Δημήτρης Βαρσάνης
Σε ένα τουρνουά ξεχασμένο στο χρόνο που περιβάλλεται από τις επικές δόξες της Γαλλίας το 1998 και το 2000 και μόλις τρία χρόνια πριν η Βραζιλία κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, το Copa América του 1999 ήταν μια θαυμάσια υπόθεση, τουλάχιστον αν είσαι Βραζιλιάνος.
Σε μια σπάνια στιγμή ευθυγράμμιση αστεριών, μια ομάδα με τα εντυπωσιακά ταλέντα του Ronaldo, του Rivaldo, του Ronaldinho, του Roberto Carlos, του Cafu και πολλών άλλων θα έφερνε το τρόπαιο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Θα ενεργούσε επίσης ως πρόβα τζενεράλε - τουλάχιστον για την επιθετική τριάδα - για έναν ακόμη μεγαλύτερο θρίαμβο στην Άπω Ανατολή.
Το τουρνουά έφερε μερικές εκπλήξεις. Μια ματιά στη λίστα των πρώτων σκόρερ βλέπει τους Ronaldo και Rivaldo να μοιράζονται την πρώτη θέση με πέντε τέρματα. Περαιτέρω, ο Iván Zamorano, ο Martín Palermo και ο 18χρονος Roque Santa Cruz έβαλε τρία. Στενά ανάμεσα σε αυτές τις δύο μάζες ήταν ο Capocannoniere της Ιταλίας, ένας από τους πιο φοβερούς επιθετικούς του κόσμου και ένας άνδρας που επρόκειτο να μεταβεί στην Parma για 25 εκατομμύρια λίρες. Αυτός ήταν ο Márcio Amoroso και ενώ το όνομά του φαίνεται ίσως εκτός συναγωνισμού από τη λίστα των διάσημων αστεριών του σήμερα, εκείνη τη στιγμή λίγοι έμοιαζαν καλύτεροι του.
Για το νεαρό Amoroso που μεγάλωνε στους δρόμους της Μπραζίλια, αυτό το σενάριο έμοιαζε λίγο μακρινό. Θα χρειαζόταν ως νεαρός να επιδείξει τα ταλέντα του σε τουρνουά futsal στη γενέτειρά του και στο Σάο Πάολο για να πάρει την αναγνώριση που του αξίζει. Φιλόδοξη και εξαιρετικά ταλαντούχα, η Guarani FC στη μέση της πιο επιτυχημένης περιόδου πρόσφερε στον Amoroso την ευκαιρία να συμμετάσχει στην ακαδημία τους σε ηλικία 14 ετών το 1988.
Τέσσερα χρόνια μαθαίνοντας την προσέγγισή του στο άθλημα θα λάβει ελάχιστη ανταμοιβή, καθώς ο σύλλογος τον έστειλε για δύο χρόνια στη Japan Soccer League - ο πρόδρομος της J League - ανοίγοντας ένα μονοπάτι που πολλοί άλλοι θα ακολουθήσουν αργότερα. Ενώ πολύ λίγα ρεκόρ θα καταγραφούν από τη παρουσία του στην Ιαπωνία, ο δημοσιογράφος Masa Kenichi ανέφερε σχετικά για το χρόνο του εκείνη την εποχή: «Έφτασαν πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές. Στην αρχή ήταν πολύ επιθετικός, πολύ δυνατός, αλλά έπειτα ηρέμησε. Ήταν πολύ γρήγορος, επιδέξιος, αλλά χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να το παρατηρήσει. Όμως έμεινε για δύο χρόνια και πέτυχε γκολ. Του άρεσε. "
Ο Amoroso θα σηκώσει το πρωτάθλημα δύο φορές με τη Verdy Kawasaki - που τώρα λέγεται Tokyo Verdy - καθώς και το Κύπελλο του Αυτοκράτορα. Έπεισε τη Guarani ότι ήταν έτοιμος για να παίξει στο Brasileiro.
Έβαλε 28 γκολ σε 39 παιχνίδια μετά την επιστροφή του, εξασφαλίζοντας μια μεταγραφή στη Flamengo, η οποία προηγήθηκε μιας αναπόφευκτης μετάβασης στην Udinese. Φτάνοντας ένα χρόνο μετά τον Oliver Bierhoff, μπήκε σε μια ομάδα που καυχιόταν τους Thomas Helveg και Luigi Turci και τα έξοχα χαρίσματα του Tomas Locatelli. Υπό την αιγίδα του Alberto Zaccheroni, ο Amoroso θα πετύχει 12 γκολ, ένα πίσω από τους Paolo Poggi και Bierhoff, καθώς η Udinese τερμάτισε πέμπτη.
Η προσπάθειά του, ο ρυθμός και η έξυπνη κίνηση του, τόσο πίσω από την άμυνα όσο και μπροστά του, έκαναν γρήγορα τον Amoroso στόχο, μαζί με μερικούς από τους συμπαίκτες του για τους “γύπες”. Όμως αντιστάθηκαν στην επιθυμία να φύγουν, κολλώντας με τον Zaccheroni και παραμένοντας στο Friuli για τη δόξα του Scudetto.
Έφτασαν κοντά. Με την άφιξη του Martin Jørgensen, οι “ζέβρες” θα έβγαιναν τρίτες, 10 βαθμούς πίσω από τη πρωταθλήτρια Juventus. Ενώ ο Bierhoff θα τελείωνε τη χρονιά ως Capocannoniere με 27 τέρματα, ο Amoroso θα περιοριζόταν από τραυματισμό και απώλεια φόρμας. Για τον Βραζιλιάνο επρόκειτο να ήταν ένα σημάδι των πραγμάτων που έρχονται.
Προς το παρόν ήταν ένα “καυτό εμπόρευμα”. Ενώ οι Bierhoff, Helveg και Zaccheroni μετακινήθηκαν στη Milan, ο Amoroso έμεινε, καθιστώντας το σχήμα της ομάδας στην επίθεση και δεν θα απογοητεύσει. Το βραβείο του πρώτου σκόρερ παρέμεινε στην Udine, καθώς ο Amoroso κατέγραψε 22 τέρματα σε μια ομάδα που ήξερε πώς να επιτεθεί, αλλά τα δεχόταν στην άμυνα. Πέφτοντας στην έκτη θέση, έβαλε 52 τέρματα σε 34 αγώνες παραχωρώντας συνάμα περισσότερα.
Ήταν σαφές ότι η Udinese δεν ήταν το μέρος αν ο Βραζιλιάνος ήθελε να εκπληρώσει τις αναμφισβήτητες δυνατότητές του. Οι φήμες για μεταγραφή σε όλες τις μεγάλες ομάδες στην Ιταλία, καθώς και στη Bayern Munich, στη Barcelona και στη Manchester United έδιναν και έπαιρναν εδώ και ένα χρόνο. Για τον Amoroso, έπρεπε να συμμετάσχει σε ένα σύλλογο που θα μπορούσε να παλέψει για τιμητικές διακρίσεις.
Ήταν έκπληξη λοιπόν που επέλεξε την Parma μετά τους ηρωισμους του στο Copa América παρά την εντυπωσιακή άνοδό τους μέσα στη δεκαετία του ‘90. Κάτω από την εμμονή και την άκαμπτη βασιλεία του Alberto Malesani, η Parma θα βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στον Hernán Crespo για να τους ανυψώσει στην πέμπτη θέση εκείνη τη σεζόν, με τον Αργεντινό να πετυχαίνει 22 τέρματα στη Serie A, 16 περισσότερα από τον επόμενο καλύτερο Marco Di Vaio. Ο Amoroso έβαλε τέσσερα μιας και δεν κατάφερε να εισχωρήσει στην αρχική ενδεκάδα με συνέπεια, αντιμετωπίζοντας τον σκληρό ανταγωνισμό από το προαναφερθέν ντουέτο, τον Ariel Ortega και το Mario Stanić.
Αυτό που χρειαζόταν τώρα περισσότερο από ποτέ ήταν μια επιμονή στην προπόνηση, ένας τρόπος για να πείσει τον Malesani ότι ήταν ο άνδρας που θα κατευθύνει την επίθεση. Με την αναχώρηση του Crespo στη Lazio, ο Amoroso έγινε βασικός στην ομάδα μαζί με τον Di Vaio, καθώς η Parma βγήκε τέταρτη τη σεζόν 2000/01, ο Βραζιλιάνος ανέδειξε τις ικανότητές του στη ντρίμπλα και στα 14 γκολ που έβαλε. Παρά τους τραυματισμούς που μάστιζαν κομμάτια της χρονιάς του, η Parma θα πήγαινε στον τελικό του Coppa Italia, χάνοντας με 1-0 από τη Fiorentina καθώς ο Amoroso έπαιξε τα τελευταία 30 λεπτά.
Εν μέσω της αλλαγής φρουράς στο Ennio Tardini, με τον Gianluigi Buffon και τον Lilian Thuram να φεύγουν για τη Juventus, ο Amoroso ζήτησε μια νέα πρόκληση, σίγουρος ότι η λήψη του αριθμού “εννέα” από το Di Vaio ήταν αδύνατη κάτω από το Renzo Ulivieri ο οποίος αντικατέστησε το Malesani σε εκείνο το σημείο.
Με τη φήμη του ακόμα άθικτη, μια μεταγραφή 20 εκατομμυρίων λιρών στη Borussia Dortmund (ένα ποσό ρεκόρ για τη Bundesliga εκείνη την εποχή) είδε τη μεταγραφή του 27χρονου Amoroso στη Γερμανία για τρία χρόνια και σίγουρα πλησίαζε στην κορυφή των δυνάμεων του. Ενώ οι τραυματισμοί παρεμπόδισαν επίμονα την ικανότητά του να χαράξει μια σταθερή πορεία στην ενδεκάδα της Parma όπως και η έλλειψη τακτικής πειθαρχίας του για το Malesani και το Ulivieri, μια κίνηση στο Westfalenstadion πρόσφερε την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα σε μια δύσκολη διετία . Πράγματι, ο Capocannoniere του 1999, ο άνδρας που ο Ronaldo ονόμασε "ζώο" και "θαυμάσιος για να παίξεις μαζί του" ήταν τόσο πεινασμένος όσο ποτέ άλλοτε.
Αν και δεν θα φτάσει ξανά στο ζενίθ του 1999, η περίοδος του στη BVB συμπληρώθηκε με την παρουσία μερικών άλλων εικονικών Βραζιλιανών, δηλαδή των Dedé, Ewerthon και Evanílson, τρεις παίκτες που κατατάσσονται στον κατάλογο των μεγάλων μεταγραφών του κλαμπ.
Ο χρόνος του Amoroso μπροστά από το Κίτρινο Τείχος δεν θα διαρκέσει πάρα πολύ, αλλά ήταν γεμάτος στιγμές απόλυτης λαμπρότητας. Σε τρεις χρονιές έβαλε 28 γκολ σε 59 εμφανίσεις στη Bundesliga, ένα υγιές ρεκόρ με οποιοδήποτε μέτρο. Οι τραυματισμοί θα περιορίσουν τον αντίκτυπό του, όπως και ο ανταγωνισμός στο σύλλογο με τον Ewerthon, τον Jan Koller και τον Heiko Herrlich να αγωνίζονται όλου για μια θέση βασικού.
Για τον πρώην άνδρα της Parma, θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας αργής πτώσης. Τα δεκαοκτώ γκολ τον έχρισαν πρώτο σκόρερ της Bundesliga στην πρώτη του χρονιά παράλληλα με τον Martin Max, αλλά έβαλε 10 λιγότερα το 2003 με τους τραυματισμούς και την επίδοση του Koller να τον αφήνουν στον πάγκο. Η τελευταία του χρονιά έφερε μόνο τέσσερα τέρματα καθώς ο Ewerthon επιβεβαίωσε το στάτους του ως ένας από τους πιο θανατηφόρους σκοπευτές του πρωταθλήματος.
Παρά την πτώση της καριέρας του και της φήμης του, ο Amoroso θα αναπολείτε πολύ καλά από τους πιστούς της BVB για το ρυθμό του, τον αινιγματισμό του και τη ταχύτητα του. Αυτό που άφησε ήταν αναμνήσεις από συνεργασίες με τον Ewerthon και μερικά εκπληκτικά γκολ. Η προσπάθειά του εναντίον της Milan κατατάσσεται τόσο ψηλά όσο κάθε άλλο Ευρωπαϊκό τέρμα στην ιστορία της Dortmund. Έπειτα υπήρξε η ραμπόνα του και η αδυσώπητη επίδοση του εναντίον της Lokomotiv Moscow. Τα πάντα εξασφαλίζουν ότι δεν θα ξεχαστεί.
Δυστυχώς για τον Amoroso, αυτό θα ήταν τόσο καλό όσο διήρκεσε για τη Dortmund. Με τους τραυματισμούς που περιόρισαν τον χρόνο του στο γήπεδο, ο Koller και ο Ewerthon στέκονταν μπροστά του και μια σειρά διαφωνιών με το κλαμπ, ο Βραζιλιάνος είχε τη δυνατότητα να φύγει, οδεύοντας στην Malaga ελεύθερος. Για έναν παίκτη που μόλις τέσσερα χρόνια νωρίτερα κοστολογούνταν στις 25 εκατομμύρια λίρες, σηματοδότησε μια επική παλινδρόμηση.
Εκείνη τη στιγμή η σταδιοδρομία του στη Βραζιλία θεωρούνταν επίσης τελειωμένη και οι αναμνήσεις του Copa América 1999 έμειναν σταθερά στο παρασκήνιο. Ενώ ο Ronaldo, ο Rivaldo και ο Ronaldinho θα πετύχουν τη μεγαλύτερη δόξα το 2002, ο Amoroso θα παρακολουθούσε από το σπίτι του στη Βραζιλία, πανηγυρίζοντας για τους συμπατριώτες του καθώς κατέκτησαν τον κόσμο. Παρόλα αυτά, μπορεί να κοιτάξει πίσω στις 19 συμμετοχές του και στα εννέα γκολ με υπερηφάνεια και να είναι σίγουρος ότι σε μια άλλη Βραζιλία - ίσως και αυτή - θα είχε πετύχει πολύ περισσότερα στη Διεθνή σκηνή. Το ταλέντο του σίγουρα το επιδείκνυε.
Μια μόνο σεζόν στη Malaga θα έδινε μόνο πέντε τέρματα καθώς ο σύλλογος τερμάτισε 10ος στη LaLiga. Απογοητευμένοι τόσο από τη στάση του όσο και από την επίδοση του, οι Ισπανοί επέλεξαν να μην επεκτείνουν τη συμφωνία του καθώς ο Amoroso επέστρεψε στη Sao Paolo για μια σύντομη αναζωπύρωση. Στο Morumbi, θα σηκώσει το Copa Libertadores και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα συλλόγων, τελειώνοντας ως πρώτος σκόρερ, καθώς ανακάλυψε την αγάπη του για το άθλημα. Οι τραυματισμοί αποδεκάτισαν το καλύτερο μέρος των πέντε χρόνων, και ενώ έχασε τη ταχύτητα του το μυαλό του ήταν τόσο απότομο όσο ποτέ άλλοτε. Λειτουργώντας ως παραδοσιακός επιθετικός, θα οδηγήσει τους “Tricolor” στο τρίτο Libertadores και το πρώτο ύστερα από 12 χρόνια.
Η συγκεκριμένη επίδοση κουβάλησε πάλι τα περιπλανώμενα μάτια των μεγάλων της Ευρώπης, με τη Milan να επιλέγει να τον υπογράψει ως αντικαταστάτη του Christian Vieri το 2005. Ελάχιστες εμφανίσεις αργότερα και επέστρεψε στη Βραζιλία με τη καριέρα του να είναι στα κάτω του. Ταλαιπωρήθηκε τα επόμενα τρία χρόνια, ανίκανος να παίξει τακτικά καθώς το σώμα του απέρριψε όλες τις προσπάθειες να λάμψει και πάλι ενώ είχε και ένα μικρό πέρασμα από τη χώρα μας με τη φανέλα του Άρη όπου περισσότερο τον θυμόμαστε για την ευρεία υποδοχή του στο Αεροδρόμιο Μακεδονίας.
Καταγράφεται το τέλος μιας καριέρας που είχε δει τον Amoroso να κερδίζει μεγάλες τιμές στην Ιαπωνία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και στη Βραζιλία. Μεταξύ αυτών των συλλογικών θριάμβων ωστόσο, υπήρχαν στιγμές απόλυτης λαμπρότητας και θάρρους, που μερικές φορές αντισταθμίστηκαν από τους τραυματισμούς και τη φραστική προσωπικότητά του, αλλά έχει μείνει στο μυαλό των οπαδών για τη λαμπρότητα του.
Παρά το γεγονός ότι έγινε κάτι σαν ξεχασμένο είδωλο, για πέντε χρόνια μεταξύ του 1998 και του 2003, ο Amoroso θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας από τους πιο ταλαντούχους και δυνατούς επιθετικούς του αθλήματος, ο ρυθμός και η κίνηση του ταιριάζουν μόνο με τη νοημοσύνη και την τεχνική του.
Τα γκολ του ήταν αριστοκρατικά και άπταιστα, οι δεξιότητες του έντονες και σπάνιες και τα τρεξίματα του αδιαπέραστα. Σε μια άλλη εποχή, ίσως να μιλούσαμε για έναν από τους μεγαλύτερους όπως θεωρούνταν το ταλέντο του Márcio Amoroso.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου