Vicenza Calcio: Όταν για 150 λεπτά βρισκόταν στο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων

Δημήτρης Βαρσάνης


Είναι η 29η Μαΐου του 1997 στο Βένετο της Βορειοανατολικής Ιταλίας. Ο χώρος είναι το Stadio Romeo Menti: το σπίτι της Vicenza Calcio. Η διοργάνωση αφορά το δεύτερο αγώνα του τελικού του Coppa Italia.

Οδεύοντας στα τελευταία λεπτά της παράτασης η Vicenza και η Napoli είναι πάντα στο 1-1 στο σύνολο των δύο αγώνων. Η πιθανότητα των πέναλτι είναι μεγάλη μέχρι που η Vicenza κερδίζει ένα φάουλ λίγο έξω από την περιοχή του πέναλτι της Napoli με μόλις δύο λεπτά να απομένουν. Ένα δυνατό ευθύβολο σουτ αποκρούεται με δυσκολία από τον τερματοφύλακα της Napoli Giuseppe Taglialatela και εκμεταλλεύεται το ριμπάουντ ο Maurizio Rossi, ένας άνδρας που ήταν στον αγωνιστικό χώρο μόνο για δέκα λεπτά. Η Vicenza πήρε το προβάδισμα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Alessandro Iannuzzi, (ειρωνικά ένας άλλος παίκτης που μπήκε ως αλλαγή) σκόραρε για να δώσει στη Vicenza το πρώτο της τρόπαιο στην 95χρονη ιστορία της και μαζί του την ευκαιρία να συμμετάσχει στην Ευρώπη.

Ως ανταμοιβή για την ιστορική της επιτυχία η Vicenza έλαβε την είσοδο στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Η συγκεκριμένη διοργάνωση διεξήχθη πριν από την εισαγωγή του Europa League και ήταν ένα ξεχωριστό τουρνουά κυπέλλου για τις Ευρωπαϊκές ομάδες που κατέκτησαν τα αντίστοιχα εγχώρια κύπελλα. Κάθε γύρος ήταν διπλοί αγώνες νοκ-άουτ μέχρι το μόνο τελικό. Η συμμετοχή σε μια τέτοια διοργάνωση θεωρήθηκε ένα μεγάλο επίτευγμα για ένα κλαμπ που επανήλθε στο Campionato πριν από δύο χρόνια.

Η Vicenza έχει μια περήφανη ιστορία και πέρασε μια περίοδο 20 συνεχόμενων ετών στη Serie A μεταξύ του 1955 και του 1975. Παρήγαγε επίσης μερικά θρυλικά ονόματα στην σκηνή του Ιταλικού ποδοσφαίρου: κυρίως οι νικητές της χρυσής μπάλας Paolo Rossi και Roberto Baggio. Ωστόσο κατά τα μέσα της δεκαετίας του '90 υπό την καθοδήγηση του προπονητή Francesco Guidolin οι Biancorossi διένυαν μια αναδυόμενη περίοδο. Ο Guidolin κατεύθυνε τη Vicenza στην άνοδο της από τη Serie B κατά τη διάρκεια της σεζόν 1994-95 και την επόμενη σεζόν εδραιώθηκε στη Serie A με την ένατη θέση. Εκείνη η πορεία βελτιώθηκε κατά τη δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τους στη Serie A με αποκορύφωμα τον ιστορικό θρίαμβο του Coppa Italia.

Έτσι στις 18 Σεπτεμβρίου του 1997 10.000 οπαδοί ήρθαν στο Stadio Romeo Menti για να παρακολουθήσουν τη Vicenza σε έναν Ευρωπαϊκό αγώνα. Η φιλοξενούμενη ήταν η Πολωνική Legia Warsaw και το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα. Μετά από δέκα λεπτά ο νεοαποκτηθείς Pasquale Luiso έβαλε την ομάδα του στο σκορ μπροστά και ο Gabriele Ambrosetti διπλασίασε τα τέρματα για τη Vicenza ύστερα από 25 λεπτά. Δεν σημειώθηκε άλλο τέρμα και οι Biancorossi ταξίδεψαν στην Πολωνία με δύο γκολ στο τσεπάκι εξασφαλίζοντας τη πρόκριση στον δεύτερο γύρο με μια αξιοπρεπής ισοπαλία (1-1).

Ένα ταξίδι στην Ουκρανία ακολούθησε για τους Βενετούς καθώς αντιμετώπισαν τη Shakhtar Donetsk. Για ακόμα μια φορά η Vicenza πραγματοποίησε ένα άψογο ξεκίνημα καθώς ο Luiso σκόραρε στο πρώτο λεπτό και οι Ιταλοί διπλασίασαν το προβάδισμα όταν ο Massimo Beghetto χτύπησε στο 57’. Η Donetsk μείωσε όμως με τον αγώνα να βρίσκεται στις καθυστερήσεις ο Luiso χτύπησε και πάλι για να εξασφαλίσει τα δύο γκολ διαφορά, αλλά το πιο κρίσιμο τα τρία εκτός έδρας γκολ. Στον αγώνα ρεβάνς ο Pasquale Luiso βρήκε ξανά δίχτυα καθώς η Vicenza έπαιρνε τη νίκη με 2-1 και η Ευρωπαϊκή τους πορεία συνεχιζόταν.

Το να φτάνεις στα προημιτελικά ενός Ευρωπαϊκού τουρνουά μόλις τρία χρόνια αφότου αγωνιζόσουν στη δεύτερη κατηγορία είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα. Απτόητη από τα επιτεύγματά της η Vicenza προοριζόταν να προχωρήσει στα ημιτελικά. Αντιμετωπίζοντας την Ολλανδική Roda JC η πρόκριση ήταν εξασφαλισμένη με απόλυτη ευκολία σε αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια εξαιρετικά μονόπλευρη υπόθεση. Ο Luiso σκόραρε δις στην εμφατική νίκη εκτός έδρας με 4-1. Αυτό το σκορ τελείωσε ουσιαστικά το θέμα πρόκριση και έκανε το δεύτερο αγώνα μια τυπική υπόθεση. Απελευθερωμένη από την πίεση ενός νευρικού δεύτερου αγώνα, η ανωτερότητα της Vicenza επιβεβαιώθηκε με μια άλλη κυρίαρχη εμφάνιση μπροστά στους οπαδούς της. Πέτυχε πέντε γκολ με πέντε διαφορετικούς σκόρερ. Οι άνδρες του Guidolin έτσι ολοκλήρωσαν ένα εκπληκτικό συνολικό σκορ του 9-1.

Αντίπαλος της Vicenza στα ημιτελικά στάθηκε η Αγγλική Chelsea, μια ομάδα γεμάτη με διεθνείς και με μια ισχυρή Ιταλική σύνδεση. Ο προπονητής τους δεν ήταν άλλος από τον πρώην αρχηγό της Juventus Gianluca Vialli και αγωνίζονταν για τους Λονδρέζους πρώην Ιταλοί διεθνείς όπως ο Roberto Di Matteo και ο Gianfranco Zola. Στα χαρτιά υπήρχε μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων όμως όπως λέει και μια παλιά ποδοσφαιρική παροιμία: οι αγώνες δεν κερδίζονται στα χαρτιά.

Σχεδόν 20.000 οπαδοί γέμισαν το Stadio Romeo Menti για να παρακολουθήσουν τους σούπερ σταρ της Chelsea και να αναζητήσουν ακόμα ένα παραμύθι για τη Vicenza. Συμπτωματικά για την χρονιά των Biancorossi ξεκίνησαν πολύ δυναμικά. Παρά τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που διέθετε η αντίπαλος της, η Vicenza επιτέθηκε εξαρχής και ο Ολλανδός τερματοφύλακας της Chelsea Ed De Goey αναγκάστηκε σε μια εξαιρετική επέμβαση στη προσπάθεια του Lamberto Zauli. Μετά από 16 λεπτά όμως η πίεση μίλησε με το Fabio Viviani να περνά μια μπαλιά στο Zauli από τα αριστερά και να πλασάρει το De Goey.

Απίστευτα τα “ψαράκια” από τη Βορειοανατολική Ιταλία προηγούνταν σε έναν Ευρωπαϊκό ημιτελικό. Η Vicenza ήταν οργανωμένη όμως δεν φοβόταν να επιτεθεί και η απογοήτευση άρχισε να εμφανίζεται στους παίκτες της Chelsea, καθώς τόσο ο Frank Lebeouf όσο και ο Roberto Di Matteo έλαβαν κίτρινες κάρτες, πράγμα που σήμαινε ότι ο Di Matteo θα έχανε το δεύτερο ματς.

Μιλώντας μετά από την ήττα του 1-0 ο Vialli είπε: «Κάναμε λίγα λάθη και το πληρώσαμε με μεγάλο κόστος, αλλά δεν πρόκειται να επικρίνω τους παίκτες μου επειδή όλοι δουλεύουμε στο έπακρο. Θα έρθουν τώρα στο Stamford Bridge γνωρίζοντας ότι μόνο με αντεπιθέσεις μπορούν να παίξουν εναντίον μας. "

Δύο εβδομάδες αργότερα ο Guidolin κάθισε στο πάγκο του Stamford Bridge γνωρίζοντας ότι η ομάδα του απείχε μόνο 90 ​​λεπτά από έναν Ευρωπαϊκό τελικό. Μετά από 30 λεπτά αγώνα και ο Pasquale Luiso έκανε το 2-0, συνεχίζοντας μια αξιοσημείωτη πορεία βάζοντας οκτώ τέρματα σε ισάριθμους αγώνες στη διοργάνωση. Η Vicenza είχε στα χέρια της ένα κομβικής σημασίας εκτός έδρας γκολ και έμοιαζε αρκετό για να τη στείλει στο τελικό. Ο πανηγυρισμός του Luiso το έδειξε τόσο πολύ καθώς υπέδειξε και τις τέσσερις κερκίδες να σωπάσουν. Αυτή η πράξη έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα μιας και οι οπαδοί της Chelsea αντέδρασαν με μια δυνατή οχλαγωγία. Παρακινούμενος από αυτό το γεγονός ο Ουρουγουανός Gus Poyet έδωσε πάλι ζωή στους “μπλε” με ένα κοντινό γυριστό.

Η Vicenza είχε ακόμα το πλεονέκτημα στο δεύτερο ημίχρονο με τη Chelsea να χρειάζεται να σκοράρει δύο φορές για να ολοκληρώσει μια συγκλονιστική ανατροπή. Δύο Ιταλοί συνεργάστηκαν για να πετύχουν το κρίσιμο επόμενο γκολ της αναμέτρησης, δυστυχώς όμως για τους οπαδούς της Vicenza άνηκαν στο δυναμικό της Chelsea. Ο Vialli έβγαλε τη σέντρα στο Zola για να σκοράρει με κεφαλιά.

Η Chelsea εν συνεχεία έκανε αλλαγές για να βρει αυτό το τρίτο υπερπολύτιμο γκολ και ο πρώην επιθετικός της Manchester United Mark Hughes μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με 20 λεπτά να απομένουν. Μέσα σε έξι λεπτά άφησε το σημάδι του. Ο τερματοφύλακας της Chelsea De Goey πραγματοποίησε ένα μακρινό βολέ για τον Hughes, ο οποίος κέρδισε πρώτος τη κεφαλιά και έπειτα έκανε τη δική του κίνηση. Αφήνοντας τη μπάλα να αναπηδήσει μία φορά ο Hughes πραγματοποίησε ένα δυνατό αριστερό βολέ στη κάτω δεξιά γωνία του απαρηγόρητου Pierluigi Brivio.

Τώρα ήταν η σειρά της Vicenza να χάσει την ψυχραιμία της καθώς ο μελλοντικός πρωταθλητής της Milan Massimo Ambrosini έλαβε μια κόκκινη κάρτα που σφραγισε αποτελεσματικά τη μοίρα της Ιταλικής ομάδας. Η Chelsea αργότερα σήκωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων χάρη στη νίκη με 1-0 επί της Stuttgart στον τελικό. Σε έντονη αντίθεση η Vicenza ταλαιπωρήθηκε κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης σεζόν και τερμάτισε μόλις ένα βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού της Serie A.

Τα πράγματα δεν έμελλε να είναι τα ίδια για τη Vicenza από τις μέρες του 1998. Ακολούθησε ο υποβιβασμός στη Lega Pro πέρυσι και η προσωρινή πτώχευση της εδώ και ένα μήνα λόγω των δυσβάσταχτων χρεών της. Όμως όσοι είναι αρκετά τυχεροί για να θυμούνται το Κύπελλο Κυπελλούχων θα έχουν πάντα μια ιδιαίτερη ανάμνηση για να κοιτάζουν πίσω νοσταλγικά.