Alessandro Lucarelli: C'é solo un Capitano...

Δημήτρης Βαρσάνης

“Πάντα με πλαισίωναν ως ο αδελφός του Lucarelli (Cristiano). Όμως πάντα ήμουν ο Alessandro Lucarelli, ένας άλλος παίκτης ".

Ο Alessandro Lucarelli ανέκαθεν έπρεπε να παραχωρεί το προσκήνιο στον μεγαλύτερο αδελφό του Cristiano και ακόμα και σήμερα παραδέχεται ότι οι άνθρωποι τον συγχέουν για τον πιο γνωστό αδελφό του. Σήμερα ο Alessandro γιορτάζει τα 40ά γενέθλια του και μπαίνει στο λυκόφως της καριέρας του, μια σταδιοδρομία που του έφερε το μήκος και το πλάτος της Ιταλικής Χερσονήσου.

Έχοντας εκπροσωπήσει οκτώ συλλόγους σε όλα τα επίπεδα του επαγγελματικού και ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, πραγματοποίησε μια σταθερή καριέρα που πολλοί επαγγελματίες θα ποθούσαν. Ωστόσο σε μια καριέρα που καλύπτει πάνω από 20 χρόνια ζωής η σεζόν 2014/2015 θα είναι εκείνη που θα θυμόμαστε για πάντα. Μια σεζόν κατά την οποία θα γίνει η φωνή του λαού, ένας στρατηγός στα στρατεύματά του και ένας ήρωας για χιλιάδες αγωνιζόμενους οπαδούς.

Ο Alessandro Lucarelli γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1977 (20 μήνες μετά τον Cristiano) στην παραλιακή πόλη του Λιβόρνο της Τοσκάνης. Οι αδελφοί μεγάλωσαν σε μια σκληρή γειτονιά γνωστή ως Σαγκάη, μια περιοχή που χτίστηκε κάτω από τη φασιστική κυβέρνηση του Mussolini.

Γιοι ενός συνδικαλιστή είχαν μια σκληρή ανατροφή. Σαν παιδιά όμως έδειχναν πάντα ένα πάθος για το ποδόσφαιρο. Σε αυτό το πάθος ο Cristiano είπε: «Πέρασα την παιδική μου ηλικία στο δρόμο με τον αδελφό μου Alessandro για να παίζω ποδόσφαιρο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πήγαινα σπίτι με σκισμένα ρούχα και κατεστραμμένα παπούτσια".

Τα δύο αγόρια σύντομα θα αναπτύξουν μια βαθιά αγάπη για την ομάδα της πόλης τους: τη Livorno. Ενώ ο Cristiano θα είναι πάντα αυτός που συνδέεται για πάντα με τους Amaranto. Η αγάπη του Alessandro για την ομάδα της πόλης του δεν είναι λιγότερο παθιασμένη αν και πιο μετριοπαθής.

"Είμαι οπαδός της Livorno όσο αυτός (Cristiano) όμως δεν υπάρχει σύγκριση με τον τρόπο που εκφράζεται. Κι εγώ θα έδινα ένα δισεκατομμύριο για να φορέσω τη φανέλα των Amaranto σαν μια μικρή θυσία για να παίξω στην ομάδα της πόλης μου”.

Σε ίσως ένα τέχνασμα της μοίρας ο Alessandro ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην Piacenza, μια πόλη λιγότερο από μια ώρα με το αυτοκίνητο από την Πάρμα. Αν και ποτέ δεν παρουσιάστηκε σαν ένα μεγάλο αστέρι, ο νεώτερος Lucarelli αποδείχθηκε μια σταθερή προσθήκη σε έναν σύλλογο που καθόταν στη μέση της βαθμολογίας.

Το 2004 και μετά από τις σύντομες θητείες του στη Palermo και στη Fiorentina, ο Alessandro συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον αδελφό του. Ωστόσο παρέμεινε μόνο για μία χρονιά και με τον αδελφό του να παλεύει για τη δόξα του ως Capocannoniere(πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος) , μετακόμισε στο Ρέτζιο της Καλαβρίας για να υπογράψει για τη Reggina.

Στο διάστημα των δύο χρόνων του με το σύλλογο της Καλαβρίας ο Alessandro έγινε ένας ήρωας στους οπαδούς. Αυτό βοηθήθηκε από το γεγονός ότι ήταν μέλος της ομάδας της Reggina που κατόρθωσε να πετύχει τη παραμονή της στη Serie A, παρότι ξεκίνησε τη χρονιά - 11 βαθμούς ως αποτέλεσμα του σκανδάλου Calciopoli.

Το 2008 τα δύο αδέρφια επανασυνδέθηκαν, αυτή τη φορά στην Parma. Οι Crociati είχαν υποβιβαστεί από τη Serie A την προηγούμενη σεζόν μετά από 18 συνεχόμενα χρόνια στην κορυφαία κατηγορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Με τον Cristiano μπροστάρη οι οπαδοί ήταν βέβαιοι για μια γρήγορη επιστροφή.

Ωστόσο η χρονιά δεν ξεκίνησε όπως είχε προγραμματιστεί με την ομάδα να δυσκολεύεται υπό την καθοδήγηση του Gigi Cagni ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Francesco Guidolin. Εκείνος πέτυχε το στόχο του να επαναφέρει τους Ducali στην πρώτη κατηγορία μετά από ένα χρόνο.

Ο Cristiano αν και δεν θα είναι εκεί για να το ζήσει επέστρεψε στην αγαπημένη του Livorno. Ο Alessandro όμως εδώ και πολύ καιρό διανύει μια μεγάλη απόσταση με τη Parma. Μπαίνοντας στη δέκατη σεζόν του με τον σύλλογο έχει γίνει ένα σύμβολο όλων των Emiliani. Έγινε υπαρχηγός της ομάδας κατά την σεζόν 2011/12 και ανάλαβε το ρόλο του ηγέτη κατά τη διάρκεια της έκτης χρονιάς του παίρνοντας το ρόλο ενός άλλου στυλοβάτη της Parma Stefano Morrone.

Στην πραγματικότητα όμως ο Lucarelli ήταν ο πνευματικός ηγέτης της ομάδας στο γήπεδο για κάποιο χρονικό διάστημα πριν από την παραλαβή του περιβραχιονίου, με τον Morrone να μην παίρνει πολλά λεπτά στα ποδιά του. Τη σεζόν 2013/14 οδήγησε τους Gialloblu στην έκτη θέση και στο Europa League. Αγνοώντας τα 36 χρόνια του αγωνίστηκε 34 φορές στο πρωτάθλημα πετυχαίνοντας τέσσερα τέρματα, το ένα εκ των οποίων με ένα εκπληκτικό τακουνάκι επί της Torino. Το γκολ του ήταν τόσο όμορφο στην όψη που ο Alessandro παραδέχθηκε ότι πολλοί πίστευαν ότι ο αδερφός του το έβαλε.

Εκτός γηπέδου, το στάτους του ως ήρωας αυξήθηκε θεαματικά με τους Ultras του κλαμπ τους "Boys" να τον καλωσορίζουν στη Curva Nord Matteo Bagnaresi με ανοιχτές αγκάλες. Σε σημείο που οι οπαδοί της Parma ζήτησαν να του δοθεί μια θέση στην αποστολή της Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνου του καλοκαιριού στη Βραζιλία με τις πολύ καλές και σταθερές εμφανίσεις του στη Serie A.

Επανερχόμενοι σε εκείνη τη χρονιά έμοιαζε να συνεχίζει ο καλός οιωνός που περιβάλλει τον σύλλογο. Στη συνέχεια βγήκε η είδηση ​​ότι στη Parma δεν χορηγήθηκε άδεια να συμμετάσχει στην Europa League. Θα έπρεπε να χτυπήσει το καμπανάκι του συναγερμού όμως ο πρόεδρος του συλλόγου Tommaso Ghirardi διαβεβαίωσε ότι όλα θα ήταν εντάξει. Εντούτοις η ποινή παρέμεινε και ο εξοργισμένος Ghirardi ορκίστηκε να πουλήσει το κλαμπ και να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο γενικά.

Το έπος το ακολούθησε μια παράξενη στροφή όταν προέκυψε ότι οι παίκτες της Parma δεν είχαν πληρωθεί για πολλούς μήνες. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; από έξω έμοιαζε ένα υγιές κλαμπ. Στο εσωτερικό όμως ήταν ένας ιστός ψεύδους, δόλου και διαφθοράς.

Η μια ιδιοκτησία μετά την άλλη έφευγε καθώς η αστρονομική κλίμακα του χρέους της Parma έγινε γνωστή. Με το κλαμπ να φαίνεται παρατημένο, ένας άνθρωπος ιδιαίτερα στάθηκε μπροστά και είπε όχι, ένας άνθρωπος βγήκε μπροστά σε μια προσπάθεια να σώσει το σύλλογο που αγάπησε: ο Alessandro Lucarelli.

Με το κλαμπ να αφανίζεται ο Lucarelli στάθηκε ψηλά και έκανε τη φωνή του να ακουστεί. Κάλεσε τη FIGC να παρέμβει και να θέσει σε εφαρμογή κατάλληλα συστήματα ιδιοκτησίας. Ακόμα τόνισε ότι δεν πρόκειται μόνο για την Parma αλλά και για όλους τους άλλους συλλόγους που περνούσαν κάτι παρόμοιο όπως η Brescia και πολλοί άλλοι.

Έκανε σαφές ότι δεν πρόκειται μόνο για τους μισθούς που πήραν από τους ποδοσφαιριστές, αλλά για να το παραθέσουμε όπως το είπε ο ίδιος :” Η πτώχευση της Parma σημαίνει ότι θα πάνε σπίτι 200 ​​οικογένειες που εξαρτώνται από τις θέσεις εργασίας τους στο σύλλογο. Αισθανόμαστε την ευθύνη στους ώμους μας ".

Για να παγιωθεί μια και καλή στις καρδιές των οπαδών έκανε πράξη τις δηλώσεις του ότι :”Θα παίξω στη Serie D με τη Parma αν είναι απαραίτητο”. Μπορεί και άλλοι να ευαισθητοποιήθηκαν με την καταστροφή της Parma όμως κανείς δεν προσπάθησε τόσο πολύ όσο ο Alessandro Lucarelli για να σωθεί ο σύλλογο.

Λέγεται ότι ένας καλός καπετάνιος βυθίζεται μαζί με το πλοίο του όμως κανένας δεν έχει πέσει με τόσο αξιοπρέπεια και σεβασμό όσο ο Lucarelli. Όπως τραγουδά πολύ δυνατά και η Curva Nord :"C'é solo un Capitano"