Που χάθηκες εσύ: Alberto Aquilani

Δημήτρης Βαρσάνης

Πέρα από το ταλέντο, την αφοσίωση και τη δύναμη της βούλησης, η ζωή κάθε ποδοσφαιριστή καθορίζεται από τις στιγμές που ζει. Στην εποχή της παρενόχλησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καμία στιγμή στη ζωή ενός παίκτη δεν μπορεί να κρυφτεί από τις κάμερες, είτε στον αγωνιστικό χώρο είτε έξω από αυτόν.

Για αυτό το λόγο η καριέρα ορισμένων ποδοσφαιριστών φαίνεται συνοπτικά σε μια ενιαία εικόνα, η οποία λέει τα πάντα για τα χρόνια που πέρασαν κλωτσώντας μια μπάλα. Για να βρείτε ένα παράδειγμα, σκεφτείτε μόνο το Fabio Cannavaro να σηκώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο στον ουρανό του Βερολίνου το 2006 ή ρίξτε μια ματιά στο πάγωμα του γυριστού του Zinédine Zidane εναντίον της Bayer Leverkusen στο τελικό του Champions League το 2002.

Αυτές είναι στιγμές που μπορούν να πουν την ιστορία ενός ανθρώπου από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς την ανάγκη για λέξεις ή στατιστικά στοιχεία. Μερικές φορές όμως, μια ζωή μπορεί να ειπωθεί μέσω δύο εικόνων αντί μίας. Η μοναδικότητα του να εκπροσωπείται από δύο σουτ είναι κάτι που επιφυλάσσεται μόνο στους πολύ εντυπωσιακούς χαρακτήρες. Δεν θα χρησιμοποιούσαμε το επίθετο «τυχερό» επειδή τα συγκεκριμένα σουτ είναι πιθανό να μεταδώσουν αντίθετα συναισθήματα, με αποτέλεσμα την περιγραφή μιας ζωής που αναπόφευκτα ξεδιπλώθηκε μέσα από τη γαλήνη και τη δόξα. Έτσι, το "μοναδικό" είναι ΟΚ.

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από αυτό της καριέρας ενός ξεχωριστού γιου της Ρώμης. Αυτός που γεννήθηκε με ένα απίστευτο δώρο, αλλά είδε όλο το ταλέντο του σιγά σιγά να αποστραγγίζεται από τις αντιξοότητες της ζωής. Φαίνεται η πλοκή ενός συναρπαστικού θεατρικού κομματιού, αλλά μιλάμε πραγματικά για τον Alberto Aquilani.

Πάμε να ξεκινήσουμε την ταινία της ζωής του μέσα σε δύο σκηνές.

Το προσκήνιο είναι εκείνο του San Siro, όπου η Roma αντιμετώπιζε τη Milan στις 11 Νοεμβρίου του 2006. Οι Rossoneri είχαν μόλις χάσει τον Andriy Shevchenko, ο οποίος πήρε μεταγραφή στην Chelsea το καλοκαίρι και προσπάθησε δυστυχώς να τον αντικαταστήσει με τον Ricardo Oliveira από την Real Betis.

Οι δύο ομάδες έμειναν ισόπαλες μετά την απάντηση του Cristian Brocchi στο γκολ του Francesco Totti. Στο 83’ η Milan προσπαθούσε να μπει στο κουτί με το Kaka, προσφέροντας μια οριζόντια πάσα στον Clarence Seedorf. Ο Ολλανδός προσπάθησε να υπερασπιστεί την μπάλα με το ισχυρό του σώμα, αλλά ο De Rossi τον όρμηξε ξαφνικά, κατάφερε να πάρει την μπάλα με αρκετή ώθηση για να φτάσει στον Aquilani, ο οποίος ήταν τοποθετημένος στο επιθετικό τρίτο. Στη συνέχεια πριν ακόμη και ο σχολιαστής το καταλάβει, συνέβη η μαγεία.

Ο Aquilani έστειλε τη μπάλα στον Mancini με μια ραμπόνα και ο Βραζιλιάνος πέρασε τη μπάλα στη μικρή περιοχή, όπου ο Totti χάρισε τη νίκη στη Roma ύστερα από 20 χρόνια στο Μιλάνο. Αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ έκανε το κοινό να τρίβει τα λαθεμένα μάτια του. Και ξεκίνησε με ένα απίστευτο άγγιγμα από τον Aquilani, ένα άγγιγμα που υπενθύμισε στην πόλη της Ρώμης ότι μετά από τον Totti και τον De Rossi, ένα άλλο αστέρι έλαμπε ήδη φωτεινά στο στρατόπεδο των Giallorossi.

Αυτή τη φορά η σκηνή είναι η συνέντευξη Τύπου του Aquilani μετά τη μεταγραφή του στη Sassuolo στις 3 Ιανουαρίου του 2017. Ο άνδρας μπροστά από την κάμερα μοιάζει πολύ διαφορετικός από αυτόν που γοητεύει το San Siro πριν από δέκα χρόνια. Ένα κοντό κούρεμα και ένα λεπτό στρώμα γενειάδας είναι το πλαίσιο για ένα πρόσωπο που δείχνει τώρα ένα ίχνος περασμένου χρόνου. Το βλέμμα στα μάτια του δεν είναι το ίδιο που είχε όταν ήταν σε ηλικία 22 ετών που κυριάρχησε τον κόσμο του ποδοσφαίρου και έγινε ακόμη πιο σκοτεινό όταν ρωτήθηκε για την καριέρα του.

"Λοιπόν, ξέρετε, είναι κάτι υποκειμενικό", δήλωσε ο Aquilani. "Όταν ήμουν στη Roma, δεν πίστευα ότι θα έφευγα. Όμως τότε … ήρθε ο πρώτος τραυματισμός, έλαβα μια πολύ σημαντική προσφορά από την Αγγλία και άρχισα να την εξετάζω, και αυτό είναι το σημείο όταν άρχισε ο ανεμοστρόβιλος των αλλαγών μου ... Μερικές φορές στάθηκα άτυχος γιατί υπέστη τραυματισμούς που δεν με επέτρεψαν να φτάσω στις 25 εμφανίσεις. Είναι προφανές ότι κάθε παίκτης έχει την ιστορία του, κάθε παίκτης κάνει τις επιλογές του. Έκανα τις δικές μου. Ορισμένες (επιλογές) είναι καλές, μερικές είναι κακές. Παίρνω την ευθύνη επειδή μερικές φορές μοιράστηκα μέρος του λάθους, όμως δεν υπάρχει τίποτα που να μετανιώνω. Είχα, και θα ήθελα να συνεχίσω να έχω μια σημαντική καριέρα. "

Παρά τις προκαθορισμένες φράσεις, είναι δύσκολο να μην εντοπίσουμε τη μελαγχολία στα μαύρα μάτια του, όπως είναι δύσκολο και τα αληθινά συναισθήματά του να κρυφτούν πίσω από την ήπια ικανοποίηση για τη νέα του μεταγραφή επειδή η καριέρα του Aquilani είναι περισσότερο για το τι θα μπορούσε να γίνει από αυτό που πραγματικά ήταν.

Ποιος είναι ο Alberto il principino (ο μικρός πρίγκιπας) Aquilani; Οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι είναι ένας μέσος με καλά πόδια, γιατί εν τέλει αυτό αρκεί για να τον περιγράψει έτσι δεν είναι; καθόλου.

Θα πρέπει να θυμόμαστε το 19χρονο να συγκεντρώνει με υπερηφάνεια 41 εμφανίσεις και να πετυχαίνει τέσσερα τέρματα με τη Triestina στη Serie B, παίρνοντας το εισιτήριο επιστροφής στη Ρώμη. Θα πρέπει επίσης να θυμηθούμε πώς φάνηκε ως ένα μέρος αυτού του θαυμάσιου Ρωμαϊκού τρίου που συνέταξε ο ίδιος, ο Francesco Totti και ο Daniele De Rossi, που το φοβόταν κάθε αντίπαλος όταν ερχόταν στην Αιώνια Πόλη.

Για κάθε Ρωμαίο, το όνομα του Aquilani συνδέεται επίσης με μια άλλη ανάμνηση εκτός από εκείνη με την περίφημη ραμπόνα. Ήταν στο Champions League της σεζόν 2007/08 για τους “16” εναντίον της Real Madrid όταν η Roma αναμενόταν να αποκλειστεί εύκολα. Μετά από λίγα λεπτά, ο Albertino έριξε έναν “πύραυλο” στο οριζόντιο δοκάρι, σουτάρωντας από μια δύσκολη απόσταση.

Το αγόρι - ίσως άγνωστο στους περισσότερους Madridistas εκείνη την εποχή - κατάφερε να σιγήσει για λίγο το Santiago Bernabeu βγάζοντας μια αρκετά φοβισμένη έκφραση στο χλωμό πρόσωπο του Iker Casillas. Από εκείνη τη στιγμή η Real Madrid συνειδητοποίησε ότι η Roma είναι πολύ επικίνδυνη μπροστά, κάτι που έγινε σαφές όταν ο διαιτητής Κύρος Βάσσαρας σφύριξε το τέλος της αναμέτρησης και οι ultras των Giallorossi άρχισαν να φωνάζουν γιατί ο Rodrigo Taddei και ο Mirko Vucinic έκαναν το 1-2. Η Roma είχε κατακτήσει την Ισπανική πρωτεύουσα, αποκτώντας πρόσβαση στα προημιτελικά και όλα ξεκίνησαν με τον “πύραυλο” του Aquilani.

Το καλοκαίρι του 2009 η Roma - που αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα - δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να πουλήσει τον Aquilani στον πλειοδότη, δηλαδή στη Liverpool. Έφυγε από τη Ρώμη με τη θλίψη στην καρδιά του, ενώ από τους Romanistas κόπηκαν τα φτερά τους κοιτάζοντας τα μάτια του να είναι γεμάτα δάκρυα καθώς απογειωνόταν το αεροπλάνο. Αυτή η στιγμή σηματοδότησε την έναρξη της περιπλάνησης του στην ήπειρο.

Μετά από μία σεζόν στο Anfield Road, ο Aquilani έπαιξε για τη Juventus, τη Milan, τη Fiorentina, τη Sporting Lisbon, την Pescara, το Sassuolo, για να καταλήξει ως ελεύθερος. Συχνά όντας δανεικός, η καριέρα του έχει πασπαλιστεί με τραυματισμούς που τον εμπόδισαν να πάρει αρκετές εμφανίσεις για εξιλέωση. Μόνο η Φλωρεντία αντιπροσώπευε κάποιο είδος αναγέννησης, μια πόλη όπου πέρασε τρεις καλές χρονιές.

Ο ίδιος ο παίκτης έχει κάποιο μέρος της ευθύνης για αυτή την κατάσταση, παραλείποντας να αναπτύξει αρκετή σωματική και πνευματική δύναμη για να υποστηρίξει το εξαιρετικό του ταλέντο, αλλά είναι κρίμα ούτως ή άλλως. Αν οι μοίρες ήταν πιο επιεικείς μαζί του, θα μπορούσαμε να βλέπαμε μια τεράστια συμβολή του Aquilani στη Liverpool, στην εθνική ομάδα και ποιος ξέρει σε ποια άλλη μεγάλη ομάδα. Αντίθετα, μιλάμε εδώ για έναν άλλο μέσο που πέρασε σε σημαντικά ποδοσφαιρικά στάδια χωρίς ποτέ να κερδίσει κάτι σημαντικό.

Είτε σε αρέσει είτε όχι, κανένας οπαδός δεν είναι ευτυχισμένος να βλέπει όλο αυτό το ταλέντο να είναι συγκεντρωμένο στα θλιβερά μάτια ενός ελεύθερου ποδοσφαιριστή 33 ετών, αντί να τον θαυμάζει καθώς ξεδιπλώνεται μέσα από τις ραμπόνες και τους “πυραύλους” του. Όμως έτσι είναι: είμαστε οι στιγμές που ζούμε, είμαστε οι επιλογές που παίρνουμε, αλλά μερικές φορές είμαστε η καταστροφή που μας έχει ανατεθεί.