Newcastle: Η χαοτική γοητεία του Laurent Robert

Δημήτρης Βαρσάνης



Περιστασιακά ένας παίκτης αγνοείται σε μεγάλο βαθμό από το ευρύ κοινό μέχρι να κάνει κάτι τόσο θαυμάσιο, τόσο απίστευτο μέχρι γελοίο ώστε να αποτυπωθεί στη συλλογική φαντασία της εξέδρας. Σε μια στιγμή, ένας κατά τα άλλα μέτριος παίκτης μπορεί να παγιώσει την κληρονομιά του ως ο αγαπημένος των οπαδών.

Με τα χρόνια το St James 'Park δεν ήταν ξένο σε αυτά τα είδη στοιχείων. Στη Newcastle έχουν δει απίστευτες φιγούρες και προσωπικότητες: από τον Tino Asprilla και το θρυλικό χατ-τρικ του κόντρα στη Barcelona έως το φρενήρη και σχεδόν δαιμονισμένο πανηγυρισμό του Temuri Ketsbaia. Υπάρχει ένα όνομα όμως που φαίνεται ότι έχει ξεφύγει από τη μνήμη πολλών, κάποιος που σίγουρα αξίζει να αναφέρεται ανάμεσα τους.

Τα τελευταία χρόνια η Newcastle έχει αποκτήσει τη φήμη για τους άφθονους Γάλλους παίκτες που φέρνει όμως η Ligue 1 είναι εδώ και καιρό ένα ευτυχές έδαφος κυνηγιού για τους Toons. Ο Laurent Robert έφτασε στο Tyneside το 2001 για το αστρονομικό - τότε - ποσό των 10 εκατομμυρίων ευρώ από την Paris Saint - Germain. Τα στατιστικά του στη PSG ήταν εντυπωσιακά με μέσο όρο ένα γκολ ανά τρία παιχνίδια μετά από μια θεαματική καριέρα στη Montpellier. Αν και ήταν Διεθνής από τη στιγμή που έφτασε στις ακτές της Αγγλία ο Robert δεν ήρθε με μια τεράστια φήμη.

Έτσι πρόκειται να αποδείκνυε την αξία του στον αγωνιστικό χώρο. Όντας ήδη προσφιλής στους οπαδούς από το άνοιγμα του προσωπικού του λογαριασμού με ένα γκολ σε ένα τοπικό ντέρμπι εναντίον της Middlesbrough, ο Robert άρχισε να δίνει μια γεύση από την ποιότητα που κατείχε εναντίον της Manchester United. Μόλις στο τέταρτο λεπτό του τέταρτου αγώνα της σεζόν, ο Γάλλος στεκόταν πάνω από μια εκτέλεση φάουλ, ελαφρώς δεξιά από την εστία. Ένα βήμα προς τα πίσω, τρία βήματα προς τα εμπρός και η εκτέλεση του πήγε στην επάνω γωνία, αφήνοντας τον Fabien Barthez απεγνωσμένα να κοιτά τη μπάλα να περνά από πάνω του.

Ήταν ένα σημάδι από το δείγμα των πραγμάτων που θα έρχονταν. Ο Laurent Robert καθιερώθηκε σταθερά ως ένας από τους κατ 'εξοχήν σπεσιαλίστες στις στημένες φάσεις στο πρωτάθλημα. Με δεδομένο τον πλούτο στο St James 'Park, όταν ερχόταν η στιγμή για μια εκτέλεση φάουλ δεν ήταν καθόλου εύκολο για τον ίδιο. Η Newcastle μπορούσε να βασιστεί στις ζωγραφικές πινελιές του δεξιού ποδιού του Nolberto Solano ή στον Alan Shearer και στο "φαρμακερό" του πόδι. Ωστόσο ο Robert ήταν ο καταλληλότερος για κάνει τη ζημιά από τα στημένα.

Η τεράστια ποικιλία φάουλ που σκόραρε είναι αξιοσημείωτη. Ανεξάρτητα από τη γωνία ή την απόσταση, ήταν σε θέση να τραβήξει κάτι από το "μαγικό" του καπέλο. Μια απλή προσαρμογή στη στάση ή στην τεχνική του θα μπορούσε να πλάσει κάτι που κόβει την ανάσα. Μερικές φορές φαινόταν σαν να προσπαθούσε να ξεπεράσει τον εαυτό του αναλαμβάνοντας να εκτελέσει φάουλ από όλο και πιο παράλογες γωνίες σε μια προσπάθεια να ξεγελάσει τους τερματοφύλακες.
Πέρα από τα φάουλ, ο Γάλλος εξτρέμ εμφάνιζε μια επάρκεια και στα είδη των γκολ που έβαζε. Τετ-α-τετ-, σουτ από μακρινή απόσταση και πλασέ. Κατείχε ένα αριστερό πόδι που ήταν ταυτόχρονα και ένα "ραβδί".

Ποδοσφαιριστές του ταλέντου και της διάθεσης του συχνά χαρακτηρίζονται ως «άστατοι» και μια ισοπεδωτική κατηγορία σε αυτά τα είδη παικτών είναι ότι δεν εμφανίζονται στα μεγάλα παιχνίδια. Εκείνος ασφαλώς δεν μπορεί να σταθεί σε αυτή την περίπτωση. Κάθε σύντομη ματιά σε καθένα από τα γκολ του αποκαλύπτουν ότι ο Γάλλος εξτρέμ ποτέ δεν έλειπε σε μια μεγάλη ευκαιρία. Τα τέρματα εναντίον της Liverpool, της Manchester United, της Arsenal και της Tottenham υποδείκνυαν ότι όχι μόνο δεν απουσίαζε από τους μεγάλους αγώνες αλλά ανέπνεε και για αυτούς.

Ωστόσο θα ήταν εντελώς άδικο για το διάστημα του Robert στην Αγγλία αν επικεντρωθούμε αποκλειστικά στις καλύτερες στιγμές του. Υπάρχουν δύο περιστατικά ιδίως που αναδεικνύουν το αστείο της παραμονής του στο St James's Park. Ο Olivier Bernard κουβαλά τη μπάλα πίσω από την μεσαία γραμμή και δέχεται το μαρκάρισμα από ένα παίκτη της Leicester City ενώ ο Robert παρακολουθεί. Η μπάλα κυλά ελεύθερα και σε μια στιγμή ακραίας παραφροσύνης ο Robert εξαγριωμένος θέλει να στοχεύσει τον αντίπαλό του. Μόνο που δεν χτυπά εκείνον. Το δυνατό σουτ του πηγαίνει απευθείας στο πρόσωπο του ανυποψίαστου συμπαίκτη του, ο οποίος πέφτει σαν μεθυσμένος μπόξερ που προσπαθεί να διατηρήσει την ισορροπία του πριν καταρρεύσει σαν ένας πύργος Jenga. Είναι μια στιγμή που αντιπροσωπεύει με τόσο αστείο τρόπο την ανεξέλεγκτη υπέρβαση της ιδιοσυγκρασίας του Robert.

Το δεύτερο γεγονός ήρθε στο τελευταίο αγώνα του με την ασπρόμαυρη φανέλα. Η σχέση μεταξύ του συλλόγου και του ποδοσφαιριστή είχε ξινίσει για κάποιο χρονικό διάστημα και ήταν προφανές σε όλους ότι μια συνειδητή ελευθέρας φαινόταν στον ορίζοντα. Ήταν σαφές ότι ο Graeme Souness σε αντίθεση με τον Robson, δεν μπορούσε να ανεχθεί την εγωιστική στάση του Robert και την έλλειψη δουλειά. Ή μάλλον ένιωθε πλέον ότι οι περιστασιακές αναλαμπές της ιδιοφυΐας του ενδεχομένως να αναιρέσουν την ασυνέπεια της κατάστασης του.

Καθώς ακούστηκε το τελικό σφύριγμα εναντίον της Chelsea, ο Robert κατευθύνθηκε προς το Gallowgate End για να απολαύσει μια τελευταία στιγμή με τους οπαδούς. Τότε άρχισε να βγάζει τα πάντα από πάνω του. Φανέλα, σορτς, κάλτσες, παπούτσια τα πάντα σχεδόν. Όλα τα πέταξε στους φιλάθλους σε μια στιγμή συμβολικής κίνησης ότι η Newcastle ανήκει στο δέρμα του. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν ο Laurent Robert να τρέχει γύρω από το γήπεδο γυμνός και μόνο με το εσώρουχό του και με το χέρι του να είναι ψηλά χαιρετώντας τους όλους.

Για κάθε στιγμή της λαμπρότητας του υπήρχαν και αμέτρητες στιγμές της τεμπελιάς του. Όμως είναι ίσως και αυτός ο λόγος που παίκτες όπως ο Robert είναι τόσο θεμελιωδώς γοητευτικοί: γνωρίζουμε ότι είναι ικανοί να βγάλουν όλο το ταλέντο τους, ακόμα και αν δεν μπορούν να παράγουν τα πάντα. Αυτό που υπογραμμίζει τη ταύτιση του Robert με τη Newcastle είναι ότι είχε μια εντελώς μέτρια καριέρα όπου πήγε αργότερα. Οι περιόδοι του στη Portsmouth, στη Benfica, στη Levante, στη Derby, στο Toronto και στη Λάρισα τελείωσαν κάτω από οξείες συνθήκες, καθώς απέτυχε να αναπαράγει ακόμα και το 1/3 των επιδόσεων του στους Toons. 

Ο Sir Bobby Robson ήταν κατά κάποιον τρόπο ο μόνος που ήταν σε θέση να βγάλει το καλύτερο από αυτόν. Ήταν μια παθιασμένη και ταραχώδης περίπτωση όμως παρήγαγε στιγμές διαρκούς θαυμασμού.