Διάλεξη: «Ταφικές πρακτικές κατά την Υστερομινωική ΙΙΙ περίοδο στη δυτική Κρήτη»

Η συστηματική μελέτη των δεδομένων από τα νεκροταφεία στους Αρμένους και τον Μαρουλά Ρεθύμνου, η ανίχνευση των ταφικών πρακτικών της περιόδου και της περιοχής, και οι, διαμέσου αυτών των πρακτικών, απηχήσεις ιδεών και ρόλων στην κοινωνική οργάνωση της εποχής τους, είναι το θέμα διάλεξης που θα δώσει η Ελένη Παπαδοπούλου στο πλαίσιο των Σεμιναρίων Μινωικής Αρχαιολογίας.

Η διάλεξη, με τίτλο «Ταφικές πρακτικές κατά την Υστερομινωική ΙΙΙ περίοδο στη δυτική Κρήτη: τα παραδείγματα των νεκροταφείων στους Αρμένους και στον Μαρουλά Ρεθύμνου», θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015, και ώρα 18.30, στο κτήριο της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας (Πανεπιστημίου 22). Θα δοθεί στα ελληνικά και θα ακολουθήσει δίγλωσση συζήτηση.

Τα Σεμινάρια Μινωικής Αρχαιολογίας διοργανώνουν οι: Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη, Λευτέρης Πλάτωνας, Γιάννης Παπαδάτος και Colin Macdonald.

Όπως επισημαίνει η κα Παπαδοπούλου: «Η εξέταση των δύο ταφικών συνόλων δεν περιορίζεται στην περιγραφή των σχετικών δεδομένων, αλλά στρέφεται επίσης στο λειτουργικό ρόλο των ίδιων των αντικειμένων, που μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις.

»Με βάση τη συνολική εικόνα των δύο νεκροταφείων, συνάγεται ότι υπάρχει ένα καθορισμένο ταφικό πρόγραμμα, μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η κοινώς αποδεκτή μεταχείριση των νεκρών. Ανεξάρτητα από το αν τηρούνται, λιγότερο ή περισσότερο, οι γενικές αρχές τους, οι πρακτικές που μορφοποιούνται με κέντρο το νεκρικό σώμα είναι, προφανώς, αποτέλεσμα συνειδητών και στοχευμένων επιλογών. Η διαρκής άλλωστε χρήση των νεκροταφείων στους Αρμένους και τον Μαρουλά, που εκτείνεται σε περίοδο περίπου 180 χρόνων, συμβάλλει στην επιβεβαίωση και την ανανέωση των δεσμών του κοινωνικού συνόλου με το παρελθόν του. Αν η εικόνα που προβάλλεται μέσω των ταφικών πρακτικών ανταποκρίνεται στην κοινωνική πραγματικότητα και σε ποιο βαθμό αναπαράγει υπαρκτές δομές της, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξακριβωθεί.

»Αναμφισβήτητα, όμως, η δυναμική φορά της σχέσης κάθε κοινωνίας με το παρελθόν της δημιουργεί πολλαπλούς διαύλους έκφρασής της, που, ανάλογα με το πολιτισμικό περιβάλλον τροφοδότησης και υποστήριξής της, αναπαρίστανται με σύνθετους ή απλούς τρόπους, επιστρατεύοντας για το σκοπό αυτό περισσότερο ή λιγότερο πολύπλοκους μηχανισμούς και συνδυασμούς στοιχείων» καταλήγει η κα Παπαδοπούλου.