Robinho: Ένας "θρύλος" που μάταια περιμέναμε

Δημήτρης Βαρσάνης


Το συλλογικό ραντάρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι ένας αινιγματικός μηχανισμός στην καλύτερη των περιπτώσεων. Μερικές φορές ξεθάβει δελεαστικούς "θησαυρούς" για τον πλανήτη, άλλες φορές αποτυγχάνει να διεισδύσει αρκετά βαθιά για να βρει τίποτα το σημαντικό.

Πραγματικά δεν υπάρχει συγκεκριμένη φόρμουλα για να ακολουθήσεις και μπορεί να είναι απογοητευτικό για τους σκάουτερ, τους ειδικούς και τους προπονητές να εμπιστεύονται τις ιδιοτροπίες του. Οι οπαδοί επίσης κατά τη διάρκεια ενός αγώνα πονοκεφαλιάζουν γύρω από τον μυστικισμό του.

Αυτό που είναι όμως πιο ενδιαφέρον είναι όταν βρίσκεται ένα θολό στολίδι, ένα ακατέργαστο που χρειάζεται χρόνο και φροντίδα για να αποσπάσει ένα ιδιαίτερο είδος λάμψης. Επειδή όμως κάθε νέος ποδοσφαιριστής χρειάζεται προσοχή και ενθάρρυνση για να ωριμάσει, να αναπτυχθεί και να μάθει οι συγκεκριμένοι πρώιμοι παγκόσμιοι αστέρες είναι ακριβώς το είδος των παικτών που καθένας αγαπά να τους παραδίδει ακόμη μεγαλύτερη ενέργεια από τη συνηθισμένη.

Η προειδοποιητική ιστορία της ερειπωμένης φήμης δεν είναι ασυνήθιστη στο ποδόσφαιρο. Επαναδιατυπώθηκε την πάροδο του χρόνου με διαφορετικούς χαρακτήρες, είναι κάτι που όλοι οι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου ανά τον κόσμο έχουν εξοικειωθεί, αλλά είναι ίσως οι δοκιμασίες και οι ταλαιπωρίες ενός αγοριού - "μερικό θαύμα" από τη Βραζιλία που έπιασε το μάτι πιο αποτελεσματικά τα τελευταία χρόνια.

Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 2000 υπήρξε ένα αναδυόμενο αστέρι που όλοι ήθελαν να το δουν να γίνει: ο Robinho. Ήταν το Next Big Thing και γρήγορα τράβηξε την προσοχή όλων του ποδοσφαίρου και αν μη τι άλλο διακεκριμένες προσωπικότητες όπως ο Tostão και ο Carlos Quieroz. Ωστόσο ήταν οι έπαινοι ενός άλλου θρύλου του αθλήματος που αναμφισβήτητα θα μείνουν για πάντα διάσπαρτοι στον αέρα.

Κουβάλησε με αγέρωχο βάρος μία από τις πολλές άστοχες προβλέψεις του Pele που είδε το νεαρό ως όχι μόνο ένα αστέρι για το μέλλον αλλά και πιθανό διάδοχο της κληρονομιάς του - τρεις φορές - νικητή του Παγκοσμίου κυπέλλου. Από το 1999 κιόλας όταν ο Robinho ήταν ακόμα υπό ανάπτυξη στην πατρίδα του στη Βραζιλία.

Φυσικά το ευρύ κοινό θα έπρεπε να γνώριζε καλύτερα, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι προφανές ότι ο Robinho δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτά τα βαριά λόγια. Συν τις άλλοις ο Pele δεν τα πήγαινε το ίδιο καλά με τις προβλέψεις, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι δήλωσε ότι ο Nicky Butt ήταν ο καλύτερος παίκτης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 καθώς και ότι έβαζε το Nick Barmby πάνω από τους Zinedine Zidane, Paolo Maldini και Ronaldo.

Εάν ο Πελέ ήταν το αστέρι στο δικό του Show, ο Robinho είχε καθηλωθεί ως ένας ικανός μαθητευόμενος του όμως το στάδιο είχε ήδη οριστεί γι 'αυτόν να αποτύχει πριν ακόμα αφήσει το δικό του αντίκτυπο.

Πριν από όλα αυτά όμως οι επιδόσεις του Robinho ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για τους κριτικούς που τον παρακολουθούσαν με δέος για χρόνια καθώς κυριαρχούσε στα διαγράμματα με γκολ και στα πρωτοσέλιδα. Στην πατρίδα του στη Βραζιλία παρουσίαζε εκθαμβωτικές και τολμηρές εμφανίσεις. Ο ίδιος σκόραρε για πλάκα και πρόσθεσε μια ασυναγώνιστη αιχμή στην επίθεση της ομάδας που τον είδε να παίρνει το "ασημένιο" και το "χρυσό" παπούτσι.

Με απλά λόγια ο ίδιος διατηρούνταν σταθερά ενάντια στο ρεύμα που τον έβλεπε να φεύγει πολύ νωρίτερα από ότι όταν τελικά το έκανε και αντιστάθηκε επίσης στην πίεση να καταρρέυσει από μια νευρική προσδοκία και την βιαστική αναγνώριση του. Ικανοποιημένος με τη προσφορά του κάτω από τους Emerson Leão και Vanderlei Luxemburgo, απολάμβανε το χρόνο του στην ανατολική ακτή του ομόσπονδου κράτους των Φοινίκων και δεν έδειξε κανένα σημάδι να πραγματοποιήσει μια βιαστική κίνηση προς το εξωτερικό , κάτι που του χάρισε σίγουρα ακόμη περισσότερη υποστήριξη από τους ντόπιους.

Στη Santos είχε την οικογένειά του δίπλα του (κάτι που συχνά αναφέρονταν ως η αχίλλειος πτέρνα του) αλλά επίσης και την οικειότητα των συμπαικτών του. Ήταν άνετος σε μια ομάδα που συνήθως λεγόταν Santastico από τους οπαδούς για τον τρόπο που έπαιζε.

Συνδυάζοντας το φανταχτερό πόδι του με το φαινομενικά κυνικό τελείωμα του, "ξήλωνε" το Paulistão και τη Série A με κάποια απίστευτη μαγεία όταν είχε την μπάλα στα πόδια του και ο ίδιος άρχισε να κερδίζει όλα τα είδη θαυμαστών για τον τρόπο που κατόρθωσε να πάρει το καλύτερο από τις ρίζες του φούτσαλ, ενώ επίσης δεν έθετε σε κίνδυνο τον επαγγελματισμό του.

Σαν ένα παιδί σε μια παιδική χαρά, διαρκώς χαμογελαστός "ροκάνιζε" τις ώρες του με τη μέγιστη απόλαυση και σίγουρα δεν θα ήθελε η κυριαρχία να λάβει ένα τέλος. Έχοντας παίξει έναν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην καθοδήγηση της Santos στο πρώτο της πρωτάθλημα ύστερα από 18 χρόνια, τα γκολ του και η αυτοπεποίθηση του αυξάνονταν κάθε μέρα που περνούσε.

Την επόμενη χρονιά ακόμη και με το ανεπιθύμητο δράμα της οδυνηρής απαγωγής της μητέρας του, Ο Robinho πήρε ένα ακόμα μετάλλιο νικητή καθώς έβαλε τον επιβλητικό αριθμό των 21 γκολ σε 37 συμμετοχές.

Για όλη την εγχώρια επιτυχία του ωστόσο υπήρχε ένα μελαγχολικό υπόγειο ρεύμα της διαίσθησης ότι ο Robinho έπρεπε να αφήσει πίσω του τη σάμπα και τον άνετο ρυθμό της πατρίδας του. Έπρεπε να αποδείξει τον εαυτό του στην Ευρώπη και έπρεπε να το κάνει νωρίτερα παρά αργότερα, κάτι που αναμφίβολα επηρεάστηκε από τους ατζέντηδες του και την εμπορική φύση του αθλήματος. Με απλά λόγια, ο Robinho ήταν ένα "Hot" όνομα και η Real Madrid όρμησε στο να του προσφέρει την ευκαιρία να αποδείξει επιτέλους τους οποιουσδήποτε αμφισβητίες του ότι κάνουν λάθος.

Η μεγάλη κίνηση του προς τους Μαδριλένους ήρθε τελικά το 2005 όμως συχνά παρεμποδίστηκε από τραυματισμούς και την αδυναμία να ικανοποιήσει πλήρως ένα διαρκώς απαιτητικό κοινό του Santiago Bernabeu, στο οποίο κατέστη δύσκολο για αυτόν να κλέψει τα φώτα της δημοσιότητας σε μια  σταθερή βάση.

Για πολλούς φαινόταν σαν η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του Champions League και υπήρχε μια πραγματική αίσθηση της απογοήτευσης στον αέρα με το πώς ο ίδιος δεν έγινε η κομψή αιχμή του δόρατος κομψή που οι Galacticos χρειάζονταν για να κατακτήσουν το Champions League; εκείνος "έσπασε" και ο σύλλογος με άδειες τσέπες φάνηκε πιο ευτυχισμένος να τον αφήσει τελικά να φύγει αντί να τον φτιάξει. Παρ 'όλα αυτά ο Robinho ήταν πάντα σίγουρος ότι θα δικαιώσει προσωρινά τον εαυτό του και έτσι έκανε προς τιμήν του.

Λαμβάνοντας το βραβείο του καλύτερου παίκτη του αγώνα στη νίκη με 2-0 στο El Clásico στην έδρα της επί της Barcelona στη δεύτερη σεζόν του το 2006, κυριαρχόντας στην αριστερή πλευρά με το ταχύτατο ρυθμό του, τις δεξιότητες του και τη μαγευτική πονηριά του να συνεισφέρει στον Ruud van Nistlerooy.

Στην πρώτη του χρονιά ως παίκτης των Merengues, ο Robinho σκόραρε πέντε φορές στα τελευταία 12 παιχνίδια της Real Madrid για να τους βοηθήσει να πάρουν το πρωτάθλημα και σημείωσε 11 γκολ σε 32 συμμετοχές κατά τη διάρκεια της σεζόν 2007-08, καθώς πήρε δύο συνεχόμενους τίτλους της La Liga για πρώτη φορά ύστερα από 28 χρόνια. Στην πραγματικότητα χωρίς τις συνεισφορές του δεν θα έπαιρνε μερικούς κρίσιμους βαθμούς και πιθανότατα δεν θα έπαιρνε αυτά τα τρόπαια. Τούτου λεχθέντος οι προσφορές του ήταν πάρα πολύ αραιές και οι επιδόσεις του πολύ ασταθείς για να θεωρηθεί μια πραγματική επιτυχία η μεταγραφή του.

Αυτό είναι το είδος ενός παίκτη που του έλειπε επίσης η συνοχή. Για πολλούς ήταν μία από τις μεγαλύτερες πολυτέλειες του ποδοσφαίρου, γιατί όταν ήταν στα κέφια του μπορούσε να του μαγέψει με μερικούς υπέροχους ελιγμούς. Με τη Milan πήρε τη Serie A όμως πρόσφερε πολύ λίγα για μια ακόμη φορά ενώ όντας η μεταγραφή ρεκόρ στη Manchester City απέτυχε θεαματικά στην Premier League.

Αν και κατέκτησε τίτλους και έβαζε γκολ όπου κι αν πήγαινε, δεν ήταν ο παίκτης εν τέλει που πολλοί ανέμεναν ότι θα γίνει και πρώτος από όλους ο Pele.