ο δανεισμός του Viviano να πηγαίνει στράφι, βέβαια σε κάποια παιχνίδια δεν λείπουν οι γκέλες του αλλά τις καλύπτει η πολύ καλή αμυντική λειτουργία.
Πάνω σε αυτό το θέμα πρέπει να πάνε τα εύσημα και στον Steve Bould, τον άλλοτε κεντρικό αμυντικό της Arsenal τέλη δεκαετίας’80 αρχές δεκαετίας ‘90 όταν τον πήρε από τη Stoke, μάλιστα να προλαβαίνει να τον έχει υπό τις οδηγίες του ο Wenger και να έχει ενεργό ρόλο στο περίφημο νταμπλ το 1998. Από πέρυσι που πήρε τη θέση του επί χρόνια συνεργάτη του Αλσατού Pat Rice,του έχει ανατεθεί αποκλειστικά και μόνο αυτό το κομμάτι να δουλέψει στο οποίο διακρίνουμε αλλαγές κυρίως στις στημένες φάσεις η οποία ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία της.
Από την πλευρά του ο Wenger έχει αφήσει στην άκρη αυτή τη νοοτροπία του “όσα βάλουμε όσα φάμε” και έχει γίνει πιο συντηρητικός. Παιχνίδια στα οποία μπορούσαν πάνε στην ισοπαλία τα πήρε και να είναι εμφανές ότι της έχει δώσει τη στόφα πρωταθλητή. Δεν διστάζει πλέον κατα τη διάρκεια ενός παιχνιδιού να βάζει και τρίτο σέντερ μπακ για να κρατήσει το υπέρ του αποτέλεσμα, χωρίς όμως να έχει διαγράψει τα άλλα στοιχεία στο παιχνίδι της και τα γκολ Arsenal με πιο ενδεικτικό παράδειγμα φυσικά το δεύτερο γκολ με τη Norwich στο 4-1 που εξαφανίστηκε κυριολεκτικά η μπάλα, έπειτα από έξι συνεχόμενες πάσες μέσα σε 5 δευτερόλεπτα μεταξύ Cazorla,Giroud και Wilshere ο τελευταίος με ιδανικό πλασέ τελείωσε τη φάση και μάλιστα οι 3 τελευταίες πάσες να μην ακουμπούν το έδαφος!
Βέβαια δεν λείπουν τα παράπονα για το “κόμπλεξ” του στα μεγάλα παιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι στο κοουτσαρισμά του μερικές φορές δεν στέκεται στο ύψος του, καθυστερεί πολύ να κάνει τις αλλαγές, στον αγώνα με την Chelsea είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έκανε ούτε μία σε όλο το 90λεπτο!
Κατά τη γνώμη μου, η Arsenal για να έχει υψηλές πιθανότητες τίτλου χρειάζεται δύο ενδεκαδάτες μεταγραφές, αυτή στου δεξιού μπακ και στου σέντερ φορ για να δίνει το κατάλληλο στήριγμα στον Giroud, και μια καλή εναλλακτική λύση στα σέντερ μπακ για να παίρνουν ανάσες οι Mertesacker και Koscielnly Όπως επίσης να παρατήσει και το Champions League αφού έτυχε στους “16” με τη κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα του κόσμου αυτή την εποχή Bayern Munchen και να αφοσιωθεί δίχως τυχόν αγωνιστικά προβλήματα στο πρωτάθλημα.
Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο παίζει εντός με τις δύο ομάδες του Manchester, πάει σε Anfield και Goodison Park για να αντιμετωπίσει Liverpool και Everton αντίστοιχα, και δίνει τα δύο Λονδρέζικα ντέρμπι με Chelsea και Tottenham εκτός έδρας, και όλα αυτά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τη τελευταία φορά που διεκδίκησε αξιοπρεπώς το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος ήταν τη σεζόν 2007-2008 αλλά δεν άντεξε και με τις δύο ήττες από Manchester United και Chelsea(με 2-1 και από τις δύο ενώ είχε βρεθεί μπροστά στο σκορ) να της στοίχισαν τότε. Φέτος της δίνεται η ευκαιρία να πάρει το “αίμα” της πίσω σε αυτό τον μαραθώνιο και στον Wenger να δώσει ισχυρές απαντήσεις στους επικριτές του.
Σε ίδιο περίπου κλίμα ήταν και η κατάσταση στην Liverpool το καλοκαίρι με το θέμα του Suarez να μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Όχι πάει στην Arsenal, όχι στην Real Madrid, η Liverpool την ίδια ώρα να είναι δυσαρεστημένη με τη στάση που κρατάει, συν τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της περασμένης σεζόν, μια με το δάγκωμα του αλά Βρικόλακα στον Ivanovic της Chelsea, μία με την “ρατσιστική” επίθεση στον Evra της Manchester United έβαλαν σε σκέψεις την διοίκηση των “Κόκκινων” και τον ιδιοκτήτη της ομάδας John Henry για το μέλλον του. Σκέψεις που μετουσιώθηκαν αργότερα σε πράξεις κάνοντας γνωστό ότι τον βάζει σε πωλητήριο και όποια ομάδα θέλει να τον αποκτήσει πρέπει να δώσει το λιγότερο 60 εκατομμύρια ευρώ.
Ο Οουρουγουανός δεν ήξερε και αυτός τι ήθελε, τη μια μέρα έβγαινε σε μέσα της χώρας του και δήλωνε ότι θα του ήταν δύσκολο να αρνηθεί πρόταση της Real Madrid, ότι κάθε παίκτης έτσι και αυτός φιλοδοξεί να κερδίζει τίτλους, ότι δεν του αρέσει η μεταχείριση του κόσμου τις τελευταίες εβδομάδες, ότι τον έχουν κουράσει οι Άγγλοι δημοσιογράφοι βγάζοντας τον όλο λάθος σε οποιοδήποτε θέμα, και την επόμενη έβγαινε και τις διέψευδε με όλο αυτό το ντόμινο για την παραμονή του η όχι να εξελισσόταν καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Τελικά πείστηκε να μείνει άλλη μια χρονιά με την προϋπόθεση ότι θα χτιζόταν μια ανταγωνιστική ομάδα για τη νέα χρονιά, τουλάχιστον για να βγει στο Champions League της επόμενης περιόδου. Για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου από την μια δεν έχει και άδικο γιατί είναι κρίμα τέτοιοι παίκτες κλάσης να λείπουν από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Στα υπόλοιπα θέματα που την απασχόλησαν μεταγραφικά το καλοκαίρι περισσότερο κερδισμένη στάθηκε παρά ζημιωμένη. Πρώτα απ' όλα πήρε μετά από χρόνια σοβαρό τερματοφύλακα, τον Βέλγο Simon Mignolet από την Sunderland για 12 εκατομμύρια ευρώ και απαλλάχθηκε παράλληλα από τον ερωτευμένο με το λάθος Pepe Reina στελνοντάς τον δανεικό στην Napoli και τον αγαπημένο του προπονητή Rafa Benitez.
Οι Kolo Toure(ελεύθερος απο Manchester City),Sakho(18 εκατομμύρια ευρώ από Paris Saint - Germain) και Tiago Ilori(9 εκατομμύρια ευρώ Sporting Lisbon)ηρθαν για να αντικαταστήσουν τα κενά των Garragher,ο οποίος τερμάτισε τη καριέρα του και Coates, ο οποίος θα μείνει εκτός γηπέδων για όλη τη φετινή περίοδο λόγω τραυματισμού. Αριστερά ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ με την άφιξη του Aly Cissokho με τη μορφή του δανεισμού από την Valencia δίνοντας ανταγωνισμό στον Jose Enrique, ενώ οι ερχομοί των Iago Aspas(Celta Vigo 9 εκατομμύρια ευρώ),Luis Alberto(Sevilla 8,5 εκατομμύρια ευρώ), Victor Moses(δανεικός από Chelsea) προσφέρουν περισσότερες επιλογές στην επιθετική γραμμή για τον Brendan Rodgers.
Στις πωλήσεις τα πήγε εξαιρετικά φορτώνοντας στην West Ham τους Downing και Carrol εισπράττοντας το συνολικό ποσό των 25 εκατομμυρίων ευρώ, και πουλώντας τον μόνιμα αναπληρωματικό Shelvey στην Swansea για 7 εκατομμύρια ευρώ.
Στο πρωτάθλημα ξεκίνησε με το 3/3 κερδίζοντας με το ίδιο σκορ(1-0) διαδοχικά Stoke, Aston Villa, και Manchester United. Έπειτα είχε μοιρασμένα αποτελέσματα με τις ήττες από Southampton(0-1)στο Anfield και Hull(3-1)εκτός έδρας συν την ισοπαλία με τη Swansea(2-2) να τις στοιχίζουν την κορυφή στον πρώτο γύρο που ούτως η άλλως δεν είναι ο πρώτος της στόχος αλλά αυτός της τετράδας. Το καλό για τους “Κόκκινους” είναι ότι τα παιχνίδια με τις λεγόμενες μικρομεσαίες ομάδες τα καθαρίζει εύκολα και με σβηστές μηχανές στο Anfield, όταν τα προηγούμενα χρόνια αυτά ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία τους και όχι τόσο τα παιχνίδια με τις μεγάλες ομάδες. Μάλιστα βλέπουμε ότι φέτος γίνεται ακριβώς το αντίστροφο καθώς έχασε και από τις τρεις ομάδες που είναι από πάνω της.
Στο Emirates από την Arsenal(2-0) ίσως στη χειρότερη φετινή της εμφάνιση, και σε Etihad και Stamford Bridge με Manchester City και Chelsea(2-1)αντίστοιχα ενώ στάθηκε αξιοπρεπέστατα(κυρίως στην πρώτη) έχασε στα σημεία, κάθισε στο γρήγορο της προβάδισμα με φυσιολογική εξέλιξη την ανατροπή πριν από το ημίχρονο δίχως να μπορέσει να αντιδράσει στη συνέχεια κάνοντας εμφανές ότι της λείπουν 2-3 παίκτες ακόμα για να τη κάνουν τη διαφορά, με τη διαιτησία επίσης να παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτά τα δύο παιχνίδια.
Μια Liverpool η οποία εκτός στην ιστορία να παίζει μπάλα πλέον και στον αγωνιστικό χώρο με τον Rodgers. Ήδη από πέρυσι ο Ουαλός τεχνικός είχε περάσει τη δικη του φιλοσοφία στο σύλλογο, από το δεκαετίας ‘80 ποδόσφαιρο του Kenny Dalglish με τις “καμινάδες” ψάχνοντας το κεφάλι του Andy Carrol, πήγε στο κάτω η μπάλα και στο πόδόσφαιρο κατοχής, το λεγόμενο τίκι-τάκα της Barcelona όπου ήταν μια μικρογραφία της η Swansea με αυτόν στον πάγκο της παλαιότερα. Αυτό που της έλειπε ήταν η αποτελεσματικότητα χάνοντας από τις αντιπάλους της μερικές φορές κάνοντας και εξαπλάσιες ευκαιρίες από αυτήν, ένα δείγμα ανικανότητας και απειρίας από τη νεανική της ομάδα. Όντας όγδοη και εκτός Ευρώπης η διοίκηση της ομάδας του Merseyside τον στήριξε για άλλη μια χρονιά και αυτός με τη σειρά του, τους υποσχέθηκε ότι θα έρθουν καλύτερα αποτελέσματα γιατί όπως προείπαμε στην εικόνα του (τηλέ)θεατή έπαιζε πολύ ωραίο και στρωτό ποδόσφαιρο.
Η πορεία μέχρι στιγμής δικαιώνει τους πάντες, ένας που πραγματικά να μην πιάνεται, φτιάχνει παιχνίδι, σκοράρει συνεχώς, με δεξί, με αριστερό, με κεφάλι, με φάουλ, έχει πολύ καλή ντρίμπλα, διείσδυση, ταχύτητα, γενικότερα ένας πονοκέφαλος για την αντίπαλη ομάδα και τον αντίπαλο προπονητή, μόνο ο Master στα Tactitian Games Jose Mourinho βάζοντας πάνω του τον απροσπέλαστο σε εκείνο το παιχνίδι Azpilicueta κατάφερε να τον σταματήσει. 20 γκολ και 5 ασίστ σε 14 παιχνίδια, Not Bad όπως λένε και οι Άγγλοι, παίρνοντάς την από το χεράκι την έχει οδηγήσει στην τετράδα κάνοντας μάλιστα Χριστούγεννα στην κορυφή, και από εκεί που το καλοκαίρι ήταν με το ένα πόδι εκτός Λιμανιού πριν από δυο εβδομάδες μέσα απο την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου ανακοινώνεται ότι ο Suarez υπόγραψε καινούργιο συμβόλαιο μακράς διάρκειας, με τον Βρετανικό τύπο να αναφέρει ότι έχει ισχύ εώς το 2018 και βαζοντάς του ρήτρα 145 εκατομμύρια ευρώ για όποιον θέλει να τον αγοράσει, με την προυπόθεση πάντα η Liverpool να βγει στο Champions League..
Αυτό που πρέπει να διορθώσει ο Ουρουγουανός είναι η συμπεριφορά του εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, ώρες ώρες κάνει σαν το μικρο παιδάκι που ζητάει παιχνίδια από τους γονείς του, και όντως σε μερικές περιπτώσεις δίκαια να φωνάζει στους διαιτητές για το “ξύλο” που τρώει αλλά από ενός σημείου και μετά το παρακάνει με τα υπερβολικά πεσίματα του.
Από εκεί και ύστερα ξεχωρίζουμε την μεγάλη άνοδο του Henderson, ένας χαφ που όταν αποκτήθηκε πριν 2,5 χρόνια για 20 εκατομμύρια ευρώ απο την Sunderland να είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου, πολλές κούρσες, πολλά χιλιόμετρα πάνω κάτω, δεν φοβάται να πατήσει τη μικρή περιοχή και έρχεται αρκετές φορές σε επαφή με τα δίχτυα, δικαιώνοντας μακροπρόθεσμα τον King Kenny και τον πρώην τεχνικό διευθυντή της ομάδας Damien Comoli τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για αυτόν. Ο αρχηγός και η μεγάλη προσωπικότητα της ομάδας Steven Gerrard βοηθά παράλληλα τους συμπαίκτες του με τις μπαλιές- διαβήτη του, το μυαλό και την εμπειρία που έχει συλλέξει τόσα χρόνια στα γήπεδα και στο κομμάτι των στημένων φάσεων. Το οξύμωρο είναι ότι όταν λείπει η Liverpool παίζει ακόμα καλύτερα, με το εμφατικό 5-0 στο White Hart Lane με τη Tottenham να είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ίσως πλέον να είναι χρήσιμος μόνο για τα παιχνίδια με τις μικρομεσαίες ομάδες που εκεί οι ταχύτητες δεν είναι τόσο μεγάλες και οι ρυθμοί τόσο υψήλοι. Όμως ο αντικαταστάτης του όταν απουσιάζει Joe Allen και επιλογή του Brendan Rodgers έχει κινηθεί σε “ρηχά νερά”.
Ο Lucas λίγο πιο πίσω στο 4-3-3 του Ουαλού τεχνικού κάνει όλη την αθόρυβη δουλειά αλλά στα μεγάλα παιχνίδια δεν βάζει τα πόδια του στην φωτιά. Στην άμυνα ο Glen Johnson δεν είναι στη καλύτερη του κατάσταση και η εναλλακτική του λύση ο Kelly δεν παίζει σχεδόν ποτέ. Αριστερά έχει υπεροπλία με τον Ισπανό Jose Enrique, τον Γάλλο Aly Cissokho και τον νεαρό Joe Flanagan δίνοντας τους τον ίδιο χρόνο συμμετοχής ο Rodgers(Από επτά συμμετοχές και οι τρεις). Στα σέντερ μπακ ο Sakho έχει καταφέρει με τις εμφανίσεις του στα τελευταία παιχνίδια να πάρει τη θέση του αγαπημένου της κερκίδας Daniel Agger, μπορεί να μην έχει τη τεχνική και τη μαεστρία του Δανού για να μπορεί να κατεβάζει τη μπάλα και να ξεκινά να κάνει παιχνίδι από την άμυνα, όμως στο αμυντικό κομμάτι είναι πολύ καλός και ειδικά τις ψηλές μπάλες να τις καθαρίζει με σχετική ευκολία. Αυτος που ίσως άδικα παίρνει τόσο μεγάλο χρονο συμμετοχής απο τον Rodgers είναι ο Martin Skrtel. Ο Σλοβάκος είναι πολύ ατσούμπαλος, κάνει πολλά ανόητα φάουλ δεχόμενος ηλίθιες κάρτες και μερικές φορές τις πληρώνει η ομάδα του. Ο Kolo Toure πάντα με την εμπειρία του είναι μια χρήσιμη λύση από τον πάγκο ενώ ο νεαρός Πορτογάλος Tiago Liori έχει χαθεί στη δεύτερη ομάδα.
Δίπλα στον Suarez από πέρυσι υπάρχουν στις μπάντες οι Coutinho και Sterling, ο πρώτος έχοντας μεγάλη τεχνική κατάρτιση, καλή διείσδυση και να είναι πολύ καλός χειριστής της μπάλας και στο ένας με έναν, αλλά να του λείπει η κυνικότητα στο παιχνίδι του και το τελείωμα της φάσης, και ο δεύτερος πολύ γρήγορος και ιδανικός στο παιχνίδι των αντεπιθέσεων αλλά να του λείπουν τα ίδια στοιχεία με τον Βραζιλιάνο όπως και το βαρύ σκαρί. Μέχρι να επιστρέψει ο Suarez απο τη τιμωρία του δύο ήταν οι βασικοί πρωταγωνιστές της Liverpool, ο Mignolet και ο Sturridge. Ο Βέλγος κάτω από τα δοκάρια έχει φέρει τη σιγουριά και την εμπιστοσύνη στους αμυντικούς του, κάνοντας τα βασικά ενός καλού τερματοφύλακα πραγματοποίωντας παράλληλα σε κάποια παιχνίδια επικές εμφανίσεις βγάζοντας μεταξύ άλλων και πέναλτι. Βέβαια διαπιστώσαμε ότι δεν είναι συνηθισμένος ακόμα από μεγάλα παιχνίδια με τα λάθη του στα παιχνίδια με τους Πολίτες και τους Μπλε στα γκολ των Negredo και Eto’o να βγάζουν μάτι.
Ο Άγγλος φορ από την άλλη όσο καιρό έλειπε ο Ουρουγουανός ξελάσπωνε μόνος του μπροστά την Liverpool, με τον ίδιο να είναι από το δευτερο μισό της περασμένης σεζόν σε μεγάλη φόρμα και ενώ είχε φύγει ως αποτυχημένος και χασογκόλης από την Chelsea. Το κακό για τους Reds είναι ότι οι Iago Aspas και Luis Alberto δεν έχουν προσαρμοστεί στην Premier League και κατά πάσα πιθανότητα να αποχαιρετούν νωρίς νωρίς, και ο Moses να έχει προσφέρει πολύ λίγα πράγματα με τον δανεισμό του απ’οσο φαίνεται να τερματίζεται γρήγορα.
Από την άλλη ο Brendan Rodgers φαίνεται να είναι ο καταλληλότερος προπονητής για το πρότζεκτ που θέλουν να εφαρμόσουν οι διοικούντες του συλλόγου. Ως γνώστης των ακαδημιών δουλεύει πολύ με τους μικρούς και δεν διστάζει να τους βάζει μέσα και σε κρίσιμα παιχνίδια. Με αυτόν βγήκε πέρυσι ο Sterling, με αυτόν εξελίχθηκε ο Henderson, με αυτόν μπήκε στα βαθιά ο 19άχρονος Άγγλος με Αυστραλιανές ρίζες Brad Smith στο Stamford Bridge και στο παιχνίδι με την Chelsea. Επίσης έχει βάλει δικούς του σκάουτερ σε κάθε σημείο της γης με προτίμηση τις Λατίνες χώρες για να του προτείνουν νεαρά ταλέντα και αυτός να τους τεστάρει. Οπως αναφέραμε παράπανω εκτός από το ωραίο και στρωτό ποδόσφαιρο που θέλει να περάσει με αυτό το 4-3-3, “κλέβει” ιδέες και απο την Ιταλική σχολή ποδοσφαίρου και να παίζει σε αρκετά παιχνίδια, κυρίως στα εκτός το παλιομοδίτικο για πολλούς 3-5-2.
Αυτό όμως που την έχει δώσει πρώτα από όλα είναι η ταυτότητα και το πλάνο στο παιχνίδι της, με τη Liverpool σε πολλά παιχνίδια να έχει δείξει μέταλλο. Με τη Newcastle(2-2) στο ST James Park βρέθηκε πίσω στο σκορ δύο φορές αλλά κατάφερε να το φέρει στα ίσα το παιχνίδι, όπως στο ντέρμπι του Liverpool, η Everton παρότι γύρισε το υπέρ της αποτέλεσμα(από 1-2 σε 3-2) κατάφερε στο τέλος να ισοφαρίσει δείχνοντας χαρακτήρα. Στο δεύτερο γύρο έχει ένα πρόγραμμα “δίκοπο μαχαίρι”, ναι μεν έχει πλην της Manchester United όλες τις υπόλοιπες ομάδες της πρώτης οκτάδας στο Anfield με τον κόσμο της ως συμπαραστάτη(Manchester City, Arsenal, Chelsea, Everton, Tottenham, Newcastle)αλλά μπορεί να της βγει μπούμερανγκ με τη πίεση για το αποτέλεσμα να είναι μεγάλη.
Μην ξεχνάμε ότι τη μοναδική φορά που έκανε πρωταθλητισμό τα τελευταία 20 χρόνια το 2008-2009 με τον Rafa Benitez στον πάγκο της, έχασε τον τίτλο κερδίζοντας σχεδόν όλα τα μεγάλα παιχνίδια εντός και εκτός έδρας και έχοντας μόλις δύο ήττες συνολικά γιατί απλά έφερε πολλές ισοπαλίες με τις μικρομεσαίες. Άλλωστε εξαρχής ο στόχος ήταν η εξασφάλιση μια από τις θέσεις της τετράδας και έπειτα ότι καλύτερο προκύψει. Το θέμα για την Liverpool είναι ότι μπορεί να πληρώσει το γεγονός της πιο ανταγωνιστικής Premier League, καθώς τα Χριστούγεννα τα γιόρτασε πρώτη και επτά μέρες μετά την Βασιλόπιτα την έκοψε εκτός τετράδας!
Εκείνο που της λείπει αυτής της ομάδας για να πάει στο τοπ είναι τρεις παίκτες σε άμυνα και κέντρο από το πάνω ράφι, με τις βάσεις για να τη δουν ξανά πρωταγωνίστρια σε υψηλό επίπεδο οι φίλοι της να τις έχει ήδη στην κατοχή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου