Παναμάς: Πώς ξεπέρασε την απόγνωση του παρελθόντος για να συναντήσει τη δόξα στα τελικά του Παγκοσμίου κυπέλλου

Δημήτρης Βαρσάνης



Να δοκιμάσεις το γλυκό πρέπει πρώτα να έχεις αντιμετωπίσει τον πόνο. Η χαρά της τελικής επίτευξης των στόχων σου κάνει το απόλυτο επίτευγμα ακόμα πιο ικανοποιητικό. Όταν τα όνειρα θρυμματίζονται και ως ομάδα σκύβεις και μαζεύεις τα κομμάτια και τολμάς να ονειρευτείς ξανά, οι δυσκολίες του παρελθόντος μπορεί είτε να σε κρατήσουν πίσω είτε να σε εμπνεύσουν.

Ο Παναμάς ασχολήθηκε και με τις δύο πλευρές της τύχης τα τελευταία χρόνια. Η χαρά να φθάσει στο παρθενικό της Παγκόσμιο Κύπελλο στη Ρωσία το 2018 αντιπαραβάλλεται απότομα με την ερήμωση που αισθάνθηκε μόλις τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Στη συνέχεια μετά από μια μακρά, σκληρή προκριματική διαδικασία, μια θέση στα πρώτα της τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία το 2014 χάθηκε μέσα από τα χέρια της.

Η ατμόσφαιρα στο Estadio Rommel Fernández στην Πόλη του Παναμά για τη τελευταία αγωνιστική των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 ήταν γεμάτο με ένταση και συγκίνηση το συνόρευε η απελπισία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες - η καλύτερη ομάδα στο CONCACAF εκείνη την εποχή - είχαν ήδη προκριθεί. Η ελπίδα στον Παναμά προέκυπτε από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα τη τελευταία αγωνιστική.

Το επιπλέον κίνητρο για τους Αμερικανούς να το καταστήσουν πιο εύκολο για το Παναμά είναι ότι θα έπαιρνε τη μοναδική θέση των πλέι-οφ, ενώ το Μεξικό - οι πολυετείς αντίπαλοι των ΗΠΑ - θα αποκλείονταν εντελώς. Σίγουρα οι Αμερικανοί θα έβλεπαν με ευχαρίστηση τους αιώνιους τους αντιπάλους να μένουν έξω (;). Ή έτσι επιθυμούσαν οι Παναμέοι.

Για ένα έθνος που ιστορικά έχει ασχοληθεί πολύ περισσότερο με το μπέιζμπολ, το μπάσκετ και το ράγκμπι, χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνει ο Παναμάς ανταγωνιστικός στο πιο δημοφιλές σπορ του κόσμου. Μπαίνοντας στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά το 1978, ο Παναμάς άρχισε να αφήνει ένα σημάδι μόνο μετά την αλλαγή του αιώνα.

Πρώτα υπήρξε η παρθενική εμφάνιση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Under 20 το 2003, αν και τελείωσε απογοητευτικά με τρεις ισάριθμες ήττες στη φάση των ομίλων. Όμως καθώς ορισμένοι από εκείνη την ομάδα προχώρησαν στις ανώτερες βαθμίδες, προέκυψαν τα πρώτα σημάδια της σημαντικής τους προόδου. Μόλις δύο χρόνια αργότερα στο Gold Cup του 2005 ο Παναμάς έφτασε προς έκπληξη όλων στον τελικό της διοργάνωσης, μόνο για να γνωρίσει την ήττα από τις Ηνωμένες Πολιτείες στα πέναλτι.

Υπήρξαν σημάδια βελτίωσης σε επίπεδο Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς ο Παναμάς έφτασε στο τελικό γύρο για το τουρνουά του 2006. Οι Canaleros προχωρούσαν σε ολοένα και υψηλότερα επίπεδα όμως η καμπύλη μάθησης στάθηκε απότομη. Σε εκείνο το τελικό γύρο ο Παναμάς μάζεψε μόλις δύο πόντους από τους 10 αγώνες για να τερματίσει τελευταίος. Στη συνέχεια μετά από τόσο μεγάλη πρόοδο, ήρθε μια καταστροφική εκστρατεία του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2010 στην οποία ο Παναμάς αποκλείστηκε από το δεύτερο γύρο από το Ελ Σαλβαδόρ και έμεινε έξω πολύ πριν τα πράγματα αρχίσουν να παίρνουν σοβαρή τροπή.

Παρ 'όλα αυτά η γενική τάση βελτίωσης συνέχισε να αυξάνεται ταχύτατα. Το 2007 έφτασαν στον τελικό του Copa Cetroamericana και δύο χρόνια αργότερα, κατέκτησαν το θεσμό νικώντας τη Costa Rica στα πέναλτι στο τελικό. Σε επίπεδο Gold Cup κατέγραψε δύο πορείες έως τα ημιτελικά το 2011 και το 2015 και μια συμμετοχή σε ένα τελικό το 2013. Ο Παναμάς προοριζόταν ηδη για πολύ μεγάλα πράγματα. Σύμφωνα με τα στάνταρ τους, όλα αυτά ισοδυναμούσαν με μια πρωτοφανή επιτυχία.

Μέσα σε πολλά από αυτά τα σκαμπανεβάσματα με την Εθνική ομάδα, ο Luis Tejada ήταν το ανερχόμενο αστέρι της αναμφισβήτητα καλύτερης ομάδας που έβγαλε ποτέ ο Παναμάς. Σε μια πολυταξιδεμένη συλλογική σταδιοδρομία ο Tejada αγωνίστηκε στη γειτονική Κολομβία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενώ υπήρξαν επίσης θητείες στο Μεξικό, στο Περού και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και στον Παναμά.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο σε όλη τη σταδιοδρομία του, είναι ότι ποτέ δεν έχει εγκατασταθεί πραγματικά. Δεν προέκυψαν παρατεταμένες περιπέτειες με κανένα από τα πολυάριθμα κλαμπ του. Καμία συνεχιζόμενη επιτυχία. Πουθενά δεν μπορούσε να πει ότι είναι στο σπίτι του. Και όμως κάθε φορά που έβαζε τη κόκκινη φανέλα του Παναμά, ο Tejada έπαιρνε δύναμη

Εκπροσωπώντας το έθνος του ο Tejada βρήκε το αληθινό του σπίτι και τα υψηλότερα στάνταρ της καριέρας του. Έχοντας κάνει το Διεθνές του ντεμπούτο το 2001 σε μια λευκή ισοπαλία με το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο σε ηλικία 20 ετών, ο Tejada όχι μόνο έγινε ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στη χώρα του (104) αλλά επίσης και ο πρώτος σκόρερ με 43 τέρματα, λίγο μπροστά από άλλο έναν ποδοσφαιριστή της παλιάς φρουράς: το Blas Pérez.

Ακόμα έλαβε το βραβείο του πιο πολύτιμου ποδοσφαιριστή στο Gold Cup του 2005, αν και το συγκεκριμένο τουρνουά ολοκληρώθηκε με απογοήτευση για το Tejada καθώς έχασε το πιο αποφασιστικό πέναλτι με τις ΗΠΑ στον τελικό.

2014

Ο Tejada ήταν το επίκεντρο της επίθεσης του Παναμά μέσα από τη μεγάλη επιτυχία τους, και παρέμεινε έτσι καθώς ξεκίνησαν τα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Έχοντας πετύχει τόσα πολλά τα προηγούμενα χρόνια, οι ελπίδες κρίθηκαν υψηλές στον Παναμά ότι αυτή θα είναι τελικά η ευκαιρία που οι Canaleros θα κάνουν το τελικό βήμα προς την παγκόσμια σκηνή. Οδεύοντας στο τελευταίο και ήσσονος σημασίας αγώνα, ο Tejada πέτυχε έξι τέρματα στα προκριματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Πράγματι, οι δαπανηρές λευκές ισοπαλίες με την Τζαμάικα και το ταλαιπωρημένο Μεξικό άφησαν τον Παναμά να πέφτει από τη κούρσα. Προχωρώντας στη τελευταία αγωνιστική ο Παναμάς βρισκόταν στην πέμπτη θέση μπροστά από την αποφασιστική σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η θέση τους θα μπορούσε να είναι πιο ευνοϊκή αν δεν έχαναν ένα βαθμό μέσα από τα χέρια τους στην Αζτέκα και στο Μεξικό στο προηγούμενο αγώνα τους.

Ο Tejada είχε ισοφαρίσει με ένα εκπληκτικό σουτ για να δώσει στο Παναμά ένα ζωτικό βαθμό ενάντια στους άμεσους αντιπάλους τους για μια θέση στα πλέι - οφ. Ωστόσο λίγα λεπτά πριν από το τέλος ένα τρομερό φάουλ από τον Raúl Jiménez χάρισε στο Μεξικό - που συνάντησε τα σκούρα στο μεγαλύτερο μέρος των προκριματικών - μια κομβική νίκη.

Μέσα από μια έντονη και καυτή ατμόσφαιρα, ο Παναμάς καλωσόρισε τους Αμερικανούς με ένα βαθμό επείγουσας ανάγκης και εστίασης που έλειπε από τις ΗΠΑ ασφαλώς κατά το πρώτο ημίχρονο. Ανταμείφθηκε κατάλληλα λίγο πριν από τη συμπλήρωση μισής ώρας χάρη στο τέρμα Gabriel Torres. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να ισοφαρίσουν στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά λίγο αργότερα ένα γκολ για την Κόστα Ρίκα εναντίον του Μεξικού σήμαινε ότι ο Παναμάς απείχε ένα βήμα από το να αφήσει έξω μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της CONCACAF και να λάβει αυτός μέρος στα πλέι - οφ για μια θέση στα τελικά της διοργάνωσης.

Καθώς τα λεπτά περνούσαν και η μια ευκαιρία διαδέχονταν η μια την άλλη, η πίεση από τον Παναμά γινόταν όλο και πιο ξέφρενη. Όταν ο Roberto Chen πραγματοποίησε μια χαμηλή σέντρα από τα δεξιά και έμοιαζε πολύ εύκολη για Αμερικανό τερματοφύλακα Brad Guzan, έμειναν μόνο επτά λεπτά για το τέλος του αγώνα και των προκριματικών.

Ο Guzan προσπάθησε να διώξει μακριά τη μπάλα όμως η απομάκρυνση του την έστειλε κατευθείαν στο Tejada. Ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Παναμά δεν χρειάστηκε δύο φορές να το σκεφτεί. Έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα και ένα ολόκληρο Εθνικό στάδιο στο παραλήρημα. Ο Παναμάς απείχε επτά λεπτά από τα πλέι-οφ και το Μεξικό έμενε έξω.

Η ένταση έγινε σχεδόν αφόρητη. Εκεί που είχε επικεντρωθεί νωρίτερα και τώρα βρισκόταν στο χείλος της ιστορίας, ο Παναμάς φάνηκε ξαφνικά να παραλυεί από τα νεύρα, επιτρέποντας στις ΗΠΑ να ανέβουν και να πιέσουν. Ενενήντα λεπτά πέρασαν και το προβάδισμα του Παναμά παρέμεινε όμως το δράμα δεν τελείωσε. Υπήρχε μια σκληρή συστροφή στα όνειρα ενός έθνους.

Περίπου 90 δευτερόλεπτα από το τέλος των καθυστερήσεων ο Brad Davis πραγματοποίησε μια μπαλιά στην άμυνα του Παναμά, όπου ο Graham Zusi με μια κυνική κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στην αριστερή πλευρά του Παναμά. Εκεί όπου το στάδιο ήταν γεμάτο θόρυβο και οχλαγωγία, τώρα σταμάτησε από μια κοσμική σιωπή. Οι παίκτες κοιτάζονταν μεταξύ τους έκπληκτοι και το κοινό τους αντίκρυζε με ένα βλέμμα που δεν το πίστευαν. Ο Aron Johansson πρόσθεσε άλλο ένα τέρμα για την Αμερική δύο λεπτά αργότερα, καθώς ο Παναμάς αναζήτησε απεγνωσμένα ένα νικητήριο τέρμα στο τέλος, το οποίο έμοιαζε απίστευτα σκληρό.

Αυτό που φαινόταν τόσο κοντά λίγο πριν, πλέον έμοιαζε τόσο μακριά και μόνο η ερήμωση και η απελπισία παρέμειναν. Όταν ακούστηκε για τελευταία φορά το σφύριγμα του διαιτητή στο Παναμά, τα δάκρυα άρχισαν να ρέουν ελεύθερα. Ενώ μερικοί από τους παίκτες βρίσκονταν πεσμένοι στο χλοοτάπητα, άλλοι άφησαν τη σκηνή μέσα σε πλημμύρες δακρύων. Το όνειρο του για ένα πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν εκεί, περιμένοντας τον Παναμά. Όμως καθώς πλησίασαν να το πιάσουν σε μια στιγμή έφυγε. Τόσο γρήγορα οι ελπίδες και τα όνειρα μπορούν να θρυμματιστούν και να γίνουν σκόνη.

Η απογοήτευση μπορεί να καθυστερήσει. Τα δεσμά του παρελθόντος μπορεί να βαρύνουν τόσο τα άτομα όσο και την ομάδα. Ίσως να είναι ένα κολοσσιαίο βάρος που πρέπει να φέρει κανείς.

2018

Παράλληλα με το Tejada σε εκείνες τις πιο σκληρές στιγμές για την εθνική ομάδα, ο Román Torres, ένας τραχύς, γιγαντιαίος κεντρικός αμυντικός ήταν ένας άλλος από τους στυλοβάτες του Παναμά, έχοντας εμφανιστεί αρχικά για τη χώρα του το 2005. Όπως και ο Tejada, ποτέ δεν εγκαταστάθηκε μακροπρόθεσμα σε ένα κλαμπ.

Ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του το έχει περάσει στην Κολομβία, κυρίως με την κορυφαία ομάδα της La Equidad. Ωστόσο ο χρόνος του κρίθηκε απογοητευτικός, με τρεις δανεισμούς αλλού στην Κολομβία να φέρνει κάθε αίσθηση της πραγματικής ανωνυμίας. Μια κίνηση στους Seattle Sounders το 2015 οδήγησε στη πιο μακρά περίοδο του σε ένα μέρος και έχει γίνει βασικός και αναντικατάστατος για την ομάδα της Major League Soccer.

Όμως όπως και στη περίπτωση του Tejada, το αποκορύφωμα του Torres ήταν πάντα η εθνική ομάδα. Με τα χρώματα των Canaleros, δεν υπήρξαν ποτέ ερωτήματα σχετικά με το αν ανήκει ο Torres. Είναι μέλος της μεγαλύτερης γενιάς των Παναμέζων ποδοσφαιριστών και έχει γίνει βασικός μέσα στα χρόνια της ελπίδας και δακρύων.

Ως έφηβος ο Torres άρχισε ως επιθετικός παίζοντας μέσα στη φτώχεια και την κακομεταχείριση μιας παραγκούπολης του Παναμά. Σε ηλικία 15 ετών απέδωσε αρκετά καλά για να λάβει μια ευκαιρία σε ένα στρατόπεδο δοκιμών για την Εθνική ομάδα Under 17, και ο ίδιος ο Torres πήρε μια γρήγορη απόφαση που θα άλλαζε τη ζωή του. Ένας από τους προπονητές ενώ χώριζε τους 200 αισιόδοξους νέους σε ομάδες θέσεων για τις δοκιμασίες, ζήτησε από όλους τους εμπλεκόμενους να σηκώσουν τα χέρια τους.

Πολλά χέρια σηκώθηκαν με μια επακόλουθη έκκληση για αμυντικούς να είναι σαφώς λιγότερο αγαπητή. Ο Torres πήρε μια γρήγορη απόφαση για να γίνει αμυντικός, βλέποντας το ως μια πολύ πιο εύκολη διαδρομή προς την κορυφή σε ένα σημαντικά μικρότερο ανταγωνισμό. Ήταν μια επιλογή που θα τον δει να γίνει επαγγελματίας και να εξελιχθεί σε στυλοβάτη της Εθνικής Ανδρών. Με τα χρόνια έχει κερδίσει τη φήμη του ως ένας σκληρός, ασυμβίβαστος αμυντικός, εξουδετερώνοντας τους αντιπάλους του με βίαιη δύναμη.

Τα εφηβικά του χρόνια ως επιθετικός ίσως είχαν κάποια σχέση με το γεγονός ότι τα δύο πιο γνωστά περιστατικά στην καριέρα του τον περιλάμβαναν να βάζει την μπάλα στα δίχτυα του αντιπάλου και όχι να σταματά τον αντίπαλο να τη βάζει στα δικά του. Το πρώτο ήρθε στο τελικό του MLS Cup το 2016, όπου πέτυχε το έβδομο πέναλτι των Sounders σε μια επική διαδικασία απέναντι στο Toronto για να δώσει τον πρώτο τίτλο του MLS στην ομάδα του. Το δεύτερο έφερε την ιστορία για την Εθνική του ομάδα.

Οδεύοντας στη τελευταία αγωνιστική των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 στη Ρωσία, ο Παναμάς βρισκόταν εκεί που ήταν σε όλη τη διάρκεια των προκριματικών: εκτός θέσεων απευθείας πρόκρισης. Έχοντας ηττηθεί με το βαρύ 4-0 στον προτελευταίο αγώνα στο Ορλάντο από μια αχαλίνωτη και αδίστακτη ΗΠΑ, φαινόταν ότι τα πλέι-οφ θα ήταν τα καλύτερα που μπορούσαν να ελπίζουν.

Για να εξασφαλίσουν τη τελευταία θέση που δίνει απευθείας πρόκριση δεν θα χρειαζόταν μόνο να νικήσουν την Κόστα Ρίκα στην έδρα τους, αλλά και μια χάρη από την χειρότερη ομάδα στον όμιλο. Με τις Ηνωμένες Πολιτείες να είναι στο χείλος της πρόκρισης, σίγουρα το Τρινιντάντ και Τομπάγκο δεν ήταν σε θέση να παράσχει τη βοήθεια που χρειάζονταν...ή μήπως όχι;

Ενώ τα νέα του ημιχρόνου από τη Couva στο Τρινιντάντ ήταν εκπληκτικά θετικά για τον Παναμά, με το Τρινιντάντ και Τομπάγκο να προηγείται με δύο γκολ ενάντια σε μια ληθαργική και φαινομενικά εφησυχαστική ΗΠΑ, αν και εκείνη τη στιγμή για τον Παναμά δεν μετρούσε πολύ. Οι Canaleros έχαναν από την Κόστα Ρίκα, αφήνοντας τους να κάθονται στην οικεία πέμπτη θέση με τα πράγματα να μένουν ίδια.

Στη συνέχεια ήρθε η πιο αμφιλεγόμενη στιγμή της τελευταίας αγωνιστικής των προκριματικών, καθώς ο διαιτητής από τη Γουατεμάλα Walter López ήταν ο μόνος που είδε να περνά η μπάλα τη γραμμή κόντρα στη Κόστα Ρίκα ύστερα από ένα κόρνερ. Σε τέτοιες στιγμές ο κόσμος μπορεί να γυρίσει τη πλάτη. Το χέρι της μοίρας είναι άκαμπτο και η κατεύθυνση του πεπρωμένου συχνά καθορίζεται από τέτοιου είδους γεγονότα. Και ενώ οι ΗΠΑ τα βρήκαν σκούρα να γυρίσουν το ματς ενάντια στο Τρινιντάντ, ο Παναμάς άρπαξε την “καλοτυχία” του και το εκμεταλλεύτηκε.

Έπειτα ανέβηκαν όλοι μπροστά αναζητώντας το νικητήριο τέρμα που θα τους χάριζε τη πρόκριση και - όπως και τέσσερα χρόνια νωρίτερα - όλα θα κρίνονταν στις τελευταίες ξέφρενες στιγμές. Με δύο λεπτά να απομένουν για το τέλος, το σκορ παρέμεινε στο 1-1. Κάτι που σήμαινε ότι η επικείμενη ήττα των ΗΠΑ στο Τρινιντάντ θα πήγαινε στα πλέι - οφ Αμερικανούς με την Ονδούρα να περνάει απευθείας. Όμως καθώς ο Παναμάς γνωρίζει το κόστος του, την τελευταία στιγμή τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν δραστικά.

Ο Torres έχοντας εγκαταλείψει την αμυντική του αποστολή, έχασε τον εαυτό του για να βγει μπροστά αφήνοντας την αμυντική αποστολή του και να βρίσκεται αντιμέτωπος κόντρα σε έναν αμυντικό της Κόστα Ρίκα. Πέρασε από μπροστά του και με ένα κυνικό σουτ από τα δεξιά οδήγησε το γήπεδο σε πλήρη έκσταση καθώς η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα. Ο Torres έτρεξε προς τις κερκίδες πετώντας τη φανέλα του, ενώ οι οπαδοί γύρω του ξεσπούσαν σε δάκρυα πριν αγκαλιαστεί από τους συμπαίκτες του.

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα κάθονταν στην ίδια θέση μόνο να γίνουν τελείως λάθος τα πράγματα στις καθυστερήσεις. Οι παίκτες - σε μεγάλο βαθμό ακόμα οι ίδιοι - το ξεπέρασαν όντας πληγωμένοι όμως παράλληλα και ισχυροί. Οι πληγές του παρελθόντος αποτέλεσαν προειδοποίηση και έμπνευση για το παρόν. Ο Παναμάς δεν θα του άφηνε να του ξεφύγει ξανά μια τέτοια ευκαιρία

Το τελευταίο σφύριγμα αμέσως μετά έφερε μαζί του ανακούφιση και ευχαρίστηση σε ίση κλίμακα και είδε τους οπαδούς μαζί με το Torres να πανηγυρίζουν σαν τρελοί στον αγωνιστικό χώρο. Αυτή η νίκη στο τέλος είδε τον Παναμά να πετάει όχι μόνο εκτός συνέχειας τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και την Ονδούρα να κλέβει τη θέση των πλέι - οφ στη διαφορά τερμάτων. Και υπήρχε σίγουρα κάποια αίσθηση γλυκιάς ικανοποίησης που έπαιξε ρόλο στον αποκλεισμό των ΗΠΑ μετά τα γεγονότα τέσσερα χρόνια πριν και τους δύο χαμένους τελικούς στο Gold.

Για τον Torres δεν ήταν μόνο αυτό το τέρμα του κρίσιμο στην εκστρατεία (το ίδιο μπορεί να υποστηριχθεί και για την ισοφάριση του στο τέλος στο 2-2 με την Ονδούρα) δεδομένου ότι ο Παναμάς έβγαλε έξω τους ανταγωνιστές τους στην Κεντρική Αμερική και από μια θέση των πλέι - οφ

Ο τίτλος της εφημερίδας La Prensa του Παναμά το επόμενο πρωί έλεγε «Το Θαύμα του Roman», με το αστέρι του σόου να είναι σίγουρος για τη θέση του στην αθλητική ιστορία του Παναμά. Μαζί με τη νίκη του Roberto Durat επί του Sugar Ray Leonard το 1980 στο μποξ, ήταν μια από τις μεγαλύτερες αθλητικές στιγμές που ο Παναμάς είχε δει ποτέ πυροδοτώντας μερικές από τις πιο γοητευτικές γιορτές που συνάντησε η χώρα.

"Πριν από τέσσερα χρόνια κυλούσαν δάκρυα πόνου", έγραψε ο συντάκτης της La Prensa. "Τώρα κυλούν δάκρυα χαράς. Ο Παναμάς πηγαίνει στη Ρωσία το 2018 και ο ήρωας του λέγεται Roman Torres. "