Δημήτρης Βαρσάνης
"Μόνο εκείνοι που έχουν το θάρρος να εκτελέσουν ένα πέναλτι θα το έχαναν. Απέτυχα εκείνη τη στιγμή". Αυτά είναι τα λόγια ενός ανθρώπου που έχει αναγκαστεί να υπερασπιστεί τη φήμη του στο πίσω μέρος ενός σουτ.
Πολυάριθμοι παίκτες κατά τη σταδιοδρομία τους αμαυρώθηκαν μια μόνο πράξη. Μια αναζήτηση στο Google για τον Zidane κατατάσσει τη «κεφαλιά του Zidane» πάνω από τις δεξιότητες του Zidane. Ο Roberto Baggio, ένας Ευρωπαϊος και Παγκόσμιος ποδοσφαιριστής της χρονιάς με πολλά τρόπαια στη Serie A και Ευρωπαϊκά μετάλλια στο όνομά του, οι περισσότεροι ανθρώποι τον θυμούνται για δύο πράγματα: το χαμένο πέναλτι και τη χαίτη του. Αυτό δεν είναι μόνο μια ζημιά προς τη λαμπρή του καριέρα αλλά συγκαλύπτει και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες ποδοσφαίρου.
Το αγόρι που υποκίνησε μια αντιπαλότητα
Η Juventus ήταν κοντά στην εξασφάλιση του υποσχόμενου ταλέντου πέντε έτη νωρίτερα μόνο για να ηττηθεί από τους "Βιόλα". Παρά το γεγονός ότι στα 18 του αγωνιζόταν στη Serie C-1 η μεταγραφή του θεωρήθηκε ως ένα τεράστιο πραξικόπημα με το νεαρό Baggio να γίνεται ήδη μια "καυτή" αγορά.
Η άνοδός του δεν ήταν τίποτα λιγότερο ενός "μετεωρίτη". Γεννημένος στη μικρή πόλη της Caldogno, άρχισε να στρέφει το ενδιαφέρον σε πολύ νεαρή ηλικία παίζοντας για το κλαμπ της περιοχής του στα εννέα και τον παρακολουθούσαν αρκετές Ιταλικές ομάδες από τα 11. Ένα απίστευτο ρεκόρ των 45 γκολ σε 26 παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένων τα έξι γκολ σε έναν αγώνα έπεισαν εν τέλει τη Vicenza να τον αγοράσει με το πενιχρό ποσό των 500 ευρώ. Ο Baggio συνέχισε τα κατορθώματα του στις ακαδημίες της Vicenza και γρήγορα ανέβηκε στη πρώτη ομάδα.
Σύντομα έγινε σαφές ότι ο Robi προοριζόταν για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα. Τη σεζόν 1984-85 τελικά ξέσπασε με στυλ έχοντας εμφανίστει ελάχιστες φορές τις δύο προηγούμενες σεζόν. Εκείνη τη σεζόν έβαλε 12 γκολ και έπαιξε ένα μεγάλο στην προώθηση της Vicenza στην Serie B. Η Juventus και η Fiorentina πάλεψαν για την υπογραφή του "στολιδιού" με την ομάδα από τη Φλωρεντία να κερδίζει τη κούρσα, πληρώνοντας κοντά στα δύο εκατομμύρια ευρώ για τον 18χρονο επιθετικό. Ο Maradona είχε κάνει τη μεταγράφη - παγκόσμιο ρεκόρ μόλις ένα χρόνο νωρίτερα με τα πέντε εκατομμύρια.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν θα έφτανε σε αυτά τα ύψη η καριέρα του αν είχε αποφευχθεί αυτό που έγινε στη συνέχεια. Στις 5 Μαΐου του 1985, μόλις δύο ημέρες μετά την μεταγραφή του στη Fiorentina Baggio υπέστη ένα τραυματισμό στο πρόσθιο χιαστό που απείλησε τη καριέρα του. Ακόμα κι αν τελικά έκανε μια θεαματική ανάρρωση, η ζημία θα έμενε μαζί του σε όλη την καριέρα του. Η αγάπη του για το άθλημα ωστόσο τον κράτησε να συνεχίσει έως τα 37 του. Αργότερα παραδέχτηκε ότι αν αγωνιζόταν μόνο όταν ήταν πλήρως σε φόρμα και χωρίς πόνο, θα έπαιζε ποδόσφαιρο δύο ή τρεις φορές το χρόνο.
Ενώ ανάρρωνε από τον τραυματισμό του, ο νεαρός Baggio δεν τα παράτησε σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά επέλεξε να επιμείνει κυρίως στην αθάνατη επιθυμία του να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο. Περιόδους έντονου πόνου λόγω της αλλεργίας του στα ισχυρά αναισθητικά, σε συνδυασμό με την κρίση της πνευματικής φύσης, με αποτέλεσμα να στραφεί στο βουδισμό που τον καθόρισαν σε αυτή την δύσκολη στιγμή της ζωής του. Συνέχισε να τον επηρεάζει τόσο στο στυλ παιχνιδιού του και στην προσωπική του ζωή στο υπόλοιπο της καριέρας του.
Οι δεσμοί του Baggio με τη Fiorentina τον στερέωσαν κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών του στο σύλλογο, όταν έπαιξε λίγο έως καθόλου ποδόσφαιρο όμως υποστηρίχθηκε πλήρως από τον σύλλογο και τους οπαδούς. Κατά την επιλογή να τιμήσει το Deal με τον Baggio η Fiorentina πήρε ένα τεράστιο ρίσκο για την εμπιστοσύνη της σε ένα έφηβο όμως σύντομα θα ανταμοιβόταν.
Το μόνο γκολ που έβαλε ήταν το Μάιο του 1987. Ένα υπέροχο χτύπημα φάουλ εναντίον της Napoli του Μαραντόνα που ήταν ζωτικής σημασίας για την παραμονή της Fiorentina εκείνη την χρονιά. Εκεί ήταν η πραγματική αρχή της καριέρας του Baggio στην Serie A. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών χρόνων, ο Roberto Baggio δώρισε τους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο τις ικανότητές του και θεαματικά γκολ και ήταν το κλειδί της Fiorentina να αναρριχηθεί στις θέσεις της Serie A.
Δυστυχώς για έναν παίκτη της ποιότητας και της κλάσσης του, αυτή η περίοδος του στη Fiorentina θα αποδειχθεί να είναι μία από τις λίγες ανάσες σε μια μακρά καριέρα γεμάτη με τραυματισμούς και την αντιπαλότητα. Η σεζόν 1990-91 ήταν μια άλλη τέτοια μεταβατική περίοδος και προκλήσεις. Οι Viola υπομείναν μια δύσκολη σεζόν στο εσωτερικό μέτωπο, τερματίζοντας στην απογοητευτική 13η θεση παρά την εντυπωσιακή συγκομιδή των 17 γκολ του Baggio. Στην Ευρώπη κατάφεραν όμως να φτάσουν στο πρώτο και μόνο τελικό Κυπέλλου UEFA, στον οποί παρεμπιπτόντως αντιμετώπισε τη Juventus.
Αν οι οπαδοί της Fiorentina υπέφεραν αρκετά με την ήττα τους από τους εχθρούς τους σε εκείνο το τελικό, ήρθε η χαριστική βολή στο συλλογικό "εγώ" τους όταν το αστέρι τους πωλήθηκε στους Bianconeri. Παρά το γεγονός ότι ήταν μια οικονομικά καταναγκαστική μεταγραφή παγκόσμιου ρεκόρ, οι οπαδοί της "Βιόλα" ήταν τόσο εξαγριωμένοι που ξεκίνησαν μια εξέγερση στους δρόμους της Φλωρεντίας. Ο πρόεδρος έγινε ένας κρατούμενος στο γήπεδο, μιας και ο ίδιος πραγματικά φοβόταν για την ζωή του μετά τη πίεση του για το Deal.
Το φταίξιμο δεν πήγε μόνο στην πόρτα του προέδρου με κάποιοι οπαδοί του να αναφέρουν Baggio ως κακοποιό και προδότη. Στη συνέχεια δέχτηκε την επίθεση από τους οπαδούς της Juve για την άρνηση του να φορέσει κασκόλ του συλλόγου κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του. Μια δύσκολη χρονιά για τη Juventus όπου τερμάτισε έβδομη, ο Baggio δεν έκανε τίποτα για να "ζεστάνει" τους οπαδούς" όμως ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι στις 6 Απριλίου του 1991.
Η Γιουβέντους και η Fiorentina αναμετρήθηκαν τον Δεκέμβριο εκείνη τη σεζόν και ενώ εκείνο το παιχνίδι κύλησε σχετικά ήρεμα, ο αγώνας του δεύτερου γύρου δεν ήταν καθόλου έτσι. Ο Baggio ξεκίνησε στον αγώνα με φόντο μια εντυπωσιακή χορογραφία της Fiorentina που απεικόνιζε τον ορίζοντα της πόλης, πριν να υπομείνει ένα δύσκολο παιχνίδι που περιβάλονταν από την μωβ απόχρωση αποδοκιμασιών. Μια σημαντική στιγμή στην αναμέτρηση ήρθε όταν ο Baggio κέρδισε για την ομάδα του ένα πέναλτι όμως στη συνέχεια αρνήθηκε να το εκτελέσε. Το πέναλτι χάθηκε από τον De Agostini και η μετέπειτα ήττα της Juventus με 1-0 έκανε την απόφαση ακόμα πιο δύσκολη να τη καταπιεί από τους οπαδούς. Τα πράγματα πήγαν από το κακό στο χειρότερο όταν πήρε ένα κασκόλ της Fiorentina που τον πέταξαν αμέσως μετά την αντικατάσταση του και εκατοντάδες οπαδοί έδειξαν τα παράπονα τους με τις ενέργειές τους στην προπόνηση της Juventus δυο μέρες αργότερα.
Πάρα πολύ κουρασμένος για το Παγκόσμιο κύπελλο
Του δόθηκε η ευκαιρία στο τρίτο παιχνίδι ενάντια στη Τσεχοσλοβακία σε έναν αγώνα που ο Robi είχε οριστεί να αφήσει το στίγμα του. Ξεκινώντας μαζί με το νέο συμπαίκτη του στη Juve Salvatore «Toto» Schillaci, ο Baggio συνείσφερε στο τελικό 2-0. Πιο αξέχαστο όμως ήταν το γκολ του στο εν λόγω παιχνίδι, το οποίο αναφέρεται ως ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ξεκινώντας από την μεσαία γραμμή, ο Baggio έκανε το ένα-δύο πριν "χορέψει" τους αμυντικούς της Τσεχίας και στείλει τη μπάλα όμορφα πάνω από τον τερματοφύλακα. Με την μπάλα κολλημένη στα πόδια του το έκανε να μοιάζει τόσο απλό.
Πολλοί θα σκέφτηκαν ότι αυτό θα παγίωνε τη θέση του όμως η σχέση του Baggio με την Εθνική ομάδα ήταν μια ποικιλία αγάπης-μίσους. Διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στις δύο διαδοχικές νίκες της Ιταλίας στα νοκ-αουτ επί της Ουρουγουάης και της Ιρλανδίας, ο Azeglio Vicini αποφάσισε ότι ο Baggio θα ξεκουραστεί για τον ημιτελικό εναντίον της Αργεντινής.
"Ο Vicini μου είπε ότι φαινόμουν κουρασμένος όμως ήμουν μόνο 23. Θα έδινα τα πάντα για να ξεκινήσω σε αυτό το παιχνίδι." Η απογοήτευση του ήταν ξεκάθαρη σε όλους και οι φίλαθλοι ήταν εξίσου έκπληκτοι. Παρά το γεγονός ότι η Ιταλία πήρε το προβάδισμα, η Αργεντινού ισοφάρισε και επικράτησε τελικά στα πέναλτι. Ο Baggio μπήκε σαν αλλαγή και εκτέλεσε εύστοχα στο πέναλτι όμως εις μάτην. Η Ιταλία ήταν έξω. Έπειτα σκόραρε και κέρδισε ένα πέναλτι στη νίκη της Squadra Azzurra στο μικρό τελικό επί της Αγγλίας όμως πολλοί έμειναν να αναρωτιούνται "τι θα γινόταν αν;".
Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του Baggio είναι αναμφισβήτητα τα καλύτερα. Ο ίδιος κέρδισε πάνω από όλα τους αμφισβητίες με το ηλεκτρικό στυλ παιχνιδιού του, καθώς δυνάμωνε όλο και περισσότερο με την ασπρόμαυρη φανέλα. Παίζοντας πίσω από τους βασικούς επιθετικούς ως μισό δεκάρι - μισό εννιάρι, θα φτάσει αναμφισβήτητα στο αποκορύφωμα της καριέρας του, μιας και καθοδήγησε το νεανικό ρόστερ της Juventus στο πρώτο τίτλο της Serie A μετά από μια αχαρακτήριστα μακρά ξηρασία τίτλων.
Ακόμα κατέκτησε επίσης το Coppa Italia την ίδια χρονιά, όμως η κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 1993 θα ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα του. Πετυχαίνοντας τα πέντε από τα έξι τέρματα του στον ημιτελικό και στο τελικό της διοργάνωσης, ο Baggio έκανε μια ισχυρή επίδραση η οποία σε μεγάλο βαθμό συνέβαλε στην ανακήρυξη του ως "καλύτερος παίκτης της χρονιάς" το ίδιο έτος. Ο κόσμος φάνηκε να αναγνωρίζει και να επιβραβεύει το αναμφισβήτητο ταλέντο του Baggio.
Δάκρυα πόνου ενός ταλαιπωρημένου ήρωα
Ο Hristo Stoichkov συχνά επαινέθηκε ως ο πιο εντυπωσιακός παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του '94 με το ρόλο του στην πορεία της Βουλγαρίας στα ημιτελικά, αλλά ήταν ο Baggio ο οποίος επικράτησε όταν οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στο προτελευταίο παιχνίδι του τουρνουά. Ο Robi ήταν παντού για την ομάδα του σε κάθε παιχνίδι, καθώς κουβάλησε την Ιταλία από τον έναν γύρο στον άλλο, με τους υπόλοιπους φαινομενικά να κρέμονται πάνω από τη μεγαλοπρεπή αλογοουρά του.
Οι Azzurri υπέστησαν ένα τραυλό ξεκίνημα στο τουρνουά και πέρασαν επειδή έβαλαν περισσότερα γκολ από τη Νορβηγία. Η περίεργη ιστορία του Ε' ομίλου του Παγκοσμίου Κυπέλλου με όλες τις ομάδες να τερματίζουν με τέσσερις βαθμούς και την Ιταλία να χαρακτηρίζεται ως η τέταρτη καλύτερη τρίτη των ομίλων. Περίπλοκα πράγματα όμως ξεκίνησε την αναπόφευκτη ιταλική αναγέννηση.
Το χαμένο πέναλτι του Franco Baresi στο τελικό σπάνια το θυμόμαστε. Εάν κάνετε αναζήτηση για το «πέναλτι του Baresi », το πρώτο αποτέλεσμα έχει ως εξής: «Franco Baresi - ηρωισμοί - τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994». Αυτό βέβαια δεν αναιρεί ότι η απόδοσή του στην εξαντλητική ζέστη της Pasadena ήταν τίποτα λιγότερο από εξαιρετική. Το σημείο είναι ότι ο Baggio ήταν ο ένας από τους τρεις παίκτες που έχασαν τα πέναλτι τους, αλλά η απαρηγόρητη φιγούρα του Baggio θα είναι πάντα το πρόσωπο της Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.
Παίζοντας για δύο ώρες μετά από ένα κουραστικό τουρνουά θα ήταν αρκετό για κάθε ποδοσφαιριστή, αλλά το γεγονός ότι ο Baggio το έκανε αυτό έχοντας κάνει μια ένεση μετά το παιχνίδι με τη Βουλγαρία λέει πολλά για τον χαρακτήρα του. Τα τραύματά άρχιζαν να τον καταπονούν και πάλι, αλλά αφού έλειπε από τον ημιτελικό του τελευταίου τουρνουά τίποτα δεν θα σταματούσε Baggio από τη συμμετοχή του στον τελικό. Μέχρι τη στιγμή που θα εκτελούσε το πέναλτι του είχε εξαντληθεί:"Ήξερα τι έπρεπε να κάνω και η συγκέντρωση μου ήταν τέλεια. Όμως ήμουν τόσο κουρασμένος που προσπάθησα να βαρέσω την μπάλα πάρα πολύ δυνατά".
Παρά το γεγονός ότι την επόμενη σεζόν με την Juventus ήταν το πρώτο του και μοναδικό νταμπλ, ο Baggio έχασε ένα μεγάλο κομμάτι από αυτό ύστερα από το τραυματισμό του μετά από ένα γκολ εναντίον της Padova το Νοέμβριο. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του ένας νεαρός παίκτης εν ονόματι Alessandro Del Piero άρχισε να διεκδικεί τη θέση του Baggio. Ο διορισμός του Marcello Lippi εκείνη την εποχή δεν βοήθησε σε τίποτα τον Baggio ο οποίος είχε αποφασίσει ότι δεν ταιριάζει στο σύστημα τακτικής του. Στο τέλος της σεζόν και υπό το φόβο των οπαδών της Juve, ο Lippi ανακοίνωσε ότι ο Roberto Baggio δεν χρειαζόταν πλέον στο σύλλογο.
"Δεν υπάρχει χώρος για ποιητές"
Οι τραυματισμοί σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους στις του στη Milan όμως σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στις σχέσεις του με τους προπονητές του. Ο Fabio Capello και ο Óscar Tabarez - ο οποίος ήρθε την επόμενη χρονιά - συχνά άφηναν στον πάγκο τον Baggio λόγω της προφανούς έλλειψης της φυσικής του κατάστασης το οποίο δεν πήγαινε καλά με το φιλόδοξο παίκτη. Το στυλ παιχνιδιού που επιλέγονταν από τους δύο προπονητές ευνοούσε επίσης πιο αθλητικούς παίκτες, κάτι το αντίθετο για τη φιλοσοφία του Baggio του. Ο Tabarez είπε περίφημα μετά τις διαμαρτυρίες του Baggio για την έλλειψη αγωνιστικού χρόνου ότι:"Δεν υπήρχε χώρος για τους ποιητές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο".
Τα προβλήματα του Baggio συνεχίστηκαν ακόμη και μετά την απόλυση του Ουρουγουανού και την απόφαση του Silvio Berlusconi να φέρει τον Arrigo Sacchi στα μέσα της σεζόν 1996-97. Παρά το γεγονός ότι κατείχε ένα κρίσιμο ρόλο με την Ιταλία στο Παγκόσμιο κύπελλο κάτω από τον Sacchi το ζευγάρι ποτέ δεν είχε τις καλύτερες των σχέσεων. Στο δεύτερο αγώνα της Ιταλίας στους ομίλους ενάντια στη Νορβηγία, ο Sacchi επέλεξε να αντικαταστήσει τον Baggio αμέσως μετά την αποβολή του τερματοφύλακα Gianluca Pagliuca. "Ο άνθρωπος είναι τρελός!" φώναζε ο Baggio σε όλους για να ακούσουν απηχώντας τη φωνή των συμπατριωτών του. Στη συνέχεια δεν αποτέλεσε έκπληξη όταν ο Sacchi έριξε την ευθύνη στον Baggio μετά την ήττα στο τελικό. Ο Ιταλός προπονητής άφησε έξω τον Baggio και από το Euro του 1996, όπου η Ιταλία αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων.
Μια φρικτή σεζόν για τη Milan σήμανε το τέλος της βασιλείας του Sacchi, καθώς ο Capello γύρισε πίσω για να αποκαταστήσει τους Rossoneri σε νέα ύψη. Για άλλη μια φορά όμως ο Baggio θεωρήθηκε περιττός για την επίτευξη αυτού του στόχου και φορτώθηκε στη Bologna. Ο Carlo Ancelotti περίφημα απέρριψε την ευκαιρία να υπογράψει τον Baggio εκείνο το καλοκαίρι στη Parma, πιστεύοντας ότι ο πρώην σταρ της Juventus και ο Gianfranco Zola - ο οποίος είχε πωληθεί το ίδιο καλοκαίρι - δεν ταίριαζε στο προνομιούχο σχηματισμό του 4-4-2. Ένα μεγάλο λάθος όπως παραδέχτηκε ο ίδιος λίγο αργότερα.
Χωρίς την αλογοουρά ο ανακουφισμένος και ξαναγεννημένος Baggio πρόκειται να πραγματοποιούσε τη πιο παραγωγική χρονιά του στην Bologna βάζοντας 22 γκολ και τερματίζοντας στην όγδοη θέση (δύο θέσεις πάνω από τη Milan του Capello). Παίζοντας και πάλι σε έναν απαλλαγμένο ρόλο στη Bologna, ο 31χρονος φάνηκε να είχε ανακτήσει τη "μαγεία" του και κλήθηκε ξανά στην Εθνική Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Με τον Sacchi τελικά να φεύγει ήταν η λύτρωση του για το '94.
Οι τελευταίες περιπέτειες ενός τεράστιου ανθρώπου
Στους επόμενους δύο αγώνες νοκ-άουτ ο Baggio έπεσε στον πάγκο για τον Del Piero της Juventus. Ο προπονητής Cesare Μαλντίνι είχε αποφασίσει ότι και οι δύο ήταν ασυμβίβαστοι και έτσι έπρεπε να παίζει μόνο ένας. Η κακή απόδοση του Del Piero στο τουρνουά ιδιαίτερα στο προημιτελικό με τη Γαλλία σήμαινε ότι αυτή η απόφαση είχε επικριθεί έντονα, ιδίως αν ληφθεί υπόψη η κατάσταση του Baggio εκείνη την χρονιά. Με τον Del Piero στον αγώνα κατά της Γαλλίας, ο Robi θα μπορούσε να συμβάλει μόνο με το να ευστοχήσει από το σημείο του πέναλτι, αλλά οι άστοχες εκτελέσεις των Albertini και Di Biagio εξασφάλισαν τη πρόκριση στη μετέπειτα Παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία. Πρόκειται να ήταν η τελευταία εμφάνιση του Baggio του σε Διεθνής διοργάνωση.
Αυτό που τον περίμενε μετά τη Γαλλία το 1998 δεν ήταν δυστυχώς καθόλου καλύτερο. Αφού εντυπωσίασε στη Bologna ο Baggio αποφάσισε να κάνει μια τελευταία κίνηση σε μια μεγάλη ομάδα: την Internazionale. Η πρώτη του σεζόν ήταν μακριά από την ολοκληρωτική καταστροφή. Ο Baggio συνεισέφερε με 10 ασίστ και πέντε γκολ, αν και ο χρόνος συμμετοχής του ήταν και πάλι περιορισμένος από τους τραυματισμούς. Αρκετές αλλαγές στη θέση του προπονητή επίσης δεν διευκόλυναν ούτε τον παίκτη ούτε την ομάδα.
Η επόμενη χρονιά θα ήταν ακόμη χειρότερη καθώς ο Massimo Morati προσέλαβε τον Marcello Lippi. Αφού τον έβλεπε με μισό μάτι στη Juventus, δεν επρόκειτο ποτέ να ήταν μια πολύ καλή συνεργασία και κάθε ελπίδα για το αντίθετο γρήγορα καταστράφηκε όταν ο Lippi ζήτησε από τον Baggio να κατασκοπεύει τους συμπαίκτες του γι 'αυτόν. Όταν ο Baggio αρνήθηκε, ο Lippi τον έριξε ανεπίσημα από την ομάδα του και σπάνια έπαιζε για την Inter από τότε.
Ο Baggio δεν άργησε να κάνει τη κριτική του για τη διαχείριση του Lippi στην Inter. Ένας δημοσιογράφος μετέφερε τα λόγια του Baggio ότι:"ο Lippi κήρυξε πόλεμο στην Inter εναντίον μου", τονίζοντας ένα περιστατικό σε έναν αγώνα, όπου η ασίστ από τα 40 μέτρα του Baggio στον Christian Vieri χειροκροτήθηκε από τους συμπαίκτες του είχε απαξιωθεί από τον Lippi. Φαίνεται τρελό ότι ένας παίκτης αυτού του είδους να πηγαίνει χαμένος στον πάγκο όχι μόνο της Inter, αλλά και της Juventus, της Milan και της Εθνικής ομάδας. Οι συγκρούσεις του Baggio με τους ανωτέρους του είναι ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της καριέρας του. Αφού τελείωσε την καριέρα του ο Baggio δήλωσε: "Έγώ συχνά αναρωτιόμουν γιατί πραγματικά δεν με υπολόγιζαν αλλά εγώ ποτέ δεν έβρισκα την πραγματική απάντηση. Ίσως να ήταν λίγο ζηλιάρηδες μιας και όλοι με αγαπούσαν ακόμα και οι αντίπαλοι οπαδοίς. Έκλεβα την παράσταση στερώντας τους το ρόλο των πρωταγωνιστών που απεγνωσμένα ήθελαν; το ύγχρονο ποδόσφαιρο κυριαρχείται όλο και περισσότερο από τους προπονητές και ο ναρκισσισμός τους θέτει το "εγώ" τους πάνω από την ομάδα και τους παίκτες. "
Είναι προς τιμήν του Baggio ότι ποτέ δεν αρνήθηκε να παίξει όταν συναντήθηκε με τέτοιες αντιξοότητες και να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους κριτική. Ένα διάσημο παράδειγμα ήταν ο τελευταίος αγώνας της Inter εναντίον της Parma. Ένας αγώνας - πλέι οφ για τη πρόκριση στο Champions League όπου κερδήθηκε από το δεύτερο γκολ του Baggio στο τέλος και ο πανηγυρισμός του τροφοδοτούσε χαρά, θυμό ή ένα κομμάτι και των δύο. Ο πρόσθετος παράγοντας σε αυτό είναι ότι ο Lippi - ο άνθρωπος που τον κρατούσε πίσω σε πάρα πολλές περιπτώσεις - είχε υποσχεθεί ότι αν η Inter δεν έβγαινε στο Champions League θα παραιτούνταν. Για πρώτη φορά το κάρμα φάνηκε να είναι στο πλευρό του Baggio καθώς ο Lippi απολύθηκε στο τέλος της σεζόν άσχετα αν δεν υλοποιήθηκε αυτό που ανέφερε.
Πολλοί πίστευαν ότι είδαν τη τελευταία παράσταση του Baggio όταν ανακοίνωσε ότι θα κινηθεί στη νεοφώτιστη Brescia με ελεύθερη μεταγραφή στα 33 του. Αυτό ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Παρά τους δύο σοβαρούς τραυματισμούς με τον έναν να τον κρατά έξω για τέσσερις μήνες στη δεύτερη σεζόν, αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια στους Biancoazzurri. Οι δύο πρώτες του χρονιές ήταν εντυπωσιακές παρά τους τραυματισμούς του και ήταν σταθερά ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της Serie A. Μάλιστα υπήρχαν έντονες φωνές να λάβει μια θέση στο Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002. Ο Giovanni Trapattoni όμως πίστευε ότι ο Del Piero και ο Francesco Totti ήταν αρκετοί για να κουβαλήσουν την Ιταλία, η οποία έμεινε έξω στον επεισοδιακό αγώνα με τη Νότια Κορέα.
Στις 16 Μαΐου του 2004 ο Roberto Baggio έπαιξε το τελευταίο αγώνα του. Έχοντας πει ως έφηβος ότι δεν θα παίξει ποτέ ξανά ποδόσφαιρο, το να αποσυρθεί στην ηλικία των 37 και να αναγνωριστεί ως ο καλύτερος παίκτης του κόσμου θα πρέπει να επικροτηθεί τουλάχιστον. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η Brescia υποβιβάστηκε την επόμενη κιόλας χρονιά, αφού τερμάτισε σεζόν 2003-04 στην 11η θέση. Αυτή είναι η επίδραση που είχε ο Baggio ακόμα και στα 37 του.
Το μετέπειτα φιλανθρωπικό έργο του με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών στην Αϊτή και στη Βιρμανία συνέχισε να του δίνει τον έπαινο και το θαυμασμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Η "θεία αλογοουρά" είναι ένα μαγευτικό ψευδώνυμο για ένα μαγευτικό παίκτη αλλά και για ένα μαγευτικό άνθρωπο. Έδωσε ότι είχε ενδεχομένως στο γήπεδο και αυτό ήταν σαφές να το δεις.
Μπορεί να συγκρούστηκε με πολλά άτομα στην καριέρα του όμως με κάποιο τρόπο πάντα έβγαινε η φήμη του ανέπαφη. Είχε τους αρνητές του όμως σχεδόν κάθε ποδοσφαιρόφιλος τον αγαπούσε. Ο Roberto Baggio ήταν ο ήρωάς τους είτε το ήθελαν είτε όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου