Kazuyoshi Miura: Η ιστορία του πρώτου Ιάπωνα ποδοσφαιριστή στη Serie A

Δημήτρης Βαρσάνης

Ο Hidetoshi Nakata γέννησε τον Hiroshi Nanami. Ο Hiroshi Nanami γέννησε τον Atsushi Yanagisawa. Ο Atsushi Yanagisawa γέννησε τον Shunsuke Nakamura. Ο Shunsuke Nakamura γέννησε τον Takayuki Morimoto. Ο Takayuki Morimoto γέννησε τον Yuto Nagatomo και τέλος ο Yuto Nagatomo γέννησε τον Keisuke Honda.

Η δυναστεία των Ιαπώνων παικτών στη Serie A ξεκίνησε πολύ πρόσφατα και είναι γεμάτη με λάμψεις στο πίνακα. Πηγαίνουμε από τον «Ασιάτη Ronaldo» (ο Morimoto του οποίου το ξυρισμένο κεφάλι μοιάζει με αυτό του “Fenômeno”) στον άνδρα που ο άλλοτε πρόεδρος της Venezia Maurizio Zamparini τον περιέγραψε ως «τον καλύτερο Ιάπωνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών» (Nanami). Δύο προδομένες προσδοκίες όμως μερικοί από τους συμπατριώτες τους άφησαν μια καλή μνήμη στην Ιταλία. Ο Nakata για παράδειγμα, ήταν καθοριστικός για το Scudetto της Roma το 2001 και οι θρυλικές εκτελέσεις φάουλ του Nakamura εξακολουθούν να είναι στο μυαλό κάθε οπαδού της Reggina.

Όμως ο προπάτορας όλων των Ιαπώνων ποδοσφαιριστών στη Serie A είναι ο 50χρονος Kazuyoshi Miura από τη Σιζουόκα. Ένας πολυταξιδεμένος ποδοσφαιριστής, ο Miura ήταν επίσης ένας ενδιαφέρον χαρακτήρας παρά την καταστροφική περίοδο της Genoa τη σεζόν 1994-95.

Όταν αγοράστηκε από τους Rossoblu ο Miura βρισκόταν στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Έλαβε το βραβείο του “Ασιάτη παίκτη της χρονιάς το 1993”, σχεδόν πήρε τη πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 σημειώνοντας άφθονα τέρματα με την Εθνική ομάδα και χαιρετήθηκε ως ήρωας στην Ιαπωνία. Το συμβόλαιο που λάμβανε με τη Tokyo Verdy ήταν εννιαψήφιο όμως δεν το σκέφτηκε δύο φορές όταν έλαβε την ευκαιρία να παίξει στη Serie A.

Η αγορά του Miura ήταν μέρος μιας μεγαλύτερης εμπορικής στρατηγικής. Ήρθε με ελεύθερο δανεισμό και ο μισθός του πληρωνόταν από Ιαπωνικούς χορηγούς που ενδιαφέρονταν για την Ευρωπαϊκή αγορά. Μια ρήτρα στη συγκεκριμένη συμφωνία αφορούσε την απόκτηση από την Fuji Television για τη μετάδοση όλων των αγώνων της Genoa για την κάλυψη τους στην Ιαπωνία.

Από την αρχή έμοιαζε σαφές ότι η εμπειρία του Miura στη χερσόνησο ήταν καταδικασμένη στην ατυχία. Έκανε το ντεμπούτο του απέναντι στη Milan στις 4 Σεπτεμβρίου του 1994 και χρειάστηκε μόνο λίγα λεπτά για τον Franco Baresi να του δείξει τη βαναυσότητα του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Μετά από μια τρομακτική κλωτσιά στο πρόσωπο ο Miura έμεινε γενναία στο γήπεδο μέχρι το ημίχρονο, αλλά στο νοσοκομείο διαγνώστηκε με κάταγμα της μύτης και διάσειση.

ΌΜΩς ο «βασιλιάς Kazu» ήταν αποφασισμένος να αφήσει το αντίκτυπο του στο Ιταλικό ποδόσφαιρο και γι 'αυτό επέστρεψε στο χορτάρι το Νοέμβριο εναντίον της Cremonese. Ο αντίκτυπος που λαχταρούσε τελικά ήρθε στον επόμενο αγώνα - στο Derby della Lanterna εναντίον της Sampdoria - όταν κατάφερε να βάλει το πρώτο «Ιαπωνικό» τέρμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς γι 'αυτόν και για τη Genoa ο αγώνας τελείωσε με 3-2 για τους Blucerchiati.

Εκείνη η χρονιά στάθηκε γεμάτο από ατυχία για όλη την ομάδα. Ο Miura προσπάθησε να αντιστρέψει τη κατάσταση όμως και τα τρία γκολ που πέτυχε σε τρεις διαδοχικούς αγώνες ακυρώθηκαν. Εκείνο στο ντέρμπι παρέμεινε το μοναδικό γκολ του στην Ιταλία και πραγματοποίησε ακόμα 24 εμφανίσεις. Στο τέλος της σεζόν και μετά τον υποβιβασμό της Genoa στη Serie B αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιαπωνία.

Ο Miura θεωρείται συχνά ως ο πατέρας όλων των εξωτικών απάτων ποδοσφαίρου. Οι φίλαθλοι το διασκέδαζαν αυτόν, γελούσαν στις συνεντεύξεις του επειδή δεν μπορούσε να καταλάβει την Ιταλική γλώσσα και δεν τον υπολόγιζαν τίποτα περισσότερο από μια απλή αγορά μάρκετινγκ. Ενώ το τελευταίο μάλλον ήταν αληθινό, οι περισσότερες σκέψεις για αυτόν επηρεάστηκαν από μια τυπική νοοτροπία μιας εποχής που το ποδόσφαιρο θεωρήθηκε ότι συνδέεται κυρίως με την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική. Ως συνέπεια αυτής της άγνοιας, οι άνθρωποι πίστευαν ότι είναι αδύνατο κάποιος που προέρχεται από την Ασία να μπορεί να παίξει σωστά το άθλημα.

Η εποχή του Miura στην Ιταλία ήταν πραγματικά καταστροφική. Όμως δεν διαλύθηκε ούτε στιγμή. Ο 15χρονος Kazuyoshi μετακόμισε στη Βραζιλία για να ακολουθήσει το όνειρό του να γίνει ποδοσφαιριστής. Ήταν το 1982 και η κίνηση δεν έμοιαζε εύκολη γι 'αυτόν. Μίλησε για τα πρώτα του χρόνια στο εξωτερικό σε μια πρόσφατη συζήτηση με τον Neymar στην Ιαπωνική τηλεόραση, λέγοντας ότι εκείνη τη στιγμή περιβάλλονταν από περίεργους Βραζιλιάνους των οποίων η γλώσσα ήταν άγνωστη σε αυτόν. Δούλεψε σκληρά για να μάθει Πορτογαλικά, ψάχνοντας για μια επαγγελματική ομάδα εκείνη τη στιγμή.

Ξεκίνησε να παίζει στη Clube Atlético Juventus. Εκεί πραγματοποιήθηκε έρευνα από τη Santos η οποία τον υπέγραψε το 1986. Τελικά ο Miura έζησε στη Βραζιλία για οκτώ χρόνια, αγωνιζόμενος για διάφορες ομάδες και φτιάχνοντας το όνομα του στο ποδόσφαιρο της Βραζιλίας. Σε μια χώρα όπου ακόμη και οι αμυντικοί έχουν εξαιρετικά εκλεπτυσμένο άγγιγμα και οι ομάδες βασίζονται σε τεχνικούς παίκτες, ο νεαρός Ιάπωνας ταίριαξε. Οι προσποιήσεις του, ο έλεγχος της μπάλα και η ταχύτητά του εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τους οπαδούς, οι οποίοι συχνά τον χειροκροτούσαν.

Τελικά επέστρεψε στην Ιαπωνία για να γίνει η κύρια φιγούρα του Εθνικού πρωταθλήματος όταν ιδρύθηκε το 1992. Στη συνέχεια μετά τη σύντομη περίοδό του στην Ιταλία, ο Miura άφησε τη χώρα του για άλλη μια φορά για να δοκιμάσει μια άλλη ευρωπαϊκή περιπέτεια, αυτή τη φορά στη Dinamo Zagreb το 1999. Δεν είχε καλύτερα αποτελέσματα από το χρόνο του στη Γένοβα και έφυγε μετά από έξι μήνες. Από εκείνη τη στιγμή πέρα από ένα τρίμηνο δανεισμό στην Αυστραλιανή Sydney δεν αποχωρίστηκε ποτέ την πατρίδα του.

Το 2005 ο Miura μετακόμισε στην Yokohama FC όπου παίζει τώρα στο δεύτερο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας. Ναι σωστά διαβάζεται: ο “Βασιλιάς Kazu” εξακολουθεί να παίζει ποδόσφαιρο σήμερα το 2017. Η φυσική του κατάσταση είναι καλύτερη και από ένα ποδοσφαιριστή που έχει τα μισά του χρονιά. Συνεχίζει να τρέχει, συνεχίζει να σκοράρει και συνεχίζει να πανηγυρίζει με το εικονικό του χορό κάθε χρόνο. Όλα αυτά σε ηλικία 50 ετών.

Δεν έχει καμία πρόθεση να σταματήσει. Το συμβόλαιο του επεκτάθηκε πρόσφατα και με το τέρμα του εναντίον της Thespa Kusatsu στις 12 Μαρτίου του 2017 έθεσε ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που σκόραρε ποτέ σε επαγγελματικό επίπεδο σε ηλικία 50 ετών και 14 ημερών, σπάζοντας ταυτόχρονα το προηγούμενο ρεκόρ που κατείχε ο Stanley Matthews της Stoke όταν σκόραρε απέναντι στη Fulham σε ηλικία 50 ετών και έξι ημερών. Κοιτάζοντας πώς συνεχίζει να κινείται στον αγωνιστικό χώρο, φαίνεται ότι είναι διατεθειμένος να επεκτείνει το ρεκόρ του.

Βλέποντας την αφοσίωσή του παρά την όχι και τόσο νεαρή ηλικία του και παρατηρώντας στα βίντεο του YouTube ένα παιδί ακόμα που δίνει συνέντευξη στην τηλεόραση της Βραζιλίας μιλώντας σε σπαστά Πορτογαλικά και δείχνοντας την ικανότητά του να ζυγίζει ανάμεσα σε λέξεις, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να αγαπήσει αυτό τον παίκτη.

Η ελπίδα είναι ότι μια μέρα οι φίλαθλοι του Ιταλικού ποδοσφαίρου να καταλάβουν τελικά ότι ο Kazuyoshi Miura δεν ήταν ένα είδος “τσίρκου”. Αντίθετα είναι ένα αγόρι που εμφανίστηκε από την άλλη πλευρά του κόσμου και προσπάθησε τα πάντα για να ακολουθήσει τα όνειρά του.