Primera Division: Τα έργα και οι μέρες του Monchi στη Sevilla

Δημήτρης Βαρσάνης

Συγκεντρώθηκαν έξω από το Estadio Ramón Sánchez Pizjuán μπροστά από το εικονικό και εντυπωσιακό μωσαϊκό του σήματος της Sevilla που περιβάλλεται από τις 60 φιλοξενούμενες ομάδες. Ο αγώνας της ομάδας της Ανδαλουσίας με τη Deportivo La Coruña απείχε μια ώρα, αλλά ο ίδιος ο αγώνας στις 8 Απριλίου ήταν μια δεύτερη σκέψη.

"Gloria Eterna Leyenda Sevillista" (“Αιώνια δόξα, θρύλος της Sevilla”) έγραψε το πανό των οπαδών, τοποθετημένο ανάμεσα σε ένα γιγαντιαίο μοντάζ του Ramón Rodríguez Verdejo γνωστό και ως Monchi και εννέα πανό, ένα για κάθε τρόπαιο που κέρδισε στη θητεία του ως Αθλητικός διευθυντής.

Καθώς η κάμερα στράφηκε στον 48χρονο ο οποίος περιβαλλόταν από την οικογένειά του, έβαλε προσωρινά τα χέρια στο κεφάλι του για να κρύψει τη συγκίνηση του. Ακριβώς όπως στη συνέντευξη Τύπου πριν από ένα δεκαπενθήμερο - όπου είχε επιβεβαιώσει την αποχώρησή του από το σύλλογο μετά από “μόλις” τρεις δεκαετίες - δεν μπόρεσε να αποτρέψει τα δάκρυα από τα μάτια του.

Ο χρόνος της αναχώρησής του ήταν τυπική για τον Monchi. Υπολογισμένη εξασφαλίζοντας την ελάχιστη αναστάτωση και τη μέγιστη απόδοση για όλα τα μέρη. Γιος ενός ξυλουργού στα ναυπηγεία του Σαν Φερνάντο, δεν ήθελε ποτέ να προκαλέσει αναστάτωση στο κλαμπ που αγάπη όμως ολόκληρη η συσσώρευση του τελευταίου του αγώνα στην θητεία του στους Σεβιγιάνους επικεντρώθηκε εντελώς προβλέψιμα πάνω του.

Πριν από το ξεκίνημα του αγώνα εννέα αντίγραφα κύπελλα βρίσκονταν στον κεντρικό κύκλο (ή μάλλον καλύτερα ένα μεγάλο τρόπαιο κάθε δύο χρόνια), μια αξιοσημείωτη ένδειξη της σύγχρονης επιτυχίας της ομάδας Ανδαλουσίας. Στα 110 χρόνια της ύπαρξής της πριν από το διορισμό του Monchi πήραν μόνο τέσσερα.

Ο δεύτερος παλαιότερος σύλλογος στην Ισπανία ήταν πάντα παθιασμένος με την ιστορία όμως σπάνια συνάντησε τέτοια επιτυχία, κατακτώντας το κύπελλο UEFA (Europa League τώρα) πέντε φορές μέσα σε μια δεκαετία. Πιο σημαντικά ευρωπαϊκά τρόπαια από οποιοδήποτε άλλο σύλλογο σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα - ξεπερνώντας τη Barcelona και τη Real Madrid - κάτι το μοναδικό στη σύγχρονη εποχή του ποδοσφαίρου.

Μπορεί να έχει ομαλοποιήσει την επιτυχία και να έχει ανανεώσει τις προσδοκίες όμως ο Monchi (ο οποίος μετατράπηκε από αναπληρωματικό τερματοφύλακα σε “λύκο της Sevilla), είχε διαφορετική εστίαση στην εκδήλωση αφιερωνόντας στη μνήμη του Antonio Puerta. Μια συγκίνηση διαφορετικού είδους και αυτό είναι ένα κλαμπ που έχει περάσει πολλά.

Αυτός είναι ένας άνθρωπος που τα έχει δει όλα από πρώτο χέρι. Τη δεκαετή θητεία του ως αθλητικός διευθυντής προηγήθηκε μια δεκαετία στη πρώτη ομάδα όπου του ανατέθηκε ο ρόλος του αναπληρωματικού του βασικού Juan Carlos Unzué (βοηθός του Luis Enrique στη Barcelona και πιθανός διάδοχος του).

Ο Monchi αγωνίστηκε μόνο σε 85 παιχνίδια πρωταθλήματος για τους Ανδαλουσιανούς με τις 26 να είναι οι περισσότερες εμφανίσεις του τη σεζόν 1996/97, όπου στη συνέχεια είδε το κλαμπ να υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία. Το Copa del Rey της επόμενης χρονιάς έθεσε τους Sevillistas εναντίον της μικροσκοπικής Isla Cristina, η οποία αποδείχθηκε ένα ναδίρ τόσο για τον παίκτη όσο και για τον σύλλογο.

Ο τερματοφύλακας μπόρεσε μόνο να παρακολουθεί καθώς μια λόμπα τον άφηνε σαστισμένο και έμπαινε στα δίχτυα για να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα σοκ στην ιστορία της διοργάνωσης και να αφήσει τους οπαδούς σαστισμένους. Ο Monchi - που είχε καταποντιστεί από τη ντροπή - ζήτησε από τον υπεύθυνο για τις φανέλες να τον απομακρύνει από το έδαφος και να τον κατευθύνει στο αυτοκίνητο του για να αποφύγει την σύρραξη.

Η καριέρα του συνέπεσε με την αυξανόμενη παγκόσμια ελκυστικότητα της La Liga και ήταν συμπαίκτης με εξωτικές εισαγωγές όπως ο Diego Maradona - με τον οποίο εξακολουθεί να είναι στενοί φίλοι και τον αγόρασε κάποτε ένα ρολόι Cartier αφού ο Αργεντινός είδε το ψεύτικο Rolex του - ο Diego Simeone, ο Davor Šuker, ο Toni Polster, ο Iván Zamorano και ο Bebeto μαζί με 13 διαφορετικούς προπονητές και επτά προέδρους. Ωστόσο σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κλαμπ ήταν η «τελευταία μαϊμού» που έμεινε σταθερή.

Αυτό ήταν μέχρι την απόσυρση του στην ηλικία των 30 ετών μόλις, βάζοντας τέλος σε μια σχετικά αδιάφορη ποδοσφαιρική καριέρα σε μια μικρή ηλικία για έναν τερματοφύλακα. Όμως ήθελε να επικεντρωθεί σε μια μακροπρόθεσμη σταδιοδρομία. Θεωρούμενος ως ευγενής και άκρως ενημερωμένος άνθρωπος μελέτησε για σύντομο διάστημα τη νομική. Η προσωρινή απουσία του είδε την Sevilla να πέφτει στο τέλος της πρώτης τους χρονιάς ξανά στη La Liga. 

Καθώς εξασθενούσε στη Segunda ο διορισμός του Monchi ως νέος αθλητικός διευθυντή του συλλόγου ήταν μια ελάχιστη υποσημείωση στον αθλητικό Τύπο της Ισπανίας. Θεωρήθηκε ως μια βολική κίνηση περικοπής κόστους από ένα κλαμπ σε τρομερό οικονομικό κλοιό. Μια χαμηλόμισθη και μετριοπαθής πρόσληψη όπως και η σταδιοδρομία του.

Στον Ανδαλουσιανό ανατέθηκαν δύο στόχοι από το Διοικητικό Συμβούλιο: να αναπτύξει το σύστημα ακαδημίας του συλλόγου και να εφαρμόσει μια τεράστια πολιτική σκάουτινγκ μέσα και έξω από την Ισπανία. Η επιτυχία του και στα δύο μέτωπα ήταν απτή, συνεπής και προσαρμόσιμη με ένα συνεχές ρεύμα υψηλής ποιότητας ποδοσφαιριστών που προόδευσαν στο σύστημα ακαδημίας του συλλόγου και αναμίχθηκαν στο ρόστερ με προσιτές τιμές μεταπώλησης.

Οι φθηνές αγορές και οι ακριβές πωλήσεις εφαρμόζονται στην επιτυχία της χρηματιστηριακής αγοράς, αλλά ο αθλητικός διευθυντής το πήρε συναισθηματικά καθώς οι ακόλουθοι 24 παίκτες κόστισαν τη Σεβίλλη συνολικά 49 εκατομμύρια ευρώ και πωλήθηκαν έξι φορές υψηλότερα ήτοι 295 εκατομμύρια ευρώ: Συγκεκριμένα οι Andrés Palop, Dani Alves, Federico Fazio, Martin Cáceres, Adriano, Ιβάν Ρακίτιτς, Júlio Baptista, Seydou Keita, Christian Poulsen, Luis Fabiano, Carlos Bacca, Sergio Ramos, Jesús Navas, Alberto Moreno, Luis Alberto, José Antonio Reyes, Renato, Gary Medel, Geoffrey Kondogbia, Enzo Maresca, Aleix Vidal, Diego López, Kevin Gameiro και Grzegorz Krychowiak.

Ο πραγματισμός αποτελεί βασικό κομμάτι των μεθόδων εργασίας του και το καλοκαίρι του 2015 πείστηκε από το τότε τεχνικό της ομάδας Unai Emery να υπογράψει τον επιθετικό Fernando Llorente από τη Juventus παρά τις επιφυλάξεις του. Την επόμενη χρονιά λόγω της επιμονής του Jorge Sampaoli ανέλαβε το Deal δανεισμού για τον Samir Nasri. Τέτοιες βραχυπρόθεσμες μεταβιβάσεις εξερχόταν από το σύνηθες μοντέλο μεταγραφικής δραστηριότητας του λόγω της έλλειψης μεταπώλησης, αλλά πίστευε ότι ο άμεσος αντίκτυπος θα υπερέβαινε κάθε πιθανό κίνδυνο αν τα συγκεκριμένα Deal έκαναν τη δουλειά τους.

Οι επιθετικοί Luciano Vietto και Stefan Jovetić - ο Μαυροβούνιος ήταν η 151η και τελευταία άφιξη κάτω από τον Monchi - ήρθαν προσωρινά σε παρόμοια κατάσταση. Στο περιβάλλον ο παίκτης με τη μεγαλύτερη διάρκεια υπηρεσιών του (Vicente Iborra) είχε ενταχθεί μόνο τρία χρόνια νωρίτερα.

«Κανείς δεν παίρνει ένα τόσο μεγάλο οικονομικά πανό στο γήπεδο», επιμένει ο Monchi που είναι απολύτως φυσιολογικό. Οι οπαδοί που ενδιαφέρονται για την επιτυχία και οι οπαδοί της Sevilla έλαβαν πολλά όμως οι ευχάριστες λεπτομέρειες δεν μπορούν να αγνοηθούν. Μία από τις πιο παραγωγικές ακαδημίες της Ισπανίας και ένα παγκόσμιο δίκτυο σκάουτινγκ που ξεπερνά τα 700 δείχνει το μοντερνισμό και την προοδευτική φύση των Σεβιγιάνων, ενός συλλόγου που ο αθλητικός διευθυντής έχει χτίσει στην εικόνα του. Είναι ευέλικτη, ρεαλιστική και βιώσιμη.

Η άμεση επάνοδος στη La Liga στην αλλαγή της χιλιετίας ακολουθήθηκε από 16 συνεχόμενες παρουσίες στο πρώτο μισό του βαθμολογικού πίνακα, πολλές από τις οποίες έχουν δει την ομάδα να πιέζει για τις θέσεις του Champions League. Τη σεζόν 2006/07 έχασε για λίγο το πρωτάθλημα και στη τελευταία χρονιά του Monchi διατηρούνταν στη πρώτη τριάδα και σε μια εφικτή διεκδίκηση του τίτλου μέχρι την κόπωση της κατά τη διάρκεια του Μαρτίου. Εν συνεχεία υπάρχουν τα πέντε Europa League, τα δύο Copa Del Ray, το Ισπανικό σούπερ καπ του 2007 και το Ευρωπαϊκό σούπερ καπ του 2006.

Το εφήμερο σύστημα ακαδημιών του συλλόγου αναδείχθηκε όταν η Sevilla Atlético κέρδισε τη δεύτερη άνοδο μέσα σε μια δεκαετία στην δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας, η μόνη Β’ Ομάδα που αγωνίζεται σε τόσο υψηλό επίπεδο. Η πρόσφατη νίκη με 6-2 επί της Real Valladolid ήρθε αμέσως μετά την αποχώρηση του Monchi και ήταν σημαντική. Την χρονιά κατά την οποία ανέλαβε η Valladolid ήταν ένα στολίδι της La Liga, μια κατηγορία πάνω από την πρώτη ομάδα της Sevilla.

Ο Ivan Rakitic - ο μέσος της Barcelona και πρώην αρχηγός της Sevilla -  σύγκρινε τον αθλητικό διευθυντή με «δέκα φανταστικές μεταγραφές» για οποιοδήποτε κλαμπ, το οποίο από μόνη του θα ήταν αρκετό για να ανοίξει την όρεξη των οπαδών της Roma μετά την μετακίνησή του στους Giallorossi.

Η αποχώρησή του αναμφίβολα ανησυχεί τη Sevilla, μια που απειλεί να κόψει το νήμα μαζί με όλη του την επιτυχία. Ο Monchi παραμένει κάτοχος διαρκείας στο Sánchez Pizjuán και μέλος 8.554, ενώ το δεξί του χέρι Óscar Arias παρέμεινε και θα πάρει τη θέση του.

Αν ή όχι ο Arias - ο οποίος έχει απολαύσει επιτυχημένες περιόδους στον ίδιο ρόλο στη Recreativo και στη Las Palmas - μπορεί να συνεχίσει να αποκομίζει παρόμοιες ανταμοιβές ως πνευματικό παιδί του Monchi και το σχολαστικό σύστημα συνεχίζει να ευδοκιμεί μένει να το δούμε. 

Εκείνος θα κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα σε μια διαφορετική χώρα, σε έναν διαφορετικό πολιτισμό και σε ένα διαφορετικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Μια δυναστεία έχει τελειώσει όμως άλλες δύο ίσως να έχουν αρχίσει.