Paolo Poggi: Ο "περιοδεύων" σκόρερ του Ιταλικού ποδοσφαίρου

Δημήτρης Βαρσάνης

Εάν το ιταλικό ποδόσφαιρο είχε τη κατηγορία Trivial Pursuit, ο Paolo Poggi θα εμφανιζόταν μεταξύ των απαντήσεων. Ο σκόρερ του ταχύτερου τέρματος στη Serie A; ο Poggi φυσικά. Ο γηραιότερος σκόρερ στην ιστορία των πλέι οφ της Serie B; ο πρώην άνδρας της Venezia, της Torino και της Udinese προφανώς. Ο επιθετικός του οποίου το αυτοκόλλητο θεωρήθηκε αδύνατο να βρεθεί; μάλλον μαντέψατε σωστά την απάντηση.

Πάμε να επεξεργαστούμε και αυτές τις απαντήσεις: Ο Poggi χρειάστηκε οκτώ δευτερόλεπτα για να βάλει μπροστά τη Piacenza κατά της Fiorentina το Δεκέμβριο του 2001, ένα ρεκόρ που παραμένει αήττητο έως και σήμερα. Αργότερα το 2006, ο επιθετικός - του οποίου η προσωπική περιήγηση στη χερσόνησο τον οδήγησε τότε στη Mantova - σημάδεψε την επιστροφή του στο Τορίνο σκοράροντας απέναντι στη Torino στον τελικό της Serie B, καθώς η πρώην του ομάδα έπαιξε με τους “Βιργίλιους” για την άνοδο. Πριν από αυτά τα γεγονότα, το 1998 ο Poggi βρέθηκε στο προσκήνιο, καθώς το συλλεκτικό αυτοκόλλητο που τον απεικονίζει ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί που κάποιοι άρχισαν να αναρωτιούνται αν υπήρχε καθόλου.

Ωστόσο, η απόρριψη του Poggi θα αποτελούσε απλώς μια στατιστική ανωμαλία που θα ήταν πολύ αφελής, καθώς ποτέ δεν κατόρθωσε να να εισέλθει στην ανώτερη σκηνή των επιθετικών, οι οποίοι μεσουρανούσαν στη Serie A κατά τη δεκαετία του ‘90 και στις αρχές του 2000 ως πρόδρομος για τους σύγχρονους επιθετικούς. "Συνήθιζα να καλύπτω πολύ έδαφος κατά τη διάρκεια των αγώνων και ήμουν πάντα ευτυχής να θυσιάσω τον εαυτό μου για τους συμπαίκτες μου", υπενθύμισε κάποτε σε μια συνέντευξη.

Για όλη τη δουλειά του, ο Poggi ήταν σχεδόν ντροπαλός στο κουτί μιας και τα συνολικά 123 τέρματα στη καριέρα του το αναδεικνύουν. Ωστόσο, ήταν η επιθυμία του να τρέξει σε όλο το γήπεδο για το μεγαλύτερο καλό που πραγματικά τον έκαναν να λατρευτεί από τους προπονητές του. Η ανιδιοτέλεια του Poggi ήταν ένα κρίσιμο συστατικό στοιχείο της ομάδας της Udinese, που κάτω από την καθοδήγηση του Alberto Zaccheroni πήγε από τη Serie B στο Κύπελλο UEFA μέσα σε τρεις χρονιές, προτού τερματίσει στη τρίτη θέση τη σεζόν 1997-98. Ο Βενετός κρίθηκε ένα τέλειο συστατικό για τον Marcio Amoroso και τον Oliver Biehroff, καθώς το τρίο πέτυχε 80 τέρματα σε δύο χρόνια.

"Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, η τακτική του Zaccheroni δημιούργησε καταστάσεις που ήταν απρόβλεπτες και δύσκολο να αντιμετωπιστούν για τους αντιπάλους μας", υπενθύμισε ο Poggi. "Δεν ήταν τόσο αυτό που κάναμε, ήταν το πώς το κάναμε: Σε πλήρη ταχύτητα, σαν μια καλά λιπαρή μηχανή."

Ο σπόρος μιας ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ του Poggi και του Zaccheroni φύτρωσε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν ο δεύτερος ανέλαβε τη Venezia στη Serie C1. Ο Poggi σκόραρε έξι φορές σε 25 αγώνες, καθώς η Venezia εξασφάλισε την άνοδο στην πρώτη σεζόν του Zaccheroni, κερδίζοντας τη Como με 2-1 στο τελικό των πλέι-οφ.

Ο Poggi - ο οποίος είχε κάνει το επαγγελματικό του ντεμπούτο τη προηγούμενη χρονιά ως ένα φρέσκο 18χρονο πρόσωπο - θα περνούσε άλλη μια χρονιά στην “πατρίδα” του πριν κάνει το άλμα στη Serie A, υπογράφοντας σε ένα Deal πέντε δισεκατομμυρίων λιρέτων με τη Torino.

Η Torino του 1992-93 δεν ήταν τόσο γεμάτη με ταλέντο όσο αυτή που είχε φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου UEFA την προηγούμενη σεζόν, αλλά διατήρησε μια σειρά από εξαιρετικούς παίκτες και παρέμεινε μια λαμπρή ομάδα για να παρακολουθήσεις. Το πιο σημαντικό είναι ότι η Granata ανασυντάχθηκε από την απογοήτευση της έλλειψης ενός παρθενικού Ευρωπαϊκού τρόπαιο και ξεκίνησε ένα πραγματικά αξέχαστο ταξίδι Coppa Italia.

Έχοντας αποκλείσει τη Monza και το Lazio στους προηγούμενους γύρους, η Juventus στάθηκε ανάμεσα στους άνδρες του Emiliano Mondonico και μιας θέσης στο τελικό. Κάθε Derby della Mole χρειάζεται έναν ήρωα και ο Poggi - ο οποίος μέχρι τότε έβλεπε τις ευκαιρίες του να του δίνονται με το σταγονόμετρο - γράφτηκε στην ιστορία της Granata.

Στο πρώτο αγώνα με τη Torino να χάνει 1-0 με πέναλτι του Roberto Baggio, ο Poggi πέρασε από το πάγκο για να ισοφαρίσει με ένα ακροβατικό και στη συνέχεια επανέλαβε το ίδιο τέχνασμα στο δεύτερο αγώνα, πριν σκοράρει ο Carlos Aguilera και περάσει στην επόμενη φάση λόγω του εκτός έδρας γκολ

"Αυτή ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία, καθώς η Torino σήμαινε επιχειρηματική δραστηριότητα", δήλωσε ο Poggi σε συνέντευξή του στο Sky Sports το 2011. "Ήμουν αρκετά τυχερός να σκοράρω δύο φορές στη Juventus στα ημιτελικά. Μπορείτε να φανταστείτε τι σήμαινε για έναν νεαρό σαν εμένα, να σκοράρει σε ένα ντέρμπι; "

Η Granata θα συνεχίσει σηκώνοντας το πρώτο της τρόπαιο από το Scudetto του 1976 και μέχρι σήμερα το τελευταίο της τίτλο. Ωστόσο, αν η εισαγωγή του Poggi στους πιστούς της Curva Maratona είχε φέρει ενθουσιασμό, θα κρατούσε για λίγο στις όχθες του ποταμού Po, καθώς ο Βενετός δανείστηκε στην Udinese στο τέλος της επόμενης σεζόν.

Η επιστροφή του Poggi στην ανατολή σήμαινε να κάνει ένα βήμα προς τα κάτω στη Serie B, αλλά επίσης και να επανασυνδεθεί με το Zaccheroni, μια συμμαχία που βοήθησε την Udinese να προβιβαστεί κατά την πρώτη σεζόν του παίκτη στο Stadio Friuli. Οι άνδρες του Zaccheroni και το ζωντανό ποδόσφαιρο τους έδωσαν μια νέα πνοή στη Serie A, τερματίζοντας στη τρίτη και έκτη θέση αντίστοιχα στα δύο πρώτα χρόνια στην κορυφαία κατηγορία. Μόνο ένας βαθμός εμπόδισε τους Bianconeri να εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο του Champions League. Μέχρι τότε, οι Zaccheroni και Biehroff είχαν ήδη φύγει από την Udine για τα Rossoneri της Milan, όπου θα κατακτούσαν το Scudetto.

"Ήταν η πρώτη χρονιά που η Serie A είχε τέσσερις θέσεις για το Champions League", δήλωσε ο Poggi. "Θα ήταν εξαιρετικό να συμμετάσχω με εκείνη την ομάδα της Udinese".

Δυστυχώς για το Poggi δεν θα έλαμπε έντονα στα φώτα των επτά αδελφών της Serie A και σύντομα αποχώρησε από το Friuli για τη Roma στα μισά της περιόδου 1999-2000. Από την ημέρα που έφυγε από την Udine, ο Poggi επέμενε σταθερά ότι η απόφαση δεν ήταν δική του, αν και αναγνώρισε ότι η συγκεκριμένη κίνηση του επέτρεψε να παίξει για ένα μεγαλύτερο κλαμπ, ενώ έφερε κάποια χρήσιμα λεφτά στα ταμεία της Udinese.

Η ένταξη του σε μια επιθετική γραμμή με τους Francesco Totti και Gabriel Batistuta θα φέρει την όρεξη των περισσότερων επιθετικών στον κόσμο, αλλά ο ρομαντισμός του Poggi με τους Giallorossi δεν φούσκωσε ποτέ. Αυτό το αναγνώρισε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο Ιταλικό περιοδικό Rivista Undici:"Δεν ξέρω γιατί τα πράγματα δεν ξεκίνησαν ποτέ στη Ρώμη, ίσως να μην ήταν το σωστό μέρος. Τελικά όμως, η ευθύνη ήταν μόνο δική μου. Ο σύλλογος μου έδωσε την καλύτερη δυνατή ευκαιρία να εκπληρώσω τις δυνατότητές μου. "

Η ανούσια περίοδος του Poggi στην Αιώνια Πόλη έγινε ακόμη πιο απογοητευτική από το γεγονός ότι ο Fabio Capello - που ήθελε να πάρει το νεαρό επιθετικό στη Milan και νωρίτερα -, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους οπαδούς του:"Ήταν νικητής και η στάση του είχε σημασία σε όλους τους άλλους στο κλαμπ", σημείωσε ο Poggi.

Με τη παραμονή του στη Ρώμη να κόβεται στη μέση της σεζόν, ο Poggi μετακινήθηκε στη  Bari για το δεύτερο μισό της χρονιάς, σκοράροντας τέσσερις φορές σε 16 παιχνίδια, καθώς οι πρώην συμπαίκτες του έπαιρναν το Scudetto. Με τη Bari να υποβιβάζεται στη Serie B, ο Poggi μετακόμισε στην Piacenza για μία μόνο χρονιά. Αν και τα τρία γκολ σε 29 αγώνες ακούγεται σαν μια μικρή απόδοση για έναν επιθετικό της εμπειρίας του, ένα από αυτά τουλάχιστον παραμένει το γρηγορότερο γκολ που σημειώθηκε ποτέ στη Serie A.

Στις αρχές του 2002 ο Poggi πήρε μια τεράστια αμοιβή για να επιστρέψει στη Venezia για μια χρονιά, προτού συνεχίσει την προσωπική του περιοδεία στη χερσόνησο με περάσματα στην Ancona και μετά στη Mantova στη Serie C1. Τα 11 τέρματα του Poggi στο πρωτάθλημα (μεταξύ των οποίων και δύο στα πλέι οφ) βοήθησαν τη Mantova να εξασφαλίσει μια άνοδο στη Serie B ύστερα από 32 χρόνια και να φτάσει πολύ κοντά στην γιορτή άλλης μιας ανόδου την επόμενη σεζόν, μόνο για να απορριφθεί από τη Torino.

Το τέρμα του στο Delle Alpi στον αγώνα ρεβάνς για τα ημιτελικά των πλέι-οφ του 2006 θα αποδειχθεί το τελευταίο για τη Mantova πριν ο πλανόδιος χαρακτήρας γυρίσει και πάλι στη Βενετία, ο τόπος όπου όλα άρχισαν το 1989 και όπου ακριβώς δύο δεκαετίες αργότερα, όλα θα τελείωναν.

Αρχικά, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του, ο Poggi δεν έβλεπε τον εαυτό του ως προπονητή και αντ 'αυτού επέλεξε να εκπληρώσει ένα παντοτινό όνειρο, ανοίγοντας ένα μικρό ξενοδοχείο στην πόλη του.

«Είναι αυτό που ονειρεύτηκα ως παιδί», υπενθύμισε ο Βενετσιάνος. "Να ανοίγω ένα μικρό κρεβάτι και να τρώω πρωινό στη μέση της πόλης. Μπορείτε να δείτε την πλατεία του Αγίου Μάρκου από το μπαλκόνι ». Συνέχισε:« Μερικοί από τους πελάτες, με αναγνώριζαν μερικές φορές και ζητούσαν αυτόγραφο μου. Όμως δεν τους έκανα έκπτωση ».

Το “μικρόβιο” του ποδοσφαίρου όμως, αποδείχθηκε ότι είναι πολύ δύσκολο να το αντισταθείς και το 2009, ο Poggi εντάχθηκε στο προπονητικό προσωπικό της Mantova, πριν μετακομίσει στην ακαδημία της Udinese τέσσερα χρόνια αργότερα. Τέλος το 2016, για ακόμα μια φορά επέστρεψε σπίτι του, αυτή τη φορά ως αθλητικός διευθυντής της Venezia.