«Η διαχείριση του θανάτου στην Προανακτορική και πρώιμη Παλαιοανακτορική Κρήτη: μία νέα ματιά στα σκελετικά κατάλοιπα» είναι το θέμα της διάλεξης της Σέβη Τριανταφύλλου απο το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, στο πλαίσιο του Μινωικού Σεμιναρίου η οποία θα δοθεί την Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015, και ώρα 18.30, στο κτίριο της Αρχαιολογικής Εταιρείας (Πανεπιστημίου 22, Αθήνα). Η διάλεξη θα είναι στα ελληνικά και θα συνοδεύεται από παρουσίαση σε PowerPoint στα αγγλικά. Θα ακολουθήσει συζήτηση στα ελληνικά και τα αγγλικά.Η διάλεξη θα μεταδοθεί ζωντανά εδώ.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η κα Τριανταφύλλου: «Η διαχείριση του θανάτου στην προανακτορική και πρώιμη παλαιονακτορική Κρήτη φαίνεται να αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους μηχανισμούς διαμόρφωσης κοινωνικών σχέσεων και συνοχής στις μικρές, διάσπαρτες και συχνά απομονωμένες κοινότητες της νησιωτικής υπαίθρου. Μέχρι πρόσφατα η έρευνα είχε εστιάσει την προσοχή της σε ζητήματα που αφορούν στην ταφική αρχιτεκτονική και στη διακίνηση πολύτιμων, “εξωτικών” αντικειμένων με την ιδιότητα των ταφικών κτερισμάτων, ενώ, ως προς την εξέταση των ανθρώπινων καταλοίπων, οι δημοσιευμένες εργασίες είχαν περιοριστεί στην απόδοση αυστηρά ανθρωπολογικών πληροφοριών με ελάχιστη αναφορά σε ζητήματα που αφορούν στη μεταχείριση των νεκρών.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, η μελέτη ενός μεγάλου αριθμού ταφικών συνόλων από την προανακτορική και πρώιμη παλαιοανακτορική Κρήτη, φιλτραρισμένη μέσα από μία μεθοδική και συστηματική οστεο-αρχαιολογική προσέγγιση, έρχεται να διαφωτίσει σε μεγάλο βαθμό τις διαδικασίες και τις διαφορετικές χρονικές στιγμές που ξεδιπλώνονται στις πρακτικές ταφής και στην πολυδιάστατη εικόνα διαχείρισης του νεκρού σώματος.
Διαβαθμίσεις που εναλλάσσονται από αρθρωμένα σε διάσπαρτα αποσαρκωμένα ή πλήρως στρεβλωμένα, από την πυρά, ανθρώπινα κατάλοιπα ή σε ανατομικά μέλη σε μερική αποσύνθεση επιβεβαιώνουν την υπόθεση ότι ο θάνατος και οι μηχανισμοί διαχείρισής του δεν αποτελούσαν απλά μία ευκαιρία εναπόθεσης-απόρριψης και λήθης των νεκρών. Αντίθετα, η διαδικασία της ταφής εμφανίζεται ως μία πολυσύνθετη τελετή στην οποία μικρότερες ή μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες επιδιώκουν τη συνεχή φυσική επαφή τους με τους νεκρούς που πλέον παύουν να αποτελούν σημεία αναφοράς ταυτοποιημένων ατόμων και συγγενών αλλά στοιχεία ανάκλησης της μνήμης, των προγόνων και του συλλογικού παρελθόντος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου