Shinji Okazaki: Ένας υποτιμημένος "Σαμουράι"

Δημήτρης Βαρσάνης


Η επιτυχία οποιουδήποτε οργανισμού σπανίως περιορίζεται σε λίγους συνεισφέροντες, μοιάζει πολύ με το πώς ένα παζλ θεωρείται ελλιπές ακόμα και αν χαθεί ένα κομμάτι. Ως αποτέλεσμα αυτού, υπάρχει πάντα η ανάγκη για μια ποικιλία χαρακτήρων σε μια επιτυχημένη δουλειά.

Εκείνοι που ευδοκιμούν πίσω από το προσκήνιο και το αναζητούν, αλλά και εκείνοι που δεν το αναζητούν ποτέ, δεν το παίρνουν ποτέ όμως δουλεύουν πιο σκληρά από τους άλλους. Όταν η Leicester City κατέκτησε τον τίτλο της Premier League το 2016, η κούρσα φαινόταν να επιδεικνύει μια έντονη αίσθηση ομοιότητας με ένα τέτοιο παζλ. Γεμάτο από διαφορετικούς χαρακτήρες. Μερικοί φανταστικοί και λαμπεροί και άλλοι υποτιμημένοι.

Όταν οι “αλεπούδες” σήκωναν το τρόπαιο στις 7 Μαΐου του 2016, το King Power Stadium φάνηκε να είναι γεμάτο από μια γαλάζια θάλασσα με τους ποδοσφαιριστές να μοιάζουν με ψάρια στο γήπεδο. Η συγκεκριμένη περίπτωση αντήχησε σε ολόκληρο τον κόσμο, ενεργώντας ως πηγή έμπνευσης για πολλά τέτοια αουτσάιντερ ότι το αδύνατο όνειρο μπορεί πάντα να επιτευχθεί. Μόλις το τρόπαιο παραδόθηκε στον Wes Morgan και αγκάλιασε τους άνδρες του, στεκόταν ένας άνθρωπος προς το πίσω μέρος της χαράς, θέλοντας να συμμετάσχει όμως φαινομενικά σε έναν δικό του κόσμο. Όσο χαρούμενος όσο και οι άλλοι που κατάφεραν το αδιανόητο, ήταν αρκετά ταπεινός για να μην το παρακάνει.

Ο Shinji Okazaki δεν ήταν ποτέ ο σούπερ σταρ. Ή καλύτερα ποτέ δεν ήθελε να γίνει κάτι τέτοιο. Πάντα έξω από το προσκήνιο, ο Okazaki πραγματοποιεί τη δουλειά του με διακριτικότητα. Η παρουσία του στην ομάδα είναι σχεδόν σαν το οξυγόνο στο ανθρώπινο σώμα, γνωρίζοντας ότι υπάρχει όμως σπάνια το σκεφτόμαστε. Ο άνθρωπος από την Τακαζούρα ήταν το οξυγόνο στο σώμα της Leicester εκείνη την εποχή.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς στο King Power ο Okazaki αποδείχθηκε το πιο υποτιμημένο στολίδι όλων. Ενώ η δουλειά που έκανε ξεπερνούσε οποιουδήποτε συμπαίκτη του, ο Ιάπωνας σπάνια αναζητούσε για αυτό. Το μόνο που είχε σημασία για αυτόν ήταν να κερδίσει τα παιχνίδια για την ομάδα του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ο Okazaki είναι η προσωποποίηση για το τι είναι περισσότερο γνωστοί οι Ιάπωνες: το ήθος, η δουλειά και η επιμονή που τους παρακινεί να συνεχίσουν. Αυτό το τρίπτυχο έκανε τη Leicester να ρολάρει και έπαιξε ένα τεράστιο ρόλο επιτρέποντας στο δίδυμο του Jamie Vardy και του Riyad Mahrez να τρέξουν την παράσταση. Ο Okazaki ήταν αυτός που κυριολεκτικά, έτρεχε την παράσταση και ήταν ευτυχής να θυσιάσει τον εαυτό του με τους άλλους να παίρνουν τα εύσημα. Ο Claudio Ranieri δήλωσε περίφημα για τον Ασιάτη μαέστρο: «Είναι το άγριο ξυπνητήρι. Ξυπνά τους παίκτες, έχει το κουδούνι. "

Ενώ ο Okazaki κατάφερε να σκοράρει μόνο πέντε φορές κατά τη διάρκεια εκείνης της ιστορικής χρονιάς, δεν θα έπρεπε ποτέ να αποτελεί έκπληξη για το ότι είναι ένας παίκτης που ευδοκιμεί στο βρώμικο έργο, όχι στη δόξα. Είναι μια πτυχή παιχνιδιού που διαμορφώνεται από την αγάπη του για το ποδόσφαιρο.

Αυτή η ερωτική του σχέση με το ποδόσφαιρο άρχισε να μεγαλώνει σε νεαρή ηλικία. Ήταν η Shimizu S-Pulse  (ένας σύλλογος από την κεντρική Ιαπωνία) που τον εμφάνισε το 2005, όταν ο Shinji έκλεινε τα 18. Η άνοδος του στο πρωτάθλημα της J-League ήρθε γρήγορα. Πιο γρήγορα από το αναμενόμενο μάλλον. Ο Okazaki έκανε το ντεμπούτο του για τη Shimizu στη τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2004/05 σε έναν αγώνα ενάντια στη Sanfreece Hiroshima και ενώ έπαιξε μόνο 11 λεπτά, χρησίμευσε κατάλληλα για να γίνει αναπόσπαστο μέλος της ενδεκάδας κατά την επόμενη σεζόν .

Δεν σημείωσε το πρώτο του τέρμα μέχρι τη δεύτερη εμφάνισή του στη σεζόν 2007/08: ένα σημάδι μελλοντικών γεγονότων. Αυτό ήρθε σε ένα παιχνίδι μάλιστα που αγωνίστηκε μόνο 11 λεπτά. Η χρονιά αποδείχθηκε ξεκάθαρη γι 'αυτόν μιας και ο επιθετικός σκόραρε 10 φορές σε όλες τις διοργανώσεις για τη Shimizu. Ο σύλλογος τερμάτισε τέταρτος στην J-League και για τον Okazaki αποδείχτηκε μια σημαντική συμβολή μιας και κλήθηκε στην ανδρική ομάδα της Εθνικής Ιαπωνίας, αφού εντυπωσίασε στο παρελθόν για την Under 23 στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ένας αριθμός των 14 τερμάτων κατά την επόμενη σεζόν τον καθιέρωσε ως έναν από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος. Ενώ θεωρούνταν πλέον βασικός για τους “Μπλε Σαμουράι” και είχε αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, ήταν ακόμα κοντός για να τον προσέξει η Ευρώπη. Θεωρήθηκε ως μειονέκτημα από πολλούς όμως συνέχισε να τον καθορίζει.

Όχι ο ισχυρότερος ή ο γρηγορότερος, είναι σίγουρα ο πιο σκληρός, πιεστικός στους αντίπαλους αμυντικούς και δημιουργεί χώρο για τους άλλους με την κίνησή του. Με τη δυνατότητα να παίζει στην επιθετική γραμμή, στη Shimizu έγινε γνωστός για να χρησιμοποιείται όχι μόνο σε κεντρικό ρόλο αλλά και πλάγια.

Ο Okazaki - παρά το απαθές ρεκόρ του στο πρωτάθλημα - σκόραρε 21 φορές στις πρώτες 37 συμμετοχές του για την Ιαπωνία και αυτό εντυπωσίασε τη Stuttgart η οποία χρειάζονταν τα γκολ του να ξεφύγει από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η ελεύθερη του μεταγραφή ήρθε όταν ο Okazaki βοήθησε το Έθνος του να κατακτήσει το AFC Asian Cup στο Κατάρ, νικώντας τους Αυστραλούς στον τελικό και τα τρία τέρματα του στο τουρνουά αξίζουν έπαινο.

Η Stuttgart ολοκλήρωσε τέλεια την ικανότητά του να δώσει τα πάντα και να καλύψει μια απίστευτη ποσότητα εδάφους, βάζοντας τον σπάνια μπροστά. Ενώ η παρουσία των Martin Harnik και Pavel Pogrebnyak τον κράτησαν έξω από τη θέση του φορ, ο Okazaki έδειξε εντυπωσιακή αποφασιστικότητα ως αριστερός εξτρέμ συνδυάζοντας τη γνωστή επιμονή του με σταθερή τεχνική και έξυπνη κίνηση για να δημιουργήσει χώρο για τον αριστερό μπακ και τους μέσους να μπουν στη μικρή περιοχή.

Σκόραρε μόλι επτά φορές τη σεζόν 2011/12 όμως είχε τις στιγμές του, συμπεριλαμβανομένου ενός εντυπωσιακού ανάποδου ψαλιδιού εναντίον του Hannover. Παρά την παραδοχή ότι τα βρήκε «σκούρα» στην αριστερή πτέρυγα, συνέχισε να λάμπει για την Ιαπωνία ενώ έπαιζε το ρόλο του Dirk Kuyt στη Γερμανία.

Ήταν η ταπεινή ανατροφή του που βοήθησε τον Okazaki να εγκατασταθεί στον Γερμανικό πολιτισμό. Ο Bruno Labbadia - ο τότε προπονητής της Stuttgart - έπαιξε ρόλο όμως η τάση του να τηρεί τις οδηγίες και να κάνει ό, τι μπορεί για να κάνει τον προπονητή υπερήφανο είναι αυτό που ξεχώριζε. Δεν γνώριζε αρκετά Γερμανικά ή Αγγλικά όμως κέρδισε δάφνες και θαυμαστές για την ικανότητά του να εκτελεί τις εντολές του. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι σε ένα κλαμπ που έχει μακρά ιστορία με λατρεμένους ήρωες, έγινε και αυτός ένας.

Ο Okazaki έγραψε ακόμη και ένα βιβλίο για το πώς προσαρμόστηκε στο Γερμανικό ποδόσφαιρο. Σε αυτό το βιβλίο - το οποίο έλαβε βαθιά σχόλια - ο Okazaki μιλάει για το ότι δεν έχει «ταλέντο ή τεχνική», τα πόδια του «είναι απλά πολύ αργά» και «δεν είναι καθόλου καλός στις κεφαλιές». Το χρησιμοποίησε ως εργαλείο αυτοαξιολόγησης από κάθε άποψη και έχει κάνει θαύματα στη σταδιοδρομία του από τότε.

Ακολούθησε μια μεταγραφη στη Mainz το 2013. Ο τότε τεχνικός της Mainz Thomas Tuchel έσπευσε να δώσει έμφαση στη δουλειά του και γιατί ήταν ο λόγος για την υπογραφή του Ιάπωνα σε Διεθνές επίπεδο και τον χρησιμοποιούσε σε ένα σύστημα υψηλού πρέσινγκ. Ο Γερμανός δήλωσε: «Ρίχναμε πάντα μια προσεκτική ματιά σε αυτόν όταν έπαιζε στη Stuttgart και μας άρεσαν οι καλές κινήσεις και η δουλειά του».

Στη Mainz ο Okazaki άνθισε περισσότερο από ποτέ. Έπαιζε ως μοναδικός επιθετικός όμως είχε εντολή να δημιουργεί χώρο για τους συμπαίκτες του και να πιέζει τους αντιπάλους πριν να χρειαστεί να σκοράρει. Παρά ταύτα κατά τη διάρκεια της πρώτης του χρονιάς στη Mainz, ο Okazaki κατέγραψε τον μεγαλύτερο αριθμό τερμάτων στη καριέρα του. Οι εμφανίσεις του βοήθησαν τους άνδρες του Tuchel να φτάσουν μέχρι την έβδομη θέση στην Bundesliga.

Ενώ δεν υπήρξε ποτέ αστέρι, ο Okazaki δεν προσπάθησε και ποτέ να γίνει ένα αστέρι. Σε μια συνέντευξη του στην Bundesliga, ο Okazaki ρωτήθηκε για τη γνώμη του για το πώς οι άνθρωποι στην Ιαπωνία τον βλέπουν ως σούπερ σταρ και ως ήρωα. Η απάντησή του: "Δεν θα έλεγα ότι είμαι σούπερ σταρ. Φυσικά συχνά με σταματούν στο δρόμο στην Ιαπωνία όμως απλώς προσπαθώ να χαλαρώσω την κατάσταση. Προσπαθώ να είμαι ο ίδιος και να υπογράφω αυτόγραφα ή να βγαίνω φωτογραφίες. Ίσως να συμπεριφέρομαι έτσι γιατί δεν βλέπω τον εαυτό μου ως σταρ"

Μετά την αποχώρηση του Tuchel, η Mainz έδωσε τα κλειδιά στον Kasper Hjulmand και ο Okazaki πρόκειται να συνείσφερε στον περισσότερο αριθμό ασίστ που είχε συσσωρεύσει ποτέ σε μια μόνο χρονιά. Σκόραρε επίσης 12 φορές καθώς η Mainz τερμάτισε 11η όμως η συνολική ανάπτυξη του Okazaki ως ποδοσφαιριστή ολοκληρώθηκε. Το συμβόλαιο του έληγε το 2016 και ακολούθησε μια μεταγραφή στο Leicester.

Η μετάβαση στο King Power πήγε κάτω από το ραντάρ. Δεν υπήρξε μια λαμπερή ανακοίνωση ή ένα μεγάλο ποσό όμως το καινούργιο αφεντικό των αλεπούδων Claudio Ranieri ήξερε τι έπαιρνε. Η προσέγγιση του Ιταλού στο παιχνίδι προσέφερε στον Okazaki έναν ιδανικό ρόλο.

Εκείνη η χρονιά ήταν μια σκληρή αλλά και εντυπωσιακή αντανάκλαση του Okazaki. Καθώς οι αλεπούδες όδευαν στα αστέρια, ο Okazaki δεν άλλαξε πολύ από τον ελαφρύ και εγκόσμιο χαρακτήρα του. Σκόραρε μόνο πέντε φορές σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αν υπήρχε κάποιος που συνειδητοποίησε τη σημασία του στην ομάδα περισσότερο από οποιονδήποτε, εκείνος ήταν ο Ranieri.

Το παραπάνω απόσπασμα θα αρκούσε για να δικαιολογήσει το πώς, ακόμα και αν άλλοι δεν καταλάβαιναν πόσο ευνοούσε η παρουσία του την ομάδα, ο προπονητής το καταλάβαινε. Οι Kanté, Mahrez και Vardy ήταν σίγουρα βασικοί συντελεστές του θριάμβου όμως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι κοντά σε αυτό το ιστορικό γεγονός αν δεν υπήρχε ο Okazaki. Ένωσε την ομάδα και τους ενέπνευσε για να κάνουν μια απίστευτη δουλειά στο γήπεδο. Δεν θα σταματούσε ποτέ, ούτε για ένα δευτερόλεπτο ακόμα κι αν όλα έμοιαζαν τελειωμένα. Σπάνια ωφελήθηκε σε προσωπικό επίπεδο ευρισκόμενος πίσω από τους Vardy και Leonardo Ulloa εκείνη την χρονιά όμως το έπραξε

Όταν οι Αλεπούδες σήκωσαν τον τίτλο, η συζήτηση κατέληξε και σε εκείνον. Όχι μόνο όσον αφορά τη συμβολή στην επιτυχία όμως και ως προς το χαρακτήρα. Υπήρξε μια σαφής αίσθηση ποικιλίας για την ομάδα. Γεμάτο παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ενώ προέκυψε η παρουσία ενός κοινού, αποδοτικού συστήματος που τα ένωνε το κατόρθωμα δεν θα ήταν εφικτό αν δεν υπήρχαν χαρακτήρες όπως ο Okazaki. Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την προσωπική τους επιτυχία για τη συλλογική. Είναι μια σπανιότητα και κοστίζει σαν χρυσάφι.

Μετά από 20 χρόνια θα συνεχίζουμε να θυμόμαστε τον τρόπο με τον οποίο οι Mahrez, Vardy και Kanté πρόσφεραν το μεγαλύτερο σοκ στην ιστορία της Premier League και αναπόφευκτα το όνομα του Shinji Okazaki σπάνια θα ψιθυρίζεται. Ο Ιάπωνας πολεμιστής της Leicester μέχρι τότε, θα είναι χαρούμενος που θα πετάει κάτω από το ραντάρ, χωρίς να λυπάται για το ότι δεν είναι αστέρας σε έναν κόσμο υπέρλαμπρης γοητείας και εμπορικότητας.