Δημήτρης Βαρσάνης
Το Sincil Bank έλαβε την περασμένη σεζόν τη συνείδηση των οπαδών του Αγγλικού ποδοσφαίρου, όταν η Lincoln City έφτασε έως τα προημιτελικά του FA Cup επικρατώντας επί της Brighton and Hove Albion, της Oldham Athletic και της Burnley, προτού αποκλειστεί από τη μετέπειτα κυπελλούχο της διοργάνωσης Arsenal.
Τα “διαβολάκια” διαθέτουν μερικές φορές μια ταραχώδη, αν και αξιοσημείωτη 133χρονη ιστορία από τη δημιουργία τους το 1884. Περνώντας 100 χρόνια έως τη σεζόν 1985-86 (μόλις ένα χρόνο μετά την ημέρα της πυρκαγιάς στο Bradford City Stadium που σκότωσε 56 θεατές και 3-4 χρόνια μετά από διαδοχικά φλερτ με την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου) είδε οκτώ ομάδες να παλεύουν για τη παραμονή τους στη τρίτη κατηγορία. Τελικά η Lincoln θα τερμάτιζε στη 21η θέση και θα γνώριζε τον υποβιβασμό.
Δεν υπήρξε καμία πραγματική ανησυχία για την ιεραρχία του συλλόγου διότι το ρόστερ έμεινε σχεδόν ίδιο με την προηγούμενη σεζόν και ώθησε για την άνοδο της - ο προπονητής George Kerr συνέχισε τη δουλειά του - αλλά είναι πιθανό ότι ο εφησυχασμός που παρουσιάστηκε συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην πτώση τους τον επόμενο χρόνο.
Με μια μεγάλη απήχηση για άμεση επιστροφή στην Third Division, ο σύλλογος ξεκίνησε καλά και βρισκόταν ανάμεσα στα πλέι - οφ ανόδου. Ωστόσο μια άθλια κατάσταση αποτελεσμάτων τους έριξε από την έβδομη στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος μέσα σε λίγους μήνες. Ο Kerr αντικαταστάθηκε - πολύ αργότερα από ό, τι θα έπρεπε - από τον Peter Daniel, ο οποίος θα υπηρετούσε ως υπηρεσιακός προπονητής.
Την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 86/87 η Lincoln ταξίδεψε στη Swansea γνωρίζοντας ότι δεν χρειαζόταν μόνο μια νίκη, αλλά και η Torquay United και η Burnley να υποστούν αντίστοιχες ήττες προκειμένου να διατηρήσουν το στάτους τους στις επαγγελματικές κατηγορίες.
Στο Vetch Field, 2.544 θεατές παρακολούθησαν τη Swansea City να κερδίζει με 2-0 και με τη Torquay και τη Burnley να νικάνε στα αντίστοιχα παιχνίδια τους, οι υποστηρικτές της Lincoln γυρνούσαν στο σπίτι γνωρίζοντας ότι αντιμετώπιζαν τη ζωή εκτός της Football League.
Ο σύλλογος στράφηκε στο γνωστό πρόσωπο του Colin Murphy (πρώην προπονητής της Derby, της Stockport και της Southend) ο οποίος επέστρεψε στο σύλλογο για μια δεύτερη θητεία που είχε προηγουμένως αναλάβει την ευθύνη από το 1978 έως το 1985. Ο Murphy περιγράφηκε ως «εκκεντρικός» στις μεθόδους του και έθεσε ως στόχο να προκαλέσει μια ταραχή στα αποδυτήρια. Μια ανακατάταξη ήταν ανάγκη και ο ένας παίκτης μετά τον άλλον περνούσε από τις πόρτες του Sincil Bank για να αφήσουν το σημάδι τους.
Ο Phil Brown και ο John McGinley ήταν μόνο δύο από αυτούς τους παίκτες και σύντομα έφτιαξαν μια συνεργασία που θα έμενε χαραγμένη στη τοπική παράδοση. Ο Brown πέτυχε 16 γκολ στο πρωτάθλημα και ο McGinley 15, καθώς τα “διαβολάκια” πήραν τη πρώτη θέση, μάζεψαν 82 πόντους, έβαλαν 86 τέρματα και προβιβάστηκαν στις επαγγελματικές κατηγορίες ξανά με τη πρώτη προσπάθεια.
Στη συνέχεια ο σύλλογος τέθηκε κάτω από μια διαδοχή προπονητών, συμπεριλαμβανομένου μιας σύντομης θητείας του θρύλου της Leeds United Allan Clarke, οπότε ας πάμε στη σεζόν 1997-98 όταν οι 20 νίκες σε 46 αγώνες έφεραν μια αναπάντεχη άνοδο. Η Third Division (ακόμα τέταρτη κατηγορία) εκείνη τη σεζόν ήταν πολύ σκληρή το λιγότερο. Πέρα από την Notts County και την Macclesfield Town που εξασφάλισαν την πρώτη και την δεύτερη θέση με μια διαφορά 24 και επτά βαθμών αντίστοιχα, οι επόμενες έξι θέσεις καλύφθηκαν σε μόλις έξι πόντους.
Η Lincoln City τερμάτισε πάνω από τις Colchester και Torquay για ένα βαθμό παρά την απώλεια του παίκτη - κλειδιού Gareth Ainsworth που έφυγε από την ομάδα το καλοκαίρι για 500.000 λίρες. Ένας αήττητο σερί 16 αγώνων εξασφάλισε την αυτόματη άνοδο χάρη στη νίκη της εναντίον της Brighton και της Torquay αντίστοιχα επί της Leyton Orient.
Για ακόμα μια φορά ο υποβιβασμός τους έσυρε πίσω στη τέταρτη κατηγορία και το 2002 τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ χειρότερα όταν η ITV Digital κατέρρευσε και με αυτό τα έσοδα των 150.000 λιρών απλά εξατμίστηκαν. Η Lincoln μπήκε σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης τον Απρίλιο εκείνης της σεζόν και το τελευταίο παιχνίδι εναντίον της Rochdale αναμενόταν να είναι ο τελευταίος αγώνας στην ιστορία του συλλόγου. Μαζεύτηκαν 12.000 λίρες από τους οπαδούς εκείνη την ημέρα και γεννήθηκε η εκστρατεία "Save the Imps".
Άρχισαν πολλές πρωτοβουλίες και υποστηρίχθηκαν από τους οπαδούς. οι υψηλότεροι μισθοί που άφησαν τα χρήματα και το μέλλον του συλλόγου ήταν ασφαλή για τουλάχιστον δύο χρόνια. Για να αντικαταστήσουν εκείνους που είχαν απομείνει, μια ποικιλία από μη αγωνιζόμενους και όχι-hopers είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάτι απίστευτο.
Οι άνδρες του Keith Alexander έφτασαν έως το τελικό των play-off στο Millennium Stadium για να πολεμήσουν με τη Bournemouth για μια θέση στη δεύτερη κατηγορία. Παρά τη πολύ καλή τους εμφάνιση ο σύλλογος ηττήθηκε 5-2, αλλά εξακολουθούσαν να ανταμείβονται με μια περιοδεία με το λεωφορείο της Lincoln όταν γύρισαν στο σπίτι τους.
Αυτό που θα ακολουθούσε κατά τη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών θα ήταν μια σειρά υπέρβαση στόχων. Πέντε διαδοχικές παρουσίες στα πλέι - οφ μη καταφέρνοντας να κερδίσει την άνοδο σε καθεμία φορά.
Από τότε το πνεύμα του συλλόγου φαινόταν να έχει σπάσει και για άλλη μια φορά χαιρέτησαν την Football League το 2011 έχοντας γνωρίσει το σύντομο προπονητικό ντεμπούτο του Chris Sutton. Με όλες τις προθέσεις και σκοπούς η Lincoln δεν είχε σκοπό να γυρίσει άμεσα πίσω και πράγματι, δεν το έπραξε. Η 17η θέση στην πρώτη τους χρονιά έβαλαν το τόνο για τα επόμενα χρόνια.
Οι επόμενες τέσσερις χρονιές ακολούθησαν την τάση της μετριότητας (μετριότητα με την ωραιότερη έννοια της λέξης), με τη 16η, 14η, 15η και 13η θέση να αντιπροσωπεύουν ένα αξιοσημείωτο επίπεδο συνέπειας. Μια συνέπεια που μάλιστα παραπέμφθηκε στον αριθμό των τερμάτων που σημειώνονται κάθε χρονιά (66, 60, 62 και 69).
Η περασμένη σεζόν υποτίθεται ότι θα ήταν τίποτα άλλο από μια σταδιακή εξέλιξη, αλλά οπλισμένη με τον τακτικό νου των αδελφών Cowley και μια εισροή νέων ταλέντων - συμπεριλαμβανομένου και του Alex Woodyard - γέμισαν μια σειρά εμφανίσεων που αψηφούσαν συνεχώς τις προσδοκίες.
Το σημείο καμπής της σεζόν ήρθε στις 19 Νοεμβρίου όταν έμεινε δύο γκολ πίσω από το φαβορί της Conference Forest Green Rovers για να γυρίσει εν τέλει το παιχνίδι σε 3-2 χάρη σε δύο τέρματα στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης. Μετά από αυτή τη νίκη η ομάδα φαινόταν σχεδόν αήττητη και ολοκλήρωσε την χρονιά με 99 πόντους, 30 νίκες, εννέα ισοπαλίες και 83 τέρματα στο όνομά της. Μια απίστευτη χρονιά, μια απίστευτη ομάδα και μια απίστευτη ιστορία.
Οι συγκεκριμένες απίστευτες ομάδες ζουν για να πολεμήσουν στη League Two και ελπίζουμε για αυτούς, να συνεχίσουν να ανεβαίνουν στη σκάλα του πρωταθλήματος. Ο Sean Raggett ήταν το μόνο αστέρι τους που άφησε το Sincil Bank - υπέγραψε στη Norwich City - αλλά επέστρεψε ως δανεικός αυτή τη σεζόν. Ο Woodyard επέκτεινε το συμβόλαιο του παρά τη γενναιόδωρη προσφορά της Aston Villa.
Παρά την εντυπωσιακή τους επιστροφή στη Football League οι αδερφοί Cowley κατάφεραν να κρατήσουν την ομάδα γειωμένη έως τώρα και με έξι αγωνιστικές να απομένουν για να ολοκληρωθεί η σεζόν, η City βρίσκεται στην έκτη θέση και μέσα στη ζώνη των πλέι - οφ προβιβασμού.
Αναμφισβήτητα οι οπαδοί και το διοικητικό συμβούλιο είναι ευτυχισμένοι μόνο και μόνο που αποχαιρέτησαν τα ερασιτεχνικά επίπεδα, αλλά δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ, θέλουν να συνεχίσουν να πιέζουν για να φτάσουν στο μέτρο του δυνατού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου