Marco Di Vaio: Η "σημαία" της Bologna

Δημήτρης Βαρσάνης

Αυτές τις ημέρες είναι σπάνιο για τους οπαδούς να κρατούν έναν παίκτη με τόσο μεγάλη εκτίμηση και να βλέπουν έναν μεμονωμένο ποδοσφαιριστή ως μια ενσάρκωση του συλλόγου τους.

Είναι ακόμη πιο σπάνιο αν αυτός ο συγκεκριμένος παίκτης δεν άνηκε στο σύλλογο σε όλη τη σταδιοδρομία του. Ο Marco Di Vaio εντάχθηκε στη Bologna σε ηλικία 32 ετών όμως σύντομα έγινε ένα είδωλο στην πόλη και η παρουσία του εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα.

Η ετικέτα του κοσμογυρισμένου συχνά φαίνεται με ντροπή. Ένα σημάδι αποτυχημένου, ένα σημάδι ότι δε μπορεί να ταιριάξει και να εγκατασταθεί πουθενά. Καθώς ο Di Vaio εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προπονητικό κέντρο του Casteldembole της Bologna το 2008, αυτό το σημάδι εμφανίστηκε ως μια σκιά από πάνω του.

Εάν η σταδιοδρομία των ποδοσφαιριστών βασίζονταν στο βιογραφικό τους σημείωμα, τότε ο Di Vaio θα είχε θεωρηθεί σε πολύ μεγαλύτερη υπόληψη. Ο Di Vaio πρώτα έλαμψε στη Salernitana, καθώς η ομάδα κέρδισε την άνοδο στη κορυφαία κατηγορία το 1998 ενώ τερμάτισε ως πρώτος σκόρερ στην Serie Β. Έπειτα τα πρώτα του καλά χρόνια τα έζησε στη Parma. Ήταν στην Emilia-Romagna που η υπόσχεση του Di Vaio άρχισε να ανθίζει, μετά από λιγότερο επιτυχημένες περιόδους νωρίτερα στην καριέρα του στο κλαμπ της πόλης του Lazio και στην Hellas Verona.

Με τη φήμη του ως κυνικός σκόρερ, ο Di Vaio στην Parma κατέκτησε το Coppa Italia και το Supercoppa Italiana και όπως και άλλοι Ιταλοί νεαροί όπως ο Gianluigi Buffon και ο Fabio Cannavaro, το ταλέντο του εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Το μεγάλο του μπαμ ήρθε το καλοκαίρι του 2002, παίρνοντας μια μεταγραφή 26 εκατομμυρίων ευρώ στη Juventus όπου συνάντησε τους πρώην συμπαίκτες του στη Parma Buffon και Lillian Thuram.

Όντας θανατηφόρος στους Gialloblu, περίμεναν από το Di Vaio ότι θα συνεχίσει με παρόμοιο τρόπο στο Stadio delle Alpi, ειδικά δεδομένης της ποιότητας της επιθετικής γραμμής στο ρόστερ. Όμως δεν έγινε έτσι. Μόνο 18 τέρματα σε δύο χρόνια (δύο λιγότερα από τη τελευταία του χρονιά μόνο στη Parma), ήταν το πιο ξεκάθαρο - και καταδικαστικό - στατιστικό στοιχείο κατά τη διάρκεια του χρόνου του στους Bianconeri.

Παρά το γεγονός ότι έκανε 11 εμφανίσεις καθ 'όλη τη πορεία του στο Champions League, στον Ιταλικό τελικό του Old Trafford το 2003 (εναντίον της Milan), ο Di Vaio δεν αγωνίστηκε. Ήταν μια απόφαση που θα του πάρει χρόνια για να ανακάμψει. Ένα χρόνο αργότερα όταν ο Fabio Capello έφερε τον Zlatan Ibrahimovic στο Τορίνο, ο Di Vaio αποχώρησε.

Ακολούθησαν περίοδοι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Valencia και στη Monaco. Ωστόσο, ενώ ο Di Vaio πρόσθεσε στο βιογραφικό του τρόπαια, η σταδιοδρομία του έπεφτε και έχασε τη θέση του στο ρόστερ των Azzurri. Στην πραγματικότητα, η καριέρα του με την Εθνική ομάδα δεν ξεκίνησε ποτέ πραγματικά. Ο Di Vaio έκανε το ντεμπούτο του κάτω από τον Giovanni Trapattoni το 2001 και έπαιξε εν τέλει 14 φορές για τη χώρα του. Η τελευταία εμφάνισή του έφτασε σε μια επτάλεπτη συμμετοχή το 2004, αλλά με το νεαρό ζευγάρι των Luca Toni και Alberto Gilardino να κλέβουν τα πρωτοσέλιδα ο Di Vaio ήταν καιρός να κάνει στην άκρη.

Φάνηκε ότι ο Ρωμαίος επιθετικός θα έμενε στη μνήμη για πάντα ως χαμένο ταλέντο που δεν κατάφερε ποτέ να αναδημιουργήσει τη δυναμική του μορφή στη Salernitana και στη Parma. Ωστόσο, μια σωτηρία και μια επιστροφή στην Ιταλία ξεμύτισαν στη Genoa. Όμως, ο Di Vaio απέτυχε για άλλη μια φορά να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και παρόλο που ήταν μέρος της ομάδας που κέρδισε την άνοδο στη Serie A το 2007, πέτυχε μόνο εννέα τέρματα στη δεύτερη κατηγορία. Στη Serie A την επόμενη σεζόν σκόραρε μόλις τρεις φορές.

Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Για άλλη μια φορά η πόρτα της εξόδου έκανε την εμφάνιση της στον έμπειρο επιθετικό, αλλά αυτή τη φορά φαινόταν σαν να ήταν η τελευταία του. Οι ποδοσφαιριστές δεν παίρνουν συχνά μια δεύτερη ευκαιρία, πόσο μάλλον μια τρίτη και μια τέταρτη. Όμως στη Bologna ο Di Vaio βρήκε μια τέλεια εφαρμογή. Για να καταλάβουμε το γιατί, πρέπει να κατανοήσουμε την ιστορία όχι μόνο του κλαμπ αλλά και της πόλης.

Η Μπολόνια ταλαιπωρήθηκε συχνά με τη τοποθεσία της στο κοινωνικοπολιτιστικό και πολιτικό τοπίο της Ιταλίας. Κάνει τα πράγματα συχνά διαφορετικά. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Φημίζεται για το ιστορικό της πανεπιστήμιο - το παλαιότερο στην Ευρώπη - και σύντομα θεωρήθηκε ως ιερό για εκείνους που δεν ευθυγραμμίζονταν με το Γενικό σχολείο.

Το παρατσούκλι La Rossa (η Κόκκινη πόλη) σε σχέση με τα εικονικά κόκκινα σπίτια, αποκαλύπτει επίσης την πολιτική παράδοσή του. Κατά τη διάρκεια του φασιστικού καθεστώτος - παρά τις καλύτερες προσπάθειες του Mussolini - η Μπολόνια θεωρήθηκε συχνά ως το κέντρο της αντιπολίτευσης, με αποκορύφωμα την πόλη να βρίσκεται στην καρδιά της αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κατά τη διάρκεια του εσωτερικού Ψυχρού Πολέμου της Ιταλίας - ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε κατά τις εκλογές του 1948 - η Μπολόνια θεωρήθηκε ως το προπύργιο της πολιτικής αριστεράς, αντιτιθέμενη στα δυτικά και υποστηριζόμενη από συντηρητικά κόμματα που κυριαρχούσαν στο πολιτικό σύστημα μέχρι το 1991.

Η Μπολόνια ως πόλη αισθάνθηκε ότι έμεινε πίσω. Χωρίς φωνή. Ο άλλοτε περήφανος ποδοσφαιρικός της σύλλογος έχει αντικατοπτρίσει αυτήν την τάση. Μετά την ίδρυση του το 1909, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εδραιωθεί η Bologna ως δύναμη στην Ιταλία. Με τα τέρματα του Angiolino Schiavio - ο οποίος παραμένει ο πρώτος σκόρερ του συλλόγου - οι Rossoblu πήραν το πρώτο τους Scudetto το 1925.

Ακολούθησε η υπέροχη δεκαετία του '30 αφήνοντας τη Bologna με πέντε πρωταθλήματα έως το 1941. Από τότε, οι Rossoblu κατέκτησαν μια Serie A το 1964, το οποίο οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον αινιγματικό αρχηγό και ρέκορντμαν συμμετοχών του συλλόγου Giacomo Bulgarelli. Έκτοτε η Bologna είναι μια ιστορία παρακμής και το 1982 παρά την εμφάνιση του νεαρού Roberto Mancini, ο σύλλογος υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Ένα χρόνο αργότερα, η Bologna έπαιζε στη Serie C. Ήταν ένα χαμηλό ορόσημο όλων των εποχών για ένα τέτοιο ιστορικό κλαμπ. Το μοτίβο επαναλήφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '90, καθώς ο σύλλογος έπεσε από την κορυφαία κατηγορία στην αφάνεια μέσα σε δύο χρονιές. Με την σταθεροποίηση σύγχρονων Ιταλικών σούπερ κλαμπ όπως η Roma και η Lazio Λάτσιο, το κλαμπ από την Εμίλια Ρομάνια έμεινε πίσω, βλέποντας το ως έναν οργανισμό περασμένων μεγαλείων.

Χρειαζόταν μια αναγέννηση. Κάτω από τον φιλόδοξο πρόεδρο Giuseppe Gazzoni, η Bologna επέστρεψε για άλλη μια φορά. Ακολούθησαν ήρεμες χρονιές στη μέση της βαθμολογίας, μόνο για να διακοπούν από τον υποβιβασμό το 2005, ο οποίος ολοκλήρωσε μια περίοδο εννέα ετών στη Serie A. Όταν η Bologna επέστρεψε το 2008, ο σύλλογος αναζήτησε έναν ηγέτη στον αγωνιστικό χώρο για να εξασφαλίσει το στάτους της στη κορυφαία κατηγορία. Επέλεξε τον Marco Di Vaio.

Γρήγορα, ο πρώην άντρας της Parma βρήκε τα πόδια του στους Rossoblu. Όπως και ο σύλλογος, είχε ένα σημείο να αποδείξει, ότι οι καλύτερες μέρες του δεν ήταν πίσω του. Έχει σκοράρει περισσότερες φορές κατά τη διάρκεια της πρώτης του χρονιάς στους Rossoblu παρά σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Η συνεισφορά του με 24 τέρματα, όχι μόνο βοήθησε στη σωτηρία της Bologna στη 17η θέση, αλλά προσπεράστηκε μόνο από τον Zlatan Ibrahimovic της Inter, ο οποίος κατόρθωσε να βάλει μόνο ένα περισσότερο τέρμα από το βετεράνο επιθετικό.

Μετά από τους ηρωισμους του, ο Di Vaio έλαβε το περιβραχιόνιο του αρχηγού μόλις 12 μήνες μετά την ένταξή του στο σύλλογο. Μια απόδειξη για την άμεση επίπτωσή του στο Stadio Renato Dall'Ara. Σε μια αντιγραφή του προηγούμενου πρωταθλήματος, τα τέρματα του Di Vaio ήταν ζωτικής σημασίας για τη συνέχιση της επιβίωσης της ομάδας στη Serie A.

Καθώς το απόθεμά του αυξήθηκε, οι φήμες για μια κίνηση μακριά από τη Bologna έκαναν την εμφάνιση τους. Οι συνδέσεις με τον πρώην σύλλογο της Lazio συνέχισαν αλλά ο πρόσφατα υιοθετημένος ήρωας των Rossoblu αρνήθηκε να φύγει. Ήταν μια κίνηση που σχεδόν σίγουρα του έδινε την ευκαιρία να επιστρέψει στους Azzurri, αλλά ο επιθετικός ποτέ δεν ξέχασε την ευκαιρία που του έδωσε η Bologna.

Ένας δεσμός μεταξύ του Di Vaio και των υποστηρικτών της Curva Bulgarelli της Bologna αυξήθηκε. Καθώς τον ερωτεύονταν, ο Di Vaio ερωτεύτηκε την πόλη. «Θα ευχαριστώ για πάντα την πόλη και τους ανθρώπους της», είπε ο Ιταλός μπόμπερ:"Υπάρχει ένα μεγάλο πάθος και μια μεγάλη ιστορία στη Bologa και είμαι πολύ τυχερός που συμμετέχω".

Στα τέσσερα του χρόνια στη Bologna ο Di Vaio τερμάτισε κάθε χρόνο ως πρώτος σκόρερ του κλαμπ. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2011-12, οι Rossoblu τερμάτισαν στο πάνω μισό της βαθμολογίας υπό την εποπτεία του Stefano Pioli και με το ταλαντούχο δίδυμο των Alessandro Diamanti και Gaston Ramirez. Ωστόσο ο Di Vaio έπαιξε σε κάθε αγώνα. Στην πραγματικότητα σε τέσσερις χρονιές, απουσίασε μόλις εννέα φορές. Ένα απίστευτο κατόρθωμα για έναν παίκτη στο λυκόφως της καριέρας του.

Παρόλο που ένα παραμυθένιο τέλος με μια απόσυρση στο σύλλογο που εν τέλει λατρεύτηκε δεν έμελλε να γίνει γραφτό, στο Di Vaio απονεμήθηκε ένας αποχαιρετισμός ως ήρωας. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου του παιχνιδιού στο Dall'Ara, κηρύχθηκε ένα pasillo για το Di Vaio της Bologna, ενώ οι ultras στην Curva Bulgarelli έβγαλαν ένα πανό που έγραφε: "Marco, ένα αιώνιο ευχαριστώ. Αφήνεις τα γήπεδα και μπαίνεις στους θρύλους "

Ο Di Vaio έφυγε από το σύλλογο το καλοκαίρι του 2012 για να απολαύσει μια επιτυχημένη θητεία στη Major League Soccer και στο Μόντρεαλ. Στον Καναδά, θα είναι και πάλι ο κορυφαίος παίκτης και θα φτιάξει μια ισχυρή σχέση με τους οπαδούς.

Μετά την απόσυρση του το 2014, ο Di Vaio έγινε team manager της Bologna σε μια ευτυχισμένη επιστροφή στο υιοθετημένο ποδοσφαιρικό του σπίτι. Στο ρόλο που κατέχει ακόμα και σήμερα, ο πρώην επιθετικός αντιμετωπίζει τις υποθέσεις τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου, και πάλι αποτελεί κεντρικό κομμάτι του συλλόγου.

Πολλοί θα δουν τη σταδιοδρομία του Di Vaio και θα αναρωτιούνται ποια θα μπορούσε να είναι. Θα έπρεπε να έπαιρνε περισσότερα και ίσως μάλιστα να ήταν μέρος της Παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ιταλίας το 2006. Ωστόσο παρόλο που τον πήρε πολλά χρόνια, βρήκε το πραγματικό του σπίτι στη Μπολόνια.

Ο Di Vaio αντιπροσωπεύει το αληθινό πνεύμα της πόλης και του συλλόγου και αυτό το αγωνιστικό πνεύμα και η άρνησή του να τα παρατήσει του εξασφάλισε ότι θα γίνει μια σημαία και μια ενσάρκωση των Rossoblu.