Vinnie Jones: Το "κακοποιό στοιχείο" πριν το Χόλιγουντ

Δημήτρης Βαρσάνης

Bullet tooth Tony, Smasher O'Driscoll, Sphinx, Juggernaut, Killer. Μέσα από την αξιέπαινη κινηματογραφική σταδιοδρομία στην οποία ο Vinnie Jones έσφιξε άψογα μετά την δεκαπενταετής επαγγελματική του ποδοσφαιρική σταδιοδρομία, ο γεννημένος στο Χέρτφορντσαιρ ποδοσφαιριστής έφτασε πιο πρόσφατα να ενσωματώσει το δίκαιο μερίδιο των πολύχρωμων χαρακτήρων στη μεγάλη οθόνη.

Δεδομένου της επιβλητικής κορμοστασιάς του, της εκρηκτικής έκφρασης που συχνά χαράσσεται κάτω από το ανοιχτό φρύδι του και μια κραυγαλέα διάθεση για ξύλο, δεν είναι καθόλου περίεργο που οι σκηνοθέτες ταινιών τον αγάπησαν τόσο που έφεραν το Jones σε μια σύζευξη ογκώδη καταστροφέα, σκληραγωγημένο χούλιγκαν ή κακό χαρακτήρα.

Εξάλλου καθ 'όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 και του '90 σε διάσπαρτα ποδοσφαιρικά γήπεδα σε όλη τη Βρετανία, ο Vinnie Jones έπαιζε αβίαστα εγγενώς τον ίδιο ρόλο. Μόνο αντί να επιβάλει τον όχλο, ο Jones ήταν απασχολημένος με τον μοναδικό του τρόπο να εκτοπίσει τον Paul Gascoigne καθώς κατεύθυνε την “τρελή συμμορία” της Wimbledon στην πιο αξέχαστη περίοδο της στην ιστορία του συλλόγου.

Μια αδιάκοπη μάχη μεταξύ της επιθυμίας να διατηρηθεί η εικόνα του σκληρού ανθρώπου ενώ λαχταρούσε να αναγνωριστεί ως ένας αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος αθλητής, η ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του Vinnie Jones ήταν μια άσκηση μικρής αυτοκαταστροφής. Μπορεί να μην έμοιαζε όμορφη όμως η κληρονομιά της και χάρη σε μια κουλτούρα που έχει χαθεί τώρα στο παρελθόν αξίζει μια δική της θέση πέρα από τις περιπέτειες του μετά την μεταπήδηση του στο Χόλιγουντ.

Οι φευγαλέες ποδοσφαιρικές ημέρες του Vincent Peter Jones μπορεί να έχουν τελειώσει, αφήνοντας πίσω του το ρόλο του παίκτη-προπονητή λίγο πριν από την είσοδο της νέας χιλιετίας στο τελευταίο του κλαμπ (Queens Park Rangers) και μαζί του το άθλημα που αγαπούσε στην ώριμη ηλικία των 34 ετών. Όμως ξεκίνησε μαζί του μιμούμενος τον ήρωα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 Alan Ball στην ατέλειωτη πίσσα του παλιού δημοτικού του σχολείου.

Μια εικόνα αθωότητας στα πέντε του χρόνια αντλώντας δύναμη από ένα περίφημο ζευγάρι άσπρων παπουτσιών που έβαλε το πρώτο του χατ - τρικ. Η πρώτη ανάμνηση στο ποδόσφαιρο που μπορεί να θυμηθεί ήταν αυτή που ο νεαρός Jones ορκίστηκε στον εαυτό του να μην ξεχάσει ποτέ.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά ο Jones πήγαινε στο γήπεδο για να κάνει το ντεμπούτο του στο κλαμπ του Δυτικού Λονδικού Wealdstone FC (παίρνοντας το σαββατοκύριακο ρεπό από την καθημερινή του δουλειά ως εργάτης εργοταξίου) με την οποία θα εξερευνήσει τις γωνίες του ποδοσφαίρου για δύο σεζόν σε ερασιτεχνικό επίπεδο, πριν από την επιβίβαση του για μια θέση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο απίθανο περιβάλλον της Σουηδίας.

Μετά από μια σύντομη περίοδο σττην IFK Holmsund, ο Jones επέστρεψε στην Αγγλία για να υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο και να σφραγίσει μια κίνηση 10.000 λιρών στο σύλλογο με το οποίο σύντομα θα συνδεόταν δίχως αμφιβολία: τη Wimbledon.

Εμπνευσμένος από τον άλλοτε πιο παραγωγικό του νεαρό εαυτό αναφερόμενος πίσω σε εκείνα τα άσπρα παπούτσια του Alan Ball και διοχετεύοντας τις σκοτεινές του μέρες, ο Jones πέτυχε το πρώτο γκολ Wimbledon μόλις στο δεύτερο αγώνα του στη ζωτικής σημασίας νίκη με 1-0 επί της Manchester United. Σύντομα έγινε μια μόνιμη φιγούρα σε ένα ρόστερ της Wimbledon, το οποίο εξακολουθούσε να είναι γεμάτο από μια τεράστια περίοδο πρωτοφανούς επιτυχίας.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια η Wimbledon σκαρφάλωσε τη πυραμίδα του Αγγλικού ποδοσφαίρου από την τέταρτη κατηγορία μέχρι τη πρώτη, αφού είχε επιλεγεί  για να συμμετάσχει στην Football League μόνο εννέα χρόνια νωρίτερα. Η άνοδος του συλλόγου ήταν εμφατική και το 1988 θα λάμβανε άνευ προηγουμένως ανυπέρβλητα τρόπαια στη μορφή της ιστορικής κατάκτησης του FA Cup.

Αφού πάλεψαν για να χαράξουν το δρόμο τους στο τελικό της διοργάνωσης παρακάμπτοντας μεταξύ άλλων και την ομάδα της περιοχής του Jones (Watford) για να παίξουν στο παλιό Wembley με περισσότερους από 98.000 θεατές, η Wimbledon υπέταξε  τη δύναμη και των πρωταθλητών της First Division Liverpool. Σήκωσαν το πολυπόθητο τρόπαιο με τα λασπωμένα και γεμάτα ούλες χέρια τους χάρη στην επικράτηση τους 1-0.

Αυτός ο τελικός θα περιλάμβανε όλα τα πράγματα που η Wimbledon εκείνης της εποχής και ο Jones ταίριαζαν τέλεια σε αυτή την ομάδα: να κολλήσουν με τα “μεγάλα αγόρια” και να παίζουν με τους δικούς του όρους. Αυτό που τελικά κατέστησε τη διακεκριμένη διαφορά εκείνη τη μέρα και αυτό που βοήθησε τον Jones και τους συμπαίκτες του να υπερβούν τη δυναμική του Kenny Dalglish και των συμπαικτών του, είναι το γεγονός ότι το ήθελαν πολύ περισσότερο από τους αντιπάλους τους: «Θέλαμε να γκρεμίσουμε τους τοίχους πριν από αυτό τον αγώνα», θυμάται ο Jones:«Έτσι, ο Gouldy (ο προπονητής της Wimbledon Bobby Gould] μας έδωσε 100 λίρες για να πάμε σε μια παμπ το προηγούμενο βράδυ για να μας ηρεμήσει όλους».

Συγκριτικά η εικόνα που ζωγραφίστηκε από τον John Barnes - ένας από τους αντιπάλους του Jones εκείνη την ημέρα - ήταν εντελώς διαφορετική από τους πιο φιλόδοξους φιναλίστ. "Ο Barnes είπε ότι η μέρα τους κύλησε βαρετά πριν από τον αγώνα έχοντας κάποιες μικρές λογομαχίες, παίζοντας μια παρτίδα χαρτιά και λίγο πινγκ-πονγκ ... Εμείς κρεμόμασταν από τους πολυελαίους σπεύδοντας να πάμε".

Σε αντίθεση με τους περισσότερους που θα χρησιμοποιούσαν αόριστα ένα τέτοιο ρητό για αστεϊσμό, για την Wimbledon το αποκαλούμενο «Η τρελή συμμορία που κρέμεται από τους πολυέλαιους» ήταν απίθανο να είναι απλά μια φράση. Λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι παίκτες όπως ο Vinnie Jones, ο Dennis Wise, ο John Fashanu, ο Mick Hartford ή ο σκόρερ του νικητήριου τέρματος Lawrie Sanchez να γιορτάσουν με ακριβώς αυτό το τρόπο.

Η ιδέα μιας ομάδας να στέλνεται μαζικά σε μια τοπική παμπ από το αφεντικό τους κατά την παραμονή του τελικού του FA Cup μοιάζει γελοία σήμερα, αλλά το ποδόσφαιρο ήταν ένα εντελώς διαφορετικό άθλημα στα τέλη της δεκαετίας του '80. Στο κέντρο του εμφανίζονταν παίκτες όπως ο Vinnie Jones, οι οποίοι σήμερα θα τιμωρούνταν από τους κανονισμούς μέσα σε μια ίντσα λογικότητας και επαγγελματισμού όμως τότε ευημερούσαν.

Έξω από τον αγωνιστικό χώρο αμέτρητοι παίκτες έβρισκαν τη σωτηρία τους σε μια πίτα μετά από κάθε παιχνίδι είτε κέρδιζαν, είτε έχαναν είτε έφερναν ισοπαλία. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο η ράτσα του ποδοσφαίρου έμοιαζε συγκριτικά βάρβαρη, ιδιαίτερα αυτή που ευρέως διαδόθηκε από τον Jones και της “συμμορίας” του, σχεδόν ακατανόητο να παρακολουθήσει κάποιος το 2017.

Οι σκληρές μονομαχίες, οι καρατιές, ακόμα και τα τάκλιν στη μπάλα συναντιούνται με κόκκινες κάρτες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο όμως που έπαιζε ο Jones ανυψώθηκε κατευθείαν από την σχολή σκληρών χτυπημάτων, παρατηρώντας τους διαιτητές να διστάζουν να δώσουν ακόμη και τη κίτρινη κάρτα. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Ο Jones το αγάπησε. Το πειθαρχικό του ρεκόρ - πιθανώς πλαισιωμένο και τοποθετημένο σε μια ντουλάπα όπως ένα τιμητικό μετάλλιο - παρέχει την απόδειξη.

Πέρα από την αποβολή του σε 13 περιπτώσεις σε όλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας ο Jones κρατούσε επί σειρά ετών το ρεκόρ για την πιο γρήγορη κίτρινη σε αγώνα Αγγλικού ποδοσφαίρου, έχοντας προειδοποιηθεί για ένα φάουλ στο Dane Whitehouse σε μια αναμέτρηση για το FA Cup το 1992 ανάμεσα στην ομάδα του Chelsea και τη Sheffield United:"Είμαι πολύ ψηλός, πολύ άγριος και πολύ δυνατός” έγραψε αργότερα ο Jones για την παράδοξη γρήγορη κάρτα του στην αυτοβιογραφία του το 1998.

Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο με την πάροδο των ετών ότι το στυλ παιχνιδιού του Jones οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε ένα μείγμα εμπόλεμης υπερηφάνειας και αυθεντικής πεποίθησης ότι η μάρκα της φυσικότητας ήταν τελικά αβλαβής. Τα “βρώμικα” κόλπα του τα έμαθε από τις δοκιμές του στα κατώτερα πρωταθλήματα, όταν του παρασχέθηκε με μια αδυσώπητη αποφασιστικότητα να αξιοποιήσει την ευκαιρία του στην κορυφή, σε συνδυασμό να τον κάνει αποφασισμένο και κατά καιρούς επικίνδυνο χαρακτήρα.

Προσθέτοντας στο μείγμα μεγάλων χαρακτήρων με τους οποίους μοιράστηκε τα αποδυτήρια της Wimbledon, ο Jones και οι συνεργάτες του στο “έγκλημα” ενορχήστρωσαν έναν τεχνητό αέρα του ανέγγιχτου που εξαπλώθηκε από τις φλόγες του πνεύματος της “τρελής συμμορίας”. Θα παραδέχονταν ότι θα διερευνήσουν όλα τα απαραίτητα μέσα για να κερδίσουν - παρόλο που ένα τέτοιο ήθος θα έβλαπτε τακτικά την ακεραιότητα του αθλήματος - χαζεύοντας χαρούμενα τα πρόσωπα εκείνων που τολμούσαν να σκιάσουν το στυλ τους.

Αυτό φυσικά ανέδειξε την ομάδα και τον σύλλογο σε ευρύτερο πλαίσιο και ενδεχομένως να χαρακτηριστεί ως ένας σημαντικός παράγοντας στις τεράστιες επιτυχίες που έχει πετύχει η Wimbledon στα τέλη της δεκαετίας του ‘80.

Μετά από πολλές αποδοκιμασίες ο Jones θα κουβαλούσε αυτή τη συμπεριφορά εκτός αγωνιστικού χώρου και αυτό θα τον κατεύθυνε τακτικά. Το 1992 μακριά από την αποφυγή των πολλών παρανομιών του προκειμένου να επικεντρωθεί στις πιο επιμελημένες λεπτομέρειες του παιχνιδιού και να αποδείξει ότι είναι λάθος όσοι αμφέβαλαν τις πιο ορθόδοξες ικανότητες του, ο Jones αγκάλιασε ολόψυχα την άγρια ​​πλευρά του και συμφώνησε να παρουσιαστεί στη φιλμογραφία του Football VHS με το όνομα “Οι σκληροί άντρες του ποδοσφαίρου”

"Ο Vinnie Jones είναι προϊόν της εξέλιξης του ποδοσφαιρικού αγώνα στη Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, καθώς η έμφαση μεταβάλλεται σταθερά προς δυνατούς, αθλητικούς και πρωτίστως φυσικούς παίκτες", εξηγεί η αφήγηση του βίντεο καθώς η εικόνα μεταβαίνει στα στατιστικά του. Η εγχώρια καριέρα του Jones σε μια συλλογή φωτογραφιών του σε ένα στάδιο ποδοσφαίρου με μια χούφτα πολλών σορτς των αντιπάλων. "Οι φωτογραφίες του Jones και του αναδυόμενου σούπερ στα της Newcastle United Paul Gascoigne, παρείχαν γραφικά στοιχεία για το εκφοβιστικό στυλ του Vinnie που δείχνει ότι υπάρχουν περισσότεροι τρόποι από έναν να έρθεις αντιμέτωπος με ταλαντούχους αντιπάλους".

Ο Jones εμφανίζεται αμέσως καθισμένος και χαλαρός, ντυμένος με ένα κοστούμι δυσκολεύοντας να αποκρύψει το χαμόγελο καθώς περιγράφει λεπτομερώς το σενάριο που τον οδήγησε στη συμπίεση του ανδρισμού του Gascoigne. Τα σχόλιά του για αυτή τη ιδιαίτερα διάσημη συνάντηση αποδεικνύονται ένα από τα πολλά τμήματα συνεντεύξεων όπου ο Jones συμμερίζεται πρόθυμα συμβουλές για άλλους "σκληρούς άντρες", που έχουν συσχετιστεί ανάμεσα σε αρχειοθετημένα στιγμιότυπα τρομακτικών τάκλιν και μπουνιών στον αγωνιστικό χώρο.

Για την άσχημη κρίση του στην παραγωγή στο Jones επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 20.000 λιρών και του δόθηκε απαγόρευση έξι μηνών εκτός ποδοσφαίρου - εν τέλει με αναστολή για τρία χρόνια - από την FA για το ρόλο του στο να «φέρει το άθλημα σε ανυποληψία». Φυσικά, μια τιμωρία δεν αλλάζει τίποτα στη δημοφιλία του ποδοσφαιριστή ή για τη μακράν παραδειγματική του συμπεριφορά. Δεν ήταν στη φύση του Jones να κολλήσει με τα καθήκοντα καλής θέλησης στο άθλημα. Πήρε τη βία από τις κερκίδες και τη τοποθέτησε στον αγωνιστικό χώρο.

Όμως ενώ πολλές φορές έμοιαζε πρόθυμος στο γήπεδο να κάνει τα πάντα εκτός από το να παίζει, το ποδόσφαιρο παρέμεινε ασύγκριτα αγαπητό στο Jones ο οποίος αναγνώρισε ότι τον έσωσε από τα κακώς κείμενα ενός νεαρού παιδιού. "Υπέγραψα ένα συμβόλαιο με τη Watford όταν ήμουν 12 ετών, αλλά τότε οι γονείς μου χώρισαν και δεν κλώτσησα μπάλα για τρία χρόνια. Αντέδρασα και έφυγα από το σπίτι όμως η επιστροφή στο ποδόσφαιρο με ταξίδεψε. Ήταν η δεύτερη ευκαιρία που χρειαζόμουν. " θυμάται

Πέρα από τη πρώτη του θητεία στη Wimbledon ο Jones πέρασε τις άλλες χρονιές του στη Leeds United - όπου η δέσμευσή του και η ειλικρίνεια του βοήθησαν να γίνει ένας αγαπημένος των οπαδών στο Δυτικό Γιορκσάιρ - στη Sheffield United και στη Chelsea, πριν επιστρέψει για μια παρατεταμένη παραμονή στη Wimbledon και τελειώσει τη καριέρα του στη QPR.

Αν και τα τρόπαια από μόνα τους ή η έλλειψή τους δεν θα πρέπει ποτέ να υπαγορεύουν την υποκειμενική επιτυχία της καριέρας ενός ποδοσφαιριστή, το γεγονός ότι δεν ακολούθησε κανένα τρόπαιο μετά τη κατάκτηση του FA Cup λέει τα πάντα για το όνομα του Jones. Παρά την φαινομενικά ανυπέρβλητη όρεξή του για αναρχική ιδιοτροπία, η ποδοσφαιρική ικανότητα του Jones ήταν εμφανής μόνο στο προπονητή της Ουαλίας Mike Smith ο οποίος τον κάλεσε  το 1994 στα 29 να κάνει τη Διεθνής του σταδιοδρομία και να πραγματοποιήσει το μεγάλο του βήμα στην Εθνική Ουαλίας. Ο Jones - εκτός από την Αγγλία - είχε το δικαίωμα να παίξει για τους “Δράκους” λόγω του παππού του που γεννήθηκε στο Ρούθιν της Βόρειας Ουαλίας.

Αν και ο Jones φόρεσε μόνο εννέα φορές τα κόκκινα της υιοθετημένης χώρας του, η συγκεκριμένη πρόσκληση έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει το Διεθνές ποδόσφαιρο σε μια εποχή που η Αγγλία ήταν πολύ γεμάτη στη θέση του και δεν είχε μάτια για το κακό ξυλοκόπο. Το φλερτ του Jones με το Διεθνές ποδόσφαιρο όχι μόνο υπογράμμισε την ικανότητά του, αλλά οδήγησαν πολλούς στο να αναρωτηθούν τι θα μπορούσε να επιτύχει αν ήταν πρόθυμος και ικανός να περιορίσει την σκληρή και πυροδοτημένη προσωπικότητα του.

Αντικατοπτρίζοντας την προσοχή του μακριά από τις εμφανίσεις του στους “σκληρούς άνδρες του ποδοσφαίρου” και τα άχρηστα πειθαρχικά ζητήματα ίσως να ανακατάταξαν το πακέτο του. Ίσως θα είχε την ευκαιρία να ασκήσει το επάγγελμα του στην Ήπειρο και να δείξει στην υπόλοιπη Ευρώπη ακριβώς αυτό που ήταν ικανός με την μπάλα στα πόδια του και το “μαχαίρι” ανάμεσα στα δόντια του και τελικά να εκπροσωπήσει την Αγγλία και όχι την Ουαλία.

Τέτοιες υποθέσεις όμως υποδεικνύουν το γεγονός ότι αυτές οι πράξεις βοήθησαν τον Jones να φτιάξει το χαρακτήρα που θα ήταν τόσο πρόθυμος να εισαχθεί στη μεγάλη οθόνη και να εξασφαλίσει μια κερδοφόρα και εκπληκτική κινηματογραφική καριέρα. Καθώς ο “ήλιος” βρισκόταν στο λυκόφως της ποδοσφαιρικής του καριέρας το νέο του μονοπάτι άναψε ένα καινούργιο φως στο νέο του σπίτι στο Χόλιγουντ, το οποίο του ταιριάζει περισσότερο από τα παλιά ποδοσφαιρικά στάδια.

Από τη σκοπιά του οπαδού του ποδοσφαίρου, η ποδοσφαιρική καριέρα του Jones, η δραματική άνοδος του, η κατάκτηση του FA Cup και όλα αυτά διαβάζονται σαν ένα παραμύθι με άξιο τέλος. Όμως στη περίπτωση του Jones ο οποίος έπαιξε τον κακοποιό πολύ καλά πριν τον καλέσει το Χόλιγουντ, ήταν απλώς ο πρόλογος της ιστορίας του που συνεχίζει να γράφεται με διαφορετικά κοστούμια.