Villareal CF: Ένας σύλλογος που δεν παραιτείται ποτέ

Δημήτρης Βαρσάνης

Το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο διαθέτει μέσα του ένα πλούσιο μωσαϊκό συλλόγων, ο καθένας με μια μοναδική ιστορία και μια γωνία μέσα στην οποία υφίσταται.

Πολλοί σύλλογοι παραμένουν εντός των αντιληπτών παραμέτρων της θέσης τους στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αλυσίδα τροφίμων, προκαλώντας μικρές προόδους και παλινδρομήσεις κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους όμως συχνά δεν κάνουν αρκετά για να αλλάξουν το στάτους τους.

Εντούτοις μέσα σε αυτό το φάσμα μέτρησης, υπάρχουν παραδείγματα συλλόγων που κατάφεραν να ανυψωθούν σε μια ψηλότερη πεδιάδα, συχνά με άκρως διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Στη σύγχρονη εποχή οι πιθανότητες ώστε τα κλαμπ να ανέβουν στην κλίμακα του πρωταθλήματος σε εδραιωμένα Έθνη όπως η Αγγλία και η Ισπανία έχουν γίνει όλο και πιο πενιχρές, καθώς η πόρτα στην ελίτ αρχίζει σταδιακά να κλείνει.

Συνήθως ο καταλύτης για μικρούς συλλόγους που απολαμβάνουν την ταχεία αύξηση της τύχης τους είναι οι οικονομικές επενδύσεις. Τα μετρητά εισάγονται σε ένα κλαμπ και η αισιοδοξία και οι προσδοκίες αυξάνονται ανάλογα. Αυτή η επένδυση είναι συχνά βραχυπρόθεσμη και οι νέοι ιδιοκτήτες μπορούν να απογοητευτούν από την έλλειψη επιτυχίας ή από την απόδοση της επένδυσής τους. Οι σύλλογοι μπορούν στη συνέχεια να υπερκεράσουν τις δυνατότητες τους με τις δαπάνες τους, κυνηγώντας έναν απίθανο στόχο ανόδου ή αποφυγής του υποβιβασμού. Το ποδόσφαιρο είναι σκληρό και δεν έχει αρκετό χρόνο για τα θαραλλέα αουτσάιντερ. Απλά ρωτήστε τους οπαδούς της Malaga.

Οι ομάδες μπορούν επίσης να επωφεληθούν από την ευνοϊκή γεωγραφική τους τοποθεσία στο εσωτερικό του πρωταθλήματος. Εάν ένας σύλλογος είναι η μόνη ομάδα της μεγάλης κατηγορίας σε μια μεγάλη λεκάνη απορροής, θα προσελκύσει πολλούς οπαδούς σε σύγκριση με άλλα κλαμπ που είναι επιτυχημένα όμως πρέπει να ανταγωνίζονται με αρκετούς τοπικούς αντιπάλους για την οπαδική τους βάση.

Μοιάζει λοιπόν ότι μια φόρμουλα της επένδυσης μαζί με την οπαδική βάση και τη γεωγραφική τοποθεσία προάγουν την πρόοδο και την επιτυχία, παρά το γεγονός ότι μερικοί σύλλογοι έχουν ελάχιστα εμπόδια στον παράγοντα Χ. Παρ 'όλα αυτά υπάρχουν κλαμπ που μπορούν να βρουν τα απαραίτητα συστατικά για να χτίσουν έναν επιτυχημένο και προοδευτικό σύλλογο, ο οποίος είναι σταθερός και προσελκύει έναν πυρήνα τόσο τοπικών όσο και ποικίλων οπαδών για να το κατευθύνει και μετέπειτα.

Υπάρχουν ελάχιστα καλύτερα παραδείγματα στο σημερινό Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο απ 'ότι η Villarreal CF, το οποίο εδρεύει στην Ισπανική επαρχία της Καστεγιόν.

Η Villarreal CD - γνωστή σήμερα ως Villarreal CF - ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1923 μέσα σε ένα απίστευτα ταπεινό και τοπικό περιβάλλον στην Ισπανική Ανατολική ακτή χάρη στα κίνητρα και τον προγραμματισμό των ντόπιων.

Στο πλαίσιο του σχηματισμού του ο σύλλογος επιθυμούσε να παραμείνει στην ρίζα της τοπικής κοινότητας και το πρώτο του συμβούλιο αποτελούνταν από τοπικούς εργάτες που επιδίωκαν να ιδρύσουν ένα οργανωμένο ποδόσφαιρο στην περιοχή.

Στην πραγματικότητα ο πρώτος πρόεδρος της Villareal, ο José Calduch Almela ήταν τοπικός φαρμακοποιός και υπό την ιδιοκτησία του ο σύλλογος μισθώνει ένα οικόπεδο γεωργικής γης και κτίζει το πρώτο γήπεδο του το Campo de Deportes. Πρόθυμη να παραμείνει πιστή στην τοπική κοινότητα, η Villareal χρεώνει μόλις μισή πεσέτα για την είσοδο σε ένα παιχνίδι με τα παιδιά και τις γυναίκες να μπαίνουν τζάμπα.

Τον Αύγουστο εκείνου του χρόνου η Villareal έδωσε το πρώτο της φιλικό εναντίον της τοπικής ομάδα Castellón, η οποία σχηματίστηκε Ιούλιο του 1922 καθώς το ποδόσφαιρο συνέχισε να αναπτύσσεται στην περιοχή.

Από το 1923 και μετά η Villarreal εισήλθε στην έρημο του επαρχιακού Ισπανικού ποδοσφαίρου, συμμετέχοντας αποκλειστικά σε τοπικές διοργανώσεις καθώς επιδίωκαν να αναπτύξουν τα πρωταθλήματα. Στο τέλος της σεζόν 1934-35 ο σύλλογος κέρδισε τη περιφερειακή κατηγορία τους (Primera Regional) και αντιμετώπισε σε διπλά παιχνίδια τη Cartagena για μια θέση στη Segunda División. Εντούτοις επρόκειτο να έσπαγε η καρδιά της Villareal χάνοντας με 8-1 στο σύνολο από το κλαμπ της Μούρθια. Την επομένη χρονιά το “κίτρινο υποβρύχιο” διατήρησε τον τίτλο του περιφερειακού της πρωταθλήματος, ωστόσο το ξέσπασμα του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου τους αρνήθηκε το στόχο της ανόδου.

Ο πόλεμος προκάλεσε τη πλήρη αναστολή του ποδοσφαίρου σε όλη την Ισπανία με τη χώρα να βυθίζεται σε πολιτική και κοινωνική αναταραχή μέχρι την παύση του το 1939. Η ομάδα επανήλθε στις περιφερειακές κατηγορίες μετά την επιστροφή του ποδοσφαίρου στη χώρα, αλλά το 1942 το διπλωμένο και οργανωμένο ποδόσφαιρο στη Villareal κινδύνευε να εξαφανιστεί. Απρόθυμοι να αφήσουν το ποδόσφαιρο να εξαφανιστεί από την πόλη, οι οπαδοί του συλλόγου δημιούργησαν μια σειρά από ομάδες που συνέχισαν να αγωνίζονται σε τοπικές και μικρές ηλικιακά διοργανώσεις.

Μετά από τέσσερα χρόνια μακριά από το οργανωμένο ποδόσφαιρο, μια μάζα των κορυφαίων οπαδών της Club Atlético Foghetecaz αποφάσισε να δημιουργήσει ένα καινούργιο σύλλογο με το όνομα CAF Villarreal μπαίνοντας στη ποδοσφαιρική πυραμίδα της Ισπανίας.

Μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές που επέφερε ο σύλλογος από το γκρουπ της Foghetecaz ήταν να αλλάξει τις φανέλες σε κίτρινο. Ένα χρώμα πλέον συνώνυμο του συλλόγου και τη σεζόν 1950 - 51 ανέβηκαν στην Primera Regional φορώντας τη φωτεινή τους νέα φανέλα. Επιπλέον στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης δέσμευσής τους να συμμετάσχουν σε τουρνουά οπαδών, έφθασαν και στα ημιτελικά του πρωταθλήματος των Ισπανών οπαδών επικρατώντας μιας αντιπροσωπευτικής ομάδας από την FC Barcelona στη πορεία τους.

Μετά την επιτυχημένη επιστροφή τους στη Primera Regional, το Διοικητικό Συμβούλιο της Foghetecaz πέρασε σταδιακά τον έλεγχο του συλλόγου σε ένα νέο Διοικητικό Συμβούλιο με μεγαλύτερους οικονομικούς πόρους, καθώς ο σύλλογος φαινόταν να συνεχίζει την ανάπτυξή του.

Η μεγαλύτερη αλλαγή δεν ήρθε μέχρι το 1954 όταν ο σύλλογος βίωσε τη δεύτερη αλλαγή της επωνυμίας τους σε Villarreal CF, καθώς το κλαμπ ολοκλήρωνε την απομάκρυνσή του από την ιδιοκτησία των οπαδών. Η ομάδα πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στην αρχή της σεζόν 1954-55 και το 1956 κέρδισε την άνοδο της στη καινούργια τρίτη κατηγορία της Ισπανίας κάνοντας την πρώτη της εμφάνιση σε Εθνικό πρωτάθλημα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η Villareal CF πέρασε μια περίοδο αμφιταλάντευσης μεταξύ των μικρών κατηγοριών συμπεριλαμβανομένων με τα ύψη της National Segunda División το 1970, που ισοπεδώθηκε με μια συντριπτική πτώση ξανά στα περιφερειακά πρωταθλήματα το 1976.

Ωστόσο ο σύλλογος παρέμεινε καθοδηγημένος από την αισιοδοξία των τοπικών οπαδών τους, υιοθετώντας το ψευδώνυμο «κίτρινο υποβρύχιο» αφού οι οπαδοί κουβαλούσαν το ραδιόφωνο στους αγώνες του και έπαιζαν το δημοφιλές τραγούδι των Beatles κατά την άνοδο τους τη σεζόν 1967- 68.

Οι υποβιβασμοί και οι άνοδοι ήταν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του συλλόγου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, ωστόσο οι οπαδοί στήριζαν την ομάδα τους παρά την ανάπτυξη της γειτόνισσας της Valencia σε έναν από τους κορυφαίους συλλόγους της Ισπανίας.

Κατά την σεζόν 1997- 98 η Villareal επρόκειτο να αντιμετωπίσει μια τεράστια αλλαγή στην τύχη της, καθώς συνέβησαν δύο σημαντικά γεγονότα για να ολοκληρωθεί η τελική τους μετάβαση από τις επαρχιακές αρχές στις Εθνικές δυνάμεις. Πρώτον, το καλοκαίρι του 1997 ο σύλλογος εξαγοράστηκε από τον Ισπανό δισεκατομμυριούχο Fernando Roig, ο οποίος είχε αναπτύξει την περιουσία του ως κύριος μέτοχος της αλυσίδας Ισπανικών σούπερ μάρκετ Mercadona και υποσχέθηκε να τους πάει στη La Liga μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.

Δεύτερον, ο σύλλογος έπρεπε να λάβει την εκτίμηση του Roig και κέρδισε την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία Ισπανίας μετά από μία μόνο χρονιά επικρατώντας της Compostela στα πλέι - οφ. Το κλαμπ έφτασε τελικά στην υποσχεθείσα γη της La Liga. Μια πόλη με πληθυσμό λίγο πάνω από 50.000 κατοίκους ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τη Real Madrid, τη Barcelona και την υπόλοιπη Ισπανική ελίτ.

Βεβαίως η πρώτη διαμονή στην κορυφαία κατηγορία διήρκεσε μόνο μία χρονιά προτού ανέβει αμέσως ξανά το 2000, αλλά από εκεί και έπειτα συνέχισαν να αψηφά τις πιθανότητες και να καθιερώνεται ως μόνιμο μέλος του “πάρτι”.

Πολύ συχνά το χαρακτηριστικό γνώρισμα των νεοφώτιστων ομάδων είναι να παίζουν προσεκτικά και να κάνουν αρκετά για να παραμείνουν στην La Liga. Μια επικίνδυνη πολιτική που έχει δει δεκάδες ομάδες να πέφτουν από τη κορυφαία κατηγορία της Ισπανίας από τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η Villarreal CF συνεχίζει να ανατρέπει αυτή την τάση.

Τη σεζόν 2003-2004 έλαβε μέρος στο Κύπελλο UEFA μένοντας έξω στα ημιτελικά του θεσμού από τη γειτόνισσα της Valencia. Την επόμενη σεζόν έκαναν ένα μεγαλύτερο βήμα και βγήκαν στα προκριματικά του Champions League της περιόδου 2005 - 2006 ύστερα από τη τρίτη τους θέση στη La Liga, που τροφοδοτήθηκε από τα γκολ του πρώην άσσου της Manchester United Diego Forlan.

Το ταξίδι του “κίτρινου υποβρυχίου” στο Champions League έμελλε να αποδειχθεί το αποκορύφωμα της προόδου τους - μαζί με τη δεύτερη θέση στη La Liga το 2008 - καθώς η επέμβαση του Jens Lehmann στο πέναλτι του Juan Román Riquelme τους αρνήθηκε έναν τελικό των ονείρων τους ενάντια στην FC Barcelona.

Η Villareal έχει γίνει τώρα ένα σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη συλλόγων, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη στον τρόπο επίτευξης και διατήρησης της επιτυχίας με συνέπεια. Παρά το μικρό γήπεδο τους σε σύγκριση με το Santiago Bernabéu ή το Camp Nou, το El Madrigal των 25.000 θέσεων εξακολουθεί να βρίσκεται στην ίδια τοποθεσία με το γήπεδο τους το 1923 και παραμένει εξίσου σημαντικό μέλος της κοινότητας.

Όσο η λογική επιχειρηματική στρατηγική είναι απαραίτητη στη Villareal και την βοήθησε να φτάσει στην κορυφή, η δύναμη των οπαδών της να κρατήσει το σύλλογο ζωντανό στη πιο δύσκολη εποχή του εξασφάλισαν την επιβίωσή του και σταμάτησαν από το “ναυάγιο” το απίστευτο “κίτρινο υποβρύχιο”.