Ricardo Carvalho: Κάτι παραπάνω από ένας δοξασμένος παρτενέρ

Δημήτρης Βαρσάνης

Είναι πάντα δύσκολο να σε παρατηρούν ως παρτενέρ σε ένα επιτυχημένο δίδυμο. Ο Ricardo Carvalho έπρεπε συχνά να παίζει το δεύτερο βιολί δίπλα σε μεγαλύτερα ονόματα στις διάφορες ομάδες που αγωνιζόταν με τα χρόνια, αλλά έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της Premier League τις τελευταίες δεκαετίες.

Χρονιά με τη χρονιά τη περνούσε ως “Ρόμπιν” στην έκδοση του John Terry ως Batman στον πιο διάσημο ρόλο του, αν και δεν είναι πραγματικά η πιο δίκαιη περιγραφή της συμβολής του στην συγκεκριμένη περίπτωση. Για να συνεχίσουμε με αυτή την κουρασμένη αναλογία, ήταν περισσότερο σαν τον Bruce Wayne και το μπατμομπίλ του. Οι δύο τους ήταν ικανοί για σπουδαία πράγματα όμως η δύναμή τους πολλαπλασιάστηκαν όταν συνεργάστηκαν.

Ο Πορτογάλος Διεθνής απολάμβανε ένα καλοκαίρι στην Ινδία, ανακαλύπτοντας ότι στα 38 του θα παρευρεθεί στο Euro 2016. Ξεκίνησε να παρατάσσεται δίπλα στον Pepe για την Εθνική ομάδα, αν και ήταν ασταθής κατά τη διάρκεια των αγώνων των ομίλων και τελικά προτιμήθηκε ο José Fonte.

Είναι φημισμένος για τα σκληρά τάκλιν του, καθώς είναι δυνατότερα από ότι προτείνει η κορμοστασιά του. Παρότι του έλειπε το ύψος, τον έκανε περισσότερο δυνατό στις εναέριες μονομαχίες και στη βούληση για να πάρει την μπάλα. Τα πάντα ξεκίνησαν όταν ο Carvalho έκανε την δική του επανάσταση στη Porto μετά από τους δανεισμούς του στη Leça, στη Vitória Setúbal και στην Alverca.

Κατάφερε να φτάσει στην ανδική ομάδα του Estádio do Dragão το 2002, γεγονός που προκάλεσε τελικά τον αρχηγό του συλλόγου Jorge Costa να φύγει για τη Charlton για να εξασφαλιστεί ότι θα πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής καθώς αναζητούσε τη κλήση του στην Εθνική.

Η σχέση του με τον προπονητή του José Mourinho άρχισε να αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του χρόνου του στην Πορτογαλία, όπου απολάμβανε διαρκή επιτυχία στο εγχώριο επίπεδο. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη κατάκτηση του Champions League το 2004, η οποία προκάλεσε άνοδο της μετοχής. Ήταν επίσης παρών στο ρόστερ της Πορτογαλίας στο Euro 2004, στον οποί έφτασε μέχρι τον τελικό παρόλο που η Ελλάδα έκανε την έκπληξη. Παρά την ήττα, ήταν μια ισχυρή περίοδος για τον αμυντικό.

Ακολούθησε τον προπονητή του στην Chelsea μετά το θρίαμβο του Champions League και ο ποδοσφαιριστής πραγματοποίησε μια εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσία κατά τη διάρκεια του χρόνου του στην πρωτεύουσα. Τα 19 εκατομμύρια λίρες ήταν ένα εξωφρενικό ποσό για αμυντικό εκείνη την εποχή όμως απέδειξε την αξία του στις επόμενες χρονιές.

Ο Carvalho είχε τονίσει ότι επέλεξε την Αγγλία από την Ισπανία λόγω της αυξημένης πρόκλησης που βρισκόταν στην Premier League εκείνη την εποχή, γεγονός που αποδεικνύει την προθυμία του να συνεχίσει να κινείται προς τα εμπρός, που υπήρχε καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Οι “μπλε” κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 2005 και εκείνος με τη σειρά του συνείσφερε να σπάσει το δίπολο της Arsenal και της Manchester United, αλλά αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Πορτογάλος αντιμετώπισε δυσκολίες κατά τα πρώτα στάδια της εποχής του στο Δυτικό Λονδίνο.

Αφού ο William Gallas και ο John Terry προηγούνταν στην ιεραρχία, ο Mourinho έθεσε τους κανόνες του επειδή ο Carvalho ανέφερε ότι δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να περιμένει την ευκαιρία να αγωνιστεί: "Ο Ricardo Carvalho φαίνεται να έχει προβλήματα στην κατανόηση των πραγμάτων, ίσως πρέπει να κάνει ένα τεστ IQ. Δεν είμαι χαρούμενος που τα έμαθα αυτά μέσω των εφημερίδων. Ο Ricardo έχει συνεργαστεί μαζί μου για τέσσερα χρόνια και δεν καταλαβαίνω αυτά τα αποσπάσματα, πιθανόν να χρειαστεί να δει έναν γιατρό. "

Ήταν μια τυπικά σκληρή τοποθέτηση όμως ο ποδοσφαιριστής σύντομα απέδειξε γιατί πρέπει να είναι εκείνος δίπλα στο John Terry στην αμυντική γραμμή της Chelsea. Δημιούργησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά αμυντικά δίδυμα με τον Terry στη πρόσφατη μνήμη μας και συχνά ξεχνιόταν με τα πρωτοσέλιδα να αναλώνονται στο θρύλο της Chelsea. Μίλησε πρόσφατα για το πώς συνεργάστηκαν σε ένα επίπεδο που δεν κατάφερε ποτέ να ξαναζήσει στον αγωνιστικό χώρο: “Μαζί του τα πάντα ήταν φυσικά, δεν χρειαζόταν να μιλάμε κατά τη διάρκεια των αγώνων. Καθένας από εμάς ήξερε πώς ο άλλος θα αντιδρούσε μπροστά στις δυσκολίες που δημιουργούσε ο αντίπαλος. Είναι πράγματα που αισθάνεσαι και είναι δύσκολο να τα εξηγήσεις".

Πράγματι, είχαν την ικανότητα να δουλεύουν μαζί ενώ ο καθένας συνεχάρη τον άλλο με τα διαφορετικά στυλ παιχνιδιού του. Ο Carvalho εμφανιζόταν πάντα πιο χαλαρός και ελαφρώς σοφτ στον αγωνιστικό χώρο σε σύγκριση με τον συνεργάτη του, αλλά ο καθένας ήταν εξίσου σημαντικός για τον άλλον όταν έπρεπε να διατηρήσουν το μηδέν στην άμυνα τους και να παίρνουν τρόπαια.

Με τον Petr Čech ανάμεσα στα δοκάρια, έμοιαζαν συχνά ανίκητοι και βοήθησαν να μετατραπεί το Stamford Bridge σε ένα “φρούριο” που έμεινε απόρθητο για 86 ολόκληρους αγώνες πρωταθλήματος.

Μετά από έξι χρόνια με τους “μπλε” ήταν καιρός να προχωρήσει. Ο αμυντικός αποχώρησε με τρία πρωταθλήματα και πολλά άλλα λιγότερα σημαντικά τρόπαια. Ο λόγος που έφυγε όπως μετέφερε ο ίδιος είναι ότι χρειαζόταν μια καινούργια πρόκληση αφού αισθάνθηκε «κορεσμένος» επειδή αισθανόταν πολύ άνετα μέσα στην οργάνωση της Chelsea.

Η ομάδα φαινόταν έτοιμη για την απώλεια του εκείνη την εποχή όμως ποτέ δεν αντικατέστησε επαρκώς το Πορτογάλο. Ο Gary Cahill εν τέλει ήρθε και σχημάτισε ένα αξιοπρεπές δίδυμο με τον Διεθνή συμπαίκτη του, αλλά ήταν μια χλωμή σύγκριση με εκείνη που παρουσιάστηκε στο Stamford Bridge πριν από μια δεκαετία περίπου.

Για ακόμα μια φορά θα μπορούσε να διαλέξει την ευκολότερη επιλογή διαμονής σε ένα αγαπητό περιβάλλον, αλλά επέλεξε να μετακινηθεί σε μια ομάδα που θα του παρείχε τη μεγαλύτερη πρόκληση. Μια ακόμα συνεργασία με τον Mourinho ήταν στα σκαριά και αυτή τη φορά να συμμετάσχει στη μεγαλύτερη σκηνή όλων. Ο Carvalho υπέγραψε για να παίξει με τη περίφημη λευκή φανέλα της Real Madrid όμως τα βρήκε σκούρα να πάρει μια θέση βασικού

Ο αμυντικός δεν είχε πολλές ευκαιρίες όπως θα ήθελε στους Merengues καθώς η περίοδος του ολοκληρώθηκε με καταστροφικό τρόπο. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως αλλαγή μετά από μια αξιοπρεπής πρώτη χρονιά, αλλά το 2012 φάνηκε όλο και πιο πιθανό ότι δεν υπήρχε τρόπος να επιστρέψει στην βασική ενδεκάδα.

Αυτή τη φορά ο Mourinho έδειξε ότι ήταν σίγουρα πλεόνασμα στις απαιτήσεις του: "Ο Ricardo δεν είναι μέρος των πλάνων μας για την επόμενη χρονιά, εξαρτάται από το αν θέλει να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο ή να μείνει στη Real Madrid και να εκπληρώσει τις συμβατικές του υποχρεώσεις και πρακτικά να τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα".

Εκείνος επέλεξε να λύσει το συμβόλαιο του, μια κλωτσιά στα δόντια σκεπτόμενος ότι ήταν συνηθισμένος στην τακτική του σταδιοδρομία. Ο Mourinho μπορεί να πρόβλεψε το τέλος της εποχής του ως ποδοσφαιριστής όμως αποδείχθηκε ότι υπήρχε ακόμα ζωή στον άντρα που ξεχάστηκε στους Merengues. Άλλοι παίκτες ίσως να έδιναν ένα τέλος στη καριέρα τους εκείνη τη στιγμή, αλλά ο Carvalho κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη την άσχημη περίοδο γνωρίζοντας ότι είχε ακόμα πολλά να δώσει σε κάθε κλαμπ που θα τον έπαιρνε αργότερα.

Ενώ ο Cristiano Ronaldo κλέβει σχεδόν όλους τους τίτλους με την Εθνική ομάδα της Πορτογαλία, ο Carvalho ως επί το πλείστον ήταν ο πιστός υπηρέτης της με την πάροδο των χρόνων.

Αποχώρησε από την Εθνική ομάδα το 2011 μετά από μια διαμάχη με τον Paulo Bento, ο οποίος τον κατηγόρησε ότι εγκατέλειψε την ομάδα: "Έχω παίξει 75 φορές για την Πορτογαλία και είμαι βαθιά αφοσιωμένος στην υπεράσπιση του καλού ονόματος της Πορτογαλικής ομάδας. Ποτέ δεν είχα αισθανθεί τόσο απογοητευμένος και την αξιοπρέπεια μου τόσο τραυματισμένη. Μεταξύ των συμπαικτών μου είμαι απλά ένας άλλος παίκτης. Ωστόσο αξίζω όπως και οι άλλοι, την εκτίμηση και το σεβασμό. Δεν είχα την πρόθεση να τελειώσω τη Διεθνή μου καριέρα με αυτό το τρόπο όμως το κάνω συνειδητά και πεπεισμένος ότι πάντα τιμούσα τη χώρα μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους Πορτογάλους. "

Τελικά επανήλθε στη “μάντρα” του μετά την απόλυση του Bento και το διορισμό του Fernando Santos. Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να αποκατασταθούν οι κατεστραμμένες γέφυρες κατά τη διάρκεια του χρόνου του, κάτι που είναι και ένας άλλος λόγος για τον οποίο δεν έχει τόσες συμμετοχές όσες έπρεπε.

Η ικανότητά του να διαβάζει το παιχνίδι του επέτρεψε να συνεχίσει και στα τελευταία των 30 του, ενώ η τεχνογνωσία του τον καθιστούσε αξιόλογο μέλος της Εθνικής ομάδας και του τότε συλλόγου του τη Monaco. Το Euro 2016 αναπόφευκτα ήταν το τελευταίο του τουρνουά όμως δεν υπάρχει ντροπή στις επιλογές που έκανε κατά τη διάρκεια της καριέρας του και δίχως αμφιβολία συνδυάστηκε με το καλύτερο τρόπο το οριστικό του τέλος στην Εθνική του.

Το 2013 υπέγραψε για τη Monaco και έφερε άμεσο αντίκτυπο στην ομάδα. Δεν υπήρχαν σημάδια σκουριάς, μιας και δεν κοίταξε την ηλικία του και προχώρησε εξασφαλίζοντας μια θέση στην βασική ενδεκάδα, την οποία κρατούσε από τότε που έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση. Η Monaco μόλις είχε επιστρέψει στη Ligue 1 όμως δεν είχε κανένα πρόβλημα να διεκδικήσει πράγματα στο καινούργιο περιβάλλον της. Οι άντρες του Claudio Ranieri έπεσαν στη κούρσα του τίτλου από τη PSG όμως ο Carvalho ξεχώρισε ξανά ως βασικός παράγοντας.

Ο Πορτογάλος έλαβε ακόμα ένα χρόνο συμβολαίου για τις υπηρεσίες του και συνέχισε να διαδραματίζει βασικό ρόλο στην επιτυχία τους τους επόμενους 12 μήνες. Την σεζόν 2015-16 αγωνίστηκε 44 φορές για το κλαμπ και τη χώρα του, δίνοντας πάντα το παρών στην άμυνα της Monaco που κατάφερε να βγει στο Champions League.

Τον Ιανουάριο του 2017 πήγε να συνεργαστεί με έναν άλλο Πορτογάλο στη Κίνα. Συγκεκριμένα υπέγραψε στη Shanghai SIPG που έχει προπονητή τον Andre Villas - Boas. Σκεπτόμενοι ότι η καριέρα του στην Ευρώπη τελείωσε, η επιτυχία του στο τέλος της καριέρας του είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Ίσως ο χρόνος που πέρασε στον πάγκο της Real του επέτρεψε να βγάλει μερικά ακόμη χρόνια από το ταλέντο του. Οι αμυντικοί του τύπου του είναι χτισμένοι για να διαρκούν, αλλά κανένας δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Από όλες τις απόψεις ο Carvalho είναι ένας τζέντλεμαν εκτός γηπέδων, διαχειρίζοντας τα μέσα ενημέρωσης με έναν ποδοσφαιριστή που δεν τσαλακώνει τη προσωπικότητα του. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μερικές φορές θεωρείται παρτενέρ, όταν στην πραγματικότητα είχε πάντα το ταλέντο και την εφαρμογή του να είναι ο βασικός πρωταγωνιστής.

Ως ένας από τους κοντύτερους κεντρικούς αμυντικούς που αγωνίστηκε στη Premier League, είναι δύσκολο να μην έχεις ευχάριστες αναμνήσεις από ένα παίκτη που κατά τη διάρκεια του χρόνου του στη Chelsea, συχνά χαρακτηρίστηκε από τη ταχύτητα του, το διάβασμα του παιχνιδιού του και την εξαιρετική συνοχή του.

Ποτέ νωθρός όμως πάντα κομψός, το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο θα χάσει ένα πραγματικά ιδιαίτερο ταλέντο όταν κρεμάσει για τελευταία φορά τα παπούτσια του.