Βραζιλία

Η επαναπρόσληψη του Dunga δείχνει ότι δεν θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν της

του Δημήτρη Βαρσάνη

Η Βραζιλία απάντησε στη καταστροφική απόδοση της στα ημιτελικά και στον μικρό τελικό του Παγκόσμιου κυπέλλου με μια περίεργη επιλογή στο νέο της προπονητή. Η ομοσπονδία της “Selecao” αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Luiz Felipe Scolari με τον Carlos Dunga,ο οποίος διετέλεσε προπονητής της τη περίοδο 2006 - 2010.

Όταν ανέλαβε πριν από οκτώ χρόνια ο πρώην Παγκόσμιος - το 1994 - αρχηγός της δεν είχε καμία προηγούμενη εμπειρία ως προπονητής,ενώ πέρυσι κάθισε για πολύ λίγους μήνες στον πάγκο της Internacional. Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να μας προκαλέσει τίποτα λιγότερο από έκπληξη,το γεγονός ότι έχει διαλεχτεί δύο φορές για να οδηγήσει την Εθνική ομάδα της χώρας του και πόσο μάλλον όταν θεωρείται ως ο άνθρωπος που πρέπει να τους βγάλει από αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι.

Πολλοί ήλπιζαν για ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός μετά την οδυνηρή ήττα με 7-1 από τη Γερμανία στον ημιτελικό,πιστεύοντας ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σοβαρή επανεξέταση στο Βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο,όμως τώρα φαίνεται ότι υπάρχουν λίγες πιθανότητες. Ο Dunga έρχεται με μια ομιλία της σημασίας της δέσμευσης υποδεικνύοντας τα στατιστικά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου του στον πάγκο,όταν σημειώθηκαν περισσότερες επιτυχίες παρά αποτυχίες με τη κατάκτηση του Copa America το 2007 και του Confederations Cup το 2009.

Μπορούμε ωστόσο να κάνουμε δύο εκτιμήσεις. Η πρώτη είναι το ερώτημα του “πώς” το πέτυχε. Η Βραζιλία του Dunga τη περίοδο 2006 - 2010 ήταν μια γρήγορη και αποτελεσματική “μηχανή” στις αντεπιθέσεις. Το πρότυπο μιας ομάδας που από ένα κόρνερ της αντιπάλου μπορεί να δημιουργούσε μια ευκαιρία. Δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ευχάριστη στο μάτι ενός θεατή. Ο Dunga το πήγε πιο μακριά και ισχυρίστηκε ότι : «η επιθυμία να δούμε τη Βραζιλία να αγκαλιάζει ξανά το στιλ της το 1982 με τις επιθέσεις να ξεκινάνε οργανωμένα από το κέντρο με πολλές πάσες,δεν σήμαινε τίποτα άλλο από το μια Ευρωπαϊκή ομάδα να υπονομεύσει τις πιθανότητες της να κερδίσει». Μια δήλωση που δεν στεκόταν πουθενά,αν λάβουμε υπόψη μας ότι με αυτό το είδος ποδοσφαίρου κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια η Ισπανία και η Γερμανία.

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι όπως όλοι γνωρίζουμε τα στατιστικά μετράνε για λίγο καιρό. Τα πάντα κινούνταν γύρω από το Παγκόσμιο κύπελλο του 2010 στη Νότιο Αφρική όπου μια καθόλου γοητευτική μέχρι και αντιπαθητική Βραζιλία αποκλείστηκε από την Ολλανδία στα προημιτελικά,μια ήττα που οφειλόταν πολύ στη προσωπικότητα του προπονητή της. Ο Dunga πάντα έβραζε μέσα του από θυμό. Το 1994 γράφτηκε στην ιστορία ως ένας αρχηγός που σήκωσε το τρόπαιο του Παγκοσμίου κυπέλλου με το πρόσωπο του να έχει μια εκδικητικότητα και μια περιφρόνηση για όσους είχαν αμφιβολίες σε αυτόν και στους συμπαίκτες του.

Ως παίκτης ακόμη και ως αρχηγός μιας ομάδας έχεις την ασφάλεια να λειτουργήσεις με αυτόν τον τρόπο,αλλά από τη θέση του προπονητή είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 2010 που ο Dunga έβγαλε τα συναισθηματικά του βάρη προς τα έξω. Μετά τον αποκλεισμό από την Ολλανδία στη συνέντευξη Τύπου επιτέθηκε σε έναν Βραζιλιάνο δημοσιογράφο στολίζοντας τον με διάφορα... Γαλλοβραζιλιάνικα,μουρμουρίζοντας τις βρισιές του όταν ολοκλήρωνε μια απάντηση του.

Τα... Γαλλοβραζιλιάνικα του Dunga στον Βραζιλιάνο δημοσιογράφο Alex Escobar

Η σαφής εντύπωση είναι ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει τον εαυτό του. Πώς λοιπόν μπορεί να ελέγξει τα αποδυτήρια μιας ομάδας που βρίσκεται σε σύγχυση; και από τη στιγμή κιόλας που στον αγώνα με την Ολλανδία στο δεύτερο ημίχρονο η Βραζιλία υπέστη μια ψυχολογική κατάρρευση,ενώ ο Dunga αντιδρούσε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με διάφορους τρόπους(προσευχές στο θεό,μπουνιές στον πάγκο,βουρκωμένα μάτια από τα νεύρα του)χωρίς να μπορεί να διατηρήσει τη ψυχραιμία του;

Την Τρίτη στη συνέντευξη Τύπου τόνισε ότι:«Πρέπει να δείξουμε μια συναισθηματική ισορροπία».

Βέβαια δεν έγινε σαφής αν έκανε κριτική στη συμπεριφορά του από τη προηγούμενη εμπειρία του,ή αν ήθελε να επιτεθεί στο καταρράκτη δακρύων που έριξαν οι παίκτες μετά την ομοβροντία της Γερμανίας.

Ίσως τώρα τα δάκρυα να χυθούν από εκείνους που ήλπιζαν για κάτι πιο ιδεαλιστικό από τη χώρα,η οποία θεωρείται από τους περισσότερους ως ο πνευματικός κηδεμόνας του ποδοσφαίρου.