Gabriel Paletta: Ένας ήρωας της εργατικής τάξης

Δημήτρης Βαρσάνης


Στις αρχές του 20ου αιώνα παρατηρήθηκε μια μαζική μετανάστευση που έφερε εκατομμύρια Ιταλούς να αναζητούν την τύχη τους στην Αργεντινή.

Ανάμεσα σε αυτούς αμέτρητοι ταξιδιώτες: μεταξύ τους και ο Vincenzo από το Κροτόνε. Αφού εγκαταστάθηκε στη μικρή πόλη του Longchamps στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, ο Vincenzo καθόρισε τις ρίζες μιας ακόμη οικογένειας Ιταλοαργεντίνων. Δύο γενιές αργότερα, ο ανιψιός του Vincenzo, Gabriel ξεκίνησε μια οδύσσεια που θα τον οδηγήσει τελικά πίσω στο σημείο όπου άρχισαν όλα: την Ιταλία.

Το ταξίδι του Gabriel χαρακτηρίστηκε από ένα λαμπρό ξεκίνημα το 2005, αφότου έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Under-20 με την Αργεντινή. Η Liverpool άρχισε να παρακολουθεί τον πολλά υποσχόμενο κεντρικό αμυντικό. Ένα χρόνο αργότερα στον απόηχο του θριάμβου της Liverpool στην Κωνσταντινούπολη, ο Rafa Benitez αποφάσισε να φέρει το νεαρό Gabriel Paletta στο Merseyside.

Παρά το γεγονός ότι ο Benitez σημείωσε ότι ο Paletta διαθέτει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνα του Jamie Carragher, η καριέρα του Gabriel στη Liverpool ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη του θρύλου του Merseyside. Μετά από μόλις τρεις εμφανίσεις στο πρωτάθλημα ο Paletta κλήθηκε να μαζέψει τα πράγματα του και να επιστρέψει εκεί από όπου προήλθε: ένα σκληρό "χτύπημα" για ένα 21χρονο αγόρι.

Η αποτυχία να επιβάλει τον εαυτό του στη μεγάλη σκηνή του Eυρωπαϊκού ποδοσφαίρου έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα μοιραίο πλήγμα στην καριέρα πολλών Νοτιοαμερικάνων. Για παράδειγμα ανάμεσα στους νικητές του Παγκοσμίου κυπέλλου Under 20 εκτός από τον Paletta, πολλοί υπέγραψαν σε Ευρωπαϊκούς συλλόγους. Μετά από μια αποτυχημένη έξοδο τους στην προς την Ευρώπη, τα περισσότεροι από αυτά τα νεαρά ταλέντα σταδιακά εξασθένησαν στη ποδοσφαιρική αφάνεια. Οι Julio Barroso, Pablo Vitti, Rodrigo Archubi είναι μόνο να αναφέρουμε μερικούς.

Παρ 'όλα αυτά η εγκατάλειψη δεν είναι στη φύση ενός πραγματικά Ιταλού πολεμιστή όπως ο Gabriel Paletta. Προερχόμενος από μια οικογένεια που υπέμεινε τις κακουχίες πολύ πιο βαθιά από εκείνα που βρίσκονται σε ένα ποδοσφαιρικό στάδιο, ο Gabriel κράτησε το κεφάλι του ψηλά. Με υπομονή, αντοχή και ταπεινότητα, ο Gabriel περίμενε εννέα ολόκληρα χρόνια για να συμβεί η σημαντική του παρουσία στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ανοικοδομώντας τη φήμη του στην Boca Juniors και στη Parma.

Τώρα στα 30 του ο Gabriel έχει γίνει ήσυχα ένας βασικός παράγοντας στην καρδιά της άμυνας της Milan (η έκτη καλύτερη στη Serie A τη φετινή σεζόν με 28 γκολ παθητικό σε 24 αγώνες). Ανθεκτικός, τραχύς και με μια νοοτροπία αντίστασης, ο Gabriel είναι ένα σύμβολο της εργατικής τάξης ποδοσφαίρου που κάνει τους εραστές του αθλήματος να το νοσταλγούν. Σε έναν κόσμο που έχουμε δει πολλά ταλέντα να εγκαταλείπουν στο πρώτο εμπόδιο, ο Paletta είναι ένα αναγκαίο παράδειγμα για το πώς η αφοσίωση και η επιμονή ενδεχομένως να μετράει περισσότερο από τις ικανότητες.

Ο Gabriel δεν είναι ένας Cassano, ένας Balotelli, ένας Vitti ή ένας Barroso. Ο Gabriel δεν κατέχει σωρούς ταλέντου και καθόλη την καριέρα του δεν είχε τη δυνατότητα να αναπαυτεί στις δάφνες του. Παρά αυτό το μειονέκτημα ενώ τα σύγχρονα "παιδιά - θαύματα" σκέφτονταν ότι το ταλέντο τους και μόνο θα αρκούσε, ο Paletta εργάστηκε σκληρά και σχεδόν σε απόλυτη σιωπή. Ακόμα ενώ τα υπόλοιπα ταλέντα έχαναν σταδιακά τη λάμψη τους κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, ο Paletta έφτασε τελικά στο αποκορύφωμα του ταξιδιού του. Μια δίκαιη ανταμοιβή για τις θυσίες και το πνεύμα που επέδειξε όλα αυτά τα χρόνια.

Η αντισυμβατικά ηρωική φύση του Paletta έρχεται σε μια τιμή: Χωρίς μεγάλες χορηγίες, χωρίς φωτογραφήσεις και μάλλον χωρίς την ορδή των οπαδών να φωνάζουν το όνομά του. Όμως αυτό για έναν ήρωα της εργατικής τάξης απέχει πολύ από το σκοπό του να παίζεις ποδόσφαιρο. Ο συγκεκριμένος ήρωας δεν βλέπει το άθλημα ως μέσο για την επίτευξη φήμης ή της δημόσιας αναγνώρισης του. Το ποδόσφαιρο είναι η δουλειά του Paletta και ως εκ τούτου στόχος του είναι να το πραγματοποιήσει με τη μέγιστη αφοσίωση και σοβαρότητα που χρειάζεται.

Ο εμπαιγμός του Gabriel είναι εύκολος. Η ηλικία, η εμφάνιση, η σχετική ανωνυμία, όλα αυτά τον κάνουν να μοιάζει ακατάλληλος για να αναμειχθεί με την "ελίτ" της Ιταλίας. Όμως τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στη ζωή, εκείνοι που υπερβαίνουν αυτές τις προκαταλήψεις και δουλεύουν σκληρά για να τις ξεπεράσουν είναι και εκείνοι που εμφανίζονται ως νικητές σε μακροπρόθεσμη βάση. Αυτή τη χρονιά ο Paletta πέτυχε ακριβώς αυτό το πράγμα. Εν μέσω κριτικής και διακωμώδησης από τους οπαδούς, ο Paletta πραγματοποιεί συνεπείς επιδόσεις κάθε εβδομάδα τονίζοντας τις βάσιμες ικανότητές του στο ρόλο του σέντερ μπακ. Στα 30 του (μια ηλικία που στους περισσότερους εμφανίζεται η πτώση τους) ο Gabriel πήρε τελικά το σεβασμό που του αξίζει.

Εκ των υστέρων ο Paletta είχε ήδη κερδίσει τη μάχη του ενάντια στην προκατάληψη το 2014. Μετά από μια σταθερή σεζόν με τη Parma ο προπονητής της Εθνικής Ιταλίας Cesare Prandelli απένειμε στον Paletta την υψηλότερη τιμή: μια κλήση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι ευρύτατες επικρίσεις των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης κατά την παρουσία του αμυντικού στην ομάδα βγήκαν στην επιφάνεια: "Δεν είναι ακόμα Ιταλός" ή "Κοιτάξτε τα μαλλιά αυτού του άντρα". Ο Paletta υπέμεινε σε αυτό το πείραγμα με την ίδια ταπεινότητα και τον ίδιο επαγγελματισμό που αντιμετώπισε την απόρριψη στο Anfield το 2006.

"Έχω μάθει τον Εθνικό ύμνο για να τον τραγουδήσω στη Βραζιλία" δήλωσε ο Paletta. Η ευκαιρία να το πράξει ήρθε στο πρώτο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου: Η Ιταλία νίκησε την Αγγλία με 2-1 και ο Paletta ξεκίνησε στην καρδιά της άμυνας των Azzurri τραγουδώντας με δέος τον ύμνο όπως είχε υποσχεθεί. Τώρα αν γράφαμε μια φανταστική ιστορία θα θέλαμε να πούμε ότι το "ασχημόπαπο" της Ιταλίας κατεύθυνε την ομάδα του σε έναν απροσδόκητο και ηρωικό θρίαμβο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μια τέλεια ιστορία έτσι δεν είναι;

Η απάντηση είναι ναι, θα ήταν μια τέλεια ιστορία. Όμως πότε είναι τέλεια η ζωή; Το παιχνίδι κόντρα στην Αγγλία ήταν μόνο μια αρχή του Paletta για την Ιταλία, σε μια διοργάνωση που οι Ιταλοί δεν θέλουν να την θυμούνται ως μία από τις πιο καταστροφικές της πορείες στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν ήταν μόνο η πορεία της ένα φιάσκο, αλλά και η ατομική επίδοση του Paletta επίσης αξιολογήθηκε αρνητικά από τις Ιταλικές εφημερίδες. Η ετυμηγορία της Gazzetta dello Sport ήταν κατηγορηματική: μια ταπεινή βαθμολόγηση του 4.5 για τον Gabriel με περαιτέρω τριβές στην ατυχέστατη εμπειρία του στη Liverpool.

Ο Paletta κέρδισε τη μάχη του την ίδια στιγμή που πάτησε το πόδι του στα γήπεδα της Βραζιλίας. Πριν παίξει για ένα μεγάλο σύλλογο, πριν αναγνωριστεί ευρέως ως ένας αξιόπιστος αμυντικός, ο Paletta ήδη απελευθέρωσε τον εαυτό του από την αδικαιολόγητη σταύρωση του. Αφού πάτησε το πόδι του σε εκείνο το χορτάρι, ο Paletta βίωσε ένα συναίσθημα που οι επικριτές του δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν. Το καλύτερο είναι ότι ο Gabriel το κατάφερε αθόρυβα δίνοντας όλη τη ψυχή του.

Ο Gabriel Paletta δεν είναι ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός στον κόσμο και κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι. Παρόλα αυτά αντιμέτωπος με την κριτική που σχεδόν ποτέ δεν σχετίζονταν με τις εμφανίσεις του στον αγωνιστικό χώρο ο Gabriel ανταποκρίνεται πάντα άψογα. Όχι με τη φωνή του αλλά με την καρδιά του.