Ο Allardyce και άλλοι δέκα "περαστικοί" των πάγκων

Δημήτρης Βαρσάνης

Αφότου ο Sam Allardyce παραιτήθηκε από την Εθνική Αγγλίας ύστερα από 67 ημέρες και μόλις ένα παιχνίδι, πάμε να δούμε μερικές από τις πιο σύντομες περιόδους προπονητών σε πάγκους ανά την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια.

10. Jose Antonio Camacho, Real Madrid: 23 ημέρες, 1998

Να παίρνει τη δουλειά της Real Madrid ένας προπονητής δεν ήταν ποτέ μια ιδιαίτερα ασφαλής στρατηγική, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 όταν κανένας προπονητής δεν ολοκλήρωσε 100 παιχνίδια πρωταθλήματος. Ούτε καν ο Jupp Heynckes που κατέκτησε το Champions League το 1998, του οποίου η τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα θεωρήθηκε απαράδεκτη και απολύθηκε και τον αντικατέστησε εκείνο το καλοκαίρι ο Jose Antonio Camacho. Ωστόσο δεν ανέλαβε ποτέ κανένα παιχνίδι, φεύγοντας ύστερα από μόλις τρεις εβδομάδες μετά από διαφωνίες με τον πρόεδρο Lorenzo Sanz για το τεχνικό προσωπικό του. Έξι χρόνια αργότερα προσπάθησε ξανά και κατάφερε να κάτσει 115 μέρες, αλλά αποχώρησε και πάλι αφού δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα ιδιόρρυθμα αποδυτήρια.

9. Tommy Docherty, QPR: τέσσερα παιχνίδια, 1968

"Όταν δίνετε τα χέρια μαζί του να ελέγχεται τα δάχτυλά σας" είπε ο Tommy Docherty κάποτε για το πρόεδρο της QPR Jim Gregory. Με αυτό κατά νου, ίσως δεν είναι μια έκπληξη που η περίοδος του Docherty στο Loftus Road ήταν σύντομη. Ο Docherty πήγε στην QPR τον Νοέμβριο του 1968 όμως τέσσερα παιχνίδια και μία νίκη αργότερα, αποφάσισε ότι χρειαζόταν έναν καινούργιο αμυντικό. Όταν στη QPR του διαμήνυσαν ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμα κεφάλαια παραιτήθηκε «για λόγους αρχής». Η προσφορά της Athletic Bilbao για να γίνει τεχνικός διευθυντής της θα μπορούσε επίσης να ήταν ένας παράγοντας, αλλά ενώ είχε ανακοινωθεί σε αυτή τη θέση ο ίδιος έγινε προπονητής της Aston Villa λίγο αργότερα.

8. Gian Piero Gasperini, Inter: τρία παιχνίδια πρωταθλήματος, 2011

Μεγάλη εντύπωση έκανε όταν η Inter όρισε τον Gasperini ως προπονητή της το 2011, αφού ούτε ο Rafa Benitez, ούτε ο Leonardo κατάφεραν να γεμίσουν το δυσαναπλήρωτο κενό του Jose Mourinho. Ο Gasperini - που είχε απολυθεί από τη Genoa το Νοέμβριο εκείνης της σεζόν - δεν ήταν ακριβώς η πιο λαμπρή αναφορά για μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ιταλία και ήταν η τέταρτη επιλογή (τουλάχιστον) αφότου οι Andre Villas Boas, Fabio Capello και Marcelo Bielsa απέρριψαν την Inter.
Ένα κακό ξεκίνημα και τα πράγματα πήραν τη κατηφόρα από εκεί και έπειτα με τον Gasperini να επιβάλλει το αγαπημένο σύστημα του 3-4-3 κάνοντας τους παίκτες να νιώθουν το λιγότερο άβολα με αυτό. Οι Nerazzurri έχασαν το σούπερ Καπ Ιταλίας από τη Milan, στη συνέχεια στο Champions League από τη Trabzonspor και το τελικό χτύπημα ήρθε η ήττα με 3-1 από τη Novara στη Serie A. Έγινε ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία της Inter που έφυγε χωρίς να κερδίσει ούτε έναν αγώνα.

7. Steve Coppell, Manchester City: 33 ημέρες, 1996

Μερικές από αυτές τις ιστορίες περιλαμβάνουν την αναποφασιστικότητα, μια κάποια ανυπομονησία, έναν βαθμό ανικανότητας, αλλά αυτή προϋποθέτει έναν άνδρα που άξιζε περισσότερη συμπάθεια και κατανόηση από ό,τι πήρε. Όταν ο Alan Ball παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1996 με τη Manchester City 14η στη First Division, κατευθύνθηκε σε μια αντικατάσταση  αρκετά συγκρατημένη και συνδέθηκε με πολλούς υποψήφιους πριν εγκατασταθεί στον Steve Coppell.  
Ωστόσο 33 ημέρες αργότερα ο Coppell παραιτήθηκε επειδή η πίεση της δουλειάς έγινε πάρα πολύ μεγάλη:"Από το διορισμό μου, η πίεση με έχει κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου με το τρόπο που θέλω" τόνισε. 

 

6. Brian Clough, Leeds: 44 ημέρες, 1974

Με τα στάνταρ του Massimo Cellino (ο τρέχων πρόεδρος της Leeds United) λίγο πάνω από έξι εβδομάδες στο πάγκο της δεν είναι πραγματικά πάρα πολύ κακό ποσοστό. Όμως η περίοδος του Brian Clough στη Leeds το 1974 ήταν μια από τις πιο διάσημες αποτυχίες στην ιστορία των Βρετανών προπονητών, μιας και ήταν αποξενωμένος από μια συλλογή παικτών που επικρίθηκαν και υποτιμήθηκαν τα επιτεύγματά τους τα προηγούμενα πέντε παιχνίδια τους. Ο Clough υιοθέτησε τη προσέγγιση της «σκληρής αγάπης», όμως δεν κατάφερε να τη περάσει κερδίζοντας μόλις το ένα από τα έξι παιχνίδια πρωταθλήματος στον πάγκο πριν η θέση του κριθεί αστήρικτη.

5. Bill Lambton, Scunthorpe: τρεις ημέρες, 1959

Σε σύγκριση με τη καριέρα του ως προπονητής, οι ποδοσφαιρικές ημέρες του τερματοφύλακα Bill Lambton ήταν μακρές και ευημερούσες. Ο Lambton  ο οποίος είχε την ατυχία η ποδοσφαιρική του καριέρα  να συμπέφτει με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πραγματοποίησε μόνο τρεις εμφανίσεις στη Football League όμως η περίοδος του ως αφεντικό της Scunthorpe ήταν ακόμα πιο σύντομο. 
Ο Lambton πήρε τη δουλειά της Scunthorpe τον Απρίλιο του 1959 και ύστερα από μια ήττα με 3-1 από τη Huddersfield του έδειξαν την πόρτα. Νωρίτερα εκείνη τη χρονιά είχε μια σύντομη περίοδο ως προπονητής της Leeds, και ενώ βρέθηκε εκεί μόνο για τέσσερις μήνες άφησε μια αρκετά σταθερή κληρονομιά: ήταν ο άνθρωπος που πήρε τους Billy Bremner και Don Revie.

4. Marcelo Bielsa, Lazio: δύο ημέρες, 2016

"Πόσο καιρό θα κάτσει;" είναι το αιώνιο ερώτημα όταν ο απρόβλεπτος Marcelo Bielsa παίρνει μια δουλειά. Το 2016 ήταν για μόλις δύο ημέρες. Ο Bielsa συμφώνησε να αναλάβει τη Lazio τον Ιούνιο, όμως μόλις 48 ώρες αργότερα ο Αργεντινός παραιτήθηκε από το ρόλο του:"Συμφωνήθηκε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή του προγράμματος εργασίας να παρθούν τουλάχιστον τέσσερις ποδοσφαιριστές πριν από τις 5 Ιουλίου. Μέχρι σήμερα κανένας παίκτης δεν έχει έρθει. Για τη μέθοδο εργασίας μου θα έπρεπε αυτοί οι παίκτες να φτάσουν εγκαίρως στη προπόνηση".

3. Dave Bassett, Crystal Palace: τέσσερις ημέρες, 1984

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Bassett ποτέ δεν πήγε στη Crystal Palace καθώς δεν είχε αναλάβει κανένα παιχνίδι ούτε είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο, αλλά ο ίδιος ανακοινώθηκε ως το νέο αφεντικό της και εμφανίστηκε να κάνει προπονήσεις. Αφού οδήγησε τη Wimbledon στη δεύτερη κατηγορία, ο Bassett είχε στραμμένο το κεφάλι στη μεγαλύτερη, πλουσιότερη και πιο καθιερωμένη Palace, αν και δεν ήθελε ποτέ να αφήσει το Plough Lane. "Κυριολεκτικά μόλις πέρασα την πόρτα, συνειδητοποίησα ότι έκανα μια λάθος επιλογή" έγραψε ο Bassett στο Crazy Gang, το βιβλίο του για τη Wimbledon.  Παρασκευή έφυγε και από τη Δευτέρα άλλαξε το μυαλό του και επέστρεψε στη Wimbledon.

2. Billy McKinlay, Watford: οκτώ ημέρες, 2014

Το φθινόπωρο του 2014 ήταν πολυάσχολο για τη Watford στο πάγκο της. Ο Beppe Sannino παραιτήθηκε το Σεπτέμβριο με την ομάδα να βρίσκεται στη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, εν συνεχεία ο αντικαταστάτης του Oscar Garcia κάθισε μόνο για ένα παιχνίδι πριν τα προβλήματα υγείας τον αναγκάσουν να αποχωρήσει. Έπειτα ήρθε ο Billy McKinlay, ανέλαβε μόλις για δύο παιχνίδια και παραιτήθηκε μετά από οκτώ ημέρες. Η οικογένεια Pozzo προγραμμάτιζε να φέρει έναν άλλο προπονητή (Slavisa Jokanovic) και να έχει τον McKinlay ως βοηθό του, αλλά φαινομενικά αμέλησαν να το πουν στον Σκωτσέζο εκ των προτέρων, έτσι αποχώρησε. Ο Jokanovic ανέλαβε και τους οδήγησε στην άνοδο εκείνη την χρονιά.

1. Leroy Rosenior, Torquay: 10 λεπτά, 2007

Ίσως η πιο παράξενη ιστορία στη διαχείριση του ποδοσφαίρου. Ο Rosenior είχε ήδη περάσει 3,5 χρόνια τη Torquay βλέποντας ανόδους και υποβιβασμούς πριν την αποχώρηση του το 2006. Το 2007 επανήλθε για να αντικαταστήσει τον Keith Curle. Ωστόσο, λίγο μετά την παρουσίαση του στο Τύπο (δέκα λεπτά για την ιστορία) το  διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου δέχθηκε μια προσφορά εξαγοράς από την κοινοπραξία που ήθελε το δικό της άνθρωπο στο πάγκο. Οι υπηρεσίες του έτσι πρόωρα παραλείφθηκαν:" Η πώληση ήταν κάτι που ήξερα ότι επρόκειτο να συμβεί, αλλά δεν σκέφτηκα ότι θα συμβεί μετά από 10 λεπτά" είπε ο Rosenior. Ο Paul Buckle επιβεβαιώθηκε ως αντικαταστάτης του λίγες μέρες αργότερα.