Gallipoli: Ο "θάνατος" ενός "παραμυθιού"

Δημήτρης Βαρσάνης

Τα παραμύθια πάντα τελειώνουν ευτυχισμένα, πάντοτε με έναν ήρωα ή μια ηρωίδα που ζει πάντα ευτυχισμένα μετέπειτα. Ήταν η προϋπόθεση για τις αμέτρητες ταινίες της Disney με το πέρας των χρόνων και γιατί όχι; ήταν εξαιρετικά πετυχημένη και οι άνθρωποι αγαπούν να παρακολουθούν παραμύθια που να τελειώνουν με μια θετική σημείωση.

Το γεγονός της ζωής ωστόσο είναι ότι τα παραμύθια δεν συναντώνται πάντα με τόσο τέλειες καταλήξεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν και δεν συνέβησαν πολλές ιστορίες που ζέσταναν τη καρδιά μας, ιδιαίτερα στον αθλητισμό ώστε να αποδειχθεί ότι τα παραμύθια είναι δυνατά. Όμως όταν το σκέφτεστε πόσα λεγόμενα αθλητικά παραμύθια τελικά κατέληξαν σαν μια ταινία της Disney, η απάντηση είναι πολύ λίγες.

Ενώ τα παραμύθια μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο να εμφανιστούν στον κόσμο του Calcio, δεν έχουν πάντοτε το τέλος της Disney όπως θα έμαθε η μικρή Gallipoli Calcio.

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια περιοχή που ονομάζεται Απουλία, ζούσε ένα μικρό κλαμπ με το όνομα Gallipoli. Σχηματιζόμενο το 1946, ήταν πολύ μικρότερο από τα άλλα κλαμπ και ποτέ δεν είχε πετύχει πολλά πράγματα. Στη συνέχεια όμως κατά την σεζόν 2008/09 άρχισε να συμβαίνει κάτι εκπληκτικό: η Gallipoli άρχισε να κερδίζει και στη συνέχεια να κερδίζει ακόμα περισσότερο. Μέχρι το τέλος της σεζόν είχε κερδίσει πάρα πολλούς αγώνες που τερμάτισε στην κορυφή του δευτέρου ομίλου της Lega Pro. Ως αποτέλεσμα προβιβάστηκε στην Serie B για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Με βάση αυτό το επίτευγμα ο σύλλογος αγωνιζόταν σε μια τόσο υψηλή κατηγορία όσο η Lega Pro από το 2006. Επιπλέον από τα 63 χρόνια που υπήρξε ο σύλλογος, τα 42 τα πέρασε παίζοντας στην έκτη κατηγορία και κάτω. Περιττό να πούμε ότι η άνοδος στη δεύτερη κατηγορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου συναντήθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό από τους 21.000 της πόλης.

Όμως αυτός ο ενθουσιασμός συναντήθηκε σύντομα με απελπισία μιας και στην παρθενική συμμετοχή της στη Serie B τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται. Το πρώτο θέμα αφορούσε το γραφικό Stadio Bianco του συλλόγου και τη χωρητικότητα των 4000 ατόμων, το οποίο κατέστη ακατάλληλο για τους κανονισμούς της Serie Β.

Παρά τις απελπισμένες προσπάθειες να πείσει τη Λίγκα να κάνει μια εξαίρεση, ο σύλλογος αναγκάστηκε να πάρει εναλλακτικές επιλογές. Εν τέλει επετεύχθη μια συμφωνία για να χρησιμοποιήσει το Stadio Via del Mare της Lecce, το οποίο απείχε περίπου 40 χιλιόμετρα από το δικό της γήπεδο. Όμως τα χειρότερα σύντομα θα έρχονταν.

Καθώς πλησίαζε η χρονιά, οι οπαδοί ανησυχούσαν όλο και περισσότερο για την έλλειψη δραστηριότητας του συλλόγου στην μεταγραφική αγορά. Στη συνέχεια “έσκασε” η “βόμβα” που θα έσπαγε όλους που σχετίζονται με την Gallipoli: ο Πρόεδρος Vincenzo Barba ανακοίνωσε ότι δεν είχε επαρκή κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει το σύλλογο στη πρώτη του σεζόν στη Serie B.

Ο Barba θα ζητούσε αμέσως βοήθεια όμως κανένας δεν ενδιαφέρθηκε και τελικά έθεσε το κλαμπ προς πώληση με ονομαστικό κόστος. Τα πράγματα όμως γέμισαν την κλίμακα στο μέτωπο της ντροπής. Κατά τη διάρκεια της εκκίνησης της καινούργιας χρονιάς για το Coppa Italia θα αντιμετώπιζε τη Lumezzane (ομάδα της Lega Pro), η απελπισμένη οικονομική κατάσταση του συλλόγου σήμαινε ότι δεν ήταν σε θέση να κατεβάσει ενδεκάδα. Έτσι αναγκάστηκε να παρατάξει την Πριμαβέρα (δεύτερη ομάδα) με τη Gallipoli να κομματιάζεται με 6-0.

Δέκα ημέρες πριν από την έναρξη της σεζόν της Serie B, ο σύλλογος πωλήθηκε τελικά σε έναν επιχειρηματία με το όνομα Daniele D'Odorico. Αν και η οικονομική κατάσταση ήταν προσωρινά εξασφαλισμένη, η Gallipoli αντιμετώπιζε ακόμα το πρόβλημα να έχει οκτώ παίκτες στο ρόστερ της, τρεις από την περίοδο της ανόδου και οι υπόλοιποι από τη Πριμαβέρα. Απίστευτα αυτό συνέβη μόλις μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει η χρονιά της Serie Β. Μια ομάδα ενώθηκε βιαστικά μαζί όμως οι πιθανότητές της να παραμείνει στη κατηγορία ήταν ζοφερές.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι ο σύλλογος έχασε μόνο ένα από τα πρώτα εννέα παιχνίδια της, κερδίζοντας τα δύο και φέρνοντας στα άλλα ισοπαλίες. Προς έκπληξη πολλών στο πρώτο μισό της σεζόν βρέθηκε στη μέση της βαθμολογίας και στην 11η θέση. Αυτή η σχετική επιτυχία ήρθε όμως με ένα άλλο τίμημα με τους καλύτερους παίκτες της να πηγαίνουν σε ανταγωνιστικούς συλλόγους κατά τη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου.

Ως εκ τούτου στο δεύτερο γύρο της σεζόν αποδείχθηκε μια πλήρη αποκαθήλωση, καθώς η Gallipoli έπεφτε στη βαθμολογία και κατέληξε στη ζώνη του υποβιβασμού από την οποία δεν ξέφυγε ποτέ. Το όνειρο της πρώτης χρονιάς στην Serie B δεν θα μπορούσε να χειροτερέψει όμως κατά κάποιο τρόπο εμφανίστηκε περισσότερη δυστυχία στη συνέχεια.

Οι οικονομικές ανασφάλειες του συλλόγου δεν είχαν επιλυθεί και πριν από την έναρξη της επόμενης σεζόν, η Gallipoli πτώχευσε και αναγκάστηκε να ξεκινήσει ξανά από τα περιφερειακά τμήματα της Promozione (έβδομη κατηγορία). Ένα χρόνο αφότου οι οπαδοί της ταξίδευαν στο Τορίνο για να αντιμετωπίσουν την ομώνυμη ομάδα, τα “ψαράκια” από την Απουλία περιόδευαν τώρα στα τοπικά πρωταθλήματα.

Το κλαμπ θα ανέβαινε ελαφρώς τις κατηγορίες τα επόμενα χρόνια όμως απείχε πολύ από τα μεγάλα ύψη της Serie B. Πράγματι, ο σύλλογος ένα χρόνο νωρίτερα υποβιβάστηκε από τη Serie D μετά από μια σφαιρικά άθλια χρονιά. Όσο για εκείνο το παραμύθι της ανόδου στη Serie B, ήταν λιγότερο ένα θαύμα και περισσότερο μια κακοποιά ιστορία. 

Το 2014 εμφανίστηκε στο φως ότι επιχειρηματίες που είχαν στενή σχέση με τη μαφία “Καμόρα” έδωσαν στους παίκτες της Real Marcianise (αντίπαλος της Galliopli την τελευταία αγωνιστική της σεζόν στη Lega Pro) 50.000 ευρώ για να χάσουν τον αγώνα, κάτι που εν τέλει έγινε με 3-2.

Αυτό που ξεκίνησε ως παραμύθι μετατράπηκε σε κάτι πολύ περισσότερο από ένα σκοτεινό μονοπάτι.