Οι Presidenti που άφησαν ιστορία: Antonio Sibilia (Ο Commendatore)

Δημήτρης Βαρσάνης

Καθώς το προσωπικό έφτασε στο Stadio Partenio της Avellino το πρωί της 20ης Απριλίου του 1992, η διάθεσή τους ήταν σκοτεινή. Η ομάδα έχασε για άλλη μια φορά, μόλις η τελευταία σε μια σειρά θλιβερών εμφανίσεων που τους ώθησε όλο και πιο κοντά στον υποβιβασμό από τη Serie B.

Ωστόσο όλες οι προβληματικές σκέψεις τους δύσκολα θα μπορούσαν να τους προετοιμάσουν για το θέαμα που είδαν κατά την είσοδό τους στο στάδιο, όπου μια σειρά σταυρών που εκτείνεται από τη μια εστία στην άλλη είχε φυτευτεί στο γήπεδο για μια νύχτα.

Γραμμένα σε κάθε σταυρό ήταν τα ονόματα των ποδοσφαιρστών της Avellino, συμπεριλαμβανομένων των αναπληρωματικώμ και του προπονητή Ciccio Graziani. Αυτά τα ονόματα συνοδεύονταν από την ημερομηνία 14 Ιουνίου 1992, η οποία σηματοδότησε την τελευταία αγωνιστική της σεζόν. Το μήνυμα ήταν σαφές και δεν άφηνε περιθώριο για ερμηνεία: οι ελπίδες των ultras για παραμονή ήταν νεκρές και μαζί τους και οι παίκτες.

Αυτή ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος για την Avellino. Μη πλέον πρόθυμος να χειριστεί την πίεση που προέρχονταν από τη δουλειά, ο Gaetano Tedeschi - ο ιδιοκτήτης του συλλόγου και τοπικός επιχειρηματίας - προσπαθούσε ενεργά να πουλήσει και ως εκ τούτου περιόρισε την επένδυσή του. Οι ultras δεν το πήραν με καλό μάτι και η δυσαρέσκειά τους εκφράστηκε τόσο μέσα από τους σταυρούς που έφτιαξαν στο γήπεδο, όσο και από τις προσβολές που έριξαν σε όποιον επιχείρησε να τους αφαιρέσει.

Αυτό που καθιστούσε την κατάσταση ακόμα πιο σουρεαλιστική - πέρα από την άρνηση του προσωπικού του σταδίου να αφαιρέσει τους σταυρούς γιατί συμφωνούσαν επίσης με τη διαμαρτυρία - ήταν ότι η επιστροφή στην τρίτη κατηγορία δεν ήταν μια καινούργια εμπειρία για το σύλλογο.

Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της, η UC Avellino ήταν ένας μικρός φάρος του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Ένα κλαμπ που έχει αγωνιστεί ως επί το πλείστον στη Serie C (τρίτη κατηγορία) ή χαμηλότερα. Παρόλα αυτά οι προσδοκίες κατά τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ήταν αδικαιολόγητα και παράλογα υψηλές: η μόνιμη κληρονομιά μιας δεκαετίας που ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του '70, κατά τη διάρκεια της οποίας η UC Avellino άνηκε ανελλιπώς στη Serie A.

Η κινητήρια δύναμη πίσω από ένα μεγάλο μέρος αυτής της πρωτοφανούς επιτυχίας ήταν ο άνθρωπος που είναι γνωστός στους οπαδούς της Avellino ως Commendatore (Διοικητής): ο πρόεδρος Antonio Sibilia. Γεννημένος στην κοντινή πόλη Μερκολιάνο, ο Sibilia ξεκίνησε ως χειρωνακτικός εργάτης και αργότερα χάραξε τον δρόμο του για να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους μεγιστάνες των περιφερειών. Έμοιαζε πολύ σαν ένας τυπικός κάτοικος του Νότου εκείνης της εποχής, γεμάτος με φυσικό μαύρισμα και ένα λεπτό μουστάκι. Επιπλέον, σκεφτόταν όπως και οι παραδοσιακοί Νότιοι, οι οποίοι περιλάμβαναν μια διάσημη απογοήτευση για τους άντρες που με κάθε τρόπο διακοσμούσαν τον εαυτό τους με μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια ή τατουάζ.

Ο Sibilia πέτυχε επίσης έναν ορισμένο βαθμό φήμης χάρη στην πολύχρωμη στροφή της φράσης στην τοπική διάλεκτο. "Fummo andati στη Brasile e comprammo Juary" ("Πήγαμε στη Βραζιλία και αγοράσαμε τον Juary") είπε στους δημοσιογράφους όταν το 1980, αγόρασε τον βραζιλιάνο επιθετικό. "Presidè, siamo! "Απάντησε ένας δημοσιογράφος, διορθώνοντας τη γραμματική του, μόνο για να πει αυστηρά" ma perché si venut'pur tu? "(" Γιατί ήρθατε και εσείς; ")

Ωστόσο, ο Sibilia γνώριζε από ποδόσφαιρο. Έγινε πρόεδρος της Avellino στις αρχές της δεκαετίας του '70 με το κλαμπ στη Serie C και μέσα σε τρία χρόνια κατόρθωσε να το ανεβάσει στη Serie B για πρώτη φορά στην ιστορία του. Δύο χρόνια αργότερα, έκανε στην άκρη για το τοπικό πολιτικό Arcangelo Lapicca, αλλά παρέμεινε εντός του συλλόγου, επιβλέποντας την πρόοδό τους καθώς προβιβάστηκαν στη κορυφαία κατηγορία της Ιταλίας το 1978.

Ενα ιστορικό επίτευγμα και ενάντια σε όλες τις προσδοκίες, οι Biancoverdi κατάφεραν να διατηρήσουν τη θέση τους στην κορυφαία κατηγορία και ήταν ακόμα εκεί μέχρι το 1981, όταν ο Sibilia επέστρεψε ως πρόεδρος για άλλη μια φορά. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεύτερης περιόδου ο πρόεδρος της Avellino έκανε μερικές από τις καλύτερες κινήσεις του. Τρεις από τους παίκτες που πήρε από τις κατώτερες κατηγορίες, ο τερματοφύλακας Stefano Tacconi, ο κεντρικός αμυντικός Luciano Faveri και ο μέσος Beniamino Vignola αργότερα βοήθησαν τη Juventus να σηκώσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1985, ενώ ένα άλλο από τα ευρήματά του, ο μέσος Fernando de Napoli έγινε ένα από τα υποτιμημένα αστέρια του Scudetto της Napoli του Diego Maradona.

Έπειτα είναι η σειρά του Juary. Ήρθε στη χερσόνησο ως ξένος παίκτης για την Avellino - σε μια εποχή που το Ιταλικό ποδόσφαιρο απαγόρευε τη χρήση πολλών ξένων ποδοσφαιριστών - και σε μεγάλο βαθμό ως μια άγνωστη φιγουρά και ο Sibilia αρχικά δεν ήταν πολύ πεπεισμένος από την ελαφριά κατασκευή του παίκτη. Αυτός μαζί με τους οπαδούς της Avellino, απόλαυσαν σύντομα το πανηγυρισμό του επιθετικού όπου περιλάμβανε ένα τρέξιμο γύρω από το σημαιάκι του κόρνερ.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η Avellino πέτυχε τη δήθεν φιλοδοξία της να αποφύγει τον υποβιβασμό με σχετική ευκολία χάρη στις αγορές του Sibilia. Ωστόσο, δεν ήταν μια γαλήνια περίοδος και ο Sibilia βρισκόταν συχνά στο επίκεντρο.

Σε μια περίπτωση, παρακολούθησε την ακροαματική διαδικασία του Raffaele Cutolo (ενός φημισμένου αφεντικού του γνωστού συνδικάτου εγκληματικότητας της Καμπανίας Camorra). Μαζί του ο Sibilia πήρε το αστέρι Juary, ο οποίος έδωσε στον Cutolo - ο οποίος σύμφωνα με τον Sibilia ήταν ένας τεράστιος οπαδός του συλλόγου και συγκεκριμένα του επιθετικού - ένα χρυσό μετάλλιο που έφερε την επιγραφή "Στο Rafaele Cutolo από την Avellino Calcio".

Τελικά ο ίδιος ο Sibilia έπεσε στη “φάκα”, κατηγορούμενος ότι σκόπευε να σκοτώσει τον τοπικό δικαστή Antonio Gagliardi. Παρά το γεγονός ότι τελικά δεν κρίθηκε ένοχος, είχε ήδη επιλέξει να παραιτηθεί από την προεδρία του στην Avellino.

Αυτό έγινε το 1983 και ο Sibilia έμεινε μακριά από το σύλλογο για πάνω από μια δεκαετία, μια περίοδο κατά την οποία οι Biancoverdi έπεσαν πολύ χαμηλά. Όταν επέστρεψε το 1994 - δύο χρόνια μετά τους σταυρούς στον αγωνιστικό χώρο - η Avellino αγωνιζόταν στη Serie C.

Πέρα από τη στάση του στο Ιταλικό ποδόσφαιρο, λίγα άλλαξαν στο Sibilia, ο οποίος διατήρησε τις παλιομοδίτικες αξίες του. Αυτός ήταν ένας άνθρωπος που είχε αρνηθεί να αγοράσει γάντια για τον τερματοφύλακα του ("Ο τερματοφύλακας μας θέλει γάντια;" διερωτήθηκε "όχι, είτε θα αγοράσουμε για όλους είτε για κανέναν"), και κατέκρινε τον Αργεντινό μέσο Leonardo Ricatti για την προσωπική του εμφάνιση όταν έφτασε για δοκιμή στην Avellino. "Αρχικά κόβεις τα μαλλιά σου, έπειτα μπορούμε να μιλήσουμε για δοκιμές και συμβόλαια. Ποτέ δεν υπήρχε θέση στην Avellino για τους capelloni (άνδρες με μακριά μαλλιά). Έχεις 24 ώρες για να αποφασίσεις "είπε στον Αργεντινό.

Άφησε επίσης μια απογοήτευση στους ατζέντηδες ποδοσφαίρου. Στη βιογραφία του ο Dario Canovi - ένας από τους πρώτους που ανέλαβε αυτό το ρόλο στην Ιταλία - αναφέρει πως ο Sibilia κρατούσε ένα πιστόλι στο γραφείο του επειδή «ένιωθε άβολα να το φορά κάτω από το σακάκι του». Δεν φέρονταν ως μια «κακόβουλη» απειλή όμως το πιστόλι υπήρχε όπως και να χει.

Οι προπονητές δεν τα πήγαν  πολύ καλύτερα μαζί. Όντας δεύτεροι στη Serie C, ο Gigi Papadopulo - ο οποίος είχε αγαπηθεί πολύ από τους οπαδούς - απολυθηκε επειδή πιάστηκε στη κάμερα να λογομαχεί με το Sibilia. Ο ίδιος πρόεδρος στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, είχε διώξει τον Luis Vinicio επειδή "ενεργούσε σαν κόκορας σε ένα κοτέτσι", παρά το γεγονός ότι ο προπονητής τα πήγε εξαιρετικά καλά κρατώντας το κλαμπ στη Serie A.

Παρά τις συγκεκριμένες αντιδικίες του, η τρίτη θητεία του Sibilia ως πρόεδρος της Avellino έφερε και πάλι επιτυχία, καθώς οι “Lupi” επέστρεψαν στη Serie B μέσα σε μια χρονιά από την επιστροφή του, ευρισκόμενος ένα βήμα πιο κοντά στη φιλοδοξία του ώστε να τους επαναφέρει στη Serie A. Ωστόσο για να επιστρέψει εκεί η Avellino, ο Sibilia στάθηκε απρόσεκτος, χωρίς να καταλάβει πόσο απελπιστική ήταν η οικονομική κατάσταση του συλλόγου. Μόνο με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να καταλάβει ότι δεν υπήρχε τρόπος να διορθωθεί αυτή η κατάσταση. Μέσα σε ένα χρόνο, ο σύλλογος γύρισε στη Serie C και το 1999 αποχαιρέτησε τους Biancoverdi, αυτή τη φορά για πάντα.

Οι οπαδοί του συλλόγου ποτέ δεν τον ξέχασαν. Όταν πέθανε το 2014 σε ηλικία 93 ετών, χιλιάδες έκαναν το ταξίδι στο Μερκολιάνο για να αποδώσουν φόρο τιμής στην κηδεία του. Μαζί τους κουβάλησαν και ένα πανό που έγραφε "Unico ed indimenticabile": "Μοναδικός και αξέχαστος"