Δημήτρης Βαρσάνης
Ως πρωτεύουσα της Ούμπρια η Περούτζια έχει μια πλούσια ιστορία που χρονολογείται από την ετρουσκική περίοδο. Ο ποταμός Τίβερης ρέει μέσα από την πόλη, γνωστή ως ένα από τα πιο πολιτιστικά και καλλιτεχνικά κέντρα της Ιταλίας όπως και τα πανεπιστήμια της.
Ο ποδοσφαιρικός σύλλογος της πόλης, η AC Perugia έχει υποστεί ανάμικτες τύχες όμως κατά τη διάρκεια της σεζόν 1978-79 απείλησε να αμφισβητήσει την ιεραρχία του Ιταλικού ποδοσφαίρου, πιέζοντας την Milan στο νήμα σε μια εντυπωσιακή κούρσα τίτλου που είδε τους Grifoni να γίνονται ακατάβλητοι.
Η AC Perugia δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 1905 μετά τη συγχώνευση της U.S. Fortebraccio και της Libertas. Αρχικά περιτριγύριζε στις χαμηλές κατηγορίες μέχρι να κερδίσει την άνοδο στη Serie B το 1966. Η καμπή στην ιστορία της ήρθε το 1974 όταν ο Franco D'Attoma έγινε πρόεδρος του σωματείου. Ο D'Attoma προερχόταν από μια πλούσια οικογένεια στην Απουλία, αλλά ερωτεύτηκε την Περούτζια ενώ σπούδαζε στο πανεπιστήμιο υιοθετώντας την πόλη ως το δεύτερο σπίτι του και παντρεύτηκε με την οικογένεια Servadio, που ήταν ιδιοκτήτρια της εταιρίας ένδυσης Ellesse.
Μετά τον ερχομό του D'Attoma στην Perugia, ένας 44χρονος προπονητής με το όνομα Ilario Castagner ανέλαβε την ευθύνη. Ο νεαρός τεχνικός ήθελε αμέσως ενσταλάξει τις δικές του ιδέες και μεθόδους προπόνησης. Οι πρωτοποριακές του ιδέες έφεραν στιγμιαία επιτυχία. Μια χρονιά αργότερα η Περούτζια έφτασε Serie A για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Κατά τη διάρκεια της παρθενικής τους σεζόν στην κορυφαία κατηγορία της Ιταλίας τερμάτισαν στην αξιοσέβαστη όγδοη θέση. Από εκεί έχτισαν για την επόμενη σεζόν με τους Grifoni να έρχονται έκτοι και να παίρνουν το εισιτήριο για το Coppa Mitropa (το κύπελλο της Κεντρικής Ευρώπης). Ωστόσο η εξέλιξη της Perugia χτυπήθηκε από την τραγωδία μετά το θάνατο του μέσου Renato Curi στις 30 Οκτωβρίου του 1977. Ο Curi κατέρρευσε στα μισά του αγώνα με τη Juventus μετά από μια καρδιακή προσβολή. Προς τιμήν της μνήμης του, το γήπεδο του συλλόγου πήρε το όνομά του και το Stadio Renato Curi παραμένει έως και σήμερα το σπίτι της Perugia.
Τα οδυνηρά γεγονότα φαίνεται να συσπείρωσαν την ομάδα και την επόμενη χρονιά η Perugia θα ξεκίνησε μια επίθεση για το Scudetto. Κατά τη διάρκεια της ιστορικής περιόδου 1978-79, ο Castagner χρησιμοποίησε έναν σχηματισμό του 1-3-2-3-1 στον οποίο ο αρχηγός της ομάδας,Pierluigi Frosio, καθόταν μπροστά από το τερματοφύλακα Nello Malizia σε ένα ρόλο “σκούπα”.
Παίζοντας ως «libero» ο Frosio έλαβε αυτό το ρόλο για να διώχνει τυχόν μπάλες που έσπαγαν την αμυντική γραμμή των τριών που βρίσκονταν μπροστά του. Αυτό το τρίο το αποτελούσαν συνήθως οι Michele Nappi, Mauro Della Martira και Antonio Ceccarini. Ο Marco Vannini ήταν ο “βράχος” στη μεσαία γραμμή με τους Salvatore Bagni και Walter Speggiorin να παρέχουν πλάτος. Ο Castagner ισχυρίστηκε ότι το σύστημα βασίστηκε σε εκείνο του Ajax. Ήταν ένας σχηματισμός που έδινε στο Frosio την ελευθερία να ενταχθεί στη μεσαία γραμμή και ωθούσε το Gianfranco Casarsa προς τα εμπρός για να καταλάβει μια θέση φορ.
Ο Castagner είχε κάνει την ομάδα του δύσκολο να νικηθεί όμως οι ελλείψεις στο κομμάτι του σκοραρίσματος εν τέλει κόστισαν στην ομάδα του. Παρά το γεγονός ότι έμειναν αήττητοι για μια ολόκληρη σεζόν όντας οι πρώτοι “Invicibles” στην Ιταλία - ένα βραβείο που συνηθίζεται να συνδέεται με την Milan του Fabio Capello τη σεζόν 1991/92 - η Perugia δεν κατάφερε να πανηγυρίσει το Scudetto. Οι Grifoni μάζεψαν 19 ισοπαλίες και 11 νίκες σε μια Serie A που αποτελούνταν από 16 ομάδες.
Το πρώτο μισό της σεζόν πήγε καλά με το ξεχωριστό αποτέλεσμα να είναι η εκτός έδρας νίκη (2-1) επί της πρωταθλήτριας Juventus. Η κούρσα τίτλου σύντομα εξελίχθηκε σε κούρσα δύο αλόγων ανάμεσα στη Perugia και στη Milan.
Όμως οι δυσκολίες της Perugia στο γκολ άρχισαν να φαίνονται και ένα σερί έξι ισοπαλιών σε επτά αγώνες επέτρεψε στους Rossoneri να παραμείνουν σε επαφή με το τίτλο. Οι τραυματισμοί στο δεύτερο μισό της σεζόν αποδείχθηκαν το σημείο καμπής. Πρώτον ο πρωταγωνιστής του Castagner στο κέντρο, ο Vannini υπέστη ένα φρικτό τάκλιν από Adriano Fedele της Inter που τελείωσε τη καριέρα του. Ένα διπλό κάταγμα στη κνήμη σφράγισαν ότι ο Vannini δεν θα έπαιζε ξανά ποτέ στη καριέρα του. Ο αρχηγός του συλλόγου της Ούμπρια Frosio έχασε επίσης αρκετά παιχνίδια κατά τη διάρκεια του δευτέρου μισού της σεζόν λόγω τραυματισμού, αλλά οι άνδρες του Castagner κατάφεραν να παραμείνουν στη μάχη του Scudetto για όλη τη χρονιά.
Τα όνειρα του τίτλου τελικά κατέληξαν στο “κρεβάτι” τους τη προτελευταία αγωνιστική. Η Perugia έπρεπε να νικήσει τη Lazio και να ελπίζει για μια ήττα της Milan εκτός έδρας από τη Bologna. Ενώ μια νίκη με 2-0 επί των Biancocelesti κρατούσε τις ελπίδες της Perugia ζωντανές, οι Rossoneri εξασφάλιζαν το βαθμό που χρειάζονταν με μια λευκή ισοπαλία στο Stadio Renato Dall'Ara. Το όνειρο ολοκληρώθηκε για τους Grifoni όμως είχαν ακόμα το αήττητο ρεκόρ να υπερασπιστούν στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Μία ισοπαλία με τη Bologna εξασφάλισε στην ομάδα το «Invicible» και τη πρόκριση στο κύπελλο UEFA της επόμενης σεζόν. Ήταν μια ελάχιστη ανταμοιβή για ένα τέτοιο αξιοσημείωτο επίτευγμα. Παρόλα αυτά ήταν μια ιστορική χρονιά για τους Ούμπριους.
Ακολούθησε μια μετριότητα μιας και η Perugia τερμάτισε όγδοη μια χρονιά αργότερα. Το σκάνδαλο Totonero (ένα σκάνδαλο με σκηνές που κάλυπτε πολλούς συλλόγους και παίκτες, κυρίως τον Paolo Rossi) έγραψε το τέλος της χρυσής περιόδου της Perugia καθώς η ομάδα τιμωρήθηκε με ποινή πέντε βαθμών και στη συνέχεια υποβιβάστηκε το 1981.
Έπειτα έπεσε στην Serie C2 ( τότε η τελευταία κατηγορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου της Ιταλίας) πριν από μια μικρή αναζωογόνηση στην οποία η Perugia γύρισε στη Serie A για την περίοδο 1995-96. Στα τέλη του ‘90 και στις αρχές του 2000 διαπιστώθηκε μια αναγέννηση για τον σύλλογο καθώς πέρασε έξι χρονιές στην κορυφαία κατηγορίες της Ιταλίας, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν ποτέ κοντά στα επιτεύγματα των ανδρών του Castagner.
Το αξιοσημείωτο επίτευγμα της Perugia δεν θα πάρει ποτέ την αναγνώριση που του αξίζει, κυρίως επειδή η ιστορία δεν θυμάται τους δεύτερους. Όμως χρειάστηκε η ισχύς της Milan για να ταιριάξει με το κατόρθωμα του δικού της “αήττητου” και αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη φιλοφρόνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου