Adriano: Το υποθετικό παραμύθι ενός "αυτοκράτορα"

Δημήτρης Βαρσάνης


Ένα μόνο στιγμιότυπο ενός παίκτη αποκαλύπτει συχνά πολύ περισσότερα από το ποδόσφαιρο που παίζει. Ο τρόπος που κουβαλά μπάλα, πώς αντιδρά όταν τα πράγματα πάνε στραβά... το γήπεδο ποδοσφαίρου είναι δύσκολο μέρος για να κρύψεις τα συναισθήματα σου.

Για τους ξεχωριστούς παίκτες, χρειάζεται μόνο μια απλή παρακολούθηση ενός παιχνιδιού για να δει κάποιος τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Για τον Adriano Leite Ribeiro, περισσότερο γνωστός ως Adriano η "μαγεία" στις μπότες του την ανταγωνίστηκε μόνο το "πετρέλαιο" στο αίμα του.

Ένας τιτάνας σαν επιθετικός με ένα θανατηφόρο αριστερό πόδι, ο Adriano εμφάνισε μια κτηνώδη ικανότητα να τρομάζει τους αντιπάλους με το παιχνίδι του. Αυτός θάμπωνε το κοινό με την εκρηκτικότητα του και την ικανότητα του να περνά την μπάλα από το δεξί του πόδι στο αριστερό "κανόνι" του πριν σουτάρει κάτι που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ποδοσφαιρικό "πυροβολικό". Η ιδιοσυγκρασία του κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας ήταν εκείνη ενός ανθρώπου που περιορίστηκε να είναι ένας "σκλάβος" στις παρορμήσεις του κόσμου.

Γεννημένος σε έναν κόσμο της φτώχειας σε ένα έθνος που μαστίζεται από τις φαβέλες του εγκλήματος, ο Adriano πέρασε τα ποδοσφαιρικά του νιάτα στους δρόμους και έμαθε να ζει με ένα διαφορετικό σύνολο κανόνων στη φαβέλα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Μια εμπόλεμη ζώνη όπου το έγκλημα, οι άρχοντες των ναρκωτικών και η διαφθορά κινούσε τα νήματα της κοινωνίας. Μια τέτοια ανατροφή αφήνει ένα αποτύπωμα σε ένα πρόσωπο και φυσικά το ποδόσφαιρο ήταν η διέξοδος. Μια διαδρομή προς τα πλούτη, τη δόξα, τα γρήγορα αυτοκίνητα και μια σεβαστή κατάσταση για κάποιον που μεγάλωνε με σχεδόν τίποτα για να κρεμάσει τις ελπίδες στα παπούτσια του.

Οι παίκτες που μεγαλώνουν σε αυτές τις συνθήκες "παντρεύονται" τα χρήματα με επιτυχία και η απόγνωση για μια καλύτερη κατάσταση για τις οικογένειες και τους φίλους τους γίνεται ένας εθισμός και για τον ίδιο. Ενώ ένας ποδοσφαιριστής από μια σχετική ευμάρεια θα μπορούσε να μάθει από την δεξιότητα της εξοικονόμησης χρημάτων, οι παίκτες με καταγωγή από τους δρόμους συχνά δεν ξοδεύουν τα χρήματά τους γρήγορα ή απερίσκεπτα αρκετά μιας και είναι μαθήματα της ζωής.

Ερχόμενος μέσα από τις τάξεις της Flamengo στην ηλικία των 16, o Adriano ανέβηκε στην πρώτη ομάδα μέσα σε ένα χρόνο. Έπρεπε να περιμένει μέχρι το δεύτερο επαγγελματικό αγώνα του να βάλει το πρώτο του γκολ εναντίον της Sao Paolo. Αφού βρήκε δίχτυα δέκα φορές σε 24 εμφανίσεις την σεζόν 2000-01, ο Adriano έδειξε ότι η Βραζιλία παρήγαγε ένα "καυτό" νεαρό επιθετικό με ένα επιβλητικό κομμάτι που συνδύαζε εντυπωσιακούς ρυθμούς με την ισορροπία, τη δύναμη και την εξουσία ενός μαινόμενου ταύρου στο σημείο της επίθεσης.

Άρχισε να διαδίδεται τότε παντού ότι ο Adriano θα μιμηθεί τη καριέρα του Ronaldo. Η φήμη του και οι επιδόσεις του πρόσφεραν μια μεταγραφή στην Inter, αλλά μπήκε σε ένα Deal διαμεσολάβησης όπου ήταν συνιδιοκτήτες της κάρτας του μαζί με τη Parma και τη Fiorentina τη περίοδο 2002-2004, όπου ενίσχυσε τη φήμη του γύρω από το άθλημα με το συνεπές σκοράρισμα του και τις εκρηκτικές εμφανίσεις του.

Στο τέλος της σεζόν του 2004 ο Adriano επέστρεψε στην Inter όπου αμέσως αναγνωρίστηκε ως "ο αυτοκράτορας του Μιλάνου". Όταν ο Adriano ήταν σε φόρμα ήταν ασταμάτητος. Οι συγκρίσεις με τον Ronaldo - όπου ο Ιταλικός Τύπος δικαίως τον ονόμασε "Fenomeno" - ήταν επιζήμιες καθώς οι πιέσεις της ποδοσφαιρικής του φήμης άρχισαν να βαραίνουν τον Adriano εκτός γηπέδου.

 Στη συνέχεια "χτύπησε" η τραγωδία  όταν ο πατέρας του Adriano, Almir πέθανε σε ηλικία 44 ετών. Καθένας που ξέρει τουλάχιστον να παρακολουθεί ποδόσφαιρο ήξερε ότι ο Adriano είχε τη δυνατότητα αντικαταστήσει τον Ronaldo στη "Seleção", αλλά αφότου πέθανε ο πατέρας του ο Adriano έγινε αισθητά αυτοκαταστροφικός με το δηλητήριο που συσσώρευε από επιλογή του επηρέασε αρνητικά τόσο πολλούς μεγάλους ποδοσφαιριστές: το αλκοόλ.

Παρά τη βαθιά ύφεση και την περίοδο πένθους που άρχισε να εμφανίζεται στην επιφάνεια στην εξωγηπεδική ζωή του Adriano, οι παρουσίες του στον αγωνιστικό χώρο ήταν τίποτα λιγότερο από εξαιρετικες μιας και έπαιζε σαν ένας "δαιμονισμένος" άνθρωπος. Το 2005 ο Βραζιλιάνος παρήγαγε το καλύτερο απολογισμό του και βρήκε 40 φορές δίχτυα σε όλες τις διοργανώσεις. Οι θετικές επιδόσεις έφεραν βελτιωμένες διαπραγματεύσεις συμβολαίου και οφέλη, πλουσιοπάροχα Deal και έναν τρόπο ζωής που απαιτεί περισσότερες δεξιότητες ζωής παρά ποδοσφαίρου.

Με πολλούς τρόπους το χρώμα του χρήματος είχε γίνει κομμάτι σε ένα αγόρι του οποίου το παρασκήνιο έφτιαξε ένα επιχρυσωμένο κόσμο γεμάτο με χρήματα και φήμη ως η ουσία της φαντασίας. Ο άνθρωπος που έκανε τον Adriano να φαίνεται περισσότερο και που τον μεγάλωσε είχε φύγει. Το κενό του το γέμισαν τα ελαττώματά και τον κατέστρεψαν οι παρορμήσεις και η στήριξη που δεν έπαιρνε από κανέναν. Το ποδόσφαιρο ήρθε εύκολα για τον Adriano όμως η πειθαρχία ήταν μια τέχνη που δεν μπορούσε να κυριαρχήσει.

Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να εκτροχιάζει το παιχνίδι του Adriano, ο "Αυτοκράτορας" μάλωνε με το προσωπικό και το Διοικητικό συμβούλιο της Inter. Το 2007 ο επιθετικός βρέθηκε κλειδωμένος σε σοβαρή κατάθλιψη και πάλευε με τις ουσίες και την κατάχρηση του αλκοόλ. Το ενδιαφέρον από τη West Ham και τη Manchester City έβαζε περισσότερο "λάδι" στη "φωτιά" ότι ο Adriano όδευε μακριά από την Inter.

Εν τέλει στάλθηκε δανεικός στη Βραζιλιάνικη Sao Paolo και έβαλε 11 τέρματα σε 19 εμφανίσεις. Ωστόσο περισσότερες εξορμήσεις σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης και απουσίες από τις προπονήσεις πρότειναν στο αμύητο κοινό και στον Τύπο ότι ο Adriano γύρισε στη Βραζιλία για πάρτι. Μια βαθύτερη οπτική στον ψυχισμό ενός κατεστραμμένου άνδρα υποδηλώνει ότι επέστρεψε στο μέρος όπου ένιωθε ασφαλής. Όταν ο Adriano επανήλθε στην Inter δεν ήταν ο ίδιος Adriano που είχε τον κόσμο στα πόδια του παρότι εξακολουθούσε να σκοράρει και να είναι μια δύναμη στον αγωνιστικό χώρο.

Η τοξική σχέση μεταξύ του αστέρα από το Ρίο και του ποδοσφαίρου αντικαταστάθηκε από τη φθίνουσα λάμψη του. Η Inter επέλεξε να αφήσει ελεύθερο τον Adriano το 2009 μιας και η συμπεριφορά του βρισκόταν εκτός ελέγχου πριν τον αποκτήσει η Flamengo με ελεύθερη μεταγραφή υπογράφοντας συμβόλαιο ενός έτους. Παρά μια περαιτέρω επιτυχία στο γήπεδο και τα 19 γκολ που έβαλε σε μια ομάδα που τον εισήγαγε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο Adriano συνέχισε να έχει προβλήματα με τους αξιωματούχους του κλαμπ, το Τύπο και το Νόμο και ταυτόχρονα η δική του απόδοση και καταλληλότητα του έγινε πάρα πολύ μεγάλη για να τα διαχειριστεί όλα αυτά.

Η καταστροφή συνεχίστηκε όταν η Roma τον έφερε στην Ιταλική πρωτεύουσα. Το νομαδικό ταξίδι του "Αυτοκράτορα" τον οδήγησε σε μια αυτοεξορία θυμίζοντας τις ελληνικές τραγωδίες του Ηρακλή και τους άθλους του, καθώς ο Βραζιλιάνος επέπλεε μεταξύ της Corinthians, της Flamengo (για τρίτη φορά) και της Atletico Paranaense. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν δόθηκε στον Adriano μια δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη ευκαιρία να αναγεννήσει την καριέρα του και το πιο σημαντικό την ψυχή και την αυτοπεποίθηση ως άνθρωπος. Η ανάβαση του στην στρατόσφαιρα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου ταυτίστηκε μόνο από τη μετεωρική συντριβή του πίσω στην πραγματικότητα.

Όταν ο ίδιος ήταν ο βασικός επιθετικός της Εθνικής του ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, ο Adriano ήταν μια ανιαρή εκδοχή του ανθρώπου που έλαμψε στο Copa América του 2004 βάζοντας επτά γκολ. Ο Adriano έκανε μια καλή ζωή και απόλαυσε τους καρπούς των κόπων του περιπλανώμενος στην εξορία - όπως ο Οιδίποδας - τυφλωμένος από τα δικά του λάθη, τις κακές αποφάσεις του και την αδυναμία του να βρει μια διέξοδο.

Ο Adriano είναι ένας ποδοσφαιρικός Φρανκενστάιν. Ένας άνδρας που συνδύασε τα καλύτερα μέρη του Ronaldo ως επιθετικός. Μια ασταμάτητη δύναμη ενός άνδρα με ένα πολύ ισχυρό αριστερό πόδι και επιμονή ενός δυνατού παληκαριού. Διανοητικά ασταθής όμως στην ημέρα του ένας από τους χαρισματικούς ποδοσφαιριστές που εξαφανίστηκαν πάρα πολύ σύντομα.

Ήταν μια εικόνα ενός ανθρώπου που περίμενε να προκληθεί για να του επιτεθεί. Η πάλη του με τον Marco Caneira της Valencia συμπυκνώνει την οργή στον Adriano. Αφού χτυπήθηκε στο πρόσωπο από τον Πορτογάλο ποδοσφαιριστή, ο Adriano τον άρπαξε και χρησιμοποίησε και τις δύο γροθιές για να δώσει μια καταστροφική διπλή γροθιά στο πρόσωπο του αντιπάλου του.

Από τότε που αναχώρησε από την Ευρώπη για μια επιστροφή στην πατρίδα του, ο Adriano έχει εντοπιστεί να πίνει στις φαβέλες του Ρίο. Η επιστροφή του στο χάος είναι λυπηρή όμως δεν προκαλεί έκπληξη. Οι φήμες ότι σκορπάει τα λεφτά του σε ξέφρενα πάρτι, στην ενοικίαση αντί για την αγορά ακινήτων και η μη διαχείριση του εαυτού του μακροπρόθεσμα εξακολουθεί να είναι μια ανωμαλία για τον Adriano.

Οι ιστορίες γύρω από κατηγορίες ναρκωτικών, οπλοκατοχών, ατυχιών με τις προσωπικές σχέσεις και οι εσωτερικές συγκρούσεις που πολλοί δεν μπορούν να ξεφύγουν, δεν πρέπει να αλλοιώνουν τις εικόνες ενός άνδρα που οι ικανότητες του ήταν πραγματικά εκπληκτικές και για αυτό ο ίδιος πάντα θα παραμείνει ένας "αυτοκράτορας" στα μάτια μας.