Μεσοθερμικά ζώα οι Δεινόσαυροι

Σύμφωνα με την επιστημονική έρευνα της ομάδα του εξελικτικού βιολόγου, John Grady οι δεινόσαυροι που κάποτε ήταν κυρίαρχοι του πλανήτη μας για περισσότερα από 100 εκατομμύρια χρόνια, μέχρι που εξαφανίστηκαν πρν από 65 εκατομμύρια χρόνια πιθανότατα από την πτώση ενός μεγάλου ουράνιου σώματος στη Γη, δεν ήταν ούτε θερμόαιμα (ή ενδόθερμα) ούτε ψυχρόαιμα (ή εκτόθερμα), αλλά μεσόθερμα, δηλαδή είχαν μια ενδιάμεση θερμοκρασία.

Για τις ανάγκες της μελέτης τα επιστημονικά μέλη της ομάδας του κ. Grady, μελέτησαν 21 είδη δεινοσαύρων, μεταξύ των οποίων τον επίφοβο Τυραννόσαυρο, τον μακρυλαίμη Απατόσαυρο, τον αρπακτικό Αλλόσαυρο, τον Τενοντόσαυρο και άλλους. Η συγκριτική μελέτη συμπεριέλαβε συνολικά 381 διαφορετικά είδη: θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, καρχαρίες, σαύρες, φίδια, κροκοδείλους κ.ά. 

Για να υπολογίσουν τον ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού των δεινοσαύρων, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια νέα «φόρμουλα», που λαμβάνει υπόψη τόσο τη σωματική μάζα των δεινοσαύρων, όπως προκύπτει από το μέγεθος των μηριαίων οστών τους, όσο και την ταχύτητα σχηματισμού των δακτύλιων στα οστά τους (κάτι ανάλογο με τη δεντροχρονολόγηση που βασίζεται στους διαδοχικούς δακτύλιους στον κορμό).

Σύμφωνα με τα πορίσματα της έρευνας οι δεινόσαυροι εμφάνιζαν ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού που δεν χαρακτηρίζει ούτε ένα θερμόαιμο, ούτε ένα ψυχρόαιμο οργανισμό. Με άλλα λόγια, δεν έμοιαζαν ούτε στα σημερινά θηλαστικά και στα πουλιά (που είναι θερμόαιμα) ούτε στα ερπετά και στα ψάρια (που είναι ψυχρόαιμα). Αντίθετα, οι δεινόσαυροι εμφάνιζαν έναν ενδιάμεσο ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού. Αυτό σημαίνει, όπως είπε ο κ. Grady, ότι «είχαν φυσιολογίες που δεν είναι κοινές στον σημερινό κόσμο».

Οι Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι χάρη στον ενδιάμεσο μεσοθερμικό μεταβολισμό τους, οι δεινόσαυροι κατάφεραν να γίνουν πολύ μεγαλύτεροι από ό,τι ήταν εφικτό για οποιοδήποτε θηλαστικό. Όσο πιο θερμόαιμο είναι ένα ζώο, τόσο περισσότερο πρέπει να φάει για να έχει την απαραίτητη ενέργεια. Όμως, όπως αναφέρει ο κ. Grady, «είναι αμφίβολο αν ένα λιοντάρι, μεγάλο όσο ένας Τυραννόσαυρος, θα μπορούσε ποτέ να βρει αρκετή τροφή για να επιβιώσει».

Να αναφερθεί πως, τον 19ο αιώνα, οι επιστήμονες έτειναν προς τη θεωρία ότι οι δεινόσαυροι ήταν αργοί και ψυχρόαιμοι. Όσο όμως, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ανακαλύπτονταν ολοένα πιο πολλά απολιθώματα πιο σβέλτων και επιθετικών δεινόσαυρων, η πλάστιγγα έγειρε σταδιακά προς την άποψη ότι ήταν γρήγορα και θερμόαιμα ζώα.

Όμως η νέα έρευνα δείχνει ότι η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση. Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη λίγοι οργανισμοί (το πολύ δέκα είναι γνωστοί), κυρίως υδρόβιοι, που δεν μπορούν εύκολα να θεωρηθούν ούτε θερμόαιμοι ούτε ψυχρόαιαμοι, όπως είναι ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, η μεγάλη θαλάσσια δερματο-χελώνα, η έχιδνα που γεννά αυγά και ο τόνος.

Ολόκληρη η έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε δημοσίευση στο περιοδικό Science, σύμφωνα με το BBC και το πρακτορείο Ρόιτερς μπορείτε να την δείτε (με συνδρομή)  ΕΔΩ