Antonio Di Natale: Ο καλόκαρδος σκόρερ και ο ήρωας του Ούντινε

Δημήτρης Βαρσάνης

Αφοσίωση. Στο σημερινό ποδόσφαιρο κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη. Τι είναι η αφοσίωση σε ένα κλαμπ; είσαι πιστός σε τίποτα στο ποδόσφαιρο πια; οι ατζέντηδες και η φύση του αθλήματος άλλαξαν αυτό που σημαίνει η λέξη και με το ποδόσφαιρο όλο και περισσότερο συνδεδεμένο με τα χρήματα κάθε μέρα, εμποδίζει ένα συγκεκριμένο είδος παίκτη να είναι αυτό που θέλει να είναι.

Ποδοσφαιριστές όπως ο Paolo Maldini και ο Javier Zanetti είναι μοναδικοί στο είδος τους. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναγνωρίσουμε τέτοιους. Υπάρχει όμως και ένας άλλος Ιταλός επιθετικός ο οποίος μπορεί να μην είναι ένας άνδρας όπως ο Maldini και ο Javier Zanetti, αλλά σημαίνει εξίσου τα πάντα για ένα σύλλογο.

Ο Antonio Di Natale είναι ένας επιθετικός που μας θυμίζει ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από να σηκώνει κανείς τρόπαια. Πρόκειται για ωμά συναισθήματα εκείνων που βρίσκονται στις κερκίδες και για το πώς ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να κουβαλήσει ένα σύλλογο όπως το έκανε με την Udinese. Η πόλη του Ούντινε ερωτεύτηκε τον ήρωά της όμως έξω από τη πόλη δεν αναγνωρίζεται με τόσο πολύ αγάπη και εκτίμηση. Γιατί; γιατί δεν αναγνωρίζεται ο Di Natale ως ένας από τους καλύτερους επιθετικούς που έχουμε δει στη σύγχρονη Serie A και γιατί δεν του δόθηκαν περισσότερες ευκαιρίες στους Azzurri;

Ο Antonio μεγάλωσε στο προάστιο Πομιλιάνο Ντ’ άρκο της Νάπολης όπου η αγάπη του για το ποδόσφαιρο μεγάλωνε κάθε μέρα. Προσχώρησε στην Empoli στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών, η πρώτη του εμπειρία διαμονής του μακριά από το σπίτι του. Ο Di Natale ένιωθε “άρρωστος” στη Τοσκάνη και ταξίδευε τακτικά 300 μίλια για να επιστρέψει στην οικογένειά του, σκεπτόμενος ακόμα και να σταματήσει το ποδόσφαιρο εξ ολοκλήρου.

Αν δεν υπήρχε η παρέμβαση ενός ατόμου, ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ τον Antonio Di Natale και η Udine να μην είχε τον ήρωα της. Το άτομο που έπεισε τον Antonio να μείνει στο χώρο δεν ήταν ένας προπονητής, ένα μέλος της οικογένειας του όμως ο ήρωας του: ο Vincenzo Montella.

Από το ίδιο προάστιο της Νάπολης ο Montella ήταν ο βασικός επιθετικός της Empoli τότε και έπεισε τον Antonio να παραμείνει στο κλαμπ επειδή ο ίδιος πέρασε από κάτι παρόμοιο στα πρώτα στάδια της καριέρας του. Ο Di Natale έμεινε στην Empoli και πραγματοποίησε επίσημα το ντεμπούτο του για το σύλλογο του στη Serie B τη σεζόν 1996/97.

Τα πέντε χρόνια του στην Empoli τον είδαν να πετυχαίνει 55 γκολ σε 177 εμφανίσεις, μια καλή απόδοση για έναν επιθετικό ο οποίος κυριολεκτικά προσπάθησε να φύγει από το σύλλογο σε νεαρή ηλικία. Κατά τη διάρκεια της περιόδου του στο σύλλογο έδειξε πόσα διαφορετικά είδη τερμάτων θα μπορούσε να βάλει. Δεν ήταν σαν τον Pippo Inzaghi που ήταν ένα καθαρό “αρπακτικό”. Ο Di Natale τα είχε όλα. Από ένα λεπτό τελείωμα σε μια απευθείας εκτέλεση φάουλ από τα 30 μέτρα.

Φυσικά όταν είσαι τόσο παραγωγικός μπροστά από την εστία οι σύλλογοι θα έρχονται να σε ρουφήξουν θέλοντας ένα κομμάτι από αυτό που μπορείς να προσφέρει. Η Empoli είχε μόλις υποβιβαστεί στη Serie B για άλλη μια φορά και ο Di Natale ήταν περιζήτητος. Η Udinese ενδιαφέρθηκε μιας και αναζητούσε έναν συνεργάτη στην επίθεση ικανό για να αναπληρώσει τον Vincenzo Iaquinta. Ωστόσο βρήκαν στο πρόσωπο του περισσότερο από έναν απλό εναλλακτικό επιθετικό.

Ήταν η τέλεια σύμπραξη τόσο για τον παίκτη όσο και για τον σύλλογο καθώς ο Di Natale προσαρμόστηκε γρήγορα στη ασπρόμαυρη ζωή. Προσχώρησε σε ένα σύλλογο που καθόταν στο πρώτο μισό της Serie A και ο Di Natale ήταν ο άνδρας που τη πήγε στο επόμενο επίπεδο. Αγαπούσε τον σύλλογο, τους οπαδούς και την πόλη και οι τρεις αντίστοιχα ανταπέδωσαν την αγάπη του.

Στην αρχή της σεζόν 2004/05 δόθηκε στον Antonio το νούμερο “10” στη φανέλα του και το φόρεσε με υπερηφάνεια για τις “ζέβρες”. Ήταν έτοιμος να τα δώσει όλα για το καινούργιο του σύλλογο και δεν του πήρε πολύ καιρό για να ανοίξει το λογαριασμό σημειώνοντας το πρώτο του τέρμα στη δεύτερη εμφάνιση του κόντρα στη Parma. Θα τελείωνε τη χρονιά με ένα μέτριο απολογισμό επτά τερμάτων στη Serie A και 11 συνολικά,όμως αυτό ήταν μόνο η αρχή για το “Toto”.

Ο Antonio δεν χρειαζόταν τα Scudetti. Δεν χρειαζόταν μετάλλια για να δουν οι άνθρωποι πόσο σπουδαίος είναι. Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Κανείς δεν αναγνώρισε πραγματικά κατά τη διάρκεια του χρόνου του στο Ούντινε ότι ήταν ένας θρύλος του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Υπάρχει μια στιγμή ειδικότερα που αναδεικνύει πραγματικά για το πώς ο Toto δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος παίκτης όμως και ένας μεγάλος άνθρωπος.

 

Το 2012 ο Piermario Morosini έφυγε από την Udinese για να ενταχθεί στη Livorno μετά από διάφορους δανεισμούς. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μεταξύ της Livorno και της Pescara στη Serie B, ο Morosini κατέρρευσε στο 31’ δίχως κανένα γύρω του. Όλο το στάδιο σιώπησε χωρίς να ξέρει τι είχε συμβεί, βλέποντας τους ιατρούς να προσπαθούν σκληρά για να τον σώσουν.

Δυστυχώς ο Morosini δεν γλίτωσε και αργότερα πέθανε τραγικά στο νοσοκομείο. Ο θάνατός του σήμαινε ότι η αδελφή του με ειδικές ανάγκες που βασιζόταν σε αυτόν ήταν μόνος και δεν είχε κανέναν να την φροντίσει. Εδώ μπαίνει ο Di Natale. Επέμεινε στην Udinese ότι θα την υποστηρίζει ανεξάρτητα από το τι έχει κρίνει και μάλιστα δήλωσε ότι θα τη φροντίσει από μόνος του αν έφτανε σε αυτό το σημείο.

Αυτό είναι το θέμα του Di Natale. Η καλή του θέληση, η επιθυμία του να βοηθήσει τους γύρω του και να κάνει καλό στη ζωή, όχι μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Ο Antonio ήταν καλός άνθρωπος. Συνείσφερε στους γύρω του και ήθελε να είναι κάτι περισσότερο από έναν ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας ήρωας, ένα πρότυπο για τους οπαδούς και τους ποδοσφαιριστές όλου του κόσμου.

Πριν από αυτή την πράξη ο Di Natale πραγματοποίησε την επίδοση της ζωής του. Έθεσε ένα νέο ρεκόρ όντας ο πρώτος Ιταλός ποδοσφαιριστής που σκόραρε σε κάθε διοργάνωση που έπαιξε σε μια μόνο χρονιά. Οκτώ τέρματα στη Serie A και επτά σε εγχώριες και Ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν μια εντυπωσιακή επιστροφή λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του και την ομάδα στην οποία αγωνιζόταν.

Από το 2006 έως το 2009 ο Di Natale χτυπούσε τακτικά δύο φορές σε έναν αγώνα, βάζοντας 40 γκολ σε αυτά τα τρία χρόνια όμως τη σεζόν 2009/2010 έφτασε πραγματικά στο αποκορύφωμά του. Για έναν ποδοσφαιριστή που φτάνει στο αποκορύφωμά του στα 32 του είναι περίεργο, ειδικά όταν χάνει τον συνεργάτη του στο “έγκλημα” πριν ξεκινήσει πραγματικά την άνοδό του όμως όλα αυτά τροφοδοτούν το θρύλο του “Toto”. Ενδεχομένως να πήγαινε σε άλλο επίπεδο μετά την πώληση του Fabio Quagliarella στη Napoli και την απόρριψη των υπηρεσιών της Liverpool.

Απέδειξε σε όλους ότι ήταν λάθος και ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένας βασικός επιθετικός. Η αναλογία του ενός τέρματος σε κάθε 0.8 παιχνίδια είναι αξιοσημείωτο και όταν πήρε το πρώτο του βραβείο Capocannoniere στο τέλος της σεζόν το άξιζε πραγματικά. Ο Di Natale ξεκίνησε να σκοράρει στην ισοπαλία με 2-2 απέναντι στη Parma στο Stadio Friuli όταν σημείωσε ένα γυριστό βολέ για να πάρει η ομάδα του το βαθμό. Ένα από τα ομορφότερα τέρματα του στη καριέρα του. Από εκείνο το σημείο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά γκολ για τον Antonio ο οποίος αγωνιζόταν σαν κυρίαρχος άνδρας.

Δύο γκολ εναντίον της Catania ακολουθήθηκαν από άλλα δύο απέναντι στη Napoli όπου κέρδισε το παιχνίδι με ένα ψαλιδάκι στο 91’. Αυτή ήταν η αρχή ενός γκολ στο καθένα από τους επτά τελευταίους αγώνες της χρονιάς για να λάβει το βραβείο Capocannoniere. Για να κρίνουμε τη σημασία των τερμάτων του σκόραρε πάνω από τα μισά γκολ της Udinese στο πρωτάθλημα και χωρίς το “Toto” θα τερμάτιζε στην επικίνδυνη ζώνη.

Μετά από αυτή τη φανταστική χρονιά ο Di Natale κέρδισε το βραβείο του “Ιταλού ποδοσφαιριστή της χρονιάς” και ήταν υποψήφιος για το γκολ της χρονιάς. Αυτή ήταν μόνο η αρχή για τον Antonio. Έμοιαζε σαν το παλιό καλό κρασί που γινόταν όλο και καλύτερο καθώς περνούσαν τα χρόνια.

Από το 2009 έως το 2015 ο Antonio πέτυχε 134 τέρματα και ήταν μόλις ο δεύτερος παίκτης που κέρδισε ποτέ το βραβείο του Capocannoniere για δύο διαδοχικές χρονιές. Έμοιαζε απίστευτο για κάποιο της ηλικίας του όμως κάτι έλειπε από την καριέρα του. Παρά το απίστευτο ρεκόρ τερμάτων του ο “Toto” δεν κατόρθωσε ποτέ να φτάσει δίκαια στην Εθνική Ιταλίας.

Ίσως λόγω της ηλικίας του, του στυλ παιχνιδιού του ή του γεγονότος ότι θεωρήθηκε μη μοντέρνος, αλλά ο Di Natale έμοιαζε πάντα να συγκεντρώνει κριτική κάθε φορά που φορούσε τα μπλε των Azzurri. Έντεκα τέρματα σε 42 εμφανίσεις δεν είναι ένας άσχημος απολογισμός όμως πρόκειται να φανεί χειρότερο όταν οι άνθρωποι αναμένουν να αποτύχεις.

Ήταν ένας βετεράνος επιθετικός σε μια μεσαία ομάδα της Ιταλίας. Ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος άδικα όταν η Ιταλία αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 όμως πάντα έτσι συμβαίνει. Δυστυχώς ο Di Natale έπρεπε να φέρει το κύριο βάρος της κριτικής.

Ο “Toto” αγωνίστηκε στο υπόλοιπο της καριέρας του με το κλαμπ που τον λάτρευε ως ήρωα και κατάφερε να φτάσει στο όριο των 200 τερμάτων, κάτι που υποσχέθηκε στον πατέρα του ο οποίος είχε πεθάνει δυστυχώς εκείνη τη στιγμή. Ήταν μια συναισθηματική στιγμή για τον καθένα που παρακολουθούσε, όμως και μια στιγμή που σε έκανε να χαμογελάς.

Ο Antonio αποσύρθηκε τελικά το 2016 αφού σημείωσε 227 γκολ σε 446 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις καταλαμβάνοντας την έκτη θέση στη λίστα των πρώτων σκόρερ της Serie A, λίγα περισσότερα από τον μεγάλο Roberto Baggio. Πέτυχε περισσότερα τέρματα στη Serie A μετά τα 30 του από ότι ο Christian Vieri, ο Pippo Inzaghi και ο Hernan Crespo. Όλοι τους επιθετικοί που άστραψαν στα φώτα της δημοσιότητας όμως γιατί όχι ο Toto;

Ήταν ένας απίστευτος επιθετικός για την Udinese, μια ομάδα που βοήθησε να προκριθεί στο Champions League και να διαμορφώσει σχετικά μεγάλα επιτεύγματα. Κατέγραψε ρεκόρ και σκόραρε λιγότερα γκολ από μόλις πέντε ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Ωστόσο κανείς δεν αναγνωρίζει το μεγαλείο του.

Ήταν πραγματικά τόσο μη μοντέρνος επιθετικός; Είναι επειδή δεν πανηγύρισε ποτέ κανένα Scudetto; Είναι τα 200 ​​τέρματα που δεν επαρκούν για να κάνουν κάποιον σπουδαίο ή οι τίτλοι υπερτερούν των γκολ; Είτε έτσι είτε αλλιώς αυτό που έκανε ο Antonio στο Ούντινε είναι θρυλικό. Έχει εμπνεύσει μια γενιά από οπαδούς και είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου εκτός αγωνιστικού χώρου.

Antonio Di Natale: ένας μεγάλος σκόρερ, ένας ήρωας και ένας θρύλος της Udinese.