Serie A: Η δεκαετία της αβεβαιότητας στη Palermo

Δημήτρης Βαρσάνης



Οκτώ χρόνια νωρίτερα η Palermo ήταν η ανερχόμενη δύναμη του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα της Σικελίας αποτελούνταν από νεαρά ταλέντα όπως ο Edinson Cavani, ο Javier Pastore, ο Simon Kjær και ο Salvatore Sirigu, αγωνιζόταν τακτικά στην Ευρώπη και τελείωνε ολοένα και πιο κοντά στις θέσεις που οδηγούν στο Champions League.

Οι οπαδοί ήταν χαρούμενοι που διέθεταν έναν υπερήφανο εκπρόσωπο της Σικελίας, οι παίκτες έπαιζαν με πονηριά, ταλέντο και χαρά και ο πρόεδρος Maurizio Zamparini ήταν μια ένεση κεφαλαίων σε μια πραγματικά συναρπαστική ομάδα. Η φημισμένη «Αγία Τριάδα» των οπαδών, της ομάδας και της διοίκησης φαινόταν να είναι στη θέση της, προσφέροντας στους Rosanero όνειρα για παρουσία στην Ευρώπη, τρόπαια και επιτυχίες.

Φτάνοντας στο καλοκαίρι του 2013 υπήρξε μια έντονη αντίθεση με την ελπίδα και τις προσδοκίες. Η Palermo υπέστη τον υποβιβασμό από τη Serie A. Μετά από μια παρακινδινευμένη προσέγγιση όσον αφορά τους ρόλους του προπονητή και του τεχνικού διευθυντή, η ομάδα άρχισε να υποφέρει και να κατρακυλά προς τα κάτω στο πίνακα της βαθμολογίας. Ο αρχηγός και θρύλος του συλλόγους Fabrizio Miccoli αποχαιρέτησε και πήγε σε νέα βοσκοτόπια όπως και άλλοι 36 παίκτες. Ο σύλλογος είναι ξανά από τη περασμένη χρονιά στην Serie A, αλλά η πτώση της από την ευλογία μιας ιδιαίτερης εποχής ακόμα λάμπει.

Το καλοκαίρι του 2002 ο μεγιστάνας Maurizio Zamparini αγόρασε το κλαμπ - εκείνη τη περίοδο βολόδερνε μεταξύ της Serie B και της Serie C - για 15 εκατομμύρια ευρώ με την υπόσχεση να πάρει τη Palermo και να την οδηγήσει στη Serie A και στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις στο εγγύς μέλλον. Το 2004 ο σύλλογος στέφθηκε πρωταθλητης της Serie B και ανέβηκε στη κορυφαία κατηγορία για πρώτη φορά από το 1973 με το αστέρι της Luca Toni να πραγματοποιεί ένα ρεκόρ βάζοντας 30 γκολ. Η συγκεκριμένη άνοδος θα ξεκινήσει τη πιο επιτυχημένη δεκαετία στην ιστορία της Palermo.

Ο Zamparini μπορεί να είχε εκπληρώσει τη πρώτη υποσχέση του να οδηγούσε τους Rosanero στη κορυφαία κατηγορία, αλλά λίγοι περίμεναν να εκπληρώσει την δεύτερη υπόσχεση της εξόδου στην Ευρώπη από την επόμενη χρονιά. Ο σύλλογος κατάφερε να εξασφαλίσει την έκτη θέση και την έξοδο της στο κύπελλο UEFA αμέσως μετά την άνοδο. Ο Luca Toni και πάλι συνείσφερε σε μια ακόμα επιτυχία της ομάδας σημειώνοντας 20 γκολ στο πρωτάθλημα (ένα ρεκόρ για το σύλλογο στη Serie A). Ο Toni κέρδισε σύντομα την πρώτη του κλήση από την Εθνική Ιταλίας στην οποία θα πραγματοποιήσει 47 εμφανίσεις κατακτώντας και το Παγκόσμιο Κύπελλο εν συνεχεία.

Ενώ ο Toni έφυγε το καλοκαίρι του 2005 για τη Fiorentina, η Palermo καυχιόταν για μια αμιγώς Ιταλική σπονδυλική στήλη του Andrea Barzagli, του Cristian Zaccardo, του Simone Barone και του Fabbio Grosso, οι οποίοι ήταν επίσης μέρος της Ιταλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο κύπελλο το 2006. Αυτό το φυτώριο ταλέντων βοήθησε τον σύλλογο να φτάσει στους "16" του κυπέλλου UEFA, στα ημιτελικά του Coppa Italia και στη πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα μόλις δύο πόντους μακριά από τις θέσεις του UEFA Champions League. Στη χρονιά του σκάνδαλου Calciopoli ο σύλλογος έκανε θαύματα κατά τη διάρκεια της θητείας του Zamparini ως ιδιοκτήτη.

Με τον υποβιβασμό της Juventus από τη Serie A στην Serie B λόγω του σκανδάλου, η ομάδα της Σικελίας ήταν φιλόδοξη στη μεταγραφική αγορά, έτοιμη για να βγει στο Champions League. Οι μεταγραφές της το καλοκαίρι περιλάμβαναν τη προοπτική της Ουρουγουάης Cavani, τον επιθετικό της Chievo Verona Amauri και τον μέσο της Parma Fábio Simplício. Οι νέες μεταγραφές εγκαταστάθηκαν γρήγορα, με τη Palermo να φτάνει ακόμα και στην τρίτη θέση πριν από ένα αρνητικό ρεκόρ των 11 παιχνιδιών χωρίς νίκη προς το τέλος της σεζόν 2006-07 αφήνοντας τους Rosenero ξανά στην πέμπτη θέση.

Δυστυχώς την επόμενη χρονιά η Palermo πραγματοποίησε μια κακή πορεία τερματίζοντας στην απογοητευτική 11η θέση μετά τη διεκδίκηση της εξόδου της στο Champions League στις δύο προηγούμενες σεζόν. Τα ηνία στους προπονητές εκείνη τη χρονιά ήταν περίπλοκά, με τον φέρελπη Stefano Colantuono να αρχίζει τη χρονιά, πριν απολυθεί και έρθει στη θέση του ο προκάτοχος του Francesco Guidolin. Για να συγχέουμε τα θέματα περαιτέρω ο Guidolin απολύθηκε για τέταρτη φορά το Μάρτιο εκείνου του έτους μετά από μια φτωχή συγκομιδή και προς το τέλος της σεζόν επέστρεψε ο Stefano Colantuono. Αυτό το πήγαινε - έλα στους προπονητές και μια σειρά από αποτυχημένες προσλήψεις προαναγγέλλουν τις μελλοντικές χρονιές των Σικελών και την μετέπειτα πτώση του συλλόγου.

Ο εκ νέου διορισμένος Colantuono παρέμεινε υπεύθυνος για την έναρξη της σεζόν 2008-09, χάνοντας παίκτες - αστέρια στο μεταγραφικό παζάρι όπως ο Amauri, ο Barzagli και ο Zaccardo και αντικαταστάθηκαν με μερική επιτυχία με μικρές προοπτικές και Ιταλούς Διεθνείς όπως ο Antonio Nocerino. Ακόμα πήρε τον μέσο Fabio Liverani ο οποίος αμέσως έγινε αρχηγός λόγω της εμπειρίας του στην Serie A με τις Fiorentina και Lazio.

Μετά από δύο ήττες στην αρχή της χρονιάς, ο Colantuono απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Davide Ballardini ο οποίος βοήθησε να "αναστήσει" την Cagliari την προηγούμενη σεζόν κάτω από την κηδεμονία του, εξασφαλίζοντας την αποφυγή του υποβιβασμού παρότι ανέλαβε όταν ήταν στο κάτω μέρος του πρωταθλήματος. Η Palermo πραγματοποίησε μια αξιοσέβαστη χρονιά και τερμάτισε στην 8η θέση. Ωστόσο ο Ballardini απολύθηκε στο τέλος της σεζόν λόγω της κακής του σχέσης με το διοικητικό συμβούλιο και αντικαταστάθηκε από τον Walter Zenga τη σεζόν 2009-10. Ο Zenga ήταν μια περίεργη επιλογή εκείνη την εποχή μιας και ερχόταν από την μισητή Catania.

Η βασιλεία του Zenga στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία καθώς ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και ύστερα από 13 αγωνιστικές είχε έναν πολύ άσχημο απολογισμό. Ο αντικαταστάτης του ήταν ο Delio Rossi, ο οποίος οδήγησε τη Lazio στο Champions League και στη κατάκτηση του Coppa Italia το 2009. Εκείνο το καλοκαίρι τα "έσπασε" με το διοικητικό συμβούλιο της Lazio και αντικαταστάθηκε κατά ειρωνεία της τύχης από το πρώην προπονητή της Palermo Ballardini. Κάτω από την τεχνική ηγεσία του Rossi, η Palermo απόλαυσε μια γόνιμη εποχή κερδίζοντας μεταξύ άλλων τη Milan και τη Juventus και τερμάτισε μόνο ένα βαθμό πίσω από τη Sampdoria και τα πλέι - οφ του Champions League.

Στον Rossi χορηγήθηκε η σπάνια τιμή της διαχείρισης της Palermo για δύο διαδοχικές χρονιές και ήταν και πάλι στο πηδάλιο τη νέα σεζόν. Παρά την απώλεια βασικών παικτών όπως ο Kjær και ο Cavani, η Palermo τερμάτισε στην 8η θέση και έφτασε στον τελικό του Coppa Italia. Οι καινούργιες προοπτικές όπως ο Javier Pastore και ο Salvatore Sirigu γέμιζαν τα παπούτσια των αναχωρούντων του προηγούμενου καλοκαιριού, ενώ κάποιες νέες μεταγραφές όπως ο Massimo Maccarone δυσκολευόταν να προσαρμοστεί.

Ο Zampareni τελικά απέλυσε τον Rossi ύστερα από μια κακή συγκομιδή αποτελεσμάτων το 2011. Αντικαταστάθηκε το καλοκαίρι από τον πρώην προπονητή της Chievo Stefano Pioli, μόνο για να απολυθεί πριν από την έναρξη της σεζόν 2011-12 επειδή αποκλείστηκε από την Ελβετική FC Thun στα προκριματικά του UEFA Europa League. Ο αντικαταστάτης του Pioli ήταν μια έκπληξη για πολλούς με το προπονητή της Πριμαβέρα Devis Mangia να αναλαμβάνει στη θέση του παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία εμπειρία ως προπονητής πρώτης ομάδας.

Παρά το περιορισμένο βιογραφικό του, ο Mangia πραγματοποίησε ένα καλό ξεκίνημα έχοντας έξι συνεχόμενες νίκες στο Renzo Barbera και βρισκόταν μόνο ένα βαθμό κάτω από τις θέσεις του Champions League το Νοέμβριο. Μια σειρά από άσχημα αποτελέσματα και μια ήττα στο ντέρμπι από τη Catania οδήγησε σε μια ακόμη αλλαγή στην "ηλεκτρική καρέκλα", με τον Bortolo Mutti να αναλαμβάνει στη θέση του Mangia και να τους καθοδηγεί στην απογοητευτική 16η θέση.

Η πολύ κακή σεζόν 2011-12 οδήγησε στον Zamparini να αλλάζει όλη τη δομή του συλλόγου με τον Giuseppe Sannino ως νέο προπονητή και τον Giorgio Perinetti ως νέο αθλητικό διευθυντή φτάνοντας και οι δύο από τη 14η Siena. Η συγκεκριμένη επανάσταση ξεκίνησε τη καθοδική πορεία της.

Μετά από μόνο ένα βαθμό στις τρεις πρώτες αγωνιστικές της Serie A ο Sannino απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον GianPiero Gasperini. Δυσαρεστημένος από την απόλυσή του ο Perinetti υπέβαλε την παραίτησή του και αντικαταστάθηκε από τον Pietro Lo Monaco. Μετά από μια μάχη με τον υποβιβασμό στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν για τη Palermo και μια κακή διαχείριση στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου ο Gasperini αντικαταστάθηκε από τον Alberto Malesani.

Συνεχίζοντας στην παράξενη φύση της βασιλείας του Zamparini, ο Malesani παρέμεινε μόνο για τρεις αγώνες πριν αντικατασταθεί από τον Gasperini παρόλο που είχε διωχθεί 20 ημέρες νωρίτερα. Ένα παρόμοιο θέμα συνέβη και στο ρόλο του τεχνικού διευθυντή όπου ο Perinetti επέστρεψε στη θέση του πρόσφατα διορισμένος Lo Monaco. Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα ο Gasperini απολύθηκε για άλλη μια φορά και αντικαταστάθηκε από τον Giuseppe Sannino ο ο οποίος είχε προσληφθεί αρχικά από τη Palermo πριν από την έναρξη της χρονιάς. Μεταξύ όλης αυτής της σύγχυσης εκτός του αγωνιστικού χώρου, οι Rosanero έπεσαν από την Serie A τερματίζοντας στην 18η θέση ύστερα από εννέα διαδοχικές χρονιές στη κορυφαία κατηγορία.

Αν καταφέρατε να μην ζαλιστείτε μέσα από αυτό το χαμό, θα βγάλατε το συμπέρασμα ότι ο Zamparini απέλυσε πέντε διαφορετικούς προπονητές μέσα σε ένα χρόνο. Ο Gennaro Gattuso ήταν η 28η προσωπική του απόλυση μέσα σε μια δεκαετία. Η κηδεμονία του Zamparini είναι σίγουρα ένα αίνιγμα. Ενώ κατεύθυνε το σύλλογο στη πιο επιτυχημένη περίοδο στην ιστορία του έχει συμβάλλει επίσης και στην πτώση του συλλόγου.

Η μοιραία σεζόν 2012 - 13 σεζόν χρησιμεύει ως μια χρήσιμη συμβουλή για τους συλλόγους στα πρόθυρα του υποβιβασμού: η αλλαγή δεν είναι πάντα η απάντηση. Υπήρξε μια έλλειψη συνοχής στο στυλ παιχνιδιού και ο σύλλογος φώναζε για έλλειψη εμπιστοσύνης και ελέγχου από τον ιδιοκτήτη. Οι παίκτες δεν γνώριζαν κάτω από τη τεχνική ηγεσία ποιου προπονητή θα αγωνίζονταν και οι μεταγραφικές κινήσεις της έμοιαζαν σαν μια απελπισμένη προσέγγιση να παραμείνει στη κορυφαία κατηγορία.  

Η συγκεκριμένη κακοδιαχείριση παρεμπόδισε σημαντικά τη πορεία της Palermo στο πρωτάθλημα και ήταν ένας τεράστιος παράγοντας που συνείσφερε στον υποβιβασμό τους.