Δημήτρης Βαρσάνης
Μέρος της μαγείας του ποδοσφαίρου είναι ότι η διαδρομή προς την κορυφή είναι μια θαυμάσια ανακριβής επιστήμη. Κάποιοι τυχεροί έφτασαν στη μεγάλη στιγμή όντας έφηβοι και παρέμειναν εκεί μέχρι να αποσυρθούν.
Όμως για κάθε Gigi Buffon ή Ryan Giggs υπάρχουν και άλλοι τόσοι που έχουν πραγματοποιήσει τα όνειρά τους μέσω μιας γραφικής διαδρομής. Οι ιστορίες είναι πάμπολλες: ο Ian Wright έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Arsenal αφού περιπλανιόταν στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα του Νότιου Λονδίνου και στις ελεύθερες του ώρες δούλευε ως σοβατζής. Ο Rickie Lambert δούλευε σε ένα εργοστάσιο που συσκεύαζε παντζάρια στα15 του. Ο Papiss Cisse εργάστηκε ως οδηγός ασθενοφόρου στη Σενεγάλη ενώ ο Βραζιλιάνος επιθετικός Grafite πουλούσε από πόρτα σε πόρτα σακούλες σκουπιδιών στους δρόμους του Σάο Πάολο πριν γίνει πρώτος σκόρερ και ανακηρυχθεί παίκτης της χρονιάς της Bundesliga.
Εδώ μπαίνει και η ιστορία του Dimitri Payet. Στην ηλικία των 29 έχει πλέον εδραιωθεί ως ένας από τους καλύτερους παίκτες του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά μέχρι να φτάσει η ζωή του περικλείεται μέσα από την απόρριψη, το μόχθο των κατώτερων πρωταθλημάτων και το καλύτερο από όλα μια περίοδος ως πωλητής σε ένα πολυκατάστημα στη Ναντ.
Ο Payet μεγάλωσε στη Ρεϋνιόν, μια κεφαλή καρφίτσας και ένα τροπικό νησί - κτήση της Γαλλίας, 1.000 μίλια απόσταση από την ανατολική ακτή της Αφρικής. Ο πληθυσμός της Ρεϋνιόν δεν φτάνει ούτε τους 10.000, αλλά αυτό δεν ενήργησε ως εμπόδιο για μια - παραδόξως - παραγωγικη γραμμή ποδοσφαιριστών, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει βγάλει επίσης τους Florent Sinama-Pongolle, Laurent και Dider Agathe.
Στα 12 του μόλις μετακινήθηκε στη Γαλλία και υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τη Le Havre. Όμως τέσσερα χρόνια αργότερα γύρισε σπίτι του αφού ο σύλλογος αρνήθηκε να του προσφέρει μια θέση στην ανώτερη εγκατάστασης του. Το σκεπτικό τους ήταν τα πανάρχαια θέματα του μέγεθους του και της στάσης του. "Δεν κατηγορώ τη Le Havre" είπε πέρυσι. "Τότε δεν ήταν εύκολο να χειριστείς ένα άτομο. Ήμουν πάντα ένας από τους πρώτους που έκανε φασαρία. Όμως ήταν μια αρκετά τραυματική εμπειρία όταν αποφάσισαν να μην με κρατήσουν. Νόμιζα ότι το όνειρο τελείωσε. Ήθελα απλώς να μείνω στο νησί μου και να παίξω ποδόσφαιρο εκεί. "
Για ένα χρόνο έκανε ακριβώς αυτό. Ο 16χρονος Payet έγινε ο νεότερος παίκτης στην πρώτη κατηγορία της Ρεϋνιόν και "έλαμπε" στο πρωτάθλημα παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοι ήταν δύο φορές του μεγέθους του. Αρκετά ειρωνικά αυτό σήμαινε ότι είχε πιαστεί από το μάτι σκάουτερ στη Γαλλία. Η Nantes ήταν η πρώτη που ενδιαφέρθηκε με μια θέση πρακτικής άσκησης - αν και είχε ακούσει για τις ιστορίες της ανάρμοστης συμπεριφοράς του στη Le Havre του έβαλαν μια ρήτρα να σπάσουν οποτεδήποτε αυτή τη συνεργασία - αλλά ήδη σημαδεμένος από μια αποτυχημένη περίοδο στη Γαλλία ο Payet έλαβε την προσφορά με τρόμο παρά με ενθουσιασμό. Ο ίδιος απολάμβανε να παίζει χωρίς πίεση μπροστά από τα διάσπαρτα πλήθη της Reunion Premier League και οι ανέσεις του χαμηλού προφίλ της γενέτειράς του άσκησαν πολύ περισσότερη θέληση από ότι άλλο ένα ταξίδι στο βάναυσο άγνωστο.
"Εγώ δεν ήθελα ούτε να ακούσω για επιστροφή μου στη Γαλλία. Με υποστήριξαν σε αυτό ο μπαμπάς μου και ο θείος μου και με έπεισαν να δοκιμάσω την τύχη μου ξανά. Δέχτηκα κυρίως για τον μπαμπά μου γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πάθος του και ο ίδιος δεν πήρε ποτέ την ευκαιρία να αγωνιστεί πέρα από τη Ρεϋνιόν."
Έτσι ακολούθησε ένα δεύτερο ταξίδι στη Γαλλία (και οι βάρδιες του ως βοηθός σε πολυκατάστημα) αλλά αυτή τη φορά η υπόσχεση του ανώτερου ποδοσφαίρου έγινε πραγματικότητα, με τον Payet να κάνει το ντεμπούτο του στη Nantes στα 18 και να είναι μια τακτική παρουσία στην πρώτη ομάδα την επόμενη χρονιά. Από εκεί και πέρα το μομέντουμ άρχισε να χτίζεται.
Οι οπαδοί της West Ham οφείλουν ένα ευχαριστώ στον Alain Payet, αφού χωρίς τη συμβολή του ο σύλλογος δεν θα είχε ένα παίκτη που πολλοί οπαδοί τον θεωρούν ως τον πιο φυσικά προικισμένο από εποχή Joe Cole. Όντως ο Payet εμφανίζει πολλές ομοιότητες με το νεαρό Cole. Μάλιστα για ένα διάστημα οι δύο τους ήταν και συμπαίκτες: το πρώην σύμβολο της West Ham πέρασε για ένα μεγάλο μέρος της σεζόν 2011/12 με το τωρινό στη Lille.
Τότε όπως και με πολλούς άλλους πλέιμεικερ, η παγίδα του Payet ήταν η ασυνέπεια του. Κατά την παραμονή του στη Nantes (η οποία εν τέλει υποβιβάστηκε), στη Saint-Etienne και στη Lille ο Payet είχε την τάση να παρασύρετε στα περιθώρια ενός παιχνιδιού, ένα αποφασιστικό ταλέντο που έκρινε πολύ λίγους αγώνες. Όμως οι δύο χρονιές του στη Marseille στο πλαίσιο του εμφανώς απαιτητικού Αργεντινού γκουρού της τακτικής Marcelo Bielsa έκανε πολλά για να το εμφανίσει προς τα έξω.
«Ο Dimitri δεν άκουγε πάντα τις συμβουλές του προπονητή του και θα μπορούσε να γίνει ευέξαπτος. Αντιδρούσε άσχημα αν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελε» δήλωσε ο Damien Comolli, ο οποίος υπέγραψε τον 20χρονο Payet σχεδόν πριν από μια δεκαετία ενώ ήταν τεχνικός διευθυντής της Saint-Etienne. "Όμως ο Payet ήρθε στον Bielsa τη σωστή στιγμή. Ο Thierry Henry είχε τον Arsene Wenger, ο Cristiano Ronaldo θα πρέπει να ευχαριστά τον Sir Alex Ferguson και ο Dimitri σίγουρα τον Bielsa".
Ο ίδιος ο Payet συμφωνεί. "Ο Bielsa με άφησε έξω από την ομάδα για μερικά παιχνίδια όμως αυτός ήταν ένας τρόπος να διασφαλίσει τη συνέχεια στη συγκέντρωση μου και να μην εφησυχαστώ" λέει ο Payet. "Νομίζω ότι είχε δίκιο γιατί εκείνη την εποχή ήμουν πολύ συνεπής." Δεν είναι λάθος σε αυτό: η δεύτερη σεζόν του στη Marseille τον είδε να δημιουργεί τις περισσότερες ευκαιρίες για κάθε παίκτη στην Ευρώπη.
Είναι εύκολο να τα διαβάσεις όλα αυτά ως ένα κλασικό παραμύθι ενός απείθαρχου παιδιού που μάθαινε τη σημασία της σκληρής δουλειάς και της πειθαρχίας και αποκομίζοντας τα ανάλογα οφέλη αναλόγως. Ένα μεγάλο κομμάτι του είναι πράγματι αλήθεια: ο νεαρός με μια τάση στις κλωτσιές και στις κουτουλιες, τώρα είναι πιο γνωστός για τα αριστοτεχνικά του φάουλ που είναι ένα προιόν αμέτρητων ωρών στις προπονήσεις.
Και όμως αυτή η αφήγηση ενός "παλιάνθρωπου" να μάθει να παίζει με τους κανόνες παραβλέπει το γεγονός ότι ο σημερινός Payet είναι μαγνητικός με μια απτή αίσθηση αναστάτωσης που αποπνέει κάθε φορά που παίρνει την μπάλα. Ο Payet ποτέ δεν άρχισε να λαμβάνει το ποδόσφαιρο πάρα πολύ σοβαρά: γι 'αυτόν παραμένει στην καρδιά μια πηγή διασκέδασης.
Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι σαν παιδί ο Payet διαμόρφωσε το παιχνίδι του σε ένα συγκεκριμένο Βραζιλιάνο: "Οι άνθρωποι λένε ότι ο Ronaldinho απολαμβάνει να ταπεινώνει τους αμυντικούς όμως ήταν πάντα αποτελεσματικός" είπε ο Payet για το είδωλό του και συνέχισε: "Ο λόγος που είμαι οπαδός του είναι επειδή ήταν σε θέση να παρουσιάζει ένα θέαμα ενώ θα παραμένει αποτελεσματικός."
Η καριέρα του Payet - ο Ronaldinho είχε ήδη ένα μετάλλιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου και είχε να ανακηρυχθεί ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου στην ίδια χρονιά που ο Payet πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη Γαλλία - είναι απόδειξη για το πώς η κορυφή μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους.
Ο Payet ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές της Γαλλίας που ξεχώρισαν στο Euro το περασμένο καλοκαίρι. Ενώ η "βασιλική" γενιά του, κυρίως με τους Samir Nasri και Hatem Ben Arfa να πέφτουν από τα "βράχια" μετά από χρόνια δημοσιότητας, ο Payet τα πηγαίνει θαυμασία ύστερα από μια καριέρα περνώντας στο παρασκήνιο. Τώρα αναπληρώνει τον χαμένο του χρόνο. Σε αντίθεση με τη φήμη του, τις δύο προηγούμενες χρονιές πρόσφερε ένα μοντέλο συνέπειας. Το παράλογο "solo" γκολ του τον περασμένο μήνα απέναντι στη Middlesbroug είναι πρόωρα υποψήφιο για το γκολ της σεζόν.
Ο Payet μπορεί να κλείνει τα 30 το Μάρτιο όμως καθώς ο ίδιος πηγαίνει στη συχνά επίφοβη ηλικία για τους ποδοσφαιριστές, μοιάζει ακόμα πιο επικίνδυνος, πιο ολοκληρωμένος και περισσότερο από ένα δραστήριο άτομο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου