Javier Portillo: Ο δήθεν κληρονόμος του Raúl

Δημήτρης Βαρσάνης

Είμαστε στα τέλη Μαρτίου του 2002 στην Αθήνα. Όχι μακριά από το κέντρο της πόλης, στο Στάδιο Απόστολος Νικολαΐδης, αρχίζει ένας αγώνας της δεύτερης φάσης του Champions League μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Real Madrid. Και οι δύο ομάδες έχουν ήδη εξασφαλίσει τη πρόκριση τους στα προημιτελικά και ο συγκεκριμένος αγώνας είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα, ωστόσο με 10 λεπτά να απομένουν οι “πράσινοι” επρόκειτο να πάρουν μια περίφημη νίκη με 2-1.

Αυτό ίσχυε μέχρι το 81’ όταν ένα γρήγορο φάουλ γίνεται στη μέση του γηπέδου από την Real, στη μεγάλη πίεση των Galácticos. Ο παραλήπτης ανοίγει το σώμα του με την πρώτη του επαφή και ωθεί τη μπάλα προς τα εμπρός προτού εξαπολύσει ένα κεραυνό από τα 35 μέτρα στο οποίο νικάει το Νικοπολίδη. Ο σκόρερ δεν είναι ένα μεγάλο αστέρι, αλλά ένας 19χρονος που κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα. Το όνομά του; Javier Portillo.

Γεννημένος το 1982 στο Αρανχουέζ (μια μικρή πόλη, περίπου 40 χιλιόμετρα Νότια της Μαδρίτης) ο Portillo εντάχθηκε στη Real στην ηλικία των 11. Ο Portillo συγκρίθηκε συχνά με τον θρύλο του κλαμπ Raúl, του οποίου το δικό του ρεκόρ σε ακαδημαϊκό επίπεδο ξεπεράστηκε σκοράροντας πάνω από 700 φορές στην οκταετή εξέλιξη του στη La Fábrica. Ένας κυνικός εκτελεστής στο κουτί, ο Portillo θεωρήθηκε δικαιολογημένα ως η λαμπρή ελπίδα της ακαδημίας της Real και επομένως υπό την τεράστια πίεση να πετύχει.

Όχι ότι δεν το έδειξε, σημειώνοντας 29 τέρματα σε 18 αγώνες για την Real C τη σεζόν 2000/01 πριν προωθηθεί στην Real Β. Δεκατέσσερα τέρματα στις 11 αναμετρήσεις φάνηκαν να επαναλαμβάνουν την ποιότητα του Portillo. Τα τέρματα του ήταν τότε κρίσιμα καθώς η Castilla κατέληξε στη κορυφή της Segunda B Grupo III το 2001/02. Αυτή η επίδοση και μια τιμωρία για τον Pedro Munitis ώθησαν τον Vicente del Bosque να φέρει το Portillo στον πάγκο για το προαναφερθέν αγώνα με το Παναθηναϊκό και παρόλο που παρέμεινε η μοναδική εμφάνισή του στην ανδρική ομάδα εκείνη τη χρονιά, του απονεμήθηκε το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης μετά το θρίαμβο στη Γλασκώβη.

Το καλοκαίρι του 2002 έφερε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο για τον Portillo, ο οποίος υπέγραψε ένα deal πενταετούς διάρκειας με ρήτρα ύψους 35 εκατομμύρια ευρώ. Η μεγαλύτερη προσοχή των μέσων ενημέρωσης εκείνο το καλοκαίρι επικεντρώθηκε σε άλλους όμως επιθετικούς. Δεν ήταν άλλος από τον ήρωα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας Ronaldo, ο οποίος υπογράφηκε από την Internazionale όμως αυτό δεν εμπόδισε το Portillo να κληθεί στην επερχόμενη προετοιμασία.

Οι δύο πρώτες εμφανίσεις του εκείνη τη χρονιά ήταν ονειρικές, που ολοκληρώθηκε με ένα τρόπαιο στη μια και ένα χατ - τρικ στην άλλη. Ο Portillo πέρασε από τον πάγκο στο Super Cup, αντικαθιστώντας τον Guti με 20 λεπτά να απομένουν στη νίκη με 3-1 επί της Feyenoord και δεκαπέντε μέρες αργότερα κατέγραψε ένα χατ - τρικ σε ένα 8-1 στο Copa del Rey επί της UD Sanse (ομάδα τέταρτης κατηγορίας). Συνολικά θα σημειώσει οκτώ τέρματα για να αναδειχθεί ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Με την μεταγραφή του Ronaldo ο Portillo ήταν πάντα πιθανό να περιορίσει τις ευκαιρίες του από τον πάγκο, αλλά ο Del Bosque προσπάθησε να του δείξει πίστη. Δυστυχώς, η στρατηγική επιρροής και μεταγραφικής πολιτικής του Florentino Pérez μείωσαν την ανάπτυξή του, ενώ στο Portillo σπάνια του δόθηκε μια φανέλα βασικού. Παρ 'όλα αυτά, εξακολουθούσε να παρουσιαστεί στους δύο πρώτους αγώνες των ομίλων του Champions League, πριν κάνει το ντεμπούτο του στη LaLiga τον Οκτώβριο του 2002 σε μια άνετη νίκη (4-1) επί της Alaves.

Του πήρε μόλις τρία παιχνίδια για το Portillo να ανοίξει λογαριασμό στο πρωτάθλημα για την ανδρική ομάδα. Μπαίνοντας στα τελευταία δευτερόλεπτα ως αλλαγή του Raúl, μέσα σε ένα λεπτό ο Portillo κατάφερε να βάλει το τελευταίο γκολ σε μια νίκη (4-1) επί της Valencia. Πολύς έπαινος πήγε στον Zinedine Zidane για την ατομική του ικανότητα για να δημιουργήσει την ευκαιρία, αλλά ο Portillo έκανε ότι πάντα με τους Μαδριλένους τελειώνοντας τη φάση από κοντινή απόσταση.

Θα χρειαστεί άλλος ένας μήνας για τον Del Bosque να ρίξει και πάλι τον νεαρό του φορ στο μίγμα, και για άλλη μια φορά ο Portillo έβαλε ένα γκολ σε μια φευγαλέα τετράλεπτη εμφάνιση με τη Real Valladolid. Τρεις μέρες αργότερα, ο Portillo ισοφάρισε στον αγώνα της δεύτερης φάσης των ομίλων του Champions League με την Borussia Dortmund, ένα αποτέλεσμα που ήταν κρίσιμο για τη πρόκριση της Real στα προημιτελικά.

Ο 21χρονος θα εμφανιστεί στους τέσσερις από τους επόμενους έξι αγώνες του πρωταθλήματος, σκοράροντας τρεις φορές και ολοκληρώνοντας τη χρονιά με 14 γκολ σε 24 παιχνίδια. Βάζοντας σε αναλογία ένα τέρμα περίπου κάθε μια ώρα, ήταν μια εξαιρετικά ενθαρρυντική χρονιά για το νεαρό επιθετικό. Ο Portillo θα πάρει επίσης το μετάλλιο του πρωταθλητή Ισπανίας για τα επιτεύγματα του, με τη Real να ξεπερνά την Real Sociedad στη μάχη του τίτλου την τελευταία αγωνιστική.

Η φόρμα του ήταν τέτοια ώστε ο αντικαταστάτης του Del Bosque, Carlos Queiroz πρόσθεσε περισσότερη πίστη στο Portillo κατά την επόμενη σεζόν. Ένα σπάνιο ντόπιο ταλέντο ανάμεσα στις ορδές των Galácticos όμως δυστυχώς η επιπλέον έκθεση του δεν βοήθησε πολύ. Σε 30 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις τη σεζόν 2003/04 έβαλε μόνο δύο γκολ, με ένα από αυτά να έρχονται και πάλι επί της Sanse στο δεύτερο γύρο του Copa del Rey.

Πριν από την έναρξη της σεζόν 2004/05 πραγματοποιήθηκε άλλη μια αλλαγή προπονητή, με τον José Antonio Camacho να αντικαθιστά τον απολυθέντα Queiroz. Ο νέος προπονητής έμεινε λιγότερο εντυπωσιασμένος από τον Portillo, στέλνοντας το 22χρονο δανεικό στη Fiorentina τον Ιούλιο. Ο χρόνος του στη Φλωρεντία κρίθηκε ανεπαρκής καθώς δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην αμυντική φύση του Ιταλικού ποδοσφαίρου, με μόλις τέσσερις εμφανίσεις και ένα γκολ στο πρωτάθλημα.

Μετά από μια ήττα από τη Lazio (3-2) τον Ιανουάριο, ο Portillo επέστρεψε στην Ισπανία λόγω έλλειψης χρόνου συμμετοχής. Εκείνη τη χρονιά ο Vanderlei Luxemburgo ήταν υπεύθυνος, αλλά δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει τον Portillo, ο οποίος θα έπαιρνε μόνο 134 λεπτά στο Bernabéu εκείνη την χρονιά.

Το καλοκαίρι του 2005 στάλθηκε ξανά δανεικός, αυτή τη φορά στους Βέλγους πρωταθλητές της Club Brugge. Εκείνη τη χρονιά αποκαταστάθηκε κάπως η εμπιστοσύνη του Portillo, καθώς σημείωσε 11 τέρματα σε 32 αγώνες και βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος. Το κυριότερο στιγμιότυπο ήταν τα δύο γκολ στη νίκη με 2-1 επί της Gent, παράλληλα με μια καλή εμφάνιση που εξασφάλισε την ισοπαλία (1-1) με την Bayern Munich στο Champions League. Δυστυχώς, η Brugge δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον τίτλο της, καταλήγοντας στην τρίτη θέση καθώς ο Portillo επέλεξε να μην παρατείνει τη διαμονή του.

Μετά την επιστροφή του στην Real Madrid, ο χρόνος του τελείωσε. Ο Portillo βρέθηκε στην απίστευτη θέση της όγδοης επιλογής πίσω από τον Antonio Cassano, τον Gonzalo Higuaín, τον José Antonio Reyes, τον Raúl, τον Robinho, τον Ronaldo και τον Ruud van Nistelrooy. Το αγόρι που κάποτε είχε ρήτρα ύψους 35 εκατομμυρίων ευρώ ήταν τώρα ελεύθερο να φύγει.

Ο Portillo αποφάσισε να παραμείνει στη LaLiga και να υπογράψει στη νεοφώτιστη Gimnastic. Σκοράροντας μόλις στο δεύτερο αγώνα του ενάντια στη Celta, θα βάλει μόνο άλλο ένα τέρμα στις επόμενες 15 αγωνιστικές του πρωταθλήματος, καθώς η Tarragona πολεμούσε σε μια χαμένη μάχη με τον υποβιβασμό. Μια αλλαγή στις τύχες της Gimnàstic και του Portillo ήρθε στις αρχές Δεκεμβρίου με την απομάκρυνση του Luis César Sampedro.

Ο αντικαταστάτης του Paco Flores, είχε ένα σύστημα το οποίο μπήκε στο καλούπι του από τα τέλη Ιανουαρίου και δεν υπήρχε κανένας σταματημός για το Portillo. Άνοιξε το σκορ μετά από μόλις οκτώ λεπτά εναντίον της Espanyol με μια κεφαλιά από τη σέντρα του Juan Díaz πριν κερδίσει το πέναλτι που ευστόχησε ο Alejandro Campano. Η Gimnàstic θριάμβευσε με 4-0, με το Portillo να σκοράρει στα επόμενα δύο παιχνίδια του, μια ισοπαλία με την Celta και μια ήττα (3-2) από την Osasuna.

Ήταν στις αρχές Μαρτίου που η ποιότητα του Portillo πραγματικά έλαμψε, καθώς έδωσε στη Gimnastic μια μικρή ελπίδα για μια απίθανη σωτηρία. Το κλειδί για αυτό ήταν το πρώτο του γκολ στη νίκη (2-0) κόντρα στην Athletic Club, το οποίο ακολούθησε το μοναδικό του τέρμα στη νίκη - σοκ απέναντι στη Sevilla (1-0). Έχασε μια επιστροφή στο Bernabéu λόγω μιας ασυνήθιστης ρήτρας στο συμβόλαιο του που δήλωνε ότι δεν μπορούσε να παίξει ενάντια στην Real, αλλά επέστρεψε στα γκολ στον επόμενο αγώνα καθώς οι 10 άντρες της Gimnàstic πήραν το πόντο εναντίον της Recreativo.

Τα επόμενα τέρματα του στάθηκαν ως παρηγοριά για την πλέον υποβιβασμένη Tarragona. Αυτή η αργή αναταραχή και ο υποβιβασμός της Gimnàstic έβαλαν ωστόσο το Portillo στους καταλόγους αρκετών συλλόγων της κορυφαίας κατηγορίας και υπέγραψε εν τέλει στην Osasuna.

Εργάστηκε με την αποστολή της αντικατάστασης του Roberto Soldado, ο οποίος επέστρεψε στην Real μετά από μια επιτυχημένη περίοδο δανεισμού όντας μια άλλη ψευδής αυγή. Μη καταφέρνοντας να σκοράρει στους εννέα πρώτους του αγώνες, από εκείνη τη στιγμή ποτέ δεν βρέθηκε ξανά στην αρχική ενδεκάδα. Η δεύτερη του χρονιά στην Osasuna κρίθηκε ακόμα χειρότερη, με ένα μόνο τέρμα σε 22 εμφανίσεις. Αφού έπαιξε μόνο 38 λεπτά στο πρώτο μισό της σεζόν 2009/10, ο Portillo επέλεξε να φύγει τον Ιανουάριο και να πάει στη δεύτερη κατηγορία και στην Hercules.

Ακόμη και το χαμηλότερο επίπεδο ποιότητας απέτυχε να βοηθήσει την παραγωγικότητα του Portillo, με το πρώτο του γκολ για την Hercules να έρχεται τον Μάιο του 2010 εναντίον της Albacete. Το πιο σημαντικό ωστόσο πέρα ότι έπρεπε να περιμένει 623 ημέρες για αυτό το τέρμα, είναι ότι το επόμενο έφτασε μέσα σε 15 λεπτά. Η νίκη με 5-1 ακολούθησε μια λευκή ισοπαλία στη Cartagena για να δημιουργήσει μια νευρικότητα στις τελευταίες δύο αγωνιστικές.

Η πρώτη με τη Rayo Vallecano έμοιαζε ζοφερή στο ημίχρονο, με το δεξιό μπακ Coke να βάζει μπροστά τους φιλοξενούμενους. Μόλις τρία λεπτά μετά την επανέναρξη, ο Portillo ισοφάρισε όμως η Hércules χρειαζόταν περισσότερα. Παλεύοντας για την άνοδο στη Primera Division (με τη τελευταία να έρχεται το 1997) το ρολόι όδευε δυσοίωνα στα 90 λεπτά και το τελικό σφύριγμα του Alejandro Hernández θα έβαζε τη μοίρα της Hércules μακριά από τα χέρια της την τελευταία αγωνιστική.

Στη συνέχεια, στο 88’ συνέβη το αναπάντεχο. Μια σέντρα από τη δεξιά πλευρά κατέληξε στο κουτί της μικρής περιοχής. Εκεί συναντήθηκε από ένα κεφάλι της Hercules και όπως οκτώ χρόνια νωρίτερα ενάντια στη Valencia μίλησε ο Portillo. Με τη Betis να έρχεται ισόπαλη με τη Salamanca, το Estadio José Rico Pérez παραλήρησε. Ένα αποτέλεσμα που σήμαινε ότι η Hércules έπρεπε να κερδίσει στην ήδη υποβιβασμένη Real Unión την τελευταία αγωνιστική και η 13χρονη εξορία της θα τελείωνε.

Μια νίκη με 2-0 εξασφαλίστηκε δεόντως, με το Portillo να βάζει το πρώτο τέρμα ύστερα από 17 λεπτά για να βοηθήσει να διαλύσει τα νεύρα. Παρά το γεγονός ότι πέτυχε μόνο πέντε γκολ σε 16 εμφανίσεις, ο Portillo έγινε ένας στιγμιαίος ήρωας. Δυστυχώς, η ιστορικότερη στιγμή της καριέρας του θα γινόταν απλώς μια υποσημείωση στη μοναδική χρονιά της Hércules στη La Liga, με τις καλοκαιρινές μεταγραφές των David Trezeguet και Nelson Valdez να προτιμώνται και το Portillo να επιστρέφει στον εξοικειωμένο ρόλο του στον πάγκο.

Μετά τον υποβιβασμό ο Portillo αποφάσισε να μεταβεί σε μια άλλη ομάδα της Segunda, τη Las Palmas, που σημείωσε τέσσερα γκολ σε οκτώ παιχνίδια. Εκείνο το καλοκαίρι ο σύλλογος συμφώνησε να τερματίσει τα υπόλοιπα δύο χρόνια στο συμβόλαιο του για να επιτρέψει στον Portillo να επιστρέψει στην Hercules.

Υποστηρίζεται ότι το μοναδικό κίνητρο για αυτή την επιστροφή ήταν η σύνδεσή του με τον πλειοψηφικό μέτοχο Enrique Ortiz, τον πατέρα της κοπέλας του Portillo Laura. Η άρνηση του αθλητικού διευθυντή Sergio Fernández να υπογράψει το Portillo οδήγησε στην απομάκρυνση του από το σύλλογο, ενώ ο βασικός επιθετικός Urko Vera ακύρωσε το συμβόλαιο του για να χρηματοδοτήσει τη συμφωνία. Η πλειοψηφία των φιλάθλων του συλλόγου δεν πήρε με καλό μάτι τη συγκεκριμένη απόφαση, και καθώς ο σύλλογος έπεφτε προς τα κάτω από τα αυξανόμενα χρέη, η παρουσία του παρατηρήθηκε με περιφρόνηση.

Παίρνοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε αρκετές περιπτώσεις τα 17 τέρματα του Portillo ήταν ζωτικής σημασίας για να βοηθήσουν την ομάδα του Αλικάντε να αποφύγει άλλον έναν υποβιβασμό τη σεζόν 2012/13. Δυστυχώς, μια τέτοια μοίρα έπληξε την Hercules την επόμενη σεζόν αν και ο Portillo παρέμεινε και έπαιζε μαζί τους στην Segunda B για 18 μήνες. Στη τρίτη κατηγορία δεν κατάφερε να κάνει μια φανερή συμβολή, ανακοινώνοντας τελικά την απόσυρση του τον Δεκέμβριο του 2015, μια απόφαση που περιέγραψε ως «πικρό αντίο» λόγω της συνεχιζόμενης κατάχρησης του.

Κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει ως ένα πρόσφορο τέλος στον μύθο του Javier Portillo. Ενώ δεν έφτασε ποτέ κοντά στις προσδοκίες των νεανικών επιτευγμάτων του, θα ήταν άδικο να πεις τη καριέρα του αποτυχημένη. Συνάντησε την αγάπη και το σεβασμό μέσω του αθλήματος και μπορεί πάντα να κοιτάζει πίσω σε στιγμές που η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς δεν θα ζήσει ποτέ, ακόμα κι αν παραμένει το κρίμα ότι τα πράγματα δεν δούλεψαν σωστά στην Real Madrid.