Δημήτρης Βαρσάνης
Τα Βόρειοανατολικά της Αγγλίας έχουν την αίγλη και την ιστορία τους όμως φτάνει για να αναφερθούμε στη Newcastle, στους Toons, στον Alan Shearer και στο Kevin Keegan. Ή αν όχι, υπάρχει πάντα η Sunderland, ο Jimmy Montgomery και το 1973. Σε κανένα δεν πάει ο νους στη Boro.
Επειδή κανείς δεν νοιάζεται και πολύ για Teesside την αισθάνονται μόνο για δική τους περιοχή. Εάν λέγεται ότι κανείς δεν υποστηρίζει τη Middlesbroug πέρα από τους κατοίκους της περιοχής, κανείς που ζει εκεί δεν σκέφτεται να υποστηρίξει κάποια άλλη ομάδα. Είναι ένα μέρος όπου ανήκεις και ένα συναίσθημα που διαρρέει μέσα στους παίκτες.
Ο George Friend που γεννήθηκε στο Ντέβον και με έξι άλλους συλλόγους στο βιογραφικό του είναι στο σπίτι του. Ο Ντίμι Κωνσταντόπουλος ο οποίος έχει παίξει για 11 ομάδες σε μια καριέρα 20 ετών στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Αγγλία, είναι παντρεμένος με μια γυναίκα από το Χάρτλπουλ. Τέλος ο Grant Leadbitter, ένας Wearsider εκ γεννησιμιού ο οποίος τραγούδησε στον αγωνιστικό χώρο μετά την άνοδο στην Premier League που επιτεύχθηκε το Μάιο. "Το '86 παραλίγο να πεθάνουμε, από το Ayresome Park έως το Riverside, στην Ευρώπη δύο φορές και κερδίσαμε το κύπελλο, η πανίσχυρη Boro έρχεται ξανά ... "
Στην τρίτη γραμμή θα πάμε ωσονούπο. Πρώτα όμως είναι σημαντικό να θίξουμε την αρχή της και να εξηγήσουμε πώς 30 χρόνια πριν το Teesside έχασε τη βιομηχανία της και σχεδόν την ομάδα της.
Το Ayresome Park φιλοξένησε το πρώτο επίσημο παιχνίδι του το Σεπτέμβριο του 1903, ένα ντέρμπι μεταξύ της Middlesbourgh και της Sunderland μπροστά σε 30.000 οπαδούς. Στις 26 Απριλίου του 1986 η Μίλγουολ έπαιξε με τη Borough έπαιξε μπροστά σε 5.484 οπαδούς, και για όλο τον κοινό φαινόταν σαν να είναι η τελευταία του παρουσία.
Αν και αυτό δεν ήρθε πολύ σαν έκπληξη. Οι παρουσίες των οπαδών στη Boro ήταν πάντα πάνω-κάτω, αλλά τα τελευταία χρόνια διαπιστωνόταν μια σταθερή πτώση, το μέσο όρος κόσμου βυθίστηκε κάτω από τους 10.000 το 1984 και μετά βίας έφθανε τους 5.000 ένα χρόνο αργότερα. Ο υποβιβασμός στη Division 2 το 1982 ακολουθήθηκε από τρεις χρονιές ταλαιπωρίας εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Η ομάδα έπεφτε από τη 16η στη 17η και από εκεί στη 19η θέση και το κλαμπ έχανε 10.000 λίρες την εβδομάδα, ενώ ένα μικρό χρονικό διάστημα υπό τη διαχείριση του Malcolm Allison έληξε αφότου ανέφερε σε μια συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα ότι θα ήταν καλύτερο για τον σύλλογο να πεθάνει άμεσα από το να στέκεται στο κρεβάτι της εντατικής.
Τα σχόλια του Allison δεν ήταν σίγουρα αρεστά όμως τα γεγονότα δεν μπορούσες να τα αγνοήσεις. Τον Οκτώβριο του 1985 μόλις 2,177 παρευρέθηκαν - αρνητικό ρεκόρ του συλλόγου σε έναν αγώνα κυπέλλου - με τη Boro να κερδίζει τη Carlisle 2-0 στο βραχύβιο και ελάχιστα θρήνώδη Full Members Cup και η απάθεια εκτός του γηπέδου αντανακλάται σε αυτό το λήθαργο. Η σεζόν 1985-86 τελείωσε με υποβιβασμό στην τρίτη κατηγορία, μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία της Middlesbrough.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Πριν ξεκινήσει η χρονιά ο σύλλογος αναγκάστηκε να δανειστεί χρήματα από την PFA για να πληρώσει το προσωπικό της και στη συνέχεια ο πρόεδρος Alf Duffield, ο οποίος τη συντηρούσε με 500.000 λίρες από δικά του χρήματα παραιτήθηκε. Η κάθοδος έγινε πιο απότομη. Τον Μάιο κλήθηκε ο ειδικός διαχειριστής και στις πύλες του Ayresome Park μπήκαν λουκέτο. Οι παίκτες πέρασαν τη κακολοκαιρινή τους προετοιμασια σε πάρκα, οι μισθοί τους καταβάλλονταν από τους εθελοντές και τους φορολογούμενους και είδαν μια σειρά από προσφορές διάσωσης να πέφτουν στο κενό. Το Teesside περίμενε το τέλος του.
Η τελική προθεσμία έφτασε στις 22 Αυγούστου του 1986. Αν δεν είχε επιτευχθεί καμία συμφωνίας μέχρι το τέλος της ημέρας δεν θα υπήρχε καμία άλλη επιλογή από το να διαλυθεί ο σύλλογος. Από τις 21:00 οι τοπικές ειδήσεις είχαν παραιτηθεί και στο νυχτερινό δελτίο του Tyne-Tees πρόφερε τη Boro ως νεκρή.
Το ρεπορτάζ απείχε λίγα λεπτά - 21:37 συγκεκριμένα - από την ακριβής ώρα πτώχευσης. Κάπως αιφνιδιαστικά όμως εμφανίστηκε ο νέος πρόεδρος - ένας ντόπιος 28χρονος επιχειρηματίας εν ονόματι Steve Gibson - μαζί με το Συμβούλιο και έναν μεγιστάνα εν ονόματι Henry Moszkowicz που έφερε μια βαλίτσα που περιείχε 300.000 λίρες σε μια συνάντηση με τον Gibson στο αεροδρόμιο του Heathrow, κατάφερε να θέσει ένα Deal για να ικανοποιήσει την Football League. Το Tyne-Tees επιβεβαίωσε την σωτηρία του συλλόγου στις 22:00 και την επόμενη μέρα η ομάδα σηματοδότησε την επιβίωσή της με μια ισοπαλία (2-2) με την Port Vale στο Victoria Park της Hartlepool United.
Είναι 350 μίλια η απόσταση του Χάρτλπουλ στο το Αϊντχόβεν. Όχι μια μεγάλη απόσταση για ένα προσκύνημα. Ήταν όμως ένα ταξίδι που έμελλε να καθορίσει τη Middlesbrough και τον Steve Gibson και τους οδήγησε στο καλύτερο κομμάτι τους τα 20 έτη. Για τους περισσότερους Teesiders από εκείνη την χρονιά στο Ayresome Park και από το 1995 στο Riverside Stadium θα τη περιγράψουν ως «τυπική Boro». Από το χείλος της αβύσσου, δύο απευθείας ανόδους στη κορυφαία κατηγορία. Η τυπική Boro έπεσε κατ 'ευθείαν ξανά και πήρε τα 32 γκολ από τον Bernie Slaven τη σεζόν 1989-90 για να αποτρέψει μια άμεση επιστροφή στη Division 3. Η τυπική Boro.
Σε επτά χρονιές μεταξύ του 1991 και του 1998, είτε υποβιβάστηκε είτε ανέβηκε στην Premier League στις πέντε από αυτές. Όταν στη τελευταία από αυτές τις ανόδους εν τέλει σταθεροποιήθηκε, σηματοδότησε την αυγή των καλύτερων ημερών που είχε δει ποτέ η Boro.
Αυτή ξεκίνησε με το λάθος του Bryan Robson. Ο Lennie Lawrence είχε κάνει μια αρκετά καλή δουλειά για την οποία η Boro κρατήθηκε στην ιεραρχία - μια χρονιά ανόδου μια υποβιβασμού - αλλά δελεάζοντας τον Robson ως παίκτη-προπονητή το καλοκαίρι του 1994 ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Λίγες μόλις μέρες αφότου συνείσφερε ώστε η Manchester United να κάνει το πρώτο της ντάμπλ ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια, εμφανίστηκε στο Ayresome Park με έναν αξέχαστο ενδυματολογικό συνδυασμό που χαρακτηριζόταν από πουκάμισο, γραβάτα και σακάκι στο πάνω μισό και σορτς και κάλτσες του κλαμπ στόλιζαν το κάτω μισό των χαρακτηριστικών του φέρνοντας έναν αέρα της δυνατότητας.
Ετσι άρχισε το καιρό του Fabrizio Ravanelli και του Paul Gascoigne, του Christian Karembeu και του Christian Ziege, του Alen Bokšić και του Juninho η λάμψη και η αίγλη. Ομως όπως είναι συνηθισμένο μετά από λίγο καιρό αυτό δεν έφτανε μόνο. Μια παρουσία στη μέση του βαθμολογικού πίνακα, ένα τελικός κύπελλου από τη μια και ένας ημιτελικός από την άλλη. Είναι δίκαιο να πούμε ότι η Boro πάντα υπέρβαινε καταστάσεις πάνω από το βάρος της (μια πόλη των 120.000 κατοίκων χωρίς καμία λεκάνη απορροής να αναφέρεται και δεν ήταν η ομάδα με τη μεγάλη υποστήριξη στη κορυφαία κατηγορία) αλλά αν συνεχίσει να ξεπερνά τις προσδοκίες, τότε αυτές οι προσδοκίες πρόκειται να ανέβαιναν.
Έτσι τον Ιούνιο του 2001 μέσω μιας βραχύβιας διπλής πράξης με τον Terry Venables που ακόμα δεν μπορούσε να σύρει την ομάδα ψηλότεα από την ένατη θέση στην Premier League, ο Robson έχοντας ακόμα ισχυρές συνδέσεις με το Old Trafford πρότεινε το βοηθό του Sir Alex Ferguson Steve McClaren.
Ξεχνώντας την ατιμωτική περίοδο του με την Εθνική Αγγλίας, τις δυσκολίες που συνάντησε στη Nottingham Forest, στη Derby και στη Newcastle ο McClaren ήταν ένας προπονητής του μέλλοντος.
Οι πρώτες του δύο χρονιές στην Middlesbrough δεν ήταν τίποτα θεαματικές. Στην πραγματικότητα εκείνες τις μέρες και κάτω από διαφορετικούς προέδρους από τον Steve Gibson, θα ήταν περισσότερο από αρκετό για να απολυθεί. Όμως υπήρχε ένας ημιτελικός του FA Cup ημιτελικό και μια νίκη στο Old Trafford τη σεζόν 2001-02, όπως και η αίσθηση του καλού παράγοντα που προκάλεσε η επιστροφή του Juninho τον βοήθησαν να τελειώσει τη σεζόν 2002-03. Ακόμα κι έτσι, από τη τρίτη χρονιά του στον πάγκο, το συναίσθημα μεγάλωνε όλο και περισσότερο στο Teesside ότι θα συνέβαινε κάτι το αρκετά συναρπαστικό.
Για να εξηγηθεί η σημασία της σεζόν 2003-04, πρέπει να τονιστεί και επαναληφθεί ότι η Middlesbrough δεν κέρδιζε πράγματα. Πέρα από δύο ερασιτεχνικά FA Cup το 1890, ένα Αγγλοσκωτσέζικο κύπελλο το 1976 και λίγες επιτυχίες στη δεύτερη κατηγορία, το ντουλάπι με τα τρόπαια είχε μείνει αρκετά άδεια από την ίδρυσή του συλλόγου. Δεδομένου ότι από το Kirin Cup το 1981, δεν υπήρξε τίποτα άλλο από ένα τίτλο της First Division το 1995. Για 10 χρόνια όμως είχε μια κλίση εδώ και εκεί. Ο Steve Gibson ήξερε τι ήθελε και φρόντισε ώστε οι προπονητές του να το γνωρίζουν επίσης.
"Ήθελε απλώς να επιβιώσουμε στην Premier League", δήλωσε ο McClaren στην τοπική εφημερίδα The Gazette το Σεπτέμβριο του 2016 για τα πρώτα του δύο χρόνια:" Όμως ο Steve Gibson πραγματικά ήθελε να κατακτήσει ένα κύπελλο που ήταν μέρος του οράματός του για τον σύλλογο."
Ο Gibson δεν ανέχονταν καμία συμβιβαστική λύση σχετικά με αυτό το όραμα, και όταν ο McClaren αγωνίστηκε με μια αποδυναμωμένη ομάδα σε μια αναμέτρηση του League Cup εναντίον της Ipswich τον Νοέμβριο του 2002 με την αναπόφευκτη συνέπεια, ο πρόεδρος του θύμισε γρήγορα τις ευθύνες του. "Μου είπε:"Είσαι τρελός. Είμαστε μια ομάδα κυπέλλου, πρέπει να χρησιμοποιούμε τη δυνατότερη ομάδα μας. "Τη σεζόν 2003-04 έτσι και έγινε. Στο τρίτο γύρο του League Cup ο Massimo Maccarone έδειξε ότι αν δεν μπορούσε να παίξει πουθενά αλλού εκείνο το έτος, θα μπορούσε να το κάνει σε ένα υγρό βράδυ της Τρίτης στο Wigan. Μέσα σε ένα διάστημα δύο εβδομάδων του Δεκεμβρίου, επέζησε σε δύο διαδικασίες των πέναλτι κόντρα στην Everton και στην Tottenham για να τους φέρει στην διπλή αναμέτρηση στα ημιτελικά με την Arsenal.
Η προσέγγιση του Arsene Wenger στο δευτερεύον κύπελλο Αγγλίας μπορεί να διαφέρει από εκείνη του Steve Gibson, αλλά ένας ημιτελικός μπορεί να τσιμπούσε το ενδιαφέρον του και οι δύο αγώνες θα σκόρπιζαν δεόντως τους Martin Keown, Gilberto Silva, Patrick Vieira και José Antonio Reyes. Όμως ο Ugo Ehiogu κράτησε τους Gunners στο κόλπο σε μια αναμέτρηση που κρίθηκε από το γκολ του Juninho. Στη συνέχεια ο Boudewijn Zenden πλάσαρε το τερματοφύλακα της Arsenal Graham Stack με 20 λεπτά να απομένουν για τη λήξη του δεύτερου αγώνα και παρά την ισοφάριση από Edu που έφερε μια νευρικότητα, το αυτογκόλ του Reyes έστειλε τη Boro στον τελικό.
Ο McClaren δεν είχε προλάβει να καθίσει στην θέση του από τη στιγμή που ο Joseph-Desire Job έκανε για τη Boro το 1-0 απέναντι στην Bolton στο Millennium και δεν μπήκαν ακόμα μερικοί όταν ο Zenden διπλασίασε το προβάδισμα από το σημείο του πέναλτι στο 7'. Ο Kevin Davies μείωσε σε 2-1 μετά από 20 λεπτά όμως η Boro επέζησε στη συνέχεια και κατευθύνθηκε σε μια νίκη που τη περίμενε εδώ και 128 χρόνια. Ο στόχος του Steve Gibson εκπληρώθηκε. Όμως αναμενόταν να ακολουθήσει ακόμα μεγαλύτερη μαγεία.
Στο πίσω μέρος αυτής της κατάκτησης του League Cup ήρθε η πρώτη Ευρωπαϊκή περιπέτεια του Teesside και ήταν πάρα πολύ διασκεδαστική. Το ρόστερ ενισχύθηκε από τις αφίξεις υψηλού προφίλ του Mark Viduka και του Jimmy Floyd Hasselbaink και επικράτησε με 4-1 συνολικό σκορ της Banik Ostrava στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFA, ενώ υπήρχαν και αξέχαστες νίκες στο Riverside επί της Lazio και της Partizan καθώς περνούσε στον όμιλο της μπροστά από τη Villareal. Στο γύρο των 16 έπεσαν κόντρα όμως και τι μ 'αυτό; "Είμαστε μόνο μια μικρή πόλη στην Ευρώπη!"
τραγουδούσαν.
Εν τω μεταξύ καθώς οι φίλαθλοι ταξίδευαν γύρω από την Ευρώπη η ομάδα απολάμβανε μια ασυνήθιστα ισχυρή σεζόν στο πρωτάθλημα - κανένα καταστροφικό ξεκίνημα, καμία ύφεση μετα τα Χριστούγεννα, καμία κατάρρευση προς το τέλος του πρωταθλήματος - και κατέληξε στην έβδομη θέση, αρκετά υψηλή με δεδομένα τα προνόμια των ομάδων από πάνω της παίρνοντας τη πρόκριση για μια άμεση επιστροφή στην Ευρώπη. Μια αξέχαστη επιστροφή.
Ξεκίνησε ήσυχα με μια συνάντηση στο πρώτο γύρο κόντρα στη Σκόντα Ξάνθη. Όπως η Boro, έτσι και η Ξάνθη είχε παίξει στην Ευρώπη μόνο μία φορά στο παρελθόν τη σεζόν 2002-03. Σε αντίθεση με τους Teessiders, πήρε μόνο μία ισοπαλία και δεν σκόραρε απέναντι στη Lazio σε 180 λεπτά. Στο τρίτο και στο τέταρτο αγώνα της στην Ευρώπη δεν έβαλε ούτε ένα γκολ και δύο τέρματα στο πρώτο παιχνίδι για την Boro από τον George Boateng και τον Mark Viduka εξασφάλισαν μια ασφαλή πρόκριση.
Η φάση των ομίλων δεν είχε την αίγλη του προηγούμενου έτους όμως υπήρχε μια ήσυχη αποτελεσματικότητα. Πήρε μια εκτός έδρας νίκη (0-1) επί της Grasshoppers, κερδίσε με 3-0 στο Riverside της Dnipro Dnipropetrovsk και στο ταξίδι στην AZ έλαβε μια λευκή ισοπαλία. Στη συνέχεια η Βουλγαρική Litex Lovech δέχτηκε μόνο δύο γκολ καθώς η Boro κυριάρχησε στον όμιλο της για δεύτερη συνεχή χρονιά για να αντιμετωπίσει τη Stuttgart στους "32".
Η Middlesbrough ήταν πάντα περήφανη για την ακαδημίας της, η οποία είχε βγάλει πάνω από 40 παίκτες για την πρώτη ομάδα από τον Dave Parnaby που ανέλαβε το 1998. Τρεις από αυτούς ξεκίνησαν στο πρώτο ματς στη Γερμανία και αν συμπεριλάβετε τον Brad Jones που ήρθε από την Αυστραλία στην εφηβεία του, όλος ο πάγκος αποτελούνταν από προιόντα από την ακαδημία της.
Ο Andrew Davies έπαιξε και στα 90 λεπτά. Ο Stewart Downing αντικαταστάθηκε από τον Adam Johnson 15 λεπτά πριν από το τέλος με τη Boro να προηγείται με 2-0, ενώ ο Jason Kennedy μπήκε αργά σε μια προσπάθεια να περάσει ο χρόνος. Ενώ το πρώτο από τα γκολ της Boro ήρθε από τον Hasselbaink, το δεύτερο ήρθε από το τρίτο παίκτη - προιόν της ακαδημίας - στην αρχική ενδεκάδα ο γιος του Parnaby Stuart. Αυτό αποδείχθηκε ένα πολύ απαραίτητο μαξιλάρι, καθώς ένα φάουλ του Danijel Ljuboja στο 88' έβαλε ξανά στο κόλπο της πρόκρισης τους Γερμανούς (το πρώτο γκολ που δέχτηκε η Boro σε όλο τα τουρνουά). Στο δεύτερο αγώνα και στο 13' ο Christian Tiffert ισοφάρισε στο σκορ η Γερμανική ομάδα. Οι Teessiders εν τέλει προκρίθηκαν χάρη στα περισσότερα εκτός έδρας γκολ.
Στη συνέχεια κόντρα στη Roma επικράτησε το ίδιο μοτίβο. Αυτή τη φορά, το πέναλτι του Yakubu στο πρώτο αγώνα σήμαινε ότι η Boro ταξίδεψε στην Ιταλία με ένα προβάδισμα ενός γκολ. Ο Hasselbaink διπλασίασε το πλεονέκτημα στο μισάωρο του δεύτερου αγώνα πριν τα δύο γκολ από τον Βραζιλιάνο εξτρέμ Mancini φέρουν ξανά το συνολικό σκορ στο 2-2. Αυτό έμεινε έως το τέλος και η Middlesbrough χάρη στο εκτός έδρας γκολ βρέθηκε στα προημιτελικά. Ξαφνικά το αδύνατο ήταν δυνατό. Στα προημιτελικά όμως η αντίπαλος της απολάμβανε ένα κομμάτι από το δικό της παραμύθι.
Έχοντας κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα σε επτά χρονιές τη δεκαετία του '60 και του '70, η Βασιλεία είχε περάσει σε μια περίοδο τέλματος πριν από την άφιξη του Christian Gross το 1999. Κάτω από έναν προπονητή που είχε γίνει μια τεράστια καρικατούρα στη περίοδο του στην Αγγλία με την Tottenham μεταμορφώθηκε. Από τη στιγμή που τέθηκε αντιμέτωπη με την Middlesbrough είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα σε ένα διάστημα τεσσάρων ετών, κέρδισε τη μετέπειτα φιναλίστ Juventus στο Champions League του 2002, απέκλεισε τη Celtic και έφερε δύο φορές ισοπαλίες με τη Manchester United και τη Liverpool. Άφηνε υποσχέσεις για δύο πολύ δυνατές αναμετρήσεις.
Αν οι ανατροπές ήταν η ιστορία της εξέλιξης της Boro μέσα από τα στάδια των νοκ - άουτ, αυτά που πέτυχε απέναντι στη Stuttgart και στη Roma δεν ήταν τίποτα μπροστά από αυτά που θα ακολουθούσαν. Ίσως οι Teessiders να εμπνεύστηκαν από τις δυσκολίες των προηγούμενων αντιπάλους τους. Είτε έτσι είτε αλλιώς, κατάφεραν εναντίον της Basel να ξεπεράσουν και τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Στα τελευταία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου του πρώτου αγώνα, ο Matías Delgado και ο David Degen έδωσαν στους Ελβετούς μια επάξια νίκη. Στη ρεβάνς στη Αγγλία, 23 λεπτά μετά την έναρξη του δεύτερου αγώνα, ο Eduardo έκανε το 3-0 στο σύνολο, ένα εκτός έδρας γκολ που άφηνε τη Boro να χρειάζεται τέσσερα τέρματα για να περάσει.
Με 33 λεπτά να φεύγουν, ο Viduka πήρε την μπάλα από το Yakubu, έτρεξε κατ 'ευθείαν στην καρδιά της άμυνας της Basek από την άκρη της μικρής περιοχής τη πέρασε από το αριστερό χέρι του Pascal Zuberbühler. Όμως ακόμα χρειάζονταν 3.5 γκολ. Ο Hasselbaink ήρθε από τον πάγκο στο ημίχρονο για να αντικαταστήσει τον James Morrison, ο Viduka πήρε ξανά τη μπάλα από το Yakubu. Ο Αυστραλός έκανε τη πρώτη επαφή με το δεξί του πόδι, πέρασε τον Zuberbühler και με το αριστερό τελείωσε ιδανικά τη φάση προς την ανυπεράσπιστη εστία.
Ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός της Basel Daniel Majstorovic είχε αποβληθεί λόγω μιας δεύτερης κίτρινης κάρτας. Πέντε λεπτά αργότερα και με δέκα λεπτά να απομένουν ο Hasselbaink βρήκε την επάνω γωνία του τέρματος. Όμως ακόμα δεν περνούσε στο συνολικό σκορ. Μπορεί να είχε όλη την ορμή και την πίστη όμως έπρεπε να κολλήσει άλλο ένα στα δίχτυα και έτσι παρέμεινε μέχρι τις καθυστερήσεις. Εκεί ο Fábio Rochemback σούταρε, ο Zuberbühler έδιωξε όμως ο Massimo Maccarone στην επαναφορά σκόραρε και ένα πανδαιμόνιο ακολούθησε στο Riverside.
" Η Basel ήταν εκπληκτική" δήλωσε ο Steve McClaren στη Gazette: "Είπα σε όλους να απολαύσουν πραγματικά εκείνο το βράδυ, επειδή μια ανατροπή όπως εκείνη συμβαίνει μόνο μία φορά στην καριέρα τους, δεν θα ξανασυμβεί ποτέ. Τρεις εβδομάδες αργότερα υπάρχει και η Steaua".
Από το 1972, η Steaua Bucurest ποτέ δεν τερμάτισε κάτω από την έκτη θέση στη πρώτη κατηγορία της Ρουμανίας. Σε εκείνο το διάστημα σήκωσε 19 εγχώριους τίτλους και το 1986, ενώ η Boro πλησίασε το χείλος της καταστροφής η Steaua Bucurest κατακτούσε το κύπελλο πρωταθλητριών. Όμως από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 από μια ομάδα ομίλων του Champions League κατέβηκε στα προκριματικά. Ο ημιτελικός του κυπέλλου UEFA τη σεζόν 2005-06 ήταν η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή νύχτα τους για μια γενιά.
Προέρχονταν από πολύ καλή κατάσταση. Άφησε έξω τη μόνη άλλη ομάδα πέρα από τη Boro που δεν δέχτηκε γκολ στη φάση των ομίλων, τη Real Betis και στη συνέχεια απέκλεισε την εγχώρια αντίπαλο της Rapid στη φάση των νοκ-άουτ. Δεν ηττήθηκαν σε κανένα από τους πρώτους εννέα αγώνες τους και είχαν στα πόδια τους μια εβδομάδα.
Εν τω μεταξύ η Boro ήταν μέσα σε όλους τους στόχους. Μια ήττα στην έδρα της από τη Newcastle προηγήθηκε από μια νίκη στο FA Cup κατά της Charlton. Η νίκη στο Portsmouth την ακολούθησε αρχικά η νίκη της επί της West Ham για το πρωτάθλημα και στη συνέχεια η ήττα στο κύπελλο από τον ίδιο αντίπαλο. Σε μια περίοδο με πολλά άνω - κάτω για τον σύλλογο, σε μια περίοδο κατά την οποία έχασε και από τις τρεις νεοφώτιστες ομάδες, ενώ κέρδισε τις Manchester United, Arsenal και Chelsea.
Οι Ρουμάνοι αναμένονταν να τους κερδίσουν στο Βουκουρέστι. Ο Viduka έχασε το παιχνίδι λόγω τραυματισμού όμως το πιο σημαντικό; ο Gareth Southgate και ο Chris Riggott απουσίαζαν στην άμυνα και το γκολ του Nicolae Dicӑ μετά από μισή ώρα θα έπρεπε να ήταν ένα από τα πολλά που δεν ήρθαν. Κάπως απρόσμενα παρέμεινε το 1-0 ως το τέλος και η ρεβάνς στο Riverside στκόταν στην ισορροπία.
Δεν έμεινε όμως εκεί. Ο Dicӑ διπλασίασε το προβάδισμα 16 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα κόντρα στο Brad Jones - μια αντικατάσταση για το τραυματία Mark Schwarzer - και οκτώ λεπτά αργότερα ο Dorin Goian πραγματοποίησε το 3-0 στο συνολικό σκορ αφήνοντας τη Boro να χρειάζεται τέσσερα γκολ σε μια ώρα για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα.
Αυτή τη φορά έπρεπε να το πράξει χωρίς τον αρχηγό της μιας και η επιστροφή του Southgate στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο διήρκεσε μόλις 28 λεπτά πριν υποκύψει σε ένα τραυματισμό. Ο βοηθός του McClaren Steve Round έπεισε να τον αντικαταστήσει με τον Maccarone επείδη έπρεπε να σκοράρουν τέσσερις φορές και η Boro χρειάζονταν επιθετικούς στον αγωνιστικό χώρο. Μετά από 10 λεπτά από την αλλαγή ο Ιταλός νίκησε με ένα χαμηλό δυνατό σουτ τον Carlos Fernandes.
Περίπου με τη συμπλήρωση μιας ώρας πέρασε ένας ακόμα επιθετικός ο Yakubu, πριν η δυνατή κεφαλιά του Mark Viduka από τη σέντρα του Downing ισοφαρίσει τον αγώνα εκείνης της βραδιάς. Τικ, τακ, τικ, τακ. Τα λεπτά περνούσαν και η μπάλα πήγε ξανά στο Downing αφού η Steaua δεν κατάφερε να απομακρύνει ένα μακρινό πλάγιο άουτ μέσα από την περιοχή. Η προσπάθεια του εξτρέμ διεκόπη προσωρινά από τα δάχτυλα του Fernandes όμως ο Riggott που ακολουθούσε τη φάση την έστειλε μέσα.
Τώρα έμοιαζε σχεδόν αναπόφευκτο. Όμως μετά από ένα κύμα επιθέσεων για τη Middlesbrough δεν ωφέλησε σε τίποτα και με δύο λεπτά να απομένουν για τη συμπλήρωση των 90 λεπτών, μεσολάβησε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου της έλλειψης συγκέντρωσης από τον Daniel Balan στα δεξιά επιτρέποντας να πάρει τη μπάλα για ακόμα μια φορά ο Downing. Εκείνος πραγματοποίησε τη σέντρα που πέρασε από όλους και κατέληξε στο Maccarone που έκανε τη κεφαλιά - ψαράκι και ένα πανδαιμόνιο να ακολουθεί στο γήπεδο.
Ο Ehiogu πέρασε σαν αλλαγή στο χρόνο των καθυστερήσεων. Ο Ehiogu με ένα ζωτικής σημασίας μπλοκ έδιωξε ένα σουτ από παίκτη της Steaua που πίεζε και στη συνέχεια:"Είμαστε στο Αιντχόφεν! Είμαστε στο Αιντχόφεν! Η Boro τα έχει καταφέρει! Μία από τις πιο ένδοξες βραδιές στην ιστορία του ποδοσφαίρου!" Στην Ολλανδία έχασε με το βαρύ 4-0 από τη Sevilla. Η τυπική Boro όμως δεν θα μιλήσουμε τώρα για αυτό.
Ποια ήταν η κληρονομιά από αυτές τις ένδοξες χρονιές και τις απίστευτες ανατροπές που συνέβησαν δύο φορές σε ένα μήνα; λοιπόν, σχεδόν αποκλειστικά αρνητική. Αναμφίβολα αυτά τα δύο παιχνίδια οδήγησαν τον Steve McClaren στη δουλειά της Εθνικής Αγγλίας. Ίσως ο ίδιος ο διορισμός του μια εβδομάδα πριν από τον τελικό να κόστισε και τη τύχη του κυπέλλου στην ομάδα του. Οι καιροί ήταν πολύ πιο σκληροί από τότε.
Ο Southgate αντικατέστησε τον McClaren ως προπονητής όμως έμεινε με την ευθύνη της κοπής του ρόστερ (ή πιο ορθά το μισθολογικό κόστος), και ο αναπόφευκτος υποβιβασμός το 2009 σήμαινε ότι θα έφευγαν από το σύλλογο ο αρχηγός Robert Huth και ο πρώτος σκόρερ της προηγούμενης σεζόν Tuncay, για να μην αναφέρουμε τον Downing και πραγματικά να μην αναφέρουμε την αποτυχία του Afonso Alves.
Ο Southgate δεν άντεξε πολύ περισσότερο μετά από αυτό και στη συνέχεια ο Gordon Strachan και ο Tony Mowbray ήταν πιθανώς λανθασμένες επιλογές. Όμως τουλάχιστον η Boro είναι πίσω στην Premier League σήμερα και ακριβώς στη σωστή στιγμή. Πήρε το ρίσκο από τον Steve Gibson, τις μεταγραφές των Jordan Rhodes και David Nugent και την επιστροφή του Downing από τη Premier League. Όμως ακόμα και αν πέσει ξανά θα πρέπει να οριστεί οικονομικά δίκαιο ότι 30 χρόνια μετά συνεχίζει η Boro να υπάρχει στη ζωή και ο Gibson για άλλη μια φορά εξασφάλισε το άμεσο μέλλον της.
Αν αυτή τη χρονιά θα καταλήξει να παλεύει για τη μάχη της παραμονής, τότε μπορεί να καυχιέται για τους δύο αποκλεισμούς στο κύπελλο σε βάρος των δύο ομάδων του Μάντσεστερ. Είναι εύκολο να αναρωτηθείς αν στις ασθενέστερες στιγμές τους, τα μυαλά του Teesside στραφούν προς μια δυνατότητα άλλης μιας Ευρωπαϊκής περιοδείας στο όχι πολύ μακρινό μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου