Chelsea

Η πολιτική της με τους δανεικούς είναι το νέο παράδειγμα προς αντιγραφή

του Δημήτρη Βαρσάνη

Πολλά έχουν ειπωθεί για τη πολιτική με τους δανεικούς στη Chelsea,η οποία αυτή τη στιγμή έχει περισσότερους παίκτες έξω με τη μορφή του δανεισμού από ότι στη πρώτη της ομάδα,αλλά είτε αρέσει στους ποδοσφαιρόφιλους είτε όχι σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλοι σύλλογοι το παράδειγμα της.

Οι “μπλε” σήμερα έχουν 26 ποδοσφαιριστές  που δεν παίζουν για αυτούς και κοστολογήθηκαν συνολικά πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες,αν και αυτός ο αριθμός αυξάνεται από τον Fernando Torres,για τον οποίο δαπανήθηκαν τα μισά λεφτά τον Ιανουάριο του 2011. Οι οπαδοί των άμεσων ανταγωνιστών της και οι μικροί σύλλογοι του Αγγλικού ποδοσφαίρου δεν έλαβαν και με το καλύτερο τρόπο αυτή τη στρατηγική,διαμαρτυρόμενοι για το μονοπώλιο των “Μπλε” στους νεαρούς παίκτες και το πώς θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη τους.

Φυσικά η Chelsea δεν κάνει τίποτα λάθος διότι δεν υπάρχουν κανόνες για το εώς πόσοι παίκτες μπορούν να δοθούν δανεικοί και μέχρι να αλλάξει αυτό αναμένουμε από τις αντίπαλες ομάδες να αρχίσουν να ακολουθούν το παράδειγμα της. Υπάρχουν πάρα πολλά πλεονεκτήματα να κερδίσεις από μια παρόμοια πολιτική με τους δανεισμούς. Οι περισσότεροι θα πουν ότι αυτή η πολιτική είναι άδικη και ναι μέχρι κάποιο σημείο είναι. Από τους 26 παίκτες μόνο οι τρεις αγωνίζονται στη Premier League που σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός είναι ήδη εξασθενημένος. Συν τις άλλοις η ομάδα του Δυτικού Λονδίνου έχει την εγγύηση ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν θα παίξουν εναντίον της παρέχοντας την ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της.

Ωστόσο εκ ίδρυση της η Premier League είναι ένας αθέμιτος οργανισμός. Δεν διαθέτουν όλες οι ομάδες το ίδιο μπάτζετ και η τωρινή καθιερωμένη τάξη των κορυφαίων συλλόγων τους δίνει τη δυνατότητα να παίρνουν ότι καλύτερο από τους μικρότερους σε μια μόνο μεταγραφική περίοδο. Εν ολίγοις μέχρι να έρθει ένας μεγιστάνας να πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις οι μικροί σύλλογοι θα παραμένουν μικροί.

Δεν ενδιαφέρει τους κορυφαίους συλλόγους αν είναι μια άδικη ή δίκαιη πολιτική,από τη στιγμή που είναι νόμιμη και συμφέρουσα θα εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά και σε αυτή τη περίπτωση δουλεύει άριστα. Στα χρόνια του Financial Fair Play που διανύουμε πρέπει να έχεις μια σταθερότητα σε νέους ποδοσφαιριστές,οι οποίοι είναι ένα τεράστιο περιουσιακό στοιχείο αφού μπορείς να τους πουλήσεις με σκοπό το κέρδος. Όμως ακόμα και αν δεν τους πουλήσεις θα εξακολουθείς να παράγεις εισόδημα από την αμοιβή που θα δίνουν οι άλλοι σύλλογοι για το δανεισμό τους.

Οι Kevin De Bruyne και Romelu Lukaku για παράδειγμα έφεραν ένα τεράστιο κέρδος σε σχέση με την αρχική επένδυση των “Μπλε” και ιδιαίτερα στη περίπτωση του δεύτερου δεν έκαναν και πάρα πολλά για να γίνει αυτό. Ο Βέλγος επιθετικός αναπτύχθηκε στη West Brom και την Everton ως δανεικός και η Chelsea το μόνο που καρπώθηκε από αυτόν ήταν τα οικονομικά οφέλη.

Έπειτα η Chelsea πλήρωσε πέντε εκατομμύρια λίρες για έναν ταλαντούχο και νεαρό πρώην βολεϊμπολίστα,ο οποίος πραγματοποίησε μια καλή σεζόν στη Βελγική Λίγκα. Τρία χρόνια μετά ο Thibaut Courtois θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο και μάλιστα χωρίς να κάνει ούτε μια προπόνηση με τη μπλε φανέλα πριν από το φετινό καλοκαίρι. Και σε αυτή τη περίπτωση ο σύλλογος δεν ασχολήθηκε με την ανάπτυξη του δίνοντας τον τρεις συνεχόμενες χρονιές δανεικό στην Atletico Madrid,κάνοντας τον αντίστοιχα η ομάδα της Μαδρίτης έναν από τους πιο πολυπόθητους νεαρούς τερματοφύλακες.

Ακόμα και αν οι 25 από τους 26 συγκεκριμένους δανεικούς ποδοσφαιριστές δεν πιάσουν τόπο τα λεφτά τους,ο ένας σίγουρα θα μετατραπεί σε μια λύση Παγκόσμιας κλάσης. Όσον αφορά τους άλλους 25; μπορούν απλά να μετακινούνται σε μικρομεσαίες ομάδες της Premier League συνήθως με ένα κέρδος.

Η φημισμένη ακαδημία της Barcelona “Masia” εδώ και καιρό έχει θεωρηθεί ως το σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη παικτών. Όμως σε σύγκριση με την πολιτική της Chelsea η “Masia” δεν φέρνει τα έσοδα που πρέπει και με τη FIFA τώρα να ξεψαχνίζει τους Καταλανούς,οι άλλοι σύλλογοι θα είναι επιφυλακτικοί να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα. Οι ακαδημίες εξακολουθούν να είναι καίριας σημασίας για κάθε ομάδα,αλλά οι ακαδημίες δεν μπορούν να παράγουν τόσο πολύ ταλέντο όσο μεταφέρουν οι “Μπλε” σε όλο το τον κόσμο.

Αυτό κάνει καλό και σε μικρούς συλλόγους όπως η Burnley και η Leicester που δεν μπορούν να αγοράζουν τέτοια ταλέντα,αλλά τις επιτρέπονται να τα παίρνουν με τη μορφή του δανεισμού για να τα φροντίσουν,να τα ωριμάσουν και να τα μεγαλώσουν. Επιπλέον κάθε χρόνο νέοι “απόφοιτοι” πωλούνται με τη συγκεκριμένη πολιτική και τα κέρδη τους μπορείς να τα επενδύσεις σε δύο ή τρεις παίκτες Παγκόσμιας κλάσης για τη πρώτη ομάδα,καθώς και για μια νέα παρτίδα ταλαντούχων ποδοσφαιριστών για το σύστημα με τους δανεικούς και όλο αυτό το πράγμα εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο.

Στους οπαδούς ίσως να μην αρέσει όμως εφόσον το σύστημα με τους δανεικούς δεν απαγορεύεται από τους κανόνες του ποδοσφαίρου αργά ή γρήγορα θα συνεχίσει να αυξάνεται και με άλλους κορυφαίους συλλόγους.