Diego Ribas: Ο Βραζιλιάνος "ζογκλέρ" που προοριζόταν για τα μεγαλεία

Δημήτρης Βαρσάνης

Κάθε γενιά έχει παίκτες που δεν ανταποκρίθηκαν αρκετά στις δυνατότητες που όλοι πίστευαν ότι διέθεταν. Για κάποιο λόγο μερικοί απλώς χάνουν τη χάρη τους και εξαφανίζονται από τη δημόσια συνείδηση, αφήνοντας στους φιλάθλους να αναρωτιούνται τι θα μπορούσε να καταφέρει αν ο παίκτης δεν είχε ενταχθεί σε ένα συγκεκριμένο σύλλογο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένας Βραζιλιάνος με το όνομα Diego Ribas da Cunha, γνωστός σε όλους μας απλώς ως Diego ανακαλύφθηκε ως ένας από τους επόμενους μεγάλους πλέιμεικερ για την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας και προβλεπόταν να προχωρήσει σε μεγάλα πράγματα με τον καλύτερο φίλο του και συμπαίκτη του στη Santos Robinho. Ανέβηκε στην πρώτη ομάδα της Santos στα 16 του και αμέσως η Βραζιλία το έλαβε γνώση. Ήταν ένα παιδί που είχε απίστευτο κλειστό κοντρόλ, ένα ονειρικό πρώτο άγγισμα και ένα επίπεδο απόδοσης που ήταν πολύ υψηλότερο από την ηλικία του.

Ήταν προορισμένος να γίνει ένα αστέρι, ένας από τους κουβαλητές της σημαίας καθώς η Εθνική ομάδα όδευε σε καινούργια μονοπάτια μετά την εποχή του Ronaldo και του Ronaldinho που δεν δούλεψε όπως θα έπρεπε. Αμφιβάλλω ότι θα έχουμε ποτέ έναν οριστικό λόγο όμως μπορούμε να δούμε την καριέρα του και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πού ακριβώς ο Diego σταμάτησε να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ποδοσφαίρου.

Το ταλέντο του Diego άρχισε να διαπιστώνεται στις προπονήσεις Comercial FC στη βορειοδυτική πόλη του Ριμπεράο Πράτο από την ηλικία των έξι ετών, όπου θα ασχοληθεί με τις δεξιότητές του και θα μάθει αρχικά πώς είναι να παίζεις σε μια ομάδα. Λίγα χρόνια αργότερα, καθώς ο Diego αναζητούσε έναν μεγαλύτερο σύλλογο αποκτήθηκε από τη Santos. Ένας από τους μεγαλύτερους και πιο ιστορικούς συλλόγους σε όλη τη Νότια Αμερική. Ο Diego θα αγωνιζόταν σε ένα κλαμπ που πέρασαν παίκτες όπως οι Pelé, Toninho Guerreiro και πολλοί άλλοι βραζιλιάνοι μύθοι.

Στα 16 του ο Diego θα έκανε την πρώτη του εμφάνιση για τη Santos στο Campeonato Paulista (τοπικό πρωτάθλημα του Σάο Πάολο). Όπως αντικατοπτρίζεται και παρατηρείται στα πρώτα βίντεο του νεαρού, θα μπορούσατε να πείτε ότι ήταν κάτι ξεχωριστό. Δεν έκανε κολπάκια με τη μπάλα στο κεφάλι του όπως ο Kerlon ούτε τρικάκια όπως ο Robinho. Ο Diego ήταν ένας κλασικός επιθετικός μέσος.

Δεν ήταν φανταχτερός όμως ήταν σίγουρα πολύ αποτελεσματικός με την μπάλα στα πόδια. Ήξερε πότε να κάνει τρεξίματα στο κουτί της μικρής περιοχής και γνώριζε πώς να βρει δίχτυα. Ενώ είχε απίστευτη ντρίμπλα, η ανικανότητά του να παίρνει πάντα τη σωστή επιλογή άφηνε απογοητευμένους μερικές φορές τους προπονητές και τους συμπαίκτες του.

Αυτός, ο Robinho, ο Elano και ο Alex σύντομα σχημάτισαν ένα τρομερό γκρουπ που χάρισε στη Santos το πρώτο πρωτάθλημα του Brasileiro ύστερα από το μακρινό 1968. Την επόμενη σεζόν ο Diego ήταν βασικός παράγοντας για τη Santos ώστε να φτάσει για πρώτη φορά στον τελικό του Copa Libertadores. Μετά από 40 χρονιά όπου θα έχανε τελικά από τη Boca Juniors. Ο Diego γινόταν μια “καυτή” προοπτική με τον Pele να λέει ότι τόσο εκείνος όσο και ο Robinho πήραν ότι χρειάζεται για να γίνουν καλύτεροι του Pele.

Ο πρώτος σύλλογος που ενδιαφέρθηκε ήταν η Tottenham Hotspur. Η ιστορία αυτής της μεταγραφής επηρέασε αρκετά με τη μεταφορική έννοια την υπόλοιπη καριέρα του Diego, καθώς η κίνηση του φαινόταν τελειωμένη μέχρι ένα θέμα με το διαβατήριο του τη τελευταία στιγμή (τουλάχιστον έτσι υποστηρίχθηκε) να εμποδίσει τον Βραζιλιάνο να ενταχθεί στην ομάδα του Glenn Hoddle.

Με τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση να κρίνεται νεκρή, ο Diego κοίταξε άλλες δυνατότητες και αποφάσισε να κινηθεί στη τότε κάτοχο του Champions League Porto. Η Porto θα έμοιαζε η καλύτερη επιλογή της συνέχειας της καριέρας του, καθώς το κλαμπ έψαχνε έναν ιδανικό αντικαταστάτη για το Deco.

Στα χαρτιά ο Diego θα έπρεπε να απολαμβάνει την πρόκληση να είναι το αστέρι σε μια μεταβατική ομάδα της Porto. Ο José Mourinho, ο Paulo Ferreira και ο Ricardo Carvalho προσχώρησαν όλοι με το Deco στην πόρτα της εξόδου και με τη Porto να έχει μπροστά της ένα πολυάσχολο καλοκαίρι για να αντικαταστήσει τόσα αστέρια, ο Diego αναμενόταν να αντικαταστήσει αμέσως το Deco.

Η Porto κατάφερε να βάλει μόνο 39 τέρματα χάνοντας το πρωτάθλημα από τη Benfica και με τον Diego ανίκανος να αναπαράγει τις επιδόσεις που πολλοί περίμεναν να εμφανίσει κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Santos, αρχίσαμε να βλέπουμε τη πορεία της καριέρας του. Ήταν γεμάτο από υποσχέσεις και υπέροχες εκλάμψεις όμως εν τέλει εμφάνισε απογοητευτικά αποτελέσματα και ανεκμετάλλευτες δυνατότητες.

Αυτό ίσχυε όταν ο νέος προπονητής Co Adriaanse έβλεπε με αντιπάθεια το νεαρό Βραζιλιάνο. Οι δύο τους είχαν μια κόντρα και για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε ποιο άλλο χαρακτηριστικό θα γίνει ταυτόσημο στην καριέρα του Diego. Εάν ο προπονητής τον υποστήριζε πλήρως και του έδινε άνευ όρων αγάπη, ο Diego θα ήταν εντυπωσιακός όμως αν ο προπονητής δεν το έπραττε - όπως έκανε ο Adriaanse - θα εξαφανιζόταν.

Ο Diego ταλαιπωρήθηκε στη δεύτερη σεζόν του πραγματοποιώντας μόλις 19 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα. Η σχέση του με τη Porto σιγά σιγά έπεφτε, όπως και η διαφημιστική εκστρατεία που περιέβαλε το ταλέντο του.

Με το χρόνο του στη Porto να είναι τελειωμένος, οι φήμες έβγαιναν μαζικά ​​για το που θα κατέληγε ο ταλαντούχος Βραζιλιάνος. Η μεταγραφή που πήρε ο Diego ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Η Werder Bremen κατάφερε να πάρει τον Βραζιλιάνο μεσοεπιθετικό με μόλις έξι εκατομμύρια ευρώ και αποδείχθηκε μια εξαιρετική επένδυση για τους Γερμανούς.

Ο Thomas Schaaf ήξερε ακριβώς πώς να χειριστεί τον Diego δίνοντάς του την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν και φτιάχνοντας την ομάδα του εντελώς γύρω από τον άστατο μέσο. Ο Diego ήταν το επίκεντρο όλης της δημιουργίας της Werder και τελικά άρχισε να μοιάζει τι θα μπορούσε να κάνει σε ένα από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Για πρώτη φορά από τις μέρες του στη Santos ο Diego αγαπήθηκε. Όχι μόνο από τον προπονητή του, αλλά και από τους οπαδούς και τους συμπαίκτες του και ήταν ο ορισμός του αστέρα. Ο Schaaf συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να καθησυχάσει τον Diego για τη σημασία του και τα πειθαρχικά του προβλήματα στον αγωνιστικό χώρο συγχωρέθηκαν. Όταν ένας παίκτης αποδίδει όπως ο Diego, μπορούν να τοποθετηθούν κάποιες απερισκεψίες στην άκρη.

Όλοι έχουμε δει το βιντεάκι του να σκοράρει από το κέντρο ενάντια στην Alemannia Aachen. Οι παραστάσεις του ήταν κατά καιρούς εκτός πραγματικότητας. Το 2006 ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης στο πρώτο μισό της Bundesliga, ενώ ο Torsten Frings και αυτός ήταν οι "δύο κινητήρες" του συλλόγου. Ο Diego τελικά επανακλήθηκε στη Seleção και κέρδισε το βραβείο του “παίκτη της χρονιάς” στη Bundesliga.

Τα επόμενα δύο χρόνια στη Γερμανία έκαναν το Diego μια “καυτή” προοπτική με το όνομά του και πάλι να είναι στα χείλη των οπαδών σε ολόκληρη την Ήπειρο. Η τελευταία του σεζόν με τη Werder αποδείχθηκε η καλύτερη του, σημειώνοντας συνολικά 20 τέρματα και παρά το γεγονός ότι οι “πράσινοι” τερμάτισαν δέκατοι στην Bundesliga, οι εμφανίσεις του βοήθησαν την ομάδα να φτάσει στον πρώτο της Ευρωπαϊκό τελικό εναντίον της Shakhtar Donetsk.

Ωστόσο τα πειθαρχικά του προβλήματα στον ημιτελικό του κόστισαν τη συμμετοχή του στον τελικό. Η κίτρινη κάρτα του σήμαινε ότι έχασε το μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορία της Werder και τους κόστισε μιας και ηττήθηκε από τη Shakhtar. Κανείς όμως δεν φαινόταν να κατηγορεί τον Diego. Όλοι ήξεραν ότι θα έφευγε και η εμφάνιση του στο τελικό του κυπέλλου σήμαινε ότι ο Βραζιλιάνος άφησε τη Werder σε υψηλά επίπεδα.

Όταν έφυγε από τη Γερμανία, ο Diego τελικά έκανε τη κίνηση στη μεγάλη σκηνή που πολλοί είχαν προβλέψει υπογράφοντας στη Juventus: το σωστό κλαμπ στη λάθος στιγμή δυστυχώς. Όταν ο Diego πήγε στους Bianconeri, βρίσκονταν σε ένα σταυροδρόμι της ιστορία τους. Οι Ιταλοί προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους μετά το σκάνδαλο Calciopoli και διόρισαν τον πρώην παίκτη τους Ciro Ferrara ως προπονητή, με την ελπίδα να μιμηθούν την επιτυχία που έκανε η Barcelona με τον Pep Guardiola.

Η άφιξη του Diego προκάλεσε πρώην θρύλους της Serie A να μιλούν μουσικά για τις ικανότητες του Βραζιλιάνου. Ο μεγάλος Zico δήλωσε: «Για τον ρόλο που παίζει και τον τρόπο που εκτελεί τα φάουλ, είναι αλήθεια ότι είμαστε λίγο πανομοιότυποι», ενώ ο Jose Altafini από την άλλη είπε: «Ο Diego είναι ταχύτερος από τον Zico και μπορεί να παίξει παντού μέσα στο γήπεδο. "

Ο Pietro Anastasi βοήθησε να φτιάξει τον Diego υποστηρίζοντας ότι ήταν ένας συνδυασμός των Zinedine Zidane, Roberto Baggio και Michel Platini. Ο Gianluca Vialli ήταν ενθουσιασμένος που η Juve κατάφερε να υπογράψει τον Diego υποστηρίζοντας: "Ο Diego αξίζει τον ίδιο έπαινο όπως ο Lionel Messi και ο Cristiano Ronaldo. Είναι ένας από τους τρεις κορυφαίους παίκτες στον κόσμο. " Είναι ασφαλές να πούμε ότι οι προσδοκίες ήταν υψηλές στο Τορίνο.

Η καριέρα του στην Ιταλία άρχισε καλά με τα δύο του γκολ απέναντι στη Roma να είναι το επίκεντρο των πρώτων εβδομάδων του. Πολλοί έμειναν έκπληκτοι από το πόσο εύκολα διέσπασε τους Giallorossi και σήμαινε ότι ο Diego ήταν ικανός για μεγάλες εμφανίσεις σε ένα μεγάλο κλαμπ. Δυστυχώς αυτή ήταν η μόνη εκπληκτική σκηνή που θυμόμαστε από τον Βραζιλιάνο στο Calcio.

O Ferrara εφάρμοσε έναν σχηματισμό του  4-3-1-2 για να τον χτίσει πάνω στο Diego αλλά με τους Felipe Melo και Christian Poulsen να μην προσφέρουν τίποτα στην επίθεση, τοποθετήθηκαν πάρα πολλά στους ώμους του Βραζιλιάνου μέσου και στη συνέχεια κρίθηκε ως ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα αρνητικά αποτελέσματα του συλλόγου. Εκείνη δεν ήταν η Juventus που βλέπουμε σήμερα και που τακτικά διεκδικεί τρόπαια και κάνει έξυπνες κινήσεις.

Η κατάσταση δεν τον ταίριαζε. Ο Diego αναγκάστηκε να αποτύχει και με τον Giuseppe Marotta να έχει την ευθύνη να απαλλαγεί γρήγορα ο σύλλογος από το προηγούμενο καθεστώτος, το τέλος του Diego από τη Juventus ήταν ένα θέμα χρόνου. Ίσως αν είχε μετακομίσει λίγα χρόνια αργότερα, θα λέγαμε μια διαφορετική ιστορία για το πώς ο βραζιλιάνος έγινε διάδοχος του μεγάλου Alessandro Del Piero.

Με τη φήμη του να έχει ραγίσει, ο Diego επέστρεψε στη Γερμανία για να ενταχθεί στη Wolfsburg του Steve McClaren, αλλά ο Άγγλος δεν μπορούσε να βρει πώς να βγάλει το καλύτερο εαυτό από το άστατο ταλέντο. Όταν κάποιος έρχεται ως μια μεταγραφή ρεκόρ -  όπως ο Diego - θα περίμενε κανείς ότι ο προπονητής θα έχει κάποια ιδέα για το πώς να τον χρησιμοποιήσει.

Του διεμήνυσαν ότι δεν είναι επιθυμητός στο σύλλογο και όταν ο Felix Magath αντικατέστησε τον McClaren, προσπάθησε τα πάντα για να απαλλαγεί από το Diego. Η Atletico Madrid τον κάλεσε και του πρόσφερε μια καινούργια ζωή, με τον Diego Simeone να θέλει να τον κάνει κομμάτι της νέας του περιπέτειας.

Οι δύο Diego τα βρήκαν αμέσως μεταξύ τους και ο Βραζιλιάνος χτύπησε την κορυφαία φόρμα του στη Μαδρίτη. Ο Diego πρόσθεσε μια διαφορετική διάσταση στην Atleti και γρήγορα έγινε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες του Simeone. Βοήθησε το σύλλογο να πάρει το Europa League για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, αλλά έπρεπε να επιστρέψει στη Wolfsburg μετά το τέλος του δανεισμού όταν δεν κατέληξαν σε συμφωνία οι δύο ομάδες για το κόστος της μεταγραφής του.

Τόσο ο παίκτης όσο και οι “λύκοι” ήταν πρόθυμοι να χωρίσουν τους δρόμους τους όμως χωρίς σαφές ενδιαφέρον, ο Diego έπρεπε να μείνει. Η σχέση επιδεινώθηκε περαιτέρω καθώς η σεζόν συνέχιζε και τελικά τα δύο μέρη αποφάσισαν να χωρίσουν, με τον Diego να επιστρέφει στη Μαδρίτη κάτι που σίγουρα θα ήταν η τελευταία του ευκαιρία σε ένα μεγάλο σωματείο.

Αυτό που οι περισσότεροι οπαδοί θυμούνται στη δεύτερη θητεία του στους “Colchoneros” είναι το θαυμάσιο γκολ εναντίον της Barcelona, αλλά πολλοί ξεχνούν ότι ήταν ένα κομμάτι της ομάδας που κατέκτησε τη La Liga και έφτασε στον τελικό του Champions League. Ο Diego μίλησε με εκκωφαντικά λόγια για τον Simeone: «Ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ. Αυτός όχι μόνο με βελτίωσε ως παίκτη αλλά και ως άνθρωπο». Μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο ο “Cholo” κατάφερε να συνεργαστεί μαζί του, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αποτελεσματικής και μοναδικής διαχείρισης του όταν ασχολήθηκε με τον Βραζιλιάνο.

Μια περίοδος στη Τούρκικη Fenerbahçe θα ακολουθούσε καθώς υπέγραψε τριετές συμβόλαιο, αφού ο Simeone του μετέφερε ότι ο χρόνος του στη Μαδρίτη τελείωσε. Παρά το γεγονός ότι έγινε ο αγαπημένος των οπαδών στην Κωνσταντινούπολη και παρουσίασε φευγαλέες στιγμές της αναμφισβήτητης ποιότητας του, κατέστη σαφές ότι η καριέρα του στην Ευρώπη άρχιζε να υποχωρεί. Από το τριετές συμβόλαιο του τίμησε τα δύο χρόνια και τελικά επέστρεψε στη πατρίδα του για να ενταχθεί στη Flamengo, εγκαταλείποντας την Ευρώπη ως ένας ήρωας σε ένα πιστό σύνολο οπαδών στην Τουρκία.

Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνει ο Diego βασικός παράγοντας για τη Flamengo και όπως αναφέρουν τα κοινωνικά μέσα, αυτός και η οικογένειά του απολάμβαναν ξανά τη ζωή του στη Νότια Αμερική. Είναι χαρούμενος και αυτό που ήθελε πάντοτε. Περισσότερο από τα τρόπαια, τις μεγάλες κινήσεις και τα λεφτά.

Είναι δύσκολο να συνοψίσουμε την καριέρα του Diego χωρίς να εστιάσουμε το χρόνο του με τους προπονητές. Ήταν άτυχος να συναντηθεί πολύ συχνά στη καριέρα του με προπονητές που προτεραιότητα τους ήταν η πειθαρχία και δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες μέρες του πέρασαν κάτω από εξαιρετικούς άνδρες - προπονητές στη Werder Bremen και στην Atletico Madrid. Ο Βραζιλιάνος στάθηκε επίσης άτυχος για να ενταχθεί σε μια ομάδα της Porto σε παλινδρόμηση, μια Juventus απελπισμένη μετά από το σκάνδαλο και τη πτώση της και έναν απογοητευτικό Steve McClaren σε μια ισχυρή Wolfsburg. Για το Βραζιλιάνο ήταν μια παρόμοια ιστορία, είτε με τους προπονητές να μην τον εμπιστεύονται είτε μερικά μεγάλα αστέρια να είναι μπροστά του.

Ανεξάρτητα από αυτό, στα καλύτερα του ο Diego ήταν ο “μάγος” της μπάλας. Θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι με ένα αριστοκρατικό άγγιγμα του παπουτσιού του. Τα στημένα του ήταν μεταξύ των καλύτερων στον αγώνα, η ορατότητα του ήταν συχνά ασυναγώνιστη και όπως και ο φίλος του Robinho, πέτυχε περισσότερα από αυτά που τους έδιναν πίστωση. Ποτέ τους δεν έβαλαν την εμπορικότητα τους γύρω από τη σταδιοδρομία τους.

Ενώ πάντα συγκρίθηκε με άλλους μεγάλους παίκτες (Pele, Ronaldinho, Del Piero και Zico) ο Diego είναι απλά ο Diego. Είναι ο εαυτός του εκτός και εντός αγωνιστικού χώρου και παρά την αποτυχία του να χτυπήσει τα ύψη που πολλοί προέβλεπαν, μια γενιά οπαδών των συλλόγων που αγωνίστηκε τους άφησε με απίστευτες αναμνήσεις και το ερώτημα για το τι ήταν ικανός να καταφέρει στα καλύτερα του.