Είναι γνωστό ότι ο δημόσιος τομέας, διεθνως, είναι ο πιό αρτηριοσκληρωτικός οργανισμος. Το δημόσιο είναι ένας οrγανισμός ο οποίος δύσκολα δέχεται αλλαγές και ακόμα δυσκολότερα τις υιοθετεί και τις ακολουθεί. Ο στρατός, ώς τμήμα αυτού του οργανισμού δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το περιστατικό του πολεμικού παιγνίου «Millennium Challenge 2002».
Το συγκεκριμένο πολεμικό παίγνιο έλαβε χώρα στις Η.Π.Α απο τις 24 Ιουλίου έως τις 15 Αυγούστου του 2002. Κόστισε στο αμερικανικό δημόσιο περίπου 250 εκ. δολάρια και ήταν η πρώτη γενική άσκηση που θα χρησιμοποιούνταν αυτά που σήμερα αναφέρονται ως δικτυοκεντρικός-διακλαδικός τρόπος μάχης. Οι αντίπαλοι ήταν δύο. Οι Αμερικανοί που ήταν η μπλέ ομάδα και οι κόκκινοι οι οποίοι ήταν πιθανότατα οι Ιρανοί (στο παίγνιο αναφέρονταν ως μια άγνωστη εχθρική ασιατική μεγάλη χώρα).
Αρχηγός της αντιαμερικανικής δύναμης ήταν ένας απόστρατος στρατηγός των Πεζοναυτών, ο υποστράτηγος Paul K. Van Riper. Βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ και της επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου, κατανόησε τις αδυναμίες του στρατού που του δόθηκε και εφαρμόζοντας τα διδάγματα των επιχειρήσεων των οποίων πήρε μέρος, εφάρμοσε ασύμμετρη λογική κατά των δυνάμεων των «μπλέ». Οι «ιρανικές» δυνάμεις έλαβαν τελεσίγραφο από τον αμερικανικό στρατό το οποίο απαιτούσε απάντηση εντός 24 ωρών για παράδοση.
Οι Ιρανοί του Van Riper προσέγγισαν τον αμερικανικό στόλο χρησιμοποιώντας ένα στόλο μικρών σκαφών για να εντοπίσουν τη θέση του εχθρού. Οι Ιρανοί χτύπησαν πρώτοι εξαπολύοντας ομοβροντία πυραύλων κρουζ παρακάμπτοντας τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες των Αμερικανών και καταστρέφοντας δεκαέξι πολεμικά πλοία τους, συμπεριλαμβανομένου ενός αεροπλανοφόρου.
Σε πραγματικές συνθήκες μάχης το αμερικανικό ναυτικό θα έχανε 20.000 άτομα προσωπικό. Αμέσως μετά την επίθεση σοκ, ο Viper έστειλε μια μικρή αρμάδα από μικρά σκάφη εξοπλισμένα με συμβατικά όπλα αλλά και σκάφη αυτοκτονίας τα οποία δεν μπορούσαν να εντοπιστούν από τα υπερσύγχρονα συστήματα των Αμερικανών. Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστούν περισσότερα πλοία.
Ο Van Riper επανέφερε τακτικές που η σύγχρονη στρατιωτική τέχνη έχει εγκαταλείψει λόγω προχωρημένης τεχνολογίας. Για παράδειγμα χρησιμοποίησε μοτοσικλετιστές για να μεταφέρουν τις διαταγές στις μονάδες και έδωσε εντολή να στέλνουν σήματα με φώτα από τους μιναρέδες των τζαμιών, όπως και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την απογείωση των αεροπλάνων. Με αυτό τον τρόπο δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει τις ραδιοεπικοινωνίες όπως ανέμεναν οι Αμερικανοί.
Κανονικά, η άσκηση θα τέλειωνε σε αυτο περίπου το σημείο, με τους μπλέ να υποχωρούν, οι κόκκινοι να γίνονται κύριοι του πεδίου της μάχης και τους Αμερικανούς να αρχίζουν να αναλογίζονται το πώς θα διορθώσουν τα σφάλματα που φάνηκαν απο την άσκηση. Στην πραγματικότητα, οι υπεύθυνοι της άσκησης έκαναν «restart», σαν ένας κακομαθημένο παιδάκι που παίζει βιντεοπαιχνίδι. Επαναπροσδιόρισαν τους κανόνες του παιγνίου και υποχρέωσαν το Αμερικανό απόστρατο στρατηγό να ακολουθήσει μια στατική στρατηγική που στόχο είχε την νίκη των μπλέ (πχ να «ανοίξει» τα ραντάρ των αντιαεροπορικών πυράλων, να μην χτυπηθούν τα πλοία των μπλε)
Τότε ο «Ιρανός» στρατηγός εξοργισμένος παραιτήθηκε διότι αντιλαμβανόταν ότι η θερμοκέφαλη διοίκηση δεν ήταν διατεθειμένη να παραδεχτεί ότι μπορεί να ηττηθεί ο υπερσύγχρονος στρατός της από πρωτόγονα μέσα. Ο Van Riper δήλωσε αργότερα ότι η αμερικανική διοίκηση έκανε ακριβώς το ίδιο λάθος πριν το Βιετνάμ, όταν ήταν υπουργός Άμυνας ο Ρόμπερτ Μακναμάρα: πίστευε στο αήττητο του αμερικανικού στρατού και γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να το προασπίσει. Αλλάζοντας ακόμα και τους κανόνες του παιχνιδιού αυθαίρετα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου