Andrea Barzagli: Ο κρυφός ήρωας της Juventus

Δημήτρης Βαρσάνης

Από όλες τις αδικίες που προκλήθηκαν τη δεκαετία του ‘80, ίσως η χειρότερη ανήκε στον Andrew Ridgeley. Μπορεί να ήταν σε μία από τις πιο επιτυχημένες μπάντες του κόσμου, αλλά κάτω από τα παχυλά μαλλιά του το αστέρι των Wham αντιμετώπιζε μια αναπόφευκτη πραγματικότητα. Ανεξάρτητα από το πως κουνούσε τα μαλλιά του, όσο επιδέξια και αν χτυπούσε την κιθάρα γύρω από τη μέση του, υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που έπαιρνε όλες τις ευχές: ο George Michael.

Καθώς ο Andrea Barzagli έβγαινε στο Millennium το βράδυ του Σαββάτου, ίσως να του περνούσε μια σκέψη για τη συγκεκριμένη εικόνα του '80. Σε όλη τη διάρκεια μιας εκπληκτικά σταθερής καριέρας, ο αμυντικός της Juventus έχει συνηθίσει να ξεφεύγει από τη χλίδα, μένοντας στις σκιές, καθώς ο Giorgio Chiellini και ο Leanardo Bonucci απολάμβαναν τους επαίνους από τα πλήθη που τους λατρεύουν.

Ο Phillip Lahm και ο Xabi Alonso μπορεί να έχουν βάλει τέλος στη σταδιοδρομία τους, αλλά ο Barzagli θα σβήσει τα 38 κεριά το Μάιο του 2019 γνωρίζοντας ότι αυτή η χρονιά αποτελεί την τελευταία του ευκαιρία για ευρωπαϊκή δόξα. Είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε το 2011 με την μεταγραφή ενός άνδρα που ο πρόεδρος της Juventus Andrea Agnelli κάποτε χαρακτήρισε ως "την καλύτερη μεταγραφή που κάναμε ποτέ".

Ο Andrea Barzagli γεννήθηκε στο Φιζόλε στις 8 Μαΐου του 1981. Αφού εντοπίστηκε από τους ντόπιους σκάουτερ με τις ερασιτεχνικές του εμφανίσεις, υπόγραψε για την Ascoli το 2001, βοηθώντας τη να κερδίσει την άνοδο στη Serie B στη πρώτη του γεμάτη χρονιά. Ήταν κάτω από το Francesco Guidolin στη Palermo όπου έφτιαξε πραγματικά το όνομά του. Μετακόμισε στη Σικελία το 2004 και θα γίνει αρχηγός των Rosanero που θα βγουν Κύπελλο UEFA.

Καθώς το παιχνίδι του ωρίμασε, κινήθηκε προς ένα μεγαλύτερο σύλλογο αλλά μια μεταγραφή στη Fiorentina δεν έγινε ποτέ, μιας και η Wolfsburg τοποθέτησε 10 εκατομμύρια ευρώ στο τραπέζι. Ο Barzagli συνάντησε τον Cristian Zaccardo στις όχθες του ποταμού Αλλέρ, συνεργαζόμενος με τον Felix Magath με αυτό που υποσχέθηκε να είναι ένα ιστορικό έτος για τους “λύκους”.

Το άγαλμα του Auswanderer στο Βόλφσμπουργκ θυμίζει τους μετανάστες που ήρθαν στα μεγάλα εργοστάσια της πόλης τον περασμένο αιώνα αναζητώντας εργασία. Χιλιάδες άνθρωποι πραγματοποίησαν το ταξίδι από τον φτωχό Νότο της Ιταλίας και ακόμη και σήμερα η πόλη μπορεί να υπερηφανεύεται για έναν από τους υψηλότερους Ιταλικούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς της Γερμανίας. Ο Barzagli - όπως φάνηκε - ήταν μόνο ο τελευταίος εργάτης που ήρθε να κάνει μια δουλειά.

Ο Edin Dzeko και ο Grafite παίρνουν όλα χειροκροτήματα για τη κατάκτηση του περίφημου τίτλου που ακολούθησε. Λιγότερο όμως, αναφέρεται το ρεκόρ του Barzagli στην καρδιά της άμυνας του Felix Magath. Ο Ιταλός ήταν σταθερός όλο το χρόνο, παραμένοντας πάντοτε παρών στον αγωνιστικό χώρο, αλλά σταδιακά ξεθώριασε καθώς η Wolfsburg κατέρρευσε στη δεύτερη χρονιά του. Ωστόσο τον Ιανουάριο του 2011, αυτό θα άλλαζε.

Η Juventus βρισκόταν σε κρίση. Μετά την αναδιοργάνωση του Didier Deschamps μέσα από το σκάνδαλο του Calciopoli, ο Claudio Ranieri και ο Alberto Zaccheroni αποκατέστησαν το σύλλογο στη Serie A. Η απόφαση να προσληφθεί ο Luigi Delneri για την σεζόν 2010/11 είχε ωστόσο χειρότερο αποτέλεσμα. Ο Barzagli - νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006 και μόλις 30 ετών - έφτασε στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου για το μικρό ποσό των 300.000 λιρών.

Επρόκειτο να έκανε 15 εμφανίσεις στην πρώτη του σεζόν καθώς η Juventus τερμάτισε στην έβδομη θέση. Ο Antonio Conte έφτασε εκείνο το καλοκαίρι βάζοντας φωτιά στα μελαγχολικά αποδυτήρια. Η Juventus με τη βοήθεια των εμπνευσμένων διαπραγματεύσεων του Γενικού Διευθυντή Beppe Marotta, κατάφερε να πάρει το πρώτο από τους επτά συνεχόμενους τίτλους. Μια αήττητη σεζόν το 2011/12 - συμπεριλαμβανομένου ενός νέου ρεκόρ στη Serie A για Clean Sheet - μιλάει σαφώς για μια νέα και ανελέητη εποχή.

Στο επίκεντρο της αναζωπύρωσης της Juventus βρισκόταν η επίδοση των κεντρικών αμυντικών. Ο Conte είχε να κάνει με μια αμυντική γραμμή τεσσάρων ανδρών, αλλά δεν θα ίσχυε μέχρι οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί κάνουν πραγματικό κλικ στην ομάδα του. Ο Leonardo Bonucci, ο Giorgio Chiellini και ο Barzagli κατέστησαν την “μεγάλη κυρία”, με το «BBC» της Ιταλίας. Οποιοσδήποτε στεκόταν τυχερός και έβρισκε έναν τρόπο να τους περάσει θα αντιμετώπιζε το Gigi Buffon.

Είναι εύκολο να εξηγηθεί γιατί η λάμψη του Andrea Barzagli συχνά περνά απαρατήρητη. Είναι εμφανώς απών στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και το αποφεύγει να γίνει δημοφιλής στους συμπαίκτες του. Το δικό του είδος είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι λαμπρότητας, μια δεξιοτεχνία της αμυντικής τέχνης που ξεπερνάει κατά πολύ τα πάντα. Ο Barzagli μπορεί να στερείται του γκρίζου χτυπήματος και της “κακίας” του Chiellini, αλλά μόνο επειδή δεν το χρειάζεται με την έξυπνη τοποθέτησή του να καθιστά την χρησιμότητα μιας τελευταίας στιγμής.

Ούτε ο Barzagli είναι τόσο εξευγενισμένος όσο ο Bonucci, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι ο δεύτερος έχει το σεβασμό να παίρνει πράγματα από συμπαίκτη του. "Έχω παίξει με πολλούς πρωταθλητές", σημείωσε: "και προσπαθώ να κλέβω μυστικά από όλους. Όμως ο παίκτης που μου αρέσει να παρακολουθώ στο γήπεδο είναι ο Barzagli. "

Δεν ήταν πάντοτε εύκολα τα πράγματα. Αφού έμεινε εκτός για περισσότερο από έξι μήνες τη σεζόν 2014/15 με ένα τραυματισμό στο γόνατο, ακολούθησαν οι ψίθυροι ότι ο χρόνος του Barzagli με τους γίγαντες του Τορίνο έφτασε στο τέλος του. Όταν επέστρεψε εναντίον της Sassuolo τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, οι αμφιβολίες διαλύθηκαν αμέσως. Ήταν σαν να μην έφυγε ποτέ.

Οι Azzurri ακόμα εκτίμησαν τα ταλέντα του. Οι γεμάτες εμφανίσεις του Barzagli στη Σικελία του εγγυήθηκαν μια θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, αλλά παρακολουθούσε κυρίως από το πάγκο, καθώς ο Fabio Cannavaro και ο Marco Materazzi έμελλε να είναι το βασικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Στη συνέχεια, παραλήφθηκε από την αποστολή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 από το Marcello Lippi, αλλά όταν ο Conte ανέλαβε ως Ομοσπονδιακός προπονητής το 2014, τέθηκε σε εφαρμογή η αλλαγή στη τακτική που ταιριάζει με τη Juventus. Ο Barzagli γύρισε στη τριάδα των σέντερ μπακ και έκανε ό, τι ήξερε καλύτερα. Ξεκίνησε σε όλα τα παιχνίδια της Ιταλίας στο Euro 2016 βγάζοντας εκτός αγώνα τους Nolito και Alvaro Morata καθώς η Ιταλία απέκλεισε την Ισπανία στους 16.

Είναι αυτή η συνέπεια που βλέπει το Barzagli να παραμένει τόσο ζωτικό μέρος στην αυστηρή αμυντική γραμμή της Juventus έως και σήμερα.