Joey Barton: Το "καλόπαιδο" που ερωτεύθηκε το πάθος της Μασσαλίας

Δημήτρης Βαρσάνης

Η Μασσαλία φιλοξενεί έναν από τους πιο επιτυχημένους συλλόγους στη Γαλλία, ένα ποδοσφαιρικό ίδρυμα του οποίου η ιστορία ξεπερνά την ιστορία του τωρινού “γίγαντα” της χώρας Paris Saint-Germain που έχει πάρει τη θέση της Marseille στο θρόνο τα τελευταία χρόνια. 

Οι οπαδοί τους είναι παθιασμένοι. Οι Ultras τους ακόμα περισσότερο. Ακόμα ξέσπασαν όταν ο σύλλογος τους ανακοίνωσε τον δανεισμό του Joey Barton, ενός ανθρώπου του οποίου το ταλέντο για την προστασία της άμυνας έπεσε θύμα των διαφόρων αντιπαραθέσεων που ενεπλάκη κατά τη διάρκεια της καριέρας του.

Είτε διαμάχες με συμπαίκτες του είτε επιθέσεις σε οπαδούς, ήταν ένας ποδοσφαιριστής του οποίου ο θυμός εμφανιζόταν στην επιφάνεια, ο οποίος πέρασε ένα χρονικό διάστημα στη φυλακή και ο οποίος δεν φοβόταν να πει αυτό που σκεφτόταν. Από όλες τις ποδοσφαιρικές δεξιότητές του, οι γνώστες της Ligue 1 γνώριζαν περισσότερο τις εξωαγωνιστικές του επιδόσεις, συμπεριλαμβανομένου της αντιπαράθεσης του με τον πρώην Γάλλο διεθνή Ousmane Dabo. Ο Vincent Labrune πήρε τη σωστή επιλογή παίρνοντας έναν άνθρωπο ο οποίος θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει το ρόστερ; ευτυχώς οι οπαδοί δεν χρειάστηκαν να ανησυχούν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ανησυχίες των οπαδών δεν ήταν χωρίς λόγο. Ο Barton έφτασε στη Marseille έχοντας στις αποσκευές του απαγόρευση 12 αγώνων την οποία θα κρατούσε στο Γαλλικό ποδόσφαιρο, δεν ίσχυε όμως στην Ευρώπη που έδωσε στον Άγγλο την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Europa League.

Η απαγόρευση ήταν μια τιμωρία για ένα περιστατικό που συνέβη την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2011-12, η οποία είναι συνώνυμη με το νικητήριο τέρμα του Sergio Agüero στις καθυστερήσεις που χάρισε το πρωτάθλημα στη Manchester City στη διαφορά τερμάτων.

Ο Barton είχε αρκετές διαμάχες με ανεξέλεγκτο θυμό όπως η αγκωνιά του στον Carlos Tevez (ως απάντηση στην πονηρή γροθιά του Αργεντινού) που ήταν τόσο μανιακή όσο ο καυγάς του στο κέντρο της πόλης του Λίβερπουλ που τον έστειλε στη φυλακή. Ο Mike Dean τον απέβαλλε αλλά ήταν ο Bobby Zamora ο οποίος προκάλεσε την έκρηξη του Barton. Κλώτσησε τον Agüero ελπίζοντας για αντίποινα που δεν ήρθαν και τα πήρεμε τον Mario Balotelli ο οποίος σύμφωνα με τα λόγια του Barton έμοιαζε με επαγγελματίας κωμικός.

Ακόμη μια καταχώρηση στο ραβδωτό φύλλο του Barton τον ώθησε πιο κοντά στην πόρτα εξόδου, αλλά μόνο την τελευταία μέρα των μεταγραφών ολοκλήρωσε τη μετακίνησή του στη Γαλλία. Μια νέα εμπειρία αναμενόταν σε ένα εξαιρετικά ιστορικό και παθιασμένο κλαμπ όπως η προηγούμενη ομάδα του Newcastle.

Ο Vincent Labrune ήταν πεπεισμένος από τον τρόπο με τον οποίο ο Barton ανέλυσε τον πιθανό ρόλο του στο κλαμπ ενώ συζητήθηκε και η πολιτική του διάσταση. Εδώ ήταν ένας άνθρωπος που γνώριζε σε τι περπατούσε, στο βαθμό που φορούσε ένα μαύρο μπλουζάκι στη μνήμη του Hillsborough. Ήταν μια έξυπνη, συμβολική χειρονομία, από καρδιάς που κέρδισε πολλούς οπαδούς.

Χάρη σε αυτό το σκηνικό ο Barton ήταν ευπρόσδεκτος από τους Commandos Ultras 1984, που καταλαμβάνουν τη North Curve του Stade Vélodrome.

Ο Barton έγινε αποδεκτός από τους οπαδούς για το ποιος είναι - ακόμα κι αν δεν μπορούσε να κάνει το ντεμπούτο του μέχρι το Νοέμβριο - και επειδή ήταν παίκτης που έβαζε την καρδιά του στο μανίκι του. Με υπερηφάνεια δήλωσε ότι:"Η Marseille θα είναι πάντα μεγαλύτερη από τη PSG", μια ατάκα που προσέλκυσε πολλούς οπαδούς.

Ο Barton έφερε ένα διαφορετικό σύνολο δεξιοτήτων στο τραπέζι. Ήταν πιο μαχητικός και ενεργητικός από τους αμυντικούς μέσους Alaixys Romao και Benoît Cheyrou, οι οποίοι ήταν καλύτεροι στο χειρισμό της μπάλας και πιο ευέλικτοι. Ειδικότερα ο Romao ήταν ένας συμπαγής καλλιτέχνης. Ο Barton δεν θα ήταν ποτέ επιτυχημένος στη Marseille όπως ένας πιο διάσημος Άγγλος που έπαιξε εκεί (Chris Waddle), αλλά η πεποίθηση ότι απλά έπρεπε να αγωνίζεται σταθερά ήταν βάσιμη.

Το Γαλλικό ποδόσφαιρο θα ήταν πάντα μια σπουδαία εμπειρία για τον Barton ο οποίος βρήκε επίσης τον προπονητή του, τον Elie Baup, ένα καλό άνθρωπο και έναν σπουδαίο χαρακτήρα. Αγαπούσε τα πάντα στη Γαλλία, ακόμα κι αν δεν είχε συγκάτοικο και η ευτυχία του ήταν εμφανής στην έλλειψη απογοήτευσης του όταν δεν έπαιζε. Μία από τις καλύτερες στιγμές του στον αγωνιστικό χώρο ήταν το γκολ του από μια εκτέλεση εναντίον της Borussia Mönchengladbach. 

Ως αμυντικός μέσος ο Barton δεν έπαιξε σε μια μοντέρνα θέση όμως βρήκε άλλους τρόπους να εμφανιστεί στο προσκήνιο είτε σκόπιμα είτε όχι, όπως η περιγραφή του Thiago Silva σαν να έμοιαζε με ένα «υπέρβαρη τραβεστί». Το Twitter ήταν το μέσο του Barton να επικοινωνεί απευθείας με το κοινό (δεδομένης της περιφρόνησής του από τα Βρετανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης) όμως αυτό έδωσε συχνά τη δυνατότητα σε αντιπαραθέσεις και συζητήσεις. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές προτιμούν να απέχουν από την τακτική χρήση των μέσων ενημέρωσης ωστόσο ο Barton αγκάλιασε την τεχνολογία με πολλούς τρόπους.

Απέφυγε μια αυστηρή τιμωρία στο περιστατικό του Silva, καθώς η έλλειψη ομοφοβικής πρόθεσης ήταν ξεκάθαρη όμως το συγκεκριμένο γεγονός συμβόλιζε το γενικό μίσος του προς PSG. Σύμφωνα με τα λόγια του η PSG ήταν το παιχνίδι «των μικροαστών» όπου δεν υπήρχε παράδοση ή κοινοτικό πνεύμα.

Οι οπαδοί αναμενόταν να επιδείξουν την επιθετικότητα κατά τη διάρκεια των αγώνων του Le Classique και εκείνος δεν ντράπηκε. Το David Beckham - Joey Barton ήταν η ιστορία των ντέρμπι παραδίδοντας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μια άλλη ευκαιρία να διαφημιστούν και να ζωγραφίσουν τη μάχη μεταξύ ενός “αγγέλου” και ενός “δαίμονα”.

Ο ίδιος ο Barton δεν πίστευε ποτέ στη δημοτικότητα του Beckham και το έδειξε. Όμως η μάχη του με τον πρώην αρχηγό της Αγγλίας απέσπασε την προσοχή των περισσότερων από το Γαλλικό κοινό. Η προσθήκη του Zlatan Ibrahimovic ήταν μια πρόκληση που καλωσόρισε ο Άγγλος, ο οποίος χρησιμοποιούσε πάρα πολύ τη δύναμη και το μυαλό. Το κοντραροχτύπημα ανάμεσα στους δύο φυσικά πιάστηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όμως προσέλκυσε και τους Ultras.

Το παρατεταμένο ερώτημα ένα είναι λοιπόν: ο Barton ήταν επιτυχής στη Γαλλία; έζησε ένα μόνο χρόνο στο Νότο και πέρασε το ¼ της σεζόν όντας τιμωρημένος. Ήταν ένας δανεισμός χαμηλού ρίσκου, πράγμα που σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε να είναι μια καταστροφική αποτυχία και για τα δύο μέρη.

Ο Barton απόλαυσε τη ζωή του στη Μασσαλία μακριά από τα προβλήματα του στην Αγγλία και βίωσε μια νέα κουλτούρα τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου. Το παιχνίδι του εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο, ειδικά η τεχνική πλευρά του. Αναλάμβανε την ευθύνη να είναι ο κινητήριος νους της ομάδα. Ήταν σε θέση να διαβάσει το παιχνίδι καλύτερα από ότι στην Αγγλία λόγω του πιο αργού ρυθμού, να βρίσκει χώρους και να αρχίζει να αισθάνεται μέρος μιας οικογένειας.

Δυστυχώς για τον Άγγλο η Marseille είχε χάσει τους Stéphane Mbia και César Azpilicueta εκείνο το καλοκαίρι και παρόλο που ήταν ένας ποδοσφαιριστής που επωφελήθηκε από αυτές τις αλλαγές, η ομάδα έπεσε σε ποιότητα. Αν η Marseille μπορούσε να αποδώσει λίγο περισσότερη σταθερότητα κατά τη διάρκεια της σεζόν και δεν έβγαιναν τα προηγούμενα προβλήματα του Barton σε κάθε ευκαιρία,το κλαμπ θα έκανε πιθανώς μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να τον κρατήσει.

Η Marseille προσέφερε στον Barton 30.000 λίρες την εβδομάδα για δύο χρόνια, ενώ η μητρική του ομάδα η QPR τον έδινε 76.000 λίρες για την ίδια περίοδο δημιουργώντας ένα οικονομικό αδιέξοδο μεταξύ των δύο ιδιοκτητών. Η υπόσχεση του Labrune ήταν Ευρωπαϊκά μπόνους και το περιθώριο να προχωρήσει στην προπονητική μέσω της ακαδημίας τους, αλλά ο Tony Fernandes επέλεξε να μην τον ξεφορτώσει τελειώνοντας τις ελπίδες του Barton να επιστρέψει ξανά στη Marseille ως παίκτης.

Αν ήθελε να γίνει το έμπειρο κεφάλι σε μια ασταθή γκαρνταρόμπα δεν του δόθηκε η δυνατότητα. Η Marseille απέκτησε τους Dimitri Payet και Florian Thauvin και τελείωσαν τις ελπίδες για μια επιστροφή του. Όμως ο Barton βοήθησε τη Marseille να τερματίσει δεύτερη και να προκριθεί το Champions League, που κατά μεγάλη ειρωνεία έβαλε τέρμα στο μέλλον του σύλλογο δεδομένου ότι διέθετε περισσότερα χρήματα να ξοδέψει για καλύτερες και νεότερες αντικαταστάσεις του.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Barton επέστρεψε στη Μασσαλία για το Euro 2016, αυτή τη φορά ως τηλεσχολιαστής και μάζες υποστηρικτών τον ώθησαν να επιστρέψει στο σύλλογο αναφέροντας την έλλειψη σπονδυλικής στήλης που είχε η τωρινή ομάδα. Ο σύλλογος παραβιάστηκε από τις οικονομικές δυσκολίες της Margarita Louis-Dreyfus πουλώντας τα περιουσιακά του στοιχεία ένα προς ένα και τα αποδυτήρια του έγιναν ασταθέστατα.

Ακόμη και αν ο Barton δεν απόλαυσε το χρόνο του στη Μασσαλία τη περασμένη χρονιά (εν μέρει λόγω των ταραχών στο παλιό λιμάνι όπου δέχτηκε επίθεση από Ρώσους χούλιγκαν) όμως ήταν συγκλονισμένος από τη ζεστασιά των οπαδών. Αναγνώρισαν στον Barton για το ποιος ήταν και ο κοινός τους δεσμός ήταν το πάθος.

Ο Barton είναι ένας παίκτης που πιθανότατα θα τον θυμόμαστε αρνητικά οι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου. Οι πολυάριθμες αντιπαραθέσεις και η στάση του το επιβεβαιώνουν. Η σταδιοδρομία του μπορεί να έχει τελειώσει μετά την απαγόρευση 18 μηνών για παράνομο στοιχηματισμό, αλλά η Marseille θα είναι πάντα το πιο ενδιαφέρον μέρος της καριέρας του.