Frank Lebouef: Από το Stamford Bridge στο Χόλιγουντ

Δημήτρης Βαρσάνης

“Έχει πνευμονία” είπε ο φαλακρός χειρουργός με τα μάτια να στενεύουν στον ασθενή που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. "Είναι σε μηχάνημα υποστήριξης ζωής. Δεν είμαι σίγουρος πόσο καιρό θα ζήσει. "

Το έτος είναι 2014 και στις αντισηπτικές αίθουσες ενός ψεύτικου νοσοκομείου των Άλπεων, ένας Ελβετός γιατρός μόλις μετέφερε τις καταστροφικές ειδήσεις. Σύμφωνα με τον Frank Leboeuf ο Eddie Redmayne δεν θα ζήσει πολύ. Ναι, μιλάμε για τον Frank Lebouef: το αστέρι της Chelsea, της Γαλλίας και του Χόλιγουντ.

Ο Frank Leboeuf που κατέκτησε το Παγκόσμιο κύπελλο σαν μέλος της χώρας και πρωταγωνίστησε σε μια ταινία που έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Σίγουρα διένυσε ένα πολύ μακρύ δρόμο για να τα πετύχει όλα αυτά.

Ο Frank Alain Leboeuf γεννήθηκε στη Μασσαλία στις 22 Ιανουαρίου του 1968. Ένα προώρως ανεπτυγμένο παιδί έγινε φανερό σε νεαρή ηλικία ότι είχε ταλέντο στην υποκριτική, λέγοντας στην μητέρα του σε ηλικία τεσσάρων ετών ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Προσπαθώντας να βρει μια διέξοδο για τα δημιουργικά του ταλέντα, ο πατέρας του πρότεινε να συμμετάσχει στην τοπική ακαδημία ποδοσφαίρου. Ο Leboeuf με λίγα πράγματα να κάνει στο ψαροχώρι του Σαιν-Σιρ-συρ-Μερ ήταν ευτυχισμένος να του κάνει το χατίρι.

Στην ηλικία των 16 ετών θα γινόταν αντιληπτός από την Sporting Club Toulon που τον πήρε άμεσα στην ακαδημία της. Η Toulon θα εκπλήξει όλους ολοκληρώνοντας τη πέμπτη της χρονιά στη Ligue 1 πριν οι οικονομικές δυσκολίες την υποχρεώσουν να πραγματοποιήσει ουσιαστικές περικοπές στο μπάτζετ της. Ο Leboeuf μαζί με έναν όμιλο συμπαικτών στις ομάδες των ακαδημιών έμεινε ελεύθερος.

Ακολούθησε μια επιτυχημένη δοκιμή στη Marseille πριν ο Leboeuf αποδεχθεί τη πρόταση από την Hyères FC στη τρίτη κατηγορία. Σε εκείνο το σημείο αποφάσισε να πάρει το μέλλον στα χέρια του, τοποθετώντας μια διαφήμιση στο περιοδικό France Football ζητώντας ένα επαγγελματικό συμβόλαιο: «Ποδοσφαιριστής, 18 ετών, 1,83 ύψος, 72 κιλά, μέσος, διαθέσιμος, αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία, επιδιώκει να προπονείται επαγγελματικά στην πρώτη ή στη δεύτερη κατηγορία ».

Η φιλοδοξία του ήταν αξιοθαύμαστη αν και λίγο λανθασμένη. Καθώς ομάδες όπως η Marseille και η Paris Saint-Germain διατηρούσαν τη σκόνη τους ξηρή, η CS Meaux (ομάδα τρίτης κατηγορίας) τον ερέθισε. Εκεί θα δουλεύει με μερική απασχόληση σε κατάστημα ειδών ένδυσης που θα πουλάει αθλητικά είδη κατά τη διάρκεια της ημέρας και θα προπονείται με τους ημιεπαγγελματίες συμπαίκτες του το βράδυ.

Φυσικά ένα συμβόλαιο μερικής απασχόλησης στα μικρά κλιμάκια του Γαλλικού ποδοσφαίρου δεν έκανε τίποτα για να ικανοποιήσει τις επαγγελματικές επιθυμίες του Leboeuf. Μετακόμισε στη Stade Lavallois το 1988 με τους “Τάνγκος” να πείθονται από ένα βίντεο που τους παρέδωσε προσωπικά για να παρουσιάσει μια σειρά των ικανοτήτων του.

Από τη στιγμή που ο Leboeuf έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο τον Αύγουστο του ίδιου έτους, έγινε φανερό ότι ήταν ένα εξαιρετικό ταλέντο. Ένας λεπτεπίλεπτος λίμπερο με την τάση να εκτελεί πέναλτι. Δεν ήταν λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η Racing Strasbourg της Ligue 2 ήρθε το καλοκαίρι του 1990. Ο Leboeuf θα βοηθούσε τους Αλσατούς να ανέβουν στη κορυφαία κατηγορία το 1992 επικρατώντας στα πλέι-οφ έναντι του παλιού συλλόγου του πατέρα του: τη Stade Rennais.

Η Strasbourg θα τερματίσει στην όγδοη θέση την επόμενη χρονιά βασιζόμενη στην επιτυχημένη μεταγραφική της δραστηριότητα υπογράφοντας ταλέντα όπως ο Marc Keller και ο Aleksandr Mostovoi. Μόνο η PSG τους απέτρεψε από το να πανηγυρίσουν ένα ιστορικό κύπελλο Γαλλίας 1995, μια μοναχική κηλίδα σε μια χρονιά κατά την οποία κατάφερε να πάρει το κύπελλο Ιντερτότο. Η χαρά όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ.

Το 1996 τέθηκε σε ισχύ η απόφαση “Μπόσμαν”. Η Strasbourg δεν θα εξαιρεθεί από τις επιπτώσεις του, καθώς ορισμένοι από τους καλύτερους παίκτες του συλλόγου κατευθύνθηκαν προς την πόρτα της εξόδου. Ο Επικεφαλής ανάμεσα τους ήταν ο δαντελένιος κεντρικός αμυντικός τους ο οποίος είχε φλερτάρει με αρκετές ομάδες στη χώρα και στο εξωτερικό. Παρά την ανοιχτή αναγνώριση της αγάπης του για την πόλη και την περιοχή, ο Leboeuf είχε ενημερωθεί για ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον από τη Premier League.

Το Euro του 1996 είχε μόλις τελειώσει, ο Terry Venables έφερνε τις τσάντες του μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό της Αγγλίας στα ημιτελικά κατά της Γερμανίας. Ο αντικαταστάτης του Glenn Hoddle είχε στείλει αρκετούς σκάουτερ στην Αλσατία κατά τη διάρκεια της σεζόν, ζυγίζοντας μια κίνηση για τον Leboeuf πριν γίνει μια προσφορά ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ από πλευράς Chelsea.

Η απόκτηση του Leboeuf ήταν μόνο μία από τις εντυπωσιακές μεταγραφές του συλλόγου του Δυτικού Λονδίνου, ο οποίος είδε επίσης τον ερχομό των Gianfranco Zola, Roberto Di Matteo και Gianluca Vialli. Μέσα σε μια νύχτα μεταμορφώθηκαν από μια ομάδα της μέσης του βαθμολογικού πίνακα σε ένα κοσμοπολίτικο κλαμπ.

Για τον Leboeuf το Αγγλικό ποδόσφαιρο θα αποδειχθεί μια εμπειρία που σου ανοίγει τα μάτια:” Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω συναντήσει ποτέ τέτοιες φοβερές συνθήκες προπόνηση”, θα παραδεχόταν στο FranceSoir το 2000. Αν οι εγκαταστάσεις ήταν δύσκολες, ο τρόπος παιχνιδιού ήταν χειρότερος. Ο Vinnie Jones του χάρισε ένα μώλωπα στο κεφάλι του, του μεγέθους μιας μπάλας τένις κατά τη διάρκεια μιας ήττας με 4-2 από την “τρελή συμμορία” της Wimbledon.

Παρά τις πρώτες του ταλαντεύσεις ο Leboeuf θα βελτιωνόταν ανάλογα μαζί με τον τραχύ και έμπειρο συνεργάτη του στην άμυνα Steve Clarke, καθώς η Chelsea τερμάτιζε στη αξιοθαύμαστη έκτη θέση στο πρωτάθλημα και κατακτούσε το FA Cup. Ο Leboeuf θα συνδύαζε την αμυντική σταθερότητα με μια έντονη ματιά στις ακριβείς πάσες, με πιο αξιοσημείωτη την ασίστ του στο Vialli στην περίφημη νίκη με 2-1 στο Old Trafford τον Νοέμβριο εκείνης της σεζόν.

Όλο και περισσότερο ο Γάλλος αρχίζει να συμβολίζει την πολυφωνική ταυτότητα της ομάδας του. Σε μια πόλη που άλλαζε ταχέως με την εμφάνιση των φτηνών αεροπορικών ταξιδιών και την αύξηση της μετανάστευσης, η Chelsea προσέφερε το δικό της λιωμένο δοχείο: τα αριστοκρατικά ποδοσφαιρικά της Ηνωμένα Έθνη που ήταν σίγουρη για τον έλεγχο της Premier League.

Με την απομάκρυνση του Gullit στη δεύτερη χρονιά του μετά από διαφωνίες με το Διοικητικό συμβούλιο, ο Vialli ανέλαβε το προπονητικό πόστο. Ο Tore André Flo και ο Gustavo Poyet προστέθηκαν σε ένα ρόστερ που έχει ήδη κερδίσει το αστερισμό και η ανταμοιβή είναι μια θέση στο Champions League και οι κατακτήσεις του League Cup και του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.

Για τον Leboeuf ήταν μια εποχή ενοποίησης, τα τρεξίματά του ως σέντερ μπακ έφεραν μια ισχυρή σύνδεση με τους οπαδούς της Chelsea. "He’s here, he’s there, he’s every fucking where Frank Leboeuf!" πρόκειται να γίνει ένας γνωστός ύμνος από το πλήθος του Stamford Bridge και ο Γάλλος θα κάνει περισσότερες εμφανίσεις από οποιονδήποτε άλλο παίκτη εκείνη τη χρονιά. Με την καλύτερη θέση να παίρνει ποτέ η Chelsea στη Premier League, ο Leboeuf κινήθηκε στη Γαλλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 κοιτώντας να φτάσει στο top ύστερα από μια εντυπωσιακή σεζόν.

Συμπεριλαμβανόμενος ως μπακ απ για τους Marcel Desailly και Laurent Blanc, ο ρόλος του Leboeuf στον αδιάφορο αγώνα ενάντια στη Δανία για τη τελευταία αγωνιστική του ομίλου έμοιαζε να είναι η μοναδική συνεισφορά του. Αυτό θα ίσχυε μέχρι που ο Slaven Bilić έπεσε στο έδαφος από ένα επιπόλαιο μαρκάρισμα του Laurent Blanc. Παρότι οι επαναλήψεις έδειχναν ότι η επαφή ήταν ελάχιστη, ο άνδρας της Inter έλαβε την πρώτη κόκκινη κάρτα στη καριέρας του.

Ο Leboeuf δεν είχε δει το περιστατικό συζητώντας με τον αναπληρωματικό τερματοφύλακα Lionel Charbonnier καθώς συνέβαιναν τα γεγονότα. Μόνο όταν ο Aime Jacquet του είπε να βάλει τη φανέλα του τα γρανάζια άρχισαν να σφύζουν και ο αμυντικός της Chelsea επιτέλεσε με χαρά το έργο του στα υπόλοιπα 13 λεπτά για να εξασφαλιστεί η πρόκριση στον τελικό του Παρισιού.

Η ανταμοιβή του Leboeuf για την απόδοσή του θα είναι τα 90 λεπτά ενάντια στον καλύτερο επιθετικό στον κόσμο, στο μεγαλύτερο αγώνα του κόσμου. Ο Ronaldo ήταν η συνήθης δύναμη της φύσης του κατά τη διάρκεια του τουρνουά όμως οι αναφορές για την κακή του υγεία άρχισαν να κυκλοφορούν την ημέρα του τελικού. Αδιαμφισβήτητα ο Leboeuf θα βγάλει εκτός παιχνιδιού τον Βραζιλιανό στο Stade de France με τις δύο κεφαλιές του Zinedine Zidane να δίνουν στη Γαλλία το πρώτο Παγκόσμιο κύπελλο στην ιστορία της.

"Ξέραμε ότι ήταν κάτι σημαντικό όμως από την πλευρά μας είχαμε απλά ένα ποδοσφαιρικό αγώνα", θυμάται ο Leboeuf σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη του στο Goal. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε μέχρι που το λεωφορείο της ομάδας στράφηκε στη Λεωφόρο των Ηλυσίων πεδίων με πολλά εκατομμύρια πολύχρωμα πρόσωπα να τραγουδούν. Εάν ο Leboeuf σκέφτηκε ότι δεν μπορούσε να λάβει κάτι καλύτερο από αυτό είχε δίκιο.

Νωπός από το φοβερό θρίαμβο της χώρας του, ο αμυντικός της Chelsea εμφανίστηκε στην εκπομπή του BBC “They Think It All Over” στις 12 Νοεμβρίου του 1998. Αυτό που φαινόταν ένα πρόγραμμα κωμωδίας μετατράπηκε σε μισή ώρα αμήχανης στιγμής για τον 30χρονο, επαναλαμβάνοντας φράσεις του τύπου "κατέκτησα το Παγκόσμιο Κύπελλο" προσελκύοντας την οργή των παρουσιαστών Nick Hancock και Rory McGrath. Μέχρι το τέλος του προγράμματος, η ένταση είχε γίνει αφόρητη και ο Leboeuf έγινε μια διασκεδαστική φιγούρα στα Βρετανικά μέσα ενημέρωσης.

Οι εμφανίσεις του στον αγωνιστικό χώρο θα συνεχιστούν αμείωτες. Ο Desailly έφτασε το καλοκαίρι από τη Milan και μαζί σχημάτισαν ένα Γαλλόφωνο τείχος που απέκλεισε όλους τους αντιπάλους στο δρόμο του για μια εντυπωσιακή τρίτη θέση στη Premier League. Την επόμενη χρονιά υπέστη έναν επίπονο αποκλεισμό από τη Barcelona στα προημιτελικά του Champions League όμως για τον Leboeuf ήταν η αρχή του τέλους.

Ο Vialli απολύθηκε το Σεπτέμβριο του 2000 επειδή δεν πήρε νίκη στα 13 πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Ο αντικαταστάτης του Claudio Ranieri εντόπισε ένα ακατέργαστο διαμάντι στην ακαδημία της Chelsea και άμεσα επέλεξε να πάρει τη θέση του νικητή του Παγκοσμίου κυπέλλου. Όσο καλός και να ήταν ο Leboeuf, ήταν αδύναμος να σταματήσει τις προόδους ενός John Terry που οι 26 εμφανίσεις του επιδείκνυαν έντονα την αλλαγή του “φρουρίου”.

Στην πραγματικότητα η σήψη ήδη ξεκίνησε για τον Leboeuf, ο οποίος είχε εμπλακεί στην απομάκρυνση του Vialli αφού παραπονέθηκε ότι ο Ιταλός "είχε προβλήματα με όλους στα αποδυτήρια”. Με την Διοίκηση της Chelsea να είναι ανοιχτή σε προτάσεις και ο Leboeuf να θέλει αγωνιωδώς να κληθεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, μια μεταγραφή στη Marseille συμφωνήθηκε το καλοκαίρι του 2001. Μετά από πάνω από 200 εμφανίσεις και 24 τέρματα έφευγε για ένα σύλλογο που είχε ορκιστεί ότι δεν θα έπαιζε ποτέ για αυτόν λίγα χρόνια νωρίτερα.

Το ποδόσφαιρο σπάνια δίνει στον παίκτη την ευκαιρία να απολαύσει ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά δεκαπέντε χρόνια μετά την απόρριψή του από τη Marseille ο Leboeuf παρατάχθηκε στη Ριβιέρα για να σχηματίσει μια ουσιαστική συνεργασία με τον Βέλγο γιγαντόσωμο Daniel Van Buyten. Αφού οδήγησε την “OM” στην τρίτη θέση της Ligue 1 το 2003 από τη μέση της βαθμολογίας, ο Leboeuf κατευθύνθηκε σε μια άνετη απόσυρση στη Μέση Ανατολή ακολουθώντας τους Stefan Effenberg και Gabriel Batitusta στην Al-Sadd και στην Al-Wakrah.

Η αποχώρηση από το άθλημα αποδεικνύεται δύσκολη για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές, αλλά για τον Leboeuf αποδείχθηκε διπλά δύσκολη του οποίου η απόσυρση του το 2005 συνέπεσε με το διαζύγιο από τη γυναίκα του και το θάνατο του πατέρα του.

Μετά από ένα δύσκολο χρονικό διάστημα κατά το οποίο παραδέχτηκε ότι υπέφερε από κατάθλιψη, άρχισε να επιδιώκει την πρώτη του αγάπη πετώντας στο Λος Άντζελες για να κάνει μαθήματα υποκριτικής στο διάσημο Ινστιτούτο Lee Strasberg. Ο Leboeuf είχε ήδη πρωταγωνιστήσει μαζί με τον Harvey Keitel σε μια ταινία ενώ εξακολουθούσε να είναι παίκτης της Chelsea το 2001, αλλά παρόλα αυτά δεσμεύτηκε να σπαταλήσει τα δύο χρόνια της εκπαίδευσης του στη σχετική ανωνυμία της ηλιοφάνειας.

Όταν δεν ήταν απασχολημένος στο τέταρτο τοίχος του Brecht ο Leboeuf έπαιζε μαζί με τον Jason Statham και τον Woody Harrelson για την Hollywood United FC, μια ερασιτεχνική ομάδα αποτελούμενη από ηθοποιούς και παραγωγούς κινηματογραφικών ταινιών. Μετά από μερικά χρόνια παίζοντας σε μικρούς κινηματογραφικούς ρόλους, ο Leboeuf έλαβε τη μεγάλη δόξα του το 2014 στη προαναφερθείσα υποψήφια ταινία για όσκαρ “Theory of Everything” (“Θεωρία των πάντων). Αυτές τις μέρες συνδυάζει τις εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη με τη παρουσία του σε ποδοσφαιρικές εκπομπές που εμφανίζεται ως τηλεσχολιαστής για το Téléfoot και το ESPN μεταξύ άλλων.

"Είμαι πολύ ευχαριστημένος και πολύ τυχερός" τόνισε στο BBC το 2014. Όταν ρωτήθηκε αν θα αντάλλαζε το μετάλλιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου για ένα Βραβείο Οσκαρ απάντησε με μια τυπική αλαζονεία:"Γιατί με ρωτάς να το ανταλλάξω όταν μπορώ να έχω και τα δύο;"