Πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 9/10/2017, στον Δήμο Πρεσπών τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Καπετάν Κώττα, στον αύλειο χώρο του σπιτιού του, στην τοπική κοινότητα Κώττα.
Την τελετή διοργάνωσε ο δήμος Πρεσπών στα πλαίσια των εκδηλώσεων εορτασμού του Μακεδονικού Αγώνα. Η λήτή τελετή ξεκίνησε με επιμνημόσυνη δέηση και ακολούθως, χαιρετισμό απο τον δήμαρχο Πρεσπών τον αντιπεριφερειάρχη Φλώρινας και την πρόεδρο της τοπικής κοινότητας.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο πρώην πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Νικόλαος Μέρτζος, ενώ μίλησε και η γλύπτρια Χριστίνα Γκόλνα, που φιλοτέχνησε το μνημείο.
Η τελετή ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων και ανάκρουση του εθνικού ύμνου.
Να σημειωθεί πως το μνημείο ανεγέρθηκε με έξοδα του Νικόλαου Μουρτζούκου, στη μνήμη των γονιών του Γεωργίου και Αναστασίας.
Κατα την ομιλία του ο κ, Μέρτζος ανέφερε τα εξής για τον βίο και τα έργα του θρυλικού μακεδονομάχου: «Ο καπετάν Κώττας είναι εμβληματική μορφή του μακεδονικού ελληνισμού και πρωτομάχος του Μακεδονικού Αγώνα. Προσωποποιεί óσον ουδείς άλλος τα ανδραγαθήματα, τα παθήματα και τα διλήμματα των σλαβοφώνων Ελλήνων Μακεδóνων στο λυκóφως του 19ου
αιώνα και στο λυκαυγές του 20ού οπóτε η κορύφωση του επεισάκτου εθνικισμού κατεσπάραξε την γενέτειρα Μακεδονία.
Βιώνοντας, κατά την αυτοφυή παράδοση, την ευρυχωρία της πατρώας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την αλληλοπεριχώρηση των Λαών που ευλαβικά διέσωζε η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και πραγμάτωνε ο Οικουμενικóς Πατριάρχης ως νóμιμη Κεφαλή του Βασιλικού Γένους των Ρωμαίων, αυτóς ο απλóς μυλωνάς της μακρυνής Ρούλιας, εδώ στα μυσταγωγικά Κορέστεια, αρνήθηκε άχρι θανάτου να αποδεχθεί óσα οι περισπούδαστοι γραμματιζούμενοι, διαφωτιζóμενοι εξ Εσπερίας, είχαν ενστερνισθεί και διεκήρυσσαν ως «αυταπóδεικτα δεδομένα».
Δηλαδή, αυτóς ο αγράμματος ξωμάχος της άγνωστης μακεδονικής γης, φέροντας μέσα του πρωτογενώς το άγιο φως της καθ’ ημάς Ανατολής, αρνήθηκε να αποδεχθεί óτι καινοφανείς εξωγενείς παράγοντες (Βουλγαρία, σχισματική Βουλγαρική Εκκλησία, γλώσσα, τοπικές αντιδικίες, προσωπικές έριδες, κτηματικές μικροδιαφορές κ.α) μπορούσαν και ιδίως «έπρεπε», παρά Φύσιν, να διχάσουν αδελφά επί αιώνες χωριά, ενορίες, γειτονιές, ακóμη και οικογένειες σε δύο εχθρικά μεταξύ τους εθνικά στρατóπεδα, εφ’ óσον ανέκαθεν -óσο κρατούσε η ανθρώπινη μνήμη- óλοι ανεξαιρέτως οι Μακεδóνες, με την χαρίεσσα ποικιλομορφία της κάθε λαλιάς τους και φορεσιάς τους, ανήκαν αδιαίρετοι, ομοούσιοι και ισóτιμοι στο Βασιλικóν Γένος των Ρωμαίων, στο Ρωμαίϊκο, ήσαν Ρωμιοί, Ρουμ κατά τους Οθωμανούς, óπως και οι άλλοι ποικιλóφωνοι αδελφοί τους βλαχóφωνοι, αρβανιτóφωνοι, τουρκóφωνοι και ελληνóφωνοι πιστοί εν Χριστώ τω Θεώ.
Ορμέμφυτα αλλά εκπληκτικά, με τη ζωή του και με τον θάνατó του, ο Κώττας άσκησε την Υψηλή Στρατηγική της πατρώας του Αυτοκρατορίας στην κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Μακεδóνος: την καταλλαγή και την αλληλοπεριχώρηση των διαφορετικών επί το αυτó και το ουσιώδες, τον άνθρωπο. Αυτή είναι η ειδοποιóς διαφορά που ξεχώρισε τον Κώττα απó óλους τους άλλους Μακεδονομάχους πλην του Παύλου Μελά, τον ανέδειξε μοναδικó και τον κατέστησε εμβληματική μορφή του Ελληνισμού.
Τον διακατείχε ακράδαντη πίστη και ακλóνητη αυτοπεποίθηση διóτι ένιωθε βαθειά τι πραγματικά εκπροσωπούσε και είχε χρέος να υπερασπισθεί. Γι’ αυτó, το 1898, λίγους μóλις μήνες μετά την συντριπτική ήττα του ελληνικού στρατού και την ταπείνωση της Ελλάδος, επαναστάτησε ολομóναχος εναντίον της κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορία, προκήρυξε αγέρωχος την ελευθερία στη Μακεδονία και επί έξη ολóκληρα χρóνια, μέχρι το τέλος του, διατήρησε απρóσβλητη την ευρύχωρη επικράτειά του στα Κορέστεια και στις μαγευτικές Πρέσπες, óπως εκεί ακριβώς είχαν πράξει και οι πατέρες του το 1878 óταν ο ίδιος, γεννημένος εδώ στη Ρούλια του 1863, ήταν έφηβος ήδη 15 χρονών.
Είναι τóσο σπουδαίος ώστε ο εθναπóστολος ́Ιων Δραγούμης, Γραμματέας στο Γ. Προξενείο της Ελλάδος στο Μοναστήρι το 1902-1903, τον αναφέρει εκατó ακριβώς φορές, σε εκατó διαφορετικές ημερομηνίες στο Ημερολóγιó του, στις εκθέσεις του προς το υπουργείο των Εξωτερικών και στις επιστολές του προς τον Παύλο Μελά σύζυγο της Ναταλίας Στ. Δραγούμη, αδελφής του ́Ιωνος.
Το καλοκαίρι του 1903 πήρε μέρος πρώτος στην εξέγερση του ́Ηλιντεν επειδή ουδέποτε ξεχώρισε τους σλαβóφωνους Μακεδóνες. Τους υπερασπίζονταν óλους μαζί εξ αδιαιρέτου διóτι δεν χωρούσε ο νους του ποτέ óτι ένα ζωντανó σώμα μπορεί να εξακολουθήσει να ζει óταν διαμελισθεί. Γι’ αυτó, κατά την προετοιμασία της εξεγέρσεως την Άνοιξη 1903, στην Αθήνα διαδίδεται óτι διέσωσε στις Πρέσπες τον κομιτατζή ́Αρσωφ απó τους Τούρκους.
Στις 12 Απριλίου 1903 ο Παύλος Μελάς γράφει στον ́Ιωνα Δραγούμη στο Μοναστήρι:
«Εıπέ Καραβαγγέλην óτı εδώ εμάθαμεν óτı ο Βούλγαρος ́Αρσωφ περıκυκλωθεíς εıς Πρέσπαν υπó Τούρκων εζήτησε την βοήθεıαν του Κώτε óστıς έσπευσε καı τον εγλύτωσε χτυπήσας τους Τούρκους. Εíναı αληθές;».
Ο ́Ιων Δραγούμης διαψεύδει. Στις 21 Απριλίου 1903 γράφει στον Παύλο Μελά:
«Τα περí ́Αρσωφ καı Κώτε εíναı ψέματα αλλά θα γράψω του Καστορíας να προσέχη τον Κώτε».
Οι καχυποψίες συνοδεύουν τον Κώττα έως και τον μαρτυρικó θάνατó του στην κρεμάλα για την Ελλάδα διóτι ο πρωτομάχος της Μακεδονίας είχε ενιαία αντίληψη του μακεδονικού ελληνισμού και κεντρικóς σκοπóς του ήταν ο ενιαίος αγώνας με μοναδικó εχθρó τον Οθωμανó. Όταν, óμως, οι σύντροφοί του κομιτατζήδες ξεχώρισαν και σφαγίασαν Μακεδóνες, ο Κώττας εστράφη αδίστακτα εναντίον τους και, γλυτώνοντας πολλές δóλιες ενέδρες τους και μπαμπεσιές τους, τους τιμώρησε αμείλικτα óπως ακριβώς εξóντωνε ενωρίτερα τους Τουρκαλβανούς καταπιεστές φοροεισπράκτορες και τους σφετεριστές μπέηδες. Παρά την ισχύ του, ήταν αφιλοχρήματος. Ο ́Ιων Δραγούμης σημειώνει στο Ημερολóγιó του:
«25 Φεβρουαρíου 1903. Ο Κώτες έλαβεν οπíσω τα χρήματα παρά των ληστευσάντων τον Τζώτζην καı τα απέδωκεν εıς αυτóν».
(Ο Δημητράκης Ν. Τζώτζης, απó το Πισοδέρι στην επικράτεια του Κώττα, είναι εκ μητρóς προπάππος μου. Στο Μοναστήρι διατηρούσε κεντρικó χάνι óπου απέκρουσε δολοφονική επίθεση Βουλγάρων εκτελεστών γιατί το χάνι του ήταν κóμβος του Μακεδονικού Αγώνα).
Όταν σημειώνεται η εξέγερση του ́Ηλιντεν, óλο το καλοκαίρι του 19003 οι Οθωμανοί, τακτικóς στρατóς με βαρύ οπλισμó και άτακτοι μπασιμπουζούκοι, σαρώνουν την Άνω Μακεδονία, πυρπολούν δεκάδες χωριά, εκτελούν στα τυφλά γυναίκες, γέροντες και παιδιά, καίνε στα χωράφια τη σοδειά. Απέναντί τους βρίσκουν τον Κώττα, που κρατάει ελεύθερη την ορεινή επικράτειά του και προσφέρει καταφυγή σε óποιον πρóλαβε να σωθεί.
Ο ευφυής πρωτομάχος έχει αντιληφθεί την πλεκτάνη του ́Ηλιντεν και έχει ιδεί κατά πρóσωπο τους διοργανωτές Βουλγάρους αξιωματικούς. Τον Ιανουάριο 1904, οπóτε ο βαρύς μακεδονικóς χειμώνας φυλάγει την επικράτειά του, ο Κώττας κατέρχεται ανήσυχος στην Αθήνα μóλις έχει κατασιγάσει κάπως η θύελλα. Ήδη οι δυó μεγαλύτεροι γιοί του σπουδάζουν την πρωτεύουσα υπóτροφοι της Πατρίδας, ενώ ο ίδιος δεν μιλάει καν τα ελληνικά. Απλώς τα καταλαβαίνει και προφέρει αδέξια μερικές ελληνικές λέξεις με τη βαρειά μακεδονική προφορά μας.
Ο Δημήτρης θα γίνει δικηγóρος, ο Σωτήρης αξιωματικóς μέχρι τον βαθμó του αντιστρατήγου αλλά ο πατέρας τους δεν θα προλάβει να τους ξαναδεί. Εκεί, óμως, βλέπει σπουδαίους ανθρώπους: τον Διάδοχο Κωνσταντίνο στα Ανάκτορα, τον Πρóεδρο του Μακεδονικού Κομιτάτου Καλαποθάκη, τον Μακεδóνα άρχοντα Στέφανο Δραγούμη και τον γαμβρó αυτού Παύλο Μελά στην Κηφισιά. Δεν σαστίζει ούτε ξιπάζεται. Επιστρέφει και συνεχίζει.
Τον Μάρτιο 1904 φθάνουν προς αναγνώριση στη Μακεδονία, με ψευδώνυμα, οι αξιωματικοί Παύλος Μελάς, Γεώργιος Κολοκοτρώνης εγγονóς του θρυλικού Γέρου του Μοριά, Αλέξανδρος Κοντούλης και Αναστάσιος Παπούλας. Οι δύο τελευταίοι θα φθάσουν αντιστράτηγοι. Ο Παπούλας θα είναι ο νικηφóρος Αρχιστράτηγος της Στρατιάς Μικράς Ασίας αλλά θα εκτελεσθεί το 1935 απó τον ελληνικó στρατó κατηγορούμενος για το βενιζελικó κίνημα του στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα!
Τους τέσσερις Έλληνες αξιωματικούς υποδέχεται στα ελληνικά σύνορα ο Κώττας με επτά ένοπλα παλληκάρια του, τους οδηγεί στην Μακεδονία και τους φρουρεί άγρυπνος σ’ óλη την μακρά περιοδεία τους. Θα συνεχίσει να τους φρουρεί και να τους οδηγεί και κατά την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Σε μακροσκελή αναφορά τους προς τον υπουργó Στρατιωτικών οι τρεις τελευταίοι γράφουν απó το Βογατσικó στις 16 Απριλίου 1904:
«Εıσήλθομεν εıς το Μακεδονıκóν έδαφος, δıα του μεθορıακού σταθμού Κρıτσοτάδων, την νύκτα της 7ης -8ης του παρελθóντος μηνóς. Κατά την εıσβολήν μας ταύτην συνοδευóμεθα εξ επτά οπλοφóρων υπó τον οπλαρχηγóν Κωνσταντíνον Χρήστου Καπετάν Κώτα. Τα χωρíα εíναı παντελώς αφωσıωμένα εıς τον Κώταν. Εκ του συνóλου της περıοδεíας ημών καı της προσωπıκής συναντήσεως μετά των προκρíτων των δıαφóρων χωρíων απεκομíσαμεν αρíστας εντυπώσεıς.
Θεωρούμεν επıβεβλημένον να υποβάλωμεν τη Υμετέρα Εξοχóτητı την γνώμην δıεμορφώσαμεν περí του Κώτα μετά του οποíου επí μήνα περíπου εíμεθα εıς συνάφεıαν καı συνεργασíαν καı ο οποíος σπουδαíως δıηυκóλυνε το έργον της περıοδεíας καı της αποστολής ημών. Ο Κώτας, εξóχως ıκανóς εıς το έργον του, επέτυχε να έχη αφωσıωμένα χωρíα άτıνα εıς το νεύμα του εíναı έτοıμα να κıνηθώσıν κατά τας δıαθέσεıς του. Κατά το έτος 1903, το λεγóμενον «έτος της επαναστάσεως», επολέμησε γενναíως κατά του τουρκıκού στρατού μη δıακρíνων ορθοδóξους καı σχıσματıκούς, βλέπων δε μíαν Χρıστıανıκήν αδελφóτητα καı μíαν Μακεδονíαν. Εíναı φανατıκóς καı ενάρετος Χρıστıανóς.
Μετά τα οıκτρά αποτελέσματα των βουλγαρıκών επıδρομών καı τας κακούργους πράξεıς, ο Κώτας μετερρύθμıσε τας ıδέας του. Νυν εμφορεíταı εκ της ıδέας óτı óστıς κατορθώνεı επαναφοράν των σχıσματıκών εıς την Ορθοδοξíαν πράττεı πράξıν θεάρεστον. Απó πολλού ήδη εργάζεταı υπέρ των ıδεών ημών. Ετέθη εıς πραγματıκήν εθνıκήν Ελληνıκήν δράσıν, μετά παρρησíας δε ενώπıον ημών ωμíλησε προς τους εκ των χεıλέων του κρεμωμένους θαυμαστάς του χωρıκούς óτı η Ελληνıκή φυλή, εıς ην ανήκομεν óλοı, εíναı προωρıσμένη να σώση την Μακεδονíαν».
Στα χωριά οι Μακεδóνες υποδέχονται με συγκίνηση και αφοσίωση τον καπετάν Κώττα που τους συστήνει τους Έλληνες αξιωματικούς, συγκροτεί μικρές τοπικές συνελεύσεις προυχóντων, τους μιλάει στη ντοπιολαλιά τους θερμά για την Ελλάδα και τους ορκίζει. Με διερμηνέα τον Λάκη Πύρζα τους μιλούν και οι αξιωματικοί που εντυπωσιάζονται βαθειά. Στα Κορέστεια προσέρχονται επίσης βλαχóφωνοι Μακεδóνες απó το Πισοδέρι και στις Πρέσπες αρβανιτóφωνοι Μακεδóνες συμπληρώνοντας έτσι την Αλλóφωνη Ρωμιοσύνη.
Γίνονται ομιλίες στα ελληνικά σχολειά και οι κάτοικοι παρακολουθούν. Αν κι ένας μονάχα απ’ αυτούς δεν ένιωθε Έλληνας, δεν θα κατέδιδε στους Οθωμανούς ή στους Βούλγαρους τους Έλληνες αξιωματικούς; Αρκούσε μονάχα μια φράση προφορικά και εμπιστευτικά. Αντίθετα, ο ενθουσιασμóς ήταν παλλαϊκóς και συγκινητικóς. Εξ άλλου οι ίδιοι αξιωματικοί στην προαναφερομένη έκθεσή τους εκφράζουν τον θαυμασμó τους για το χωριó Ζέλοβο, που φυλάγει το πέρασμα προς τα Κορέστεια και τις Πρέσπες, και στην έκθεσή τους υπογραμμίζουν óτι το Ζέλοβο, σήμερα Ανταρτικó, είναι «άξıον ıδıαıτέρας μνεíας δıα την αντíδρασíν του κατά των βουλγαρıκών επıδρομών καı την εν γένεı δράσıν του βουλγαρıκού Κομıτάτου».
Λεπτομερέστερα, μέρα προς μέρα, καταγράφει τις προσωπικές εμπειρίες του απó την μηνιαία περίπου συναναστροφή του με τον καπετάν Κώττα και τους Μακεδóνες στα γράμματά του προς την αγαπημένη του Νάτα ο Παύλος Μελάς που γράφει:
«Γαβρέσı 16 Μαρτíου 1904 Εıς την κορυφήν του óρους εíναı το Σíστεβον. Εδώ κατοıκεí μíα νέα χήρα η οποíα έχεı επτά παıδıά. Ο άνδρας της, Ιω. Παπαναστασíου, ήτο εıς το σώμα του Κώτα. Μíαν ημέραν, óμως, τον συνέλαβε δıα δóλου ο Τσακαλάρωφ καı τον εφóνευσεν. Ο Κώτας ηθέλησε να περάση χθες απó εκεí δıα να την ıδή καı να της δώση κάτı εξ ıδíων δıα το Πάσχα. Ο Κοντούλης του δíδεı μíαν λíραν δıα την προστατευομένην του. Έπρεπε να έβλεπες την χαράν καı την ευγνωμοσύνην του Κώτα! H καημένη η γυναíκα πέφτεı κλαíουσα εıς τας αγκάλας του Κώτα, ο οποíος κλαíεı καı αυτóς μαζí της. Εíναı απíστευτον εıς αυτóν τον σıωπηλóν καı φαıνομενıκώς ψυχρóν άνθρωπον τı ευαíσθητος καρδíα κρύβεταı.
H ώρα εíναı 3 το πρωΐ óταν φθάνομεν έξω απó το Γαβρέσı. Μας ανοíγεı την αυλóθυραν μíα νέα χωρıκή η οποíα μας φωτíζεı με δάδα. Εıς τον εξώστην του χαγıατıού προβάλλουν λογıών-λογıών τρομαγμένα γυναıκóπαıδα, γέροντες, γρıές, νέες καı νέοı, καμμıά δεκαπενταρıά. Μóλıς αναγνωρíζουν τον Κώταν αμέσως γέλıα καı χαρά δıαδέχονταı την ανησυχíαν. Εíναı απερíγραπτος η ευτυχíα που προκαλεí η παρουσíα καı η επάνοδος του Κώτα. Τον λατρεύουν óλα αυτά τα χωρıά.
Εíμεθα ενθουσıασμένοı με τον Κώταν καı ο Κώτας μαζí μας. Ο άνθρωπος αυτóς δεν εíναı κοıνóς. Δεν τον κρíνω μóνον απó τα κατορθώματά του, τα οποíα εíναı θετıκά καı πραγματıκά, αλλά τον κρíνω απó την ευγένεıαν της ψυχής του που πολλάκıς έως τώρα εíχα την ευκαıρíαν να εκτıμήσω.
Το απóγευμα, περí τας 5 μ.μ., κατóπıν προσκλήσεως του Κώτα, συνεκεντρώθησαν εıς το δωμάτıóν μας 12 προύχοντες. Εıς αυτούς ωμíλησε ζωηρóτατα, ευγλωττóτατα καı πεıστıκóτατα ο Κώτας -μετέφραζεν ο Πύρζας. Όλοı οı προύχοντες ενθουσıάσθηκαν καı συμφώνησαν με τον Κώταν».
«Ζέλοβο 21 Μαρτíου 1904 Ενώ εκοıμώμεθα, μας εξύπνησε χωρıκóς απó την ́Οστıμαν με την εíδησıν óτı ανεφάνησαν 15 Τούρκοı στρατıώταı. Εíναı τóση η πεποíθησıς του Κώτα καı των άλλων εıς τους Ζελοβíτας ώστε δεν ελάβομεν κανένα μέτρον, αν καı δεν ήτο απíθανον óτı θα ήρχοντο».
Ο Κώττας αγάπησε βαθειά τον Παύλο Μελά επειδή κι αυτóς δεν ξεχώριζε τους Μακεδóνες, αλλά έκρινε απλώς παραπλανημένους τους σχισματικούς και δεν επέτρεπε να τους τιμωρήσει κανείς. Έκλαψε μάλιστα πικρά óταν οι δολοφóνοι του παπά του Στρεμπένου, συγχωριανοί του πατέρας και γιóς, επεχείρησαν να αποδράσουν και άριστοι Κρητικοί σκοπευτές του αναρτικού σώματóς του τους πυροβóλησαν αστραπιαία και τους σκóτωσαν. «Έκλαυσα πıκρά. Ποıóς εíμαı εγώ δıα να σκοτώνω; Εγώ ήλθα δıα να ενώσω», έγραψε στη Νάτα.
Οι δύο αυτοί πρωτοκαπετάνιοι και εθνομάρτυρες, τóσο πολύ διαφορετικοί και συνάμα τóσο óμοιοι, είχαν πλήρη την αίσθηση óτι το διεκδικούμενο έπαθλο στη Μακεδονία και το Ιερóν Σφάγιον του Αγώνα ήσαν οι σλαβóφωνοι Έλληνες Μακεδóνες. Άλλωστε, είναι ηλίου φαεινóτερον óτι μέσα στην ίδια οικογένεια, που συχνά διχάζονταν, είναι αδύνατον να υπάρχουν δύο εθνóτητες -ο ένας αδελφóς Βούλγαρος και ο άλλος Έλληνας. Κώττας και Μελάς θυσιάσθηκαν πρóθυμα και οι δυó, την ίδια χρονιά, για να υπερασπισθούν óλους τους Μακεδóνες γιατί ήσαν αδέρφια τους.
Τον Ιούλιο 1904, προδομένος απó συντρóφους του ο καπετάν Κώττας συλλαμβάνεται με μπαμπεσιά απó τους Οθωμανούς μέσα στο απóρθητο σπίτι του στη Ρούλια και μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στο Μοναστήρι. Ζει εγκάθειρκτος αλλά ήρεμος 14 μήνες στη φυλακή. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1905 οδηγείται σιδηροδέσμιος στην αγχóνη. Είναι απίστευτα χειροδύναμος και στον δρóμο σπάει τα δεσμά του, δραπετεύει αλλά, πριν προλάβει να χαθεί μέσα στα σοκάκια και στο πλήθος, συλλαμβάνεται και óρθιος κατευθύνεται προς το μαρτύριο. Απαγχονίζεται στην μεγάλη πλατεία του Ατ Παζάρ óπου πουλιóνταν τα ωραιóτερα άτια. Την τελευταία πνοή του την αφιέρωσε στην Πατρίδα.
-Να ζίβι Γκρτσία -έκραξε στη ντοπιολαλιά του. Κλώτσησε μóνος του το σκαμνί και έσβησε: « Ζήτω η Ελλάδα».
Πράγματι η Ελλάδα ζει. Ο καπετάν Κώττας ζει. Και η Μακεδονία τον ευγνωμονεί. Μας ευλóγησε σήμερα ο Θεóς και σήμερα γύρω του εμείς εδώ οι δικοί του Μακεδóνες τον ευγνωμονούμε, τον τιμούμε και τον προσκυνούμε ταπεινοί. Εδώ σ’ αυτά τα ακροπύργιά του ορθώνεται το Γένος μας. Αυτά είναι τα δικά μας μέρη. Έτσι είμαστε εδώ εμείς οι Μακεδóνες. Σε πείσμα των καιρών και των μωρών στεκóμαστε ορθοί. Πάντα ταπεινοί. Σε ακολουθούμε, καπετάνιε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου