Ligue 1: Ο μονόλογος της PSG και το κατόρθωμα της Toulouse

Δημήτρης Βαρσάνης

Να πούμε ότι δεν το περιμέναμε θα ήταν ένα ψέμα, αλλά δεν είχαμε φανταστεί ότι θα συμβεί όπως έγινε.

Η PSG κυριάρχησε στη Ligue 1 από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές κατά τις οποίες οι Παριζιάνοι ανέβαιναν σιγά-σιγά και πάντα είχαν κάποιο είδος ανταγωνισμού, αυτή τη φορά ήταν "βίαιη" από την πρώτη έως τη τελευταία αγωνιστική. Κατέρριψε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τερματίζοντας στο πρωτάθλημα με τους περισσότερους πόντους, τις περισσότερες νίκες, τη καλύτερη άμυνα, τις περισσότερες εκτός έδρας νίκες και το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ των δύο κορυφαίων ομάδων (31) στη Γαλλία, είναι μόνο για να αναφέρουμε μερικά.
Είναι μια χρονιά που θα τη θυμόμαστε για πάντα και γιατί ο Zlatan Ibrahimovic αγωνιζόταν για τελευταία φορά στην PSG και, κατ 'επέκταση, στη Γαλλία. Για τα υπέροχα γκολ του και για το ποιος ήταν, στη Ligue 1 πρέπει να ένιωθαν πολύ τυχεροί που τον είχαν ακόμη και αν με την αλαζονεία του στο γήπεδο ήταν ασεβής κατά καιρούς.

Ο Ibra αφήνει τη Γαλλία σημειώνοντας 38 γκολ στο πρωτάθλημα αυτή τη σεζόν, το τρίτο υψηλότερο ρεκόρ στην ιστορία του Γαλλικού ποδοσφαίρου (Josip Skoblar πέτυχε 44 και ο Salif Keita 42 το 1971), και ξεπερνώντας τον απολογισμό των 37 τερμάτων που κατείχε προηγουμένως ο μεγάλος Carlos Bianchi το 1978. Συνολικά σκόραρε 113 τέρματα στο πρωτάθλημα, με κάποια από αυτά να είναι απλά απίστευτα.
Ο Ibra ήρθε ως βασιλιάς και έφυγε σαν μύθος. Ήταν ένα προνόμιο για την Γαλλία να τον έχει για τέσσερα χρόνια.

Οι υπόλοιποι του πρωταθλήματος έπρεπε να μοιραστούν τα θρύψαλα που άφησαν πίσω τους ο Ibra και η Paris Saint - Germain. Η Lyon γύρισε την χρονιά της, ανεβαίνοντας από την ένατη θέση του Δεκεμβρίου στη δεύτερη του Μαΐου χάρη στο νέο της τεχνικό Bruno Genesio ο οποίος αναγέννησε τον Alexandre Lacazette (πέντε γκολ στο πρωτάθλημα πριν από τα Χριστούγεννα, 17 ύστερα) και η Monaco ολοκλήρωσε τη τριάδα σε μια χρονιά που άλλοτε ήταν καλή και άλλοτε κακή.

Μπράβο στη Nice επίσης, για μια υπέροχη χρονιά που τελείωσε στην τέταρτη θέση, χάρη στην φανταστική συνεισφορά του Hatem Ben Arfa (17 γκολ, πέντε ασίστ). Η Lille (5η) αξίζει επίσης επαίνους καθώς από τον ερχομό του νέου προπονητή (Herve Renard έξω, Frederic Antoneti μέσα) άλλαξαν τα πάντα, ενώ η Caen έγινε μια "μικρή Leicester" παλεύοντας για την σωτηρία πέρυσι, αλλά τερματίζοντας έβδομη φέτος.

Από την άλλη πλευρά, η Marseille (13η) πραγματοποίησε μια άθλια σεζόν, ταπεινωτική σε τέτοιο βαθμό που μόνο μια νίκη εναντίον της Paris Saint - Germain το Σάββατο στον τελικό του κυπέλλου Γαλλίας θα μπορούσε να τους σώσει. Η Bordeaux (11η) δεν τα πήγε καθόλου καλύτερα, αλλά η τελευταία λέξη έπρεπε να πάει στην Toulouse, η οποία δημιούργησε ιστορία με την παραμονή της μέχρι παρά το γεγονός ότι απείχε 10 πόντους από το συγκεκριμένο στόχο με δέκα αγωνιστικές να απομένουν.

Ο Pascal Dupraz, ο προπονητής που ήρθε το τέλος της σεζόν και ένωσε αυτή την υπέροχη "ρομαντζάδα" αξίζει ένα άγαλμα. Βρήκε τις λέξεις για να εμπνεύσει την ομάδα του ώστε να φέρει την εμπιστοσύνη και την αυτοπεποίθηση πίσω. Το έκαναν γιατί πίστεψαν ο ένας στον άλλο και στο προπονητή τους. Απέδειξαν ότι όλοι τους ήταν λάθος και τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Περισσότερο από τη PSG ή τον Ibra, η Toulouse είναι η πραγματική νικήτρια αυτής της αξέχαστη σεζόν στη Ligue 1.