Ο πόλεμος των Ρόδων (μέρος β') - Ο Ερρίκος ο Δ' και ο Ερρίκος ο Ε'

Αμέσως μετά την επίδειξη του νεκρού σώματος τού Ριχάρδου του Β' απο τον ίδιο τον Ερρίκο τον Δ', στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου (όπως είδαμε στο προηγούμενο μέρος) ξεκινά ο ανταγωνισμός των συνομοτών - ευγενών για το ποίος θα διαδεχτεί, επίσημα, τον ... «τρελό βασιλιά».

Όπως τονίστηκε και στο προηγούμενο μέρος, ο Ριχάρδος Β' δεν ήταν δημοφιλής, όσο ήταν ζωντανός και οι περισσότεροι ευγενείς υποστήριξαν  ομόφωνα τον Ερρίκο. Αν και αξίζει να τονιστεί ότι αν και άτεκνος ο Ριχάρδος ο Β,΄είχε ορίσει ως διάδοχό του τον εγγονό του Λάιονελ, Ρότζερ Μόρτιμερ, 4ο κόμη του Μαρτς ο οποίος όμως είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο και κανένας από τους ευγενείς δεν υποστήριξε ή υπερασπίστηκε τα δικαιώματα του γιου του, Έντμοντ Μόρτιμερ, στον θρόνο.

Η βασιλεία του Ερρίκου του Δ'

Ο Ερρίκος ο Δ' ήταν γιος του Ιωάννη της Γάνδης και της Λευκής του Λάνκαστερ κόρης του Ερρίκου, δούκα του Λάνκαστερ, επίσης από την οικογένεια των Πλανταγενετών. Ο Ερρίκος Δ' ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αγγλίας μάλιστα, από την δυναστεία των Πλανταγενετών που η μητέρα του ήταν Αγγλίδα, με μητρική γλώσσα τα Αγγλικά, σε αντίθεση με τις μητέρες όλων των προηγούμενων Άγγλων Πλανταγενετών βασιλέων, οι οποίες είχαν ως μητρική γλώσσα τα Γαλλικά.

Η αλήθεια είναι οτι ο Ερρίκος είχε και προσωπικά ζητήματα κατά του Ριχάρδου. Από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια ήταν στενοί φίλοι και συμπαίχτες, έγιναν μαζί μέλη του Τάγματος της Περικνημίδας (1377) αλλά η σχέση τους χάλασε όταν ο Ερρίκος συμμετείχε στην Επανάσταση των Λόρδων εναντίον του Ριχάρδου (1387). Ο Ριχάρδος παρ'όλα αυτά ακούγεται ότι όταν έγινε βασιλιάς δεν τον τιμώρησε, όπως τους υπόλοιπους λόρδους τους οποίους εκτέλεσε ή έστειλε σε εξορία, αντίθετα, στον Ερρίκο έδωσε προαγωγή από κόμη του Ντέρμπι σε δούκα του Έρεφορντ.

Η σχέση του με τον βασιλιά Ριχάρδο γνώρισε νέα κρίση (1398) όταν ήρθε σε σύγκρουση με τον Θωμά του Μόουμπραι, 1ου δούκα του Νόρφλοκ και αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους με μονομαχία, ο Ριχάρδος για να αποφύγει την αιματοχυσία αποφάσισε να εξορίσει από το βασίλειο και τους δυο των δε Μόουμπραι ισόβια με την σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, Ιωάννη της Γάνδης.

Η μεγάλη κρίση στις σχέσεις του με τον βασιλιά ήρθε με τον θάνατο του πατέρα του Ιωάννη της Γάνδης (1399) όπου ο βασιλιάς Ριχάρδος έκανε κατάσχεση ολόκληρης της περιουσίας τού Ιωάννη της Γάνδης απαγορεύοντας στον γιο του Ερρίκο να την κληρονομήσει. Ο Ερρίκος εξοργισμένος συνάντησε τον εξόριστο Θωμά Αραντέλ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι ο οποίος συμμετείχε στην Επανάσταση των Λόρδων εναντίον του Ριχάρδου (1387) και αποφάσισαν να οργανώσουν μαζί σκληρή αντίσταση την ίδια εποχή που ο Ριχάρδος απουσίαζε σε εκστρατεία στην Ιρλανδία.

Με τον Αραντέλ δίπλα του σαν σύμβουλο, ο Ερρίκος κέρδιζε συνέχεια δυνάμεις με κατασχέσεις εδαφών και λεηλασίες και σύντομα απέκτησε τόση δύναμη που ανέτρεψε και φυλάκισε τον βασιλιά Ριχάρδο Β' ο οποίος πέθανε στην φυλακή κάτω από περίεργες συνθήκες, όπως είδαμε ήδη. Ο Ερρίκος στέφθηκε νέος βασιλιάς της Αγγλίας ως Ερρίκος Δ'  στις 13 Οκτωβρίου1399, ήταν η πρώτη στέψη Άγγλου βασιλιά από την εποχή της Νορμανδικής κατάκτησης η οποία έγινε με την χρήση της Αγγλικής γλώσσας αντί της Γαλλικής, την οποία χρησιμοποιούσαν όλοι οι προηγούμενοι βασιλείς. Το σώμα του βασιλιά Ριχάρδου Β' ετάφη προσωρινά στην Δομηνικανή μονή του Λάνγκλει μέχρι να μεταφερθεί από τον γιο και διάδοχο του Ερρίκο Ε' στο αβαείο του Ουέστμινστερ. Το 1410 το κοινοβούλιο πρότεινε κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας αλλά ο Ερρίκος Δ' αρνήθηκε να συγκρουστεί με την εκκλησία η οποία τον είχε βοηθήσει να γίνει βασιλιάς.

Αν και ο Ερρίκος στηρίχθηκε απο την στέψη του απο τους ευγενείς, παρόλα αυτά ούτε στην δική του περίοδο της βασιλείας δεν έλλειψαν οι εξεγέρσεις εναντίων του. Οι εξεγέρσεις των βαρόνων συνεχίστηκαν την πρώτη δεκαετία της βασιλείας του Ερρίκου Δ' συμπεριλαμβανόμενων των εξεγέρσεων του Owain Glyndŵr που ανακήρυξε τον εαυτό του πρίγκηπα της Ουαλίας (1400) και την επανάσταση του Ερρίκου Περσί, 1ου κόμη του Νορθάμπερλαν, ο βασιλιάς κατάφερε να τις υποτάξει χάρη στις ικανότητες και στην τεράστια στρατιωτική προσωπικότητα του γιου και διαδόχου του Ερρίκου του Μονμάουθ. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι εξεγέρσεις έγιναν πολύ πιο έντονες ενώ σύμφωνα με μια πληροφορία τον τελευταίο χρόνο της βασιλείας του κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο βασιλιάς Ριχάρδος βρισκόταν στην αυλή του βασιλιά της Σκωτίας περιμένοντας από τους οπαδούς του να τον επαναφέρουν στον θρόνο του στο Λονδίνο. Η ψεύτικη φήμη κυκλοφόρησε από κάποιον απατεώνα τον Σερ Ηλίας Λεβέττ ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν γαμπρός του βασιλιά Ριχάρδου και ότι διαθέτει την κατάλληλη βοήθεια από τους Σκωτσέζους για να πετύχει η επανάσταση.

Περιληπτικά ο Ερρίκος ήρθε αντιμετωπος με αυτές τις επαναστάσεις - κινηματα εναντίων του:
Η επανάσταση των Επιφανών (1399 - 1400), οι κόμητες του Κέντ, του Χιούντινγκτον, του Σαλίσμπουρι και ο βαρόνος του Ντεσπένσερ πραγματοποιούν αντεπανάσταση με στόχο την επαναφορά στον θρόνο τον Ριχάρδο ή καποιον της οικογένειάς του.

Η επανάσταση των Γκλύντυρ στην Ουαλία (1410 - 1415) υπό τον Ογουάιν Γκλύντυρ.

Οι επαναστάσεις των Πέρσι (1402 - 1408). Τρεις αποτυχημένες απόπειρες της οικογένειας Πέρσι και των συμμάχων τους να ανατρέψουν τον Ερρίκο Δ'. Τελικά στην Μάχη του Σρούζμπρι (1403), ο βασιλιάς Ερρίκος Δ' νίκησε τον Ερρίκο Πέρσι ο οποίος είχε συμμαχήσει με τον Ογουάιν Γκλύντυρ, ο Πέρσι σκοτώθηκε στην μάχη από ένα βέλος στο πρόσωπο. Ο Θωμάς Πέρσι, 1ος κόμης του Ουόρτσεστερ, ο Σέρ Ριχάρδος Βενάμπλ, και ο Σέρ Ριχάρδος Βερνόν, κρεμάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν και τα κομμένα κεφάλια τους επιδείχθηκαν δημόσια, ο κόμης του Νορθάμπερλαν κατέφυγε στην Σκωτία.

Επανάσταση του αρχιεπισκόπου της Υόρκης Ριχάρδου λε Σκροπ που διηύθυνε μια αποτυχημένη εξέγερση στην βόρεια Αγγλία (1405). Ο Σκροπ και οι υπόλοιποι αρχηγοί της εξέγερσης εκτελέστηκαν. Ο κόμης του Νορθάμπερλαν δραπέτευσε ξανά στην Σκωτία.

Μάχη του Μπράμχαμ Μουρ (1408), ο κόμης του Νορθάμπερλαν επιτέθηκε στην βόρεια Αγγλία μαζί με τους Σκωτσέζους συμμάχους του αλλά ηττήθηκε και σκοτώθηκε στην μάχη.

Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ερρίκου Δ' σημαδεύτηκαν από μια πολύ σοβαρή ασθένεια από την οποία δεχόταν ασταμάτητες επιθέσεις που του είχαν φέρει την παραμόρφωση του δέρματος όπως τον Ιούνιο του 1405, τον Απρίλιο του 1406, τον Ιούνιο του 1408, τον Δεκέμβριο του 1412 και το θανατηφόρο κτύπημα ήρθε τον Μάρτιο του 1413. Δεν έχει εξηγηθεί η φύση αυτής της ασθένειας μερικοί το θεωρούν λέπρα, άλλοι ψωρίαση, [10] οι μεσαιωνικοί χρονικογράφοι λένε ότι η ασθένεια του ήταν θεία τιμωρία για την εκτέλεση του Ριχάρδου του Σκρόπ, αρχιεπισκόπου της Υόρκης (Ιούνιος 1405) ύστερα από το γνωστό αποτυχημένο πραξικόπημα σε βάρος του.

Ο Ολισεντ είχε προβλέψει ότι θα πέθαινε στα Ιεροσόλυμα και όλοι πίστευαν ότι θα πέθαινε κατά την διάρκεια Σταυροφορίας, η προφητεία επαληθεύτηκε όμως με άλλο τρόπο πέθανε στο δωμάτιο των Ιεροσολύμων του αβαείου του Ουέστμινστερ κατά την διάρκεια μιας συνεδρίασης του Κοινοβουλίου.

Σε αντίθεση με τους προηγούμενους βασιλείς ο Ερρίκος Δ' και η δεύτερη σύζυγος του Ιωάννα της Ναβάρρας, βασίλισσα της Αγγλίας δεν τάφηκαν στο αββαείο του Ουέστμινστερ αλλά στον Καθεδρικό ναό του Καντέρμπουρι στην βόρεια πλευρά του κοιμητηρίου του Τρίνιτι δίπλα απο τον βωμό του Θωμά Μπέκετ. Η λατρεία του Μπέκετ ήταν ακόμα πολύ ισχυρή στην εποχή του κάτι που φαίνεται καθαρά στο λογοτεχνικό έργο του Τσώσερ "Οι ιστορίες του Καντέρμπουρι", ο Ερρίκος Δ' φαίνεται οτι είχε ασπαστεί σημαντικά αυτές τις λατρείες. Οι λόγοι της λατρείας του στον Θωμά Μπέκετ δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί αλλά πολλοί το ερμηνεύουν οτι τον χρησιμοποιούσε για πολιτικούς λόγους προκειμένου να μπορέσει να δικαιολογήσειτον σφετερισμό του θρόνου απο τον ξάδελφο του Ριχάρδο Β'. Στην στέψη τυ συγκεκριμένα ο Ερρίκος Δ' χρίστηκε με το λάδι το οποιο είχε χρησιμοποιήσει ο Μπέκετ λίγο πριν την δολοφονία του (1170), το λαδι το είχε πάρει απο τον παππού του Ερρίκο του Λάνκαστερ.

Οι συσχετισμοί του Ερρίκου Δ' με τον Θωμά Μπέκετ φαινονται απο τα ομοιώματα που βρέθηκαν στον τάφο του, οι χρυσοί αετοί που απεικονίζονται στην στέψη του σχετίζονται με τον ίδιο τον Τόμας Μπέκετ, το σώμα του βασιλιά στην εκταφή του 1832 βρέθηκε καλά διατηρημένο σε τέτοιο βαθμό που οι ιστορικοί βεβαιώνουν οτι πρόκειται για την ακριβή προσωπογραφία του.

Ο Ερρίκος ο Ε'. Ο πρώτος Άγγλος βασιλιάς.

Ο Ερρίκος πέθανε το 1413. Ο γιος και διάδοχός του, Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας, κληρονόμησε ένα ειρηνικό, σχετικά, βασίλειο. Την ειρήνη του οποίου διαφέληξαν και οι στρατιωτικές επιτυχίες του.

Την εποχή που γεννήθηκε ο Ερρίκος βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο πρώτος ξάδελφος του πατέρα του Ριχάρδος Β΄ από τον αντίπαλο Οίκο της Υόρκης και την κηδεμονία του ανέλαβε ο παππούς του, Ιωάννης της Γάνδης. Την χρονιά που ο πατέρας του Ερρίκος εξορίστηκε από την Αγγλία από τον ξάδελφο του (1398) ο Ριχάρδος Β΄ πήρε τον μικρό Ερρίκο στην αυλή του και του συμπεριφέρθηκε πολύ ιπποτικά. 

Ο μικρός Ερρίκος συνόδευσε τον θείο του Ριχάρδο σε όλες τις εκστρατείες του, επισκέφτηκαν μαζί το κάστρο του Τριμ την θέση του αρχαίου Ιρλανδικού κοινοβουλίου. Όταν πέθανε ο παππούς του Ιωάννης της Γάνδης και ο πατέρας του ανέτρεψε τον Ριχάρδο Β΄, ο μικρός Ερρίκος κλήθηκε από την Ιρλανδία που βρισκόταν εκείνη την εποχή και ορίστηκε διάδοχος του Αγγλικού θρόνου. 

Ο Ερρίκος Δ΄ μετέτρεψε το δουκάτο της Ουαλίας σε πριγκιπάτο, παραχώρησε τον τίτλο του πρίγκιπα της Ουαλίας στον μικρό Ερρίκο μαζί με τον τίτλο του δούκα του Λάνκαστερ (10 Νοεμβρίου 1399) και έτσι έγινε ο τρίτος κάτοχος του ίδιου τίτλου μέσα στο 1399. Οι υπόλοιποι τίτλοι του μικρού Ερρίκου ήταν : δούκας της Κορνουάλης, κόμης του Τσέστερ και δούκας της Ακουιτανίας.

 Ο μικρός Ερρίκος πέρασε εκείνη την χρονιά στο Πανεπιστήμιο της βασίλισσας στην Οξφόρδη, την φροντίδα του είχε αναλάβει ο θείος του και πρύτανης του Πανεπιστημίου Ερρίκος Μπωφόρ. Την περίοδο (1400 - 1404) ο μικρός Ερρίκος ανέλαβε τα καθήκοντα του υψηλού σερίφη της Κορνουάλης.

Τρία χρόνια αργότερα ο 16χρονος Ερρίκος ανέλαβε την ηγεσία των Αγγλικών δυνάμεων στην Ιρλανδία στον πόλεμο εναντίον του Ογουάιν Γκλύντυρ, πολέμησε στην μάχη του Σρούσμπερυ εναντίον του Χάρρι Χότσπερ (1403). Στην μάχη τραυματίστηκε θανάσιμα από ένα βέλος που δέχτηκε στο κεφάλι, οποιοσδήποτε άλλος στρατιώτης θα είχε πεθάνει ο Ερρίκος γλύτωσε χάρη στις αμέτρητες φροντίδες που δέχτηκε σαν γιος του βασιλιά από τους κορυφαίους γιατρούς της εποχής. Ο βασιλικός γιατρός Ιωάννης Μπράντμορ κατάφερε μετά από μια δύσκολη αλλά πετυχημένη χειρουργική επέμβαση να αφαιρέσει το βέλος από το κεφάλι αλλά έμειναν έντονα σημάδια στο πρόσωπο του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Την περίοδο (1410 - 1411) είχε στα χέρια του τον έλεγχο της χώρας λόγω της κακής υγείας του πατέρα του αλλά όταν ο πατέρας του ανάρρωσε του αφαίρεσε τις εξουσίες και τον απομάκρυνε από το βασιλικό συμβούλιο. 

Η επανάσταση των Ουαλών απασχόλησε τον βασιλιά Ερρίκο Δ΄ ως το 1408, στην συνέχεια με την ασθένεια του βασιλιά η δύναμη του πρίγκηπα αυξήθηκε με την βοήθεια των θείων του Ερρίκου Μποφώρ και Τόμας Μποφώρ νόθων γιων του Ιωάννη της Γάνδης που είχαν νομιμοποιηθεί. Οι δύο αδελφοί Μποφώρ είχαν προτείνει την παραίτηση του βασιλιά και την αντικατάσταση του με τον πρίγκηπα Ερρίκο κάτι που ενόχλησε έντονα τον πατέρα του ο οποίος τον έδιωξε από το βασιλικό συμβούλιο. Πολλοί καταγράφουν το γεγονός της βίαιης νεότητας του Ερρίκου Ε΄ κάτι που καταγράφεται στο αντίστοιχο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, το σημαντικότερο περιστατικό ήταν η σύγκρουση με τον εθνικό δικαστή κάτι που καταγράφεται από τον Σερ Τόμας Έλιοτ (1531).

Το έργο του Σαίξπηρ Φάλσταφφ αναφέρει την πρώιμη φιλία του Ερρίκου με τον Σερ Ιωάννη Όλντκαστλ έναν οπαδό της αίρεσης των Λολλάρδων, σύμφωνα με τις πηγές το παλιότερο όνομα του Φάλσταφφ ήταν Όλντκαστλ. Η φιλία του αυτή καθώς και η σύγκρουση του με τον Θωμά του Αρούντελ αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι δημιούργησαν πολλές ελπίδες στους Λολλάρδους για την επικράτηση τους. Οι ίδιοι συγγραφείς όμως λένε ότι ο Ερρίκος Ε΄ άλλαξε απότομα συμπεριφορά όταν έγινε βασιλιάς.

Ο Ερρίκος Ε΄ στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας στις 9 Απριλίου 1513 στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Η τελετή έγινε κατά την διάρκεια χιονοθύελλας ο λαός παραβρέθηκε παρά την κακοκαιρία αλλά πολλοί προληπτικοί το θεώρησαν κακό σημάδι.[9] Ο Ερρίκος Ε΄ περιγράφεται πολύ ψηλός, αδύνατος με σκούρα μαύρα και κοντά μαλλιά κουρεμένα μέχρι ένα δάκτυλο πάνω από το αυτί και φρεσκοξυρισμένος σε αντίθεση με τις μακριές γενειάδες των τελευταίων προκατόχων του, είχε αδύνατο πρόσωπο, μύτη που προεξείχε και μάτια που έλαμπαν. 

Ο Ερρίκος Ε΄ έδωσε από την αρχή μεγάλη προτεραιότητα στην δημιουργία μιας εθνικής πολιτικής με την ένωση όλων των Άγγλων εναντίον των αντιπάλων τους, χωρίς άλλες εμφύλιες διαμάχες. Συγχώρεσε όλους τους προηγούμενους εχθρούς του, έθαψε ξανά με τιμές τον βασιλιά Ριχάρδο Β΄, αποκατέστησε τον νεαρό Μόρτιμερ και επέστρεψε τους τίτλους, τις τιμές και τα εδάφη σε όλους όσους είχαν αδικηθεί τα τελευταία χρόνια απο τον πατέρα του. Από την άλλη πλευρά στάθηκε πολύ σκληρός σε όλους όσους απειλούσαν να διαταράξουν την ενότητα του βασιλείου του, όπως έγινε με την καταστολή της εξέγερσης των Λολλάρδων τον Ιανουάριο του 1414, σαν αποτέλεσμα θανάτωσε στην πυρά τον παλιό του φίλο Σερ Ιωάννη Όλντκαστλ (1417). 

Την εποχή του σταμάτησαν οι εξεγέρσεις στο εσωτερικό της Αγγλίας με μοναδική εξαίρεση το κίνημα του Σάουθαμπτον στο οποίο μετείχαν ο Ερρίκος Σκρόπ, 3ος βαρόνος του Σκρόπ και ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ παππούς του μελλοντικού βασιλιά Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας. Καθιέρωσε για πρώτη φορά τα Αγγλικά σαν επίσημη γλώσσα του βασιλείου, της βασιλικής αυλής και της προσωπικής του αλληλογραφίας του απο την εποχή της Νορμανδικής κατάκτησης πριν από 350 χρόνια και επι της βασιλείας του δημιουργήθηκε για πρώη φορά μια προσπάθεια για την καλλιέργεια μιας καθαρής Αγγλικής εθνικής συνείδησης.

Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στο εσωτερικό της Αγγλίας ο Ερρίκος Ε΄ στράφηκε σε πόλεμο με την Γαλλία. Οι παλιές εμπορικές διαφορές και η στήριξη των Γάλλων στον Ογουάιν Γκλύντυρ στάθηκαν οι αφορμές για να ξεσπάσει ο πόλεμος. Επίσης, την κατάσταση ώθησαν προς τα εκεί και οι έντονες εμφύλιες διαμάχες στο εσωτερικό της Γαλλίας ανάμεσα στον βασιλιά Κάρολο ΣΤ΄ και τον γιο του, όπως και οι διανοητικές ασθένειες του Γάλλου βασιλιά. Τα παλιά δικαιώματα διεκδίκησης του Γαλλικού στέμματος του Εδουάρδου Γ΄ προπάππου του βασιλιά Ερρίκου Ε΄ ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα στην κοινή γνώμη του Αγγλικού λαού.

Ο Ερρίκος εξέπλευσε για την Γαλλία στις 12 Αυγούστου 1415, στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οι δυνάμεις του πολιόρκησαν και κατέλαβαν το κάστρο του Χαρφλέρ, στην συνέχεια παρά τις προειδοποιήσεις των συμβούλων του προχώρησε για την κατάληψη του Καλαί. 

 Στις 25 Οκτωβρίου 1415 βρέθηκε αντιμέτωπος με τους Γάλλους στις πεδιάδες γύρω από το Αζινκούρ, εκεί αποφάσισε να προχωρήσει σε πόλεμο εναντίον των Γάλλων παρά το ότι υστερούσε σημαντικά σε στρατό και οπλισμό και ο στρατός του ήταν υποσιτισμένος. Οι βαριά οπλισμένοι Γάλλοι παγιδεύτηκαν και πνίγηκαν στην λάσπη λόγω της καταρρακτώδους βροχής που έπεσε στην περιοχή την προηγούμενη νύχτα, οι τοξότες του Ερρίκου παρά τα προβλήματα τους βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να τους αποδεκατίσουν. Ο θρίαμβος του Αζινκούρ ήταν η τρίτη μεγάλη νίκη των Άγγλων απέναντι στους Γάλλους μετά τις μάχες του Κρεκί και του Πουατιέ τον προηγούμενο αιώνα με πρωταγωνιστές τον Εδουάρδο Γ΄ και τον γιο του Εδουάρδο τον μαύρο πρίγκιπα. Τα υπολείμματα του Γαλλικού στρατού επιχείρησαν τότε να ανασυνταχθούν και ο Ερρίκος Ε΄ έδωσε εντολή για την εκτέλεση των Γάλλων ιπποτών αιχμαλώτων. 

Ο Ερρίκος Ε΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς που έσπασε τον κώδικα τιμής μεταξύ των αιχμαλώτων, η διαφύλαξη της ζωής των οποίων ήταν ως τότε ιερό καθήκον για τους Άγγλους βασιλείς. Ο ιστορικός Μπρέτ Τίνγκλει αναφέρει ότι την ασυναίσθητη αυτή ενέργεια ο Ερρίκος έκανε από φόβο μην τυχόν οι Γάλλοι αιχμάλωτοι ιππότες ενωθούν με το τμήμα του Γαλλικού στρατού που ανασυντάχθηκε.

Η νίκη του Αζινκούρ ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για τον Ερρίκο Ε΄ προκειμένου ο Άγγλος βασιλιάς να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του για την κατάκτηση του Γαλλικού στέμματος και να ενώσει τα δύο βασίλεια. Την ίδια ώρα που ο Ερρίκος πραγματοποιούσε ειρηνικές διαπραγματεύσεις μια Γαλλο - Γενουάτικη φρουρά πολιόρκησε το Χαρφλέρ, ο Ερρίκος έστειλε στις 14 Αυγούστου τον αδελφό του Ιωάννη του Λάνκαστερ, την επόμενη μέρα μετά από μια εξαντλητική επτάωρη μάχη ο Γαλλο - Γενουάτικος στόλος ηττήθηκε. Το 1416 ο Ερρίκος υπέγραψε με τον αυτοκράτορα Σιγισμόνδο την Συνθήκη του Καντέρμπουρι, μια σημαντική διπλωματική επιτυχία που τερμάτισε το σχίσμα στην δυτική εκκλησία.

Ακολούθησαν δυο χρόνια έντονης προετοιμασίας μετά την νίκη του Αζινκούρ και ο Ερρίκος ξεκίνησε νέες σκληρές επιθέσεις (1417), κατέκτησε την βόρεια Νορμανδία και στην συνέχεια πολιόρκησε την Ρουέν η οποία βρισκόταν στον δρόμο για το Παρίσι. Η πολιορκία αυτή στάθηκε άλλο ένα μελανό σημείο για τον Ερρίκο μετά από την άσχημη συμπεριφορά που έδειξε στους αιχμαλώτους μετά την μάχη του Αζινκούρ. Οι κάτοικοι υπέφεραν από την πείνα και ήταν ανίκανοι να υπερασπίσουν τα γυναικόπαιδα, παρακάλεσαν τον Ερρίκο να τους ανοίξει τις πύλες να φύγουν ανενόχλητοι, ο Ερρίκος το αρνήθηκε με αποτέλεσμα να πεθάνουν. Ο Ερρίκος εκμεταλλεύτηκε επιδέξια τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στους Γάλλους ανάμεσα στους Βουργούνδιους και τους Αρμανιάκ χωρίς να χαλαρώσει καθόλου την πολεμοχαρή συμπεριφορά του.

Η Ρουέν έπεσε τον Ιανουάριο του 1419, ακολούθησε η τιμωρία των Γάλλων που αντιστάθηκαν, ο Αλέν Μπλανσάρ ο οποίος είχε κρεμάσει Άγγλους αιχμαλώτους έξω από τα τείχη της πόλης εκτελέστηκε και ο επίσκοπος της Ρουέν Ροβέρτος ντε Λιβέ που είχε αφορίσει τον Ερρίκο Ε΄ φυλακίστηκε πέντε χρόνια.

 Τον Αύγουστο του 1419 ο Ερρίκος έφτασε έξω από το Παρίσι, την ίδια στιγμή δολοφονήθηκε ο Ιωάννης ο Ισχυρός από τους ακολούθους του δελφίνου Καρόλου στο Μοντερώ (Σεπτέμβριος 1419). Ο νέος δούκας Φίλιππος της Βουργουνδίας μαζί με τους Γάλλους ακόλουθους του πολέμησε στο πλευρό του Ερρίκου. Μετά από έξι μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων συμφωνήθηκε να παντρευτεί ο Ερρίκος Ε΄ την Αικατερίνη του Βαλουά, κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας και να οριστεί διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. 

Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στον Καθεδρικό ναό του Τρουά, ο γιος τους Ερρίκος γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1421 στο Παλάτι του Γουίνδσωρ. Ο Ερρίκος συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις, κατέλαβε το κάστρο του Μοντερώ, το Μελύν και επέστρεψε στην Αγγλία.

Τον Μάρτιο του 1421 ο αδελφός του βασιλιά Ερρίκου Θωμάς του Κλάρενς έκανε απερίσκεπτα νέα επίθεση στην Αγγλία, γνώρισε μεγάλη συντριβή από της δυνάμεις των Γάλλων και των Σκωτσέζων στην μάχη του Μπωζέ στην οποία σκοτώθηκε και ο ίδιος. Στις 10 Ιουνίου 1421 ο Ερρίκος Ε΄ αποφάσισε να πραγματοποιήσει ο ίδιος νέα εκστρατεία στην Γαλλία για να αποκαταστήσει την καταστροφή που προκλήθηκε από την αποτυχημένη εκστρατεία του αδελφού του. Οι δυνάμεις του Ερρίκου πολιόρκησαν και κατέλαβαν το Ντρο, απελευθέρωσαν την Σαρτρ, τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ξεκίνησαν την πολιορκία της Μω που έπεσε στα χέρια των Άγγλων στις 2 Μαΐου 1422. 

Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε στην συνέχεια αιφνίδια σε ηλικία 35 ετών, πιθανότερος λόγος θανάτου η δυσεντερία που κόλλησε κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Μω. Λίγο πριν τον θάνατο του όρισε αντιβασιλέα και κηδεμόνα του γιου του Ερρίκου ο οποίος ήταν βρέφος μόλις λίγων μηνών τον αδελφό του Ιωάννη του Λάνκαστερ. Ο Ερρίκος δεν πρόλαβε να γίνει βασιλιάς της Γαλλίας αν και ο ασθενής βασιλιάς Κάρολος ΣΤ΄ πέθανε μόλις δυο μήνες μετά από τον ίδιο, ο λόρδος Στιούαρτ Ιωάννης Σούττον μετέφερε την σωρό του στην Αγγλία,  η ταφή του έγινε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στις 7 Νοεμβρίου 1422. Η ταφή του έγινε σύμφωνα με δική του επιθυμία μαζί με τον στενό του φίλο Ριχάρδο Κουρτεναί ο οποίος είχε πεθάνει το 1415, το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε όταν ανοίχτηκε ο τάφος του (1953). Ο Κουρτεναί είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην διακυβέρνηση του βασιλείου ενώ ακούγεται ότι ήταν και ο καθοδηγητής του Ερρίκου. 

(Συνεχίζεται...)