Δημήτρης Βαρσάνης
Έχει ειπωθεί ότι στις 7 Ιουνίου του 1992, ο ήχος από τις κόρνες των αυτοκινήτων στο κέντρο της Ανκόνα ήταν τόσο δυνατός και συνεχής ώστε οι κάτοικοι να τον ακούν ακόμα και λίγες εβδομάδες αργότερα.
Ένας πυρετός παρέλυσε τη παραλιακή πόλη εκείνη την Κυριακή. Ήταν η μέρα που η τοπική ομάδα Ancona Calcio, επιβεβαίωσε την άνοδο της στη Serie A για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ενώ λίγες χιλιάδες τυχερές ψυχές πραγματοποίησαν το ταξίδι στην Μπολόνια για να παρακολουθήσουν την ομάδα τους να έρχεται ισόπαλη (1-1) κάτω από καταρρακτώδη βροχή, εκείνοι που έμειναν πίσω εξασφάλισαν ότι ολόκληρη η πόλη θα ντυνόταν με τα ερυθρόλευκα κατά την προετοιμασία για τους έξαλλους πανηγυρισμούς.
Στο Stadio Renato Dall'Ara χύνονταν δάκρυα χαράς στο τελικό σφύριγμα, καθώς ο προπονητής Vincenzo Guerini έτρεχε προς το πλήθος χοροπηδώντας σαν τρελός στέλνοντας φιλιά προς κάθε κατεύθυνση. Εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος που έφερε την ομάδα από το χείλος της εξαφάνισης σε αυτά τα ένδοξα ύψη παρακολουθούσε με υπερηφάνεια.
Ο Edoardo Longarini ήταν ευλογημένος με δύο ψευδώνυμα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘80. Εκείνοι που τον θαύμαζαν για την επιτυχία του ως επιχειρηματία και πρόεδρο τον έλεγαν "βασιλιά της Ανκόνας", ενώ εκείνοι που δεν είχαν εντυπωσιαστεί από τις φαινομενικά σκιερές του δουλειές και την βάναυση στάση του τον βάπτισαν "Al Cafone" (μια λέξη αργκό που μεταφράζεται ως "χωρικός", αλλά χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον με χυδαία συμπεριφορά).
Ο Longarini είναι πιο διάσημος στην Ιταλία για μια περιβόητη δικαστική υπόθεση που έχει κρατήσει για περισσότερα από 30 χρόνια μετά από μια διαμάχη μεταξύ της κατασκευαστικής του εταιρείας, της «Adriatic Construction» και του Δημοτικού Συμβουλίου της Ανκόνα. Το 1977 η εταιρεία του ανατέθηκε με μια σύμβαση για την ολοκλήρωση της μεταπολεμικής ανακατασκευής στη Ματσεράτα, στη Τσιβιτανόβα και στην Αριάνο Ίρπινο. Ακόμη, πραγματοποιήθηκε δεύτερη διαπραγμάτευση για εργασίες αναγέννησης στην Ανκόνα. Η συνολική αξία των συγκεκριμένων έργων ξεπερνούσε το ένα δισεκατομμύριο ευρώ στα σημερινά χρήματα.
Ωστόσο λόγω της έλλειψης δημόσιων κονδυλίων και ορισμένων γραφειοκρατικών θεμάτων, η υπογραφή δεν μπήκε ποτέ και οι εργασίες ακυρώθηκαν. Όμως όχι πριν ο Longarini χρησιμοποιήσει τις προτεινόμενες συμβάσεις ως εγγύηση για να εξασφαλίσει σημαντική χρηματοδότηση από αλλού. Ως αποτέλεσμα μήνυσε το κράτος και μετά από μια μακρά και διερευνημένη έρευνα, ο Longarini αποζημιώθηκε με 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Δυστυχώς, η απόφαση ακυρώθηκε αργότερα από το Ανώτατο Δικαστήριο και εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συνεχούς διαδικασίας προσφυγής έως και σήμερα.
Ο Longarini γεννήθηκε στο Τολεντίνο της επαρχίας Ματσεράτα και αποφοίτησε ως λογιστής. Ξεκίνησε την πρώτη του επιχείρηση το 1956 και επίσης ασχολήθηκε με την πολιτική ως γραμματέας του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος στη Falconara Marittima (Democrazia Cristiana). Μετά την επιτυχία του στον τομέα των κατασκευών, αργότερα κινήθηκε στον κόσμο των μέσων μαζικής ενημέρωσης ως συντάκτης των εφημερίδων Marche, Umbria και Tuscany Gazettes. Μοίρασε επίσης την αγάπη του για το ποδόσφαιρο παίρνοντας τον έλεγχο της τοπικής ομάδας Ancona Calcio.
Στο τέλος της σεζόν 1983-84 η Ancona εξασθενούσε στη Serie C1 και έπρεπε να ολοκληρώσει το πρόγραμμά της χωρίς προπονητή μετά την ξαφνική μετάβαση του Luigi Mascalaito στη Modena. Αποδείχθηκε ότι ο Mascalaito είχε μυστικές συνομιλίες με τα “καναρίνια” εδώ και αρκετούς μήνες, αλλά παραμελήθηκε να ενημερώσει την προηγούμενη ομάδα του η οποία δεν μπόρεσε να βρει έναν αντικαταστάτη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Με την ομάδα να βρίσκεται σε παρακμή και εκτός αγωνιστικού χώρου, υπήρχαν εικασίες ότι η Ancona δεν θα επιβιώσει άλλη χρονιά εκτός εάν βρεθεί ένας επενδυτής. Ωστόσο μετά από κάποια οικονομική ενίσχυση, ο προπονητής αντικαταστάθηκε και πάρθηκαν καινούργιοι παίκτες. Έχοντας επίγνωση των δυσκολιών τους ο Edoardo Longarini μπήκε σε διαπραγματεύσεις για να γίνει ο μοναδικός μέτοχος του συλλόγου.
Εκείνη την εποχή τα κακοδιατηρημένα κατασκευαστικά έργα του είχαν προγραμματιστεί να προχωρήσουν και ο Longarini θεωρήθηκε από πολλούς ως ο σωτήρας που θα αναζωογονήσει την πόλη όπως και την ομάδα ποδοσφαίρου. Ενώ τα σχέδια ανασυγκρότησης της πόλης εισχώρησαν σε ένα λαβύρινθο σύνθετης γραφειοκρατίας, το ποδοσφαιρικό του όνειρο έγινε τουλάχιστον πραγματικότητα.
Μετά την άφιξή του το μετοχικό κεφάλαιο μειώθηκε και εκδόθηκαν νέες μετοχές για την εξισορρόπηση των βιβλίων. Ο Camillo Florini εγκαταστάθηκε ως πρόεδρος του συλλόγου ενώ ο Longarini έλαβε τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου. Με το Longarini και το Florini να τραβούν τις χορδές, ο σύλλογος απόλαυσε τρεις χρονιές σταθερότητας στο μέσο της βαθμολογίας στη Serie C. Ο Giancarlo Cadè ανέλαβε ως προπονητής και μέχρι το 1988 το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι, καθώς η Ancona κατέκτησε το τίτλο της Serie C1 τελειώνοντας την 38χρονη απουσία της από τη δεύτερη κατηγορία.
Μετά από ένα χρόνο προσαρμογής στη Serie B, ο Vincenzo Guerini προσλήφθηκε ως προπονητής και δύο χρόνια αργότερα το αδύνατο συνέβη: οι “Δωρικοί” προβιβάστηκαν στη Serie A προκαλώντας ανεπανάληπτες σκηνές χαράς στη πόλη.
Παράλληλα με την παράδοση της κορυφαίας κατηγορίας, ο Longarini ήταν επίσης πίσω από την κατασκευή ενός νέου σταδίου, το οποίο ονομάστηκε "Stadio Del Conero." Το συγκεκριμένο έργο πήρε λίγο περισσότερο χρόνο από το προβλεπόμενο και η ομάδα έδωσε τα πέντε πρώτα εντός έδρας παιχνίδια της στο παλιό της γήπεδο Stadio Dorico.
Η παραμονή της Ancona στο Campionato στάθηκε βραχύβια μιας και υποβιβάστηκε την επόμενη χρονιά. Εντούτοις κατάφερε να φτάσει στο τελικό του Coppa Italia τη σεζόν 1993-94, όπου ηττήθηκε με το βαρύ 6-1 σε σύνολο δύο αγώνων από τη Sampdoria. Το 1996 επέστρεψε στη Serie C και ο Longarini συνελήφθη για απάτη. Ως αποτέλεσμα αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το ρόλο του στο κλαμπ.
Ο Longarini αρχικά κατηγορήθηκε για απάτη όμως αργότερα βγήκε καθαρός αν και πολλές σκοτεινές σκιές περιόριζαν ακόμα τις επιχειρηματικές του συναλλαγές. Επιπλέον οι υπερβολικές αξιώσεις αποζημίωσής του θα είχαν άμεσο οικονομικό αντίκτυπο στην τοπική οικονομία της Ανκόνα, γεγονός που άφησε κακή γεύση στο στόμα σε πολλούς από τους προηγούμενους θαυμαστές του. Στην πραγματικότητα εκείνοι στην πόλη που τον έστεψαν κάποτε ως "Βασιλιά", τώρα δεν θέλουν να αναφέρουν ούτε καν το όνομά του.
Παρά τα τρέχοντα νομικά ζητήματα, ο Longarini δυσκολεύτηκε να μείνει μακριά από το ποδόσφαιρο. Από το 1999 πήρε για τέσσερα χρόνια τον έλεγχο της Lodigiani (ο τρίτος ιστορικός σύλλογος της Ρώμης) κατά τη διάρκεια της οποίας ο σύλλογος υποβιβάστηκε δύο φορές πριν τελικά πωληθεί στο Cisco group το 2003. Το 2005 έγινε ιδιοκτήτης της Ternana Calcio (Serie B), όπου παρέμεινε μια βαθιά αντιδημοφιλής φιγούρα ανάμεσα στους παραδοσιακά αριστερούς οπαδούς του συλλόγου.
Οι υποσχέσεις για ένα νέο στάδιο και μια επιστροφή στη Serie A δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και η έλλειψη αλληλεπίδρασης με την τοπική κοινότητα έκανε πολλούς οπαδούς να απομακρυνθούν. Ο Longarini αντιστάθηκε σε πολλές κλήσεις προς πώληση και εγκατάλειψη της Ternana, προτιμώντας αντίθετα να πραγματοποιήσει μια διαδικασία αναδιάρθρωσης (το 2016), η οποία περιελάμβανε τον αμφιλεγόμενο διορισμό του γιου του Simone ως πρόεδρο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο άνθρωπος με αγάπη στις προμήθειες έχει επίσης ένα γνήσιο πάθος για το σπορ. Η συνεχιζόμενη παρουσία του και η οικονομική του υποστήριξη στην Ternana μπροστά σε μια τέτοια εχθρότητα φαίνεται να οδηγούνταν από μια έντιμη επιθυμία να φέρει επιτυχία στις τέσσερις γραμμές.
Όμως πούλησε και τους Rossoverdi μετά από 12 χρόνια στο τιμόνι και μη ακούγοντας ξανά τις ίδιες κόρνες αυτοκινήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου