Μουντιάλ: Πώς μια γηρασμένη και αποσπασμένη Γαλλία έφτασε έως το τελικό του 2006

Δημήτρης Βαρσάνης


Το ταξίδι της Γαλλίας έως το τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006 ήταν μία από τις τελευταίες μεγάλες ιστορίες της διοργάνωσης. Μια παράξενα ρομαντική πορεία που προήλθε χάρη στην επιστροφή τριών βετεράνων, οι οποίοι διατέθηκαν στη χώρα τους στα προκριματικά καθώς στη βαθμολογία παρέπαιε τον χειμώνα του 2005.

Οι Zinedine Zidane, Claude Makélélé και Lilian Thuram γύρισαν από την απόσυρση τους για να βοηθήσουν στην καθοδήγηση της χώρας τους στα τελικά στη Γερμανία και κατάφεραν να χαλυβδώσουν μια μονάδα βετεράνων και νεοφερμένων. Μόλις ξεκίνησε το τουρνουά μια ξεκάθαρη, αργή εκκίνηση στους ομίλους αντιστοιχούσε σε μια σειρά εκφραστικών εμφανίσεων στα στάδια των νοκ-άουτ. Το τέλος έμοιαζε κάπως εξαιρετικά εκπληκτικό, με τη κεφαλιά του Zidane στο Marco Materazzi και το πέρασμα του μπροστά από το τρόπαιο να είναι οι δύο πιο στιγματισμένες εικόνες του. Ο Zizou ίσως να μην υπήρχε καθόλου στο τουρνουά αν δεν λάμβανε μια κλήση αργά το βράδυ δέκα μήνες νωρίτερα.

Μετά από ένα αδιάφορο Euro 2004 η Γαλλία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ελλάδα και οι Zidane, Makélélé και Thuram ανακοίνωσαν τις αποσύρσεις τους από τη διεθνή σκηνή κάποια στιγμή αργότερα. Μαζί με τον άλλο βετεράνο Marcel Desailly είχαν κορεστεί από το ποδόσφαιρο κορυφαίου επιπέδου και τις απαιτήσεις της εθνικής ομάδας.

Ο Zidane σκέφτηκε ακόμη και τη συνταξιοδότηση μετά την Ιαπωνία και την Κορέα το 2002, καθώς η ατμόσφαιρα μέσα στη μονάδα φαινόταν όλο και πιο ογκώδης. Όπως έλεγε ο ίδιος: "Κάτι έσπασε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 και το Euro 2004 ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο."

Ο Jacques Santini - προπονητής της Εθνικής ομάδας κατά τη διάρκεια του Euro 2004 - αποχώρησε επίσης και αντικαταστάθηκε από τον ιδιοσυγκρασιακό Raymond Domenech. Αν και η διαδικασία ανοικοδόμησης του Domenech έμοιαζε τεράστια χωρίς τους Zidane, Desailly, Thuram, Lizarazu και Makélélé, του ήρθε ένας βατός όμιλος για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 που περιείχε το Ισραήλ, την Ελβετία, τις Νήσους Φερόε, την Κύπρο και την Ιρλανδία. Μετά από τέσσερις ισοπαλίες και δύο εντός έδρας νίκες εναντίον των Φερόων και της Κύπρου, η πρόκριση της Γαλλίας δεν έμοιαζε καθόλου σίγουρη.

Στο πλαίσιο μιας αδιάφορης φάσης ανοικοδόμησης και της συσσώρευσης μόνο 10 πόντων στα πρώτα έξι παιχνίδια τους, πρώτα ο Zidane, μετά ο Makélélé και τέλος ο Thuram ανακοίνωσαν ότι θα επιστρέψουν για τους υπόλοιπους προκριματικούς αγώνες. Ο άνδρας από την Μασσαλία επανήλθε χάρη στη πειθώ των άλλων δύο.

Ο Zidane εξήγησε μάλιστα μυστικώς την επιστροφή του λέγοντας: «Αυτό που συνέβη ήταν λίγο μυστικιστικό, ακόμη και παράλογο» πριν προσθέσει: «Είχα αυτή την ξαφνική επιθυμία να επιστρέψω στις ρίζες μου ». Αργότερα αποδείχθηκε ότι ο πραγματικός συνομιλητής του Zizou ήταν στην πραγματικότητα ο αδελφός του, τον οποίο κάλεσε στις τρεις τα ξημερώματα.

Ο Claude Makélélé ακολούθησε τον πρώην συμπαίκτη του στη Real Madrid στην εθνική ομάδα μετά από μήνες συζητήσεων μεταξύ των δύο, ενώ ο Lilian Thuram εξήγησε την επιστροφή του με διαφορετικούς όρους: «Ο Domenech μου τηλεφώνησε, οπότε έπρεπε να πάω. Είναι καθήκον μου."

Παρά την ύπαρξη μιας συνδυασμένης ηλικίας 98 ετών, η επιστροφή του τρίτου φάνηκε να απελευθερώνει αμέσως τη Γαλλία από την αδράνεια. Όπως τόνισε ο Thierry Henry για τον Zidane: "Αυτό που θα πω μπορεί να ακούγεται υπερβολικό όμως είναι η αλήθεια. Ο Θεός υπάρχει και έχει επιστρέψει στην ομάδα της Γαλλίας. "Ο τερματοφύλακας Grégory Coupet συνόψισε τα πράγματα με μια πιο γήινη εικόνα:" Χωρίς αυτούς πέρυσι ήμασταν σε δύσκολη θέση. Θα μπορούσατε να δείτε στα μάτια κάποιων παικτών ότι δεν ήξεραν και που να πασάρουν"

Η επιστροφή του Zidane ξεκίνησε με μια εντός έδρας νίκη (3-0) επί των Νήσων Φερόε. Τέσσερις μέρες αργότερα ο Patrick Vieira, ο Willy Sagnol και ο Ludovic Giuly - που έχασαν την αναμέτρηση με τους Ιρλανδούς στο Δουβλίνο - επέστρεψαν για το κρίσιμο αγώνα με τους άνδρες του Brian Kerr στο Saint-Denis, όπου η ομάδα του Domenech είχε ξαφνικά πολύ περισσότερο βάθος.

Εκείνη τη νύχτα το γκολ στο 68’ από τον Henry έδωσε στη Γαλλία τους τρεις βαθμούς και περισσότερο χώρο αναπνοής. Τελικά, μια ανακατασκευασμένη Γαλλία κέρδισε τα τρία και έφερε ισοπαλία στα υπόλοιπα τέσσερα παιχνίδια της, εξασφαλίζοντας την πρόκριση για τη Γερμανία προπορεύοντας στον όμιλο με 20 πόντους μπροστά από την Ελβετία με 18.

Παρά την ανακούφιση από τη πρόκριση, δεν ήταν μια ομάδα που ταξίδευε στη Γερμανία με μεγάλες προσδοκίες επιτυχίας σύμφωνα και με τον ίδιο τον εγχώριο Τύπο. Όπως έγραψε ο Γάλλος συγγραφέας Xavier Rivoire: "Δεν θα προχωρήσουν περισσότερο από τα προημιτελικά. Το ρόστερ είναι πολύ γηραιό, οι νέοι παίκτες όπως ο Franck Ribéry δεν μπορούν να εισέλθουν στην ομάδα. Η Γερμανία θα είναι το λυκόφως για τους δεινόσαυρους της χρυσής γενεάς. "

Παρόλο που αρκετοί από τους βετεράνους του 1998 έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο, επτά μέλη της 23μελης αποστολής ήταν πάνω από τα 30. Ο Zidane θα έκλεινε τα 34 την ίδια μέρα που ο Vieira έφτανε τα 30, ενώ ο Fabien Barthez θα γινόταν 35 πέντε ημέρες αργότερα. Ο Thuram πήγε στα 34 ενώ οι Coupet, Sylvain Wiltord, Makélélé και Vikash Dhorasoo ήταν επίσης στην τέταρτη δεκαετία τους.

Όπως και στα προκριματικά που προηγήθηκαν οι Γάλλοι έπεσαν σε έναν όμιλο που φάνηκε - τουλάχιστον στα χαρτιά - εύκολα προσβάσιμος. Θα ανανέωναν τη κόντρα τους με την Ελβετία και θα συναντούσαν επίσης τη Νότιος Κορέα και το Τόγκο. Ένας συνδυασμός μόλυβδου και ηγεσίας και αργού παιχνιδιού χρησίμευσε μόνο για να υπενθυμίσει σε όσους παρακολουθούσαν την μίζερη πορεία στην Απω Ανατολή τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Μετά από την ισοπαλία με την Ελβετία και μια ενεργητική Νότιος Κορέα, η πρόκριση στους “16” θα κρίνονταν στο τελευταίο αγώνα με το Τόγκο. Ο Zidane όντας αρχηγός έλαβε ήδη δύο κίτρινες κάρτες και έτσι δεν θα έπαιζε. Στη θέση του ο Vieira θα έπαιρνε το περιβραχιόνιο με την ευκαιρία των 30ων γενεθλίων του.

Σε ένα μουντό βράδυ στην Κολωνία, η Γαλλία εξασφάλισε τη δεύτερη θέση και ακολούθησε την Ελβετία στα στάδια νοκ-άουτ. Ο Vieira άνοιξε το σκορ, ενώ ο πρώην συμπαίκτης του στην Arsenal πέτυχε το δεύτερο και νικητήριο. Μπορεί να εμφανιζόταν φουσκωμένη αλλά η Γαλλία έφτασε στους “16” για μια πολύ-αναμενόμενη σύγκρουση με την Ισπανία.

Ωστόσο οι τακτικές διαφορές μεταξύ του προπονητή, του αρχηγού και των πιο έμπειρων στα αποδυτήρια άρχισαν να ξεφεύγουν. Προς το παρόν όμως, η δύναμη των παικτών και η μυθική παρουσία των Zidane, Thuram, Vieira και Henry έκανε την υπεροχή. "Ήμασταν πολύ διστακτικοί, πρέπει να αφεθούμε ελεύθεροι", δήλωσε ο Domenech μετά την αναμέτρηση με τη Νότιος Κορέα:"Πρέπει να πετάξουμε τα δεσμά μας"

Ο Zidane άφησε να εννοηθεί ότι προτιμούσε το David Trezeguet να συνεργαστεί με τον Henry μπροστά, αντί να είναι ο επιθετικός της Barcelona μόνος του. Ο Domenech όμως δε στάθηκε σύμφωνος με τον αρχηγό του: "Ο ορισμός του Zidane για έναν ακόμα επιθετικό είναι ίσως διαφορετικός από τον δικό μου", δήλωσε ο προπονητής. "Για μένα, όποιος βρίσκεται στη περιοχή του πέναλτι είναι επιθετικός. Ολα είναι πιθανά. Τα συστήματα είναι λιγότερο σημαντικά από τους παίκτες. "

Και έτσι άρχισε η φάση των νοκ-άουτ. Ο Domenech περίμενε να συναντήσει την Ισπανία με τη Γαλλία να τερματίζει δεύτερη και τους Furias Rojas πρώτοι στον όμιλο τους. Όπως συνέβη η νεανική Ισπανική ομάδα στον όγδοο όμιλο μετά από τρεις συνεχόμενες νίκες.

Σε μια άλλη ζεστή νύχτα, αυτή τη φορά στο Ανόβερο η Γαλλία βγήκε από τη σήραγγα Μπροστά σε 43.000 οπαδούς, οι “μπλε” γιουχαρίστηκαν και αποδοκιμάστηκαν εντόνως. Καθώς ο μεγάλος παλιός ύμνος της επανάστασης τελείωσε η κάμερα αναλώθηκε στο πρόσωπο του Γάλλου αρχηγού. Κοίταξε προς τους συμπαίκτες του με μια αισιόδοξη έκφραση ότι είναι η στιγμή τους.

Μετά από ένα αρχικά κλασσικό ξεκίνημα, ο Thuram ανέτρεψε τον David Villa στο κουτί. Στο 28’ ο Villa ευστόχησε στο πέναλτι. Όντας πίσω στο σκορ η Γαλλία πίεσε και πέντε λεπτά πριν το τέλος του ημιχρόνου, ο Vieira πέρασε μια εξαιρετική πάσα για να σπάσει την παγίδα της Ισπανίας και ο Ribéry ισοφάρισε.

Κατά το δεύτερο ημίχρονο συνεχίστηκε ένα παρόμοιο μοτίβο και καθώς η παράταση έμοιαζε η πιο πιθανή ο Vieira με μια καρφωτή κεφαλιά πέτυχε το δεύτερο τέρμα για τη Γαλλία. Το καλύτερο όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Μετά από δύο λεπτά, ο Zidane πέρασε έναν αμυντικό, έπειτα έναν άλλο και στη συνέχεια νίκησε τον Iker Casillas. Οι άντρες του Domenech απελευθερώθηκαν ξαφνικά. Η προκύπτουσα νίκη τους με 3-1 έθεσε τη Γαλλία σε ένα προημιτελικό με τη Βραζιλία το βράδυ του Σαββάτου στη Φρανκφούρτη. Φαινόταν όμως ότι δεν ήταν όλοι ευτυχισμένοι.

Δύο νύχτες μετά τη νίκη, ένας παλιός εχθρός μίλησε . Ακριβώς όπως η διοργανώτρια Γερμανία επιδίωξε να χρησιμοποιήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ως πλατφόρμα για να απαλλαγεί από τις μνήμες ενός σκοτεινού παρελθόντος και να εξουδετερώσει το φάσμα του φασισμού, το ρόστερ των 23 ανδρών της Γαλλίας φάνηκε με τον τρόπο του, να επιδείξει μια νέα μετασχηματισμένη και αρμονική Ευρώπη. Δεδομένου ότι οι 16 από τους 23 άνδρες δεν ήταν λευκοί, η Jean-Marie Le Pen δεν εμφανίστηκε έτοιμη να συμμετάσχει στο πάρτι και να γιορτάσει τη νίκη του Έθνους της.

Καθώς η Le Pen ισχυρίστηκε ότι η σύνθεση της Εθνικής ομάδας ήταν «τεχνητή», ανέφερε ότι η Γαλλία «δεν μπορεί να αναγνωριστεί στο Εθνικό κομμάτι, ίσως ο προπονητής υπερέβαλε στο ποσοστό των ποδοσφαιριστών και θα έπρεπε να ήταν λίγο περισσότερο προσεκτικός". Ωστόσο, ενωμένοι και ενισχυμένοι με τη νίκη επί της Ισπανίας, η ομάδα φαινόταν λιγότερο χαλασμένη από ό, τι θα περίμενε.

Ως συνήθως σε αυτά τα θέματα, ο εκ των πραγμάτων εκπρόσωπός τους ήρθε με τη μορφή του διαβόητου Thuram, του διάσημου γιου της Γουαδελούπης του οποίου η αντιπαράθεση εξέπληξε το Τύπο και χωρίς αμφιβολία, την ίδια ηγέτισσα του Εθνικού Μετώπου: «Τι μπορώ να πω για τη κυρία Le Pen; Είναι σαφές ότι δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν Γάλλοι που είναι μαύροι, Γάλλοι που είναι λευκοί, Γάλλοι που είναι καφέ. Νομίζω ότι αυτό αντικατοπτρίζει ιδιαίτερα άσχημα έναν άνθρωπο που έχει τις φιλοδοξίες να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας, αλλά σαφώς δεν γνωρίζει τίποτα για τη Γαλλική ιστορία ή την κοινωνία.”

"Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Αυτός είναι ο τύπος του ατόμου που θα ανοίξει την τηλεόραση και θα δει την ομάδα μπάσκετ Αμερικής και θα αναρωτηθεί: "Καθίστε, υπάρχουν μαύροι άνθρωποι που παίζουν για την Αμερική; Τι συμβαίνει; Όταν μπαίνουμε στο γήπεδο, το κάνουμε ως Γάλλοι. Όλοι μας. Όταν οι άνθρωποι γιόρταζαν τη νίκη μας, γιόρταζαν ως Γάλλοι, όχι ως μαύροι ή λευκοί. Δεν έχει σημασία αν είμαστε μαύροι ή όχι, επειδή είμαστε Γάλλοι. Έχω απλώς ένα πράγμα να πω στη Jean-Marie Le Pen: Η ομάδα της Γαλλίας είναι πολύ, πολύ υπερήφανη που είναι Γαλλική. Αν έχει πρόβλημα με εμάς, είναι δικό της θέμα αλλά είμαστε υπερήφανοι που εκπροσωπούμε αυτή τη χώρα. Έτσι Vive la France, αλλά η αληθινή Γαλλία. Όχι η Γαλλία που θέλει. "

Με τη Le Pen να παραμένει πιστή στη θέση της οι Zidane, Thuram, Barthez, Henry, Makélélé και οι υπόλοιποι της ομάδας επικεντρώθηκαν στη τεράστια αναμέτρηση με τη Βραζιλία. Έτσι, μια συνάντηση με τους τότε πρωταθλητές έδινε στους Γάλλους πολλές δικαιολογίες για έναν ενδεχόμενο αποκλεισμού.

Ωστόσο το παιχνίδι κρίθηκε στο 57’ όταν ο Zidane εκτέλεσε ένα φάουλ από τα αριστερά. Ένας αμαρκάριστος Henry με ένα δυνατό πλασέ από τα δεξιά έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Αυτό που έμοιαζε απίθανο δύο εβδομάδες νωρίτερα συνέβη: η Γαλλία έφτασε στον ημιτελικό και αψήφησε τις προσδοκίες των κριτικών της.

Η ομάδα - ένα μείγμα από δοκιμασμένους (και ίσως κουρασμένους) και νεοφερμένους - ξεπέρασε τις προσδοκίες. Ο Ribéry ήταν ενεργητικός ενώ ο Éric Abidal και ο Willy Sagnol αμύνονταν μαζί με τον Thuram και τον William Gallas. Ο Vieira που δεν αισθάνθηκε «μαγειρεμένος» όπως ισχυριζόταν ότι αισθάνονταν στην Κορέα τέσσερα χρόνια νωρίτερα, έδωσε το καλύτερο του εαυτό στη μεσαία γραμμή μαζί με το Makélélé. Ένας άλλος νεοφερμένος, ο Florent Malouda εγκαταστάθηκε γρήγορα και δήλωνε πάντα παρών, ενώ ο Zidane ήταν απλά ο Zidane για άλλη μια φορά.

Η ομάδα εξακολουθούσε να μην ευχαριστεί τον παλιό εχθρό Le Pen, η οποία όμως ξεχώρισε τον Barthez για την αποτυχία του να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο. Η σκέψη ότι το τελετουργικό πριν τον αγώνα πρέπει να είναι ένα κομμάτι της φωνητικής χορδής και της απόσπασης των πνευμόνων είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο.

Η Γαλλία πέτυχε το όνειρό της να εμφανιστεί στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, νικώντας την Πορτογαλία με το πέναλτι του Zidane στο 33’ στον ημιτελικό του Μονάχου στις 5 Ιουλίου. Αφού η Ιταλία έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο κόντρα στη Γερμανία το προηγούμενο βράδυ, ο τελικός του Βερολίνου θα χαρακτήριζε τους τρεις Παγκόσμια φορές νικητές εναντίον μιας Γαλλικής ομάδας που είχε θεωρηθεί πάρα πολύ γηρασμένη και πολύ αποσπασμένη για να φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο.

Στο Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου και οι δύο ομάδες σκόραραν στα πρώτα 20 λεπτά, αφού η καρφώτη κεφαλιά του Materazzi ισοφάρισε το θαυμαστο πέναλτι του Zidane σε στυλ αλά Πανένκα στο έβδομο λεπτό. Αυτό πρόκειται να ήταν και το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του αφού ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει από το ποδόσφαιρο μετά το τελικό.

Αφού έχασε την ευκαιρία να σφραγίσει τον αγώνα με κεφαλιά προς το τέλος της αναμέτρησης, ο αγώνας πήγε στη παράταση όταν η πορεία του Zidane έφτασε σε ένα συγκλονιστικά απότομο τέλος. Τόσες πολλές λέξεις και εξηγήσεις έχουν ήδη δοθεί ως προς την πρόκληση από τον Materazzi που οδήγησε στα αντίποινα του Zidane εναντίον του, με τη προσθήκη περισσότερων να μοιάζουν άσκοπες.

Μετά από 110 λεπτά αγώνα ο Zidane δέχτηκε τη κόκκινη κάρτα από τον διαιτητή Horacio Elizondo, αφού ο τέταρτος Luis Medina Cantalejo επιβεβαίωσε τη κεφαλιά μέσω του ακουστικού του. Ο Καστιγιάνος δεν θα μπορούσε να επιλέξει μια πιο εικονική στιγμή για την 14η αποβολή της καριέρας του. Καθώς περνούσε από τη σήραγγα, το λαμπερό τρόπαιο βρισκόταν στη θέση. Πολύ δύσκολα να υπάρξει μια πιο εντυπωσιακή εικόνα.

Για την Ιταλία το πέμπτο πέναλτι του Fabio Grosso ήταν και το νικητήριο δίνοντας στην Ιταλία το στέμμα και τον τέταρτο παγκόσμιο τίτλο, ένα ρεκόρ για ένα Ευρωπαϊκό έθνος. Νωρίτερα, ο Trezeguet έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι δείχνοντας ότι η μοίρα του ποδοσφαίρου θα δάγκωνε τους συμπαίκτες του. Ο Trezeguet πέτυχε το χρυσό γκολ στον Ευρωπαϊκό τελικό έναντι της Ιταλίας στο Ρότερνταμ έξι χρόνια νωρίτερα. Η μοναδική παρηγοριά της Γαλλίας ήταν ο Zidane που έλαβε το βραβείο της FIFA για τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης.

Την επόμενη μέρα μια γκρίζα γαλλική ομάδα βρισκόταν στο μπαλκόνι του παλατιού της Élysée, μπερδεμένη και με τα χέρια χαλαρά. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας Jacques Chirac έδωσε τα εύσημα στον Zidane λέγοντας: «Αγαπητέ Zinedine Zidane αυτό που θέλω να σας εκφράσω σε αυτή την ίσως πιο έντονη και δύσκολη στιγμή της σταδιοδρομίας σας είναι ο θαυμασμός και η αγάπη όλου του Έθνους και ο σεβασμός του. Είστε ένας βιρτουόζος, μια μεγαλοφυία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Είστε επίσης άνθρωπος της καρδιάς, της δέσμευσης, της πεποίθησης και γι 'αυτό η Γαλλία σας θαυμάζει και σας αγαπά. "

Όλοι όμως δεν ήταν τόσο συγχωρετικοί όσο ο Chirac. Το επόμενο πρωί μετά τον τελικό, η Γαλλική αθλητική εφημερίδα L'Equipe έγραψε:"Το πιο δύσκολο πράγμα δεν είναι να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί οι Bleus έχασε σε έναν τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έμοιαζε εφικτό, αλλά να εξηγήσεις σε δεκάδες εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο πώς επιτρέψατε στον εαυτό σας να χτυπήσετε με κεφαλιά τον Marco Materazzi. "

Η επίτευξη του τελικού ήταν μια εξαπάτηση, ιδιαίτερα υπό το πρίσμα της εξάντλησης που είχε καταδιώξει την ομάδα στην Ασία τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Το 2006 η Γαλλία ξεπέρασε την ηλικία και την κούραση των βετεράνων της για να φτάσει σε κοντινή απόσταση από την αποκατάσταση της παγκόσμιας κορώνας της. Φορώντας τα άσπρα ξεσήκωσαν το τουρνουά με δύο από τις καλύτερες εμφανίσεις τους: την αναμέτρηση τους στους “16” με την Ισπανία και τον ένδοξο προημιτελικό το Σάββατο βράδυ με τη Βραζιλία. Με αυτόν τον τρόπο, αγκάλιασαν την δύναμη των παικτών. Η ηλικία και η κόπωση μετατράπηκαν σε τύψεις και εμπειρίες στις φάσεις των νοκ - άουτ καθώς η ομάδα έφτασε τόσο κοντά όμως και τόσο μακριά. Ωστόσο οι σπόροι της μετέπειτα πτώσης της ομάδας και του προπονητή της φύτρωσαν στη Γερμανία.

Καθώς ένας όμιλος από έμπειρους ποδοσφαιριστές κατόρθωσε να ενοποιήσει και να πειθαρχήσει μια ομάδα στη Γερμανία, βοήθησε επίσης να αντισταθμίσει τις εκκεντρικότητες του αφεντικού τους Raymond Domenech, των οποίων οι μέθοδοι δεν έλαβαν τη λαϊκή έγκριση. Πριν από την επιστροφή των Zidane, Makélélé και Thuram, ο προπονητής επέμενε στους παίκτες να πραγματοποιούν μια μαοϊκή αυτοκριτική στα αποδυτήρια μετά τα παιχνίδια.

Όταν ο Barthez αρνήθηκε να το κάνει ήταν απόδειξη ότι η ιεραρχία της ομάδας περιόρισε τη φάρσα. Η χρήση της αστρολογίας από το αφεντικό για να τον βοηθήσει στην αρχική ενδεκάδα ήταν μια άλλη πηγή διαμάχης και γελοιοποίησης. Πρόσφερε φανερά το γέλωτα πριν από την αναμέτρηση του Euro 2004 με την Αγγλία όταν παρατήρησε: «Όταν έχω έναν Λέων στην άμυνα, έχω πάντα έτοιμο το όπλο μου, μιας και ξέρω ότι θα θελήσει να επιδείξει τη δίκη του στιγμή κάτι που θα μας κοστίσει"

Τέσσερα χρόνια αργότερα, εν μέσω του κρύου και των βουβουζέλων στη Νότια Αφρική, τα πάντα πήγαν τρομερά λανθασμένα καθώς η συμφωνία μεταξύ παικτών και προπονητή ήταν ανεπανόρθωτα σπασμένη στην κρίση ενός Έθνους. Μια ομάδα που ταυτίστηκε από τη πειθαρχημένη παρουσία των παλιών καραβάνων κατέβηκε μέσα σε μια απόλυτη ανταρσία και στο μεγαλύτερο σκάνδαλο που έπληξε το Γαλλικό ποδόσφαιρο.