Guy Roux: Ο "πατέρας" της μακροημέρευσης ενός προπονητή σε μια ομάδα

Δημήτρης Βαρσάνης

Όταν ο Sir Alex Ferguson αποχωρίστηκε την αγαπημένη του καρέκλα στο Old Trafford τον Μάιο του 2013, δημιουργήθηκαν σοβαρές ανησυχίες μεταξύ των οπαδών της Manchester United για το πώς θα χειριστεί τη μετάβαση του ο σύλλογος.

Ο Ferguson ήταν ο μοναδικός προπονητής της United από το 1986, μια απίστευτη 27ετής διαμονή που έφερε 13 πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα Αγγλίας και δύο Champions League. Ο Σκωτσέζος τεχνικός γέννησε μια ολόκληρη γενιά οπαδών των Red Devils που γνωρίζουμε.

Ο συμπατριώτης του David Moyes δεν τα κατάφερε ποτέ στη συνέχεια ως διάδοχος του Ferguson, αντέχοντας μόλις για δέκα μήνες καθώς η United κέρδισε μόνο τους μισούς αγώνες πρωταθλήματος και έπεσε καταστροφικά στην έβδομη θέση (η χειρότερη από το 1990). Ο Moyes ίσως να μην ήταν ποτέ ο σωστός άνθρωπος για τη δουλειά όμως είναι αδύνατο να υποτιμηθεί η πρόκληση που τον περίμενε, με ολόκληρο το σύλλογο να είναι ακόμα άρρηκτα συνδεδεμένος με την προσωπικότητα ενός ισχυρού, πανταχού παρών και εξαιρετικά επιτυχημένου ανθρώπου.

Τούτου λεχθέντος η United είχε μια χαμένη  δυναμική πριν από την άφιξη του Ferguson από την Aberdeen. Πέρα από μια αηδιαστική χρονιά  στη δεύτερη κατηγορία μετά τον υποβιβασμό της το 1974, η United λαμβάνει πάντα παρών στη κορυφαία κατηγορία εδώ και δεκαετίες και ο Ron Atkinson οδήγησε ακόμη τους πρωταθλητές Ευρώπης του 1968 σε δύο FA Cup το 1983 και το 1985.

Ο Sir Alex Ferguson έφτασε αργότερα την United σε ένα άλλο επίπεδο και πάλι όμως παρά την αναμφισβήτητη λάμψη του, ο σύλλογος επωφελήθηκε από την προϋπάρχουσα βάση οπαδών του, την υποδομή και την οικονομική τους άνεση καθώς κυριάρχησαν στο Αγγλικό ποδόσφαιρο στο καλύτερο μέρος των 20 χρόνων. Για να βρεθεί μια ομάδα που πραγματικά μπορεί να αναγνωριστεί από την αρχή έως το τέλος της θητείας ενός και μοναδικού προπονητή, είναι απαραίτητη μια διαδρομή στο κανάλι.

Στο κέντρο της Γαλλίας και περίπου 165 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Παρισιού, βρίσκεται η μικρή πόλη του. και σήμερα κατοικείται από λιγότερο από 40.000 ανθρώπους. Το 1961 όταν ένας ντόπιος 23χρονος με το όνομα Guy Roux διορίστηκε προπονητής της νεοσύστατης ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης, υπήρχαν ακόμα λιγότεροι κάτοικοι και η AJ Auxerre - που αγωνιζόταν στην πέμπτη κατηγορία - με δυσκολία καταγραφόταν στο ραντάρ του Γαλλικού ποδοσφαίρου. Τέσσερις δεκαετίες και τέσσερα χρόνια αργότερα και όταν ο Roux έκανε στην άκρη μια και καλή το 2005 μετά τη κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, δύο κυπέλλων Intertoto, τεσσάρων κυπέλλων Γαλλίας και πολλών συμμετοχών στο Champions League, το όνομά τους ήταν γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

Ο Roux γεννήθηκε στο Κολμάρ τον Οκτώβριο του 1938, μια πόλη που βρίσκεται κοντά στα Γερμανικά σύνορα και στα βορειοανατολικά της Γαλλίας. Όταν ο πατέρας του Marcel συνελήφθη και φυλακίστηκε κατά τα πρώτα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια του αποφάσισε να μετακινηθεί δυτικά στην ασφαλέστερη πόλη του Αποιννί, μόλις δέκα χιλιόμετρα βόρεια της Οσέρ.

Ο Roux θα επέστρεφε αργότερα στο Κολμάρ και θα ανέπτυγε το πάθος του για το ποδόσφαιρο βλέποντας την τοπική ομάδα στο Stade des Francs, αλλά η Appoigny έκανε μια σαφή εντύπωση γι 'αυτόν και όταν επέστρεψε εκεί το 1950, άρχισε τη καριέρα του στο σπορ. Το 1954 και σε ηλικία 16 ετών ο Roux πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Auxerre στην τοπική Burgundy League, ξεκινώντας μια συνύπαρξη  με τον σύλλογο που θα κρατούσε πάνω από μισό αιώνα.

Η Auxerre ζούσε έως τότε για σχεδόν 50 χρόνια όμως δεν μπόρεσε να προχωρήσει στα Εθνικά πρωταθλήματα μετά την εισχώρηση του επαγγελματισμού στο ποδόδοσφαιρο το 1932. Έτσι ο Roux εντάχθηκε σε ένα υπερήφανο αλλά μικρομεσαίο σύλλογο και ύστερα από τρία χρόνια εμπειρίας στη Stade Poitevin και στη Limoges. Παρά την προσπάθειά του ήταν ξεκάθαρο ότι ο Roux δεν διέθετε το απαιτούμενο ταλέντο για να πάρει σημαντικά χρήματα από το ποδόσφαιρο και σύντομα αποφάσισε ότι αν ήθελε να έχει μέλλον στο άθλημα, θα έπρεπε να το γυρίσει σε προπονητής. Το καλοκαίρι του 1961 η Auxerre αποφάσισε να αλλάξει το σύλλογο μια για πάντα.

Τα χρήματα ήταν η αφορμή. Όταν ο Roux απέστειλε μια φιλόδοξη αίτηση για την κενή θέση του προπονητή στην Auxerre, δεν είχε αρκετή εμπειρία για να τη καλύψει οπότε επικεντρώθηκε σε λεπτομέρειες σχετικά με τα μελλοντικά του σχέδια για το σύλλογο.

Κάτω από τον Jean-Claude Hamel - ο οποίος συμμετείχε στη λειτουργία του συλλόγου πριν ακόμα γίνει πρόεδρος το 1963 - ήταν η υπόσχεση του Roux για αυτάρκεια και χαμηλές προσωπικές μισθολογικές απαιτήσεις που σφράγισαν το Deal. Μέσα σε λίγες μέρες ο 22χρονος εγκαταστάθηκε ως παίκτης - προπονητής, αρχικά με ετήσιο μισθό μόλις 7.200 φράγκα.

Οι υποσχέσεις μιας περίεργης προσέγγισης ήταν ενδεικτικές της προσωπικότητας του Roux - τα γεύματα των συνεργατών του συχνά έθιζαν την αντιληπτή του οξύτητα ακόμα και στα τελευταία και πλουσιότερα του χρόνια - και χαρακτηριστικό των 44 χρόνων που ήταν υπεύθυνα για αυτήν. Αν και δεν ήταν άσχημο, η λιτότητα φαίνεται πιθανώς άμεσα υπεύθυνη για να γίνει παγκοσμίως γνωστή η AJA για την ανάπτυξη της ακαδημίας της και για την ικανότητα να αναζωογονεί καριέρες που έμοιαζαν να παίρνουν μια καθοδική πορεία: οι Eric Cantona, Laurent Blanc, Basile Boli, Philippe Mexès, Teemu Tainio, Alain Goma και Djibril Cissé είτε αναπτύχθηκαν μέσα από το σύλλογο είτε ανέβηκαν στην κορυφή. Ο Roux ήταν σίγουρα έτοιμος να ξοδέψει όταν το θεωρούσε απαραίτητο αλλά σαφώς αισθάνθηκε υπεύθυνος για την υγεία του συλλόγου, ένα αίσθημα ευθύνης που διευκόλυνε μια “βασιλεία” άνευ προηγουμένου.

Όχι ότι κάτι τέτοιο ήταν εφικτό στις αρχές της δεκαετίας του '60. Παρόλο που είναι ρομαντικό να περιγράψουμε ένα 25ετές πλάνο για να πάρεις τη μικροσκοπική και επαρχιακή Auxerre και να τη πας στην Ευρώπη και είναι πιθανό ότι ο Roux δεν είχε μεγάλες φιλοδοξίες αυτού του είδους και τη διαχειριζόταν - τουλάχιστον αρχικά - σχετικά βραχυπρόθεσμα. Ένας μήνας παρακολουθώντας τις προπονήσεις της Crystal Palace στη τέταρτη κατηγορία ήταν η μόνη συμμετοχή του Roux που είχε ποτέ. Η Auxerre ίσως να ήταν ένα ερασιτεχνικό στολίδι στα κατώτερα πρωταθλήματα, αλλά το ποδόσφαιρο σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι μια επιχείρηση που έχει αποτέλεσμα και ο Roux γνώριζε ότι η τρυφερή του ηλικία τον έκανε πιο ευάλωτο με τις νίκες να έρχονται πιο δύσκολα στην αρχή απ όσο περίμενε.

Ήταν ίσως αυτή η συντριπτική επιθυμία να εντυπωσιάσει που έπεισε τον Roux να αγκαλιάσει έναν εξαιρετικά ολοκληρωμένο ρόλο σχεδόν αμέσως. Ο επίσημος τίτλος του παίκτη - προπονητή σίγουρα δεν έλεγε όλη την ιστορία. Ο Darren Tulett (παρουσιαστής του beIN Sports ο οποίος έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του ζωής στη Γαλλία) εξηγεί πώς ο Roux συνδυάζει τα συνήθη καθήκοντα της παροχής προπόνησης, οργάνωσης μεταγραφών και επιλογή της ομάδας με πράγματα όπως την επάνδρωση της σημασίας του συλλόγου και την ενόχληση σε τοπικούς αγρότες για να δωρίσουν τη κοπριά της κατσίκας τους στα ποδοσφαιρικά γήπεδα του συλλόγου. Είναι κάπως πιο δύσκολο να φανταστούμε το Ferguson να ζητά στο εκπαιδευτικό κέντρο της Manchester United (Cliff) ακόμα και στις πρώτες του μέρες στο τιμόνι.

Ο στρατός διέκοψε τα πρώτα χρόνια καθεστώτος του Roux μιας και ο ίδιος κλήθηκε να υπηρετήσει μεταξύ του 1962 και του 1964, αλλά η Auxerre έκανε μια σταθερή πρόοδο τα χρόνια μετά την επιστροφή του. Ο Roux ενθάρρυνε μια επαγγελματική στάση εντός του συλλόγου ακόμη και πριν από τη σύναψη συμβολαίων πλήρους απασχόλησης στους υπαλλήλους του, τα απαιτητικά του πρότυπα δημιουργούν μια κουλτούρα σκληρής δουλειάς και θυσίας. Το 1970 ο Roux αποσύρθηκε ως ποδοσφαιριστής και η Auxerre κέρδισε την άνοδο στη τρίτη Εθνική κατηγορία, πριν αναρριχηθεί στη Ligue 2 και στις επαγγελματικές τάξεις το 1974.

Ο Roux γνώριζε ότι μια βελτίωση στο γήπεδο έπρεπε να πραγματοποιηθεί και η Auxerre σύντομα παρουσίασε ένα νέο προπονητικό κέντρο για να προσφέρει στο κλαμπ κάποιες αδιανόητες εγκαταστάσεις. Τόσο ο Roux όσο και ο Jean-Claude Hamel - μέχρι τώρα ο πρόεδρος του συλλόγου αφού ο προκάτοχός του Jean Garnault ανέλαβε το ρόλο του επικεφαλής της Burgundy League - συμμερίζονταν τη πεποίθηση ότι η υποδομή πίσω από τα παρασκήνια ήταν υψίστης σημασίας για τη μακροπρόθεσμη επιτυχία. Μια στάση που εγκαινιάστηκε τέλεια το 1980 όταν η Auxerre απέρριψε την ευκαιρία να υπογράψει τον Γάλλο Διεθνή επιθετικό Olivier Rouyer, υπέρ του ανοίγματος μιας υπερσύγχρονης ακαδημίας. Θα έμελλε να είναι μια συνετή επιλογή: τα επόμενα χρόνια ποδοσφαιριστές του διαμετρήματος του Cantona, του Boli, του Frédéric Darras, του Pascal Vahirua, του Raphaël Guerreiro και του Stéphane Mazzolini θα εμφανιστούν μέσω της συγκεκριμένης εγκατάστασης και θα καθιερωθούν ως βασικοί στην πρώτη ομάδα.

Ήταν μια χρονιά πριν από εκείνη την απόφαση που η Auxerre έλαβε πραγματικά το βλέμμα του Γαλλικού κοινού για πρώτη φορά. Οι αποκλεισμοί της Montpellier, της Lille και της Strasbourg είδαν τους άνδρες του Roux να φτάνουν στον τελικό του Coupe de France, ένα εκπληκτικό επίτευγμα για ένα σύλλογο της δεύτερης κατηγορίας. Η - τέσσερις φορές - πρωταθλήτρια της Ligue 1 Nantes χρειάστηκε τη παράταση για να υπερβεί τους Βουργουνδούς, οι οποίοι προσέλκυσαν τα συγχαρητήρια για τις θαρραλέες επιδόσεις τους σε όλο το τουρνουά.

Τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα για την Auxerre την επόμενη χρονιά όταν μια νίκη τη τελευταία αγωνιστική επί της Cannes σφράγισε τη θέση της στη κορυφαία κατηγορία της Γαλλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της. Πολλοί παρατηρητές αναρωτήθηκαν αν ένα τέτοιο μικρό κλαμπ θα καταφέρει να παραμείνει στη Ligue 1, αλλά η Auxerre θα παραμείνει στη κορυφαία κατηγορία μέχρι το 2012, επτά χρόνια μετά την απαχώρηση του Roux. Όπως συνέβη, το ντεμπούτο της στη πρώτη κατηγορία ήταν μια άνετη υπόθεση με τη καινούργια της αγορά Andrzej Szarmach να βάζει 16 γκολ καθώς η “AJA” τερμάτισε στη δέκατη θέση.

Το συγκεκριμένο επίτευγμα στο μέσο της βαθμολογίας σημάδεψε δύο δεκαετίες για τον Roux ο οποίος έκλεινε μόνο τα 42 του χρόνια. Τα πράγματα συνέχισαν να γίνονται καλύτερα γι 'αυτόν καθώς η Auxerre τερμάτισε τρίτη και βγήκε στο Κύπελλο UEFA τη σεζόν 1983-84. Μια έξοδος στο πρώτο γύρο από τη Sporting CP δεν επηρέασε το κλαμπ πάρα πολύ. Η Auxerre επικράτησε της Milan με 3-1 την επόμενη χρονιά πριν ηττηθεί με 3-0 στην Ιταλία και τη σεζόν 1989-90 έφτασε έως τα προημιτελικά του θεσμού.

Το 1993 αποκλείστηκε σκληρό τρόπο στα ημιτελικά από τη Borussia Dortmund στη διαδικασία των πέναλτι, ύστερα από μια περίφημη επικράτηση με 4-3 του Ajax του Louis van Gaal - ο οποίος για να μην ξεχνάμε κατέκτησε το Champions League δύο χρόνια αργότερα - στον προηγούμενο γύρο. Η Auxerre έπαιρνε πλέον τακτικά μέρος στην Ευρώπη και ενώ ο Roux δεν είχε ασημικά για να το επιδείξει, η AJA βελτιωνόταν ήσυχα και σε εγχώριο επίπεδο. Αυτός ο αποκλεισμός από τη Dortmund τους έβλαψε πολύ όμως δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι ο Roux και οι άνδρες του δοκιμάσουν τη γλυκιά γεύση της επιτυχίας.

Στις 13 χρονιές από την ένταξή τους στη κορυφαία κατηγορία το 1980, η Auxerre εντυπωσιακά μόνο μια χρονιά βρέθηκε κάτω από το πρώτο μισό της βαθμολογίας. Αυτό το ρεκόρ συνεχίστηκε με τη τρίτη και τέταρτη θέση το 1994 και το 1995 - όπως επίσης γεύτηκε και το πρώτο Coupe de France το 1994 - πριν η Auxerre και ο Guy Roux πραγματοποιήσουν τη καλύτερη σεζόν στην ιστορία τους το 1995-96.

Το κλαμπ είχε ένα καλό ρόστερ όταν έμπαινε στη μάχη του πρωταθλήματος όμως σίγουρα δεν ήταν το φαβορί για τον τίτλο: η Nantes τερμάτισε πρώτη με 10 πόντους διαφορά από τους υπόλοιπους τη προηγούμενη χρονιά, ενώ η Lens και η PSG αναμενόταν επίσης να αποτελέσουν ισχυρές προκλήσεις.

Η Auxerre - η οποία είχε μόνο 19 ποδοσφαιριστές στα βιβλία της από τη πρώτη ομάδα - στάθηκε τυχερή με τους τραυματισμούς και παρόλο που ηττήθηκε τόσες φορές όσες η 11η Lyon (δέκα), οι 22 νίκες σε 38 αγώνες ήταν αρκετές για να πάρουν τον τίτλο μπροστά από τη Paris Saint - Germain και τη Monaco. Λίγες εβδομάδες αργότερα ολοκληρώθηκε το νταμπλ καθώς νίκησε τη Nîmes στο τελικό του Coupe de France, με τα τέρματα του Laurent Blanc και του Lilian Laslandes να μοιάζουν αρκετά στη νίκη με 2-1. Ο Alain Goma, ο Taribo West, ο Moussa Saïb και ο Corentin Martins ξεκίνησαν σε επίσης αυτό το παιχνίδι όμως ο Roux ήταν το αναμφισβήτητο αστέρι της αναμέτρησης.

Η υπεράσπιση του πρωταθλήματος της Auxerre δεν πήγε πάρα πολύ καλά - ως κάτοχοι τελείωσαν την περίοδο 1996-97 στην έκτη θέση με 18 βαθμούς διαφορά από τη κορυφή - αλλά η εμφάνιση τους στο Champions League επιβεβαίωσε ότι οι άνδρες του Roux είναι τώρα μια πραγματική δύναμη στο Γαλλικό ποδόσφαιρο. Ο Ajax, η Grasshopper Zürich και η Rangers νικήθηκαν όλοι τους στη φάση των ομίλων μιας και η Auxerre πήρε τη πρωτιά για να συναντηθεί με τη Dortmund στα προημιτελικά, τη κάτοχου του Κυπέλλου UEFA τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Οι “Βεστφαλοί” αργότερα κατέκτησαν και εκείνη τη διοργάνωση, αλλά για την Auxerre να αγωνίζεσαι εναντίον της BVB στους κορυφαίους οκτώ συλλόγους της Ευρώπης ήταν κάτι το αξιοθαύμαστο.

Ο Roux θα έμενε στο πάγκο της Auxerre για επτά ακόμα χρόνια όμως τέτοια ύψη δεν θα τα ξανάφτανε. Παρά τις συνδέσεις του με τη δουλειά της Εθνικής Γαλλίας και της Bayer Leverkusen, ο Roux παρέμεινε στην AJA έως το 2000 όταν μεταπήδησε στο ρόλο του αθλητικού Διευθυντή. Ωστόσο η απόσυρση του από τη προπονητική έμελλε να είναι πρόωρη και ο Roux επανεγκαταστάθηκε ως προπονητής ένα χρόνο αργότερα. Δύο ακόμα Coupes de France ακολούθησαν το 2003 και το 2005, ενώ ο τελικός εναντίον της Sedan τον Ιούνιο του 2005 κατέληξε να είναι το τελευταίο παιχνίδι του Roux ως προπονητής της Auxerre μετά από μια σχεδόν 45 χρόνια. Σε μια περίεργη κίνηση ο Roux υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τη Lens το 2007 όμως κράτησε μόνο τέσσερις αγώνες η παρουσία του, μια ανεπιτυχής θητεία  - αν και δεν αμαύρωσε τη φήμη του - σίγουρα χάλασε την απόλυτη σταδιοδρομία του σε ένα κλαμπ.

Ο Roux δεν ήταν αγαπητός παγκοσμίως. Στους πολλούς κριτικούς του είναι ένας τυραννικός δικτάτορας που κυβέρνησε την Auxerre με σιδερογροθιά. Ο Tulett θυμάται όταν κάλυπτε μια αναμέτρηση μεταξύ της AJA και της Lens και έμεινε έκπληκτος για το πόσο φοβισμένοι έμοιαζαν πολλοί από τους παίκτες και το τεχνικό προσωπικό του Roux, ενώ ο Michel Platini κάποτε τον κατηγόρησε ότι θέλει "μόνο αυτός να φαίνεται νούμερο ένα". Η απόφασή του να ανακοινώσει την παραίτησή του την επομένη της κατάκτησης του Coupe de France το 2005 ερμηνεύτηκε ευρέως ως μια υπολογιζόμενη κίνηση για να εξασφαλίσει ότι ο ίδιος - όχι οι παίκτες του - θα λάβει το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής μερικές ώρες αργότερα.

Πολλά από αυτά είναι αναπόφευκτα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Roux πέρασε 44 χρόνια στο σύλλογο, επιβλέποντας πάνω από 2.000 αγώνες στη καριέρα του και με ένα ρεκόρ 890 παιχνιδιών στην Ligue 1 έπρεπε να είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό πρόσωπο. Αυτό το κέρδισε μέσω της πίστης και της αφοσίωσής του, όπως και το αξιομνημόνευτο επίτευγμα της μεταμόρφωσης μιας επαρχιακής ομάδας σε ένα καθιερωμένο μέλος της Ligue 1 με μια οργανική προσέγγιση από τη βάση έως την κορυφή, βασισμένος στην καλλιέργεια, στην καθοδήγηση και στην έντονη εργασιακή ηθική και όχι στην πληρωμή υπερβολικών ποσών για μεταγραφές και μισθούς. 

Εν ολίγοις ο Roux ήταν η ίδια Auxerre. Πριν αναλάβει ήταν ουσιαστικά ένας διαφορετικός σύλλογος και όταν έπεσε τελικά στην εκατονταετηρίδα του κλαμπ, ήταν υπάλληλος της Auxerre για σχεδόν το ήμισυ της ιστορίας της. Πέρα από την εκπληκτική μεταμόρφωση της Auxerre από τους ερασιτέχνες σε κατάληψη τροπαίων και τις συνεχείς παρουσίες της στην Ευρώπη, η μακροζωία αυτού του είδους είναι ένας θρίαμβος από μόνος του. 

Για να προσαρμοστεί στην μεταβαλλόμενη φύση των τακτικών ποδοσφαιρικών τάσεων (η συνεχώς αυξανόμενη συμμετοχή της τεχνολογίας, η εξέλιξη των μεθόδων κατάρτισης και της αθλητικής επιστήμης, η αύξηση της δυναμικής των παικτών και η παρουσία διαφορετικών Εθνικοτήτων στα αποδυτήρια) διατηρώντας ταυτόχρονα υψηλά πρότυπα και προοδεύοντας έτος ανά έτος είναι ένα εξαιρετικό κατόρθωμα. 

Εξάλλου οι αρχές της δεκαετίας του '60 και τα μέσα της δεκαετίας του 2000 ήταν δύο πολύ διαφορετικές εποχές: όταν ο Roux ανέλαβε το 1961 ο John F. Kennedy ήταν πρόεδρος της Αμερικής, ο Charles de Gaulle έτρεχε τη Γαλλία και ο Winston Churchill μόλις έξι χρόνια νωρίτερα παράτησε το γραφείο του στο Ηνωμένο Βασίλειο , ενώ το γκρέμισμα δεν είχε αρχίσει ακόμη στο “Τείχος του Βερολίνου”.

Με άλλα λόγια ουσιαστικά ένας άλλος κόσμος τότε, έτσι ώστε ο Roux να παραμείνει επαγγελματικά ανεπηρέαστος από την κοινωνική, πολιτική και αθλητική αλλαγή που συνόδευσαν τα 44 χρόνια του ως αφεντικό της Auxerre είναι μαρτυρία της ιδιοφυΐας του. Ο Ferguson - του οποίου η 27χρονη περίοδος στην United φαίνεται παράλογα παροδική σε σύγκριση με τη δική του - σίγουρα θα συμφωνούσε.