Οι Presidenti που αφησαν ιστορία: Paolo Mantovani (ο καλόκαρδος "οικογενειάρχης")

Tomas Brolin: Ο "στρουμπουλός" Σουηδός που "μάγεψε" τα πλήθη του Campionato

Τάγματα Εθνοφυλακής: Βολές βαρέων όπλων πεζικού

Την Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017, o Διοικητής 1ης Στρατιάς/EU-OHQ, Αντιστράτηγος Δημόκριτος Ζερβάκης, παρακολούθησε Βολές Βαρέων Όπλων Πεζικού (ΒΟΠ), που διεξήχθησαν από τα Τάγματα Εθνοφυλακής Αλεξανδρούπολης, Τραϊανούπολης, Τυχερού και Φερρών, στο Πεδίο Ασκήσεων «ΑΕΤΟΥ».

Επισημάνθηκε η ακρίβεια των πυρών ως καθοριστικός παράγοντας στην επιτυχία των επιχειρήσεων και διαπιστώθηκε η υψηλή επιχειρησιακή ετοιμότητα, το εξαιρετικό ηθικό και η αισιοδοξία που διακατέχει το προσωπικό το οποίο συμμετείχε στην παραπάνω δραστηριότητα.

«Αρχαιολογικές Έρευνες και Μεγάλα Δημόσια Έργα»

To πλούσιο ανασκαφικό έργο που πραγματοποίησαν την τελευταία δεκαετία στο πλαίσιο κατασκευής των μεγάλων δημόσιων έργων, θα δημοσιοποιήσουν σε συνέδριο για ειδικούς επιστήμονες αλλά και για το ευρύ κοινό, οι εφορείες αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού.

Το συνέδριο θα διεξαχθεί στις 8 και 9 Δεκεμβρίου στο κτίριο της «Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία» (Πανεπιστημίου 22), με τη συμμετοχή περισσότερων από ενενήντα (90) συνέδρων.

Τίτλος του συνεδρίου είναι «Αρχαιολογικές Έρευνες και Μεγάλα Δημόσια Έργα» που αφορούν κυρίως τους μεγάλους οδικούς άξονες (ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ, ΙΟΝΙΑ, ΠΑΘΕ, Ε65, ΛΕΥΚΤΡΟ-ΣΠΑΡΤΗ), καθώς και στρατηγικές επενδύσεις (ΔΕΗ, Λίμνη Κάρλα).

Σκοπός του Συνεδρίου είναι η προώθηση αξιοποίησης της εμπειρίας που αποκτήθηκε μέσα από τη διαχείριση των αρχαιοτήτων στο πλαίσιο των εργασιών μεγάλων δημόσιων έργων. Οι ενότητες του συνεδρίου αφορούν το συνολικό έργο των περιφερειακών υπηρεσιών, σε συνεργασία με τις κεντρικές υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και ειδικότερα, το ανασκαφικό και ερευνητικό έργο σε αρχαιολογικές θέσεις, όπως οικισμοί-πόλεις, νεκροταφεία, χώροι λατρείας, ύπαιθρος χώρα, αγροτικές-εργαστηριακές εγκαταστάσεις, οχυρώσεις, οδικά δίκτυα, λουτρά και την προστασία και ανάδειξη αρχαιολογικών χώρων και μνημείων.

Angelo Peruzzi: Ο "Tyson" του Calcio

ΛΕΦΕΔ: «Ιερός Λόχος»

Το  διήμερο 18-19 Νοεμβρίου διεξήχθη η ετήσια άσκηση της ΛΕΦΕΔ, «Ιερός Λόχος». Η άσκηση ξεκίνησε από την περασμένη Τετάρτη στα γραφεία της λέσχης, με θεωρητική εκπαίδευση πάνω στις λέμβους ,τα σωστικά μέσα ,τις εξωλέμβιες κι όλα όσα αφορούν τα υλικά που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί μια τακτική κίνηση με τις λέμβους. Ακολούθησε θεωρητική εκπαίδευση στις αμφίβιες επιχειρήσεις, ένα αντικείμενο στο οποίο δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα και επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο πρόγραμμα της λέσχης.

Το Σάββατο 18 Νοεμβρίου, με την άφιξη στην περιοχή της άσκησης και περί τις 11:30  ξεκίνησε το πρώτο στάδιο της πρακτικής εκπαίδευσης που περιελάμβανε εκπαίδευση στην χρήση και συντήρηση εξωλέμβιων μηχανών από όλους τους χειριστές, και κατόπιν συνεχίστηκε με την εκπαίδευση όλων των ασκούμενων στην κωπηλασία, την ανατροπή της λέμβου και στην επαναφορά της με συνδυασμό της τακτικής επαναπλήρωσης της.

Λίγο πριν το τελευταίο φως ξεκίνησε η τελική φάση της άσκησης με την δύναμη χωρισμένη σε δυο τμήματα ,ο ΑΝΣΚ του πρώτου τμήματος ήταν η κατάληψη και εξασφάλιση βραχονησίδας,  και του δεύτερου και μεγαλύτερου σε δύναμη, η ανακατάληψη αυτής μετά από μια ώρα. Η άσκηση διεξήχθη  καθ όλη την διάρκεια της νύχτας και ολοκληρώθηκε με το πρώτο φως.

Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες στο site της Λέσχης (ΕΔΩ)

Ο πρώτος ψηφιακός άτλαντας ελληνικών αρχαιοτήτων

Μια μοναδική στο είδος της διαδικτυακή βάση δεδομένων δημιουργήθηκε με σκοπό να βοηθήσει την αρχαιολογική έρευνα στην Ελλάδα. Πρόκειται για τον πρώτο συγκεντρωτικό ψηφιακό άτλαντα αρχαίων κλιβάνων, των κατασκευών όπου γινόταν η όπτηση (το «ψήσιμο») των κεραμικών της αρχαιότητας.

Επικεφαλής του προγράμματος είναι η Δρ. Ελένη Χασακή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας στις ΗΠΑ, στη διδακτορική διατριβή της οποίας στηρίχτηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός διαδικτυακού εργαλείου για τις ταπεινές δομές, που όμως είχαν καίρια σημασία στην καθημερινή ζωή της αρχαιότητας.

«Βασικός στόχος του προγράμματος είναι να διαμορφώσουμε μία σύγχρονη και ενημερωμένη βάση δεδομένων, εύκολα προσβάσιμη, η οποία θα χρησιμοποιείται ως εργαλείο έρευνας από τους αρχαιολόγους της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, από τους ερευνητές που ζουν ή εργάζονται στην Ελλάδα αλλά και από φοιτητές που καταπιάνονται με το θέμα της αρχαίας ελληνικής πυροτεχνολογίας» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Χασακή, που συμπληρώνει ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς τον ρόλο των κλιβάνων.

«Ο κλίβανος ως δομή όπτησης των κεραμικών τεχνέργων διαδραμάτισε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην κεραμική διαδικασία. Γενικά, ο πηλός χαρακτηρίζεται ίσως ως το πιο κοινό υλικό κατασκευής αντικειμένων διαχρονικά. Μαγειρικά σκεύη, αποθηκευτικά αγγεία, κεραμίδια, αγωγοί, τούβλα αλλά και αντικείμενα λατρείας όπως τα ειδώλια, ακόμα και παιδικά παιχνίδια, αποτελούν μερικά μόνο από τα πήλινα αντικείμενα που εντοπίζουμε σε όλες τις ανασκαφικές έρευνες ανεξαρτήτου περιόδου. Η όπτηση όλων αυτών έπρεπε να είναι επιτυχής διότι σε αντίθετο αποτέλεσμα όλη η εργασία του κεραμέα, δηλαδή η συλλογή της αργίλου, ο καθαρισμός της, η διαμόρφωση του αντικειμένου και τέλος, η όπτησή του, πήγαινε εντελώς χαμένη» σημειώνει.

Μετά την Μύρτιδα, η Αυγή

Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση της Μύρτιδος, την άνοιξη του 2010 στο αμφιθέατρο του Μουσείου Ακροπόλεως, θα παρουσιαστεί στις 19 Ιανουαρίου η ανάπλαση του προσώπου της Αυγής, μιας γυναίκας της μεσολιθικής εποχής του 7000 π.Χ., η οποία κατοικούσε στο σπήλαιο της Θεόπετρας των Τρικάλων. Όπως μαθαίνουμε από τον κ. Μανώλη Παπαγρηγοράκη, επίκουρο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος έχει επενδύσει γνώση και χρόνο για να μας συστήσει τους προγόνους μας. Η παρουσίαση θα γίνει στα πλαίσια της ημερίδας «Η Αυγή στην αυγή του πολιτισμού».

Το όνομά της είναι βεβαίως συμβολικό καθώς έζησε την εποχή της αυγής του Πολιτισμού. Η Αυγή βρέθηκε από την αρχαιολόγο Νίνα Κυπαρίσση - Αποστολίκα και είναι το δεύτερο πρόγραμμα ανάπλασης που βασίστηκε σε κρανίο, το οποίο βρέθηκε σε αρχαιολογικές ανασκαφές. Ως «πολιτισμός» ορίζεται η κοινωνική κληρονομιά του ανθρώπινου είδους ως συνόλου, συνίσταται δε, στη γλώσσα και τις ιδέες, στις πεποιθήσεις και τους θεσμούς, στα ήθη, τα έθιμα και τα ταμπού, στα εργαλεία και τις τεχνικές, στις τέχνες και τις τελετουργίες, και σε οποιεσδήποτε δυνατότητες και συνήθειες έχει αποκτήσει ο άνθρωπος ως μέλος της κοινωνίας.

Επειδή ο πολιτισμός εξαρτάται από την ικανότητα του ανθρώπου να μαθαίνει και να μεταβιβάζει τη γνώση του στις επόμενες γενεές, στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν Πανεπιστημιακοί και άλλοι ειδικοί επιστήμονες και θα μιλήσουν για την πορεία των επιστημών τους από την εποχή της Αυγής μέχρι σήμερα.

Την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα ζητάει η Αυστραλία

Σε συζήτηση που έγινε σε ειδική εκδήλωση στα γραφεία της Ομογένειας της Μελβούρνης, με αφορμή την παρουσίαση πιστού αντιγράφου τμήματος της ζωφόρου, η οποία θα κοσμεί πλέον την είσοδο των γραφείων της Ομογένειας, που βρίσκονται σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης, εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Αυστραλίας και της Πολιτείας της Βικτόρια ζήτησαν επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα.

«Απαιτούμε και θα συνεχίσουμε να απαιτούμε την αποκατάσταση της αδικίας που έγινε από τον λόρδο Έλγιν, πριν από δύο αιώνες. Δεν είναι προσωπική μου γνώμη μόνο, αλλά είναι μόνιμο αίτημα της κυβέρνησης της Βικτόρια και όλων των κομμάτων που μετέχουν σ’ αυτή και η στάση μας δεν θα αλλάξει μέχρι να αποκατασταθεί η αδικία», τόνισε ο πρωθυπουργός της Πολιτείας της Βικτόρια, Daniel Andrews.  Τα γραφεία της Κοινότητας της Ομογένειας βρίσκονται στο κέντρο της Μελβούρνης, από το οποίο περνούν καθημερινά χιλιάδες Αυστραλοί πολίτες και τουρίστες και ο κ. Andrews επεσήμανε: «είναι σημαντικό να βλέπουν όλοι το έργο και μέσω αυτού να γνωρίζουν τη σημασία που έχει για τον πολιτισμό μας η προσφορά της Ελλάδας».

«Σας ευχαριστούμε που κοσμείτε με αυτό το έργο την τρίτη μεγαλύτερη πόλη με Έλληνες στον κόσμο, για να μας θυμίζει ότι τα Μάρμαρα πρέπει να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους», κατέληξε.   Σε ανάλογο πνεύμα ήταν οι δηλώσεις και άλλων αξιωματούχων της Αυστραλίας, όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Βικτόρια, Matthew Guy, και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Michael Sukkar, που διαβεβαίωσαν ότι θα στηρίξουν το αίτημα της Ελλάδας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα.   Η εκδήλωση συνέπεσε με το Συνέδριο για τον Τουρισμό Υγείας στην Ελλάδα που διοργανώνουν το Διεθνές Κέντρο Τουρισμού Υγείας και το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Ελλήνων Γιατρών, σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και τον Ελληνικό Ιατρικό Σύλλογο Μελβούρνης, υπό την αιγίδα του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος. 

«Η Αυστραλία ενώνει τη φωνή της με την Ελλάδα και όλους όσοι παγκοσμίως ζητούν την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα», είπε ο πρόεδρος του ΙΣΑ και της ΚΕΔΕ, επικεφαλής της ελληνικής αποστολής, Γιώργος Πατούλης, που διοργάνωσε το Συνέδριο, για τον Τουρισμό Υγείας. Ο κ. Πατούλης, έκανε λόγο για νέο κεφάλαιο στις παραδοσιακά καλές σχέσεις των δύο χωρών, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Βρήκαμε ισχυρούς συμμάχους στα μέλη της κυβέρνησης της Αυστραλίας, μιας χώρας στην οποία η μεγάλη ελληνική κοινότητα κρατά ζωντανό το πνεύμα του ελληνισμού».

Kingsley: Το διαφορετικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου

Ο πόλεμος των Ρόδων (μέρος β') - Ο Ερρίκος ο Δ' και ο Ερρίκος ο Ε'

Αμέσως μετά την επίδειξη του νεκρού σώματος τού Ριχάρδου του Β' απο τον ίδιο τον Ερρίκο τον Δ', στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου (όπως είδαμε στο προηγούμενο μέρος) ξεκινά ο ανταγωνισμός των συνομοτών - ευγενών για το ποίος θα διαδεχτεί, επίσημα, τον ... «τρελό βασιλιά».

Όπως τονίστηκε και στο προηγούμενο μέρος, ο Ριχάρδος Β' δεν ήταν δημοφιλής, όσο ήταν ζωντανός και οι περισσότεροι ευγενείς υποστήριξαν  ομόφωνα τον Ερρίκο. Αν και αξίζει να τονιστεί ότι αν και άτεκνος ο Ριχάρδος ο Β,΄είχε ορίσει ως διάδοχό του τον εγγονό του Λάιονελ, Ρότζερ Μόρτιμερ, 4ο κόμη του Μαρτς ο οποίος όμως είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο και κανένας από τους ευγενείς δεν υποστήριξε ή υπερασπίστηκε τα δικαιώματα του γιου του, Έντμοντ Μόρτιμερ, στον θρόνο.

Η βασιλεία του Ερρίκου του Δ'

Ο Ερρίκος ο Δ' ήταν γιος του Ιωάννη της Γάνδης και της Λευκής του Λάνκαστερ κόρης του Ερρίκου, δούκα του Λάνκαστερ, επίσης από την οικογένεια των Πλανταγενετών. Ο Ερρίκος Δ' ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αγγλίας μάλιστα, από την δυναστεία των Πλανταγενετών που η μητέρα του ήταν Αγγλίδα, με μητρική γλώσσα τα Αγγλικά, σε αντίθεση με τις μητέρες όλων των προηγούμενων Άγγλων Πλανταγενετών βασιλέων, οι οποίες είχαν ως μητρική γλώσσα τα Γαλλικά.

Η αλήθεια είναι οτι ο Ερρίκος είχε και προσωπικά ζητήματα κατά του Ριχάρδου. Από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια ήταν στενοί φίλοι και συμπαίχτες, έγιναν μαζί μέλη του Τάγματος της Περικνημίδας (1377) αλλά η σχέση τους χάλασε όταν ο Ερρίκος συμμετείχε στην Επανάσταση των Λόρδων εναντίον του Ριχάρδου (1387). Ο Ριχάρδος παρ'όλα αυτά ακούγεται ότι όταν έγινε βασιλιάς δεν τον τιμώρησε, όπως τους υπόλοιπους λόρδους τους οποίους εκτέλεσε ή έστειλε σε εξορία, αντίθετα, στον Ερρίκο έδωσε προαγωγή από κόμη του Ντέρμπι σε δούκα του Έρεφορντ.

Η σχέση του με τον βασιλιά Ριχάρδο γνώρισε νέα κρίση (1398) όταν ήρθε σε σύγκρουση με τον Θωμά του Μόουμπραι, 1ου δούκα του Νόρφλοκ και αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους με μονομαχία, ο Ριχάρδος για να αποφύγει την αιματοχυσία αποφάσισε να εξορίσει από το βασίλειο και τους δυο των δε Μόουμπραι ισόβια με την σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, Ιωάννη της Γάνδης.

Η μεγάλη κρίση στις σχέσεις του με τον βασιλιά ήρθε με τον θάνατο του πατέρα του Ιωάννη της Γάνδης (1399) όπου ο βασιλιάς Ριχάρδος έκανε κατάσχεση ολόκληρης της περιουσίας τού Ιωάννη της Γάνδης απαγορεύοντας στον γιο του Ερρίκο να την κληρονομήσει. Ο Ερρίκος εξοργισμένος συνάντησε τον εξόριστο Θωμά Αραντέλ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι ο οποίος συμμετείχε στην Επανάσταση των Λόρδων εναντίον του Ριχάρδου (1387) και αποφάσισαν να οργανώσουν μαζί σκληρή αντίσταση την ίδια εποχή που ο Ριχάρδος απουσίαζε σε εκστρατεία στην Ιρλανδία.

Με τον Αραντέλ δίπλα του σαν σύμβουλο, ο Ερρίκος κέρδιζε συνέχεια δυνάμεις με κατασχέσεις εδαφών και λεηλασίες και σύντομα απέκτησε τόση δύναμη που ανέτρεψε και φυλάκισε τον βασιλιά Ριχάρδο Β' ο οποίος πέθανε στην φυλακή κάτω από περίεργες συνθήκες, όπως είδαμε ήδη. Ο Ερρίκος στέφθηκε νέος βασιλιάς της Αγγλίας ως Ερρίκος Δ'  στις 13 Οκτωβρίου1399, ήταν η πρώτη στέψη Άγγλου βασιλιά από την εποχή της Νορμανδικής κατάκτησης η οποία έγινε με την χρήση της Αγγλικής γλώσσας αντί της Γαλλικής, την οποία χρησιμοποιούσαν όλοι οι προηγούμενοι βασιλείς. Το σώμα του βασιλιά Ριχάρδου Β' ετάφη προσωρινά στην Δομηνικανή μονή του Λάνγκλει μέχρι να μεταφερθεί από τον γιο και διάδοχο του Ερρίκο Ε' στο αβαείο του Ουέστμινστερ. Το 1410 το κοινοβούλιο πρότεινε κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας αλλά ο Ερρίκος Δ' αρνήθηκε να συγκρουστεί με την εκκλησία η οποία τον είχε βοηθήσει να γίνει βασιλιάς.

Αν και ο Ερρίκος στηρίχθηκε απο την στέψη του απο τους ευγενείς, παρόλα αυτά ούτε στην δική του περίοδο της βασιλείας δεν έλλειψαν οι εξεγέρσεις εναντίων του. Οι εξεγέρσεις των βαρόνων συνεχίστηκαν την πρώτη δεκαετία της βασιλείας του Ερρίκου Δ' συμπεριλαμβανόμενων των εξεγέρσεων του Owain Glyndŵr που ανακήρυξε τον εαυτό του πρίγκηπα της Ουαλίας (1400) και την επανάσταση του Ερρίκου Περσί, 1ου κόμη του Νορθάμπερλαν, ο βασιλιάς κατάφερε να τις υποτάξει χάρη στις ικανότητες και στην τεράστια στρατιωτική προσωπικότητα του γιου και διαδόχου του Ερρίκου του Μονμάουθ. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι εξεγέρσεις έγιναν πολύ πιο έντονες ενώ σύμφωνα με μια πληροφορία τον τελευταίο χρόνο της βασιλείας του κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο βασιλιάς Ριχάρδος βρισκόταν στην αυλή του βασιλιά της Σκωτίας περιμένοντας από τους οπαδούς του να τον επαναφέρουν στον θρόνο του στο Λονδίνο. Η ψεύτικη φήμη κυκλοφόρησε από κάποιον απατεώνα τον Σερ Ηλίας Λεβέττ ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν γαμπρός του βασιλιά Ριχάρδου και ότι διαθέτει την κατάλληλη βοήθεια από τους Σκωτσέζους για να πετύχει η επανάσταση.

Περιληπτικά ο Ερρίκος ήρθε αντιμετωπος με αυτές τις επαναστάσεις - κινηματα εναντίων του:
Η επανάσταση των Επιφανών (1399 - 1400), οι κόμητες του Κέντ, του Χιούντινγκτον, του Σαλίσμπουρι και ο βαρόνος του Ντεσπένσερ πραγματοποιούν αντεπανάσταση με στόχο την επαναφορά στον θρόνο τον Ριχάρδο ή καποιον της οικογένειάς του.

Η επανάσταση των Γκλύντυρ στην Ουαλία (1410 - 1415) υπό τον Ογουάιν Γκλύντυρ.

Οι επαναστάσεις των Πέρσι (1402 - 1408). Τρεις αποτυχημένες απόπειρες της οικογένειας Πέρσι και των συμμάχων τους να ανατρέψουν τον Ερρίκο Δ'. Τελικά στην Μάχη του Σρούζμπρι (1403), ο βασιλιάς Ερρίκος Δ' νίκησε τον Ερρίκο Πέρσι ο οποίος είχε συμμαχήσει με τον Ογουάιν Γκλύντυρ, ο Πέρσι σκοτώθηκε στην μάχη από ένα βέλος στο πρόσωπο. Ο Θωμάς Πέρσι, 1ος κόμης του Ουόρτσεστερ, ο Σέρ Ριχάρδος Βενάμπλ, και ο Σέρ Ριχάρδος Βερνόν, κρεμάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν και τα κομμένα κεφάλια τους επιδείχθηκαν δημόσια, ο κόμης του Νορθάμπερλαν κατέφυγε στην Σκωτία.

Επανάσταση του αρχιεπισκόπου της Υόρκης Ριχάρδου λε Σκροπ που διηύθυνε μια αποτυχημένη εξέγερση στην βόρεια Αγγλία (1405). Ο Σκροπ και οι υπόλοιποι αρχηγοί της εξέγερσης εκτελέστηκαν. Ο κόμης του Νορθάμπερλαν δραπέτευσε ξανά στην Σκωτία.

Μάχη του Μπράμχαμ Μουρ (1408), ο κόμης του Νορθάμπερλαν επιτέθηκε στην βόρεια Αγγλία μαζί με τους Σκωτσέζους συμμάχους του αλλά ηττήθηκε και σκοτώθηκε στην μάχη.

Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ερρίκου Δ' σημαδεύτηκαν από μια πολύ σοβαρή ασθένεια από την οποία δεχόταν ασταμάτητες επιθέσεις που του είχαν φέρει την παραμόρφωση του δέρματος όπως τον Ιούνιο του 1405, τον Απρίλιο του 1406, τον Ιούνιο του 1408, τον Δεκέμβριο του 1412 και το θανατηφόρο κτύπημα ήρθε τον Μάρτιο του 1413. Δεν έχει εξηγηθεί η φύση αυτής της ασθένειας μερικοί το θεωρούν λέπρα, άλλοι ψωρίαση, [10] οι μεσαιωνικοί χρονικογράφοι λένε ότι η ασθένεια του ήταν θεία τιμωρία για την εκτέλεση του Ριχάρδου του Σκρόπ, αρχιεπισκόπου της Υόρκης (Ιούνιος 1405) ύστερα από το γνωστό αποτυχημένο πραξικόπημα σε βάρος του.

Ο Ολισεντ είχε προβλέψει ότι θα πέθαινε στα Ιεροσόλυμα και όλοι πίστευαν ότι θα πέθαινε κατά την διάρκεια Σταυροφορίας, η προφητεία επαληθεύτηκε όμως με άλλο τρόπο πέθανε στο δωμάτιο των Ιεροσολύμων του αβαείου του Ουέστμινστερ κατά την διάρκεια μιας συνεδρίασης του Κοινοβουλίου.

Σε αντίθεση με τους προηγούμενους βασιλείς ο Ερρίκος Δ' και η δεύτερη σύζυγος του Ιωάννα της Ναβάρρας, βασίλισσα της Αγγλίας δεν τάφηκαν στο αββαείο του Ουέστμινστερ αλλά στον Καθεδρικό ναό του Καντέρμπουρι στην βόρεια πλευρά του κοιμητηρίου του Τρίνιτι δίπλα απο τον βωμό του Θωμά Μπέκετ. Η λατρεία του Μπέκετ ήταν ακόμα πολύ ισχυρή στην εποχή του κάτι που φαίνεται καθαρά στο λογοτεχνικό έργο του Τσώσερ "Οι ιστορίες του Καντέρμπουρι", ο Ερρίκος Δ' φαίνεται οτι είχε ασπαστεί σημαντικά αυτές τις λατρείες. Οι λόγοι της λατρείας του στον Θωμά Μπέκετ δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί αλλά πολλοί το ερμηνεύουν οτι τον χρησιμοποιούσε για πολιτικούς λόγους προκειμένου να μπορέσει να δικαιολογήσειτον σφετερισμό του θρόνου απο τον ξάδελφο του Ριχάρδο Β'. Στην στέψη τυ συγκεκριμένα ο Ερρίκος Δ' χρίστηκε με το λάδι το οποιο είχε χρησιμοποιήσει ο Μπέκετ λίγο πριν την δολοφονία του (1170), το λαδι το είχε πάρει απο τον παππού του Ερρίκο του Λάνκαστερ.

Οι συσχετισμοί του Ερρίκου Δ' με τον Θωμά Μπέκετ φαινονται απο τα ομοιώματα που βρέθηκαν στον τάφο του, οι χρυσοί αετοί που απεικονίζονται στην στέψη του σχετίζονται με τον ίδιο τον Τόμας Μπέκετ, το σώμα του βασιλιά στην εκταφή του 1832 βρέθηκε καλά διατηρημένο σε τέτοιο βαθμό που οι ιστορικοί βεβαιώνουν οτι πρόκειται για την ακριβή προσωπογραφία του.

Ο Ερρίκος ο Ε'. Ο πρώτος Άγγλος βασιλιάς.

Ο Ερρίκος πέθανε το 1413. Ο γιος και διάδοχός του, Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας, κληρονόμησε ένα ειρηνικό, σχετικά, βασίλειο. Την ειρήνη του οποίου διαφέληξαν και οι στρατιωτικές επιτυχίες του.

Την εποχή που γεννήθηκε ο Ερρίκος βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο πρώτος ξάδελφος του πατέρα του Ριχάρδος Β΄ από τον αντίπαλο Οίκο της Υόρκης και την κηδεμονία του ανέλαβε ο παππούς του, Ιωάννης της Γάνδης. Την χρονιά που ο πατέρας του Ερρίκος εξορίστηκε από την Αγγλία από τον ξάδελφο του (1398) ο Ριχάρδος Β΄ πήρε τον μικρό Ερρίκο στην αυλή του και του συμπεριφέρθηκε πολύ ιπποτικά. 

Ο μικρός Ερρίκος συνόδευσε τον θείο του Ριχάρδο σε όλες τις εκστρατείες του, επισκέφτηκαν μαζί το κάστρο του Τριμ την θέση του αρχαίου Ιρλανδικού κοινοβουλίου. Όταν πέθανε ο παππούς του Ιωάννης της Γάνδης και ο πατέρας του ανέτρεψε τον Ριχάρδο Β΄, ο μικρός Ερρίκος κλήθηκε από την Ιρλανδία που βρισκόταν εκείνη την εποχή και ορίστηκε διάδοχος του Αγγλικού θρόνου. 

Ο Ερρίκος Δ΄ μετέτρεψε το δουκάτο της Ουαλίας σε πριγκιπάτο, παραχώρησε τον τίτλο του πρίγκιπα της Ουαλίας στον μικρό Ερρίκο μαζί με τον τίτλο του δούκα του Λάνκαστερ (10 Νοεμβρίου 1399) και έτσι έγινε ο τρίτος κάτοχος του ίδιου τίτλου μέσα στο 1399. Οι υπόλοιποι τίτλοι του μικρού Ερρίκου ήταν : δούκας της Κορνουάλης, κόμης του Τσέστερ και δούκας της Ακουιτανίας.

 Ο μικρός Ερρίκος πέρασε εκείνη την χρονιά στο Πανεπιστήμιο της βασίλισσας στην Οξφόρδη, την φροντίδα του είχε αναλάβει ο θείος του και πρύτανης του Πανεπιστημίου Ερρίκος Μπωφόρ. Την περίοδο (1400 - 1404) ο μικρός Ερρίκος ανέλαβε τα καθήκοντα του υψηλού σερίφη της Κορνουάλης.

Τρία χρόνια αργότερα ο 16χρονος Ερρίκος ανέλαβε την ηγεσία των Αγγλικών δυνάμεων στην Ιρλανδία στον πόλεμο εναντίον του Ογουάιν Γκλύντυρ, πολέμησε στην μάχη του Σρούσμπερυ εναντίον του Χάρρι Χότσπερ (1403). Στην μάχη τραυματίστηκε θανάσιμα από ένα βέλος που δέχτηκε στο κεφάλι, οποιοσδήποτε άλλος στρατιώτης θα είχε πεθάνει ο Ερρίκος γλύτωσε χάρη στις αμέτρητες φροντίδες που δέχτηκε σαν γιος του βασιλιά από τους κορυφαίους γιατρούς της εποχής. Ο βασιλικός γιατρός Ιωάννης Μπράντμορ κατάφερε μετά από μια δύσκολη αλλά πετυχημένη χειρουργική επέμβαση να αφαιρέσει το βέλος από το κεφάλι αλλά έμειναν έντονα σημάδια στο πρόσωπο του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Την περίοδο (1410 - 1411) είχε στα χέρια του τον έλεγχο της χώρας λόγω της κακής υγείας του πατέρα του αλλά όταν ο πατέρας του ανάρρωσε του αφαίρεσε τις εξουσίες και τον απομάκρυνε από το βασιλικό συμβούλιο. 

Η επανάσταση των Ουαλών απασχόλησε τον βασιλιά Ερρίκο Δ΄ ως το 1408, στην συνέχεια με την ασθένεια του βασιλιά η δύναμη του πρίγκηπα αυξήθηκε με την βοήθεια των θείων του Ερρίκου Μποφώρ και Τόμας Μποφώρ νόθων γιων του Ιωάννη της Γάνδης που είχαν νομιμοποιηθεί. Οι δύο αδελφοί Μποφώρ είχαν προτείνει την παραίτηση του βασιλιά και την αντικατάσταση του με τον πρίγκηπα Ερρίκο κάτι που ενόχλησε έντονα τον πατέρα του ο οποίος τον έδιωξε από το βασιλικό συμβούλιο. Πολλοί καταγράφουν το γεγονός της βίαιης νεότητας του Ερρίκου Ε΄ κάτι που καταγράφεται στο αντίστοιχο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, το σημαντικότερο περιστατικό ήταν η σύγκρουση με τον εθνικό δικαστή κάτι που καταγράφεται από τον Σερ Τόμας Έλιοτ (1531).

Το έργο του Σαίξπηρ Φάλσταφφ αναφέρει την πρώιμη φιλία του Ερρίκου με τον Σερ Ιωάννη Όλντκαστλ έναν οπαδό της αίρεσης των Λολλάρδων, σύμφωνα με τις πηγές το παλιότερο όνομα του Φάλσταφφ ήταν Όλντκαστλ. Η φιλία του αυτή καθώς και η σύγκρουση του με τον Θωμά του Αρούντελ αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι δημιούργησαν πολλές ελπίδες στους Λολλάρδους για την επικράτηση τους. Οι ίδιοι συγγραφείς όμως λένε ότι ο Ερρίκος Ε΄ άλλαξε απότομα συμπεριφορά όταν έγινε βασιλιάς.

Ο Ερρίκος Ε΄ στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας στις 9 Απριλίου 1513 στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Η τελετή έγινε κατά την διάρκεια χιονοθύελλας ο λαός παραβρέθηκε παρά την κακοκαιρία αλλά πολλοί προληπτικοί το θεώρησαν κακό σημάδι.[9] Ο Ερρίκος Ε΄ περιγράφεται πολύ ψηλός, αδύνατος με σκούρα μαύρα και κοντά μαλλιά κουρεμένα μέχρι ένα δάκτυλο πάνω από το αυτί και φρεσκοξυρισμένος σε αντίθεση με τις μακριές γενειάδες των τελευταίων προκατόχων του, είχε αδύνατο πρόσωπο, μύτη που προεξείχε και μάτια που έλαμπαν. 

Ο Ερρίκος Ε΄ έδωσε από την αρχή μεγάλη προτεραιότητα στην δημιουργία μιας εθνικής πολιτικής με την ένωση όλων των Άγγλων εναντίον των αντιπάλων τους, χωρίς άλλες εμφύλιες διαμάχες. Συγχώρεσε όλους τους προηγούμενους εχθρούς του, έθαψε ξανά με τιμές τον βασιλιά Ριχάρδο Β΄, αποκατέστησε τον νεαρό Μόρτιμερ και επέστρεψε τους τίτλους, τις τιμές και τα εδάφη σε όλους όσους είχαν αδικηθεί τα τελευταία χρόνια απο τον πατέρα του. Από την άλλη πλευρά στάθηκε πολύ σκληρός σε όλους όσους απειλούσαν να διαταράξουν την ενότητα του βασιλείου του, όπως έγινε με την καταστολή της εξέγερσης των Λολλάρδων τον Ιανουάριο του 1414, σαν αποτέλεσμα θανάτωσε στην πυρά τον παλιό του φίλο Σερ Ιωάννη Όλντκαστλ (1417). 

Την εποχή του σταμάτησαν οι εξεγέρσεις στο εσωτερικό της Αγγλίας με μοναδική εξαίρεση το κίνημα του Σάουθαμπτον στο οποίο μετείχαν ο Ερρίκος Σκρόπ, 3ος βαρόνος του Σκρόπ και ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ παππούς του μελλοντικού βασιλιά Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας. Καθιέρωσε για πρώτη φορά τα Αγγλικά σαν επίσημη γλώσσα του βασιλείου, της βασιλικής αυλής και της προσωπικής του αλληλογραφίας του απο την εποχή της Νορμανδικής κατάκτησης πριν από 350 χρόνια και επι της βασιλείας του δημιουργήθηκε για πρώη φορά μια προσπάθεια για την καλλιέργεια μιας καθαρής Αγγλικής εθνικής συνείδησης.

Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στο εσωτερικό της Αγγλίας ο Ερρίκος Ε΄ στράφηκε σε πόλεμο με την Γαλλία. Οι παλιές εμπορικές διαφορές και η στήριξη των Γάλλων στον Ογουάιν Γκλύντυρ στάθηκαν οι αφορμές για να ξεσπάσει ο πόλεμος. Επίσης, την κατάσταση ώθησαν προς τα εκεί και οι έντονες εμφύλιες διαμάχες στο εσωτερικό της Γαλλίας ανάμεσα στον βασιλιά Κάρολο ΣΤ΄ και τον γιο του, όπως και οι διανοητικές ασθένειες του Γάλλου βασιλιά. Τα παλιά δικαιώματα διεκδίκησης του Γαλλικού στέμματος του Εδουάρδου Γ΄ προπάππου του βασιλιά Ερρίκου Ε΄ ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα στην κοινή γνώμη του Αγγλικού λαού.

Ο Ερρίκος εξέπλευσε για την Γαλλία στις 12 Αυγούστου 1415, στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οι δυνάμεις του πολιόρκησαν και κατέλαβαν το κάστρο του Χαρφλέρ, στην συνέχεια παρά τις προειδοποιήσεις των συμβούλων του προχώρησε για την κατάληψη του Καλαί. 

 Στις 25 Οκτωβρίου 1415 βρέθηκε αντιμέτωπος με τους Γάλλους στις πεδιάδες γύρω από το Αζινκούρ, εκεί αποφάσισε να προχωρήσει σε πόλεμο εναντίον των Γάλλων παρά το ότι υστερούσε σημαντικά σε στρατό και οπλισμό και ο στρατός του ήταν υποσιτισμένος. Οι βαριά οπλισμένοι Γάλλοι παγιδεύτηκαν και πνίγηκαν στην λάσπη λόγω της καταρρακτώδους βροχής που έπεσε στην περιοχή την προηγούμενη νύχτα, οι τοξότες του Ερρίκου παρά τα προβλήματα τους βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να τους αποδεκατίσουν. Ο θρίαμβος του Αζινκούρ ήταν η τρίτη μεγάλη νίκη των Άγγλων απέναντι στους Γάλλους μετά τις μάχες του Κρεκί και του Πουατιέ τον προηγούμενο αιώνα με πρωταγωνιστές τον Εδουάρδο Γ΄ και τον γιο του Εδουάρδο τον μαύρο πρίγκιπα. Τα υπολείμματα του Γαλλικού στρατού επιχείρησαν τότε να ανασυνταχθούν και ο Ερρίκος Ε΄ έδωσε εντολή για την εκτέλεση των Γάλλων ιπποτών αιχμαλώτων. 

Ο Ερρίκος Ε΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς που έσπασε τον κώδικα τιμής μεταξύ των αιχμαλώτων, η διαφύλαξη της ζωής των οποίων ήταν ως τότε ιερό καθήκον για τους Άγγλους βασιλείς. Ο ιστορικός Μπρέτ Τίνγκλει αναφέρει ότι την ασυναίσθητη αυτή ενέργεια ο Ερρίκος έκανε από φόβο μην τυχόν οι Γάλλοι αιχμάλωτοι ιππότες ενωθούν με το τμήμα του Γαλλικού στρατού που ανασυντάχθηκε.

Η νίκη του Αζινκούρ ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για τον Ερρίκο Ε΄ προκειμένου ο Άγγλος βασιλιάς να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του για την κατάκτηση του Γαλλικού στέμματος και να ενώσει τα δύο βασίλεια. Την ίδια ώρα που ο Ερρίκος πραγματοποιούσε ειρηνικές διαπραγματεύσεις μια Γαλλο - Γενουάτικη φρουρά πολιόρκησε το Χαρφλέρ, ο Ερρίκος έστειλε στις 14 Αυγούστου τον αδελφό του Ιωάννη του Λάνκαστερ, την επόμενη μέρα μετά από μια εξαντλητική επτάωρη μάχη ο Γαλλο - Γενουάτικος στόλος ηττήθηκε. Το 1416 ο Ερρίκος υπέγραψε με τον αυτοκράτορα Σιγισμόνδο την Συνθήκη του Καντέρμπουρι, μια σημαντική διπλωματική επιτυχία που τερμάτισε το σχίσμα στην δυτική εκκλησία.

Ακολούθησαν δυο χρόνια έντονης προετοιμασίας μετά την νίκη του Αζινκούρ και ο Ερρίκος ξεκίνησε νέες σκληρές επιθέσεις (1417), κατέκτησε την βόρεια Νορμανδία και στην συνέχεια πολιόρκησε την Ρουέν η οποία βρισκόταν στον δρόμο για το Παρίσι. Η πολιορκία αυτή στάθηκε άλλο ένα μελανό σημείο για τον Ερρίκο μετά από την άσχημη συμπεριφορά που έδειξε στους αιχμαλώτους μετά την μάχη του Αζινκούρ. Οι κάτοικοι υπέφεραν από την πείνα και ήταν ανίκανοι να υπερασπίσουν τα γυναικόπαιδα, παρακάλεσαν τον Ερρίκο να τους ανοίξει τις πύλες να φύγουν ανενόχλητοι, ο Ερρίκος το αρνήθηκε με αποτέλεσμα να πεθάνουν. Ο Ερρίκος εκμεταλλεύτηκε επιδέξια τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στους Γάλλους ανάμεσα στους Βουργούνδιους και τους Αρμανιάκ χωρίς να χαλαρώσει καθόλου την πολεμοχαρή συμπεριφορά του.

Η Ρουέν έπεσε τον Ιανουάριο του 1419, ακολούθησε η τιμωρία των Γάλλων που αντιστάθηκαν, ο Αλέν Μπλανσάρ ο οποίος είχε κρεμάσει Άγγλους αιχμαλώτους έξω από τα τείχη της πόλης εκτελέστηκε και ο επίσκοπος της Ρουέν Ροβέρτος ντε Λιβέ που είχε αφορίσει τον Ερρίκο Ε΄ φυλακίστηκε πέντε χρόνια.

 Τον Αύγουστο του 1419 ο Ερρίκος έφτασε έξω από το Παρίσι, την ίδια στιγμή δολοφονήθηκε ο Ιωάννης ο Ισχυρός από τους ακολούθους του δελφίνου Καρόλου στο Μοντερώ (Σεπτέμβριος 1419). Ο νέος δούκας Φίλιππος της Βουργουνδίας μαζί με τους Γάλλους ακόλουθους του πολέμησε στο πλευρό του Ερρίκου. Μετά από έξι μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων συμφωνήθηκε να παντρευτεί ο Ερρίκος Ε΄ την Αικατερίνη του Βαλουά, κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας και να οριστεί διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. 

Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στον Καθεδρικό ναό του Τρουά, ο γιος τους Ερρίκος γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1421 στο Παλάτι του Γουίνδσωρ. Ο Ερρίκος συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις, κατέλαβε το κάστρο του Μοντερώ, το Μελύν και επέστρεψε στην Αγγλία.

Τον Μάρτιο του 1421 ο αδελφός του βασιλιά Ερρίκου Θωμάς του Κλάρενς έκανε απερίσκεπτα νέα επίθεση στην Αγγλία, γνώρισε μεγάλη συντριβή από της δυνάμεις των Γάλλων και των Σκωτσέζων στην μάχη του Μπωζέ στην οποία σκοτώθηκε και ο ίδιος. Στις 10 Ιουνίου 1421 ο Ερρίκος Ε΄ αποφάσισε να πραγματοποιήσει ο ίδιος νέα εκστρατεία στην Γαλλία για να αποκαταστήσει την καταστροφή που προκλήθηκε από την αποτυχημένη εκστρατεία του αδελφού του. Οι δυνάμεις του Ερρίκου πολιόρκησαν και κατέλαβαν το Ντρο, απελευθέρωσαν την Σαρτρ, τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ξεκίνησαν την πολιορκία της Μω που έπεσε στα χέρια των Άγγλων στις 2 Μαΐου 1422. 

Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε στην συνέχεια αιφνίδια σε ηλικία 35 ετών, πιθανότερος λόγος θανάτου η δυσεντερία που κόλλησε κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Μω. Λίγο πριν τον θάνατο του όρισε αντιβασιλέα και κηδεμόνα του γιου του Ερρίκου ο οποίος ήταν βρέφος μόλις λίγων μηνών τον αδελφό του Ιωάννη του Λάνκαστερ. Ο Ερρίκος δεν πρόλαβε να γίνει βασιλιάς της Γαλλίας αν και ο ασθενής βασιλιάς Κάρολος ΣΤ΄ πέθανε μόλις δυο μήνες μετά από τον ίδιο, ο λόρδος Στιούαρτ Ιωάννης Σούττον μετέφερε την σωρό του στην Αγγλία,  η ταφή του έγινε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στις 7 Νοεμβρίου 1422. Η ταφή του έγινε σύμφωνα με δική του επιθυμία μαζί με τον στενό του φίλο Ριχάρδο Κουρτεναί ο οποίος είχε πεθάνει το 1415, το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε όταν ανοίχτηκε ο τάφος του (1953). Ο Κουρτεναί είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην διακυβέρνηση του βασιλείου ενώ ακούγεται ότι ήταν και ο καθοδηγητής του Ερρίκου. 

(Συνεχίζεται...)

Το σήμα της εβδομάδας: Crystal Palace F.C.

Ο κόσμος των Ultras: Το Derby del Tirreno

Παρατεντώνονται οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Business Insider, η επιτροπή ενόπλων δυνάμεων του αμερικανικού κογκρέσου σε πρόσφατη συνεδρίασή της, εκφράζει έντονες ανησυχείες για την τροπή που έχει πάρει η έντονη χρήση των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων ανα την υφήλιο κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού. Συγκεκριμένα, οι ανησυχίες αφορούν την επίδραση στην ψυχική και σωματική υγεία των στελεχών απο την έντονη και συνεχή επαφή τους με τον εχθρό.

200.000 είναι συνολικά τα στελέχη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων τα οποία βρίσκονται ή απασχολούνται σε αποστολές στο εξωτερικό. Απο αυτούς οι 8.600 είναι προσωπικό των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε εκπαιδευτικούς, συμβουλευτικούς αλλα και καθαρά επιχειρησιακούς σε πάνω απο το 70% των χωρών του πλανήτη, σύμφωνα με αναφορά της Διοίκησης ειδικών επιχειρήσεων του αμερικανικού στρατού προς το αμερικανικό Κογκρέσο.

Αυτή η εκτεταμένη χρήση των στελεχών των ειδικών δυνάμεων έχει απασχολήσει τους Αμερικανούς γερουσιαστές. «Ανησυχώ για την υπερβολική χρήση της SOF», δήλωσε ο κ. Mac Thornberry, πρόεδρος της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων του Κογκρέσου, αναφερόμενος στις δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων. «Είναι όλο και περισσότερο μια επιλογή - μονόδρομος επειδή οι ειδικές δυνάμεις είναι πολύ αποτελεσματικές».

«Σε πόσες αποστολές μπορείτε να τις στείλετε; Πόσες φορές μπορεί να το κάνουν αυτό; Πιστεύω ότι αυτό δεν πρέπει να το μάθουμε », πρόσθεσε ο κ. Adam Smith, μέλος της Επιτροπής.

«Ο επιχειρησιακός ρυθμός είναι έντονος και απίστευτος», δήλωσε ο Γερουσιαστής της Ρόουντ Άιλαντ, Jack Reed, μέλος της Επιτροπής. «Η ιδέα ότι θα έχετε μέσα σε έξι χρόνια, πολλαπλές αναπτύξεις, κάθε έξι μήνες, αυτό από μόνο του προκαλεί πολλές συνέπειες», πρόσθεσε. «Και δεν έχουμε δει ένα όριο σε αυτές τις αναπτύξεις».

Οι νομοθέτες έχουν προτείνει μια σειρά λύσεων. Μεταξύ αυτών παρέχονται στις ειδικές δυνάμεις περισσότεροι πόροι για την αντιμετώπιση πιθανών θεμάτων σωματικής και ψυχικής υγείας. δίνοντας την δυνατότητα στα στελέχη τους ρόλους πιο δευτερεύοντες ή την δυνατότητα υπηρεσίας σε πιο συμβατικές μονάδες. Ακόμα, προβλέπεται να μεταβιβάστούν ορισμένες από τις διπλωματικές πτυχές των αποστολών των ειδικών επιχειρήσεων σε διπλωμάτες του υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α.

Η πιο προφανής λύση που προτίνεται πάντως - η αύξηση του αριθμού των στελεχών στις ειδικές δυνάμεις - αντιμετωπίζει δύο προβλήματα. Πρώτον, ο αμερικανικός στρατός δυσκολεύεται να φέρει νέα στελέχη στο Όπλο και, δεύτερον, απλά η προσθήκη περισσότερων στρατιωτών στις τάξεις των ελίτ μπορεί να απαιτεί αλλοίωση ή εξάλειψη των ποιοτικών προυποθέσεων εισδοχής των νέων στελεχών στις ειδικές δυνάμεις, γεγονός που θα μπορούσε να μειώσει τη αποτελεσματικότητά τους.

"Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε την ποιότητα για την ποσότητα", δήλωσε ο Reed. Παρόλα αυτά, νομοθέτες και από τα δύο μέρη συμφωνούν ότι η αύξηση των αριθμών των στελεχών είναι ένα καλό πρώτο βήμα.

Ορισμένα τμήματα του στρατού αναζητούν τρόπους για να φέρνουν περισσότερο προσωπικό. Τον περασμένο μήνα, ο στρατός ανακοίνωσε ότι θα αυξάνει τα μπόνους για τους στρατιώτες που υπηρετούν στις ειδικές δυνάμεις και ότι ο Αμερικανικός στρατός και η SOCOM είναι πιθανό να εξετάσει κάποια ευελιξία στα πρότυπα πρόσληψης.

Επίσης, η SOCOM διερευνά τη δυνατότητα χρήσης συμπληρωμάτων διατροφής, και ίσως ακόμη και φαρμάκων που βελτιώνουν την απόδοση, για να ωθήσει τις ικανότητες και την αντοχή των δυνάμεών της πέρα ​​από τα σημερινά ανθρώπινα όρια.

Οι ηγέτες της SOCOM τόνισαν ότι οι μονάδες τους εξακολουθούν να είναι σε θέση να διεξάγουν τρέχουσες επιχειρήσεις και να αντιμετωπίζουν απειλές σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ο φόβος της φθοράς αυξάνεται και οι περισσότεροι αξιωματούχοι φαίνεται να συμφωνούν ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί το ζήτημα εύκολα και γρήγορα

Ο πόλεμος των Ρόδων - Το Game of thrones του Μεσαίωνα (μέρος α')

Πρόλογος
Το τελευταίο διάστημα ολοκλήρωωσα όλους τους κύκλους της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς Game of Thrones, καθώς αναμένω και εγώ όπως και εκατομμύρια άλλοι τηλεθεατές στον κόσμο την νεα τελευταία κύκλο. Αυτό που με έκανε τεραστια εντύπωση ήταν το γεγονός ότι, όπως είναι γνωστο απο τον ίδιο τον δημιουργό της σειράς, η κεντρική ιδέα προέρχεται απο τον πόλεμο των Ρόδων. Αυτόν τον πόλεμο θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω, όσο πιο αναλυτικα γίνεται.

Η διαμάχη για μια διαδοχή που κατέληξε σε βεντέτα - Η περίοδος του «τρελού Βασιλιά»
«Τρελός βασιλιάς» είναι ο όρος που δίνουν οι πρωταγωνιστές της σειράς σε μια περίοδο απόλυτης απολυταρχίας, η οποία δεν απεικονίζεται στην σειρά και έχει τελειώσει όταν αρχίζει η σειρά, μετά απο μια επανάσταση των ευγενών κατα του απολυταρχικού βασιλιά. Μετά απο αυτη την επανάσταση, ξεκινά ένας υπογειος πόλεμος των ευγενών για την κατοχή του θρόνου. Κάπως έτσι ξεκινά και ο πόλεμος των Ρόδων.

 Ο Πόλεμος των Ρόδων, ή Πόλεμος των δυο Ρόδων, ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Αγγλία για τη διαδοχή στο θρόνο από το 1455 μέχρι το 1487.  Στις μάχες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου, επικρατούσε πότε η μια ή η άλλη πλευρά, με άμεσες συνέπειες στους διαδόχους του θρόνου. Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας υπήρξε ο τελευταίος Βασιλιάς της Αγγλίας από τον Οίκο της Υόρκης. Το 1485, τα στρατεύματά του συναντήθηκαν με εκείνα του Ερρίκου Τυδώρ, εγγονού του Όουεν Τυδώρ, στη μάχη του Μπόσγουορθ, κοντά στο Λέστερ, στην οποία νίκησε ο Ερρίκος. Κατά συνέπεια, ανέβηκε στο θρόνο ως Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας, πήρε για σύζυγό του την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου Δ΄ της Υόρκης, βάζοντας τέλος στον πόλεμο των Ρόδων και εγκαινιάζοντας τη δυναστεία των Τυδώρ, η οποία θα βασιλεύσει συνεχώς σε Αγγλία και Ουαλία για 116 χρόνια.

Ο Ριχάρδος Β' ήταν γιος του Εδουάρδου του μαύρου πρίγκηπα και της Ιωάννας του Κεντ και έγινε διάδοχος του παππού του, βασιλιά Εδουάρδου Γ΄, σε ηλικία 10 ετών. Κατά τη διάρκεια που ήταν ανήλικος την αντιβασιλεία ασκούσε ο θείος του, Ιωάννης της Γάνδης, ενώ συνεκλήθησαν τρία συνεχή συμβούλια (1377 - 1380) την περίοδο της ακυβερνησίας. Ο Ιωάννης της Γάνδης εξασκούσε εξ' ολοκλήρου και την εξωτερική πολιτική. Όταν ενηλικιώθηκε ο Ριχάρδος αντιμετώπισε την επανάσταση των χωρικών, κάτι που τον έκανε να συνθηκολογήσει με τον Γουόλτερ Τάιλερ και να συλλέξει στρατό να τους αντιμετωπίσει. Τελικά εκτέλεσε τους αρχηγούς, καταστέλλοντας την επανάσταση. Σταδιακά, άρχισε να γίνεται αντιπαθητικός στον Αγγλικό λαό και την αριστοκρατία. Δεν είχε διπλωματικές ικανότητες συνδιαλλαγής, κάτι που τον οδήγησε στην πτώση του (1399). Παντρεύτηκε δύο φορές: την πρώτη την Άννα της Βοημίας (1383), κόρη του αυτοκράτορα Καρόλου Δ΄, η οποία πέθανε το 1394, και στη συνέχεια προχώρησε σε δεύτερο γάμο (1396) με την επτάχρονη Ισαβέλλα του Βαλουά, χωρίς να αποκτήσει κληρονόμους.

Ο μεγάλος κεφαλικός φόρος (1381) ήταν η σπίθα για την έκρηξη της Αγροτικής επανάστασης την ίδια χρονιά ανάμεσα στους μεγαλογαιοκτήμονες που βρισκόντουσαν υπό την προστασία του βασιλιά και στους χωρικούς οι οποίοι είχαν ιδιαίτερα καταστραφεί από την επιδημία της μαύρης πανώλης. Οι επαναστάτες ξεκίνησαν από το Κεντ και το Έσσεξ, στις 12 Ιουνίου κατευθύνθηκαν στο Μπλάκχιθ κοντά στο Λονδίνο υπό την ηγεσία του Βάτ Τίλερ, του Τζών Μπάλ και του Τζάκ Στράου πρώτη τους δουλειά ήταν να κάψουν τα ανάκτορα της Σαβοΐας στο Λονδίνο τα οποία ήταν ιδιοκτησία του Ιωάννη της Γάνδης, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Σίμον Σάντμπερι που ήταν βασιλικός σύμβουλος και ο θησαυροφύλακας Ροβέρτος Χάλες σκοτώθηκαν από τους επαναστάτες. Ο βασιλιάς είχε κλειστεί στον Πύργο του Λονδίνου υπό την προστασία των συμβούλων του, τότε κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους επαναστάτες με τα όπλα παρά μονάχα με διαπραγματεύσεις.

Ο βασιλιάς συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις ενεργά παρά την μικρή του ηλικία αφού ήταν μόλις 14 ετών, στις 13 Ιουνίου προσπάθησε να στρατοπεδεύσει στις όχθες του Γκρίνουϊτς αλλά οι επαναστάτες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στον Πύργο του Λονδίνου,  την επόμενη μέρα στις 14 Ιουνίου συμφώνησε να συναντηθεί με τους επαναστάτες αλλά αυτή η κίνηση τους ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο να συνεχίσουν τις λεηλασίες και τους φόνους. Ο βασιλιάς Ριχάρδος Β' συναντήθηκε την επόμενη μέρα με τον αρχηγό των επαναστατών Βάτ Τίλερ στο Σμίθφιλντ και δέχθηκε όλα τα αιτήματα του αλλά οι επαναστάτες δεν εμπιστεύθηκαν την αξιοπιστία του βασιλιά. H ένταση στην συνέχεια αυξήθηκε σημαντικά όταν ο δήμαρχος του Λονδίνου έριξε τον Τίλερ κάτω από το άλογο του και τον σκότωσε,  ο βασιλιάς πήρε την κατάσταση στα χέρια του για να ηρεμήσει τα πνεύματα, συγχώρησε τους αντάρτες και τους επέτρεψε να επιστρέψουν στα κτήματα τους. Ο βασιλιάς σύντομα άλλαξε στάση καταπατώντας τους χάρτες της ελευθερίας που παραχώρησε στους χωρικούς, αυτό οδήγησε σε νέες εξεγέρσεις υπό την καθοδήγηση του Έσσεξ τις οποίες ο Ριχάρδος κατέστειλε εύκολα, στις 28 Ιουνίου στο Μπίλλερικει νίκησε και τους τελευταίους αντάρτες υποτάσσοντας τους ολοκληρωτικά.

Ο Ριχάρδος Β' παρά την πολύ μικρή ηλικία του έδειξε τεράστιο θάρρος και τόλμη απέναντι στους εξεγερμένους αντάρτες, αυτό θα αυξήσει σημαντικά την αλαζονεία του και μαζί με αυτήν τα κινήματα και τις ανταρσίες εναντίον του κάτι που θα του στοιχίσει σύντομα τον ίδιο τον θρόνο και την ζωή του. Η Επανάσταση των Χωρικών στάθηκε αιτία να γραφτεί για πρώτη φορά του όνομα του Ριχάρδου Β' στα ιστορικά χρονικά,  η πρώτη του ενέργεια μετά την επανάσταση ήταν να παντρευτεί στις 20 Ιανουαρίου/1382 την Άννα της Βοημίας κόρη του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καρόλου Δ' και της συζύγου του Ελισάβετ της Πομερανίας.  Ο γάμος ήταν καθαρά διπλωματικός για να εξασφαλίσει ισχυρές συμμαχίες στον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας αφού βρισκόταν ακόμα σε έξαρση ο Εκατονταετής Πόλεμος και να διασπάσει στα δυο τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής ηπείρου κερδίζοντας τους Γερμανούς, αλλά ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεις στην Αγγλία και δεν έφερε ούτε τις νίκες τις οποίες ο ίδιος ο Ριχάρδος είχε υποσχεθεί. Η Άννα πέθανε από πανούκλα (1394) ενώ δεν είχε κάνει καθόλου παιδιά με τον Ριχάρδο ο οποίος θρήνησε έντονα τον θάνατο της.

Ο Ριχάρδος Β' απέκτησε σύντομα έναν προσωπικό κύκλο ευνοουμένων του στην βασιλική αυλή ο ένας από αυτός ήταν ο Μιχαήλ ντε λα Πόλ ο οποίος καταγόταν από τυχάρπαστη οικογένεια εμπόρων, ο Ριχάρδος τον έκανε καγκελάριο (1383) και δημιούργησε για λογαριασμό του την κομητεία του Σάφφολκ (1385) κάτι που τον έφερε σε μεγάλη σύγκρουση με τους υπόλοιπους βαρόνους.  Ένας άλλος από τους ευνοημένους του ήταν ο Ροβέρτος ντε Βέρ, κόμης της Οξφόρδης τον οποίο στην συνέχεια ευνόησε τόσο πολύ που του παραχώρησε τον νέο τίτλο του δούκα της Ιρλανδίας (1386),  ο ιστορικός Θωμάς Βάλσινγχαμ ο οποίος αντιπαθούσε τον Ριχάρδο Β' αναφέρει ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα στον Ριχάρδο Β' και στον Ροβέρτο ντε Βέρ.  Εντάσεις δημιουργήθηκαν με το Γαλλικό ζήτημα, ενώ η βασιλική αυλή ήθελε διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους οι κόμητες της Γάνδης και του Μπάκινγχαμ ήθελαν μια μεγάλη εκστρατεία για να προστατεύσουν τις Αγγλικές κτήσεις στην Γαλλική χερσόνησο, επίσης προετοιμασίες για Σταυροφορία απέτυχαν κάτι που προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια.

Ο Ριχάρδος στην συνέχεια στράφηκε εναντίον των Σκωτσέζων οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Γάλλων, το 1385 ξεκίνησε η εκστρατεία του στον βορά για να τους τιμωρήσει αλλά δεν κατάφερε τίποτα και αναγκάστηκε να επιστρέψει πίσω αυξάνοντας την λαϊκή δυσαρέσκεια,  επίσης μια εξέγερση στην Γάνδη απέτρεψε μια Γαλλική επίθεση στην νότια Αγγλία. Οι σχέσεις του Ριχάρδου Β' με τον θείο του Ιωάννη της Γάνδης σταδιακά έγιναν όλο και χειρότερες μέχρι που ο θείος του έφτασε στο σημείο να εγκαταλείψει την Αγγλία προκειμένου να διεκδικήσει τον θρόνο της Καστίλης (1386) εν μέσω φημών ότι προετοιμάζει πραξικόπημα. Με την φυγή του Ιωάννη της Γάνδης τον ρόλο της αντιπολίτευσης εναντίον του βασιλιά ανέβαλαν ο άλλος θείος του Θωμάς του Γούντστοκ, δούκας του Μπάκιγχαμ ο οποίος είχε γίνει τότε δούκας του Γλούκεστερ και ο Ριχάρδος Φίτζαλαν, κόμης του Αραντέλ.

Η απειλή για την επίθεση των Γάλλων άρχισε να γίνεται πολύ περισσότερο έντονη μετά το 1386, την ίδια χρονιά στο κοινοβούλιο ο Μιχαήλ ντε λα Πόλ ευνοούμενος του βασιλιά πρότεινε τρομερά ψηλούς φόρους.  Το κοινοβούλιο με την πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης του δούκα του Γλούκεστερ και του κόμη του Αραντέλ αρνήθηκε κατηγορηματικά τις προτάσεις καθαιρώντας τον καγκελάριο. Ο βασιλιάς παρά τις αντιδράσεις αρνήθηκε να αποσύρει την στήριξη του στον ντε Πόλ,  το έκανε μονάχα όταν είδε τον κίνδυνο εκθρονισμού του, μια ομάδα δημιουργήθηκε για να ελέγξει την κρατική οικονομία για έναν χρόνο.  Ο Ριχάρδος Β' ανέλαβε την πρωτοβουλία να κάνει ο ίδιος περιοδεία στην χώρα για να υποστηρίξει το έργο του από τον Φεβρουάριο ως τον Νοέμβριο του 1387,  δημιούργησε και μια μεγάλη στρατιωτική βάση στο Σεσίρ και προσπάθησε μέσω του ανώτατου δικαστή Ροβέρτου Τρεζίλιαν να κηρύξει τις αποφάσεις του κοινοβουλίου προδοτικές και παράνομες.  Με την επιστροφή του στο Λονδίνο ο Ριχάρδος βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Θωμά Γούντστοκ ο οποίος είχε γίνει δούκας του Γλούκεστερ, τον Αραντέλ και τον Θωμά του Μποσώ, κόμη του Βάρβικ οι οποίοι κατηγόρησαν τον ντε Πόλ ως εθνικό προδότη.  Ο Ριχάρδος Β' παρίστανε οτι ξεκινά τις διαπραγματεύσεις με τους επαναστάτες αλλά στην πραγματικότητα περίμενε τις ενισχύσεις από την στρατιωτική του βάση στο Σεσιρ. Οι επαναστάτες ενώθηκαν με τον Ερρίκο, γιο του Ιωάννη της Γάνδης μελλοντικό βασιλιά Ερρίκο Δ' και τον Θωμά του Μάουμπραι, κόμη του Νόττινγχαμ, η στάση έμεινε στην ιστορία ως επανάσταση των Λόρδων, στις 20 Δεκεμβρίου/1387 οι επαναστάτες συνέλαβαν τον ντε Πόλ και τον υποχρέωσαν να δραπετεύσει από την χώρα.

Ο βασιλιάς δεν είχε πλέον καμιά άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με τους επαναστάτες, ο Μπέμπρ και ο Τρεζιλιάν εκτελέστηκαν και ο ντε Πόλ καταδικάστηκε ερήμην του σε θάνατο αφότου είχε δραπετεύσει,  ακολούθησαν πολλές άλλες εκτελέσεις και οι κύκλοι του βασιλιά ήρθαν σε διάλυση. Ο Ριχάρδος σταδιακά προσπάθησε να αποκαταστήσει τις βασιλικές εξουσίες του, εκμεταλλεύτηκε σε αυτό τις μεγάλες αστοχίες των πολεμοχαρών επαναστατών οι οποίοι είχαν κηρύξει πόλεμο στην Γαλλία αλλά απέτυχαν όλες οι προσπάθειες τους όπως απέτυχε και η επιχείρηση που πραγματοποίησαν εναντίον της Σκωτίας.  Ο Ριχάρδος είχε φτάσει ήδη 21 έτους και ήταν αρκετά ώριμος για την εποχή του να αναλάβει προσωπικά την διοίκηση του βασιλείου. Ζήτησε συγχώρηση από τους Άγγλους για τα προηγούμενα λάθη του ισχυριζόμενος ότι παρασύρθηκε από τους κακούς του συμβούλους, ο θείος του από την άλλη Ιωάννης της Γάνδης επέστρεψε στην Αγγλία (1389) και έδειξε αρκετά συγκαταβατικός μαζί του.  Η πολιτική του ήταν αντίθετη με αυτή των επαναστατών επιθυμώντας ειρήνη με την Γαλλία με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να απαλλάξει τους υπηκόους του από κάποια υπερβολικά ψηλή φορολογία την οποία θα έφερνε αναγκαστικά ο πόλεμος. Τα γεγονότα στην συνέχεια απέδειξαν ότι αν και φαινόταν ειρηνικός δεν είχε ξεχάσει με κανέναν τρόπο την συμπεριφορά που είχαν δείξει τα προηγούμενα χρόνια οι επαναστάτες σε βάρος του, περισσότερο τον είχε ενοχλήσει η εκτέλεση του αγαπημένου του δασκάλου Σιμόν του Μπάρλει.

Με εξασφαλισμένη την σταθερότητα και την ειρήνη με την Γαλλία αποφάσισε να ασχοληθεί με την Ακουιτανία με πρόταση να την επεκτείνει (1393) αλλά ο Γάλλος βασιλιάς του ζήτησε να του δίνει όρκο υποτέλειας για να το κάνει κάτι που αρνήθηκε επειδή οι Άγγλοι όταν το άκουσαν ήταν έτοιμοι να εξεγερθούν.  Το 1396 έκλεισε ειρήνη με τους Γάλλους για 28 χρόνια σύμφωνα με την οποία συμφώνησε να παντρευτεί την κόρη του Γάλλου βασιλιά Καρόλου ΣΤ' Ισαβέλλα όταν ερχόταν σε ηλικία γάμου, η πρόταση έφερε νέα αντίδραση από τους Άγγλους επειδή η Ισαβέλλα ήταν μονάχα 6 ετών και θα αργούσε πολύ να γεννηθεί ο διάδοχος.  Ο Ριχάρδος Β' ενώ προσπάθησε με κάθε τρόπο να διατηρήσει την ειρήνη με την Γαλλία και την Σκωτία ακολούθησε διαφορετική τακτική με την Ιρλανδία, οι Άγγλοι άρχοντες απειλήθηκαν στο νησί από τους Ιρλανδούς οπλαρχηγούς ζητώντας την επέμβαση του βασιλιά τους. Το φθινόπωρο του 1394 ο Ριχάρδος αναχώρησε για την Ιρλανδία στην οποία έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1395 με 8000 άνδρες την μεγαλύτερη πολεμική δύναμη που είχε φτάσει ποτέ στο νησί στον μεσαίωνα.  Η επιχείρηση είχε μεγάλη επιτυχία και όλοι οι Ιρλανδοί οπλαρχηγοί υποτάχθηκαν,  ήταν το μοναδικό μεγάλο κατόρθωμα του Ριχάρδου Β' κατά της διάρκεια της βασιλείας αλλά η Βρετανική κυριαρχία στην Ιρλανδία δεν θα κρατούσε πολύ.

Η περίοδος η οποία είναι γνωστή στους ιστορικούς ως τυραννία του Ριχάρδου Β' ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του 1390 όπου ο βασιλιάς άλλαξε ανεξήγητα πολιτική και μετατράπηκε απότομα σε βίαιο και αυταρχικό,  τον Ιούλιο του 1397 διέταξε την σύλληψη του Άραντελ, του Γλούκεστερ και του Βάρβικ των φερόμενων ως εχθρών του.  Υπάρχουν πολλές απόψεις σχετικά με την αιφνίδια αλλαγή της πολιτικής του, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είχε πλέον ωριμάσει, είχε φτάσει σε ηλικία 30 ετών και θεωρούσε τον εαυτό του ικανό να πάρει εκδίκηση από τις εκτελέσεις των οπαδών του πριν από μια δεκαετία με την πρώτη εξέγερση.  Ο Αραντέλ ήταν ο πρώτος από τους τρεις ο οποίος μετά από μια έντονη λογομαχία με τον βασιλιά τον Σεπτέμβριο του 1397 καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε,  ο θείος του κόμης του Γλούκεστερ μεταφέρθηκε αιχμάλωτος από τον κόμη του Νόττιγχαμ στο Καλαί περιμένοντας την δική του δίκη. Ο κόμης του Νόττιγχαμ στην συνέχεια ανακοίνωσε τον θάνατο του κόμη του Γλούκεστερ στην φυλακή, ακούγεται ότι τον σκότωσε ο ίδιος ο βασιλιάς για να μην αναγκαστεί να τον εκτελέσει ώστε να δείξει στο Αγγλικό κοινό ότι εκτελεί τον θείο του και έναν από τους γιους του παππού του Εδουάρδου Γ'.  Ο Βάρβικ καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά ο βασιλιάς του έδωσε χάρη και η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, ο αδελφός του Αραντέλ Θωμάς Αραντέλ αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι εξορίστηκε. Ο Ριχάρδος Β' την ίδια ώρα έδωσε εντολή στους βαρόνους σε όλη την χώρα τους αντιπάλους του, να τους βάζουν ψηλούς φόρους και να κάνουν κατάσχεση της περιουσίας τους με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό χρημάτων για τα βασιλικά ταμεία.

Ο Ιωάννης της Γάνδης ο οποίος ήταν ένα εξαιρετικά σεβαστό πρόσωπο σε ολόκληρο το Αγγλικό βασίλειο για περισσότερα από 30 χρόνια απεβίωσε (1399) αφήνοντας την χώρα σε μεγάλη ανασφάλεια. Οι συγκεκριμένες ενέργειες του Ριχάρδου Β' ακούγεται ότι είχαν την μυστική υποστήριξη σημαντικών Άγγλων βαρόνων οι οποίοι περίμεναν να κερδίσουν οι ίδιοι από την κατάσχεση των εδαφών και των τίτλων από τους βαρόνους οι οποίοι εξεγέρθηκαν εναντίον του βασιλιά. Η μεγαλύτερη απειλή για τον Ριχάρδο Β' βρισκόταν στον Οίκο του Λάνκαστερ εκπρόσωπος του οποίου ήταν ο Ιωάννης της Γάνδης και ο γιος του Ερρίκος Μπόλιγκμπροκ, ο Οίκος του Λάνκαστερ είχε συγκεντρώσει μεγάλο πλούτο και πολλούς τίτλους ενώ ήταν υποψήφιοι για την διαδοχή του Αγγλικού θρόνου όσο ο ίδιος ο Ριχάρδος παρέμενε άτεκνος. Οι διαμάχες ξεκίνησαν στους βασιλικούς κύκλους λόγω της έχθρας ανάμεσα στον Ερρίκο του Μπόλινγκμπροκ και στον Θωμά του Μόουμπραι, 1ο δούκα του Νόρφλοκ οι οποίοι ανήκαν και οι δυο στους επαναστατημένους βαρόνους αλλά λόγω προσωπικής τους διαμάχης προκλήθηκαν να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές με μονομαχία (Δεκέμβριος 1397).

Ο Ριχάρδος Β' για να μην γίνει η αιματοχυσία αποφάσισε να στείλει σε εξορία ισόβια τον Θωμά του Μόουμπραι και τον Ερρίκο για 10 χρόνια με την σύμφωνη γνώμη του πατέρα του Ιωάννη της Γάνδης.  Ο Ιωάννης της Γάνδης πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου/1399 και ο βασιλιάς αμέσως τον θάνατο του θείου του αποφάσισε να κάνει κατάσχεση της περιουσίας του γιου του Ερρίκου του Μπόλινγκμπροκ,  στην συνέχεια τον Μάιο του ίδιου χρόνου συμμετείχε σε μια νέα στρατιωτική αποστολή στην Ιρλανδία. Ο Ερρίκος του Μπόλινγκμπροκ οργάνωσε στην συνέχεια την αντίσταση του με την βοήθεια του εξόριστου Θωμά Άραντελ αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι αδελφού του κόμη ο οποίος είχε εκτελεστεί απο τον Ριχάρδο.

Τον Ιούνιο του 1399 ο Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης απέκτησε τον έλεγχο στην αυλή του αδελφού του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου ΣΤ', η πολιτική της προσέγγισης με το Αγγλικό στέμμα δεν ταίριαζε στις φιλοδοξίες του γι'αυτό έστειλε τον Ερρίκο του Μπόλινγκμπροκ πίσω στην Γαλλία όπου στρατοπέδευσε στην ακτή της Υόρκης με τους οπαδούς του στα τέλη του Ιουνίου του 1399.  Ο Ερρίκος συναντήθηκε με τον Ερρίκο Πέρσι, κόμη της Νόρθουμπερλαντ και αποφάσισε να διεκδικήσει δυναμικά την πατρική του κληρονομιά,  ο βασιλιάς Ριχάρδος Β' με τους οπαδούς του δραπέτευσε για την Ιρλανδία και ο Ερρίκος δεν συνάντησε καθόλου αντίσταση.

Ο Εδμόνδος του Λάνγκλει, δούκας της Υόρκης δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει στο πλευρό του Ερρίκου, ο Ριχάρδος καθυστέρησε την επιστροφή του από την Ιρλανδία αφού έφτασε στην Ουαλία στις 24 Ιουλίου, στις 12 Αυγούστου συναντήθηκε με τον κόμη του Νόρθουμπερλαντ για διαπραγματεύσεις.  Ο Ριχάρδος συμφώνησε να παραδώσει τον θρόνο στον Ερρίκο αφού πρώτα του εγγυηθεί ότι θα του χαρίσει την ζωή, τελικά φυλακίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου στις 1 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.  Ο Ερρίκος ήταν απόλυτα αποφασισμένος να πάρει τον θρόνο αφού ο Ριχάρδος με το τυραννικό και ανίκανο καθεστώς του είχε αποδείξει ότι δεν ήταν ικανός να κυβερνήσει περισσότερο επιπλέον ήταν ανίκανος να αποκτήσει και διάδοχο.

Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε για τον Ερρίκο Δ' ήταν ότι υπήρχε και άλλος διεκδικητής στην διαδοχή του Αγγλικού θρόνου ο Εδμόδος Μόρτιμερ, κόμης του Μάρς ο οποίος είχε παντρευτεί την Φιλίππη κόρη του Λάιονελ της Αμβέρσας ο οποίος ήταν δεύτερος γιος του βασιλιά Εδουάρδου Γ' ενώ ο ίδιος ο Ερρίκος ήταν γιος του Ιωάννη της Γάνδης ο οποίος ήταν μικρότερος γιος του Εδουάρδου Γ' από τον Λάιονελ της Αμβέρσας.  Τα γεγονότα επίσημα καταγράφουν όμως ότι ο Ριχάρδος Β' παραιτήθηκε για λογαριασμό του Ερρίκου, το κοινοβούλιο έκανε δεκτή την παραίτηση στις 30 Σεπτεμβρίου και ο Ερρίκος στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας ως Ερρίκος Δ' στις 13 Οκτωβρίου.

Η τύχη του Ριχάρδου είναι ασαφής μετά την εκθρόνιση του, ο ξάδελφος του Ερρίκος όπως ισχυρίζονται οι ιστορικοί δεν είχε στόχο να τον θανατώσει αλλά όταν αποκαλύφτηκε η συνωμοσία σε βάρος του μέχρι που αποκαλύφθηκε η πρώτη επανάσταση εναντίον του νέου βασιλιά, η Επανάσταση των Επιφανών (1399 - 1400) με σκοπό να ανατρέψει τον νέο βασιλιά και να επαναφέρει ξανά τον Ριχάρδο Β'.  Στην επανάσταση συμμετείχαν οι κόμητες του Κέντ, του Χιούντινγκτον, του Σαλίσμπουρι και ο βαρόνος Ντεσπένσερ οι οποίοι εκτελέστηκαν, τους συνωμότες πρόδωσε ο ίδιος ο πρώτος ξάδελφος του βασιλιά Εδουάρδος του Νόργουιτς γιος του Εδμόνδου του Λάνγκλεϊ επίσης γιου του Εδουάρδου Β' ο οποίος είχε στην αρχή σχεδιάσει την επανάσταση μαζί τους. Ο Εδουάρδος Δ' μπροστά στον νέο κίνδυνο ακούγεται ότι τότε αποφάσισε να θανατώσει και τον ίδιο Ριχάρδο Β', ο χρόνος και ο τρόπος που θανατώθηκε είναι ασαφής αφού επίσημα πέθανε στην στην φυλακή η μεγαλύτερη πιθανότητα από ασιτία. Ο Ερρίκος Δ' έκανε δημόσια επίδειξη του νεκρού σώματος του Ριχάρδου στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου ώστε να δείξει στον λαό ότι είναι νεκρός.

ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ

Οι Γονείς του «τρελού βασιλιά»

Ο Εδουάρδος του Γούντστοκ ή Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκηψ (15 Ιουνίου 1330 - 8 Ιουνίου 1376) ήταν πρίγκηπας της Ουαλίας (1343 - 1376), πρίγκηπας ή δούκας της Ακουιτανίας (1362 - 1372), και ο πρώτος δούκας της Κορνουάλης (1337- 1372). Ο Εδουάρδος μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ, πατέρας του βασιλιά Ριχάρδου Β' της Αγγλίας. Το επίσημο όνομα του Εδουάρδου ήταν Εδουάρδος του Γούντστοκ αλλά στην Αγγλική λαϊκή παράδοση έμεινε γνωστός ως Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκηψ πιθανότατα λόγω του χρώματος της στολής του. Ο Εδουάρδος ήταν δημοφιλέστατος σε ολόκληρη την Αγγλία όσο ζούσε για τις μεγάλες νίκες του στις μάχες του Κρεσί και του Πουατιέ, το 1348 στέφθηκε ιππότης του Τάγματος την περικνημίδας. Στέφθηκε πρίγκηπας της Ουαλίας σε ηλικία 13 ετών (1343), [1], διετέλεσε αντιβασιλιάς της Αγγλίας την εποχή που ο πατέρας του έλλειπε σε εκστρατείες από πολύ μικρή ηλικία (1339, 1340, 1342). Ήταν ο μοναδικός πρίγκηπας της Ουαλίας που δεν έγινε βασιλιάς επειδή πέθανε έναν χρόνο πριν τον θάνατο του πατέρα του, (1376) διάδοχος του Εδουάρδου Γ' θα γίνει ο Ριχάρδος Β' μεγαλύτερος γιος του μαύρου πρίγκηπα. Ο Ριχάρδος Μπάρμπερ αναφέρει ότι ο Εδουάρδος ο μαύρος πρίγκηψ έχει απασχολήσει ελάχιστα τους ιστορικούς, έχει απασχολήσει έντονα όμως την λαϊκή παράδοση.

Ο Εδουάρδος ερωτεύτηκε την θεία του Ιωάννα του Κεντ την Ισχυρή κυρία του Κεντ, [3] κόρη του Εδμόνδου του Γούντστοκ και εγγονή του Εδουάρδου Α' της Αγγλίας. Χάρη της συγγένειας τους ήταν απαραίτητη ειδική άδεια από τον πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ' προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο γάμος, ο πάπας το επέτρεψε. Ο γάμος του Εδουάρδου με την Ιωάννα έγινε στις 10 Οκτωβρίου 1361 στο κάστρο του Γουίνδσορ προκαλώντας πολλές αντιδράσεις τόσο λόγω της συγγένειας όσο για το ότι ήταν από τους ελάχιστους διαδόχους που παντρευόταν Αγγλίδα κάτι που δεν θα του επέτρεπε σαν βασιλιά να δημιουργήσει νέες συμμαχίες.

Ο Εδουάρδος μαύρος πρίγκηψ διετέλεσε εκπρόσωπος του πατέρα του στην Ακουιτανία, χρίστηκε δούκας της Ακουιτανίας (1362). Στην Ακουιτανία διέμενε σε μια σύγχρονη κατοικία από τις πιο μοντέρνες για εκείνη την εποχή μαζί με την σύζυγο του Ιωάννα, υπήρξε θερινή κατοικία πολλών εξόριστων βασιλέων όπως ο Ιάκωβος Δ' της Μαγιόρκας και ο Πέτρος της Καστίλης. Ο Πέτρος της Καστίλης δέχθηκε επίθεση από τον νόθο ετεροθαλή αδελφό του Ερρίκο Β' της Καστίλης που διεκδίκησε τον θρόνο, ο Πέτρος ζήτησε την βοήθεια Εδουάρδου (1367), του πρόσφερε την κομητεία της Βισκάι με αντάλλαγμα να τον βοηθήσει να νικήσει τον σφετεριστή Ερρίκο. Ο Εδουάρδος ανταποκρίθηκε θετικά και με την βοήθεια του αδελφού του Ιωάννη νίκησε τους Καστιλιανούς του Ερρίκου οι οποίοι είχαν συμμαχήσει και με τον βασιλιά της Γαλλίας Κάρολο Ε'. Ο Πέτρος παρά την βοήθεια του Εδουάρδου, του μαύρου πρίγκηπα αρνήθηκε να του δώσει ότι του υποσχέθηκε, δεν του έδωσε ούτε το Βισκάι με αποτέλεσμα ο Εδουάρδος να τον εγκαταλείψει πηγαίνοντας στην Γκιέννη. Ο Ερρίκος Β' βρήκε τότε την ευκαιρία να συντρίψει τον Πέτρο στη μάχη του Μοντιέλ (1369) και να τον θανατώσει με τα χέρια του. [4]

Ο Εδουάρδος επέστρεψε στην Αγγλία τον Ιανουάριο του 1371 και πέθανε στις 6 Ιουνίου/1376 μια βδομάδα πριν τα 46α γενέθλια του μετά από μακροχρόνια ασθένεια πιθανώς δυσεντερία, είχε νοσήσει σε μια εκστρατεία του στην Ισπανία πριν από 10 χρόνια. [5] Ο Εδουάρδος έζησε σε μια περίοδο που ξεκινούσε η παρακμή του ιπποτισμού, [6] έμεινε γνωστός για την ιπποτική του συμπεριφορά απέναντι στους ευγενείς αντιπάλους του, χαρακτηριστικότερη περίπτωση όταν συνέλαβε τον βασιλιά Ιωάννη Β' της Γαλλίας μαζί με τον μικρότερο γιο του Φίλιππο και τους μετέφερε στην Αγγλία. Η μεταχείριση του απέναντι τους ήταν άριστη, του παρείχε ότι ανέσεις χρειαζόταν στο τέλος έφτασε στο σημείο να του επιτρέψει ακόμα και να δραπετεύσει, ήταν πάντα έτοιμος να συζητήσει οποιαδήποτε πρόταση ειρήνης από τους αντιπάλους του αλλά όταν βρισκόταν στο πεδίο της μάχης η πολεμικότητα του ξεπερνούσε κάθε όριο. [7] Από την άλλη πλευρά ενώ ήταν πολύ καλός στους ευγενείς ήταν πολύ βίαιος και αυταρχικός στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις κάτι που φάνηκε όταν ο πατέρας του του παραχώρησε την διοίκηση της Ακουιτανίας. Έμεινε γνωστός στους κατοίκους για την βίαιη συμπεριφορά του απέναντι στους φτωχούς, την πολύ ψηλή φορολογία και εκτεταμένες σφαγές στην Καέν και την Λιμόζ. Η σκληρή συμπεριφορά του απέναντι στους Γάλλους χωρικούς εξασθένησε σημαντικά την ενότητα και την οικονομία της Γαλλίας. [8]

Ο Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκηψ φαίνεται να είχε πολύ άσχημη υγεία από το 1366 την χρονιά που είχε εκστρατεύσει στην Ισπανία για να αποκαταστήσει τον σύμμαχο του Πέτρο στον θρόνο της Καστίλης. [10] Σε εκείνη την εκστρατεία ο στρατός του προσβλήθηκε από δυσεντερία με αποτέλεσμα ένας στους πέντε Άγγλους στρατιώτες να πεθάνουν πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο μαύρος πρίγκηπας προσβλήθηκε αντίθετα με την μορφή της αμοιβικής δυσεντέριας την πιο ήπια μορφή της αρρώστιας, αυτό του επέτρεψε να ζήσει άλλα 10 χρόνια. [11] Άλλες πληροφορίες λένε ότι δεν πέθανε από την δυσεντέρια αλλά από άλλη αρρώστια όπως νεφρίτιδα, κύρωση οίδημα ή κάτι άλλο. Η αρρώστια του δεν του επέτρεπε να συμμετέχει ενεργά στις μάχες, το 1370 παρά τις συστάσεις των γιατρών να κάτσει στο κρεβάτι πήγε να πολεμήσει στην Ακουιτανία εναντίον του μεγάλου εχθρού του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου Ε'. Το 1371 ενώ βρισκόταν στην Ακουιτανία η υγεία του χειροτέρεψε ξανά και οι γιατροί τον συμβούλεψαν να επιστρέψει στην Αγγλία όπου μετά από πολύ ανάπαυση και δίαιτα κατάφερε να αναρρώσει. Στην τελευταία του εκστρατεία στην Γαλλία μαζί με τον πατέρα του βασιλιά Εδουάρδο Γ' (1372) δεν κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους λόγω των δυνατών ανέμων από τότε η υγεία του χειροτέρεψε σημαντικά και συνέχισε αυτή η κατάσταση μέχρι τον θάνατο του (1376) πριν προλάβει να γίνει βασιλιάς της Αγγλίας επειδή ο πατέρας του πέθανε τον επόμενο χρόνο.

Η Ιωάννα, 4η κόμισσα του Κεντ και 5η βαρόνη του Λίντελ (29 Σεπτεμβρίου 1328 - 7 Αυγούστου 1385) είναι γνωστή στην ιστορία ως «η ισχυρή κυρία του Κεντ»,[1] σύζυγος του Εδουάρδου, του μαύρου πρίγκηπα μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Γ΄ και μητέρα του μετέπειτα βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδου Β΄. Η Ιωάννα ήταν κόρη του Εδμόνδου του Γούντστοκ, 1ου κόμη του Κεντ και της Μαργαριτας Γουέι, 3ης βαρόνης του Λίντελ,[2] ο πατέρας της ήταν γιος του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Α΄ από την δεύτερη σύζυγο του Μαργαρίτα της Γαλλίας, κόρης του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου του Τολμηρού. Ο πατέρας της υποστήριξε τον ετεροθαλή αδελφό του βασιλιά Ριχάρδο Β΄ ο οποίος ήρθε σε σκληρή αντιπαράθεση με την βασίλισσα σύζυγο του Ισαβέλλα της Γαλλίας και τον ερωμένο της Ρογήρο Μόρτιμερ, ο πατέρας της εκτελέστηκε μετά την ανατροπή του Εδουάρδου Β΄ και η μητέρα της Μαργαρίτα φυλακίστηκε στο κάστρο του Αραντέλ μαζί με τα παιδιά της, η Ιωάννα ήταν τότε μόλις δυο ετών.

Όταν ο νέος βασιλιάς Εδουάρδος Γ΄ ενηλικιώθηκε και πήρε την κατάσταση στα χέρια του ανατρέποντας την μητέρα του μαζί με τους σφετεριστές πήρε την μικρή ξαδέλφη του Ιωάννα υπό την προστασία του, η νέα βασίλισσα Φιλίππη του Αινώ ήταν επίσης δεύτερη ξαδέλφη της Ιωάννας.
Σε ηλικία 12 ετών (1340) παντρεύτηκε μυστικά τον Θωμά Ολλανδό της Άνω Ολλανδίας χωρίς να έχει πάρει πρώτα την συγκατάθεση του βασιλιά κάτι απαραίτητο για τις βασιλικές οικογένειες εκείνη την εποχή.[3] Τον επόμενο χειμώνα ενώ ο σύζυγος της απουσίαζε στο εξωτερικό (1341) οι συγγενείς της την πίεσαν να παντρευτεί τον Γουλιέλμο Μοντακού γιο και διάδοχο του 1ου κόμη του Σαλίσμπουρι, η Ιωάννα εν τω μεταξύ δεν τόλμησε να ομολογήσει τον γάμο της με τον Θωμά επειδή φοβήθηκε ότι με την επιστροφή του θα τον εκτελέσουν.[4] Μερικά χρόνια αργότερα ο Θωμάς επιστρέφοντας οριστικά από τις Σταυροφορίες ομολόγησε τα πάντα σχετικά με την σχέση του και τον μυστικό γάμο του με την Ιωάννα, ο κόμης του Σαλίσμπουρι όταν το έμαθε συνέλαβε την Ιωάννα και την κράτησε αιχμάλωτη σπίτι του.[5] Ο πάπας Κλήμης ΣΤ΄ εν τω μεταξύ (1349) ακύρωσε τον νέο γάμο της Ιωάννας με την κόμη του Σαλίσμπουρι νομιμοποιώντας τον πρώτο γάμο της Ιωάννας με τον Θωμά τον Ολλανδό με τον οποίο έζησε τα επόμενα 11 χρόνια μέχρι τον θάνατο του (1360).[6]

O Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκιπας την ερωτεύτηκε εκφράζοντας σφοδρή επιθυμία να την παντρευτεί, ο έρωτας απέναντι της φάνηκε σε μια επιγραφή την οποία ο μαύρος πρίγκηπας έγραψε για την ίδια σε ένα ασημένιο κύπελλο το οποίος είχε πάρει ως λάφυρο στις νεανικές στρατιωτικές του εκστρατείες. Οι γονείς του όμως, Εδουάρδος Γ΄ και Φιλίππη, εξέφρασαν σοβαρές αντιρρήσεις για τον γάμο αυτό για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι ο γάμος της με τον κόμη του Σαλίσμπουρι δεν είχε διαλυθεί και μπορούσε να νομιμοποιήσει σαν δικά του τα παιδιά που θα έκαναν, ο δεύτερος λόγος ήταν οι πολύ στενοί δεσμοί αίματος αφού ήταν πρώτη ξαδέλφη του ίδιου του βασιλιά. Ο πρώτος μυστικός γάμος έγινε μεταξύ τους (1360),[7] οι γονείς του τελικά συμβιβάστηκαν μετά την επέμβαση του πάπα ο οποίος έδωσε ολική απαλλαγή στο ζεύγος για τους δεσμούς συγγένειας, η επίσημη γαμήλια τελετή πραγματοποιήθηκε στο κάστρο του Ουίνδσορ στις 10 Οκτωβρίου 1361 παρουσία των γονέων του Εδουάρδου και του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι.

Την επόμενη χρονιά (1362) ο σύζυγος της χρίστηκε, από τον πατέρα του Εδουάρδο Γ΄, δούκας της Ακουιτανίας η οποία ήταν τμήμα του Αγγλικού βασιλείου από την εποχή του γάμου του ιδρυτή της δυναστείας των Πλανταγενετών Ερρίκου Β΄ με την Ελεονώρα της Ακουιτανίας. Το νεαρό ζευγάρι μετακινήθηκε στο Μπορντό την πρωτεύουσα του δουκάτου όπου έζησε τα επόμενα 9 χρόνια, εκεί γεννήθηκαν και οι δυο γιοι τους από τους οποίους επέζησε μονάχα ο μικρότερος Ριχάρδος ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς της Αγγλίας διάδοχος του παππού του. Η πιο σημαντική μάχη του συζύγου της σαν δούκα της Ακουιτανίας ήταν η αποκατάσταση στον θρόνο της Καστίλης του βασιλιά Πέτρου ο οποίος είχε ανατραπεί από τον σφετεριστή του θρόνου ετεροθαλή αδελφό του Ερρίκο, ο Πέτρος όμως δεν είχε μπορέσει να τον πληρώσει και αργότερα όταν έχασε την υποστήριξη του Εδουάρδου δολοφονήθηκε από τον αδελφό του. Ο μαύρος πρίγκηπας είχε μεγάλη ανάγκη από χρήματα επειδή οι εξεγέρσεις των κατοίκων ήταν ασταμάτητες λόγω της αυταρχικής του πολιτικής με αποτέλεσμα ιδιαίτερα την περίοδο που απουσίαζε από την περιοχή υπήρχε μεγάλος κίνδυνος ανατροπής του.

Το 1371 ο σύζυγος της δεν ήταν ικανός να διατηρηθεί στα καθήκοντα του ως δούκας της Ακουιτανίας λόγω της ασθένειας του και επέστρεψε στον πατέρα του στην Αγγλία, την επόμενη χρονιά (1372) συμμετείχε στην τελευταία αποτυχημένη εκστρατεία του πατέρα του στην Γαλλία από τότε η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε άσχημα μέχρι τον θάνατο του (1376). Την επόμενη χρονιά πέθανε και ο πεθερός της βασιλιάς Εδουάρδος Γ΄ (21 Ιουνίου 1377) και επόμενος βασιλιάς έγινε ο γιος της Ριχάρδος Β΄ σε ηλικία μόλις 10 ετών, ο γιος της όταν ενηλικιώθηκε βρέθηκε αντιμέτωπος με την Επανάσταση των Χωρικών.

Η Ιωάννα ήταν μια ήρεμη και αγαπητή δύναμη στην Αγγλία ως βασιλομήτωρ και μπόρεσε σε πολλές περιπτώσεις να συγκρατήσει τα λαϊκά πλήθη που είχαν εξεγερθεί στον αυταρχικό γιο της λόγω της αγάπης που είχαν στην ίδια. Αναφέρθηκε μια περίπτωση όταν επέστρεφε από προσκύνημα στο ιερό του Μπέκετ (1381) όπου συνάντησε μπροστά της εξαγριωμένους διαδηλωτές οι οποίοι όχι μόνο δεν την ενόχλησαν αλλά την χαιρέτησαν με φιλιά και της πρόσφεραν προστασία για το υπόλοιπο ταξίδι της επιστροφής της. Το 1385 ο Σερ Ιωάννης ο Ολλανδός γιος της Ιωάννας από τον πρώτο της γάμο ήρθε σε σύγκρουση με τον Ραλφ Στάφφορτ, γιο του δεύτερου κόμη του Στάφφορτ ο οποίος ήταν ευνοούμενος της βασίλισσας Άννας της Βοημίας και κατά συνέπεια του ίδιου του βασιλιά Ριχάρδου Β΄. Ο Ραλφ Στάφφορτ σκοτώθηκε και ο Σερ Ιωάννης ο Ολλανδός κατέφυγε στο ιερό του Αγίου Ιωάννη στο Μπέβερλι, όταν ο Ριχάρδος Β΄ επέστρεψε διέταξε την εκτέλεση του. Η βασιλομήτωρ πριν εκτελέσουν τον Ιωάννη τον Ολλανδό που ήταν επίσης γιος της παρακάλεσε τον Ριχάρδο Β΄ να μείνει 4 μέρες μαζί του, ο Ριχάρδος το δέχθηκε αλλά την πέμπτη μέρα πριν την εκτέλεση του πέθανε η ίδια η Ιωάννα, ο Ριχάρδος Β΄ συγκινημένος από τον θάνατο της μητέρας του χάρισε στον ετεροθαλή αδελφό του την ζωή και τον έστειλε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.

8ο Διεθνές συμπόσιο για την Αρχαία Μακεδονία: Αιγές και Αμφίπολη στο επίκεντρο

Τις εργασίες του 8ου Διεθνούς συμποσίου για την αρχαία Μακεδονία, που συνεχίζεται στις εγκαταστάσεις ΚΕΔΕΑ του ΑΠΘ απασχόλησαν φέτος το ιστορικό της ανασκαφής του τύμβου Καστά στην Αμφίπολη, η μελέτη από τους ειδικούς των εντυπωσιακών ευρημάτων, οι Αιγές, τα ευρήματά τους 40 χρόνια μετά την ανακάλυψη των βασιλικών τάφων, οι θρόνοι της Βεργίνας, απασχόλησαν, για τρίτη ημέρα χθες.

Στην πορεία ανά τους προχριστιανικούς αιώνες τής βασιλικής μητρόπολης των Μακεδόνων, αναφέρθηκε χθες, στη διάρκεια της εισήγησής της στο συνέδριο με θέμα «Οι Αιγές στα ελληνιστικά χρόνια. Τα νέα δεδομένα» η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας, Αγγελική Κοτταρίδη.

Στην εισήγησή της, η κα Κοτταρίδη απέδωσε -υποθετικά- τους νέους τάφους που εντοπίστηκαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών στις Αιγές, ακόμα και στον Κάσσανδρο, στον Φίλιππο Δ΄ -γιο του Μ. Αλεξάνδρου (εγγονό του Φιλίππου Β΄) κι έναν ακόμη -διακοσμημένο με αστέρια-θυρεούς στον θρόνο, στην Θεσσαλονίκη (Μακεδόνισσα πριγκίπισσα, κόρη του βασιλιά Φιλίππου του Β´-ετεροθαλή αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου και σύζυγο του Κάσσανδρου).

Τα ευρήματα στα οποία αναφέρθηκε η κα Κοτταρίδη συγκαταλέγονται ανάμεσα σε 1.300 τάφους που έχουν έρθει στο φως κατά τις αρχαιολογικές ανασκαφές στις Αιγές, από το 1990 έως σήμερα. Φέτος, 40 χρόνια από την ανακάλυψη των βασιλικών τάφων, 20 χρόνια από την έκθεση των θησαυρών τους και 10 χρόνια από τη στιγμή που άρχισαν οι εργασίες στο Ανάκτορο των Αιγών, οι αρχαιολογικές εργασίες συνεχίζονται, ώστε χάρη και στη νέα χρηματοδότηση που εξασφαλίστηκε από το ΕΣΠΑ, ύψους 10 εκατ. ευρώ, να επιτευχθεί έως το 2020, η ολοκλήρωση της μεγάλης έκθεσης, με τίτλο «Αιγών μνήμη» στο νέο Πολυκεντρικό Μουσείο των Αιγών.

Συγκεντρωτική παρουσίαση των θρόνων που έφεραν στο φως οι ανασκαφές στη Μακεδονία, επιχείρησε, με εισήγησή της στο συνέδριο, με τίτλο «Οι θρόνοι των μακεδονικών τάφων», η συνεργάτιδα της πανεπιστημιακής ανασκαφής της Βεργίνας και αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης, Δρ Βασιλική Γ. Σταματοπούλου.

Αναφερόμενη στους θρόνους που εντοπίστηκαν κατά καιρούς, στο πλαίσιο της Πανεπιστημιακής Ανασκαφής Βεργίνας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η κα Σταματοπούλου (συνεργάτης του αν. Καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Παναγιώτη Φάκλαρη), υπογράμμισε πως «η εύρεσή τους δεν ξαφνιάζει, καθώς οι θάλαμοι των μακεδονικών τάφων υλοποιούν σε ταφικό πλαίσιο έναν οικιακό ανδρώνα, ένα δωμάτιο κοινής οινοποσίας και διασκέδασης και ο τάφος νοείται ως ο χώρος του αιώνιου συμποσίου, που είναι η ύψιστη μεταθανάτια αμοιβή για τους αγαθούς.

Το χαρακτηριστικότερο έπιπλο του ανδρώνα είναι η κλίνη συμποσίου και έτσι αποτελεί συχνότατο στοιχείο των μακεδονικών τάφων. Όμως, από τον ανδρώνα δεν λείπουν και οι θρόνοι, καθώς είναι γνωστό ότι οι Μακεδόνες συμποσιάζονταν, όχι μόνον ανακεκλιμένοι, αλλά και καθήμενοι. Δεν επρόκειτο για ιδιαιτερότητα της περιφέρειας του μακεδονικού βασιλείου, αλλά μάλλον για μακεδονική παράδοση.

Ο θρόνος είναι το πιο άνετο και μεγαλοπρεπές από τα αρχαία ελληνικά καθίσματα. Διακρίνεται από τα άλλα είδη καθισμάτων, για το επιβλητικό του μέγεθος, την περίτεχνη διακόσμηση και συχνά το πολύτιμο υλικό κατασκευής του. Στην τέχνη χρησιμοποιείται από θεούς, βασιλείς και άλλους διακεκριμένους θνητούς και, κατά τον Αθήναιο, είναι κάθισμα των ελευθέρων ανθρώπων. Έτσι, κατέληξε μεταγενέστερα να ταυτιστεί με τη βασιλική εξουσία».

Η εισήγηση της κας Αικατερίνης Περιστέρη για το ιστορικό (2012-2014) της ανασκαφής του ταφικού συγκροτήματος Τύμβου Καστά Αμφίπολης, αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα, Παρασκευή, τελευταία ημέρα του συμποσίου.

Ο κόσμος των Ultras: Το ντέρμπι του "Ρουρ"

8ο Διεθνές Συμπόσιο για την Αρχαία Μακεδονία - Η εισήγηση της κας Σταματοπούλου

«Η Μακεδονία από τον θάνατο του Φιλίππου Β΄ έως την άνοδο του Αυγούστου στην εξουσία» είναι το θέμα της εισήγησης της συνεργάτιδας της πανεπιστημιακής ανασκαφής της Βεργίνας και αρχαιολόγου της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης Δρ Βασιλικής Γ. Σταματοπούλου που πραγματοποιείται, σήμερα το μεσημέρι, στο ΚΕ.Δ.Ε.Α. του ΑΠΘ.
Η κα Βασιλική Γ. Σταματοπούλου είναι Διδάκτορας Κλασικής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και από το 1995 εργάζεται στην Πανεπιστημιακή Ανασκαφή της Βεργίνας, στον τομέα της ακρόπολης και των τειχών, υπό τη διεύθυνση του Αν. Καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ Παναγιώτη Φάκλαρη.

Η εισήγηση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του 8ου Διεθνούς Συμποσίου για την Αρχαία Μακεδονία, με θέμα: «Η Μακεδονία από τον θάνατο του Φιλίππου Β΄ έως την άνοδο του Αυγούστου στην εξουσία», το οποίο συνδιοργανώνουν το Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, το ΑΠΘ και το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος.

«Ο θρόνος είναι το πιο άνετο και μεγαλοπρεπές από τα αρχαία ελληνικά καθίσματα. Διακρίνεται από τα άλλα είδη καθισμάτων για το επιβλητικό του μέγεθος, την περίτεχνη διακόσμηση και συχνά το πολύτιμο υλικό κατασκευής του. Στην τέχνη χρησιμοποιείται από θεούς, βασιλείς και άλλους διακεκριμένους θνητούς και, κατά τον Αθήναιο, είναι κάθισμα των ελευθέρων ανθρώπων. Έτσι κατέληξε μεταγενέστερα να ταυτιστεί με τη βασιλική εξουσία. Το μέγεθός του προσέφερε επιφάνειες που μπορούσαν να διακοσμηθούν με θέματα από διάφορα υλικά, πολυτιμότερα και λαμπρότερα από το ξύλο.

Η εύρεση λίθινων ταφικών κλινών σε θαλάμους μακεδονικών τάφων δεν ξαφνιάζει, καθώς οι θάλαμοι των μακεδονικών τάφων υλοποιούν σε ταφικό πλαίσιο έναν οικιακό ανδρώνα, ένα δωμάτιο κοινής οινοποσίας και διασκέδασης, και ο τάφος νοείται ως ο χώρος του αιώνιου συμποσίου, που είναι η ύψιστη μεταθανάτια αμοιβή για τους αγαθούς. Το χαρακτηριστικότερο έπιπλο του ανδρώνα είναι η κλίνη συμποσίου και έτσι αποτελεί συχνότατο στοιχείο των μακεδονικών τάφων. Όμως από τον ανδρώνα δεν λείπουν και οι θρόνοι, καθώς είναι γνωστό ότι οι Μακεδόνες συμποσιάζονταν όχι μόνον ανακεκλιμένοι, αλλά και καθήμενοι.

Ήδη από το 1898, με την ανακάλυψη του μακεδονικού τάφου της Ερέτριας στην Εύβοια, που περιείχε όχι μόνο κλίνες, αλλά και δύο μαρμάρινους θρόνους, τέθηκε το θέμα της ερμηνείας της παρουσίας ενός πολυτελούς καθίσματος, όπως ο θρόνος, στον μακεδονικό ταφικό θάλαμο. Λόγω των γυναικείων ονομάτων που αναγράφονταν στα μέτωπα των θρόνων της Ερέτριας, σε αντιδιαστολή με τα ανδρικά ονόματα που φέρουν οι κλίνες του ίδιου τάφου, συσχετίστηκαν με γυναικείες ταφές.

Τρεις άλλοι θρόνοι που ήρθαν στο φως στη Μακεδονία, δεκαετίες αργότερα, όλοι προερχόμενοι από συλημένους τάφους, έδειξαν ότι δεν επρόκειτο για ιδιαιτερότητα της περιφέρειας του μακεδονικού βασιλείου, αλλά μάλλον για μακεδονική παράδοση. Βρέθηκαν όλοι στη Βεργίνα και αποτελούν ευρήματα της Πανεπιστημιακής Ανασκαφής Βεργίνας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ταφικά έπιπλα κατασκευασμένα από μάρμαρο, που σε ορισμένες περιπτώσεις έφερε γραπτό ή ανάγλυφο διάκοσμο και, όπως βεβαιώνουν οι σχετικές παραστάσεις, μεταφέρουν πιστά στο μάρμαρο ανάλογα έπιπλα από ξύλο.

Στην εισήγηση αυτή πραγματοποιείται συγκεντρωτική παρουσίαση των θρόνων, αποσκοπώντας στην προσέγγιση των περιστάσεων που επέβαλαν την τοποθέτηση θρόνων στον μακεδονικό ταφικό θάλαμο. Η εισήγηση εστιάζει επίσης στα διακοσμητικά θέματά τους, τόσο σε σχέση με το ταφικό περιβάλλον όσο και με τα χρηστικά έπιπλα της εποχής. Από τη μελέτη της μορφής τους συνάγονται συμπεράσματα σχετικά με την τεχνολογία των υψηλής ποιότητας ξύλινων προτύπων τους που χάθηκαν».

Λυδία Κονιόρδου: Επισκέψιμος, σε τρία χρόνια, ο Τύμβος Καστά»

H υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λυδία Κονιόρδου, στο περιθώριο παρουσίασης της νέας περιοδικής έκθεσης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου «Αδριανός και Αθήνα. Συνομιλώντας με έναν ιδεατό κόσμο», μετά απο ερώτησεις δημοδιογράφων δήλωσε πως: «Σε τρία, περίπου,  χρόνια θα γίνει επισκέψιμο το μνημείο του τύμβου Καστά στην Αμφίπολη. Προχωράμε ακάθεκτοι και με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και με το διασυνοριακό πρόγραμμα Interreg».

Σε ερώτηση των δημοσιογράφων αν είναι αρκετά τα χρήματα που θα διατεθούν (περίπου 1,5 εκατ. ευρώ από την Περιφέρεια και 1,3 εκατ. ευρώ από το διασυνοριακό, όπως είπε η κα Κονιόρδου), η υπουργός τόνισε ότι «για να γίνει επισκέψιμος και να διαμορφωθεί ο χώρος, φτάνουν». «Βεβαίως, δεν φτάνουν για τα πάντα» διευκρίνισε, τονίζοντας ότι «είναι ένα μνημείο πολύ σύνθετο, που χρειάζεται σταδιακή αποκατάσταση και μελέτες ανάλογα με το τι θα προκύπτει. Είναι ένα έργο που θα παρακολουθείται συνέχεια καθώς θα αποκαθίσταται».

Όπως είπε η κα Κονιόρδου, πρόκειται για «μνημείο το οποίο φαίνεται ότι έχει οικοδομηθεί σε διάφορες χρονικές φάσεις», με κυρίαρχη αυτή της Ελληνιστικής Περιόδου, του 4ου αιώνα π. Χ. «Βέβαια, δεν μπορεί να το πει κανείς με σιγουριά, πρέπει να ολοκληρωθεί η χρονολόγηση» συμπλήρωσε, επισημαίνοντας ότι «αυτό που ήταν πολύ εντυπωσιακό είναι ότι έχουν ταυτοποιηθεί στη γύρω περιοχή ένας μεγάλος αριθμός δομικών υλικών που πήραν οι Ρωμαίοι και τα οποία θα επανέλθουν στο μνημείο».

Όσο για το αν θα συνεχιστούν οι ανασκαφές του τύμβου, η υπουργός Πολιτισμού ανέφερε: «κάνουμε απαλλοτριώσεις σε μέρη γύρω από τον τύμβο, έτσι ώστε να ενοποιηθεί ο αρχαιολογικός χώρος και να υπάρχει δυνατότητα για επιπλέον ανασκαφές».

Τέλος, όπως επισημάνθηκε στη συνάντηση, από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) αναμένεται να περάσει σύντομα μελέτη για την αποκατάσταση του γλυπτού διακόσμου του μνημείου, ενώ εργασίες προστασίας για τη θωράκισή του έχουν γίνει από το 2015.

Rui Costa: Ο επιδέξιος "πρίγκηπας" που έγινε ένας "βασιλιάς" στην Ιταλία

Deco: Ο υποτιμημένος master της εποχής του

Αμφίπολη: Επίσημα στο ΕΣΠΑ ο Τύμβος Καστά

Σε συνέντευξη τύπου, που δόθηκε την Δευτέρα 21/11/2017 στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας από τον κ. Τζιτζικώστα έγινε επίσημα η ανακοίνωση ότι εντάχθηκε το έργο της «στερέωσης, συντήρησης, αποκατάστασης και ανάδειξης του μνημείου τύμβου Καστά στην Αμφίπολη Σερρών», στο ΕΣΠΑ της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, με προϋπολογισμό 1,5 εκ. ευρώ. Το παρον στην συνέντευξη τύπου ήταν η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, ο αρχιτέκτονας - αναστηλωτής Μιχάλης Λεφαντζής και η αρχαιολόγος Κατερίνα Περιστέρη. Εκτός των στοιχείων του έργου, παρουσιάστηκαν αναλυτικά και οι επεμβάσεις που σχεδιάζονται να γίνουν στον μνημειακό χώρο της Αμφίπολης, με χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Με το συγκεκριμένο έργο, όπως είπε ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, ο κύριος στόχος είναι να προστατευτεί το σπουδαίο αυτό μνημείο, να καταστεί επισκέψιμο και ακολούθως να γίνει μια μεγάλη προσπάθεια προβολής και ανάδειξης της σημασίας που έχει ο χώρος για τη Μακεδονία και την Ιστορία.
«Όπως είχα δεσμευτεί και προσωπικά, διασφαλίσαμε πόρους ύψους 1,5 εκ. ευρώ και θα τους αξιοποιήσουμε στο σύνολό τους, στις εργασίες που είναι απαραίτητες να πραγματοποιηθούν στον Τύμβο Καστά. Ό,τι ακριβώς είπαμε, το κάνουμε. Εκπληρώνουμε στο ακέραιο και αυτή τη δέσμευσή μας, όπως και όλες τις δεσμεύσεις μας, από την πρώτη στιγμή που η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, αγκάλιασε και υποστήριξε αυτό το έργο, αυτή την πολύ σημαντική ανασκαφή», τόνισε ο κ. Τζιτζικώστας.

Το πρόγραμμα στερέωσης, συντήρησης, αποκατάστασης και ανάδειξης του Τύμβου Καστά Αμφίπολης, που αποτελεί και το φυσικό αντικείμενο του έργου, συνοπτικά περιλαμβάνει:
-Χωματουργικές εργασίες για την εξασφάλιση των πρανών του τύμβου, του ταφικού μνημείου, του περιβόλου και του περιβάλλοντος χώρου αυτού.
-Διευθέτηση απορροής ομβρίων υδάτων, μεσοπρόθεσμες εργασίες υλοποίησης ανασχεδιασμού της στερεωτικής διάταξης του ταφικού μνημείου και εξασφάλισης ευστάθειας.
-Έργο οριστικής εξασφάλισης ταφικού μνημείου (πασσάλους, νάρθηκα διαμόρφωσης εδαφών).
-Στερέωση, αποκατάσταση και αναστήλωση του ταφικού μνημείου και αναστήλωση τμήματος του περιβόλου με χρήση του αυθεντικού μαρμάρινου υλικού του.
-Κατασκευή κελύφους προστασίας για το ταφικό μνημείο, έργο ανάδειξης και εξασφάλιση επισκεψιμότητας του μνημείου, έργο διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου του μνημείου.
-Έργο συντήρησης τοιχογραφιών, λίθινων διακοσμητικών, γλυπτικού διακόσμου και δαπέδων του μνημείου.
-Για την προβολή του έργου, θα οργανωθεί επιστημονική ημερίδα και θα δημιουργηθεί ενημερωτικό έντυπο υλικό.

Ο κ. Τζιτζικώστας τόνισε ότι η διοίκηση της Περιφέρειας, με τη συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού και του δήμου Αμφίπολης, φρόντισε να εξασφαλίσει επιπλέον πόρους ύψους 1 εκ. ευρώ από το Interreg Ελλάδα - Βουλγαρία, για την ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής στην Αμφίπολη Σερρών.
«Ο Τύμβος Καστά είναι ένα μνημείο το οποίο αναδεικνύει τον μοναδικό ιστορικό και πολιτιστικό πλούτο της Κεντρικής Μακεδονίας. Ένα μακεδονικό μνημείο με εθνική σημασία, που επιβεβαιώνει, για ακόμα μία φορά, την ιστορική πραγματικότητα της περιοχής μας. Ένα μνημείο που προσέλκυσε ήδη το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Είναι όμως και ένα μνημείο που θα παράγει πλούτο στον τόπο μας», τόνισε ο Περιφερειάρχης.

Ο κ. Τζιτζικώστας υπενθύμισε το ιστορικό της ανασκαφής στην Αμφίπολη, το γεγονός ότι η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ήταν η πρώτη που πίστεψε την ανασκαφή και την Κατερίνα Περιστέρη, εκταμιεύοντας τα πρώτα 100.000 ευρώ για να αρχίσει το ανασκαφικό έργο και ακολούθως, με συντονισμένες και επίμονες ενέργειες, αυτό το έργο εντάχθηκε στον τακτικό προϋπολογισμό του υπουργείου Πολιτισμού και αποκαλύφθηκε έτσι ένα παγκόσμιας εμβέλειας μνημείο.
Ο Περιφερειάρχης υπογράμμισε ότι στον πυρήνα της πολιτικής της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, είναι η άρρηκτη σύνδεση πολιτισμού και τουρισμού, με τη στοχευμένη προβολή της ιστορίας και του πολιτισμού της περιοχής στις μεγαλύτερες διεθνείς τουριστικές εκθέσεις, αλλά και μέσα από την αποκατάσταση, τη συντήρηση και την ανάδειξη 127 αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, μέσω του ΕΣΠΑ της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Ανάμεσα στα παραδείγματα έργων που υλοποιεί η Περιφέρεια, ο κ. Τζιτζικώστας ανέφερε το νέο Μουσείο της Βεργίνας, την ανάπλαση και ανάδειξη της Βασιλικής Νεκρόπολης και του Ανακτόρου των Αιγών, επίσης στη Βεργίνα, τη διασφάλιση 1 εκ. ευρώ για το Ανάκτορο της Αρχαίας Πέλλας, τη διάθεση 35 εκ. ευρώ για έργα αναστήλωσης και ανάδειξης στο Άγιον Όρος και τη στήριξη 15 πολιτιστικών θεσμών (Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Ντοκιμαντέρ, Μονής Λαζαριστών, Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, Biennale κτλ.).

Επικαλούμενος τα στοιχεία του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, που παρουσιάστηκαν πρόσφατα για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, ο κ. Τζιτζικώστας είπε ότι «για την πενταετία που έχουμε μπροστά μας, προβλέπεται 21% αύξηση αφίξεων, 15% αύξηση εσόδων, ενώ και οι επισκέπτες για τον πολιτιστικό τουρισμό, αναμένεται να ξεπεράσουν τους “παραδοσιακούς” επισκέπτες για τον ήλιο και τη θάλασσα. Το όφελος για τον τόπο μας είναι διπλό: Αφενός αναδεικνύουμε το πολιτιστικό μας προϊόν και την πολιτιστική μας κληρονομιά, αφετέρου δημιουργούμε προοπτικές για νέες επενδύσεις, έσοδα, θέσεις εργασίας και νέο εισόδημα».

Ο κ. Τζιτζικώστας ανακοίνωσε ότι μόλις ολοκληρωθούν οι προγραμματισμένες παρεμβάσεις και καταστεί το μνημείο επισκέψιμο, η Περιφέρεια θα κινήσει τις διαδικασίες, ώστε να ενταχθεί η Αμφίπολη στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.

Ο Περιφερειάρχης επεσήμανε πως θα γίνει άμεσα αναλυτική παρουσίαση των εργασιών που προγραμματίζονται να γίνουν στις Σέρρες, ενώ ανακοίνωσε πως η κα Περιστέρη αναλαμβάνει αμισθί Σύμβουλος του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας για θέματα πολιτισμού και αρχαιολογίας.

Η κα Κονιόρδου επεσήμανε την αγαστή συνεργασία του υπουργείου με την Περιφέρεια και προσωπικά της ίδιας με τον κ. Τζιτζικώστα, σημειώνοντας ότι «σήμερα γίνεται ένα βήμα του σύγχρονου πολιτισμού που είναι αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον ενός τέτοιου εμβληματικού μνημείου, παγκόσμιας ακτινοβολίας, του τύμβου Καστά της Αμφίπολης».

Η υπουργός τόνισε, επίσης, ότι υπουργείο και Περιφέρεια θα προχωρήσουν με σταθερά και ιεραρχημένα βήματα για την επιτυχή κατάληξη των σωτήριων παρεμβάσεων στο μνημείο: «Θα ήθελα να δηλώσω τη μεγάλη μου επιθυμία το μνημείο αυτό να αποτελέσει ένα έμβλημα για την περιοχή, να αποτελέσει έναν πόλο, μια νίκη απέναντι στο χρόνο και στη λήθη και να ξαναεμφανιστεί σε πλήρη αποκατάσταση η αξία του και αυτή η εμβληματική του φύση και η αινιγματική του προσωπικότητα».

Ο κ. Λεφαντζής παρουσίασε αναλυτικά τις εργασίες που θα γίνουν στο πλαίσιο του έργου της Αμφίπολης και τόνισε ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η δομική αποκατάσταση της ανασκαφής, προκειμένου να εξαλειφθεί κάθε κίνδυνος για τη στατικότητα του μνημείου.

Η κα Περιστέρη τόνισε ότι «είναι μια μεγάλη μέρα για την Αμφίπολη», ενώ ευχαρίστησε τον κ. Τζιτζικώστα, που ήταν ο πρώτος ο οποίος στήριξε την ανασκαφή και έδωσε τα πρώτα χρήματα για το μνημείο. Η αρχαιολόγος επεσήμανε πως χάρη στη στενή συνεργασία της υπουργού και του Περιφερειάρχη, επιτέλους θα αποκατασταθούν τα προβλήματα και θα αρθούν οι απειλές για το σπουδαίο μακεδονικό μνημείο στον Τύμβο Καστά.

Παρόντες στη συνέντευξη τύπου ήταν, επίσης, ο Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτης Σπυρόπουλος, ο Αντιπεριφερειάρχης Τουρισμού και Πολιτισμού Αλέξανδρος Θάνος, ο Αντιπεριφερειάρχης Σερρών Γιάννης Μωυσιάδης και ο Περιφερειακός Σύμβουλος Σερρών Θανάσης Μασλαρινός.