Deco: Ο υποτιμημένος master της εποχής του

Δημήτρης Βαρσάνης

"Δεν με ελκύουν οι ευθείες γωνίες ή η σκληρή και άκαμπτη ευθεία γραμμή. Τρέφομαι από τις ελεύθερες, αισθησιακές καμπύλες." Μέχρι να πεθάνει το 2012, ο Oscar Niemeyer ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της παγκόσμιας ιστορίας . Τα μοναδικά σχέδια της Βραζιλίας εμπνεύστηκαν από την πεποίθησή του ότι η μορφή πρέπει πάντα να είναι δεύτερη στην ομορφιά.

Παρά το σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται από την εμπορικότητα του, οι πολίτες της Μπραζίλια είναι λιγότερο ενθουσιασμένοι. Ο Niemeyer ήταν η έμπνευση πίσω από τον σχεδιασμό της πρωτεύουσας του έθνους τη δεκαετία του ‘50 και το αποτέλεσμα ήταν μια μητρόπολη που ανακηρύσσεται τακτικά ως ένα από τα πιο άσχημα μέρη της γης. Ένας προφήτης ο οποίος - τουλάχιστον στη πατρίδα του - παραμένει χωρίς τιμή.

Ο Anderson Luis de Souza - ή απλά Deco - ίσως να ξέρει πώς αισθάνεται. Παρά την εκθαμβωτική του καριέρα που τον έχει δει να πανηγυρίζει το Champions League με δύο διαφορετικούς συλλόγους, ο εσωστρεφής παίκτης συνταξιοδοτήθηκε το 2013 με μια αξιοσημείωτη απουσία οργής.

Ο Deco γεννήθηκε στο Σάο Μπερνάρντο Ντο Κάμπο στις 27 Αυγούστου του 1977 όντας το τρίτο αγόρι σε μια οικογένεια έξι παιδιών. Όπως και κάθε άλλο παιδί στη Βραζιλία, μεγάλωσε με την ουροδόχο κύστη δεμένη στα πόδια του. Σε αντίθεση με κάθε άλλο παιδί, ήταν ευλογημένος με ένα εκπληκτικό ταλέντο με το ποδόσφαιρο, υπογράφοντας το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Corinthians σε ηλικία 15 ετών.

Το 1997 όταν έπαιζε σε ένα τουρνουά ακαδημιών στο Σάο Πάολο, ένας σκάουτερ της Benfica παρατήρησε τις τεράστιες δυνατότητές του. «Είδα ότι έβλεπε ο καθένας», παραδέχτηκε ο Πορτογάλος μύθος Toni, ο οποίος ένιωσε γεμάτος από τον λεπτό έλεγχο της μπάλας και την απίθανη ισορροπία του. Μετά από μια εμφάνιση είχε δει αρκετά. Ο Deco πήγε στη χώρα της γέννησης του παππού του ως ένας ανυπόληπτος 19χρονος, πρόθυμος να φτιάξει το δικό του όνομα.

Ο καινούργιος του σύλλογος όμως είχε άλλες ιδέες. Μόλις έφτασε μπήκε σε ένα αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο και κατευθύνθηκε απευθείας στην Alverca για ένα μονοετή δανεισμό. Ο Graeme Souness ανέλαβε ως προπονητής στη Benfica υπογράφοντας τους Mark Pembridge και Steve Harkness. Ο Deco ήταν μια πολυτέλεια που ο Σκωτσέζος δεν είχε καμία πρόθεση να τη προωθήσει.

Ήταν μια άμεση οπισθοδρόμηση, μία οπισθοδρόμηση που ο νεαρός πλέιμεικερ δυσκολεύτηκε να ανακάμψει. Μια σειρά αδύναμων επιδόσεων στα Νοτιοδυτικά σήμαινε ότι όταν η Salgueiros τον υπέγραψε με μόνιμη μεταγραφή ένα χρόνο αργότερα, οι οπαδοί της Benfica στάθηκαν αδιάφοροι για την κληροδότηση του.

Ο καινούργιος σύλλογος του Deco βγήκε στην Ευρώπη το 1991 και αγωνίστηκε κόντρα στις Cannes του Zinedine Zidane για το πρώτο γύρο μένοντας έξω στη διαδικασία των πέναλτι, αλλά τώρα διέθεταν ένα πιθανό αστέρι στις τάξεις του ακόμα κι αν οι εμφανίσεις του ήταν περιορισμένες λόγω τραυματισμού.

Ο Fernando Santos έσκασε τις ελπίδες του πριν ξεκινήσουν. Οι τραυματισμοί του Deco σήμαιναν ότι θα αγωνιζόταν ελάχιστα για τη Salgueiros όμως το ταλέντο του ήταν αδιαμφισβήτητο και υπέγραψε για τη Porto το 1999. Η εκπληκτική αντιστοιχία των 36 γκολ του Mário Jardel εξασφάλισε την Primeira Liga όμως θα ήταν η μόνη επιτυχία τους κάτω από τον μελλοντικό τους ήρωα σε τρία χρόνια. Μέχρι τη στιγμή που ο φιλόδοξος προπονητής της União de Leiria αναλάβει το χειμώνα του 2002 και ο Deco αγκαλιάσει τούτη τη κίνηση.

Κατά την παρουσίαση του ο José Mourinho συναντήθηκε με τα μάτια όλων των δημοσιογράφων στην αίθουσα τύπου και ανακοίνωσε ότι η ομάδα του θα γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εφαρμόζοντας το σύστημα “διαμάντι” στο 4-4-2 ο ασυγκράτητος νέος προπονητής οδήγησε τους παίκτες του στη τρίτη θέση και στο Κύπελλο UEFA της επόμενης σεζόν, με τις επιστημονικές του μεθόδους προπόνησης και την αμέριστη προσοχή στη λεπτομέρεια ενεργοποιώντας μια τρελή ομάδα. Ο Deco χόρεψε όμορφα στην κορυφή του διαμαντιού. "Πριν έρθει ήμουν λυπημένος καθώς για τρία χρόνια δεν είχα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ο Mourinho ήταν μεταδοτικός στον τρόπο του και στην δουλειά του. Αρχίσαμε να κερδίζουμε αμέσως αγώνες. "

Η επόμενη σεζόν θα είναι μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της Porto, με το πρωτάθλημα να κατακτάται άνετα πριν προσθέσει και το κύπελλο στο βιογραφικό του. Ενώ το νταμπλ στη πρώτη του γεμάτη χρονιά κρίθηκε εντυπωσιακό, ο Mourinho είχε τα μάτια του μόνο στην Ευρώπη φτάνοντας στο τελικό του κυπέλλου UEFA κόντρα στη Celtic. Σε ένα σόου που αμαυρώθηκε από τα πολλά φάουλ δύο παίκτες έλαμψαν. Ο ένας ήταν ο Henrik Larsson και ο άλλος ο Deco.

Με δεδομένη την άδεια να επιτεθεί στην άμυνα της Celtic, ο Βραζιλιάνος απειλούσε την εστία του Rab Douglas καθ 'όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου προτού η σέντρα του βρει το Derlei σχίζοντας τα δίχτυα του στις καθυστερήσεις. Το ίδιο μοτίβο θα συνεχιστεί και στο δεύτερο ημίχρονο, με το Deco να διασπά την άμυνα της Celtic και να στείλει τον Dmitri Alenichev στο πίνακα των σκόρερ στο 54’. Οι δύο ομάδες προσαρμόζονταν με την ιδέα των πέναλτι μέχρι που ο Derlei βάλει το νικητήριο τέρμα στο δεύτερο ημίχρονο της παράταση. Μπορεί άλλοι να έβαλαν τα γκολ όμως το τρόπαιο άνηκε δικαιωματικά στο Deco.

Η Barcelona και η Bayern Munich τον ήθελαν όμως μια μετακίνηση ονείρου στην Καταλονία δεν μετουσιώθηκε από τον πρόεδρο Jorge Nuno Pinto da Costa δεδομένου ότι η Porto στόχευε στην υπεράσπιση του τίτλου της.

Η πραγματική δοκιμασία της Porto όμως θα είναι το Champions League. Ο Mourinho αφού είδε την κλήρωση του ομίλου της γύρισε στους παίκτες του με τυπική αλαζονεία και είπε: "Πάμε στον τελικό." Οι παίκτες του ήταν λιγότερο αισιόδοξοι όμως μετά από τη πρόκριση σε έναν όμιλο που περιείχε τις Partizan, Marseille και Real Madrid, οι “δράκοι” αντιμετώπισαν τη Manchester United του Sir Alex Ferguson στο γύρο των 16.

Ο Quinton Fortune να έδωσε στην United το προβάδισμα στην Πορτογαλία πριν τα δύο γκολ του Benni McCarthy προσφέρουν στους γηπεδούχους ένα λεπτό πλεονέκτημα για τη ρεβάνς. Η φαντασία του Deco είχε παρακάψει το Roy Keane όλη την ώρα, τόσο πολύ ώστε ο Ιρλανδός να αντιδράσει με τυπικό τρόπο κλωτσώντας τον Vitor Baia τρία λεπτά πριν από το τέλος.

Η United θα έχανε τον αρχηγό της για τον αγώνα ρεβάνας όμως όλοι περίμεναν να περάσει με μια ισχνή νίκη στο Old Trafford. Ο Eric Djemba-Djemba και ο Nicky Butt ξεκίνησαν και οι δύο στην ενδεκάδα, ενώ ο Ferguson προσπάθησε να εμποδίσει τους κομψούς τεχνίτες της Porto.

Αφού ο Paul Scholes με μια κεφαλιά άνοιξε το σκορ η United έσπευσε μπροστά αναζητώντας ένα θανατηφόρο δεύτερο τέρματα. Η Porto αντιστάθηκε στις επιθέσεις της με το Deco να βοηθά τους Maniche και Costinha. Καθώς το ρολόι συμπλήρωνε 90 λεπτά η United περνούσε στην επόμενη φάση. Μέχρι ο Tim Howard να αιφνιδιαστεί από την εκτέλεση φάουλ του Benni McCarthy, επιτρέποντας στον Costinha να πάρει το ριμπάουντ.

Οι επακόλουθοι πανηγυρισμοί είναι χαραγμένοι στη ιστορία του Champions League, καθώς ο Mourinho έφυγε από τον πάγκο για να μπει στον αγωνιστικό χώρο. Όταν όμως οι εορτασμοί κόπασαν αναμενόταν μια σκληρή αποστολή ενάντια στη Lyon του Paul Le Guen.

Ο Deco άνοιξε το σκορ προτού βρει το Carvalho για να σημειώσει το δεύτερο τέρμα. Δύο ακόμα ασίστ ήρθαν στο δεύτερο αγώνα στο Maniche για να περάσουν στα ημιτελικά. Εκεί θα συναντούσαν τη Deportivo που βρισκόταν στο τέλος μιας λαμπρής εποχής που τους είδε να σηκώνουν τη La Liga λίγα χρόνια νωρίτερα, αλλά ο Albert Luque και ο Diego Tristán διέθεταν ακόμα αρκετά αποθέματα ταλέντου για να εκτροχιάσουν τα Ευρωπαϊκά όνειρα της Porto. Ο πρώτος αγώνας κρίθηκε γεμάτος από μελαγχολία, ένα από τα χειρότερα παιχνίδια στην ιστορία του Champions League που το θυμόμαστε μόνο για την κόκκινη κάρτα του Jorge Andrade.

Ο δεύτερος αγώνας ήταν εξίσου ανούσιος πέρα από το αστέρι της. Ο Deco ήταν απλά ανίκητος, δημιουργώντας την μια ευκαιρία μετά την άλλη πριν κερδίσει το πέναλτι που μετατράπηκε σε γκολ από τον Derlei. Με το εκτός έδρας τέρμα η σκηνή έμοιαζε γνωστή, με τον Mourinho να κουβαλά τον Pedro Emanuel, καθώς οι Πορτογάλοι πνίγηκαν από τους πανηγυρισμούς στο τελικό σφύριγμα. Δεν πέρασε με όμορφο τρόπο όμως πέρασε...στο τελικό.

Η Monaco κατέγραφε το δικό της ταξίδι παραμυθιού στο Gelsenkirchen, με τη συνεισφορά της “μαγικής κουρτίνας” του Jérôme Rothen και της αλογοουράς του Dado Pršo. Θα κοπούν όμως από τους μαραθωνοδρόμους του Mourinho, μιας και ο Deco κράτησε τη καλύτερη επίδοση του για το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Ο Carlos Alberto άνοιξε το σκορ στο 39’, πριν το “δεκάρι” της Porto στείλει τη μπάλα στην αριστερή γωνία του Flavio Roma με ένα κοντινό τελείωμα.

Οι οπαδοί της Porto γνώριζαν τότε ότι το τρόπαιο ήταν δικό τους και χιλιάδες κυανόλευκες φανέλες κυμαίνονταν μαζικά στον αέρα. Όταν ο Alenichev έκανε το 3-0 ο Mourinho έγραψε ιστορία, αλλά καθώς έβγαζε το μετάλλιο του νικητή από το λαιμό του γνώριζε ότι ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας του ήρθε από το Πορτογάλο πλέιμεικερ που έστειλε τον Edouard Cissé για “καφέ”.

Το βραβείο για τον Μέσο της χρονιά από την UEFA  ήταν η αναγνώριση για μια σεζόν στην οποία ο “El Mágó” από ένας ικανός παίκτη μετατράπηκε σε ένα όμορφο αστεράκι. Προς το παρόν όμως η εστίαση του μετατοπίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

"Αν είσαι Κινέζος παίζεις για τη Κίνα." Ο Luis Figo δεν είχε καμία αμφιβολία για το τι σκέφτηκε για την ένταξη του Deco στην αποστολή της Πορτογαλίας για το Euro 2004. Ο άνδρας της Porto έλαβε υπηκοότητα της χώρας του μετά από έξι χρόνια και ερωτεύτηκε τη ζωή στην Ιβηρική Χερσόνησο ύστερα από μια δύσκολη εισαγωγή.

Ο Luiz Felipe Scolari παραδέχτηκε προηγουμένως ότι η μη συμπερίληψη του Deco στη Βραζιλία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του, οπότε όταν διορίστηκε ως προπονητής της Εθνικής Πορτογαλίας δεν θα έκανε το ίδιο λάθος. Παρά τους μήνες επιχειρημάτων και των αντεπιχειρημάτων στον Πορτογαλικό Τύπο, ο Deco συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για ένα φιλικό στις 29 Μαρτίου του 2003. Φυσικά έκανε το ντεμπούτο του για τη Selecção εναντίον της Βραζιλίας και φυσικά σκόραρε με απευθείας εκτέλεση φάουλ για τη πρώτη της νίκη ενάντια στους γίγαντες της “Samba” ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια.

Όμως έμελλε να είναι μια ψεύτικη αυγή. Η Πορτογαλία παρουσιάστηκε φρικτή κάτω από το Scolari, μη καταφέροντας να νικήσει κανένα από τα επόμενα επτά φιλικά της πριν ξεκινήσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Λισαβόνα τον Ιούνιο. Παρά τις ενθαρρυντικές επιδόσεις του, ο Deco έμεινε στο πάγκο εναντίον της Ελλάδας μιας και ο Scolari προτιμούσε τον πιο έμπειρο Rui Costa. Μετά από την ήττα στπ εναρκτήριο της παιχνίδι ο Deco παρατάχθηκε στην αρχική ενδεκάδα, έπαιξε σε κάθε αγώνα και ανακηρύχθηκε ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης καθώς οι οικοδεσπότες συνετρίβησαν από τον Ελληνικό τοίχο του Otto Rehaggel στον τελικό.

Η θλίψη του Deco μετριάστηκε μόλις 24 ώρες αργότερα από τον Frank Rijkaard και τη Barcelona. Αγνοώντας τη μεγάλη προσφορά χρημάτων της Chelsea για να ενταχθεί με τους παλιούς αντιπάλους του Henrik Larsson και Ludovic Giuly στην Καταλονία για να ενισχύσει την εξέγερση του Joan Laporta. Οι Καταλανοί είχαν πάρει τον Ronaldinho τη προηγούμενη χρονιά όμως η δεύτερη θέση κρίθηκε ως μια ελάχιστη επίδοση για τον φιλόδοξο πρόεδρο.

Ο Deco μεταφέρθηκε στο χώρο του κέντρου μαζί με τους Xavi και Andrés Iniesta με τη φυσική του εσωστρέφεια να συμπίπτει με εκείνη των τοπικών αστέρων. Έπαιζε σαν να βγήκε από τη Masia, συνδυάζοντας τη ταπεινότητα με τις εκπληκτικές στιγμές λάμψης του. Η συνεργασία του με τον Ronaldinho έγινε μία από τις πιο ταιριαστές στο Camp Nou.

Μάλιστα άφησε τον συμπαίκτη του στην τρίτη θέση για τη χρυσή μπάλα, με τα τέρματα του Andriy Shevchenko να σταματούν το Deco από την υψηλότερη ατομική διάκριση του ποδοσφαίρου. Μετά από έξι χρόνια αναμονής και αμέτρητα μελοδράματα η Barcelona πήρε τελικά τον τίτλο της La Liga τον Μάιο, αλλά την επόμενη χρονιά ο Deco και οι συμπαίκτες του θα εξόριζαν το μεγαλύτερο φάντασμα τους γυρνώντας το ματς εναντίον της Arsenal για να κατακτήσουν το πρώτο τους Champions League ύστερα από το 1992.

Για άλλη μια φορά ο Πορτογάλος μέσος ήταν υπέροχος ενεργώντας ως το δεξί χέρι του Ronaldinho για να εμπνεύσει στις προκρίσεις εναντίον της Chelsea, της Benfica και της Milan. Η άψογη μετάβαση του σαν κεντρικός μέσος έφερε περαιτέρω τιμητικές διακρίσεις. Είναι περιττό να πούμε ότι ψηφίστηκε ο άνδρας του αγώνα στον τελικό πριν λάβει και το βραβείο του “μέσου της χρονιάς” από την UEFA. Η επιτυχία του συλλόγου του όμως εκνεύρισε σθεναρά τους ανθρώπους του Bernabeu.

Ο Ramón Calderón ανέλαβε δράση παίρνοντας τους Fabio Cannavaro και Emerson από τη Juventus, ενώ ο Ruud van Nistelrooy ήρθε από τη Manchester United. Οι Μαδριλένοι κυριαρχούσαν του βασικού τους αντιπάλου όλο το χρόνο, κατακτώντας τον τίτλο λόγω των καλύτερων αποτελεσμάτων τους στις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Για τον Rijkaard ήταν η αρχή του τέλους.

Η σεζόν 2007/08 έμελλε να είναι καταστροφική για το σύλλογο και τον Ολλανδό καθώς η Barcelona τερμάτισε τρίτη πίσω από τη Villareal. Το χειρότερο; η μοίρα έκρινε ότι η Barcelona θα αντιμετωπίσει τη Real Madrid στο Bernabeu αμέσως μετά τη σφράγιση του τίτλου της, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε οι Καταλανοί να τους χαιρετίσουν με ένα φόρο τιμής: το λεγόμενο Pasillo.

Ο Deco ωστόσο δεν θα συμμετείχε σε αυτό το πλαίσιο. Μαζί με τον Samuel Eto'o πήραν μια βολική κίτρινη κάρτα στο προηγούμενο παιχνίδι, μια κίνηση που θεωρήθηκε εγωιστική στα αποδυτήρια της Barcelona. Ο Deco και προηγουμένως υπέδειξε μια τάση απειθαρχίας όταν μαζί με δύο συμπατριώτες του, έφτασε μεθυσμένος στην προπόνηση μόνο για να κάνει τον Mourinho να ακυρώσει τη προπόνηση. Αυτός και ο Ronaldinho μπορεί να ήταν οι κύριοι αρχιτέκτονες της επανάστασης της Barcelona, αλλά μόλις ένα χρόνο μετά το θρίαμβο στο Παρίσι σήκωσαν υπερβολικά το “καλάμι” τους.

Η επανειλημμένη καθυστέρηση τους στη προπόνηση και το υπερβολικό μεθύσι τους επιδεινώθηκε από την απροθυμία του Rijkaard να τιμωρήσει τους παίκτες που μόλυναν τη βασιλεία του. Όταν ο νεαρός Lionel Messi ξεμύτισε από τη Masia η ιεραρχία του συλλόγου ήξερε πώς έπρεπε να ενεργήσει. Ο Rijkaard απολύθηκε και οι δύο καλύτεροι παίκτες της ομάδας πωλήθηκαν.

Ο Felipe Scolari είχε κάνει μια συνήθεια να τιμωρεί την Εθνική Αγγλίας όμως συγχωρέθηκαν τα πάντα όταν διορίστηκε ως ο νέος προπονητής της Chelsea το καλοκαίρι του 2008. Μία από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να υπογράψει έναν παίκτη στον οποίο χάρισε το Διεθνές ντεμπούτο του. Όταν ο Deco σκόραρε με ένα σουτ από τα 30 μέτρα στο πρώτο αγώνα στο Stamford Bridge απέναντι στη Portsmouth, οι οπαδοί των “μπλε” περίμεναν μεγάλα πράγματα από αυτόν.

Μετά από 50 εμφανίσεις και αμέτρητους τραυματισμούς έφυγε με μια σειρά από ανησυχίες για τη νυχτερινή του ζωή και τη διαμονή του στην Αγγλική πρωτεύουσα. Ο Scolari απολύθηκε μετά από μόλις επτά μήνες, με την αποχώρησή του να κατηγορείται λόγω της πολιτικής των έμπειρων ποδοσφαιριστών της και την έλλειψη εξουσίας. Τουλάχιστον αυτό υπονοούσε ο Deco όταν ανέφερε: "Ειλικρινά, δεν μου άρεσε η εμπειρία στη Chelsea."

Παρά το γεγονός ότι έμεινε για άλλη μία χρονιά κάτω από τον Carlo Ancelotti, ο Deco αποχώρησε από το σύλλογο το 2010 με μια Premier League και ένα FA Cup να προσθέτει με μια πικρή γεύση στο παλμαρέ του.

Μετά από δεκατέσσερα χρόνια στην Ευρώπη ο Deco υπέγραψε το 2010 για τη Fluminense του Ρίο ντε Τζανέιρο, βοηθώντας τη Tricolor να πάρει το πρώτο της Brasileirao ύστερα από 25 χρόνια. Για άλλη μια φορά οι τραυματισμοί περιόρισαν τις συμμετοχές του, με τον βετεράνο μέσο να εμφανίζεται μόνο στα μισά από όλα τα παιχνίδια της σε όλη τη διάρκεια του τριετούς συμβολαίου του.

Αποσύρθηκε το 2013 όμως όχι πριν εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο ντόπινγκ, βγαίνοντας θετικό το δείγμα στη φουροσεμίδη κατά τη διάρκεια ενός τεστ ρουτίνας την άνοιξη. Το πόρισμα στη συνέχεια ανατράπηκε όμως η δικαίωση του έφτασε αργότερα από την αναχώρησή του από το σπορ τον Αύγουστο.

Ένας εξαιρετικός ερμηνευτής αφήνει πάντα το κοινό του να θέλει περισσότερα. Δύο Champions League, ένα κύπελλο UEFA και 21 εγχώριοι τίτλοι θα ικανοποιούσαν ακόμα και τις πιο απαιτητικές φωνές όμως για το Deco παραμένει το αίσθημα της μη ικανοποίησης. Αν και είναι σεβαστός στη Porto και στη Barcelona, ο υπόλοιπος κόσμος του ποδοσφαίρου έχει αργήσει να εκτιμήσει το ταλέντο του.

Ακριβώς όσοι αμφισβητούν τον Oscar Niemeyer πρέπει να ρίξουν τα μάτια τους πάνω στο Palácio da Alvorada, οι αμφισβητίες του Deco θα πρέπει να δουν τα στιγμιότυπα ενός από τους μεγαλύτερους πλέιμεικερ της πρόσφατης ιστορίας του ποδοσφαίρου. Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι ήταν πολύ καλύτερος από όσο πολλοί τον θυμούνται.